Synchronizacja standardowa

Synchronizacja standardowa – konwencja synchronizacji zegarów położonych w różnych miejscach za pomocą wymiany sygnałów. Używana była telegrafistów już w połowie XIX wieku, spopularyzowana została przez Henriego Poincarégo oraz Alberta Einsteina, który zastosował ją do sygnałów świetlnych i uznał jej fundamentalną rolę w szczególnej teorii względności^[1]. Z tego względu nazywana jest także synchronizacją Einsteina-Poincarégo^[2].

Przypisy

↑ A.A. Einstein A.A., Zur Elektrodynamik bewegter Körper, „Annalen der Physik”, 10, 17, 1905, s. 891–921, DOI: 10.1002/andp.19053221004, Bibcode: 1905AnP...322..891E [zarchiwizowane z adresu 2009-12-29] (niem.). (zob. tłumacz. na j. ang.
↑ S.B.S.B. Leble S.B.S.B., Teoria Wzlędnosci i Grawitacji, Gdańsk: Politechnika Gdańska, 2006, s. 1 .

[Einstein-1] A.A. Einstein A.A., Zur Elektrodynamik bewegter Körper, „Annalen der Physik”, 10, 17, 1905, s. 891–921, DOI: 10.1002/andp.19053221004, Bibcode: 1905AnP...322..891E [zarchiwizowane z adresu 2009-12-29] (niem.). (zob. tłumacz. na j. ang.

[Leble-2] S.B.S.B. Leble S.B.S.B., Teoria Wzlędnosci i Grawitacji, Gdańsk: Politechnika Gdańska, 2006, s. 1 .

[1]

[2]