Rafael Gil

Rafael Gil
	;
Biografía
Nacemento	22 de maio de 1913 ; Madrid, España
Morte	10 de setembro de 1986 (73 anos); Madrid, España
Actividade
Ocupación	director de cinema, guionista, xornalista
Período de actividade	1931 - 1983

Rafael Gil Álvarez, nado en Madrid o 22 de maio de 1913 e finado no mesmo lugar o 10 de xullo de 1986, foi un director, guionista e produtor de cine español.

Traxectoria

Empezou a súa actividade en 1931 como crítico cinematográfico, no diario ABC e outras revistas especializadas como Popular Films e Films Selectos. Durante a Guerra Civil rodou varios documentais para o bando republicano. Ao finalizar a guerra iniciou a súa relación coa produtora valenciana CIFESA, dirixindo a súa primeira película en 1941: El hombre que se quiso matar, adaptación do libro de Wenceslao Fernández Flórez e protagonizada por Antonio Casal. O seu primeiro grande éxito foi Eloísa está debajo de un almendro, baseada na obra de Enrique Jardiel Poncela, producida tamén por CIFESA. O éxito impulsou a Rafael Gil a continuar a súa relación con CIFESA, coa que chegou a dirixir oito películas, das que case todas obtiveron un forte éxito.

O cine de Rafael Gil

De non existir o cine cando el abreu os ollos aos gustos e á razón, teríao inventado; porque o cine, para Rafael Gil, chegou a ser unha auténtica necesidade física.

Carlos Fernández Cuenca, «Rafael Gil», en Revista Internacional del Cine, núms. 11–12

Desenvolveu unha extensa actividade que abarcou máis de corenta anos de exercicio como director, rodou sesenta e oito películas, tamén traballou como guionista e produtor. En todas elas contou cun sobresaliente equipo técnico, como o decorador Enrique Alarcón.

Iniciou o seu cine nos anos corenta con tres películas pequenas, sen que supuxesen grandes éxitos, pero que os críticos destacan. De aquí pasou a unha fase na que realizou algúns melodramas de grande éxito e adaptou gran cantidade de obras literarias de clásicos autores españois como Galdós, Lope de Vega, Wenceslao Fernández Flórez, Jardiel Poncela e outros; tamén cultivou o cine histórico e relixioso. Neses anos foi un dos realizadores básicos da industria española do cine. Nos últimos anos da súa carreira, durante os anos oitenta, realizou varias adaptacións do escritor Fernando Vizcaíno Casas.

Nos seus artigos de cine confesábase admirador da obra de Murnau, Charles Chaplin, Buster Keaton, John Ford, Howard Hawks, Frank Capra, Frank Borzage ou King Vidor.