Paluzzo Paluzzi-Altieri

włoski duchowny katolicki

Paluzzo Paluzzi-Altieri degli Albertoni (ur. 8 czerwca 1623 w Rzymie, zm. 29 czerwca 1698 w Rzymie), włoski duchowny katolicki, wpływowy kardynał w okresie pontyfikatu Klemensa X.

Paluzzo Paluzzi-Altieri degli Albertoni
Kardynał biskup
Ilustracja
Kardynał Paluzzo Paluzzi Altieri degli Albertoni (ok. 1666/67)
Kraj działania

Państwo Kościelne

Data i miejsce urodzenia

8 czerwca 1623
Rzym

Data i miejsce śmierci

29 czerwca 1698
Rzym

Miejsce pochówku ?
Kamerling
Okres sprawowania

4 sierpnia 1671–29 czerwca 1698

Arcybiskup Rawenny
Okres sprawowania

19 maja 1670–19 lutego 1674

Wyznanie

katolicyzm

Kościół

rzymskokatolicki

Sakra biskupia

2 maja 1666

Kreacja kardynalska

14 stycznia 1664 (in pectore, publikacja 15 lutego 1666)
Aleksander VII

Kościół tytularny

SS. XII Apostoli (15 marca 1666)
S. Crisogono (1 grudnia 1681)
S. Maria in Trastevere (13 listopada 1684)
biskup Sabiny (28 lutego 1689)
biskup Palestriny (8 sierpnia 1691)
biskup Porto e S. Rufina (27 stycznia 1698)

Sukcesja apostolska
Data konsekracji

2 maja 1666

Konsekrator

Ulderico Carpegna

Współkonsekratorzy

Stefano Ugolini
Giovanni Tommaso Pinelli

Życiorys

edytuj

Na Uniwersytecie w Perugii obronił doktorat prawa. W połowie lat 40. XVII wieku rozpoczął pracę w Kurii Rzymskiej, był m.in. audytorem generalnym Komnaty Apostolskiej. Papież Aleksander VII mianował go kardynałem, początkowo w tajemnicy (in pectore, 14 stycznia 1664), ogłaszając powszechnie nominację w lutym 1666. Paluzzi otrzymał tytuł prezbitera SS. XII Apostoli, w marcu 1666 został także biskupem Montefiascone i Corneto (konsekrowany 2 maja 1666).

29 kwietnia 1670 na papieża został wybrany kardynał Emilio Altieri, który przyjął imię Klemensa X. Będący w podeszłym wieku nowy papież uczynił spowinowaconego kardynała Paluzziego najbliższym współpracownikiem, przyjmując go jednocześnie do swojej rodziny (wówczas przy nazwisku kardynała pojawił się człon Altieri) i mianując kardynałem-nepotem. Paluzzi był przedostatnim oficjalnym kardynałem-nepotem (tj. bliskim krewnym urzędującego papieża sprawującym oficjalną władzę w Państwie Kościelnym) w dziejach Kościoła.

Kardynał Paluzzi-Altieri zgromadził w swoim ręku dużą władzę i liczne stanowiska. Był m.in. legatem w Awinionie (1670-77) i Urbino (1673-77), wikariuszem generalnym Rzymu (od kwietnia do sierpnia 1671) oraz sekretarzem ds. Brewe Apostolskich. Od sierpnia 1671 był także kamerlingiem Świętego Kościoła Rzymskiego. Przez kilka lat sprawował funkcję arcybiskupa Rawenny (1670-1674), jednak nigdy nie rezydował w swej archidiecezji. Wykonywał funkcję kardynała-protektora wobec licznych zakonów, wspólnot i instytucji, m.in. wobec zakonu dominikańskiego oraz katolików irlandzkich. Zasiadał w następujących kongregacjach kardynalskich:

  • Kongregacji Dobrego Rządu (1667–1698)
  • Kongregacji ds. Kościelnych Immunitetów (1667–1698)
  • Świętej Konsulcie (1667–1698)
  • Kongregacji ds. Dobrobytu (1668–1698)
  • Kongregacji Rozkrzewiania Wiary (1668–1698, w tym 1671–1698 jako prefekt)
  • Kongregacji ds. Wód (1670–1698)
  • Kongregacji Konsystorialnej (1670–1698)
  • Kongregacji ds. Soboru Trydenckiego (1670–1698, w tym 1671–1673 jako prefekt)
  • Kongregacji ds. Egzaminowania Biskupów (1670–1698)
  • Fabryce Świętego Piotra (1670–1698)
  • Kongregacji Świętego Oficjum Inkwizycji (1670–1698)
  • Kongregacji ds. Odpustów i Świętych Relikwii (1670–1698)
  • Kongregacji ds. Obrzędów (1670–1698)
  • Kongregacji ds. Legacji Awiniońskiej (jako legat 1670–1677)
  • Kongregacji ds. Ulg dla Poddanych (w 1670)
  • Kongregacji Indeksu (1671–1698, jako prefekt)
  • Kongregacji ds. Brzegów Tybru (1671–1698, jako kamerling)
  • Trybunale Apostolskiej Sygnatury Łaski (1674–1698)
  • Kongregacji ds. Dróg (1674–1698)
  • Kongregacji ds. Stanu Zakonnego (1676–1698)
  • Kongregacji ds. Wizytacji Apostolskich (1676–1698)
  • Kongregacji ds. Biskupów i Zakonników (w latach 1682–1684)

Liczne stanowiska kardynał wykorzystał do wzbogacenia się, wielkie sumy wydał na budowę okazałego pałacu rodowego w Rzymie. Niepopularny, pozostał jednak w Kurii Rzymskiej także po śmierci protektora. W latach 1678–1679 sprawował kadencyjną funkcję kamerlinga Kolegium Kardynalskiego. Na konklawe 1691 był poważnym kandydatem na papieża. W 1689 został promowany na kardynała biskupa, kolejno diecezji Sabina (1689-91), Palestrina (1691-98) i Porto e Santa Rufina (1698). Od 1693 był archiprezbiterem bazyliki laterańskiej.

Zmarł nagle w Rzymie jako subdziekan Kolegium Kardynałów i został pochowany w rzymskim kościele S. Maria in Campitelli.

Jego osoba jest ważna dla Kościoła Rzymskokatolickiego nie ze względu na jakieś nadzwyczajne osiągnięcia lub biografię ale raczej na fakt, że prawie wszyscy (91%) biskupi Kościoła Rzymskokatolickiego w sukcesji apostolskiej mają jego jako poprzednika. Jego własne święcenia mają więc szczególnie istotne znaczenie.

Jego własna linia sukcesji apostolskiej to:

  • Ulderico Kardynał Carpegna
  • Luigi Kardynał Caetani
  • Ludovico Kardynał Ludovisi
  • Arcybiskup Galeazzo Sanvitale
  • Girolamo Kardynał Bernerio OP
  • Giulio Antonio Kardynał Santorio
  • Scipione Kardynał Rebiba

Bibliografia

edytuj