Ñ
Ñ ([eɲe] subs. indecl.) , casu inferiore ñ (Latine fortasse enie enuntiaturum) est littera hodierni abecedarii Latini, ex N et nota diacritica tildes[1] genita. Adhibetur in abecedario Hispanico, abecedario Galiciano, abecedario Vasconico, vetere abecedario Aragoniensi?, (Grafía de Uesca de 1987), abecedario Philippinensi, abecedario Chamoruano, et abecedario Guarani. Littera etiam in linguis Tatarica Taurica, Mandinga[2], Mapudungun, et Tocharicis adhibetur.
Ñ Anglice aliquando appellatur Spanish en ('N Hispanica'), quamquam Hispanice appellatur eñe.
In plurimis abecedariis, Ñ inter litteras N et O stat.
Sonus litterae Ñ usitate est /ɲ/. Pro hoc sono, multae linguae ceteris utuntur litteris; exempli gratia, Italice et Francogallice Gn, Catalaunice Ny, Lusitanice Nh, Polonice Ń. In lingua autem Guaranica, sonus litterae Ñ est ɲ.
Origo huius litterae est in manuscriptis Medii Aevi in Hispania inventa, ubi sonus /ɲ/ cum digrapho nn scribebatur, sed saepe n alterum supra n primum ponebatur ut ~, ita littera ñ creata est.
Notae
[recensere | fontem recensere]- ↑ Tilde, -es, f.. Cf. “.punc tilde” apud Morgan, Davidem (2013). Lexicon Anglum et Latinum. Paulopolis: Darcy Carvalho. p. 412 [PDF]. Cf. versionem Latinam vocabuli Hispanici tilde apud Iosephum Ioannem del Col (2007). Diccionario Auxiliar Español-Latino. Sinu Albo: Institutum Superius Ioannes XXIII. p. 1057. ISBN 9789509771345 [PDF]. Cf. versionem Latinam vocabuli Theodisci Tilde apud Lucusaltianum, Petrum (2024). Lexicon Latinum Hodiernum Lucusaltianum: Tom. VI, R–T (ed. XXIV) [PDF]. Lentiae: Petrus Lucusaltianus. p. 331.
- ↑ Vide Lexicon Universale Hofmann, ubi dicitur "Mandinga, regnum amplum Nigritiae (...)".