Tarxeta intelixente

Un dos primeiros prototipos de tarxeta intelixente, realizado polo seu inventor Roland Moreno en 1975. Demostra como, nunha tarxeta intelixente, cada "pata" do microcircuíto (no centro) está conectada cun contacto (elementos dourados) que a relaciona co mundo exterior.

Tarxeta intelixente Bull con microcircuíto monochip (1983).

Unha tarxeta intelixente (smart card), ou cartón intelixente, ou tarxeta con circuíto integrado (TCI), é unha tarxeta ou cartón que inclúe un chip no que se pode almacenar información. Aínda que existe un amplo rango de tarxetas dispoñibles, as tarxetas intelixentes divídense en dous grandes grupos: as que contan con memoria, e as que ademais de memoria teñen procesador.

Normalmente, as tarxetas intelixentes que non van embebidas en dispositivos, teñen o aspecto e as dimensións dunha tarxeta de crédito. Ademais destas tarxetas, existen tarxetas intelixentes máis pequenas que se empregan en dispositivos como teléfonos móbiles ou axendas (tarxetas SIM e GSM, por exemplo).

Historia

As tarxetas intelixentes foron inventadas e patentadas nos anos setenta do século XX. Existen algunhas discusións acerca de quen é o inventor orixinal; entre os que se atopan o alemán Jürgen Dethloff, o nipón Arimura e o francés Roland Moreno. O primeiro uso masivo de tarxetas intelixentes foi para o pago en teléfonos públicos en Francia no 1983.

Roland Moreno patentou o concepto de tarxeta de memoria en 1974. En 1977, Michel Ugon, traballando para Bull, inventou a primeira tarxeta intelixente con microprocesador. En 1978, Bull patentou o SPOM (Self Programmable One-chip Microcomputer) que define a arquitectura necesaria para autoprogramar o chip. Tres anos máis tarde, o primeiro "CP8" baseado nesa patente foi producido por Motorola. No 2006, Bull tiña rexistradas 1200 patentes relacionadas con tarxetas intelixentes.

O segundo momento chave no uso das tarxetas intelixentes foi a integración de microchips en tódalas tarxetas de débito francesas, que tivo lugar en 1992. A partir de mediados da década dos 90 do século XX, foron probados en Europa multitude de sistemas de moedeiros electrónicos baseados en tarxetas intelixentes. O maior aumento no uso das tarxetas intelixentes chegou nos noventa, coa introdución das tarxetas SIM, usadas nos teléfonos móbiles GSM europeos. Estas tarxetas están moi estendidas na actualidade.

As empresas MasterCard, Visa e Europay chegaron a un acordo en 1993 para traballar conxuntamente no desenvolvemento das especificacións de uso das tarxetas intelixentes en tarxetas de pago, tanto de crédito como de débito. A primeira versión do sistema EMV foi desenvolta en 1994. En 1998 estaba dispoñible unha versión estable. EMVco, a empresa responsable do mantemento do sistema a longo prazo, incrementou a especificación no 2000, e máis recentemente no 2004. O obxectivo de EMVco é asegurar ás institucións financeiras e ós distribuidores que as especificacións serán compatibles cara a atrás coa versión de 1998.

As tarxetas intelixentes con interfaces sen contacto estanse a transformar nun medio popular para aplicacións de pago coma o transporte público. Estándares deste tipo de interoperabilidade foron publicados no Reino Unido (ITSO) e Europa (IOPTA).

As tarxetas intelixentes tamén son usadas na identificación do persoal das diferentes empresas. Tarxetas de identificación, licenzas de conducir están indo a máis, e as tarxetas intelixentes sen contacto xa están a ser integradas en pasaportes ICAO para asegura-la seguridade nas viaxes internacionais.

Tipos

Tarxeta Intelixente de Contacto

A serie de estándares ISO/IEC 7816 e ISO/IEC 7810 definen:

• a forma física.
• a posición das formas dos conectores eléctricos.
• as características eléctricas.
• os protocolos de comunicación.
• o formato dos comandos enviados á tarxeta e as respostas retornadas pola mesma.
• robustez da tarxeta.
• funcionalidade.

As tarxetas non conteñen baterías; a enerxía lles é subministrada polos lectores de tarxetas. Estes son empregados coma un medio de comunicación entre a tarxeta e un anfitrión, como por exemplo un computador.

Tarxetas Intelixentes sen Contacto

O segundo tipo é a tarxeta intelixente sen contacto na que o chip comunícase co lector de tarxetas mediante indución a unha taxa de transferencia de 106 a 848 Qb/s).

O estándar de comunicación destas tarxetas é o ISO/IEC 14443 do ano 2001. Define dous tipos de tarxetas sen contacto ("A" e "B"), permitidos para distancias de comunicación de ata 10 cm. Houbo varias propostas para a ISO 14443 tipos C, D, E e F que aínda teñen que remata-lo proceso de estandarización. Un estándar alternativo de tarxetas intelixentes sen contacto é o ISO 15693, o cal permite a comunicación a distancias de ata 50 cm.

Un exemplo do amplo uso destas é a tarxeta Octopus en Hong Kong, que emprega o estándar anterior ao ISO/IEC 14443. A seguinte táboa mostra as tarxetas intelixentes usadas no transporte público.

Tarxeta intelixente sen contacto empregada para pagar o transporte público en Helsinqui.

Lugar	Tarxeta	Provedor	Introdución
Hong Kong	Octopus
Malaisia	Touch 'n Go	Teras Technologi Sdn Bhd	1997
Washington, D.C.	SmarTrip	Cubic Transportation Systems	1999
Taipei	EasyCard	Taipei Smart Card Corporation	marzo de 2000
Nottingham	EasyRider	Nottingham City Transport	setembro de 2000
Singapur	EZ-Link		2001
París	Navigo card		outubro de 2001
Toquio	Tarjeta Suica	JR East	novembro de 2001
Santiago de Chile	Multivía	Metro de Santiago	2003
Chicago	Chicago Card	Chicago Transit Authority	2002
Nagasaki	Nagasaki Smart Card		xaneiro de 2002
Londres	Oyster card	Transport for London	xaneiro de 2004
Dublín	Luas	ITS	marzo de 2005
Minneapolis	Go-To card	Metro Transit (Minnesota)
Perth	SmartRider	Transperth e Wayfarer	xaneiro de 2006
Boston	Charlie Card	Massachusetts Bay Transportation Authority	2006
Melbourne			2007
Toronto	GTA Farecard	GO Transit	2007
Guernsey	Multi Journey "Wave & Save"	Island Coachways
São Paulo	Bilhete Unico	Prefeitura de São Paulo	2004
San Francisco	TransLink	Metropolitan Transportation Commission	en probas dende 2002

Unha tecnoloxía sen contacto relacionada é a RFID (identificación por radio frecuencia - Radio Frequency IDentification). Nalgúns casos pode ser utilizado para aplicacións semellantes ás tarxetas intelixentes sen contacto, como a peaxe electrónica. As RFID polo xeral non inclúen memoria de escritura ou micro controladores como as tarxetas intelixentes sen contacto.

Existen tarxetas con interfaces duais que implementan as interfaces sen contacto e con contacto con algo de almacenamento compartido e procesamento. Un exemplo é a tarxeta de identificación chamada MyKad en Malaisia, que usa un chip Proton de contacto e un chip sen contacto MIFARE (ISO 14443A).-->

Aplicacións

As aplicacións das tarxetas intelixentes inclúen o seu uso coma tarxeta de crédito, SIM para telefonía móbil, tarxetas de autorización para televisión por pago, identificación de alta seguridade, tarxetas de control de aceso e como tarxetas de pago do transporte público.

As tarxetas intelixentes tamén son empregadas como un moedeiro electrónico. O chip da tarxeta intelixente pode ser cargado con diñeiro e poden ser utilizados en parquímetros, máquinas expendedoras e outros mercados. Protocolos criptográficos protexen o intercambio de diñeiro entre a tarxeta intelixente e a máquina receptora.

Véxase tamén

Ligazóns externas

• Tutorial das Tarxetas Intelixentes (en inglés)
• Introdución ás Tarxetas Intelixentes Arquivado 14 de xuño de 2006 en Wayback Machine. (en inglés)
• Smart Card Alliance. (en inglés)
• OpenSC-Project Código aberto e tarxetas intelixentes (en inglés)