Orang Jepun
 | |
| Jumlah penduduk | |
|---|---|
| Kira-kira 130 juta | |
| Kawasan ramai penduduk | |
 Jepun 127 juta | |
 Brazil | 1,400,000 |
 Amerika Syarikat | 1,200,000 |
 Filipina | 259,000 |
 China | 102,066 |
 Peru | 90,000 |
 Kanada | 81,300 |
 Thailand | 78,431 |
 Argentina | 34,000 |
 Singapura | 32,743 |
 Hong Kong | 27,429 |
 Malaysia | 24,545 |
 Taiwan | 20,345 |
 Australia | 20,000 |
 Mikronesia | 20,000 |
 Indonesia | 19,612 |
 Mexico | 15,650 |
 United Kingdom | 14,510 |
 Vietnam | 9,700 |
| Bahasa | |
| Jepun | |
| Agama | |
| Shinto, Buddha, kelompok-kelompok sekular yang besar
| |
Orang Jepun (日本人, Nihonjin, Nipponjin) merupakan suku etnik yang dikenal pasti sebagai mengamalkan budaya atau berketurunan Jepun. Istilah ini juga merujuk kepada orang yang memegang kewarganegaraan Jepun. Di seluruh dunia terdapat kira-kira 130 juta orang berketurunan Jepun; antaranya, lebih kurang 127 juta orang merupakan penduduk negara Jepun. Orang berketurunan Jepun yang tinggal di negara lain digelar Nikkeijin (日系人). Istilah "orang Jepun" juga digunakan dalam sesetengah konteks untuk merujuk kepada satu lokus suku kaum yang termasuk orang Yamato, Ainu, dan Ryukyu.
Budaya Jepun
[sunting | sunting sumber]Budaya Jepun telah banyak berevolusi selama bertahun-tahun, sejak budaya Jōmon asal negara tersebut sehinggalah budaya campuran masa kini yang menggabungkan pengaruh dari Asia, Eropah dan Amerika. Begitu juga, budaya Jepun mempengaruhi estetika negara-negara lain, dalam bidang-bidang lukisan impresionis hinggalah buku komik dan permainan video.
Bahasa
[sunting | sunting sumber]Bahasa Jepun merupakan bahasa ibunda kebanyakan orang Jepun di dunia. Bahasa ini merupakan satu ahli rumpun bahasa Japonik yang sering dianggap sebagai bahasa terasing, meskipun juga berkaitan dengan bahasa Ryukyu di Okinawa. Bahasa Jepun ditulis dengan sistem tulisan tiga komponen yang berpuncakan aksara Cina. Orang Jepun di tanah air mereka menggunakan bahasa Jepun dalam perbualan harian. Kadar celik huruf bagi orang dewasa di Jepun mencecah 99%;[1] namun begitu, ini mungkin tidak mencerminkan kadar celik huruf yang tepat kerana kerumitan sistem tulisan Jepun.[2]
Agama
[sunting | sunting sumber]Keagamaan di Jepun merupakan gabungan unsur-unsur agama Buddha dan Shinto. Agama Shinto ialah agama politeistik yang tidak mempunyai kitab kanun agama dan merupakan agama tradisi Jepun. Shinto pernah merupakan salah satu faktor penting bagi hak untuk menaiki taktha kerabat diraja Jepun, dan dikodifikasi sebagai agama kebangsaan pada tahun 1868 (Shinto Kebangsaan dimansuhkan oleh pendudukan Amerika pada tahun 1945). Agama Buddha Mahayana tiba di Jepun pada abad keenam dan berevolusi menjadi pelbagai mazhab berlainan. Kini mazhab terbesar agama Buddha di Jepun ialah mazhab Jodo Shinshu yang diasaskan oleh Shinran.
Menurut CIA World Factbook, apabila ditanya mengenai agama mereka, kebanyakan orang Jepun (84%) menganut kedua-dua agama Shinto dan Buddha. Kepentingan keagamaan orang Jepun kebanyakannya lebih cenderung kepada mitos, tradisi dan kegiatan kejiranan berbanding sumber tunggal pedoman akhlak bagi hidup seseorang. Konfusianisme atau Taoisme kadang-kala dijadikan asas prinsip moral.
Kesusasteraan
[sunting | sunting sumber]
watak sastera dan cerita rakyat Jepun.
Sesetengah genre kesusasteraan berasal daripada dan sering dikaitkan dengan masyarakat Jepun. Ini termasuklah haiku, tanka, dan I Novel, namun kebanyakan pengarang zaman sekarang tidak mengamalkan gaya-gaya sedemikian. Dalam sejarah, kebanyakan kerya-karya ini telah mencuba untuk menangkap atau mengekod nilai-nilai dan estetika budaya Jepun tradisional. Antara karya sedemikian yang terkenal termasuk Cerita Genji oleh Murasaki Shikibu (1021) yang mengenai budaya diraja zaman Heian; Buku Lima Gelang oleh Miyamoto Musashi (1645) yang menceritakan strategi ketenteraan; Oku no Hosomichi oleh Matsuo Bashō (1691), sebuah travelog; dan karangan Junichiro Tanizaki berjudul "Pujaan Bayangan" (1933) yang membandingkan budaya Timur dan Barat.
Berikutan pembukaan Jepun kepada dunia Barat pada tahun 1854, sesetengah karya yang memakai gaya sebegini ditulis dalam bahasa Inggeris oleh rakyat Jepun; termasuklah Bushido: The Soul of Japan oleh Nitobe Inazo (1900) yang membincangkan etika samurai, dan The Book of Tea oleh Okakura Kakuzo (1906) yang menangani implikasi falsafah upacara teh Jepun. Para pemerhati Barat juga sering cuba menilai masyarakat Jepun, dipulangkan dengan pelbagai hasil kajian; salah satu karya yang paling dikenali dan banyak kontroversi hasil daripada kajian sebegini ialah The Chrysanthemum and the Sword oleh Ruth Benedict (1946).
Pengarang Jepun abad ke-20 mencatat perubahan dalam masyarakat Jepun melalui karya mereka. Antara pengarang sedemikian yang terkenal termasuk Natsume Sōseki, Junichiro Tanizaki, Osamu Dazai, Yasunari Kawabata, Fumiko Enchi, Yukio Mishima, dan Ryotaro Shiba. Di Jepun masa kini, pengarang masyhur seperti Ryu Murakami, Haruki Murakami, dan Banana Yoshimoto disanjung tinggi.
Rujukan
[sunting | sunting sumber]- ^ United States CIA factbook. Diarkibkan 2018-12-26 di Wayback Machine Dicapai 2007-01-15.
- ^ Galan, C. (2005). Learning to read and write in Japanese (kokugo and nihongo): a barrier to multilingualism? International journal of the sociology of language, Issue 175-176
Pautan luar
[sunting | sunting sumber]- CIA The World Fact Book 2006 Diarkibkan 2018-12-26 di Wayback Machine
- The Association of Nikkei & Japanese Abroad (Jepun)(Inggeris)
- Discover Nikkei- Information on Japanese emigrants and their descendants
- Jun-Nissei Literature and Culture in Brazil
- The Ministry of Foreign Affairs of Japan (Inggeris)
- The National Museum of Japanese History (Inggeris)
- Japanese society and culture Diarkibkan 2019-04-15 di Wayback Machine