Eklog

Eklog (gresk ἐκλογή eklogḗ «utval» eller «val», latinisert ecloga) er eit omgrep frå litteraturen i antikken med grunntydinga «eit utvald stykke» (utval, sitat) frå ein lengre litterær tekst eller frå eit einskild omfangsrikt dikt.

I litteraturen

Fleirtalsformen eclogae frå romersk lyrikk stod opphavleg berre for «utvalde dikt», men omgrepet blei under humanismen misforstått som ein litterær form, og i seinare språkbruk blir eklog ofte nytta som synonym for hyrdedikt.

Dei mest kjende dikta som i dag går under beteikninga eklog stammar frå Vergil og hans samling av hyrdedikt (Bucolica).

Statius frå det første hundreåret etter Kristus omtalte einskilde dikt i samlinga Silvae som egloga; han er den første romerske diktaren som nytta omgrepet for eigne verk.

I musikken

Omgrepet blir òg nytta om pastoral musikk. Dei første viktige døma er pianoverk av tsjekkaren Václav Tomášek. Mellom komponistar som har nytta omgrepet i titlar er Jan Václav Voříšek, César Franck, Franz Liszt (i den første boka av Années de Pèlerinage), Antonín Dvořák, Gerald Finzi, Vítězslav Novák og Egon Wellesz. Igor Stravinskij gav andre og tredje sats av Duo Concertant (1932) titlane «Eclogue I» og «Eclogue II». Mellomsatsen av den tresatsige Ode (1943) har òg tittelen «Eclogue».

Kjelder

• Denne artikkelen bygger på «Eclogue» frå Wikipedia på engelsk, og «Ekloge» frå Wikipedia på tysk den 19. april 2012.

Litteratur

• Alfonso Traina: ecloga i Enciclopedia Virgiliana, bind 2, Instituto della Enciclopedia Italiana, Roma 1985, s. 165
• Heathcote William Garrod: Varus and Varius i The Classical Quarterly 10, 1916, s. 206–221, nærare: 218–221