Wikipedia

Leonard Korowajczyk

Leonard Korowajczyk (ur. 24 marca?/6 kwietnia 1907 w Bogotole na Syberii, zm. wiosną 1940 w Katyniu[1]) – porucznik artylerii Wojska Polskiego, ofiara zbrodni katyńskiej.

Leonard Korowajczyk
porucznik artylerii porucznik artylerii
Data i miejsce urodzenia

6 kwietnia 1907
Bogotoł

Data i miejsce śmierci

1940
Katyń

Przebieg służby
Lata służby

1914–1940

Siły zbrojne

Wojsko Polskie

Jednostki

3 dywizjon artylerii przeciwlotniczej

Główne wojny i bitwy

II wojna światowa

Odznaczenia
Krzyż Kampanii Wrześniowej 1939 Odznaka Honorowa Ligi Obrony Powietrznej i Przeciwgazowej

Życiorys

edytuj

Urodził się w rodzinie Władysława i Weroniki z Kontrymowiczów. Był absolwentem Gimnazjum im. Czackiego w Wilnie, Państwowej Szkoły Technicznej im. J. Piłsudskiego i Uniwersytetu Stefana Batorego w Wilnie. Ukończył Szkołę Podchorążych Artylerii we Włodzimierzu Wołyńskim w 1932 roku. W 1938 awansował do stopnia porucznika.

W okresie międzywojennym działał w Lidze Obrony Przeciwlotniczej i Przeciwgazowej w Wilnie. Był inspektorem LOPP. Jako przedstawiciel wojewódzkiego LOPP wygłaszał referaty i prowadził spotkania[2], organizował rozgrywki sportowe[3].

W 1939 z ramienia Chrześcijańskiego Bloku Rozwoju Gospodarczego m. Wilna wchodzącego w skład OZON-u kandydował do Rady Miasta Wilna[4] z okręgu nr XIV. Jednak w wyniku działań bojówek ozonowych zrezygnował z kandydowania w wyborach[5].

W 1939 został referentem prasowym premiera rządu.

Działał społecznie. Wchodził w skład Zarządu Koła byłych wychowanków Gimnazjum im. Czackiego, a w 1927 został wybrany jego prezesem[6]. Był członkiem Korporacji Akademickiej K! Conradia w Wilnie[7]. W 1932 został wybrany do Prezydium Korporacji Conradia i został jej Marszałkiem[8].

Publicysta, pisał artykuły m.in. do „Kuriera Wileńskiego”[9][10], „Polski Zbrojnej”[11], „Przeglądu Lotniczego”[12] oraz prowadził audycje radiowe[13]. W 1931 był członkiem Komitetu Kongresu Eucharystycznego w Wilnie i Archidiecezji Wileńskiej[14]. W 1930 wydał książkę „Grozę chmur”[15], a w 1939 „Jabłko Newtona: o podstawowych prawach mechaniki”[16]. Współautor „Kursu Przeciwgazowego (dla farmaceutów dyplomowanych)” pod redakcją R. Strażówny[17].

W sierpniu 1939 zmobilizowany do 3 dywizjonu artylerii przeciwlotniczej. W kampanii wrześniowej walczył w składzie 3 daplot. Po rozwiązaniu oddziału wrócił do Wilna. Wezwany przez NKWD na przesłuchanie, został aresztowany i wywieziony. Figuruje na liście oficerów wywiezionych ze Starobielska, akta osobiste tych oficerów przekazano do UPW (stan na 1 kwietnia 1941). Według stanu na kwiecień 1940 był jeńcem obozu w Kozielsku. 28 kwietnia 1940 przekazany do dyspozycji naczelnika smoleńskiego obwodu NKWD[18] – lista wywózkowa 052/1, poz. 76, nr akt 1340 z 27.04.1940[19]. Został zamordowany między 30 kwietnia 1940 przez NKWD w lesie katyńskim. Zidentyfikowany podczas ekshumacji prowadzonej przez Niemców w 1943, zapis w dzienniku ekshumacji pod datą 02.06.1943. Przy szczątkach znaleziono wizytówki, dwie karty pocztowe (nadawca Halina Korowajczyk, Wilno, ul. Wiwulskiego 6)[20], pozwolenie na broń, kartę członkowską aeroklubu[21], legitymację LOPP[20]. Figuruje na liście AM-267-3892 i liście Komisji Technicznej PCK pod numerem: GARF-140-03892. We wszystkich dokumentach rosyjskich, jak i spisach AM i PCK figuruje jako podporucznik[18][21]. Nazwisko Korowajczyka znajduje się na liście ofiar (pod nr 03892) opublikowanej w Gońcu Krakowskim nr 194 i w Nowym Kurierze Warszawskim nr 177 z 1943.

Życie prywatne

edytuj

Żonaty z Haliną z Kuczyńskich, miał synów Władysława i Wojciecha.

Halina Korowajczyk w celu ratowania męża przyjęła obywatelstwo litewskie, wyrabiając mu też litewskie obywatelstwo[22]. Władze litewskie nie zdołały uwolnić Korowajczyka z niewoli sowieckiej.

Syn, Władysław Korowajczyk, jest prezesem oddziału Towarzystwa Miłośników Wilna i Ziemi Wileńskiej w Łodzi.

Upamiętnienie

edytuj
  • Minister obrony narodowej Aleksander Szczygło decyzją Nr 439/MON z 5 października 2007 awansował go pośmiertnie na stopnień kapitana[23]. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007, w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”.
  • Krzyż Kampanii Wrześniowej – zbiorowe, pośmiertne odznaczenie pamiątkowe wszystkich ofiar zbrodni katyńskiej (1 stycznia 1986)
  • Tablicą epitafijną na Pomniku Katyńskim na Placu Ofiar Zbrodni Katyńskiej w Łodzi.

Ordery i odznaczenia

edytuj
  • Brązowa Odznaka Honorowa LOPP[24]

Zobacz też

edytuj

Przypisy

edytuj
  1. ↑ Katyń. Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego, Warszawa 2000, s. 287.
  2. ↑ „Kurjer Wileński” (R. 7, Nr 270), 3 grudnia 1930, s. 3.
  3. ↑ Zawody marszu w maskach, „Słowo” (R. 16, Nr 274), 4 października 1937, s. 3.
  4. ↑ Dzisiaj wybory, „Słowo” (R. 18, Nr 138), 21 maja 1939, s. 15.
  5. ↑ „Kurjer Wileński wraz z Kurjerem Wileńsko-Nowogródzkim” (R. 16, Nr 137), 19 maja 1939, s. 4.
  6. ↑ „Kurjer Wileński” (R. 4, Nr 260), 13 listopada 1927, s. 3.
  7. ↑ Leonard Korowajczyk Lista pomordowanych Katyń – Korporanci w mogiłach katyńskich [online], katyn.korporant.pl [dostęp 2018-02-01].
  8. ↑ „Słowo” (R. 11, Nr 274), 31 października 1932, s. 3.
  9. ↑ Leonard Korowajczyk, Obrona przeciwgazowa kraju, „Kurjer Wileński” (R. 12, Nr 203), 6 września 1928, s. 3.
  10. ↑ Leonard Korowajczyk, Propaganda domowego chowu, „Kurjer Wileński” (R. 14, Nr 157), 9 czerwca 1939, s. 1.
  11. ↑ Leonard Korowajczyk, Wojsko w świadomości społeczeństwa, „Polska Zbrojna” (R. 11, Nr 242), 2 września 1932, s. 4.
  12. ↑ Leonard Korowajczyk, Współpraca oficerów lotnictwa z obroną przeciwlotniczą, „Przegląd Lotniczy: organ lotnictwa wojskowego”, Warszawa 1938, s. 209.
  13. ↑ „Fala wileńska” (nr 10 (listopad)), 1933, s. 4.
  14. ↑ Archidiecezjalny Kongres Eucharystyczny pod protektoratem i honorowem przewodnictwem Jego Ekscelencji Najdostojniejszego Księdza Arcybiskupa – Metropolity Wileńskiego Romualda Jałbrzykowskiego w Wilnie, w dniach 8, 9 i 10 maja 1930 r., Wilno 1931, s. 24.
  15. ↑ Leonard Korowajczyk, Groza chmur, Wilno: Wojewódzki Komitet LOPP, 1930.
  16. ↑ Leonard Korowajczyk, Jabłko Newtona: o podstawowych prawach mechaniki, Kraków: Spółdzielnia Wydawnicza „Czytelnik”, 1939.
  17. ↑ R. Strażówna (red.), Kurs Przeciwgazowy (dla farmaceutów dyplomowanych), Wilno 1935.
  18. ↑ a b УБИТЫ В КАТЫНИ, Moskwa 2015, s. 410.
  19. ↑ Jędrzej Tucholski, Mord w Katyniu, 1991, s. 706.
  20. ↑ a b Listy katyńskie w zasobie Archiwum Państwowego w Lublinie – Archiwum Państwowe w Lublinie [online], lublin.ap.gov.pl [dostęp 2018-02-01] [zarchiwizowane z adresu 2019-04-07] (pol.).
  21. ↑ a b Auswaertiges Amt – Amtliches Material Zum Massenmord Von Katyn, Berlin 1943, s. 267.
  22. ↑ Tygodnik Wileńszczyzny [online], tygodnik.lt [dostęp 2018-02-03].
  23. ↑ Decyzja Nr 439/MON Ministra Obrony Narodowej z dnia 5 października 2007 roku w sprawie mianowania oficerów Wojska Polskiego zamordowanych w Katyniu, Charkowie i Twerze na kolejne stopnie oficerskie. Decyzja nie została ogłoszona w Dzienniku Urzędowym MON.
  24. ↑ Pierwsza lista osób odznaczonych z okazji X-lecia Ligi Obrony Powietrznej i Przeciwgazowej Honorową Odznaką L.O.P.P. za okres 1923-1933, Warszawa 1933, s. 23.

Bibliografia

edytuj
  • Jędrzej Tucholski: Mord w Katyniu. Warszawa: Instytut Wydawniczy „Pax”, 1991. ISBN 83-211-1408-3.
  • УБИТЫ В КАТЫНИ, Москва Общество «Мемориал» – Издательство «Звенья» 2015, ISBN 978-5-78700-123-5.
  • Auswaertiges Amt – Amtliches Material Zum Massenmord Von Katyn, Berlin 1943.
  • Jan Kiński, Helena Malanowska, Urszula Olech, Wacław Ryżewski, Janina Snitko-Rzeszut, Teresa Żach: Katyń. Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego. Marek Tarczyński (red.).Warszawa: Oficyna Wydawnicza „Rytm”, 2000. ISBN 83-905590-7-2.

Linki zewnętrzne

edytuj
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Leonard_Korowajczyk&oldid=75359759”