Balduíno II de Constantinopla
  | |
| Biografía | |
|---|---|
| Nacemento | 1217 (Gregoriano) Constantinopla, Turquía |
| Morte | 1273 (55/56 anos) Nápoles, Italia |
| Lugar de sepultura | Barletta |
| Actividade | |
| Ocupación | monarca |
| Outro | |
| Título | Conde Latin emperor (en)  |
| Familia | Capetian House of Courtenay (en) e Casa de Courtenay |
| Cónxuxe | María de Brienne (1229 (Gregoriano)–) |
| Fillos | Filipe de Courtenay |
| Pais | Pedro II de Courtenay e Iolanda de Flandres |
| Irmáns | Inés de Courtenay (princesa de Acaia) Iolanda de Courtenay Elisabeth of Courtenay Mathilde von Courtenay Margarida de Namur María de Courtenay Philip II, Marquis of Namur Roberto I de Constantinopla Henry II of Namur |
| Cronoloxía | |
| 15 de abril de 1240 (Gregoriano) | coroación (Constantinopla)
|
 | |
| Descrito pola fonte | The Nuttall Encyclopædia >>>:Baldwin II. Enciclopedia militar Sytin Pequeno Dicionario Enciclopédico de Brockhaus e Efron |
 | |
Balduíno II de Courtenay, nado en 1217 e finado en 1273, foi o último Emperador Latino de Constantinopla.
Traxectoria
[editar | editar a fonte]Foi o menor dos fillos de Iolanda de Flandres, irmá dos emperadores Balduíno I e Henrique I. O seu pai foi Pedro II de Courtenay, terceiro emperador latino, que reinou xunto a Iolanda e foron sucedidos polo irmán máis vello de Balduíno, Roberto de Courtenay, que ao morrer en 1228 transforma a Balduíno de 11 anos no emperador Balduíno II de Constantinopla.
En vista da idade do novo emperador os baróns dos estados latinos en oriente elixiron como emperador-rexente vitalicio ao rei titular de Xerusalén, Xoán de Brienne, e prometeron en matrimonio a Balduíno II coa filla de Xoán, María de Brienne. Así só á morte de Xoán de Brienne o emperador gobernaría todos os territorios do seu imperio. Esta elección de Brienne ocorre coa esperanza de que este reverta a situación na que se atopa Constantinopla desde a morte de Henrique de Flandres, na que o Imperio de Nicea ameaza máis e máis as fronteiras.
Aos 20 anos, en 1237 Balduíno II asume o goberno do seu imperio, pero o seu verdadeiro poder apenas se estendía xa máis aló da cidade de Constantinopla, a súa situación económica era precaria e a súa vida dedicouse especialmente a pedir diñeiro nas cortes europeas. Marchou ao Oeste en 1236, visitou Roma, Francia e Flandres, tentando reunir diñeiro e homes para recuperar o territorio perdido do seu reino. En 1237, co apoio do rei de Francia e a condesa de Flandres, perseguiu á súa irmá Margarida expulsándoa do poder para se converter no seguinte conde de Namur. Pero Balduíno case nunca estaba presente, e despois da invasión e conquista de Namur en 1256 polo conde Henrique V de Luxemburgo, vendeu os dereitos ao condado ao seu primo Guy de Dampierre.
Viuse obrigado a vender a Coroa de espiñas. As súas viaxes por Francia, Flandres e Italia deron resultado. Coa convocatoria do papa Gregorio IX da coñecida como Cruzada dos baróns, un pequeno grupo de cruzados, completamente separado, escoitou o chamado do papa para redirixir a cruzada para ir defender o Imperio Latino de Xoán III Ducas Vatatzés de Nicea e Ivan Asen II de Bulgaria. A comezos de xullo de 1239, Balduíno viaxou a Constantinopla cun numeroso exército (tres veces máis pequeno que a expedición da cruzada dos baróns), incluídos os cinco magnates seculares Humbert de Beaujeu, Thomas de Marle, Josseran de Brancion, William de Cayeaux e Watins de la Haverie[1]. Na súa marcha, coa axuda de Lois IX, Balduíno puido cruzar o territorio de Frederico II. Continuou o seu camiño a través de Alemaña e Hungría, e na fronteira búlgara, recibiu unha invitación amigábel e un permiso para marchar polas súas terras. No inverno de 1239, Balduíno finalmente regresou a Constantinopla, onde foi coroado emperador nalgún momento ao redor da Pascua de 1240, despois do cal lanzou a súa cruzada[2]. Balduíno logo cercou e capturou Tzurulum, un bastión niceno localizado a unhas setenta e cinco millas ao oeste de Constantinopla. Tzurulum estaba na confluencia de dúas grandes rutas cara ao leste no camiño a Constantinopla, unha chegaba desde Tesalónica e a outra desde Adrianópolis. A posesión deste sitio estratexicamente importante debería proporcionar máis seguridade para Constantinopla. Con todo, esa vitoria non puido compensar a perda doutras dúas cidades de Asia Menor, Darivya e Nikitiaton, que foron capturadas por Vatatzés. A pesar da posesión de Tzurulum por Balduíno, o Imperio Latino seguiu dependendo da axuda occidental. Tivo que volver a Europa Occidental, e en Venecia empeñou ao seu fillo máis vello Filipe para obter capital, pero finalmente en 1261 a súa capital foi tomada polo seu rival bizantino, Miguel VIII Paleólogo[2]. Balduíno fuxiu a Italia, pondo fin ao Imperio Latino en Oriente.
Asinou o tratado de Viterbo con Carlos I de Sicilia, que comprometía en matrimonio ao seu fillo e herdeiro, Filipe de Courtenay e a unha filla do rei, logrando así ser recoñecidos nalgúns sectores de Oriente.
Balduíno II morreu en 1273.
Matrimonio e descendencia
[editar | editar a fonte]Casou en 1234 con María de Brienne, morta en 1280 e enterrada na abadía de Maubuisson. Era filla de Xoán de Brienne, rei de Xerusalén e emperador latino de Constantinopla, e Berenguela de León, con quen tamén tivo un fillo:
- Filipe de Courtenay (1243 - 1283), emperador titular de Constantinopla.
Devanceiros
[editar | editar a fonte]Notas
[editar | editar a fonte]Véxase tamén
[editar | editar a fonte]Bibliografía
[editar | editar a fonte]- Prévost, M. (1951). "Baudouin II, empereur de Constantinople". Dictionnaire de Biographie Française (en francés). Letouzey et Ané.
- Grousset, René (1979). L'Empire du Levant: Histoire de la Question d'Orient (en francés). Payot. ISBN 2-228-12530-X.
- Lower, Michael (2003). "The Burning at Mont-Aimé: Thibaut of Champagne's Preparations for the Barons' Crusade of 1239". Journal of Medieval History 29 (2): 95–108. doi:10.1016/s0304-4181(03)00016-2.
