Naar inhoud springen

Grand Prix-wegrace van België 1965

Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
Vlag van België Grand Prix-wegrace van België 1965
Circuit de Spa-Francorchamps
Land Vlag van België België
Datum 4 juli 1965
Organisator FIM
500 cc
Snelste ronde Vlag van Verenigd Koninkrijk Mike Hailwood
Eerste Vlag van Verenigd Koninkrijk Mike Hailwood
Tweede Vlag van Italië Giacomo Agostini
Derde Vlag van Verenigd Koninkrijk Derek Minter
250 cc
Snelste ronde Vlag van Verenigd Koninkrijk Phil Read
Eerste Vlag van Federatie van Rhodesië en Nyasaland Jim Redman
Tweede Vlag van Verenigd Koninkrijk Phil Read
Derde Vlag van Canada 1957-1965 Mike Duff
50 cc
Snelste ronde Vlag van Zwitserland Luigi Taveri
Eerste Vlag van Duitsland Ernst Degner
Tweede Vlag van Nieuw-Zeeland Hugh Anderson
Derde Vlag van Zwitserland Luigi Taveri
Zijspan
Snelste ronde Vlag van Zwitserland Fritz Scheidegger/Vlag van Verenigd Koninkrijk John Robinson
Eerste Vlag van Zwitserland Fritz Scheidegger / Vlag van Verenigd Koninkrijk John Robinson
Tweede Vlag van Duitsland Max Deubel / Vlag van Duitsland Emil Hörner
Derde Vlag van Verenigd Koninkrijk Pip Harris / Vlag van Verenigd Koninkrijk Ray Campbell

De Grand Prix-wegrace van België 1965was de zevende Grand Prix van het wereldkampioenschap wegrace in het seizoen 1965. De races werden verreden op 4 juli op het Circuit de Spa-Francorchamps nabij Malmedy. In België kwamen de 125cc- en de 350cc-klasse niet aan de start. De wereldtitel in de zijspanklasse werd hier beslist.

In België reed Mike Hailwood 5 à 6 seconden per ronde weg van Giacomo Agostini en de spanning moest dan ook komen van de strijd om de derde plaats, die ging tussen de Norton-rijders Jack Ahearn, Ian Burne, Chris Conn, Gyula Marsovszky en Derek Minter en de Matchless-rijders Paddy Driver en Fred Stevens. Minter pakte uiteindelijk de derde plaats. Hailwood had toen gewonnen met 1 minuut en 26 seconden voorsprong op Agostini, maar hij had het kennelijk toch rustig aan gedaan: zijn gemiddelde snelheid lag slechts 0,5 km/h hoger dan die van Jim Redman in de 250cc-klasse.

Uitslag 500cc-klasse

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Merk Tijd Pnt
1 Vlag van Verenigd Koninkrijk Mike Hailwood MV Agusta 1:05"22'6 8
2 Vlag van Italië Giacomo Agostini MV Agusta +1"30'8 6
3 Vlag van Verenigd Koninkrijk Derek Minter Norton +3"37'0 4
4 Vlag van Zuid-Afrika (1928-1982) Paddy Driver Matchless +3"37'4 3
5 Vlag van Verenigd Koninkrijk Fred Stevens Matchless +3"57'2 2
6 Vlag van Zwitserland Gyula Marsovszky Matchless +3"57'9 1
7 Vlag van Verenigd Koninkrijk Chris Conn Norton
8 Vlag van Zuid-Afrika (1928-1982) Ian Burne Norton
9 Vlag van Australië Jack Ahearn Norton
10 Vlag van Verenigd Koninkrijk Dan Shorey Norton
11 Onbekend
12 Vlag van Australië Jack Findlay McIntyre-Matchless

Niet gefinisht

[bewerken | brontekst bewerken]
Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Australië Jack Findlay Matchless
Vlag van Verenigd Koninkrijk John Cooper Norton
Vlag van Verenigd Koninkrijk Lewis Young Matchless
Vlag van Verenigd Koninkrijk Stuart Graham Matchless
Vlag van Verenigd Koninkrijk Syd Mizen Matchless
Vlag van Zweden Bosse Granath Matchless
Vlag van Zuid-Afrika (1928-1982) John Smith Norton

Niet deelgenomen

[bewerken | brontekst bewerken]
Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Oostenrijk Eduard Lenz Norton
Vlag van Canada 1957-1965 David Lloyd Norton [1]
Vlag van Canada 1957-1965 Kenneth King Norton [1]
Vlag van Canada 1957-1965 Mike Duff Matchless [2]
Vlag van Canada 1957-1965 Roger Beaumont Norton [1]
Vlag van Tsjechië František Šťastný Jawa
Vlag van Duitsland Walter Scheimann Norton [3]
Vlag van Finland Jouko Ryhänen Matchless
Vlag van Verenigd Koninkrijk Billie Nelson Norton
Vlag van Verenigd Koninkrijk Billy McCosh Matchless
Vlag van Verenigd Koninkrijk Dick Creith Norton [4]
Vlag van Verenigd Koninkrijk Joe Dunphy Norton
Vlag van Verenigd Koninkrijk Rob Fitton Norton
Vlag van Verenigd Koninkrijk Selwyn Griffiths Matchless [5]
Vlag van Italië Giuseppe Mandolini Moto Guzzi [6]
Vlag van Verenigde Staten Buddy Parriott Norton [1]
Vlag van Verenigde Staten Ed LaBelle Norton [1]

Top tien tussenstand 500cc-klasse

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Merk Pnt
1 Vlag van Verenigd Koninkrijk Mike Hailwood MV Agusta 40
2 Vlag van Italië Giacomo Agostini MV Agusta 18
3 Vlag van Zuid-Afrika (1928-1982) Paddy Driver Matchless 7
4 Vlag van Verenigd Koninkrijk Joe Dunphy Norton 6
Vlag van Verenigde Staten Buddy Parriott Norton
6 Vlag van Canada 1957-1965 Roger Beaumont Norton 4
Vlag van Duitsland Walter Scheimann Norton
Vlag van Canada 1957-1965 Mike Duff Matchless
Vlag van Verenigd Koninkrijk Derek Minter Norton
10 Vlag van Australië Jack Findlay McIntyre-Matchless 3
Vlag van Canada 1957-1965 Kenneth King Norton
Vlag van Zuid-Afrika (1928-1982) Ian Burne Norton
Vlag van Verenigd Koninkrijk John Cooper Norton

In België was de Honda van Jim Redman wel degelijk opgewassen tegen de Yamaha RD 56 van Phil Read. Zij vochten een flink duel uit en wisselden per ronde meermaals van positie. Voor Read was de overwinning belangrijk, want dan zou Redman alle overgebleven wedstrijden moeten winnen om wereldkampioen te kunnen worden. Met nog twee ronden te gaan begon het op het zuidelijke deel van het circuit te regenen, maar Redman wist zijn Honda uiteindelijk 0,4 seconde vóór Read over de streep te brengen. Mike Duff (Yamaha) finishte daar 40 seconden achter.

Uitslag 250cc-klasse

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Merk Tijd Pnt
1 Vlag van Federatie van Rhodesië en Nyasaland Jim Redman Honda 39"21'7 8
2 Vlag van Verenigd Koninkrijk Phil Read Yamaha + 0'4 6
3 Vlag van Canada 1957-1965 Mike Duff Yamaha +37'8 4
4 Vlag van Japan Yoshimi Katayama Suzuki + 47'8 3
5 Vlag van Verenigd Koninkrijk Frank Perris Suzuki + 1"03'7 2
6 Vlag van Federatie van Rhodesië en Nyasaland Bruce Beale Honda + 4"35'1 1
7 Vlag van Duitsland Günter Beer Honda
De zescilinder Honda RC 165 begon tegenstand te bieden aan de Yamaha RD 56, maar daarvoor moesten nog wel betrouwbaarheidsproblemen overwonnen worden. Bovendien had Honda alleen machines voor Jim Redman.

Niet deelgenomen

[bewerken | brontekst bewerken]
Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Spanje (11 okt. 1945- 20 jan. 1977) Ramón Torras (†) Bultaco Overleden[7]
Vlag van Verenigde Staten John Buckner Yamaha [1]
Coureur Merk
Vlag van Australië Barry Smith Bultaco
Vlag van Australië Kevin Cass Cotton
Vlag van Tsjechië František Šťastný Jawa
Vlag van Duitse Democratische Republiek Heinz Rosner MZ
Vlag van Spanje (11 okt. 1945- 20 jan. 1977) José Maria Busquets Montesa
Vlag van Frankrijk Alain Barbaroux Aermacchi
Vlag van Frankrijk Jean-Claude Guénard Bultaco
Vlag van Verenigd Koninkrijk Bill Ivy Yamaha
Vlag van Verenigd Koninkrijk Bob Coulter Bultaco
Vlag van Verenigd Koninkrijk David Williams Mondial
Vlag van Verenigd Koninkrijk Derek Woodman MZ
Vlag van Verenigd Koninkrijk Mike Hailwood Honda
Vlag van Verenigd Koninkrijk Ralph Bryans Honda
Vlag van Verenigd Koninkrijk Rex Avery Bultaco
Vlag van Italië Alberto Pagani Aermacchi
Vlag van Italië Gilberto Milani Aermacchi
Vlag van Italië Giuseppe Visenzi Aermacchi
Vlag van Italië Remo Venturi Benelli
Vlag van Italië Silvio Grassetti Morini
Vlag van Italië Tarquinio Provini Benelli
Vlag van Japan Gosuke Yamashita Honda
Vlag van Japan Hiroshi Hasegawa Yamaha
Vlag van Japan Isamu Kasuya Honda
Vlag van Nieuw-Zeeland Ginger Molloy Bultaco

Top tien tussenstand 250cc-klasse

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Merk Pnt
1 Vlag van Verenigd Koninkrijk Phil Read Yamaha 46
2 Vlag van Canada 1957-1965 Mike Duff Yamaha 30
3 Vlag van Federatie van Rhodesië en Nyasaland Jim Redman Honda 22
4 Vlag van Spanje (11 okt. 1945- 20 jan. 1977) Ramón Torras (†) Bultaco 10
5 Vlag van Federatie van Rhodesië en Nyasaland Bruce Beale Honda 9
Vlag van Canada 1957-1965 Frank Perris Suzuki
7 Vlag van Japan Yoshimi Katayama Suzuki 6
8 Vlag van Italië Silvio Grassetti Morini 4
Vlag van Australië Barry Smith Bultaco
Vlag van Verenigd Koninkrijk Derek Woodman MZ

In Spa-Francorchamps was het guur, koud en soms nat. Onder die omstandigheden lag het veld in de 50cc-klasse vrij dicht bij elkaar. Ernst Degner leidde met de Suzuki van start tot finish, maar werd eerst bedreigd door Ralph Bryans met de Honda en later door Luigi Taveri (Honda) en door zijn teamgenoot Hugh Anderson. Uiteindelijk werd Anderson tweede en Taveri derde. Op dat moment was het wereldkampioenschap nog steeds spannend, want Anderson en Bryans hadden beiden 32 punten met nog slechts één wedstrijd te gaan. Taveri volgde met 24 punten. Het wereldkampioenschap was dus nog volledig open.

Uitslag 50cc-klasse

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Merk Tijd Pnt
1 Vlag van Duitsland Ernst Degner Suzuki 8
2 Vlag van Nieuw-Zeeland Hugh Anderson Suzuki 6
3 Vlag van Zwitserland Luigi Taveri Honda 4
4 Vlag van Japan Mitsuo Itoh Suzuki 3
5 Vlag van Verenigd Koninkrijk Ralph Bryans Honda 2
6 Vlag van Nederland Cees van Dongen Kreidler 1
Coureur Merk
Vlag van Australië Barry Smith Derbi
Vlag van Duitsland Hans Georg Anscheidt Kreidler
Vlag van Spanje (11 okt. 1945- 20 jan. 1977) Ángel Nieto Derbi
Vlag van Spanje (11 okt. 1945- 20 jan. 1977) José Maria Busquets Derbi
Vlag van Frankrijk Jacques Roca Derbi
Vlag van Verenigd Koninkrijk Charlie Mates Honda
Vlag van Verenigd Koninkrijk Ian Plumridge Derbi
Vlag van Verenigd Koninkrijk Leslie Griffiths Honda
Vlag van Japan Akira Itoh Honda
Vlag van Japan Haruo Koshino Suzuki
Vlag van Japan Michio Ichino Suzuki
Vlag van Uruguay Gastón Biscia Suzuki

Top tien tussenstand 50cc-klasse

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Merk Pnt
1 Vlag van Nieuw-Zeeland Hugh Anderson Suzuki 32 (37)
Vlag van Verenigd Koninkrijk Ralph Bryans Honda 32
3 Vlag van Zwitserland Luigi Taveri Honda 28 (31)
4 Vlag van Duitsland Ernst Degner Suzuki 26
5 Vlag van Japan Mitsuo Itoh Suzuki 12
6 Vlag van Japan Michio Ichino Suzuki 4
Vlag van Spanje (11 okt. 1945- 20 jan. 1977) José Maria Busquets Derbi
Vlag van Frankrijk Jacques Roca Derbi
9 Vlag van Duitsland Hans Georg Anscheidt Kreidler 3
Vlag van Japan Haruo Koshino Suzuki
Vlag van Verenigd Koninkrijk Charlie Mates Honda
Punten tussen haakjes zijn inclusief streepresultaten.

Zijspanklasse

[bewerken | brontekst bewerken]

Met hun overwinning in België stelden Fritz Scheidegger/John Robinson hun wereldtitel zeker. Max Deubel en Emil Hörner, die tweede werden, konden theoretisch nog op een gelijk puntenaantal eindigen. Scheidegger moest van de 42 punten die hij had gescoord er 12 aftrekken (de tweede plaatsen van Spanje en Frankrijk). Deubel zou bij een overwinning in de GP des Nations op 34 punten komen, waarvan hij er vier moest aftrekken (de derde plaats in Frankrijk). Daardoor zouden beiden op 30 punten eindigen. Ook het aantal overwinningen zou gelijk zijn (elk drie). Men zou dan het aantal tweede plaatsen tellen en daarvan had Scheidegger er drie en Deubel slechts een.

Uitslag zijspanklasse

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Bakkenist Merk Tijd Pnt
1 Vlag van Zwitserland Fritz Scheidegger Vlag van Verenigd Koninkrijk John Robinson BMW 8
2 Vlag van Duitsland Max Deubel Vlag van Duitsland Emil Hörner BMW 6
3 Vlag van Verenigd Koninkrijk Pip Harris Vlag van Verenigd Koninkrijk Ray Campbell BMW 4
4 Vlag van Duitsland Heinz Luthringshauser Vlag van Duitsland Hermann Hahn BMW 3
5 Vlag van Zwitserland Florian Camathias Vlag van Zwitserland Franz Ducret BMW 2
6 Vlag van Verenigd Koninkrijk Colin Seeley Vlag van Verenigd Koninkrijk Wally Rawlings BMW 1
Coureur Bakkenist Merk
Vlag van Australië Barry Thompson Vlag van Australië Richard Bradley BMW
Vlag van Duitsland Arsenius Butscher Vlag van Duitsland Wolfgang Kalauch BMW
Vlag van Duitsland August Wolf Vlag van Duitsland Werner Zielaff BMW
Vlag van Duitsland Fred Huber Vlag van Duitsland Josef Huber BMW
Vlag van Duitsland Georg Auerbacher Vlag van Australië Peter Rykers BMW
Vlag van Duitsland Otto Kölle Vlag van Duitsland Heinz Marquardt BMW
Vlag van Duitsland Siegfried Schauzu Vlag van Duitsland Horst Schneider BMW
Vlag van Verenigd Koninkrijk Charlie Freeman Vlag van Verenigd Koninkrijk Billie Nelson Norton
Vlag van Verenigd Koninkrijk Chris Vincent Vlag van Verenigd Koninkrijk Fred Roche BMW
Vlag van Verenigd Koninkrijk Trevor Davies Vlag van Verenigd Koninkrijk John Gauge Matchless
Vlag van Italië Giuseppe Dal-Toe Vlag van Italië Aldo Ramoli BMW

Top tien tussenstand zijspanklasse

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Bakkenist Merk Pnt
1 Vlag van Zwitserland Fritz Scheidegger Vlag van Verenigd Koninkrijk John Robinson BMW 30 (42) wereldkampioen
2 Vlag van Duitsland Max Deubel Vlag van Duitsland Emil Hörner BMW 26
3 Vlag van Zwitserland Florian Camathias Vlag van Zwitserland Franz Ducret BMW 10
4 Vlag van Duitsland Georg Auerbacher Vlag van Australië Peter Rykers BMW 9
Vlag van Duitsland Heinz Luthringshauser Vlag van Duitsland Hermann Hahn BMW
6 Vlag van Duitsland Arsenius Butscher Vlag van Duitsland Wolfgang Kalauch BMW 8
Vlag van Verenigd Koninkrijk Chris Vincent Vlag van Verenigd Koninkrijk John Cooper,
Vlag van Verenigd Koninkrijk Terry Harrison en
Vlag van Verenigd Koninkrijk Fred Roche
BMW
8 Vlag van Duitsland Siegfried Schauzu Vlag van Duitsland Horst Schneider BMW 6
Vlag van Verenigd Koninkrijk Colin Seeley Vlag van Verenigd Koninkrijk Wally Rawlings BMW
10 Vlag van Australië Barry Thompson Vlag van Australië Richard Bradley BMW 5
Punten tussen haakjes zijn inclusief streepresultaten.
Record

Jim Redman stond na de Belgische Grand Prix op veertig overwinningen in het wereldkampioenschap wegrace. Daarmee passeerde hij Carlo Ubbiali en John Surtees.

Vorige race:
TT Assen 1965
FIM wereldkampioenschap wegrace
17e seizoen (1965)
Volgende race:
Grand Prix-wegrace van de DDR 1965

Vorige race:
Grand Prix-wegrace van België 1964
Grand Prix-wegrace van België Volgende race:
Grand Prix-wegrace van België 1966