Tuzo Wilson
John Tuzo Wilson foi, nado en Otava (Ontario o 24 de outubro de 1908 e finado en Toronto o 15 de abril de 1993, foi un xeólogo e xeofísico canadense que alcanzou notoriedade como un dos principais autores da formulación final da tectónica de placas e do desenvolvemento da teoría do ciclo de Wilson.
Traxectoria
[editar | editar a fonte]Os seus pais, John Wilson e Armistead Henrietta L. eran de orixe escocesa. Iniciou os seus estudos de xeofísica na Universidade de Toronto en 1930. Tras a súa graduación continuou cos seus estudos de xeofísica no St John´s College, na Universidade de Cambridge e na Universidade de Princeton. A súa carreira como académico culminou coa obtención do título de doutor en xeoloxía en 1936. Pouco despois uniuse a Geological Survey of Canada e realizou traballo de campo nos territorios do noroeste.
Ao comezo da segunda guerra mundial, Wilson alistouse na Royal Canadian Army Engineers. Cando as deixou tiña o grao de coronel. En 1946, incorporouse á Universidade de Toronto como mestre de xeofísica e, en 1967, foi nomeado director da University´s Erindale College. En 1974, Wilson foi nomeado director xeral da Ontario Science Centre. En 1969, foi condecorado co grao de Oficial da Orde do Canadá, da cal foi ascendido a Grande Oficial en 1974. Tamén foi nomeado académico da Royal Society of Canada.
Na súa honra a Canadian Geophisical Union creou a John Wilson Medal, destinada a recoñecer a excelencia na investigación científica e tecnolóxica no campo da xeofísica.
Ciclo de Wilson
[editar | editar a fonte]Esta é a súa teoría máis coñecida. O ciclo comeza cando unha placa continental fractura creando un rift continental. Neste rift suceden sismos e aparecen volcáns. No rift, ao estar situado a unha menor atura que o terreo do redor, acumúlase auga creando lagos. Nesta situación atópase o Rift de Valley, en África.
Este rift irá aumentando de tamaño ata converterse nun mar, situación na que se atopa o Mar Vermello, e continuará aumentando ata converterse nun océano, como é o caso do océano Atlántico. No fondo do océano podemos observar a dorsal oceánica na cal se está a renovar o fondo oceánico. Nesta zona prodúcense sismos e aparecen volcáns.
Co aumento de tamaño, esta placa pesará cada vez máis, o que provocará que subduza baixo unha placa continental veciña. Nesta zona crearase unha fosa oceánica e aparecerán arcos insulares, como é o caso do Xapón. Co paso do tempo, estes arcos insulares acabarán formando unha cordilleira pericontinental no límite da placa continental. Nela crearanse volcáns e se producirán sismos provocados polo roce entre as dúas placas. Nesta situación atopamos a placa de Nafca que está a subducir baixo a placa suramericana creándose a cordilleira dos Andes.
Ao final estas dúas placas rematarán colidindo e creando unha cordilleira entre as dúas. Nesta situación atópase a India, que está situada na placa indoaustraliana, que colidiu contra China, na placa euroasiática; creando a cordilleira do Himalaia.
Véxase tamén
[editar | editar a fonte]Wikimedia Commons ten máis contidos multimedia na categoría: Tuzo Wilson |