Naar inhoud springen

Grieks voetbalelftal (mannen)

Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
Griekenland
Vlag van Griekenland
Bijnaam Piratenschip
(Το Πειρατικό, To Piratiko)
Kledingsponsor Nike
FIFA-ranglijst 51 Gedaald 1 (20 juni 2024)
Hoogste ranking 8e (apr-jun 2008, okt 2011)
Laagste ranking 66e (september 1998)
Associatie Elliniki Podosferiki Omospondia
Bondscoach vacature
Stadion Olympisch Stadion, Athene
Agia Sofiastadion, Athene
Meeste interlands Giorgos Karagounis (139)
Topscorer Nikolaos Anastopoulos (29)
Wedstrijden
Eerste interland:
Vlag van Griekenland (1822-1970 en 1975-1978) Griekenland 0–9 Zweden Vlag van Zweden
(Antwerpen, België; 28 oktober 1920)
Grootste overwinning:
Vlag van Griekenland (1822-1970 en 1975-1978) Griekenland 8–0 Syrië Vlag van Syrië (1932-1958 en 1961-1963)
(Athene, Griekenland; 25 november 1949)
Grootste nederlaag:
Vlag van Hongarije (1915-1918, 1919-1946) Hongarije 11–1 Griekenland Vlag van Griekenland (1822-1970 en 1975-1978)
(Boedapest, Hongarije; 25 maart 1938)
Wereldkampioenschap
Optredens 3 (eerste keer: 1994)
Beste resultaat Achtste finales (2014)
Europees kampioenschap
Optredens 4 (eerste keer: 1980)
Beste resultaat Winnaar (2004)
FIFA Confederations Cup
Optredens 1 (eerste keer: 2005)
Beste resultaat Groepsfase (2005)
Thuis
Uit

Het Grieks voetbalelftal (Grieks: Εθνική Ελλάδος, Ethniki Ellados) is een team van voetballers dat Griekenland vertegenwoordigt in internationale wedstrijden.

De Grieken wonnen verrassend het Europees kampioenschap voetbal 2004 in Portugal.

1920-1978: de beginjaren, geen hoogvlieger

[bewerken | brontekst bewerken]

Voor de Tweede Wereldoorlog

[bewerken | brontekst bewerken]

Het Griekse speelde zijn eerste officiële interland in 1920 op de Olympische Spelen in Antwerpen, een succes werd het niet, er werd met 9-0 van Zweden verloren. Voor de Tweede Wereldoorlog waren de resultaten van het Griekse team mager: er werd nooit meer deelgenomen aan de Olympische Spelen en in de voorronde voor het WK van 1934 en 1938 werden kansloze nederlagen geleden. Italië won in 1934 met 4-0 de eerste wedstrijd, zou het toernooi ook organiseren en had geen zin meer in de return in Griekenland. Het kocht het Griekse elftal om door een bondsgebouw in Athene te kopen, waarna het Griekse elftal zich terugtrok.[1] Voor het WK van 1938 leed het Griekse team zijn grootste nederlaag in zijn historie: 11-1 tegen Hongarije.

Het elftal op 17 november 2010

Mede door de politieke onrust slaagde het Griekse team na de Tweede Wereldoorlog geen opvallende resultaten te boeken. In de jaren zestig werden incidentele overwinningen behaald op Noord-Ierland (WK 1962), Wales (WK 1966) en Oostenrijk (EK 1968). Voor kwalificatie voor het WK van 1970 werd na een nederlaag tegen Zwitserland zes punten uit vier wedstrijden behaald met een 4-2-overwinning op het Portugal van Eusebio en een 4-1-zege op Zwitserland als hoogtepunten. Enige concurrent was Roemenië dat een voorsprong van één punt had voor de laatste wedstrijd in Boekarest. Griekenland kwam niet verder dan een 1-1 gelijkspel en in de jaren zeventig liepen de prestaties weer terug. Voor het EK van 1972 werd alleen punten tegen het nietige Malta behaald en voor het WK van 1974 werden alle wedstrijden verloren. In 1976 werd twee keer gelijkgespeeld tegen wereldkampioen West-Duitsland, maar door een nederlaag tegen Malta (2-0) kwam de ploeg twee punten tekort om de wereldkampioen uit te schakelen. Voor het WK van 1978 presteerde het team sterk in de thuiswedstrijden door gelijk te spelen tegen Hongarije en te winnen van de Sovjet-Unie, maar in de uitwedstrijden was de ploeg kansloos.

1978-2002: eerste EK- en WK-deelname

[bewerken | brontekst bewerken]

Om zich te plaatsen voor het EK van 1980 waren opnieuw Hongarije en de Sovjet-Unie de tegenstanders, aangevuld met Finland. De start was desastreus met kansloze uitnederlagen tegen Finland (3-0) en de Sovjet-Unie (2-0). Griekenland kwam terug in de strijd door duidelijke overwinningen op Finland (8-1) en Hongarije (4-1) en omdat alle andere landen onderling punten verspeelden. Na een belangrijk gelijkspel in Boedapest moest de Sovjet-Unie in de laatste wedstrijden verslagen worden. Na negen minuten scoorde Nikoloudis het winnende doelpunt en plaatste Griekenland zich voor de eerste keer voor een groot internationaal toernooi. Op het EK in Italië verweerde Griekenland zich kranig, van Nederland werd verloren door een omstreden strafschop, van Tsjecho-Slowakije werd met 3-1 verloren en tegen de latere Europees kampioen West-Duitsland werd met 0-0 gelijk gespeeld. Tegen de Tsjechen scoorde Nikos Anastopoulos het eerste Griekse doelpunt op een internationaal toernooi.

Het succes was slechts incidenteel, de volgende campagnes leverde geen nieuwe uitzichten op deelnames toe, noemenswaardig waren een gelijkspel in de uitwedstrijd tegen de latere wereldkampioen Italië (WK 1982), een doelpuntloos gelijkspel op Wembley tegen Engeland en een uitzege op Hongarije (beiden EK 1984). Voor het EK van 1988 was Griekenland in de race met Nederland om een EK-ticket dankzij thuiszeges op Hongarije en Polen en een gelijkspel in Rotterdam. In de voorlaatste wedstrijd tegen Hongarije werd met 3-0 verloren en had Nederland genoeg aan een zege op Cyprus om zich te plaatsen. Nederland won met 8-0, maar de wedstrijd was na één minuut al gestaakt, omdat een bom gegooid werd op de Cypriotische doelman, die daardoor de wedstrijd niet kon vervolgen. De UEFA strafte Nederland met een 0-3 nederlaag en Griekenland had nu alle kansen zich te plaatsen in de laatste wedstrijd tegen Nederland. In hoger beroep werd de straf omgezet in een nieuwe wedstrijd tussen Nederland en Cyprus in een leeg stadion, die Nederland met 4-0 won. Griekenland was verbolgen over en besloot de laatste wedstrijd te verplaatsen naar Rhodos. Nederland won met 0-3 en zou later Europees kampioen worden. Ook de campanes voor het WK van 1990 en EK 1992 waren weinig succesvol, dieptepunt was een 7-1 nederlaag tegen Denemarken.

De loting voor het WK van 1994 voorspelde weinig goeds met de Sovjet-Unie en het individuele sterke Joegoslavië als tegenstanders. Echter door politieke omstandigheden veranderde de situatie, de Sovjet-Unie hield op te bestaan, waardoor Rusland de plaats overnam en Joegoslavië werd geschorst vanwege een reeks burgeroorlogen. Hongarije leek de voornaamste concurrent, maar dat land viel ver terug en zowel Rusland als Griekenland plaatsten zich met een ruime voorsprong. In de laatste wedstrijd werd Rusland met 1-0 verslagen door een doelpunt van de later bij Vitesse en Ajax spelende Nikos Machlas en werd Griekenland zelfs groepswinnaar. Het WK in de Verenigde Staten werd een grote flop, Griekenland verloor alle wedstrijden met grote cijfers zonder zelf te scoren, 4-0 tegen Argentinië, 4-0 tegen Bulgarije en 2-0 tegen Nigeria.

Otto Rehhagel

Vervolgens kwam er weer een lange periode zonder internationale toernooien, de start van het EK van 1996 was goed met vier overwinningen, maar na drie nederlagen op rij was de ploeg kansloos. Voor het WK van 1998 was de laatste wedstrijd beslissend, Griekenland moest winnen van Denemarken om zich te plaatsen, bij een gelijkspel zou de ploeg ook nog Kroatië achter zich dulden. Griekenland viel hartstochtelijk aan, kreeg veel kansen, maar doelman Peter Schmeichel redde zijn ploeg, Griekenland was uitgeschakeld. Voor het EK van 2000 waren vooraf perspectieven met alleen Noorwegen als voornaam voetballand als tegenstander, maar mede door puntverlies tegen Letland (1-1 in Riga, 1-2 thuisnederlaag in Athene) moest het naast Noorwegen ook Slovenië achter zich dulden.Kwalificatie voor het WK van 2002 was helemaal een flop, met vier nederlagen in zes wedstrijden, coach Vassilis Daniil werd ontslagen en opgevolgd door de Duitser Otto Rehhagel. Na een nieuw dieptepunt (5-1 tegen Finland) dreigde Griekenland Engeland een afgang te bezorgen, door in blessure-tijd met 1-2 voor te staan. In de "dying seconds" redde David Beckham zijn team door een vrije trap te benutten.

2004-2016: Europees kampioen onder Rehhagel, veel internationale toernooien

[bewerken | brontekst bewerken]
Theodoros Zagorakis

Kwalificatie voor het EK van 2004 leek al snel een "mission impossible" met twee maal een 2-0 nederlaag (Spanje thuis en Oekraïne uit), maar de ommekeer kwam na een 0-1-zege tegen Spanje door een doelpunt van Stelios Giannakopoulos en een identieke zege op Oekraïne. De hand van de behoudende Rehhagel was goed zichtbaar, want ook de laatste twee wedstrijden werden met 1-0 gewonnen. Succes werd niet verwacht op het eerste EK sinds 1980, bij de wedkantoren stond het team op de vijftiende en de een-na-laatste plaats, bij winst kon men 150 keer de inzet winnen. Griekenland begon het toernooi in Portugal spectaculair met een 1-2-zege op het gastland. Na een 1-1 gelijkspel tegen Spanje hoefde Griekenland alleen maar gelijk te spelen tegen het uitgeschakelde Rusland om de kwartfinales te halen. Het dreigde alsnog mis te gaan, want Rusland nam al snel een 2-0 voorsprong. Vlak voor rust scoorde Zisis Vryzas de aansluittreffer, de gelijkmaker viel niet maar omdat Spanje met 1-0 van Portugal verloor plaatste Griekenland zich door één doelpunt meer te scoren dan Spanje. In de kwartfinale was regerend Europees kampioen Frankrijk de tegenstander, Griekenland verdedigde vooral en kwam in de tweede helft voor door een kopdoelpunt van Angelos Charisteas. Frankrijk was niet bij machte het tij te keren en Griekenland bleef moeiteloos overeind. In de halve finales was Tsjechië de tegenstander, dat alle vier eerdere wedstrijden gewonnen had. Griekenland stond zwaar onder druk, een kentering in de wedstrijd was een blessure van de Tsjechische spelmaker Pavel Nedvěd, waardoor de Tsjechische motor begon te sputteren. In de eerste helft van de verlenging sloeg Griekenland toe via een kopbal van Traianos Dellas, het was de eerste en laatste keer dat een ploeg won door een "silver goal", na het doelpunt volgde geen tweede verlenging. In de finale was Portugal opnieuw de tegenstander, het organiserende land verwachtte nu alleen maar een overwinning. Echter, hetzelfde scenario voltrok zich zoals in de wedstrijden tegen Frankrijk en Tsjechië, Griekenland verdedigde vooral, kwam voor de derde keer op voorsprong door opnieuw een kopgoal (Charisteas) en Portugal was niet bij machte het tij te laten keren. Het hele land stond op zijn kop na dit onverwachte succes en Otto Rehhagel deed zijn bijnaam eer aan ("König Otto"). Opvallend waren de schaarste aan doelpunten van de kampioen, zeven doelpunten in zes wedstrijden, in de knock-out-fase werden geen doelpunten geïncasseerd. Middenvelder en aanvoerder Theodoros Zagorakis werd gekozen als beste speler van het toernooi.

Angelos Charisteas

De status van het Griekse team veranderde, van outsider werd Griekenland een favoriet met Oekraïne, Turkije en Denemarken als rivalen om zich te plaatsen voor het WK. De start was voor Griekenland niet goed, buurland Albanië versloeg de kersverse kampioen met 2-1. Vier overwinningen en drie gelijkspelen bracht de ploeg terug in de race, maar na een 0-1 thuisnederlaag tegen Oekraïne was directe kwalificatie onmogelijk. Op de voorlaatste speeldag had Griekenland één punt en twee punten voorsprong op respectievelijk Turkije en Denemarken, maar door een 1-0 nederlaag in Kopenhagen en een zege van Turkije op het al geplaatste Oekraïne eindigde Griekenland op de vierde plaats in zijn groep en miste de play-offs. Het was de derde keer in de historie dat de Europese kampioen zich niet wist te plaatsen voor het WK. Ook de Confederations Cup werd geen succes, er werd alleen gelijk gespeeld tegen Mexico. De overige wedstrijden gingen verloren zonder één doelpunt gescoord te hebben.

Griekenland plaatste zich zonder veel moeite voor de eindronde, pijnlijk was de 1-4 nederlaag tegen aartsrivaal Turkije, maar in de return werd kwalificatie zeker gesteld na een 0-1-zege in Istanboel. Het EK in Oostenrijk en Zwitserland begon tegen het eveneens behoudende Zweden, beide teams creëerden weinig en een sterke individuele actie van Zlatan Ibrahimović brak de wedstrijd open. De wedstrijd eindigde in een 2-0 nederlaag, de tactiek waar Rehhagel veel succes had in Portugal faalde en ook de overige twee wedstrijden tegen Rusland en Spanje werden verloren.

Om zich rechtstreeks te plaatsen voor het WK van 2010 was Zwitserland de enige concurrent, de ploeg kwam één punt tekort door twee directe nederlagen tegen Zwitserland en een gelijkspel tegen nummer laatst Moldavië. In de Play-Offs was tegen het eveneens behoudend spelende Oekraïne, een doelpunt van Dimitrios Salpigidis in de uitwedstrijd was beslissend. De start op het WK in Zuid-Afrika was vals met een kansloze 2-0 nederlaag tegen Zuid-Korea, het sterk verouderde team blonk alleen uit in defensief spel. Na een 1-0 achterstand tegen Nigeria scoorde Salpigidis het eerste Griekse doelpunt op een WK, de wedstrijd eindigde in een 2-1-overwinning. Een zege op het al geplaatste Argentinië was nu genoeg om de achtste finales te halen, maar mede door opnieuw vooral het accent op de verdediging te zetten werd de wedstrijd in de slotfase verloren: 2-0. Rehhagel nam afscheid als trainer, ondanks het feit dat hij de laatste jaren weinig succes had zal hij vooral herinnerd worden als de coach die Griekenland Europees kampioen maakte.

Giorgos Karagounis

De Portugees Fernando Santos werd zijn opvolger. Aan de speelstijl veranderde weinig, alleen tegen Malta scoorde het team meer dan twee goals. Enige concurrent voor directe kwalificatie voor het EK van 2012 was Kroatië de enige concurrent, bij de laatste twee wedstrijden had Griekenland één punt achterstand. In een directe confrontatie won Griekenland met 2-0 en had in de laatste wedstrijd tegen Georgië genoeg aan een gelijkspel. Het dreigde alsnog mis te gaan, maar in de laatste tien minuten werd een 1-0 achterstand omgebogen in een 1-2-zege; Charisteas scoorde het winnende doelpunt.

Het EK in Polen en Oekraïne begon slecht, in de eerste helft kwam Griekenland met 1-0 achter tegen Polen en raakte Sokratis Papastathopoulos kwijt met twee gele kaarten. In de tweede helft kantelde de wedstrijd en na de gelijkmaker miste aanvoerder Giorgos Karagounis een strafschop. Na een 1-2 nederlaag tegen Tsjechië moest er gewonnen worden van Rusland om de kwartfinale te bereiken. Karagounis scoorde vlak voor rust de winnende treffer, maar Karagounis zou de kwartfinale niet meemaken, hij kreeg een tweede gele kaart na een vermeende schwalbe. In de kwartfinale stond Griekenland een uur voor tijd nog gelijk tegen het favoriete Duitsland, maar in het laatste half uur stortte de ploeg in elkaar: 4-2.

Griekenland streed met Bosnië en Herzegovina voor directe plaatsing voor het WK, in de directe confrontaties was Bosnië sterker (0-0 in Athene, 3-1 nederlaag in Zenica). Met louter tegenstanders zonder reputatie scoorde Griekenland matig (twaalf goals in tien wedstrijden) en moest het Bosnië op doelslado voor zich te dulden. In de play-offs rekende Griekenland af met Roemenië en plaatste zich voor de vierde achtereenvolgende keer voor een groot toernooi. Traditioneel beleefde Griekenland een slechte start, het WK in Brazilië begon met een 3-0 nederlaag tegen Colombia. In de tweede wedstrijd tegen Japan werd Kostas Katsouranis in de eerste helft na twee gele kaarten uit het veld gestuurd, in het restant van het wedstrijd verdedigde Griekenland alleen maar om de kansen op de achtste finales levend te houden. De derde wedstrijd moest van Ivoorkust gewonnen worden en tegen hun natuur in koos Griekenland voor de aanval en kwam met 1-0 voor. Griekenland kon de voorsprong niet vasthouden, maar in de derde minuut van de blessuretijd was een vergrijp op Georgios Samaras reden voor een strafschop, die hij zelf benutte. Deze beslissing werd door commentatoren als zwaar bestraft gezien.[2] In de achtste finales was het verrassend goed presterende Costa Rica de tegenstander. Na een 1-0 achterstand waren de Grieken veel sterker, zeker nadat ze tegen tien man speelden en opnieuw scoorde Griekenland in de laatste minuut (1-1). In de verlenging kon Griekenland Costa Rica de genadeklap niet geven en in de strafschoppenserie miste Theofanis Gekas als enige speler.[3] Een hele generatie nam afscheid van het nationale team waaronder recordinternational Karagounis (138 interlands).

2014 tot heden

[bewerken | brontekst bewerken]

Claudio Ranieri werd de nieuwe trainer, maar werd al na vier wedstrijden ontslagen, na eerdere thuisnederlagen tegen Roemenië en Noord-Ierland volgde een thuisnederlaag tegen de Faeröer Eilanden (0-1). Zijn opvolger Sergio Markarián werd na een volgende nederlaag tegen dezelfde eilandengroep ontslagen. Alleen de laatste wedstrijd tegen Hongarije werd gewonnen en Griekenland eindigde op de laatste plaats in zijn groep, het verloor zes van de tien wedstrijden, zelfs een oefenduel tegen Luxemburg ging verloren.

Griekenland streed met België en Bosnië en Herzegovina om een WK-plek. Griekenland stuntte bijna in Brussel door vlak voor tijd met 0-1 voor te staan, maar een doelpunt van Romelu Lukaku voorkwam een zege. Na een serie gelijke spelen werd België onbereikbaar en in de achtste wedstrijd plaatste België zich voor het WK na een 1-2-zege in Athene. De laatste wedstrijden werden gewonnen en met twee punten voorsprong op Bosnië werden de play-offwedstrijden gehaald. De eerste wedstrijd tegen Kroatië werd met 4-1 verloren, waardoor de return een formaliteit werd (0-0) en Griekenland zich niet kon plaatsen voor het WK.

Deelnames aan internationale toernooien

[bewerken | brontekst bewerken]

Wereldkampioenschap

[bewerken | brontekst bewerken]
Wereldkampioenschap voetbal
Jaar Ronde Wed. W G V DV DT Kwal
Vlag van Italië (1861-1946) 1934 Niet gekwalificeerd
Vlag van Frankrijk 1938 Niet gekwalificeerd
Vlag van Brazilië 1950 Geen deelname
Vlag van Zwitserland 1954 Niet gekwalificeerd
Vlag van Zweden 1958 Niet gekwalificeerd
Vlag van Chili 1962 Niet gekwalificeerd
Vlag van Engeland 1966 Niet gekwalificeerd
Vlag van Mexico 1970 Niet gekwalificeerd
Vlag van Bondsrepubliek Duitsland 1974 Niet gekwalificeerd
Vlag van Argentinië 1978 Niet gekwalificeerd
Vlag van Spanje 1982 Niet gekwalificeerd
Vlag van Mexico 1986 Niet gekwalificeerd
Vlag van Italië 1990 Niet gekwalificeerd
Vlag van Verenigde Staten 1994 Groepsfase 3 0 0 3 0 10 (Kwal.)
Vlag van Frankrijk 1998 Niet gekwalificeerd
Vlag van Zuid-KoreaVlag van Japan 2002 Niet gekwalificeerd
Vlag van Duitsland 2006 Niet gekwalificeerd
Vlag van Zuid-Afrika 2010 Groepsfase 3 1 0 2 2 5 (Kwal.)
Vlag van Brazilië 2014 Achtste finale 4 1 2 1 3 5 (Kwal.)
Vlag van Rusland 2018 Niet gekwalificeerd
Vlag van Qatar 2022 Niet gekwalificeerd

Confederations Cup

[bewerken | brontekst bewerken]
FIFA Confederations Cup
Jaar Ronde Wed. W G V DV DT
Vlag van Duitsland 2005 Groepsfase 3 0 1 2 0 4

Europees kampioenschap voetbal

[bewerken | brontekst bewerken]
Europees kampioenschap voetbal
Jaar Ronde Wed. W G V DV DT Kwal
Vlag van Frankrijk 1960 Niet gekwalificeerd
Vlag van Spanje (11 okt. 1945- 20 jan. 1977) 1964 Teruggetrokken
Vlag van Italië 1968 Niet gekwalificeerd
Vlag van België 1972 Niet gekwalificeerd
Vlag van Joegoslavië (1943-1992) 1976 Niet gekwalificeerd
Vlag van Italië 1980 Groepsfase 3 0 1 2 1 4 (Kwal.)
Vlag van Frankrijk 1984 Niet gekwalificeerd
Vlag van Bondsrepubliek Duitsland 1988 Niet gekwalificeerd
Vlag van Zweden 1992 Niet gekwalificeerd
Vlag van Engeland 1996 Niet gekwalificeerd
Vlag van BelgiëVlag van Nederland 2000 Niet gekwalificeerd
Vlag van Portugal 2004 Kampioen 6 4 1 1 7 4 (Kwal.)
Vlag van OostenrijkVlag van Zwitserland 2008 Groepsfase 3 0 0 3 1 5 (Kwal.)
Vlag van OekraïneVlag van Polen 2012 Kwartfinale 4 1 1 2 5 7 (Kwal.)
Vlag van Frankrijk 2016 Niet gekwalificeerd
Vlag van Europa 2020 Niet gekwalificeerd
Vlag van Duitsland 2024 Niet gekwalificeerd

UEFA Nations League

[bewerken | brontekst bewerken]
UEFA Nations League
Jaar Div. Eindpositie Wed. W G V DV DT Res.
2018–19 C 33e 6 3 0 3 4 5 Stabiel
2020–21 C 37e 6 3 3 0 6 1 Stabiel
2022–23 C 34e 6 5 0 1 10 2 Gestegen
Zie Interlands Grieks voetbalelftal 2020-2029 voor de meest actuele gespeelde en komende interlands van Griekenland.

Huidige selectie

[bewerken | brontekst bewerken]

De volgende spelers werden opgeroepen voor de interlands tegen Vlag van Nederland Nederland en Vlag van Gibraltar Gibraltar op 7 en 10 september 2023.

Interlands en doelpunten bijgewerkt tot en met de interland tegen Vlag van Gibraltar Gibraltar op 10 september 2023.

Naam Wed. Dlpnt. Club
Doel
Odysseas Vlachodimos 35 0 Vlag van Engeland Nottingham Forest
Alexandros Paschalakis 5 0 Vlag van Griekenland Olympiakos
Giorgos Athanasiadis 0 0 Vlag van Griekenland AEK Athene
Verdediging
Giorgos Tzavelas 49 3 Vlag van Turkije Pendikspor
Konstantinos Tsimikas 29 0 Vlag van Engeland Liverpool
Pantelis Hatzidiakos 28 0 Vlag van Italië Cagliari
Dimitris Giannoulis 25 0 Vlag van Engeland Norwich City
Konstantinos Mavropanos 19 2 Vlag van Engeland West Ham United
George Baldock 9 0 Vlag van Engeland Sheffield United
Panagiotis Retsos 8 0 Vlag van Griekenland Olympiakos
Lazaros Rota 9 0 Vlag van Griekenland AEK Athene
Konstantinos Koulierakis 3 0 Vlag van Griekenland PAOK Saloniki
Middenveld
Anastasios Bakasetas Aanvoerder 59 12 Vlag van Turkije Trabzonspor
Petros Mantalos 55 6 Vlag van Griekenland AEK Athene
Andreas Bouchalakis 38 1 Vlag van Duitsland Hertha BSC
Dimitris Kourbelis 33 1 Vlag van Turkije Trabzonspor
Dimitris Pelkas 32 3 Vlag van Turkije Istanbul Başakşehir
Manolis Siopis 26 1 Vlag van Wales Cardiff City
Giannis Papanikolaou 4 0 Vlag van Polen Raków Częstochowa
Aanval
Giorgos Masouras 35 8 Vlag van Griekenland Olympiakos
Vangelis Pavlidis 33 6 Vlag van Nederland AZ
Dimitris Limnios 24 3 Vlag van Duitsland 1. FC Köln
Giorgos Giakoumakis 17 2 Vlag van Verenigde Staten Atlanta United
Taxiarchis Fountas 16 1 Vlag van Turkije Trabzonspor
Anastasios Chatzigiovanis 13 0 Vlag van Turkije Ankaragücü
Fotis Ioannidis 5 0 Vlag van Griekenland Panathinaikos

Recent opgeroepen

[bewerken | brontekst bewerken]

De volgende spelers zijn afgelopen 12 maanden ook opgeroepen voor het nationale elftal, maar zaten om verschillende redenen niet bij de meest recente selectie.

Naam Club Wedstrijden
Doel
Sokratis Dioudis Vlag van Griekenland Panathinaikos 0 0
Verdediging
Panagiotis Retsos Vlag van Duitsland Bayer Leverkusen 5 0
Vasilis Torosidis Vlag van Griekenland Olympiakos 101 10
Sokratis Papastathopoulos Vlag van Engeland Arsenal 90 3
Konstantinos Manolas Vlag van Italië SSC Napoli 42 1
Middenveld
José Zeca Vlag van Denemarken FC Kopenhagen 19 2
Manolis Siopis Vlag van Turkije Alanyaspor 3 0
Andreas Samaris Vlag van Portugal SL Benfica 19 2
Dimitris Pelkas Vlag van Griekenland PAOK 15 0
Dimitris Kolovos Vlag van Griekenland Panathinaikos 9 1
Aanval
Marios Vrousai Vlag van Nederland Willem II 2 0
  • Bijgewerkt tot en met de interland tegen Vlag van Malta Malta (2-0) op 11 juni 2024.

Tegenstanders

[bewerken | brontekst bewerken]
Tegenstander Wed. W G V DV DT WP
Vlag van Albanië Albanië 13 6 3 4 13 10 1.154
Vlag van Argentinië Argentinië 2 0 0 2 0 6 0.000
Vlag van Armenië Armenië 6 4 1 1 7 3 1.500
Vlag van Australië Australië 11 4 3 4 14 14 1.000
Vlag van België België 10 3 4 3 10 11 1.000
Vlag van Bolivia Bolivia 2 1 1 0 2 1 1.500
Vlag van Bosnië en Herzegovina Bosnië en Her. 11 5 5 1 17 9 1.364
Vlag van Brazilië Brazilië 2 0 1 1 0 3 0.500
Vlag van Bulgarije Bulgarije 24 6 6 12 31 43 0.750
Vlag van Canada Canada 4 3 1 0 5 0 1.750
Vlag van Chili Chili 1 1 0 0 1 0 2.000
Vlag van Colombia Colombia 2 0 0 2 0 5 0.000
Vlag van Costa Rica Costa Rica 1 0 0 1 1 1 0.000
Vlag van Cyprus Cyprus 29 19 7 4 55 27 1.552
Vlag van Duitse Democratische Republiek Duitse Democratische Republiek 8 2 0 6 7 12 0.500
Vlag van Denemarken Denemarken 16 3 4 9 18 34 0.625
Vlag van Duitsland Duitsland 10 0 3 7 10 23 0.300
Vlag van Ecuador Ecuador 1 0 1 0 1 1 1.000
Vlag van Egypte Egypte 10 5 2 3 18 12 1.400
Vlag van El Salvador El Salvador 2 2 0 0 6 1 2.000
Vlag van Engeland Engeland 9 0 2 7 3 23 0.222
Vlag van Estland Estland 6 3 2 1 9 5 1.333
Vlag van Ethiopië Ethiopië 3 3 0 0 7 3 2.000
Vlag van Faeröer Faeröer 4 2 0 2 11 5 1.000
Vlag van Finland Finland 18 9 3 6 29 22 1.167
Vlag van Frankrijk Frankrijk 10 1 2 7 9 26 0.400
Vlag van Georgië Georgië 10 7 3 0 17 6 1.700
Vlag van Gibraltar Gibraltar 4 4 0 0 16 1 2.000
Vlag van Ghana Ghana 1 0 1 0 1 1 1.000
Vlag van Honduras Honduras 1 1 0 0 2 1 2.000
Vlag van Hongarije Hongarije 22 10 6 6 33 37 1.182
Vlag van Ierland Ierland 5 4 1 0 6 1 1.800
Vlag van IJsland IJsland 3 2 0 1 4 3 1.333
Vlag van Israël Israël 19 11 5 3 30 21 1.421
Vlag van Italië Italië 11 1 3 7 6 22 0.455
Vlag van Ivoorkust Ivoorkust 1 1 0 0 2 1 2.000
Vlag van Japan Japan 2 0 1 1 0 1 0.500
Vlag van Joegoslavië (1943-1992) Joegoslavië 18 2 2 14 17 53 0.333
Vlag van Kameroen Kameroen 1 0 0 1 0 3 0.000
Vlag van Kazachstan Kazachstan 4 4 0 0 12 2 2.000
Vlag van Kosovo Kosovo 6 3 3 0 7 3 1.500
Vlag van Kroatië Kroatië 8 2 4 2 9 10 1.000
Vlag van Letland Letland 8 5 2 1 13 6 1.500
Vlag van Libië Libië 1 1 0 0 4 0 2.000
Vlag van Liechtenstein Liechtenstein 5 4 1 0 8 1 1.800
Vlag van Litouwen Litouwen 4 2 1 1 4 2 1.250
Vlag van Luxemburg Luxemburg 9 8 0 1 17 3 1.778
Vlag van Malta Malta 12 8 3 1 26 7 1.583
Vlag van Mexico Mexico 4 1 2 1 4 4 1.000
Vlag van Marokko Marokko 1 0 1 0 0 0 1.000
Vlag van Montenegro Montenegro 2 1 0 1 3 3 1.000
Vlag van Moldavië Moldavië 7 6 1 0 13 2 1.857
Vlag van Nederland Nederland 11 1 1 9 3 24 0.273
Vlag van Nieuw-Zeeland Nieuw-Zeeland 1 1 0 0 2 0 2.000
Vlag van Nigeria Nigeria 4 2 1 1 4 3 1.250
Vlag van Noord-Ierland Noord-Ierland 9 6 0 3 13 11 1.333
Vlag van Noord-Korea Noord-Korea 1 0 1 0 2 2 1.000
Vlag van Noorwegen Noorwegen 9 5 2 2 13 10 1.333
Vlag van Oostenrijk Oostenrijk 13 4 5 4 20 18 1.000
Vlag van Paraguay Paraguay 1 0 0 1 0 2 0.000
Vlag van Polen Polen 17 3 4 10 12 30 0.588
Vlag van Portugal Portugal 14 5 5 4 18 16 1.071
Vlag van Qatar Qatar 1 1 0 0 1 0 2.000
Vlag van Roemenië Roemenië 35 7 10 18 36 70 0.686
Vlag van Rusland Rusland 22 4 5 13 14 39 0.591
Vlag van San Marino San Marino 2 2 0 0 6 0 2.000
Vlag van Saoedi-Arabië Saoedi-Arabië 3 1 1 1 6 4 1.000
Vlag van Schotland Schotland 2 1 0 1 1 1 1.000
Vlag van Senegal Senegal 1 0 0 1 0 2 0.000
Vlag van Servië Servië 2 1 0 1 1 2 1.000
Vlag van Slovenië Slovenië 7 3 4 0 11 3 1.429
Vlag van Slowakije Slowakije 5 3 1 1 6 4 1.400
Vlag van Spanje Spanje 12 1 3 8 11 21 0.417
Vlag van Syrië Syrië 2 2 0 0 12 0 2.000
Vlag van Tsjechië Tsjechië 4 1 2 1 2 2 1.000
Vlag van Tsjecho-Slowakije Tsjecho-Slowakije 5 0 0 5 2 11 0.000
Vlag van Turkije Turkije 11 1 3 7 7 17 0.455
Vlag van Oekraïne Oekraïne 6 2 2 2 3 4 1.000
Vlag van Verenigde Staten Verenigde Staten 1 0 1 0 1 1 1.000
Vlag van Wales Wales 2 1 0 1 3 4 1.000
Vlag van Wit-Rusland Wit-Rusland 2 1 0 1 1 1 1.000
Vlag van Zuid-Korea Zuid-Korea 4 0 1 3 1 6 0.250
Vlag van Zweden Zweden 8 3 3 2 10 11 1.125
Vlag van Zwitserland Zwitserland 15 2 4 9 12 20 0.533

FIFA-wereldranglijst[4]

[bewerken | brontekst bewerken]
1993 1994 1995 1996 1997 1998 1999 2000 2001 2002 2003 2004 2005 2006 2007 2008 2009 2010 2011 2012 2013 2014 2015 2016 2017 2018 2019 2020 2021 2022 2023
34 28 34 35 42 53 34 42 57 48 30 18 16 16 11 20 13 11 14 11 13 24 41 42 47 43 54 53 55 51 47
Zie Lijst van coaches van het Grieks voetbalelftal (mannen) voor het hoofdartikel over dit onderwerp.

Bekende spelers

[bewerken | brontekst bewerken]
Zie Lijst van spelers van het Griekse voetbalelftal voor een overzicht van spelers met minimaal dertig interlands

Angelos Charisteas

Traianos Dellas

Nikos Machlas

Theodoros Zagorakis

Kostas Manolas

Sokratis Papastathopoulos

Wereldkampioenschap

[bewerken | brontekst bewerken]
Selectie van Griekenland bij het Vlag van Verenigde Staten WK voetbal 1994
Naam Wed. Dlpnt. Club
Doel
20 Elias Atmatsidis Vlag van Griekenland AEK Athene
15 Christos Karkamanis Vlag van Griekenland Aris Saloniki
1 Antonios Minou Vlag van Griekenland Apollon Smyrnis
Verdediging
21 Alexios Alexandris Vlag van Griekenland Olympiakos Piraeus
2 Stratos Apostolakis Vlag van Griekenland Panathinaikos FC
17 Minas Hantzidis Vlag van Griekenland Olympiakos Piraeus
5 Giannis Kalitzakis Vlag van Griekenland Panathinaikos FC
13 Vaios Karagiannis Vlag van Griekenland AEK Athene
18 Kyriakos Karataidis Vlag van Griekenland Olympiakos Piraeus
3 Thanasis Kolitsidakis Vlag van Griekenland Panathinaikos FC
4 Stylianos Manolas Vlag van Griekenland AEK Athene
Middenveld
22 Alexis Alexiou Vlag van Griekenland PAOK Saloniki
19 Savvas Kofidis Vlag van Griekenland Aris Saloniki
12 Spyros Marangos Vlag van Griekenland Panathinaikos FC
10 Anastasios Mitropoulos Vlag van Griekenland Panathinaikos FC
8 Nikos Nioplias Vlag van Griekenland Panathinaikos FC
6 Panagiotis Tsalouchidis Vlag van Griekenland Olympiakos Piraeus
11 Nikos Tsiantakis Vlag van Griekenland Olympiakos Piraeus
Aanval
16 Alexandros Alexoudis Vlag van Griekenland Panathinaikos FC
14 Vassilios Dimitriadis Vlag van Griekenland AEK Athene
9 Nikos Machlas Vlag van Griekenland OFI Heraklion
7 Dimitris Saravakos Vlag van Griekenland AEK Athene
Selectie van Griekenland bij het Vlag van Zuid-Afrika WK voetbal 2010
Naam Wed. Dlpnt. Club
Doel
1 Konstantinos Chalkias Vlag van Griekenland PAOK Saloniki
13 Michalis Sifakis Vlag van Griekenland Aris Saloniki
12 Alexandros Tzorvas Vlag van Griekenland Panathinaikos FC
Verdediging
16 Sotirios Kyrgiakos Vlag van Engeland Liverpool FC
22 Stelios Malezas Vlag van Griekenland PAOK Saloniki
5 Vangelis Moras Vlag van Italië Bologna FC 1909
19 Sokratis Papastathopoulos Vlag van Italië Genoa CFC
3 Christos Patsatzoglou Vlag van Cyprus Omonia Nicosia
2 Yourkas Seitaridis Vlag van Griekenland Panathinaikos FC
4 Nikos Spyropoulos Vlag van Griekenland Panathinaikos FC
15 Vasilios Torosidis Vlag van Griekenland Olympiakos Piraeus
11 Loukas Vyntra Vlag van Griekenland Panathinaikos FC
Middenveld
10 Giorgios Karagounis Vlag van Griekenland Panathinaikos FC
21 Kostas Katsouranis Vlag van Griekenland Panathinaikos FC
18 Sotiris Ninis Vlag van Griekenland Panathinaikos FC
8 Avraam Papadopoulos Vlag van Griekenland Olympiakos Piraeus
23 Athanasios Prittas Vlag van Griekenland Aris Saloniki
6 Alexandros Tziolis Vlag van Italië AC Siena
Aanval
9 Angelos Charisteas Vlag van Duitsland 1. FC Nürnberg
17 Theofanis Gekas Vlag van Duitsland Hertha BSC
20 Pantelis Kapetanos Vlag van Roemenië Steaua Boekarest
14 Dimitrios Salpingidis Vlag van Griekenland Panathinaikos FC
7 Georgios Samaras Vlag van Schotland Celtic FC

Europees kampioenschap

[bewerken | brontekst bewerken]
Selectie van Griekenland bij het Vlag van Portugal Europees kampioenschap 2004
Naam Wed. Dlpnt. Club
Doel
1 Antonios Nikopolidis Vlag van Griekenland Olympiakos Piraeus
12 Konstantinos Chalkias Vlag van Griekenland Panathinaikos
13 Theofanis Katergiannakis Vlag van Italië Cagliari
Verdediging
2 Yourkas Seitaridis Vlag van Portugal FC Porto
3 Stylianos Venetidis Vlag van Griekenland Olympiakos Piraeus
4 Nikolaos Dabizas Vlag van Engeland Leicester City
5 Traianos Dellas Vlag van Italië AS Roma
14 Panagiotis Fyssas Vlag van Portugal SL Benfica
18 Yannis Goumas Vlag van Griekenland Panathinaikos
19 Michalis Kapsis Vlag van Frankrijk Girondins Bordeaux
Middenveld
6 Angelos Basinas Vlag van Griekenland Panathinaikos
7 Theodoros Zagorakis Vlag van Italië Bologna FC
8 Stylianos Giannakopoulos Vlag van Engeland Bolton Wanderers
10 Vasilis Tsiartas Vlag van Griekenland AEK Athene
16 Pantelis Kafes Vlag van Griekenland Olympiakos Piraeus
17 Giorgos Georgiadis Vlag van Griekenland Olympiakos Piraeus
20 Giorgios Karagounis Vlag van Italië Internazionale
21 Kostas Katsouranis Vlag van Griekenland AEK Athene
23 Vasilis Lakis Vlag van Griekenland Olympiakos Piraeus
Aanval
9 Angelos Charisteas Vlag van Duitsland Werder Bremen
11 Demis Nikolaidis Vlag van Spanje Atlético Madrid
15 Zisis Vryzas Vlag van Italië ACF Fiorentina
22 Dimitrios Papadopoulos Vlag van Griekenland Panathinaikos

FIFA Confederations Cup

[bewerken | brontekst bewerken]
Selectie van Griekenland bij het Vlag van Duitsland FIFA Confederations Cup 2005
Naam Wed. Dlpnt. Club
Doel
1 Antonios Nikopolidis Vlag van Griekenland Olympiakos Piraeus
12 Konstantinos Chalkias Vlag van Engeland Portsmouth
13 Michail Sifakis Vlag van Griekenland OFI Kreta
Verdediging
2 Georgios Seitaridis Vlag van Portugal FC Porto
3 Loukas Vyntra Vlag van Griekenland Panathinaikos
4 Efstathios Tavlaridis Vlag van Frankrijk Lille OSC
5 Sotirios Kyrgiakos Vlag van Schotland Rangers
14 Panagiotis Fyssas Vlag van Portugal SL Benfica
18 Yannis Goumas Vlag van Griekenland Panathinaikos
19 Mihalis Kapsis Vlag van Frankrijk Girondins Bordeaux
Middenveld
6 Angelos Basinas Vlag van Griekenland Panathinaikos
7 Theodoros Zagorakis Vlag van Italië Bologna FC
8 Stylianos Giannakopoulos Vlag van Engeland Bolton Wanderers
10 Vasilis Tsiartas Vlag van Duitsland 1. FC Köln
16 Pantelis Kafes Vlag van Griekenland Olympiakos Piraeus
20 Giorgios Karagounis Vlag van Italië Internazionale
21 Kostas Katsouranis Vlag van Griekenland AEK Athene
23 Vassilios Lakis Vlag van Engeland Crystal Palace
Aanval
9 Angelos Charisteas Vlag van Nederland AFC Ajax
11 Dimitrios Papadopoulos Vlag van Griekenland Panathinaikos
15 Zisis Vryzas Vlag van Spanje Celta de Vigo
17 Ioannis Amanatidis Vlag van Duitsland 1. FC Kaiserslautern
22 Theofanis Gekas Vlag van Griekenland Panathinaikos