Wikipedia

Wiesław Ochman

śpiewak polski, tenor liryczny

Wiesław Ochman (ur. 6 lutego 1937 w Warszawie[1]) – polski śpiewak operowy. Kawaler Orderu Uśmiechu.

Wiesław Ochman
Ilustracja
Wiesław Ochman (2023)
Data i miejsce urodzenia

6 lutego 1937
Warszawa

Typ głosu

tenor liryczny

Gatunki

opera

Zawód

śpiewak operowy

Aktywność

od 1960

Odznaczenia
Krzyż Komandorski z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski Złoty Medal „Zasłużony Kulturze Gloria Artis” Order Uśmiechu
Multimedia w Wikimedia Commons
Cytaty w Wikicytatach
Odznaczenie Wiesława Ochmana przez Aleksandra Kwaśniewskiego Krzyżem Komandorskim z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski
Wiesław Ochman i Chór Akademii Medycznej w Lublinie, Zamość 2008

Życiorys

edytuj

Uczył się w Liceum Plastycznym w Bolkowie[2] i w Technikum Zdobnictwa Ceramicznego w Szczawnie-Zdroju. W 1960 uzyskał dyplom inżyniera-ceramika w Akademii Górniczo-Hutniczej im. Stanisława Staszica w Krakowie.

Występował jako solista w Zespole Pieśni i Tańca AGH „Krakus”. Uczył się śpiewu pod kierunkiem Gustawa Serafina w Krakowie (w latach 1955–1959) i Marii Szłapak w Bytomiu (1960–1963). W 1960 został zaangażowany w Operze Śląskiej w Bytomiu[3], gdzie śpiewał przez trzy sezony. W latach 1963–1964 występował w Operze w Krakowie, a w latach 1964–1970 był artystą Teatru Wielkiego w Warszawie. Jednym z występów w Halce zwrócił uwagę zachodniej prasy, a niedługo później otrzymał pierwsze propozycje występów za granicą[3].

Karierę międzynarodową rozpoczął w 1967 od występu w Operze w Berlinie. Występował także w Monachium i Hamburgu. Odniósł sukcesy na festiwalach w Glyndebourne i Salzburgu. W 1972 występował w Operze Paryskiej oraz w Chicago i San Francisco. W 1975 partią Arriga w operze Nieszpory sycylijskie Verdiego zadebiutował na scenie nowojorskiej Metropolitan Opera, w której występował przez kolejne 15 sezonów[3]. Śpiewał także m.in. w mediolańskiej La Scali (1982), Gran Teatre del Liceu w Barcelonie i Operze Wiedeńskiej oraz w operach w Buenos Aires, Madrycie, Moskwie, Rzymie i Sewilli. Uczestniczył w festiwalach muzycznych z udziałem m.in. Wiener Philharmoniker i Berliner Philharmoniker pod dyrekcją Herberta von Karajana i Karla Böhma[3].

Po 1999 zajął się reżyserią, wystawił w bytomskiej Operze Śląskiej: Don Giovanniego W.A. Mozarta, Traviatę Verdiego i Carewicza Ferenca Lehára. Osobną dziedziną artystyczną działalności Ochmana była muzyka oratoryjna. Nagrywał dla firm fonograficznych: Deutsche Grammophon, Polydor, EMI, Decca, Supraphon i polska Muza. W latach 70. nagrał dwie płyty z ariami operowymi i z ariami operetkowymi z akompaniamentem Orkiestry Polskiego Radia i Telewizji pod dyrekcją Zdzisława Górzyńskiego. Przez wiele lat występował na Festiwalach Moniuszkowskich w Kudowie-Zdroju[4].

Działał charytatywnie na rzecz wspierania kultury i zbierania środków na stypendia dla utalentowanej młodzieży. Organizował aukcje obrazów w konsulacie polskim w Nowym Jorku, z których dochód wspierał częstochowską kulturę. Laureat Nagrody im. Witolda Hulewicza[5].

Od 2010 jest członkiem Polskiej Akademii Umiejętności[6][7].

Życie prywatne

edytuj

Jest mężem Krystyny z domu Prus-Więckowskiej, ojcem Małgorzaty i Macieja Ochmanów oraz dziadkiem Krystiana Ochmana[8].

Odznaczenia i wyróżnienia

edytuj

Dyskografia

edytuj
Płyty winylowe
  • SX 0465 Wiesław Ochman Best loved operatic arias
  1. Giacomo Puccini: Cyganeria, Aria Rudolfa z I aktu „Che gelida manina”
  2. Giacomo Puccini: Tosca, Aria Cavaradossieggo z III aktu „E lucevan le stelle”
  3. Giuseppe Verdi: Aida, Aria Radamesa z I aktu „Se quel guerrier io fossi!... Celeste Aida”
  4. Piotr Czajkowski: Eugeniusz Oniegin, Aria Leńskiego z II aktu „Kuda, kuda”
  5. Giacomo Puccini: Turandot, Aria Kalafa z III aktu „Nessun dorma”
  6. Władysław Żeleński: Janek, Aria Janka „Gdy ślub weźmiesz z twoim Stachem”
  7. Friedrich von Flotow: Marta albo jarmark w Richmondzie, Aria Lionela z III aktu „M’appari”
  8. Georges Bizet: Poławiacze pereł, Aria Nadira z I aktu „Je crois entendre encore”
  9. Georges Bizet: Carmen, Aria Don Jose’go z II aktu „La fleur que tu m’avais jeteee”
  10. Giuseppe Verdi: Rigoletto, Aria Księcia z III aktu „La donna è mobile”
  • SX 0972 Wiesław Ochman Polskie Arie Operowe
  1. Stanisław Moniuszko: Halka, Dumka Jontka z IV aktu „Szumią Jodły”
  2. Stanisław Moniuszko: Straszny dwór – Aria Stefana z Kurantem z III aktu „Cisza dokoła”
  3. Stanisław Moniuszko: Flis, Aria Franka „Płyną tratwy po Wiśle”
  4. Feliks Nowowiejski: Legenda Bałtyku, Aria Domana z II aktu „Więc ty mnie nie kochasz”
  5. Ignacy Paderewski: Manru, Aria Manru z II aktu „jako gdy wśród skwaru”
  6. R.Statkowski: Maria, Aria Wacława z I aktu „Och jak ciąży ta wesołość”
  7. Władysław Żeleński: Goplana, Aria Kirkora z I aktu „Za jaskółeczką ciągną moje oczy”
  8. Władysław Żeleński: Janek, Aria Janka „Gdy ślub weźmiesz z twoim Stachem”
  • SX 1281 Wiesław Ochman Słynne arie operetkowe
  • SX 1371 Wiesław Ochman Sławni polscy śpiewacy vol. 7
  1. Wolfgang Amadeus Mozart: Don Giovanni, Aria Don Ottavia „Il mio tesoro”
  2. Giacomo Puccini: Tosca, Aria Cavaradossiego z I aktu „Recondita armonia”
  3. Amilcare Ponchielli: Gioconda, Aria Enza z II aktu „Cielo e mar!”
  4. Pietro Mascagni: Rycerskość wieśniacza, Aria Turiddu „Mamma, quel vino e generoso”
  5. Giacomo Puccini: Manon Lescaut, Aria Des Grieux z I aktu „Donna non vidi mai”
  6. Umberto Giordano: Fedora, Aria Lorisa z II aktu „Amor ti vieta”
  7. Giacomo Puccini: Cyganeria, Aria Rudolfa z I aktu „Che gelida manina”
  8. Umberto Giordano: Andrea Chénier, Improwizacja Cheniera z I aktu „Un di all’azzurro spazio”
  9. Ruggero Leoncavallo: Pajace, Aria Cania z I aktu „Vesti la giubba”
  10. Giacomo Puccini: Madame Butterfly, Aria Pinkertona z III aktu „Addio, fiorito asil”
  11. Gaetano Donizetti: Napój miłosny, Aria Nemorina z II aktu „Una furtiva lagrima”

Upamiętnienie

edytuj

Jego imieniem nazwano rondo w Zawierciu i salę w Miejskim Ośrodku Kultury[15].

Przypisy

edytuj
  1. ↑ Marta Arasimowicz: Mały ilustrowany leksykon PWN. Wyd. naukowe PWN, 1997, s. 852. ISBN 978-83-01-12186-0.
  2. ↑ Tomasz Raczek: Karuzela z herosami. Michałów – Grabina: Instytut Wydawniczy Latarnik, 2004, s. 277. ISBN 83-917891-8-7.
  3. ↑ a b c d Sylwia Milan: Wszystko na jedną kartę. Poznań: Publicat, 2008, s. 70–71. ISBN 978-83-245-1503-5.
  4. ↑ Festiwal Moniuszkowski – encyklopedia
  5. ↑ Laureaci nagrody im. Witolda Hulewicza. [dostęp 2018-12-02]. [zarchiwizowane z tego adresu (2019-09-30)].
  6. ↑ Rocznik Polskiej Akademii Umiejętności. Rok 2021, wyd. Kraków 2022, s. 27
  7. ↑ Polska Akademia Umiejętności – Członkowie PAU [online], pau.krakow.pl [dostęp 2017-11-27] [zarchiwizowane z adresu 2011-08-25] (pol.).
  8. ↑ KRYSTIAN OCHMAN [online], voice.tvp.pl [dostęp 2020-11-28] (pol.).
  9. ↑ Wpisani w kulturę miasta [w:] „Dziennik Polski”, s. 1, nr 112, 19 maja 1980 [dostęp 2020-05-09]
  10. ↑ Potrzeby i nowe zadania /w/ "Rzeczpospolita", nr 229, 1 października 1986, s. 8.
  11. ↑ M.P. z 2001 r. nr 21, poz. 345.
  12. ↑ Warszawa. Wręczono złote medale „Gloria Artis”. e-teatr.pl, 10 września 2005. [dostęp 2011-06-21].
  13. ↑ Pro Masovia – 2007 r.. mazovia.pl. [dostęp 2017-08-17].
  14. ↑ Lista doktoratów Honoris Causa nadanych przez AGH. agh.edu.pl. [dostęp 2011-03-14]. (pol.).
  15. ↑ l, Zawiercie – Tu rozkręca się Jura [online], Zawiercie – Tu rozkręca się Jura [dostęp 2018-11-11].

Bibliografia

edytuj

Linki zewnętrzne

edytuj
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Wiesław_Ochman&oldid=75652175”