Saltar ao contido

Dreamcast

Na Galipedia, a Wikipedia en galego.
Sega Dreamcast

A Sega Dreamcast (en xaponés: ドリームキャスト) foi a última consola de videoxogos creada por Sega. Despois de que a Dreamcast fose descontinuada, Sega abandonou o negocio da venda de videoconsolas, dedicándose ao mundo das máquinas de arcade e ao desenvolvemento de software para plataformas doutras empresas.

Especificacións técnicas

[editar | editar a fonte]
  • CPU: SH-4 RISC con unidade FPU vectorial de 128 Bits (frecuencia de operación: 206 MHz 360 MIPS/1.4 GFLOPS)
  • Motor gráfico: PowerVR2DC* (PowerVR2 CLX2 modificado)
  • Memoria: RAM Principal - 16 MB, RAM Video - 8 MB, RAM Son - 2 MB
  • Tarxeta de son : Super Intelligent (Yamaha) Procesador de son con CPU RISC ARM de 32-Bit (64 canles PCM/ADPCM)
  • Unidade GD-ROM: velocidade máxima 12x (cando funciona a unha velocidade angular constante) - CAV GD-ROM é un novo medio de memoria de alta densidade (capacidade = 1.2 GB)
  • Módem: Módem extraible de 56 kbit/s (33.6 kbit/s en Europa, nalgunhas rexións de Asia non foi incluído). Un adaptador de banda larga (basicamente unha tarxeta Ethernet propia baseada nun chip Realtek) coñecido popularmente coma BBA, estaba dispoñíbel por separado.
  • Saída de cor: Aproximadamente 16.77 millóns de cores simultáneas (24 bit)
  • Almacenamento: "Visual Memory Unit" (VMU) 1 MB dispositivo de memoria removibel.

A máquina era capaz de debuxar uns 7 millóns de polígonos por segundo, pero a cantidade de memoria de vídeo dispoñíbel onde almacenar a xeometría dos xogos (modelos 3D etc.) foi un factor que limitou nun principio a potencia do PowerVR2DC a 3 millóns de polígonos, conseguíndose chegar a 12 millóns soamente nalgúns títulos (Shenmue 2...).

Historia e características

[editar | editar a fonte]

A Dreamcast foi lanzada o 27 de novembro de 1998 no Xapón, o 9 de setembro de 1999 nos Estados Unidos e o 14 de outubro dese mesmo ano en Europa, moito antes que outras máquinas da súa xeración saísen ao mercado. Foi a primeira consola que ofreceu conexión a Internet, tanto para xogos coma navegación por páxinas web. A Dreamcast gozou de boas vendas inicialmente e foi unha das máquinas máis acertadas de Sega. Foi un intento de reconquistar o mercado das consolas cun sistema de vindeira xeración deseñado para substituír a PlayStation de Sony e á Nintendo 64 de Nintendo, pero principalmente por culpa da desconfianza (anteriormente algunhas consolas e accesorios de Sega foron pouco acertados, coma o 32X e o Sega CD) e a proximidade dunha saturación do mercado pola aparición de Nintendo GameCube, Sony PlayStation 2, e da Microsoft Xbox SEGA deuse conta que o negocio estaba nos xogos e non nas consolas.

En xaneiro de 2001, Sega anunciou que despois de Dreamcast non farían máis consolas para se dedicar en exclusiva ao desenvolvemento de videoxogos. O público malinterpretou coma que o sistema fracasara (xusto no seu mellor momento), pero curiosamente a partir de entón as vendas da consola disparáronse, xa que a piratería era sumamente sinxela (simplemente poñer un disco de arranque e despois o xogo pirata, sen necesidade de instalar chip de ningún tipo) e que na xente reinaba a idea de que se non a mercaban esgotaríanse as existencias. Ao expandirse tanto as vendas da consola para xogar con xogos piratas, que motivaou que máis xente descubrise o sinxelo que era xogar con xogos pirateados, os desenvolvedores de xogos para Dreamcast comezaron a cancelar proxectos (incluso estando practicamente finados, coma no caso de Half-life) por non os considerar rentábeis. O que fixo que antes de ter competencia tivese un abandono prematuro de novidades, aínda a pesar de ter competido polo menos durante unha tempada cos novos sistemas. Esta mestura de éxito e fracaso de Dreamcast fixo as cousas máis sinxelas á competencia. Os primeiros xogos da competencia ofrecían menos calidade cós xogos de Dreamcast (algúns xogos nin sequera foran superados no que é o conxunto total do xogo polos sistemas actuais, caso de Soul Calibur, xogo de lanzamento de Dreamcast), co que se seguían a vender Dreamcast para xogar a xogos piratas aínda habendo a competencia.

Dreamcast usaba un formato propietario de discos chamado GD-ROM para almacenar os xogos, intentando evitar a piratería, pero consiguindo uns resultados pouco efectivos, xa que se descubriu que os discos contiñan defectos de deseño, e os piratas foron capaces de copiar os xogos. Sega culpábase en grande medida a si mesma polos altos niveis de piratería da súa Dreamcast – o seu uso do formato GD-ROM foi minado totalmente pola compatibilidade da consola co formato Mil-CD, o cal permitía á consola arrincar desde un CD-R estándar. A compatibilidade co Mil-CD foi eliminada da revisión final da Dreamcast ao final da vida da consola.

Microsoft cooperou con Sega coa idea de promover o seu sistema operativo Windows CE para videoxogos, pero Windows CE para Dreamcast mostrou capacidades limitadas comparando co sistema operativo nativo de Dreamcast. As bibliotecas que Sega proporcionou ofertaban máis potencia final, aínda que resultaba máis dificultosa a realización de conversións entre consola e PC.

A Dreamcast ten unha modesta comunidade de hackers. A dispoñibilidade do kit de desenvolvemento de Windows CE en Internet, así coma conversións dos Sistemas Operativos Linux e NetBSD para Dreamcast deron aos programadores unha selección de ferramentas de desenvolvemento para traballar. Un Sistema Operativo caseiro chamado Kallistios oferta compatibilidade coa maioría do hardware, pero non ofrece multi-tarefa, o cal é superfluo para os xogos. Moitos emuladores e outras utilidades (mp3, reprodutores DivX e visores de imaxes) foron portados ou programados para a consola, aproveitándose da relativa facilidade coa cal o usuario caseiro podía crear un CD capaz de arrincar nunha Dreamcast non modificada a nivel de hardware. A día de hoxe, Dreamcast é a consola que conta con maior número de emualdores doutras máquinas.

Sega lanzou unha placa, usando a mesma tecnoloxía que a Dreamcast, chamada Sega NAOMI para usar en xogos arcade.

Aínda que a Dreamcast foi descontinuada oficialmente en 2001, séguense desenvolvendo xogos comerciais (a maioría soamente no Xapón). O 24 de febreiro de 2004, Sega lanzou o seu último xogo coñecido para Dreamcast, chamado Puyo Puyo Fever. Un pequeno número de xogos de third-partys séguense lanzando e algúns outros novos xogos son oficialmente comercializados por Sega Xapón. Actualmente incluso véndese unha pequena cantidade de consolas procedentes de reparacións, xa que a demanda segue a ser alta.

Periféricos para Sega Dreamcast

[editar | editar a fonte]
  • Mando estándar (Controller)
  • Visual Memory Unit (tarxeta de memoria con pantalla, cruz direccional e botóns)
  • Arcade Stick
  • Módem
  • Broadband adaptor (adaptador de banda larga)
  • Cana de pescar, usada en xogos de pesca
  • Pistola, usada en xogos de tiros
  • Maracas, usadas en Samba De Amigo e a súa continuación, Samba De Amigo Ver. 2000
  • Teclado (Keyboard)
  • Rato (Mouse)
  • Alfombra de baile, usada en xogos de baile coma os Dance Dance Revolution ou Feet of Fury
  • Micrófono, usado en Seaman e Alien Front Online. Orientado ao xogo online.
  • Vibration Pack, para dar efectos de vibración aos mandos ou periféricos

Lista de xogos

[editar | editar a fonte]

Competidores

[editar | editar a fonte]

Véxase tamén

[editar | editar a fonte]

Ligazóns externas

[editar | editar a fonte]
Traído desde «https://gl.wikipedia.org/w/index.php?title=Dreamcast&oldid=6735743»