Martin Paludan-Müller
I graduated from Copenhagen University after studies in literature, linguistics, and philosophy. I have enjoyed teaching in Poznan, Prague, St. Petersburg, and Osaka for many years. My main publications:
Udlængsel og Hjemve - personlighedsopfatelse hos Poul Møller og hans forgængere (1989):
https://books.google.co.jp/books/about/Udl%C3%A6ngsel_og_hjemve.html?id=F_7GAAAAIAAJ&redir_esc=y
Stilleleg - haiku (2009):
https://litteratursiden.dk/boeger/stilleleg-haiku
Syn - essays og billeder fra tider og steder (2020):
https://www.bog-ide.dk/produkt/5315513/martin-paludan-muller-syn
Udlængsel og Hjemve - personlighedsopfatelse hos Poul Møller og hans forgængere (1989):
https://books.google.co.jp/books/about/Udl%C3%A6ngsel_og_hjemve.html?id=F_7GAAAAIAAJ&redir_esc=y
Stilleleg - haiku (2009):
https://litteratursiden.dk/boeger/stilleleg-haiku
Syn - essays og billeder fra tider og steder (2020):
https://www.bog-ide.dk/produkt/5315513/martin-paludan-muller-syn
less
InterestsView All (6)
Uploads
Papers
My article deals with the double function of such verbs: introducing and stating the existence of some phenomenon (e.g. trains to London) and describing the position or movement of this phenomenon.
My point is to distinguish which verbs cannot have such a double function (e.g. 'at læse': 'to read') and to specify the semantic field conditioning the double function. Thus a normal statement is: "Der faldt et æble" ["There fell an apple"], but the statement: "Der faldt en dame" ["There fell a lady"] seems abnormal. I claim that the semantic condition of the double function is that the verb describes a normal and expected physical behaviour of the phenomenon and that you inevitably imagine the apple tree.
More pragmatically I deal with the tendency to answer the question: "What are you doing right now?" by a two verb sentence: "Jeg sidder og læser" (I sit and read). Thus, by describing the body's position, you open a space for interaction. On the other hand, just answering: "Jeg læser" seems rather uninviting. Typically the above-mentioned verbs claiming existence by telling position or direction cannot be used to answer this question (e.g. "I sit", "I disappear").
Some complementary examples:
Der står ["stands"] i avisen at han er her: It says in the paper (or: the paper says) that he is here.
Der ligger ["lies"] en bil lige bag os: There is a car just behind us (or: sitting on our tail).
Der faldt ["fell"] en sten fra mit hjerte: It was a load off my mind.
Der faldt ["fell"] et par stænk: There was a spatter of rain.
The concept of irony was popular in the period around 1840 (I show it in other writers' novels), but K. used it in a Socratic teasing of the society's affectation (a concept from K.'s philosophic friend Poul Martin Møller, 1794-1838) to open minds to the depth of humour and true human Self in the light of Christianity.
Teasing is the nerve of K.'s life and works. Thus, to describe his teasing means to introduce this famous thinker without whom my department in Osaka would not exist.
My article deals with the double function of such verbs: introducing and stating the existence of some phenomenon (e.g. trains to London) and describing the position or movement of this phenomenon.
My point is to distinguish which verbs cannot have such a double function (e.g. 'at læse': 'to read') and to specify the semantic field conditioning the double function. Thus a normal statement is: "Der faldt et æble" ["There fell an apple"], but the statement: "Der faldt en dame" ["There fell a lady"] seems abnormal. I claim that the semantic condition of the double function is that the verb describes a normal and expected physical behaviour of the phenomenon and that you inevitably imagine the apple tree.
More pragmatically I deal with the tendency to answer the question: "What are you doing right now?" by a two verb sentence: "Jeg sidder og læser" (I sit and read). Thus, by describing the body's position, you open a space for interaction. On the other hand, just answering: "Jeg læser" seems rather uninviting. Typically the above-mentioned verbs claiming existence by telling position or direction cannot be used to answer this question (e.g. "I sit", "I disappear").
Some complementary examples:
Der står ["stands"] i avisen at han er her: It says in the paper (or: the paper says) that he is here.
Der ligger ["lies"] en bil lige bag os: There is a car just behind us (or: sitting on our tail).
Der faldt ["fell"] en sten fra mit hjerte: It was a load off my mind.
Der faldt ["fell"] et par stænk: There was a spatter of rain.
The concept of irony was popular in the period around 1840 (I show it in other writers' novels), but K. used it in a Socratic teasing of the society's affectation (a concept from K.'s philosophic friend Poul Martin Møller, 1794-1838) to open minds to the depth of humour and true human Self in the light of Christianity.
Teasing is the nerve of K.'s life and works. Thus, to describe his teasing means to introduce this famous thinker without whom my department in Osaka would not exist.