Zenón de Citio

Zenón de Citio

Nome orixinal	(grc) Ζήνων ὁ Κιτιεύς
Biografía
Nacemento	c. 334 a. C. Kition (Imperio Aqueménida)
Morte	263 a. C. (70/71 anos) Atenas (Reino de Macedonia)
Scholarch of the Stoic school (en)
301 a. C. – 262 a. C. – Cleantes de Aso →
Actividade
Campo de traballo	Lóxica e Ética
Ocupación	filósofo, escritor
Período de tempo	Período helenístico
Movemento	Estoicismo
Profesores	Estilpo (pt)
Alumnos	Eratóstenes, Cleantes de Aso, Teodoro o Ateo, Aristón de Quíos, Perseu de Cítio (pt) , Dionysius the Renegade (en) , Sphaerus (pt) , Antígono II Gónatas (pt) e Zenon of Sidon (en)
Influencias	Cinismo e Sócrates
Descrito pola fonte	Pequeno Dicionario Enciclopédico de Brockhaus e Efron Dicionario Enciclopédico Brockhaus e Efron Real'nyj slovar' klassicheskih drevnostej po Ljubkeru (en)

Zenón de Citio.

Zenón de Citio, nado en Citio (Chipre) en -340 e finado o - 264, foi un filósofo helenista, fundador do estoicismo.

Traxectoria

Zenón naceu en Citio, na illa de Chipre. Mudouse para Atenas por volta de 312 ou 311 a.C., atraído pola filosofía (ou, segundo outros, após perder a súa fortuna nun naufraxio na costa da Ática)^{[Cómpre referencia]}. En Atenas, Zenón foi discípulo de Crates de Tebas e estudou os antigos filósofos (entre estes, Heráclito de Éfeso, que moito o influenciou). Aos 42 anos, fundou a escola estoica, reunindo os seus alumnos baixo os pórticos (en grego, stoá) de templos, mercados e ximnasios.

Zenón propuña unha tripartición na filosofía: lóxica, física e ética. A lóxica fornece un criterio de verdade. A física constitúe un materialismo monista e panteísta. A ética regula as accións humanas, cuxo obxectivo é a conquista da felicidade e esta debe ser perseguida segundo a natureza.

A doutrina filosófica de Zenón de Citio afirma que o ser humano atinxe a plenitude e a felicidade cando abandona todas as paixóns terreas, contrariedades, aborrecementos e desasosegos. Para Zenón a única forma de vivir sen esas contrariedades é vivir en ataraxia ou apatía, ou sexa, abandonado ao destino, impasivamente, nada receando e nada esperando.

A pesar de compartir diversos conceptos básicos da filosofía de Epicuro de Samos, Zenón e o estoicismo en xeral diverxen do epicureísmo por entender que a virtude, e non o pracer, constitúe o ben supremo. Alén diso, consideran que o principio chave do universo é a lei racional da natureza, e non o movemento aleatorio dos átomos.

Véxase tamén

Outros artigos

• Cremónidas
• Estoicismo