Pitohui
| Pitohui | |||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| |||||||||||
| Taxonomische indeling | |||||||||||
| |||||||||||
| Geslacht | |||||||||||
| Pitohui Lesson, 1831 | |||||||||||
| |||||||||||
| Bergpitohui (Pitohui dichrous) | |||||||||||
Afbeeldingen op  Wikimedia Commons
| |||||||||||
Pitohui op  Wikispecies
| |||||||||||
| |||||||||||
Pitohui is een geslacht uit de vogelfamilie uit de familie van de wielewalen en vijgvogels (Oriolidae).[1] De wetenschappelijke naam van het geslacht is voor het eerst geldig gepubliceerd in 1831 door Lesson. (voor 2013 nog in de familie der dikkoppen en fluiters). Er zijn vier soorten Pitohui's (uit dit geslacht) bekend en ze komen voor op Nieuw-Guinea en omringende eilanden.
Uit DNA-onderzoek blijkt dat de pitohui's geen gemeenschappelijke voorouder hebben en daardoor is het geslacht Pitohui opgesplitst. Drie soorten (roestpitohui, kuifpitohui en vlekborstpitohui) behoren tot andere families.[2][1]
Uiterlijk
[bewerken | brontekst bewerken]Pitohui's lijken op forse merels. De meeste soorten zijn bruin tot zwart getekend. De bergpitohui (Pitohui dichrous) en de noordelijke bonte pitohui (Pitohui kirhocephalus) hebben echter een felrode borst, rug en stuit, en een zwarte kop, vleugels en staart.
Soorten
[bewerken | brontekst bewerken]De volgende soorten zijn bij het geslacht ingedeeld:[1]
- Pitohui cerviniventris – Raja-ampatpitohui
- Pitohui dichrous – Bergpitohui
- Pitohui kirhocephalus – Noordelijke bonte pitohui
- Pitohui uropygialis – Zuidelijke bonte pitohui
Niet Pitohui soorten
[bewerken | brontekst bewerken]De volgende soorten heten wel Pitohui maar zijn anders ingedeeld:
- Familie Oreoicidae
- Ornorectes cristatus – Kuifpitohui
- Familie Pachycephalidae
- Pachycephala tenebrosa – Palaupitohui
- Pseudorectes ferrugineus – Roestpitohui
- Pseudorectes incertus – Vlekborstpitohui
- Melanorectes nigrescens – Zwarte pitohui
Voedsel
[bewerken | brontekst bewerken]Pitohui's eten insecten en muizen.
Giftig
[bewerken | brontekst bewerken]De ornitholoog Jack Dumbacher ontdekte in 1989 dat de bergpitohui een giftige huid en veren had. Uit nader onderzoek bleek dat deze Pitohui als afweer het batrachotoxine bezat, een gifstof die bekend is van pijlgifkikkers uit Midden- en Zuid-Amerika. Bekend is dat de vogels de gifstof niet zelf aanmaken, en men vermoedt dat ze het gif binnen krijgen van giftige kevers die als voedsel dienen. Op deze manier komen ook de pijlgifkikkers aan hun giftige afscheiding. Inmiddels is batrachotoxine ook aangetroffen in de huid en veren van de bonte pitohui en de roestpitohui. Beide soorten zijn echter minder giftig dan de bergpitohui. Het gebruik van gifstoffen als afweermiddel bij vogels was voorheen niet bekend.
Bijnaam
[bewerken | brontekst bewerken]Pitohui's staan in Australië ook bekend onder de naam Rubbish Birds
· 
· 