Naar inhoud springen

Björn Phau

Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
Björn Phau
Björn Phau op de Australian open 2011
Björn Phau op de Australian open 2011
Persoonlijke informatie
Nationaliteit Vlag van Duitsland Duitse
Geboorteplaats Vlag van Duitsland Darmstadt
Geboortedatum 4 oktober 1979
Woonplaats Vlag van Duitsland Keulen
Lengte 1,75 m
Gewicht 70 kg
Profdebuut 1999
Met pensioen 2014
Slaghand rechts
Totaal prijzengeld 2.189.473 US dollar
Coach Robert Orlik
Profiel (en) ATP-site
Enkelspel
Winst-verliesbalans 80–138
Titels 0
Hoogste positie 59e (19 juni 2006)
Grandslamresultaten
Vlag van Australië Australian Open 2e ronde (2005-2006)
Vlag van Frankrijk Roland Garros 1e ronde (2000, 2005-2006, 2011-2012)
Vlag van Verenigd Koninkrijk Wimbledon 2e ronde (2012)
Vlag van Verenigde Staten US Open 2e ronde (2001, 2005-2006, 2012)
Dubbelspel
Winst-verliesbalans 28–38
Titels 0
Hoogste positie 55e (23 april 2007)
Grandslamresultaten
Vlag van Australië Australian Open 3e ronde (2011)
Vlag van Frankrijk Roland Garros kwartfinale (2006)
Vlag van Verenigd Koninkrijk Wimbledon 2e ronde (2006)
Vlag van Verenigde Staten US Open 2e ronde (2006)
Laatst bijgewerkt op: 26 juni 2013
Portaal  Portaalicoon   Tennis

Björn Phau (Darmstadt, 4 oktober 1979) is een tennisser uit Duitsland. Hij heeft nog geen ATP-toernooi gewonnen, maar al wel in een finale gestaan van een dubbelspeltoernooi. Hij deed ook mee aan enkele grandslamtoernooien, zowel in enkelspel als in dubbelspel. Hij heeft ook zeven challengers in het enkelspel en negen challengers in het dubbelspel op zijn naam staan.

Jaarverslagen

[bewerken | brontekst bewerken]

Speelde in enkele Duitse Futures toernooien.

Maakte zijn ATP debuut met een Wildcard op het ATP-toernooi van Chennai (verloor van Leander Paes). Bereikte twee halve finales in futures toernooien met een record van 11-8.

Won zijn eerste ATP-wedstrijd als een Wild card op het ATP-toernooi van Stuttgart (versloeg Adrian Voinea, verloor van Francisco Clavet). Hij kwalificeerde zich voor het ATP-toernooi van Washington, waar hij de derde ronde bereikte (versloeg Roger Federer en Laurence Tieleman, verloor van Andre Agassi). Won een futures toernooi in Decatur (versloeg Tom Chicoine). In het dubbelspel won hij een futures toernooi in Augsburg (met zijn partner Lars Uebel). Hij was finalist in de futures toernooi van Trier (met zijn partner Markus Wilsperger).

Speelde in vier ATP toernooien, inclusief zijn Roland Garros-debuut als een gekwalificeerde speler (verloor van Bohdan Ulihrach). Zijn beste challengers resultaat dit jaar was op Austin (verloor van: Xavier Malisse).

Kwalificeerde zich voor het ATP-toernooi van Adelaide en voor het US Open, in beide toernooien behaalde hij de tweede ronde. In Adelaide won hij van Todd Woodbridge maar verloor hij van Lleyton Hewitt, op de US open won hij van Thomas Enqvist maar verloor hij van Jiří Novák. Hij won de challenger van The Bronx (versloeg Andy Ram).

Won zijn eerste ATP master series wedstrijd op het ATP-toernooi van Hamburg (versloeg Albert Portas, verloor van Lleyton Hewitt). Hij was finalist in de challengers van Osaka (verloor van Takao Suzuki) en Eckental (verloor van Lars Burgsmüller). Hij maakten zijn ATP dubbelspel debuut op het ATP-toernooi van Hamburg (met zijn partner Philipp Petzschner).

Speelde zijn eerste Australian Open als een gekwalificeerde speler (verloor van Fabrice Santoro). Bereikte de tweede ronde op het ATP-toernooi van Tokio. Bereikte de finale van de challenger op Weiden (verloor van Tomas Behrend).

Had voor de eerste keer een positief winst-verlies record bij ATP toernooien, namelijk 5-4. Beste resultaat was de kwartfinale op het ATP-toernooi van Tokio (versloeg Tasuku Iwami, Andrei Pavel en Jan-Michael Gambill, verloor van Bohdan Ulihrach). Hij bereikte ook de tweede ronde op het ATP-toernooi van Stuttgart en op het ATP-toernooi van Delray Beach. Bereikte de finale van de challenger van Ljubljana (verloor van Jiří Vaněk). Had een record van 30-25 bij de challengers. Won in het dubbelspel de challenger van Istanboel (met zijn partner George Bastl).

Eindigde dit jaar met zijn beste eindejaarsranking, namelijk no. 82, nadat hij tien wedstrijden won in ATP toernooien. Zijn hoogtepunt van dit seizoen was de halve finale op het ATP-toernooi van Tokio (versloeg no. 21 in de kwartfinale, Robby Ginepri, verloor van Mario Ančić). Hij bereikte de tweede ronde van Australian Open en US Open, beiden als een gekwalificeerde speler. Hij won ook één challenger toernooi. Op het Australian open won hij van Albert Costa, maar verloor van Mario Ančić. Op de US Open won hij van Alexander Popp, maar verloor van Jarkko Nieminen. Zijn challenger won hij in Busan.

Bereikte een persoonlijke record, met een hoge eindejaarsranking. Opende het seizoen met de kwartfinale in het ATP-toernooi van Chennai (verloor van de latere finalist Carlos Moyá). Bereikte de kwartfinale in het ATP-toernooi van San José (verloor van Andy Roddick). Op het ATP-toernooi van Dubai won hij voor het eerst in zijn carrière van een top tien speler, dit namelijk in de tweede ronde (versloeg Andre Agassi, verloor in de kwartfinale van Rainer Schüttler). Met Dubai startte hij een serie op van zes toernooien waar hij ten minste in de tweede ronde van zat. In april op gravel bereikte hij zijn tweede halve finale van zijn carrière op het ATP-toernooi van Casablanca (verloor van Nicolás Massú). In de US Open versloeg hij in de eerste ronde Jeff Morrison, maar verloor in de tweede ronde van Xavier Malisse. Hij bereikte de kwartfinale van het ATP-toernooi van Tokio (verloor van Tomáš Berdych) en de finale in de challenger van Seoel (verloor van Lee Hyung-taik). In het dubbelspel bereikte hij de finale van het ATP-toernooi van München (partner Alexander Peya). Hij bereikte de halve finale van het ATP-toernooi van Chennai (met zijn partner Lee Hyung-taik) en de kwartfinale op Roland Garros (partner Alexander Peya). Op Roland Garros wonnen ze zelfs van een top tien team, namelijk Fabrice Santoro en Nenad Zimonjić. Verdiende dit jaar US$ 348.695.

Bereikte dit jaar één finale in een challenger en twee halve finales in andere challengers.

Had een record van 34-22 in challengers, bereikte twee finales en vier halve finales in challengers. Zijn beste ATP-resultaat was de halve finale op het ATP-toernooi van Peking.

De Duitse veteraan won dit jaar twaalf ATP matchen en twaalf challengers matchen. Stond in de top 100 van 2 februari t/m 28 september. Opende het seizoen met een kwartfinale op het ATP-toernooi van Chennai, gevolgd door een kwalificatie voor de Australian Open. In maar kwalificeerde hij zich voor de ATP masters toernooien van Indian Wells en Miami. Bereikte de halve finale op het ATP-toernooi van Houston. Won daarna geen matches meer tot augustus, wanneer hij de derde ronde bereikt van het ATP-toernooi van New Haven (verloor van Sam Querrey). Eindigde het seizoen met een kwartfinale op het ATP-toernooi van Sint-Petersburg (verloor van Serhij Stachovsky) en een halve finale op de challenger van Astana.

De Duitse veteraan eindigde dit jaar juist uit de top 100, met zijn tot nu toe beste resultaat op niveau van challengers. Hij won twee challengers op gravel op Italiaanse grond, namelijk in Biella (versloeg Simone Bolelli) en in Alessandria (versloeg Carlos Berlocq). Bereikte de kwartfinale of beter op acht challengers. Had een record van 27-14 in challengers en 9-13 in ATP toernooien, met daar zijn beste resultaat de kwartfinale op het ATP-toernooi van Boekarest (verloor van de latere winnaar van het toernooi, Juan Ignacio Chela).

Palmares enkelspel

[bewerken | brontekst bewerken]
Legenda
Grand Slam
Olympische Spelen
tot 2009 vanaf 2009
Tennis Masters Cup ATP Finals
ATP Masters Series ATP Tour Masters 1000
ATP International Series Gold ATP Tour 500
ATP International Series ATP Tour 250
Nr. Datum Toernooi Ondergrond Tegenstander in finale Score
Gewonnen challengers
1. 13 augustus 2001 Vlag van Verenigde Staten Bronx Hardcourt Vlag van Israël Andy Ram 6-2, 6-4
2. 31 oktober 2005 Vlag van Zuid-Korea Busan Hardcourt Vlag van Duitsland Simon Greul 6-1, 6-2
3. 10 mei 2010 Vlag van Italië Biella Gravel Vlag van Italië Simone Bolelli 6-4, 6-2
4. 24 mei 2010 Vlag van Italië Alessandria Gravel Vlag van Argentinië Carlos Berlocq 7-66, 2-6, 6-2
5. 20 juni 2011 Vlag van Duitsland Marburg Gravel Vlag van Tsjechië Jan Hájek 6-4, 2-6, 6-3
6. 23 januari 2012 Vlag van Duitsland Heilbronn Hardcourt (I) Vlag van België Ruben Bemelmans 64-7, 6-3, 6-4
7. 13 februari 2012 Vlag van Italië Bergamo Hardcourt (I) Vlag van Rusland Aleksandr Koedrjavtsev 6-4, 6-4

Palmares dubbelspel

[bewerken | brontekst bewerken]
Nr. Datum Toernooi Ondergrond Partner Tegenstanders in finale Score
verloren finales herendubbel
1. 7 mei 2006 Vlag van Duitsland ATP München Gravel Vlag van Oostenrijk Alexander Peya Vlag van Roemenië Andrei Pavel
Vlag van Duitsland Alexander Waske
4-6, 2-6 details
Gewonnen challengers
1. 6 september 2004 Vlag van Turkije Istanboel Hardcourt Vlag van Zwitserland George Bastl Vlag van Italië Daniele Bracciali
Vlag van Nederland Fred Hemmes
6-1, 6-2
2. 24 oktober 2005 Vlag van Zuid-Korea Seoel Hardcourt Vlag van Oostenrijk Alexander Peya Vlag van Zuid-Afrika Rik De Voest
Vlag van Polen Łukasz Kubot
0-6, 6-4, [10-7]
3. 30 oktober 2006 Vlag van Zuid-Korea Seoel Hardcourt Vlag van Oostenrijk Alexander Peya Vlag van Roemenië Florin Mergea
Vlag van Thailand Danai Udomchoke
6-4, 6-2
4. 6 november 2006 Vlag van Zuid-Korea Busan Hardcourt Vlag van Oostenrijk Alexander Peya Vlag van Thailand Sanchai Ratiwatana
Vlag van Thailand Sonchat Ratiwatana
63-7, 6-3, [10-6]
5. 8 oktober 2007 Vlag van Frankrijk Rennes Hardcourt (I) Vlag van Duitsland Philipp Petzschner Vlag van Slowakije Filip Polášek
Vlag van Slowakije Igor Zelenay
6-2, 6-2
6. 28 januari 2008 Vlag van Verenigde Staten Dallas Hardcourt (I) Vlag van Duitsland Benedikt Dorsch Vlag van Verenigde Staten Scott Lipsky
Vlag van Verenigde Staten David Martin
6-4, 6-4
7. 16 juni 2008 Vlag van Italië Recanati Hardcourt Vlag van Duitsland Benedikt Dorsch Vlag van China Xin-Yuan Yu
Vlag van China Shao-Xuan Zeng
6-3, 7-5
8. 20 juni 2011 Vlag van Duitsland Marburg Gravel Vlag van Duitsland Martin Emmrich Vlag van Argentinië Federico Delbonis
Vlag van Argentinië Horacio Zeballos
7-63, 6-2
9. 25 juli 2011 Vlag van Duitsland Dortmund Gravel Vlag van Duitsland Dominik Meffert Vlag van Rusland Tejmoeraz Gabasjvili
Vlag van Rusland Andrej Koeznetsov
6-4, 6-3

Resultaten grote toernooien

[bewerken | brontekst bewerken]
Legenda
g.t. geen toernooi gehouden
l.c. lagere categorie
niet deelgenomen
G uitgeschakeld in de groepsfase
1R uitgeschakeld in de eerste ronde
2R uitgeschakeld in de tweede ronde
3R uitgeschakeld in de derde ronde
4R uitgeschakeld in de vierde ronde
KF uitgeschakeld in de kwartfinale
HF uitgeschakeld in de halve finale
F de finale verloren
W het toernooi gewonnen
 w-v  winst/verlies-balans
Toernooi 2000 2001 2002 2003 2004 2005 2006 2007 2008 2009 2010 2011 2012 2013 w-v
Grandslamtoernooien
Australian Open 1R 2R 2R 1R 1R 1R 1R 1R 2-8
Roland Garros 1R 1R 1R 1R 0-4
Wimbledon 1R 1R 1R 2R 1-4
US Open 2R 2R 2R 1R 1R 1R 1R 2R 4-8
Winst-verlies 0-1 1-1 0-0 0-1 0-0 2-4 2-3 0-2 0-1 0–3 0–1 0–2 2-4 0-1 7-24
ATP World Tour Finals
ATP World Tour Finals 0-0
ATP Masters 1000
Indian Wells 1R 1R 1R 1R 2R 3R 3-6
Miami 2R 2R 3R 2R 3-4
Monte Carlo 0–0
Rome 0-0
Hamburg 2R 2R lager categorie 2-2
Stuttgart 1R geen toernooi 0-1
Madrid geen toernooi 0-0
Montréal/Toronto 1R 0–1
Cincinnati 1R 0-1
Shanghai geen Masters 1000 0–0
Parijs 0-0
Olympische Spelen
Olympische Spelen geen toernooi geen toernooi geen toernooi g.t. 0-0
Statistieken
Totaal aantal titels 0 0 0 0 0 0 0 0 0 0 0 0 0 0 0
Totaal winst-verlies 0-4 2-4 1-6 1-4 5-4 10-14 16-26 4-10 3-4 12-17 9-13 2-7 7-14 2-6 80-138
Eindejaarsranking 209 182 151 157 151 82 78 181 117 111 102 156 76 311 n.v.t.

Mannendubbelspel

[bewerken | brontekst bewerken]
Toernooi 2002 2003 2004 2005 2006 2007 2008 2009 2010 2011 2012 w-v
Grandslamtoernooien
Australian Open 1R 1R 3R 2-3
Roland Garros KF 1R 2R 4-3
Wimbledon 0-0
US Open 2R 1R 1R 1-3
Winst-verlies 0–0 0–0 0-0 0-0 4-3 0-2 0-0 0-0 0-1 2-1 1-2 7-9
ATP World Tour Finals
ATP World Tour Finals 0-0
ATP Masters 1000
Indian Wells 0-0
Miami 0-0
Monte Carlo 0–0
Rome 0-0
Hamburg 1R lager categorie 0–1
Madrid 0-0
Montréal/Toronto 0–0
Cincinnati 0-0
Shanghai geen Masters 1000 0–0
Parijs 0-0
Olympische Spelen
Olympische Spelen geen toernooi geen toernooi geen toernooi 0-0
Statistieken
Totaal aantal titels 0 0 0 0 0 0 0 0 0 0 0 0
Totaal winst-verlies 0-1 0-0 0-1 0-0 9-13 6-9 2-1 4-4 0-1 2-1 5-5 28-37
Eindejaarsranking 387 797 309 361 63 169 175 290 571 148 197 n.v.t.
[bewerken | brontekst bewerken]
Commons heeft media­bestanden in de categorie Björn Phau.