Czerwony złoty

Czerwony złoty – staropolskie określenie monety złotej, florena, dukata, odróżniające monetę obiegową (ok. 3,5 g złota) od ówczesnej jednostki obrachunkowej, czyli złotego polskiego.

Historia

W 1528 po utworzeniu polskiego systemu bimetalicznego wybijano je do końca XVIII w. Ostatnim polskim czerwonym złotym był tzw. dukat powstańczy z powstania listopadowego, bity w 1831. Wartość dukata przeliczana na monetę srebrną stale w Polsce wzrastała i wynosiła:

32 grosze na początku XVI wieku
58 groszy w końcu XVI wieku
120 groszy ok. 1620
180 groszy w połowie XVII wieku
540 groszy miedzianych, każdy po 7,5 grosza srebrnego^[1] w XVIII wieku

Zobacz też

czerwoniec

Przypisy

↑ ŁukaszŁ. Wróbel ŁukaszŁ., Polski Grand Tour na przełomie XVIII i XIX wieku, „Klio - Czasopismo Poświęcone Dziejom Polski i Powszechnym”, 34 (3), 2016, s. 129, DOI: 10.12775/klio.2015.033, ISSN 1643-8191 [dostęp 2020-08-25] .

Bibliografia

Elementarz do szkół parafialnych narodowych z 1785 r., s. 99

[1] ŁukaszŁ. Wróbel ŁukaszŁ., Polski Grand Tour na przełomie XVIII i XIX wieku, „Klio - Czasopismo Poświęcone Dziejom Polski i Powszechnym”, 34 (3), 2016, s. 129, DOI: 10.12775/klio.2015.033, ISSN 1643-8191 [dostęp 2020-08-25] .

[1]