Vixilia Pascual
A Vixilia Pascual é unha celebración litúrxica que conmemora a Resurrección de Xesús e ten lugar na madrugada do Sábado Santo ao Domingo de Pascua. É a celebración máis importante do ano na maioría das confesións cristiás, e en todas elas ten un ritual moi semellante que inclúe os símbolos da luz e a auga, dado que na antigüidade os neófitos recibían o bautismo neste acto.
Liturxia católica
[editar | editar a fonte]Na Vixilia Pascual, a Igrexa católica celebra unha liturxia especial, na que os sacerdotes e diáconos están revestidos de ornamentos brancos, sinal de ledicia pola resurrección de Xesucristo, aínda que normalmente, o sacerdote celebrante adoita vestir unha casula dourada por mor da gran solemnidade da celebración que é o centro do ano litúrxico.
Comeza a vixilia co templo completamente a escuras, acendendo e bendicindo un lume no atrio, nun lugar fóra do templo. Dese lume acéndese o Cirio Pascual, unha gran candea que simboliza a Xesucristo Resucitado. Acto seguido, comeza a procesión do sacerdote e os ministros, e os fieis que agardan dentro do Templo acenden as súas candeas propias da chama do Cirio a medida que o diácono avanza co cirio en alto pola nave central do Templo. O diácono detense en tres ocasións para cantar: "Luz de Cristo", ó cal os fieis responden: "Demos grazas a Deus". Cada vez o canto faise nun ton máis alto.
Chegados ó presbiterio, colócase no centro do mesmo, a carón do altar ou do ambón, e o sacerdote incénsao tres veces. Acéndense algunhas luces do Templo (quedando a media luz), e acto seguido, o diácono, o sacerdote ou un cantor entoa o Pregón pascual, antigo himno alusivo á noite de Pascua que proclama a gloria da Resurrección de Cristo.
Despois continúa coa Liturxia da Palabra, na que seminaristas ou fieis Laicos, proclaman sete relatos do Antigo Testamento alusivos o plan de salvación de Deus,[1] intercalados con salmos ou cánticos do Antigo Testamento.
Notas
[editar | editar a fonte]- ↑ Thomas Talley di que as lecturas orixinais da vixilia católica eran Xénese 1, Xénese 22, Éxodo 14, Deuteronomio 31, Isaías 4, Isaías 54 e Baruch 3.
Véxase tamén
[editar | editar a fonte]Bibliografía
[editar | editar a fonte]- Thomas J. Talley, The Origins of the Liturgical Year, Nova York: Pueblo Publishing Company, Inc., 1986.