Paweł Prabucki
Paweł Prabucki (ur. 3 września 1893 w Iwicznie, zm. 30 sierpnia 1942 w KL Dachau) – polski Sługa Boży Kościoła katolickiego, polski duchowny rzymskokatolicki, administrator parafii w Gostkowie.
Epitafium ks. Pawła Prabuckiego na ścianie kościoła Wniebowzięcia NMP. w Gostkowie | |
Kraj działania | |
---|---|
Data i miejsce urodzenia | |
Data i miejsce śmierci | |
Wikariusz | |
Okres sprawowania |
1923–1925 |
Proboszcz | |
Okres sprawowania |
1925–1942 |
Wyznanie | |
Kościół | |
Inkardynacja | |
Prezbiterat |
17 czerwca 1923 |
Odznaczenia | |
Życiorys
edytujPochodził z rodziny chłopskiej Pawła i Marianny z domu Jabłonka. W latach 1905–1912 uczęszczał do Collegium Marianum w Pelplinie, a gimnazjum ukończył w Chojnicach. W tym okresie został członkiem tajnego Towarzystwa Tomasza Zana i uczestniczył w ćwiczeniach wojskowych.
Od maja 1915 pełnił służbę wojskową wcielony do 11. pułku artylerii ciężkiej w Toruniu i uczestniczył w walkach na frontach I wojny światowej. Odniósł rany 5 czerwca 1916, a w następnym roku uczestniczył w bitwie pod Cambrai. Za udział w walkach został dwukrotnie odznaczony Krzyżem Żelaznym. 5 stycznia 1919 został zdemobilizowany, a 11 maja podjął studia w Wyższym Seminarium Duchownym w Pelplinie. W czasie nauki przewodniczył uczelnianej patriotycznej organizacji „Polonia” i opiekował się gimnazjalnymi kołami Towarzystwa Tomasza Zana.
W czasie wojny z bolszewikami walczył w szeregach Wojska Polskiego. W 1922 jako podporucznik rezerwy posiadał przydział do 8 pułku artylerii ciężkiej w Toruniu[1][2][3]. 8 stycznia 1924 został zatwierdzony w stopniu podporucznika ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 i 91. lokatą w korpusie oficerów rezerwy artylerii[4][5]. W tym samym roku został oddany do dyspozycji Kurii Biskupiej[3].
Po powrocie kontynuował studia i 17 czerwca 1923 otrzymał w Pelplinie święcenia kapłańskie. Skierowany został do parafii Podwyższenia Krzyża Świętego w Tczewie, gdzie pełnił obowiązki wikariusza, a od 1925 r. proboszcza. Ks. Paweł Prabucki angażował się w działalność społeczną, między innymi był członkiem rady pedagogicznej w Szkole Morskiej, gdzie pełnił obowiązki prefekta, a także asystentem kościelnym Towarzystwa Czeladzi Katolickiej[6]. Po dwóch latach, krótko administrował parafią w Lignowach Szlacheckich, a 1 października został kuratusem, a następnie proboszczem utworzonej parafii w Gostkowie[7].
W 1934 w ewidencji Wojska Polskiego figurował jako kapelan rezerwy ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 i 211. lokatą w duchowieństwie wojskowym wyznania rzymskokatolickiego[8]. 27 czerwca 1938 został odznaczony Medalem Niepodległości „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”[9][10][11]. Ponadto w tym samym roku[12] otrzymał Złoty Krzyż Zasługi[13] za osiągnięcia na polu pracy społecznej.
Po wybuchu II wojny światowej został powołany do służby czynnej. Podczas kampanii wrześniowej dostał się na kilka dni do niewoli niemieckiej w Skierniewicach. Po powrocie do gostkowskiej parafii Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny (Dekanat Chełmża[14]) 17 października 1939 został aresztowany i trafił na dwa miesiące do więzienia Gestapo na terenie Fortu VII w Toruniu.
Powtórnie aresztowany został prawdopodobnie 15 stycznia 1940. Był więźniem niemieckich obozów koncentracyjnych w KL Stutthofie, od 10 kwietnia w KL Sachsenhausen, gdzie od 6 sierpnia wyznaczony był przez władze obozowe do administrowania kaplicą obozową, a od 14 grudnia w KL Dachau, otrzymując numer obozowy 22 661. W Dachau w okresie od 25 marca do 17 września 1941 sprawował Eucharystię w bloku nr 26.
Ks. Paweł Prabucki zmarł 30 sierpnia 1942 wskutek wycieńczenia fizycznego i okrutnego traktowania, a jego ciało zostało poddane kremacji. W tym samym obozie zginęli też jego rodzeni bracia, również księża: Alojzy Prabucki (17 lipca 1942) i Bolesław Prabucki (12 sierpnia 1942).
W 1952 na ścianie kościoła w Gostkowie odsłonięto tablicę upamiętniającą pierwszego proboszcza parafii. Również w tczewskiej Farze - kościele Podwyższenia Krzyża Świętego w „65 rocznicę męczeńskiej śmierci” umieszczono tablicę upamiętniającą ku czci proboszcza Pawła Prabuckiego i jego braci[6].
Jest jednym z 122 Sług Bożych, wobec których 17 września 2003 rozpoczął się proces beatyfikacyjny drugiej grupy polskich męczenników z okresu II wojny światowej. 24 maja 2011 w Pelplinie zakończył się etap diecezjalny, wszystkie dokumenty przesłano do Kongregacji Spraw Kanonizacyjnych w Rzymie.
Zobacz też
edytujPrzypisy
edytuj- ↑ Spis oficerów rezerwy 1922 ↓, s. 229.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 794.
- ↑ a b Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 713.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 860.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 784.
- ↑ a b Przemysław Zieliński: W tym samym miejscu zginęło dwóch jego braci. Gazeta Tczewska, 3 października 2011. [dostęp 2013-05-21].
- ↑ Parafia pod wezwaniem Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny. Diecezja Toruńska, Strona archiwalna. [dostęp 2013-05-21]. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-03-22)].
- ↑ Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 402.
- ↑ M.P. z 1938 r. nr 177, poz. 323.
- ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2023-12-20].
- ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2023-12-20].
- ↑ M.P. 1938 nr 281 poz. 661, Zarządzenie o nadaniu Złotego Krzyża Zasługi, 9 grudnia 1938 [dostęp 2024-05-29] (pol.).
- ↑ Wojewódzka i Miejska Biblioteka Publiczna w Bydgoszczy , Dziennik Bydgoski, 1938, R.32, nr 284, Nakł. Drukarni Bydgoskiej, 15 maja 1938, s. 8 [dostęp 2024-05-29] .
- ↑ DEKANATY. Diecezja Toruńska. [dostęp 2013-05-21]. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-05-16)].
Bibliografia
edytuj- Alfabetyczny spis oficerów rezerwy. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1922-05-01.
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski Rezerw 1934. Biuro Personalne Ministerstwa Spraw Wojskowych, 1934.
- Ks. Paweł Prabucki; Życiorys. Biuletyn Informacyjny „Męczennicy”. [dostęp 2013-05-21].
- Ks. Paweł Prabucki; Informacje ogólne. Biuletyn Informacyjny „Męczennicy”. [dostęp 2013-05-21].