versoepeling

Waar gingen de meeste gesprekken op mijn werk gisteren over?

Over Ikea!

We hebben ons allemaal verbaasd over al die mensen die in de wachtrijen voor het Zweedse woonwarenhuis stonden. Niet normaal dit! En natuurlijk kun je best eens iets nodig hebben en ik begrijp ook dat mensen graag even de deur uitgaan, maar toch...

Het coronavirus is inmiddels al twee maanden in ons land. Of eigenlijk was het hier al eerder, maar de eerste mensen werden eind februari ziek. Hoe het daarna verder gegaan is, weten we allemaal. Op mijn werk leven we in een soort cocon. De bewoners mogen geen visite ontvangen en er mag, buiten ons, verder niemand anders binnenkomen. De bewoners mogen ook al wekenlang niet van de afdelingen af. Dit alles is om ervoor te zorgen dat deze kwetsbare mensen het virus niet krijgen en tot nu toe hebben we het virus gelukkig buiten de deur kunnen houden, maar het is wel een trieste bedoening. Als personeel proberen we de moed er bij de bewoners in te houden, maar wij kunnen hun naasten, die ze zo erg missen, niet vervangen.

Ik ontving een paar filmpjes van Koningsdag in het verpleeghuis van mijn ouders. Mijn vader en moeder zitten aan tafel, mijn vader slaapt en mijn moeder kijkt naar hem. Mijn vader is ontzettend moe, tja wat wil je: hoogbejaard en net genezen van het coronavirus. Het kost hem allemaal veel energie. Toch werd ik een beetje triest van het zien van mijn slapende vader en mijn moeder met haar verwarde kapsel.

Sinds ons land in een lockdown zit, ben ik iedere week om boodschappen (meestal verse groente en fruit) geweest. Daarnaast ben ik een keer naar het Kruidvat, de Action, Zeeman en het tuincentrum geweest. Naar de Action en de Zeeman was om een paar dingen voor mijn vader te kopen (in opdracht van het verpleeghuis), anders zou ik daar ook niet heen geweest zijn.

Ik heb het idee dat er mensen zijn die toch wat onvoorzichtiger worden. Toen ik gisteren om boodschappen ging viel het me eigenlijk op. Mensen stonden dicht op elkaar te kletsen in het gangpad en terwijl ik probeerde die anderhalve meter afstand te houden, deden anderen dat niet. En was ik nu echt de enige die het winkelwagentje even schoonmaakte? Het zal wel door de cijfertjes komen. Er zijn minder ziekenhuisopnames en er overlijden ook minder mensen. Stapje voor stapje mag er meer en blijkbaar is dat toch een teken om overal wat soepeler mee om te gaan. Voor sommigen dan hè. Ik denk dat het merendeel van de mensen de regels nog steeds goed in acht neemt.

Vanaf morgen mogen toeristen weer overnachten in Zeeland in een eigen huisje of caravan, mits het sanitair aangesloten is op het riool of een septictank. En recreatieondernemers mogen 15% van de slaapplaatsen verhuren als deze over eigen sanitair beschikken. En natuurlijk moeten de toeristen zich aan dezelfde regels en beperkingen als ons houden en dat houdt in dat ze ook zoveel mogelijk thuis moeten blijven en de drukte niet mogen opzoeken. 

laatste dag

Dit is de laatste dag van mijn vakantie. Een vakantie in intelligente lockdown. Ik ga niet klagen, want wat was het mooi weer! Beter dan dit had ik het echt niet kunnen treffen. Ik heb veel in de tuin gewerkt, drie keer een mooie wandeling gemaakt, een hemdje genaaid en gelezen. Morgen kan ik weer lekker uitgerust naar mijn werk toe.

Gisteren op Koningsdag waren wij gewoon thuis.

Een paar maanden geleden was tijdens een storm het deurtje uit een oud schuurtje gewaaid. Sinds die tijd stond er van alles voor het deurgat om de boel dicht te houden tegen regen, katten en ratten. De afgelopen dagen heeft manlief een nieuwe deur en deurposten gemaakt. Dat kon nu mooi buiten allemaal, met het mooie weer. Gisteren heeft hij alles gebeitst en gelijk heeft hij ook nog een paar raamkozijnen mee gebeitst.

Ik was in de tuin bezig. Er moesten een paar struiken gesnoeid worden, die anders helemaal uit hun fatsoen groeien. Ik doe dat met de elektrische heggenschaar. Nadeel is wel dat ik na een half uurtje snoeien, zeker twee uur lang last van trillende armen heb. En nu heb ik uiteraard spierpijn, maar dat hoort er gewoon bij. Ik snoeide de spirea, de Japanse hulst en de kardinaalsmutsen. Van snoeien heb ik geen verstand, ik doe altijd maar iets, maar na ruim vijfentwintig jaar staan de struiken er nog altijd picobello bij, dus ik zal toch wel iets goed doen.

Momenteel bloeit de sering:

Het is één van mijn favoriete struiken met die mooie bloemtrossen. Verder bloeien ook nog de kastanjeboom, de gouden regen en de appelbomen.

De vorige week gezaaide radijsjes staan al boven:

Over iets van twee weken zal ik er weer zaaien, zodat ik over een tijdje (bijna) doorlopend radijsjes heb. Lekker om door de salade te doen.

Vandaag en de komende dagen regent het en voor de tuin kan dat absoluut geen kwaad. Gisteren is een buurmanboer tot begin van de nacht op zijn akker aan het zaaien geweest, zodat het zaaigoed er voor de regen in zat. De boeren zullen wel blij zijn met een beetje regen. 

Ik hoop dat je een fijne dag hebt.

bollenvelden

Wij hadden een paar dagen geleden nog maar een wandeling gemaakt, waarvan ik de foto's hier had laten zien. En nu gingen we weer op pad: wandelschoenen aan, camera's mee, eten en drinken mee... We waren niet zo ver van waar we de vorige keer waren, want ik had in de verte iets gezien wat ik toch nog even van dichtbij wilde bekijken en dat was dit:

Voor bollenvelden hoef je dus echt niet naar de drukke Bollenstreek toe, bij ons kun je ze ook vinden. Goed, het zijn er niet zoveel als in de Bollenstreek, maar dat maakt voor ons niet uit. We waren net op tijd, want er waren al veel tulpen gekopt.

We waren in Sint-Jansteen in een waterwingebied en sinds 2009 wordt de natuur hier beheert door Stichting Het Zeeuwse Landschap.

Er was bos.

En het gebied had ook wel iets weg van een groot park.

Het was er in elk geval niet druk!

Er waren wel anderen en af en toe kwamen we iemand tegen, maar er was ruimte zat om bij elkaar uit de buurt te blijven. 

Om aan onze kilometers te komen was het bos te klein en daarom liepen we nog door de polder. Ik heb daar maar één foto genomen en dat is deze:

Voor de rest was het allemaal niet zo bijzonder wat we tegenkwamen. Er stonden wel mooie huizen, maar die waren allemaal nieuw en ik vind oude huizen over het algemeen mooier om te fotograferen.

Ik eindig dit bericht met deze foto:

Ik zie daar nou toch echt vingers in...

🤔

boek

Tussen de middag stond onverwachts mijn oudste broer voor de deur "Hoe is het?" vroeg hij. "Goed en met jou?" Hij opende zijn tas en gaf me een cadeautje en opeens wist ik wat hij kwam doen: broerlief kwam een boek brengen. De laatste keer dat we samen naar het theater waren, half februari, had hij over een boek verteld dat hij geschreven had. Hij liet me destijds een screenshot zien van de tekst op de achterflap van het boek en hij beloofde me een exemplaar te geven, als het boek gedrukt was.

Op het voorblad van het boek had broerlief een bericht geschreven:
"Deze bundel is voor jou.
De meeste mensen die in mijn verhalen voorkomen zijn mensen die ik gekend heb of nog steeds ken of zijn korte onverwachte ontmoetingen. Zodoende kom ook jij in een flits af en toe door mijn verhalen heen. Het zal niet precies altijd kloppen, maar soms moet je een verhaal kloppend maken."

Ik heb inmiddels een paar verhalen gelezen en ben mezelf nog niet tegen gekomen, maar feit is wel dat mijn broer op een humoristische wijze dingen weet te vertellen.

🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸

Kijk eens hoe grijs onze allerliefste Bee is:

 Dit jaar wordt ze tien jaar.

Op deze foto was ze drie jaar ↓

Wat een verschil!

🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸

Vandaag moest zoonlief werken. Manlief is een nieuwe deur in een schuurtje aan het zetten en ik heb (onder andere) het gras gemaaid.

Ik hoop dat je een fijn weekend hebt!

combineren

Toch wel grappig als een bocht in een wandelpad zo aangegeven wordt, dat zien we niet vaak:

Manlief was gisteren degene die een wandeling mocht bedenken en we gingen tussen Axel en Hulst wandelen, een gebied waar we wel vaker komen. 

Bron: Google Maps.

Er zijn daar fijne onverharde paden, het is er mooi en we konden het met een aantal andere dingen combineren (hondenvoer kopen en iets ophalen bij het verpleeghuis van mijn ouders).

Van de week schreef ik dat ik het wandelen in België miste en ik zei toen in een reactie dat ik onder andere de Mariakapelletjes miste, want daar hebben ze er in België heel veel van. En kijk eens wat we gisteren toch nog tegenkwamen:

Op het kaartje kun je zien dat we vlakbij België waren, alleen zijn we de grens niet over geweest omdat dit niet mag, maar voor een kapelletje hoef je niet altijd de grens over. Ik ben geen katholiek, maar ik vind die kapelletjes altijd wel wat hebben. 

Op de foto's hierboven en hieronder zie je wat voor soort paden we tijdens deze wandeling voor een groot deel hadden.

Het is fijn wandelen op deze paden en de kans dat je anderen tegenkomt is heel erg klein.

En voor de rest waren het smalle polderwegen, maar ook daar was het redelijk rustig. 

Het was schitterend weer en zelfs deze stier leek de schaduw opgezocht te hebben:

Die oude en soms vervallen huizen en boerderijen zet ik graag op de foto.

Soms zien ze er echt wat troosteloos uit, wat het gelijk ook weer mooi maakt. Het lijkt alsof ze een verhaal vertellen over lang vervlogen tijden.

Ik sprak nog even met een verzorgende van mijn ouders en ze vond het vervelend dat ik voor een klein dingetje helemaal naar het verpleeghuis moest komen. Maar ik kon haar geruststellen: we hadden eerst een fijne wandeling gemaakt, dus voor mij was het niet erg om langs te komen. En anders was het trouwens ook niet erg geweest.

Eerder op de middag had mijn vader me gebeld en hij wist dat ik kwam. Toen ik voorstelde om voor het raam naar mijn moeder en hem te zwaaien, wilde hij dat niet. Hij was bang dat hij het er te moeilijk mee zou hebben. Het is zonde. We hebben elkaar al bijna zeven weken niet meer gezien en er is in tussentijd veel gebeurd. 

Toen wij aan het wandelen waren werd manlief gebeld: een collega van hem heeft het coronavirus en is nu van een gewoon ziekenhuis overgebracht naar een academisch ziekenhuis. Het gaat erg slecht met hem. We waren er wel eventjes stil van. 

verrassingstof

Al wekenlang is het, door de coronacrisis, geen naailes meer. De zomerstop begint normaal begin juli en ik weet niet of het voor die tijd nog les zal zijn. Het is jammer en ik mis het contact met de anderen en het gekeuvel op dinsdagavond best wel. De docente is een ZZP-er en ik hoop voor haar dat ze hierdoor financieel niet in de problemen gaat komen.

Ondanks dat het geen naailes is, ben ik toch redelijk vaak achter mijn naaimachine te vinden. De laatste maanden heb ik voornamelijk t-shirts en hemdjes gemaakt.

Twee jaar geleden schreef ik een stukje over verrassingspakketten, die stoffenwinkels af en toe verkopen: klik! Ondertussen zijn er wel meer winkels die dit doen en zo kocht ik een tijdje geleden ook een pakket bij Megastoffen. Op Facebook zag ik dat Stof & So ook pakketten aanbiedt, maar daar heb ik nog niks van gekocht.

Wat ik nog altijd heel erg leuk aan die verrassingspakketten vind, is dat er stoffen inzitten die ik normaal nooit zou kopen, maar die ik toch wel leuk blijk te vinden. Er zitten ook wel stoffen tussen waar ik niks aan heb, maar die geef ik dan weer aan een vriendin door. Zij heeft een andere smaak dan ik en maakt ook andere dingen.

Een paar weken geleden maakte ik dit shirt van een stofje uit zo'n pakket:

Het patroon komt uit deze Prêt-à-porter, die momenteel in de winkels ligt:

En hier nog iets dat ik van een verrassingstofje maakte:

Het was net genoeg om er dit zomerhemdje uit te maken. Het patroon komt uit een oude Diana Mode (nr. 59) en gebruikte ik al vaker. Om de hals en de armsgaten af te werken gebruikte ik glimmend elastisch biaisband. Het moeilijkste aan dit hemd vind ik het v'tje in de halsbies. Meestal moet ik dat een paar keer overnieuw doen, omdat het v'tje niet mooi recht loopt. Voor de rest flans ik dit hemdje zo in elkaar.

Ik heb nog steeds vakantie (JIPPIE!) en manlief heeft toch ook nog maar een paar dagen vrij opgenomen. Hij is nu druk aan het uitzoeken waar we vandaag kunnen gaan wandelen. Ik ben benieuwd wat het gaat worden!

Ik hoop dat je een fijne dag hebt.

Blogger/WordPress

Wat dat tegenwoordig is, weet ik niet, maar het loopt niet helemaal lekker tussen Blogger en WordPress. Zo kunnen mensen met WordPress niet altijd op mijn weblog reageren of ze krijgen mijn berichten niet in hun leeslijst te zien. Een paar maanden lang heb ik met de nieuwe versie van Blogger gewerkt, maar omdat niet iedereen kon reageren dacht ik dat het daaraan lag en ben ik weer teruggegaan naar de oude versie. Maar ook nu loopt het niet lekker. Heeft misschien iemand enig idee waar het aan zou kunnen liggen en wat ik eraan kan doen?

❔❔❔❔❔❔❔❔

vrij

Mijn vader belde gisteren: zijn huisarts was geweest en ze had van alles met hem doorgenomen en het belangrijkste was natuurlijk dat hij vanaf vandaag weer een 'vrij' man zal zijn. Mijn moeder stuurde een berichtje, waarin ze hetzelfde vertelde en "zeg het voort" zei ze. Dat heb ik dan gelijk maar gedaan. Er waren inmiddels veel mensen die wisten dat mijn vader ziek was.

Later belde de huisarts me op. Ze vertelde dat mijn vader vandaag gewoon op zijn kamer moest ontbijten en daarna gewassen zou worden. In een rolstoel voor algemeen gebruik zou hij daarna naar de kamer van mijn moeder gereden worden en daarna konden de schoonmakers zijn kamer en rolstoel schoonmaken en desinfecteren.

De huisarts bood psychische hulp voor mijn ouders aan, want ze begreep wel dat de afgelopen weken behoorlijk ingrijpend geweest waren. Of mijn ouders daar behoefte aan hebben, weet ik niet, maar het is al fijn dat die mogelijkheid er is.

🔆🔆🔆🔆🔆🔆🔆🔆🔆

Normaal gesproken zou ik nu met mijn (schoon)familie door Boedapest lopen. In eerste instantie vond ik het niet zo erg dat deze vakantie niet doorging, maar nu eigenlijk wel. Het is toch jammer. Mijn schoonmoeder en een schoonzus hadden hetzelfde gevoel, de rest (we zouden met dertien personen gaan) heb ik niet gesproken.

Gisteren was ik een paar uurtjes in de tuin bezig. Afgelopen zaterdag had het geregend, maar dat was nog lang niet genoeg om de grond een beetje zacht te maken en de harde wind doet er ook geen goed aan. De klei is keihard! Vanmiddag ga ik nog even verder tuinieren. Vorig jaar had ik een zakje zaden voor weidebloemen gekocht en die was ik toen vergeten te zaaien en ik wil dat van de week toch gezaaid hebben. We moeten zuinig zijn met water, maar hiervoor zal ik toch een beetje water in de tuin moeten gebruiken. Voor de rest sproeien wij niet en wij hebben ook niet veel potten met planten staan die water nodig hebben (momenteel maar één).

Ik hoop dat de weidebloemen opkomen en het gaan doen. Wij hebben in het voorjaar veel bloeiende struiken en bomen, maar in de zomer bijna niet. Hopelijk kan ik op deze manier toch een beetje mijn steentje bijdragen aan de bijen- en vlinderstand.

(on)bekende wegen

We gingen wandelen in de buurt van Oostburg, waar we al vaker gewandeld hebben. Maar de wegen waar we nu liepen kenden we nog niet allemaal, of kenden we alleen vanuit de auto.

Watertoren Oostburg: klik!

Er stond een toch wel wat frisse wind en ik begon onze wandeling dan ook met een dik vest aan, wat ik na een kilometer of twee uit kon doen, omdat ik me toen warm gelopen had.

Het heet hier Klein-Brabant. Waarom het hier zo heet heb ik niet kunnen achterhalen. 

En nog zoiets: het water dat je ziet heet de Blontrok:

Ook daarvan heb ik de betekenis niet gevonden. 

We liepen bijna negen kilometer en onderweg kwamen we een paar streekgenoten tegen, waar we even mee hebben staan praten. Op zeker twee meter afstand. Ze vroegen ons hier de weg:

Ze wilden weten of dat paadje ergens op uitkwam. Deze mensen waren nu wandelend de streek aan het ontdekken, nu ze door het coronavirus aan huis gebonden waren. Wij wandelden al vaak in onze eigen omgeving, maar ik mis wel de uitstapjes naar België. Vaak liepen we in het grensgebied, waarbij we regelmatig de grens tussen Nederland en België passeerden en dat mag nu niet. 

Sinds de uitbraak van het coronavirus ben ik de streek nog niet uit geweest. Manlief wel, want die moet voor zijn werk regelmatig verder weg. Zoonlief moet vandaag op karwei in Brabant, maar tot vandaag is hij ook alleen maar in onze eigen omgeving gebleven.

⚘⚘⚘⚘⚘⚘⚘⚘⚘⚘⚘⚘⚘⚘⚘⚘⚘⚘⚘⚘

Ik wil jullie nogmaals bedanken voor de felicitaties. Mijn moeder is gisteren twee keer op de kamer van mijn vader koffie wezen drinken. Ik las in de rapportage van de verzorging, dat mijn vader gezegd had, dat hij haar nog altijd knap en mooi vindt en dat hij dankbaar was. Lief hè?

86

Vandaag is mijn moeder jarig. Ze is zesentachtig geworden. Ik heb haar een kaartje gestuurd en zal haar vandaag nog bellen, een bloemetje krijgt ze later van me. Ik hoorde dat ze een bos bloemen van mijn zus en één van een nicht gekregen heeft en ik vind het dan weer leuk om haar tussendoor een bosje te geven. Misschien staat de bos bloemen die ik vorige week bij haar liet bezorgen ook nog wel mooi. 

De activiteitenbegeleider van het verpleeghuis ging voor gebakjes voor de medebewoners en het personeel zorgen. Het is fijn dat we nu op haar kunnen rekenen, nu we zelf niet in het verpleeghuis mogen komen. 

Mijn ouders mogen elkaar vandaag voor het eerst, na bijna drie weken, weer zien. Ik ben blij voor ze. Mijn vader heeft geen klachten meer en de quarantaine wordt eerstdaags opgeheven. Het is voor beiden een erg eenzame periode geweest.

Ik wil je een fijne zondag wensen.

🎂🎈🎁🎂🎈🎁🎂🎈🎁

op adem komen

We gingen naar het tuincentrum en bij de buren van het tuincentrum hadden ze schapen

met lammetjes!

Dat is toch lief, hè?

Manlief ging onze aankopen in de auto laden en ik zei: "ik ga naar de lammetjes, hoor!" Ze waren best wel tam, wat ook leuk was. 

Afgelopen weekend hebben we de vijver helemaal leeggehaald. Het water was na jaren inmiddels zo vies dat het eens ververst moest worden. Het water moest eruit, maar eerst hebben we vissen en kikkers gevangen. Man en zoon hebben vervolgens al het water weggepompt en in de drab die overbleef nog naar vissen gezocht. 

We zijn nu alweer een paar dagen verder en de vissen zwemmen in lekker schoon water. De kikkers zullen vanzelf wel terugkomen, denk ik. De waterlelie had een grotere mand nodig en er konden wel weer eens wat nieuwe oeverplanten aangeschaft worden en daarvoor gingen we naar het tuincentrum toe.

Bij de ingang hing een papier waarop stond dat iedere klant een winkelwagentje moest gebruiken, net zoals bij andere winkels. Manlief en ik pakten allebei een winkelwagen en gingen zo de winkel in. Er waren nog meer koppels aan het winkelen en die hadden allemaal maar één winkelwagentje... Die snappen het dus nog steeds niet! Er liep best veel personeel, maar daarvan was er ook niemand die er iets van zei.

🎕🎕🎕🎕🎕🎕🎕🎕🎕🎕

Vanaf morgen ben ik elf dagen vrij. Normaal gesproken zouden wij komende maandag voor vijf dagen naar Boedapest vertrekken, maar dat is uiteraard komen te vervallen. Manlief en zoon gaan daarom volgende week gewoon werken, maar op mijn werk moeten we de geplande vakanties gewoon opnemen. We kunnen niet allemaal vrij krijgen als alles weer beter gaat, dat is logisch. Ik vind het wel lekker dat ik nu vakantie heb, want het is toch best wel een hectische tijd geweest. Op mijn werk was het druk en mijn vader was ziek, waar ik toch ook best veel mee bezig was. Ik ben best wel toe aan vakantie en het ziet ernaar uit dat het mooi weer gaat worden, dus ik tref het!