پرش به محتوا

کاربر:Armanjafari/ناسا ۲

مختصات: ۳۸°۵۲′۵۹″ شمالی ۷۷°۰′۵۹″ غربی / ۳۸٫۸۸۳۰۶°شمالی ۷۷٫۰۱۶۳۹°غربی / 38.88306; -77.01639
از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد


ناسا
NASA
مهر ناسا
نشان ناسا
دید کلی سازمان
بنیان‌گذاری۲۹ ژوئیه ۱۹۵۸ (۱۹۵۸-07-۲۹)[۱]
سازمان پیشین
حوزهٔ قدرتنظام فدرالی ایالات متحده آمریکا
ستادواشینگتن، دی. سی.
شعاربرای منفعت همگانی[۳]
کارکنان۱۸٬۰۰۰+ (۱ اکتبر ۲۰۱۳)[۴]
بودجه سالانه۱۹٬۷۶۸ میلیون دلار آمریکا (۲۰۱۳)[۵]
سازمان‌های اجرایی
وبگاه

مدیریت ملی هوانوردی و فضایی (به انگلیسی: National Aeronautics and Space Administration) یا سازمان ملی هوانوردی و فضایی (به انگلیسی: National Aeronautics and Space Agency) به اختصار ناسا (به انگلیسی: NASA) سازمان فضایی ملی ایالات متحدهٔ آمریکا است. در زمان جنگ سرد و پس از پرتاب ماهوارهٔ اسپوتنیک-۱ توسط اتحاد جماهیر شوروی سوسیالیستی به فضا، آمریکا به فکر ایجاد سازمان فضایی ملی خود افتاد و ناسا در ۲۹ ژوئیهٔ ۱۹۵۸ با امضای رئیس‌جمهور وقت دوایت آیزنهاور جای کمیتهٔ رایزنی ملی هوانوردی آمریکا (ناکا) را گرفت و بنیادگذاری‌شد. توماس کیت گلنان به عنوان نخستین مدیر ناسا و هیو لاتیمر درایدن به عنوان معاون او برگزیده‌شد و فعالیت رسمی ناسا از ۱ اکتبر ۱۹۵۸ آغاز شد. نخستین ماهوارهٔ فضایی ناسا نیز اکسپلورر ۱ بود.

ناسا کار خود را با نورث امریکن ایکس-۱۵ آغاز شد و هشت خلبان در این پروژه توانستند خود را به زیر مدار زمین برسانند. در ۱۲ آوریل ۱۹۶۲، یوری گاگارین اهل شوروی با فضاپیمای وستوک-۱ به فضا پرتاب‌شد و تبدیل به نخستین انسان فضانورد جهان شد. حدود یک ماه بعد در ۵ مه، آلن شپارد با مرکوری-رادستون ۳ از پروژهٔ مرکوری به فضا پرتاب‌شد و تبدیل به نخستین فضانورد آمریکایی شد. در ۲۰ فوریهٔ ۱۹۶۲، جان گلن با مرکوری-اطلس ۶ به فضا پرتاب‌شد و در کمتر از ۵ ساعت، ۳ بار پیرامون کرهٔ زمین گردید و تبدیل به نخستین آمریکایی شد که پیرامون زمین می‌گردد. پروژهٔ جمینای نیز دستاوردهایی مانند نخستین مانور مداری، اتصال و پهلوگیری فضاپیما و نخستین راهپیمایی فضایی آمریکا به همراه داشت.

پس از پروژهٔ جمینای، ناسا پروژهٔ آپولو را ساخت که این پروژه یکی از شناخته‌شده‌ترین پروژه‌های علمی تاریخ آمریکا و جهان بوده‌است. در ۲۱ ژوئیهٔ ۱۹۶۹، نیل آرمسترانگ و باز آلدرین در طول مأموریت آپولو ۱۱ بر کرهٔ ماه گام نهادند و تبدیل به نخستین انسان‌هایی شدند که بر ماه گام می‌نهند. طی پروژهٔ آپولو، ۱۲ مرد بر ماه گام نهادند. پس از مأموریت آپولو ۱۷ که بازپسین سفر بشر به ماه بود، دیگر پای هیچ انسانی به ماه نرسید. اسکای‌لب نخستین ایستگاه فضایی آمریکا بود و ایستگاهی ملی بود. در سال ۱۹۷۵، ناسا و سازمان فضایی فدرال روسیه پروژه‌ای مشترک به نام پروژهٔ آزمایشی آپولو–سایوز انجام‌دادند که این پروژه نخستین مأموریت فضایی بین‌المللی بود. از سال ۱۹۸۱ تا ۲۰۱۱، ناسا پروژه‌ای به نام برنامه شاتل‌های فضایی را اجرا کرد و این پروژه شامل ۱۳۵ پرواز فضایی بود و فاجعه‌های چلنجر و کلمبیا را به همراه داشت. ناسا در ایستگاه فضایی بین‌المللی مشارکت دارد. به غیر از ناسا، ۱۵ عضو دیگر که ۱۱ عضو از آن‌ها اعضای سازمان فضایی اروپا هستند، در این پروژهٔ بین‌المللی مشارکت دارند. علاوه بر فضاپیماهای سرنشین‌دار، ناسا فضاپیماهای بدون سرنشینی را نیز مانند نیوهورایزنز و مریخ‌نورد کنجکاوی به فضا پرتاب کرده‌است.

مدیر ناسا بالاترین شخص تصمیم‌گیرندهٔ این سازمان است. مدیر کنونی ناسا چارلز بولدن و معاون او لری گارور است. ناسا دارای ۱۲ مرکز مانند مرکز فرماندهی ناسا و مرکز پژوهشی ایمز است. میزان بودجهٔ سالانهٔ ناسا سیر صعودی دارد. درصد این بودجه از بودجهٔ نظام فدرالی ایالات متحدهٔ آمریکا در سال ۱۹۶۶ به اوج خود و به عدد ۴٫۴۱ رسید.

بنیادگذاری سازمان

[ویرایش]
توماس کیت گلنان در ۱۹ اوت ۱۹۵۸ به عنوان نخستین مدیر ناسا برگزیده‌شد.

نیروی محرکه‌ای که آمریکا را به سمت تشکیل ناسا هول‌داد، پرتاب ماهوارهٔ اسپوتنیک-۱ در ۴ اکتبر ۱۹۵۷ به فضا بود. در آن زمان کشورها (آمریکا، روسیه و هم‌پیمانان هر دو کشور) درگیر جنگ سرد و در آرزوی برتری جهانی نسبت به کشور دیگر بودند. پرتاب اسپوتنیک-۱ و مسائلی دیگر منجر شد که آمریکا به فکر ایجاد سازمانی مانند بنیاد ملی علوم، کمیسیون انرژی اتمی ایالات متحده آمریکا و کمیتهٔ رایزنی ملی هوانوردی آمریکا بیفتد. در ۲۵ نوامبر ۱۹۵۷، سناتور لیندون بینز جانسون جلساتی مبنی بر فضانوردی و فعالیت‌های موشکی آغاز کرد. این جلسات منجر شد که مجلس سنای ایالات متحده آمریکا در ۶ فوریهٔ ۱۹۵۸ کمیته‌ای در مورد فضا و هوانوردی و با هدف تشکیل یک سازمان فضایی به ریاست لیندون جانسون تشکیل‌دهد. از سوی دیگر، کنگره ایالات متحده آمریکا قصد داشت که جان ویلیام مک‌کورمک را به ریاست سازمان فضایی آمریکا برساند.[۱]

در ۲ آوریل ۱۹۵۹، رئیس‌جمهور وقت دوایت آیزنهاور پیش‌نویس قانون تأسیس «سازمان ملی هوانوردی و فضایی» (به انگلیسی: National Aeronautics and Space Agency) را به کنگره آمریکا فرستاد. اما این نام به دستور آیلین گالووی به «مدیریت ملی هوانوردی و فضایی» (به انگلیسی: National Aeronautics and Space Administration) تغییر یافت. آیلین گالووی بر این باور بود که بسیاری از سازمان‌ها به مدیر نیاز دارند و واگذار کردن این سازمان به یک «مدیر» و تغییر نام به «مدیریت» می‌تواند قدرت بیشتری به مدیر سازمان بدهد. کنگره آمریکا پس از جلسات بهار سال ۱۹۵۸، قانون تأسیس سازمان را به تصویب رساند و رئیس‌جمهور آیزنهاور قانون تأسیس این سازمان را در ۲۹ ژوئیهٔ ۱۹۵۹ امضا کرد. با این که پنداشته می‌شد که هیو لاتیمر درایدن (رئیس سازمان رایزنی ملی هوانوردی آمریکا) به عنوان مدیر ناسا منصوب خواهد شد، اما سه هفته بعد در ۱۹ اوت ۱۹۵۸، توماس کیت گلنان به عنوان مدیر ناسا و هیو لاتیمر درایدن به عنوان معاون مدیر ناسا برگزیده‌شدند و در کاخ سفید سوگند یاد کردند. سرانجام فعالیت رسمی ناسا در ۱ اکتبر ۱۹۵۸ آغاز شد.[۱]

پروازهای فضایی

[ویرایش]

نورث امریکن ایکس-۱۵ (۱۹۶۸-۱۹۵۹)

[ویرایش]
مقالهٔ اصلی: نورث امریکن ایکس-۱۵
نیل آرمسترانگ، خلبان نورث امریکن ایکس-۱۵ کنار هواپیما ایستاده‌است.[۸]

نورث امریکن ایکس-۱۵ هواپیمایی آزمایشی بود که بدنهٔ آن از تیتانیم سیاه ساخته شده‌بود. نوار زرد رنگ ناسا روی دم آن و ستاره و میله‌های ملی ایالات متحده آمریکا روی بال‌های آن وجود داشت و نام نیروی هوایی ایالات متحده آمریکا (به انگلیسی: U.S. AIR FORCE) در دو طرف بدنهٔ آن نوشته شده‌بود. این هواپیما در سال ۱۹۵۹ توسط نورث امریکن اوییشن ساخته‌شد. پهنا و ارتفاع آن به ترتیب ۱۵/۵ متر (۵۱ فوت) و ۴ متر (۱۳ فوت) و هم‌چنین پهنای بال آن ۶/۷ متر (۲۲ فوت) و وزن ناخالص آن ۱۷٬۲۳۷ کیلوگرم (۳۸٬۰۰۰ پوند) بود.[۸]

هشت خلبان از دوازده خلبان این هواپیما توانستند خود را به فضای زیر مدار زمین برسانند و با سرعت بیش از ۶ ماخ پرواز کنند.[۹] ایکس-۱۵ نخستین وسیلهٔ نقلیه‌ای بود که توانست با سرعت مافوق صوت (بیشتر از ۵ ماخ) پرواز کند. این هواپیما پنجمین وسیلهٔ نقلیهٔ سریع با بیش‌ترین سرعت آن ۷٬۲۷۴ کیلومتر بر ساعت (۴٬۵۲۰ مایل بر ساعت) است و تا ارتفاع ۱۰۸ کیلومتر (۶۷ مایل) بالاتر از سطح زمین رسیده‌است.[۱۰] ایکس-۱۵ اکنون در موزهٔ ملی هوافضای اسمیتسونین در واشینگتن، دی. سی. قرار دارد.[۸]

پروژهٔ مرکوری (۱۹۶۳-۱۹۵۹)

[ویرایش]
مقالهٔ اصلی: برنامه فضایی مرکوری
پرتاب فضاپیمای مرکوری-رادستون ۳ که آلن شپارد را به فضا برد. (۵ مه ۱۹۶۱)

پروژهٔ مرکوری نخستین مأموریت فضایی سرنشین‌دار ناسا بود.[۱۱][۱۲] پروازهای فضایی مرکوری به طور کلی شامل دو دسته بود: «فضاپیماهای رادستون» برای پروازهای زیر مداری و «فضاپیماهای اطلس» برای پروازهای مداری طراحی شده‌بودند.[۱۳] در آن زمان، رقابت فضایی میان ایالات متحده آمریکا و اتحاد جماهیر شوروی سوسیالیستی بود.[۱۴] در ۱۲ آوریل ۱۹۶۱، یوری گاگارین با فضاپیمای وستوک-۱ به فضا پرتاب‌شد و تبدیل به نخستین انسانی شد که به مدار زمین رسیده‌است.[۱۵] تنها حدود یک ماه بعد در ۵ مه، آلن شپارد با فضاپیمای مرکوری-رادستون ۳ به فضا پرتاب‌شد و به ارتفاع ۱۸۷ کیلومتر (۱۱۶ مایل) رسید و حدود ۱۵ دقیقه در فضا پرواز کرد و تبدیل به نخستین آمریکایی شد که به فضا رسیده‌است.[۱۴]

در ۲۰ فوریهٔ ۱۹۶۲، جان گلن با فضاپیمای مرکوری-اطلس ۶ به فضا پرتاب‌شد و ۲۶۵ کیلومتر از سطح زمین فاصله گرفت. او در کمتر از پنج ساعت، سه بار با فضاپیما پیرامون زمین گردید و تبدیل به نخستین آمریکایی شد که پیرامون زمین می‌گردد. با این پرواز فضایی، پروژهٔ مرکوری به هدف اصلی خود، یعنی پرواز مداری رسید.[۱۶]

پروژهٔ جمینای (۱۹۶۶-۱۹۶۲)

[ویرایش]
مقالهٔ اصلی: پروژه جمینای
ادوارد هیگینز ویت در حال راهپیمایی فضایی، جمینای ۴

جمینای یکی از پروژه‌های ناسا بود که هدف اصلی آن آزمودن تجهیزات و روش‌های مأموریت و آموزش فضانوردان برای مأموریت‌های آیندهٔ پلوتو بود. از اهداف کلی این پروژه می‌توان به پروازهای طولانی مدت (از ۵ تا ساعت تا ۱۴ روز)، آزمایش توانایی مانور فضاپیما، اتصال و پهلوگیری فضاپیماها در مدار زمین و آزمودن عملیات فضایی خارج از فضاپیما اشاره نمود. این پروژه که پل ارتباطی میان پروژه‌های مرکوری و آپولو بود، شامل ۱۲ فضاپیما می‌شد که ۲ تا از آن‌ها بدون سرنشین بود. برای این پروژه حدود ۱/۲۸ میلیارد دلار هزینه‌شد.[۱۷]

جمینای ۳ که حامل دو فضانورد به نام‌های گاس گریسوم و جان یانگ بود، نخستین فضاپیمایی بود که مانور مداری انجام‌داد. علاوه بر این، جمینای ۳ نخستین فضاپیمای سرنشین‌دار جمینای بود.[۱۸] جیمز مک‌دیویت و ادوارد هیگینز ویت که فضانوردان جمینای ۴ (پرتاب: ۳ ژوئن ۱۹۶۵، فرود: ۷ ژوئن ۱۹۶۵) بودند، نخستین راهپیمایی فضایی آمریکا را انجام‌دادند.[۱۹] در حالی که پیش از آن در ۱۸ مارس ۱۹۶۵، فضاپیمای وسخود-۲ به فرماندهی پاول بلیایف و خلبانی الکسی لئونوف به فضا پرتاب‌شد و لئونوف به مدت ۱۰ دقیقه راهپیمایی فضایی کرد و نخستین راهپیمایی فضایی بشر به وقوع پیوست.[۲۰]

پروژهٔ آپولو (۱۹۷۲-۱۹۶۱)

[ویرایش]
مقالهٔ اصلی: برنامه فضایی آپولو
همچنین ببینید: نظریه‌های توطئه فرود بر ماه
مقایسهٔ موشک‌ها و فضاپیماهای آپولو (بزرگ‌ترین)، جمینای (اندازهٔ میانی) و مرکوری (کوچک‌ترین)
That's one small step for [a] man, one giant leap for mankind.
به فارسی: این گامی کوچک برای [یک] انسان، جهشی بزرگ برای بشریت است.
نیل آرمسترانگ پس از گام نهادن بر ماه[۲۱]
آیا مشکلی با شنیدن این پرونده دارید؟ راهنمای رسانه را ببینید.

پروژهٔ آپولو یکی از معروف‌ترین مأموریت‌های علمی تاریخ آمریکا و جهان بود که طی آن ۱۲ انسان با ۶ فضاپیما (آپولو ۱۱: نیل آرمسترانگ و باز آلدرین، آپولو ۱۲: پیت کنراد و آلن بین، آپولو ۱۴: آلن شپارد و ادگار میچل، آپولو ۱۵: دیوید اسکات و جیمز بنسن اروین، آپولو ۱۶: جان یانگ و چارلز دوک، آپولو ۱۷: یوجین کرنان و هریسون اشمیت) بر کرهٔ ماه گام نهادند. همهٔ فضاپیماهای این پروژه با موشک ساترن ۵ از پایگاه فضایی کندی به فضا پرتاب می‌شدند. این ۱۲ مرد که میان سال‌های ۱۹۶۹ و ۱۹۷۲ بر ماه گام نهادند، بیش از ۱/۳ تُن از سنگ‌های ماه را به زمین آوردند. در طول این پروژه، ابتدا طی ۲٫۵ دقیقه، فشاری ۷٫۶ میلیون پوندی بر فضاپیما وارد می‌شد تا فضاپیما با سرعت ۹٬۶۰۰ کیلومتر بر ساعت (۶٬۰۰۰ مایل بر ساعت)، ۶۵ کیلومتر (۴۰ مایل) از سطح دریا فاصله بگیرد. هزینهٔ پروژهٔ آپولو در کل ۲۰٬۴۴۳٬۶۰۰٬۰۰۰ دلار بود.[۲۲]

نگاره‌ای تاریخی از باز آلدرین در سطح ماه طی مأموریت آپولو ۱۱. بر روی کلاه شیشه‌ای او نیل آرمسترانگ دیده می‌شود.

آپولو ۸ دومین پرواز سرنشین‌دار آپولو و نخستین پرواز آپولو با استفاده از موشک ساترن بود. این مأموریت نخستین مأموریت فضایی در نزدیکی ماه و ادامهٔ برنامهٔ توسعهٔ قابلیت فرود بر ماه بود.[۲۳] سرانجام، فضاپیمای آپولو ۱۱ در ۲۰ ژوئیهٔ ۱۹۶۹ بر کرهٔ ماه فرود آمد. آپولو ۱۱ پیش از فرود بر ماه، جدا شد و آرمسترانگ و آلدرین درون گردونهٔ ماه‌نشین آپولو رفتند و مایکل کالینز درون گردونهٔ فرماندهی و خدمات آپولو ماند و پایش به ماه نرسید.[۲۴] سپس در ۲۱ ژوئیهٔ ۱۹۶۹، آرمسترانگ برای نخستین بار بر کرهٔ ماه گام نهاد و پس از او آلدرین بر این کره گام نهاد و آرمسترانگ و آلدرین به ترتیب نخستین انسان‌هایی شدند که بر ماه گام می‌گذارند.[۲۵]

آپولو ۱۲ نیز مانند آپولو ۱۱ موفقیت‌آمیز بود و طی آن پیت کنراد و آلن بین بر ماه گام نهادند.[۲۶] اما آپولو ۱۳ که حامل سه فضانورد به نام‌های جیم لوول، جک اسویگرت و کن متینگلی بود، نتوانست به ماه برسد. فضانوردان در شب ۱۳ آوریل در حالی که ۳۲۲٬۰۰۰ کیلومتر (۲۰۰٬۰۰۰ مایل) از زمین فاصله داشتند و در نزدیکی کرهٔ ماه بودند، فضاپیما هشدار داد که فشار مخزن هیدروژن کم است. سرانجام فضانوردان وادار شدند که به کرهٔ زمین بازگردند.[۲۷] اما مأموریت‌های بعدی آپولو از آپولو ۱۴ تا آپولو ۱۷ همگی موفقیت‌آمیز بودند و در این ۴ مأموریت، ۸ نفر بر ماه گام نهادند. مأموریت‌های آپولو ۱۵، ۱۶ و ۱۷ اطلاعات مهمی دربارهٔ ویژگی‌های زمین‌شناسی ارائه کردند و این اطلاعات موجب شکل‌گیری نظریه‌هایی دربارهٔ تشکیل هسته، گوشته و پوستهٔ کرهٔ ماه شد. آپولو ۱۱ ششمین و بازپسین باری بود که در طول آن انسان بر ماه گام نهاد و پس از آن، تاکنون گام هیچ انسان دیگری به ماه نرسیده‌است.[۲۲]

اسکای‌لب (۱۹۷۹-۱۹۶۵)

[ویرایش]
مقالهٔ اصلی: اسکای‌لب
اسکای‌لب بر فراز زمین در سال ۱۹۷۴

اسکای‌لب نخستین ایستگاه فضایی آمریکا بود. این مدارگرد بزرگ بدون سرنشین که بالای آخرین موشک ساترن ۵ ناسا نصب شده‌بود، در ۱۴ مه ۱۹۷۳ به فضا پرتاب‌شد. نخستین بار سه سرنشین پروژهٔ آپولو درون این ایستگاه فضایی، آزمایش‌های علمی پیشگامانه‌ای (حدود ۳۰۰ آزمایش) به مدت ۱۷۱ روز از ماه مه ۱۹۷۳ تا فوریهٔ ۱۹۷۴ انجام‌دادند. این پروژه راه را برای پروازهای طولانی‌مدت بشر و طراحی و پرتاب ایستگاه فضایی بین‌المللی هموار کرد. درون اسکای‌لب به اندازهٔ یک خانهٔ سه خوابه و بسیار بزرگ‌تر از کپسول کوچک آپولو بود. پهنای این ایستگاه ۲۶/۳ متر (۸۶/۳ فوت) و قطر آن ۷/۴ متر (۲۴/۳ فوت) بود و وزن آن ۷۷ تُن (۱۶۹٬۹۵۰ پوند) بود.[۲۸]

دومین گروه فضانوردان اسکای‌لب به رهبری آلن بین که پیش از آن بر ماه گام نهاده‌بود، به این ایستگاه رفتند. به غیر از دو گروه نخست و دوم، گروه سوم فضانوردان نیز به اسکای‌لب رفتند و این پروژه در کل سه گروه فضانورد داشت. سرانجام در ۱۱ ژوئیهٔ ۱۹۷۹، اسکای‌لب دچار یک مشکل شد و ناسا کوشید تا به بهترین شکل اسکای‌لب را روی زمین فرود بیاورد. اما در اثر یک اشتباه ریاضیاتی، قطعات اسکای‌لب در استرالیا سقوط‌کرد، اما هیچ کسی آسیب ندید. پایان کار اسکای‌لب موجب توقف ناسا در پروازهای فضایی طولانی‌مدت شد.[۲۹]

پروژهٔ آزمایشی آپولو–سایوز (۱۹۷۵-۱۹۷۲)

[ویرایش]
مقالهٔ اصلی: پروژه آزمایشی آپولو–سایوز
فضانوردان آپولو–سایوز با مدل‌های فضاپیما در دست:
ردیف بالا از راست به چپ: الکسی لئونوف، توماس استافورد
ردیف پایین از راست به چپ: والری کوباسوف، ونس براند، دیک اسلایتون

پروژهٔ آزمایشی آپولو–سایوز نخستین پرواز فضایی بود که دو کشور با فضاپیماهای ملی خود در آن شرکت کردند. به طوری که آمریکا یک گردونهٔ فرماندهی آپولو و شوروی یک فضاپیمای سایوز را برای این پرواز فضایی بین‌المللی به کار بردند.[۳۰]

این پروژه بازپسین باری بود که ناسا از فضاپیمای آپولو استفاده‌کرد. تلاش مشترک میان دو قدرت بزرگ فضایی جهان بر اساس امضای توافق‌نامه‌ای در سال ۱۹۷۲ انجام‌شد و منجر به انجام پروژه‌های مشترک آینده مانند پروژهٔ شاتل-میر و ایستگاه فضایی بین‌المللی شد.[۳۱]

پروژهٔ آپولو–سایوز از پایگاه فضایی بایکونور در قزاقستان آغاز شد و سایوز ۱۹ حامل سه فضانورد به نام‌های الکسی لئونوف و والری کوباسوف در ۱۵ ژوئیهٔ ۱۹۷۵ ساعت ۸:۲۰ به منطقهٔ زمانی شرقی از این پایگاه فضایی به فضا پرتاب‌شد. چند ساعت بعد، آپولو حامل سه فضانورد به نام‌های توماس استافورد، ونس براند و دیک اسلایتون در ساعت ۱۵:۵۰ از پایگاه فضایی کندی به فضا پرتاب‌شد. دو فضاپیما چند بار در فضا پهلو گرفتند و سایوز ۱۹ در ۲۱ ژوئیه و آپولو در ۲۴ ژوئیه در اقیانوس آرام فرود آمد.[۳۲]

پروژهٔ شاتل فضایی (۲۰۱۱-۱۹۷۲)

[ویرایش]
مقالهٔ اصلی: برنامه شاتل‌های فضایی
مراحل مأموریت شاتل فضایی (از چپ به راست)

شاتل‌های فضایی، فضاپیماهایی بودند که عمدتاً قابلیت استفادهٔ مجدد داشتند و با موشک به مدار زمین پرتاب می‌شدند و مردم و کالاها را حمل و نقل می‌کردند. نام رسمی این پروژه، «سیستم حمل و نقل فضایی» (به انگلیسی: Space Transportation System) و مخفف آن «اس‌تی‌اس» (به انگلیسی: STS) است.[۳۳] نخستین شاتل فضایی، شاتل کلمبیا در پرواز اس‌تی‌اس-۱ بود که در ۱۲ آوریل ۱۹۸۱ به فضا پرتاب‌شد.[۳۴]

پرتاب شاتل فضایی دیسکاوری در پرواز اس‌تی‌اس-۱۲۰ در ۲۳ اکتبر ۲۰۰۷

شاتل‌های فضایی از سه جزء یا بخش ساخته شده‌اند: دو موشک سوخت جامد برای پرتاب‌شدن شاتل، مخزن سوخت خارجی که سوخت را برای پرتاب‌شدن شاتل حمل می‌کند و مدارگرد که فضانوردان و بارها را حمل می‌کند. مدارگرد شامل سه موتور است که پشت بدنهٔ شاتل قرار دارد که پهنای هر موتور ۴/۳ متر (۱۴ فوت)، قطر آن ۳/۲ متر (۷/۵ فوت) و وزن آن حدود ۳٬۰۳۹ (۶٬۷۰۰ پوند) است. این موتورها هیدروژن و اکسیژن مایع را می‌سوزانند که این سوخت به نسبت ۶ به ۱ در مخزن خارجی ذخیره می‌شود.[۳۵] شاتل‌ها می‌توانند تا حداکثر ۲۴٬۴۰۰ کیلوگرم (۵۳٬۷۹۳ پوند) بار را حمل‌کنند.[۳۶]

در سال ۱۹۷۳، ناسا پیش‌بینی می‌کرد که نیاز به ۶ گردونه (ماژول) داشته‌باشد. در آن زمان، سازمان فضایی اروپا یک گردونه به ناسا هدیه‌کرد و در عوض از ناسا خواست که به دانشمندان خود (سازمان فضایی اروپا) فرصت‌دهد تا در مراسم افتتاحیه با شاتل پرواز کنند. به این سیستم که گردونه ساختهٔ سازمان فضایی اروپا است و توسط شاتل‌ها حمل می‌شود، آزمایشگاه فضایی می‌گویند. ناسا از سال ۱۹۸۳ تا سال ۱۹۹۸ از گردونه‌های سازمان فضایی اروپا در ۱۶ مأموریت شاتل فضایی خود استفاده‌کرد.[۳۷] در دسامبر ۱۹۹۳، تلسکوپ فضایی هابل مشکلات نوری پیدا کرد که توسط شاتل فضایی برطرف‌شد.[۳۸]

در ژوئیهٔ ۱۹۹۲، ناسا و سازمان فضایی فدرال روسیه نخستین بار بر سر اتصال شاتل فضایی و ایستگاه فضایی میر به توافق رسیدند. هدف این برنامه تقویت همکاری ناسا و سازمان فضایی اروپا و به اشتراک‌گذاری تجربیات پروازهای طولانی‌مدت میان روسیه و ایالات متحدهٔ آمریکا بود. نخستین پرتاب برنامهٔ شاتل–میر در سال ۱۹۹۵ انجام‌شد. فضانوردان ناسا در طول این برنامه بیش از ۱٬۰۰۰ روز در فضا به سر بردند.[۳۹]

در ۲۸ ژانویهٔ ۱۹۸۶، شاتل فضایی چلنجر برای دهمین بار به فضا پرتاب‌شد و ۷۳ ثانیه پس از پرتاب، منفجر شد و ۷ فضانورد آن جان باختند.[۴۰] در ۱ فوریهٔ ۲۰۱۳ نیز شاتل فضایی کلمبیا که در حال بازگشت به زمین بود، در جو زمین منفجر شد و ۷ فضانورد آن جان باختند.[۴۱] شاتل فضایی در کل شامل ۱۳۵ پرواز فضایی بود که بازپسین آن اس‌تی‌اس-۱۳۵ با شاتل فضایی آتلانتیس بود که در ۸ ژوئیهٔ ۲۰۱۱ به فضا پرتاب‌شد.[۳۳]

ایستگاه فضایی بین‌المللی (۱۹۹۸-تاکنون)

[ویرایش]
مقالهٔ اصلی: ایستگاه فضایی بین‌المللی
یک ایستگاه فضایی بین‌المللی در فضا در ۵ نوامبر ۲۰۰۷

ایستگاه فضایی بین‌المللی (به انگلیسی: Intertanional Space Station) به صورت مخفف «آی‌اس‌اس» (به انگلیسی: ISS) پیچیده‌ترین مجموعهٔ علمی بین‌المللی در تاریخ بشریت و بزرگ‌ترین سازه‌ای است که بشر تاکنون در فضا جا داده‌است. این سازهٔ بزرگ آزمایشگاهی برای فناوری‌های جدید و سازه‌ای برای رصدهای نجومی، زمین‌شناسی و زیست‌محیطی است. ایستگاه فضایی بین‌المللی در ارتفاع متوسط ۴۰۰ کیلومتر (۲۴۸ مایل) بالاتر از سطح زمین قرار دارد و در هر ۹۰ دقیقه کرهٔ زمین با سرعت ۲۸٬۰۰۰ کیلومتر بر ساعت (۱۷٬۵۰۰ مایل بر ساعت) دور می‌زند. این ایستگاه فضایی در هر روز فاصلهٔ رفت و برگشت میان کرهٔ زمین و ماه را در فضا می‌پیماید.[۴۲]

پروژهٔ ایستگاه فضایی بین‌المللی با تلاش آمریکا آغاز شد، اما مدت‌ها بود که ساخت ایستگاه به دلیل مشکلات مالی و فنی به تعویق افتاده‌بود. سرانجام رونالد ریگان (رئیس‌جمهور وقت ایالات متحدهٔ آمریکا) به ناسا اجازهٔ ساخت ایستگاهی را داد که «ایستگاه فضایی آزادی» نام‌داشت و ناسا باید طی ۱۰ سال ساخت این ایستگاه فضایی را به پایان می‌رساند. این ایستگاه در سال ۱۹۹۰ به «ایستگاه فضایی بین‌المللی» تغییر نام داد. در سال ۱۹۹۳، ایالات متحده و روسیه توافق‌کردند که ایستگاه‌های فضایی جداگانهٔ خود را با هم ادغام‌کنند و ایستگاه فضایی یکپارچه‌ای پدید آورند و مشارکت‌های سازمان فضایی اروپا و آژانس کاوش‌های هوافضای ژاپن را نیز در آن بگنجانند. مأموریت ایستگاه فضایی بین‌المللی با پرتاب گردونهٔ کنترل فضاپیمای زریا از روسیه در ۲۰ نوامبر ۱۹۹۸ آغاز شد. اکنون علاوه بر ناسا، سازمان فضایی فدرال روسیه و ژاپن و ۱۱ عضو سازمان فضایی اروپا، آژانس فضایی کانادا و آژانس فضایی برزیل نیز در ساخت ایستگاه فضایی بین‌المللی مشارکت دارند.[۴۳]

فضانوردان و تجهیزات با پرتاب شاتل‌های آمریکا، فضاپیمای سایوز روسیه و فضاپیماهای پیشرفته به ایستگاه فضایی بین‌المللی می‌رسند و در آن‌جا به طور معمولی زندگی و حدود ۶ ماه کار می‌کنند. در سال ۲۰۰۸، آزمایشگاه فضایی دو میلیارد دلاری کلمبوس به ایستگاه فضایی بین‌المللی افزوده‌شد. این آزمایشگاه برای آزمایش‌های خانگی، دانش‌ها و علوم زندگی و فیزیک سیالات طراحی شده‌بود. پروژهٔ ایستگاه فضایی بین‌المللی ممکن‌است در پایان این دهه به پایان برسد.[۴۴]

پروژه‌های بدون سرنشین (۱۹۵۸-تاکنون)

[ویرایش]

ناسا تاکنون ایده‌های بلند پروازانه‌ای برای کشف منظومهٔ خورشیدی توسط کاوشگرهای بدون سرنشین داشته‌است.[۴۵] اکسپلورر ۱ نخستین ماهوارهٔ فضایی ناسا بود که در ۱۳ ژانویهٔ ۱۹۵۸ به فضا پرتاب‌شد. در حالی که اتحاد جماهیر شوروی سوسیالیستی ماهوارهٔ اسپوتنیک-۱ را در ۴ اکتبر ۱۹۵۷ به فضا پرتاب کرده‌بود.[۴۶]

برخی از کاوشگرهای بدون سرنشین مشهور ناسا تا پیش از کاوشگر نیوهورایزنز
کاوشگر هدف پرتاب فرود/ورود به مدار چکیدهٔ مأموریت
رنجر ۶ کرهٔ ماه
۱۳ ژانویهٔ ۱۹۶۴
۲ فوریهٔ ۱۹۶۴
 نگاره‌هایی با وضوح بالا از سطح ماه گرفت.[۴۷]
سارویوور ۱ کرهٔ ماه
۳۰ مه ۱۹۶۶
۲ ژوئن ۱۹۶۶
 در طول ۳۰ روز، بیش از ۱۱٬۰۰۰ نگاره از سطح ماه گرفت و داده‌هایی از سطح ماه و دمای آن به دست آورد.[۴۸]
سارویوور ۳ کرهٔ ماه
۱۷ آوریل ۱۹۶۷
۲۰ آوریل ۱۹۶۷
 دربارهٔ خاک ماه مطالعه و آزمایش کرد تا بفهمد که سطح ماه چگونه با وزن یک گردونهٔ ماه‌نشین تطابق می‌یابد.[۴۹]
سارویوور ۵ کرهٔ ماه
۸ سپتامبر ۱۹۶۷
۱۱ سپتامبر ۱۹۶۷
 برای نخستین بار عناصر شیمیایی خاک ماه را تجزیه و تحلیل کرد.[۵۰]
مارینر ۹ مریخ
۳۰ مه ۱۹۷۱
۱۴ نوامبر ۱۹۷۱
 نقشه‌ای از ۸۵ درصد سطح مریخ تهیه‌کرد و بیش از ۷٬۰۰۰ نگاره از مریخ به ویژه کوه المپوس گرفت.[۵۱]
پایونیر ۱۰ مشتری
۲ مارس ۱۹۷۲
۳ دسامبر ۱۹۷۳
[۵۲]		 نخستین کاوشگری بود که به کمربند سیارک‌ها و مشتری رسید و داده‌هایی دربارهٔ میدان مغناطیسی، تابش ذرات پرانرژی و گرد و غبارهای محیط میان‌سیاره‌ای به دست آورد. این کاوشگر اکنون از سطح خورشید بسیار دور شده‌است و در فضا گم شده‌است.[۵۳]
پایونیر ۱۱ مشتری
زحل
۵ آوریل ۱۹۷۳
۳ دسامبر ۱۹۷۴
۱ سپتامبر ۱۹۷۹
 نخستین مأموریت اکتشاف زحل بود. این کاوشگر اکنون خارج از منظومهٔ خورشیدی است و به سمت صورت فلکی کمان در حرکت است و در فضا گم شده‌است و پیدا نمی‌شود.[۵۴]
مارینر ۱۰ تیر
۳ نوامبر ۱۹۷۳
۵ فوریهٔ ۱۹۷۴
 نخستین کاوشگری بود که سیارهٔ تیر و بیش از یک سیاره را دید و برای نخستین بار از کمک گرانشی استفاده‌کرد.[۵۵]
وایکینگ ۱ مریخ
۲۰ اوت ۱۹۷۵
۲۰ ژوئیهٔ ۱۹۷۶
 نخستین کاوشگر آمریکایی بود که سطح مریخ را لمس‌کرد و بر آن فرود آمد و هم‌چنین نخستین کاوشگری بود که به مدت طولاتی در مریخ ماند.[۵۶]
وایکینگ ۲ مریخ
۹ سپتامبر ۱۹۷۵
۳ سپتامبر ۱۹۷۶
 دومین کاوشگر آمریکایی بود که بر روی مریخ فرود آمد و بیش از سه سال از مریخ و چاله‌ها و کانال‌های آن نگاره گرفت و سنگ‌پوشهٔ آن را تجزیه و تحلیل کرد و حتی آزمایش‌های زندگی را بر روی آن انجام‌داد.[۵۷]
وویجر ۱ مشتری
۵ سپتامبر ۱۹۷۷
۵ مارس ۱۹۷۹
 برای نخستین بار نگاره‌هایی از نزدیک از مشتری گرفت و به زمین مخابره کرد و حلقه‌ای چرخان پیرامون مشتری کشف‌کرد. این کاوشگر هم‌چنین دو ماه مشتری به نام‌های تبه و متیس را کشف‌کرد و نگاره‌های دقیقی از ماه‌های گالیله‌ای (آیو، اروپا، گانمید و کالیستو) گرفت. وویجر ۱ نگاره‌هایی از نزدیک از زحل گرفت. این کاوشگر اکنون دورترین فضاپیما به زمین است[۵۸] و بیش از ۱۸٫۶۷ میلیارد کیلومتر (۱۲۴٫۵ واحد نجومی) از خورشید فاصله دارد و نخستین فضاپیمایی است که وارد فضای میان‌ستاره‌ای شده‌است. در ۲۵ اوت ۲۰۱۲، وویجر ۱ از مرزهای منظومهٔ شمسی گذشت.[۵۹]
وویجر ۲ مشتری
زحل
اورانوس
نپتون
۲۰ اوت ۱۹۷۷
سال ۱۹۷۹
۲۶ اوت ۱۹۸۱
۲۴ ژانویهٔ ۱۹۸۶
۲۵ اوت ۱۹۸۹
 نگاره‌های بسیاری از ماه‌های مشتری، زحل، ماه‌های زحل، اورانوس و نپتون گرفت. این کاوشگر حلقه‌های اورانوس و ۱۰ ماه آن و هم‌چنین چهار حلقه پیرامون نپتون و ۵ ماه آن را کشف‌کرد. وویجر ۲ اکنون ۱۵ میلیارد کیلومتر (۱۰۰ واحد نجومی) از خورشید فاصله دارد و در حال نزدیک‌شدن به فضای میان‌ستاره‌ای است. این فاصله آن‌قدر دور است که ۲۷ ساعت طول می‌کشد تا سیگنالی به آن فرستاده‌شود و برگردد.[۶۰]
پایونیر ۱۲ ناهید
۲۰ مه ۱۹۷۸
۴ دسامبر ۱۹۷۸
 نام دیگر این کاوشگر ونوس ۱ بود و برای انجام مشاهدات دراز مدت جو ناهید و ویژگی‌های سطحی سیارهٔ ناهید طراحی شده‌بود.[۶۱]
پایونیر ۱۳ ناهید
۸ اوت ۱۹۷۸
۹ دسامبر ۱۹۷۸
 نام دیگر این کاوشگر ونوس ۲ بود و در مورد ویژگی‌های جوی ناهید پژوهش و بررسی کرد.[۶۲]
ماژلان ناهید
۴ مه ۱۹۸۹
سال ۱۹۹۰
 نخستین نقشهٔ کامل ناهید و هم‌چنین نقشه‌هایی از میدان گرانشی آن تهیه‌کرد. پیش از آن که مأموریت این کاوشگر متوقف‌شود، برای جمع‌آوری اطلاعات در مورد جو ناهید، روی سطح این سیاره رفت.[۶۳]
گالیله مشتری
۱۸ اکتبر ۱۹۸۹
 نخستین فضاپیمایی بود که مشتری و ماه‌های آن را به مدت طولانی مورد مطالعه و بررسی قرار داد.[۶۴]
مارس پتفایندر مریخ
۴ دسامبر ۱۹۹۶
۴ ژوئیهٔ ۱۹۹۷
 معنای نام این کاوشگر «رهیاب مریخ» است. این کاوشگر رباتیک بر روی مریخ فرود آمد و داده‌های علمی قابل توجه و هم‌چنین نگاره‌هایی از مریخ جمع‌آوری کرد. داده‌های این کاوشگر کم‌هزینه نشان‌داد که مریخ زمانی شباهت بسیاری به زمین داشته‌است و دارای جوی ضخیم‌تر و آب بسیار بیشتر بوده‌است و دمای آن نیز بیشتر از زمین بوده‌است.[۶۵]
کاسینی-هویگنس زحل
۱۵ اکتبر ۱۹۹۷
۱ ژوئیهٔ ۲۰۰۴
 مشارکت‌کنندگان این پروژه، ناسا، سازمان فضایی اروپا و سازمان فضایی ایتالیا بودند. بررسی‌های در مورد ماه‌های زحل انجام‌داد و شواهدی از وجود آب مایع در انسلادوس به دست آورد. هم‌چنین حلقه‌ای بزرگ در فاصلهٔ ۱٬۲۸۷٬۴۷۵٬۲۰۰ کیلومتری (۸ میلیون مایلی) زحل پیدا کرد.[۶۶]
اسپیریت مریخ
۱۰ ژوئن ۲۰۰۳
۳ ژانویهٔ ۲۰۰۴
 معنای نام این کاوشگر «روح» است و وجود آب در مریخ را تشخیص‌داد. بازپسین ارتباطی که میان اسپیریت و ناسا برقرار شد، در ۲۲ مارس ۲۰۱۰ بود.[۶۷]
اوپورچونیتی مریخ
۷ ژوئیهٔ ۲۰۰۳
۲۵ ژانویهٔ ۲۰۰۴
 معنای نام این کاوشگر «فرصت» است و کاوشگری بود که بیش از هر کاوشگر دیگری روی مریخ ماند. این کاوشگر جزئی از مریخ‌نورد اکتشاف (اسپیریت و اوپورچونیتی) بود و نشانه‌هایی در مورد وجود آب در مریخ به دست آورد.[۶۸]

فعالیت‌های اخیر

[ویرایش]
کاوشگر نیوهورایزنز در زمین

تاکنون هیچ فضاپیمایی به سیارهٔ کوتولهٔ پلوتو نرسیده‌است.[۶۹] ناسا کاوشگری به نام نیوهورایزنز (به معنی «افق‌های نو») طراحی کرده‌است که در سال ۲۰۱۵ به سیارهٔ پلوتو خواهد رسید. این کاوشگر در ۱۹ ژانویهٔ ۲۰۰۶ به فضا پرتاب‌شد و در سال ۲۰۰۷ به مشتری رسید. این کاوشگر هنگامی که به پلوتو برسد، تبدیل به پنجمین فضاپیمای دور از زمین پس از وویجر ۱ و ۲ و پایونیر ۱۰ و ۱۱ خواهد شد. یکی از اهداف اصلی نیوهورایزنز، ریشه‌یابی این است که چرا با این که شارون یکی از ماه‌های پلوتو است، اندازهٔ آن بیش از نصف اندازهٔ پلوتو است.[۷۰]

فضاپیمای داون یکی از کاوشگرهای ناسا است که با هدف رویارویی با سیارک وستا و سیارهٔ کوتولهٔ سرس در سال ۲۰۰۷ به فضا پرتاب‌شد. این کاوشگر به وستا رسیده‌است و تا سال ۲۰۱۵ به سرس خواهد رسید.[۷۱] پس از این که مأموریت شاتل‌های فضایی در سال ۲۰۱۱ به پایان رسید، ناسا در نظر داشت که فضاپیمای سرنشین‌داری را بسازد و سرانجام فضاپیمای اوریون را طراحی‌کرد. این فضاپیما می‌تواند فضانوردان را به مدار زمین، کرهٔ ماه، سیارک‌ها و سرانجام مریخ ببرد.[۷۲] در سال ۲۰۰۶، ناسا اعلام‌کرد که قصد دارد یک پایگاه فضایی در کرهٔ ماه بسازد. قرار بر این بود که ساخت این پایگاه دائمی ماه تا سال ۲۰۲۴ به پایان برسد.[۷۳]

مریخ‌نورد کنجکاوی در گودال گیل بر روی مریخ است. (۳۱ اکتبر ۲۰۱۲)

در ۲۶ نوامبر ۲۰۱۱، ناسا مریخ‌نورد کنجکاوی یا آزمایشگاه علمی مریخ را به مریخ پرتاب‌کرد و این کاوشگر در ۶ اوت ۲۰۱۲ در گودال گیل فرود آمد. این کاوشگر رباتیک برای بررسی سطح مریخ و تعیین این که آیا مریخ می‌تواند از زندگی پشتیبانی کند، طراحی‌شد.[۷۴] به مناسبت این فرود موفقیت‌آمیز، چارلز بولدن (مدیر ناسا) برای نخستین بار صدای خود را در ۲۷ اوت ۲۰۱۲ توسط مریخ‌نورد کنجکاوی در مریخ پخش‌کرد. متن سخنان او چنین بود:[۷۵]

مدیریت

[ویرایش]
مدیر و معاون استعفا دادهٔ مدیر ناسا
لری گارور، معاون استعفا دادهٔ مدیر ناسا
چارلز بولدن، مدیر کنونی ناسا

مدیر بالاترین شخص تصمیم‌گیرندهٔ ناسا است و به این سازمان نظم می‌بخشد و مسیر راهبردی و سیاست‌های ناسا را با منافع و نیازهای گروه‌های سازندهٔ سازمان تطابق می‌دهد. مدیر و کارکنان ارشد جهت کلی و سیاست‌های راهبردی را ارائه می‌دهند. مقامات ارشد دفتر مدیر عبارتند از: معاون مدیر، معاون دانشیار مدیر، معاون دانشیار مدیر (فنی)، مهندس ارشد، افسر ارشد اطلاعات، دانشمند ارشد و تکنولوژیست ارشد.[۷۶]

توماس کیت گلنان نخستین مدیر ناسا بود که در ۱ اکتبر ۱۹۵۸ به عنوان مدیر این سازمان منصوب‌شد.[۷۷] برخی مانند ریچارد ترالی هم فضانورد و هم مدیر ناسا (از ۱۹۸۹ تا ۱۹۹۲) بوده‌اند.[۷۸]

در ۲۳ مه ۲۰۰۹، رئیس‌جمهور باراک اوباما، چارلز بولدن را نامزد مدیریت ناسا و لری گارور را نامزد معاون مدیریت ناسا کرد.[۷۹] سرانجام با موافقت سنای آمریکا، چارلز بولدن به عنوان دوازدهمین مدیر ناسا برگزیده‌شد و مدیریت خود را به طور رسمی از ۱۷ ژوئیهٔ ۲۰۰۹ آغاز کرد و تاکنون مدیر ناسا بوده‌است.[۶] لری گارور هم به عنوان معاون مدیر جدید ناسا منصوب‌شد، اما در ۶ سپتامبر ۲۰۱۳ استعفا داد.[۷]

امکانات

[ویرایش]
مراکز ناسا
مرکز پژوهشی گلن
مرکز پژوهشی هوایی درایدن
مرکز پژوهشی ایمز
مرکز فرماندهی ناسا
پایگاه فضایی کندی
مرکز فضایی جانسون
آزمایشگاه پیشرانه جت
مرکز پروازهای فضایی گودارد
مرکز پرواز والوپ
مرکز فضایی جان سی. استنیس
مرکز پروازهای فضایی مارشال
مرکز پژوهشی لانگلی

ناسا دارای دارای ۱۲ مرکز فضایی به شرح زیر است:[۸۰]

مرکز فرماندهی ناسا به رهبری مدیر، رهنمودهای کلی و مسیر و راستای سازمان ناسا را فراهم می‌کند. این مرکز خود به چهار سازمان اصلی دیگر تقسیم می‌شود که عبارتند از: مرکز هوانوردی، مرکز اکتشافات و عملیات بشر، مرکز دانش یا علوم و مرکز فناوری فضایی.[۸۱] مرکز پژوهشی ایمز ۶۰ سال قدمت دارد و دارای ۲۵۰۰ کارمند است و بودجهٔ سالانهٔ آن برابر با ۹۰۰ میلیون دلار است.[۸۲] مرکز پژوهشی هوایی درایدن بیشتر بر روی جو و عملیات پژوهش می‌کند.[۸۳] مرکز پژوهشی گلن در سال ۱۹۴۱ توسط کمیتهٔ رایزنی ملی هوانوردی آمریکا تأسیس‌شد که این کمیته زمینه‌ساز تأسیس ناسا بود.[۸۴]

مرکز پروازهای فضایی گودارد بزرگ‌ترین سازمان آمریکایی از نظر دانشمندان، مهندسان و تکنولوژیست‌هایی است که در ساخت فضاپیما، ابزارها و فناوری‌های جدید برای مطالعهٔ زمین، منظومهٔ شمسی و گیتی درگیر هستند.[۸۵] آزمایشگاه پیشرانه جت بخشی از مؤسسهٔ فناوری کالیفرنیا است و پیشروی ناسا برای اکتشافات رباتیک منظومهٔ خورشیدی بوده‌است.[۸۶] مرکز فضایی جانسون مسئول آموزش فضانوردان آمریکا و کشورهای شریک در ایستگاه‌های فضایی است.[۸۷] پایگاه فضایی کندی نیز مرکز پرتاب فضاپیماهای سرنشین‌دار ناسا مانند فضاپیماهای پروژهٔ مرکوری و شاتل‌های فضایی (هر دو در گذشته) و هم‌چنین فضاپیماهای پیشرفتهٔ ناسا است.[۸۸]

در سال ۱۹۱۷ و تنها ۱۴ سال پس از نخستین پرواز برادران رایت، آمریکا نخستین آزمایشگاه غیر نظامی خود را ساخت تا از راز پرواز را بگشاید. این آزمایشگاه غیر نظامی، مرکز پژوهشی لانگلی بود.[۸۹] از مرکز پروازهای فضایی مارشال برای پرتاب فضاپیماها استفاده می‌شود.[۹۰] نقش مهم مرکز فضایی جان سی. استنیس آزمایش نیروی محرکه و پیشرانهٔ موشک است.[۹۱] مرکز فضایی والوپ نیز که توسط کمیتهٔ رایزنی ملی هوانوردی آمریکا در سال ۱۹۴۵ تأسیس‌شد، مرکز اصلی ناسا برای مدیریت و اجرای برنامه‌های پژوهشی زیر مداری است.[۹۲]

بودجه

[ویرایش]
مقالهٔ اصلی: بودجه ناسا
درصد بودجهٔ ناسا از مجموع بودجهٔ دولت آمریکا از سال ۱۹۵۸ تا سال ۲۰۱۴.

ناسا سالانه بودجه‌ای را از نظام فدرالی ایالات متحده آمریکا دریافت می‌کند. نخستین بودجهٔ ناسا که در سال ۱۹۵۸ از دولت دوایت آیزنهاور گرفته‌شد، ۸۹ میلیون دلار بود و ۰/۱ درصد از بودجهٔ دولت او را شامل می‌شد. این درصد در سال ۱۹۶۶ به اوج رسید، به طوری که بودجهٔ ۵٬۹۳۳ میلیون دلاری ناسا در این سال، ۴/۴۱ درصد از بودجهٔ دولت لیندون بینز جانسون را شامل می‌شد. از سال ۱۹۶۶ به بعد، این درصد سیر نزولی گرفت و سالانه از آن کاسته‌شد، البته در برخی از سال‌ها پس از سال ۱۹۶۶، این درصد سیر صعودی گرفت. اما میزان بودجهٔ ناسا از سال ۱۹۵۸ تا سال ۲۰۱۵ سیر صعودی داشته و خواهد داشت، به طوری که میزان این بودجه در سال ۲۰۱۵ به ۲۰٬۷۲۵ میلیون دلار خواهد رسید که این میزان ۰/۴۷ درصد بودجهٔ دولت آمریکا را شامل خواهد شد.[۵]

جستارهای وابسته

[ویرایش]

پانویس

[ویرایش]
  1. ↑ ۱٫۰ ۱٫۱ ۱٫۲ "The Birth of NASA" (به انگلیسی). NASA. Retrieved 17 October 2013.
  2. ↑ "From the NACA to NASA: 95 Years of Innovation in Flight" (به انگلیسی). NASA. Retrieved 19 October 2013.
  3. ↑ Lale Tayla, Figen Bingul (2007). "NASA stands "for the benefit of all."—Interview with NASA's Dr. Süleyman Gokoglu" (به انگلیسی). The Light Millennium. Retrieved 19 October 2013.
  4. ↑ Tariq Malik (1 October 2013). "Government Shutdown In Space: NASA Astronauts Safe on Space Station" (به انگلیسی). NASA. Retrieved 19 October 2013.
  5. ↑ ۵٫۰ ۵٫۱ "Nasa budgets: US spending on space travel since 1958 UPDATED" (به انگلیسی). The Guardian. Retrieved 19 October 2013.
  6. ↑ ۶٫۰ ۶٫۱ "Charles F. Bolden, Jr., NASA Administrator (July 17, 2009 - present)" (به انگلیسی). NASA. July 2013. Retrieved 18 October 2013.
  7. ↑ ۷٫۰ ۷٫۱ "Lori B. Garver, NASA Deputy Administrator" (به انگلیسی). NASA. September 2013. Retrieved 18 October 2013.
  8. ↑ ۸٫۰ ۸٫۱ ۸٫۲ "North American X-15" (به انگلیسی). Smithsonian National Air and Space Museum. Retrieved 6 October 2013.
  9. ↑ Michelle Evans (29 April 2013). "X-15 Rocket Plane & Crew Had the Right Stuff" (به انگلیسی). Space.com. Retrieved 6 October 2013.
  10. ↑ "The World's Top 12 Fastest Vehicles - North American X-15" (به انگلیسی). Popular Mechanics. Retrieved 6 October 2013.
  11. ↑ "Mercury (space project)" (به انگلیسی). Encyclopedia Britannica. Retrieved 6 October 2013.
  12. ↑ Karl Tate (16 February 2012). "America's First Spaceship: Project Mercury (Infographic)" (به انگلیسی). Space.com. Retrieved 6 October 2013.
  13. ↑ "ZING's Space Project: The Mercury Missions" (به انگلیسی). University of Delaware. Retrieved 7 October 2013.
  14. ↑ ۱۴٫۰ ۱۴٫۱ Nola Taylor Redd (30 August 2012). "Alan Shepard: First American in Space" (به انگلیسی). Space.com. Retrieved 6 October 2013.
  15. ↑ "Vostok (Soviet spacecraft)" (به انگلیسی). Encyclopedia Britannica. Retrieved 6 October 2013.
  16. ↑ "Patch, Mission, Mercury-Atlas 6" (به انگلیسی). Smithsonian National Air and Space Museum. Retrieved 7 October 2013.
  17. ↑ "Gemini Program (1962-1966)" (به انگلیسی). Case Western Reserve University. 11 January 2006. Retrieved 8 October 2013.
  18. ↑ "Gemini 3" (به انگلیسی). Encyclopedia Astronautica. Retrieved 8 October 2013.
  19. ↑ "THE FOUR DAYS OF GEMINI 4" (به انگلیسی). ESA. Retrieved 9 October 2009.
  20. ↑ "Voskhod (spacecraft)" (به انگلیسی). Encyclopedia Britannica. Retrieved 9 October 2013.
  21. ↑ Jennifer Rosenberg (20 July 2003). ""One Giant Leap for Mankind"" (به انگلیسی). About.com. Retrieved 10 October 2013.
  22. ↑ ۲۲٫۰ ۲۲٫۱ "Apollo Program (1963-1978)" (به انگلیسی). Case Western Reserve University. Retrieved 10 October 2013.
  23. ↑ "Apollo 8 Mission" (به انگلیسی). Universities Space Research Association. Retrieved 10 October 2013.
  24. ↑ "Apollo 11 (United States spaceflight)" (به انگلیسی). Encyclopedia Britannica. Retrieved 10 October 2013.
  25. ↑ "Apollo 11 Home" (به انگلیسی). Smithsonian's Notional Air and Space Museum. Retrieved 10 October 2013.
  26. ↑ "Apollo 12 Mission" (به انگلیسی). Universitiest Space Research Association. Retrieved 10 October 2013.
  27. ↑ Elizabeth Howell. "Apollo 13: Facts About NASA's Near-Disaster" (به انگلیسی). Space.com. Retrieved 10 October 2013.
  28. ↑ Ken Kremer (13 May 2013). "Skylab: NASA Commemorates 40th Anniversary of America's First Space Station – Photo Gallery/Broadcast" (به انگلیسی). Universe Today. Retrieved 10 October 2013.
  29. ↑ Elizabeth Howell (1 February 2013). "Skylab: First U.S. Space Station" (به انگلیسی). Space.com. Retrieved 10 October 2013.
  30. ↑ Elizabeth Howell (25 April 2013). "Apollo-Soyuz Test Project: Russians, Americans Meet in Space" (به انگلیسی). Space.com. Retrieved 10 October 2013.
  31. ↑ "Apollo-Soyuz Test Project" (به انگلیسی). National Air and Space Museum. 26 July 2010. Retrieved 17 October 2013.
  32. ↑ "The Apollo-Soyuz Mission" (به انگلیسی). NASA. Retrieved 17 October 2013.
  33. ↑ ۳۳٫۰ ۳۳٫۱ "space shuttle" (به انگلیسی). Encyclopedia Britannica. Retrieved 10 October 2013.
  34. ↑ "Photos: NASA's First Space Shuttle Flight: STS-1" (به انگلیسی). Space.com. 12 April 2013. Retrieved 11 October 2013.
  35. ↑ James Schombert. "Space Shuttle" (به انگلیسی). University of Oregon. Retrieved 11 October 2013.
  36. ↑ "Shuttle" (به انگلیسی). Encyclopedia Astronautica. Retrieved 11 October 2013.
  37. ↑ David M. Harland. "spacelab" (به انگلیسی). Encyclopedia Britannica. Retrieved 11 October 2013.
  38. ↑ "Hubble Telescope Repair" (به انگلیسی). Georgia State University. Retrieved 11 October 2013.
  39. ↑ "The program Mir – Space SHUTTLE and Mir - NASA" (به انگلیسی). Yuri Gagarin Cosmonaut Training Center. Retrieved 11 October 2013.
  40. ↑ Elizabeth Howell (16 October 2013). "Challenger: Shuttle Disaster That Changed NASA" (به انگلیسی). Space.com. Retrieved 10 October 2013.
  41. ↑ Dave Dooling. "Columbia disaster" (به انگلیسی). Encyclopedia Britannica. Retrieved 10 October 2013.
  42. ↑ Tim Sharp (25 July 2012). "International Space Station" (به انگلیسی). Space.com. Retrieved 12 October 2013.
  43. ↑ David M. Harland. "International Space Station (ISS) (space station)" (به انگلیسی). Encyclopedia Britannica. Retrieved 12 October 2013.
  44. ↑ "International Space Station" (به انگلیسی). National Geographic. Retrieved 13 October 2013.
  45. ↑ John. P. Millis. "NASA's next planned unmanned space flight" (به انگلیسی). About.com. Retrieved 16 October 2013.
  46. ↑ "Explorer 1 First U.S. Satellite" (به انگلیسی). NASA. Retrieved 16 October 2013.
  47. ↑ "Ranger 6" (به انگلیسی). NASA. Retrieved 13 October 2013.
  48. ↑ "Surveyor 1" (به انگلیسی). NASA. Retrieved 13 October 2013.
  49. ↑ "Surveyor 3" (به انگلیسی). NASA. Retrieved 13 October 2013.
  50. ↑ "surveyor 3" (به انگلیسی). NASA. Retrieved 13 October 2013.
  51. ↑ "Mariner 9" (به انگلیسی). NASA. Retrieved 13 October 2013.
  52. ↑ "Pioneer 10" (به انگلیسی). NASA. Retrieved 13 October 2013.
  53. ↑ "Pioneer 10" (به انگلیسی). NASA. Retrieved 13 October 2013.
  54. ↑ "Pioneer 11" (به انگلیسی). NASA. Retrieved 13 October 2013.
  55. ↑ "Mariner 10" (به انگلیسی). NASA. Retrieved 14 October 2013.
  56. ↑ Elezabeth Howell (26 October 2012). "Viking 1: First U.S. Lander on Mars" (به انگلیسی). Space.com. Retrieved 14 October 2013.
  57. ↑ Elizabeth Howell (6 December 2012). "Viking 2: Second Landing on Mars" (به انگلیسی). Space.com. Retrieved 14 October 2013.
  58. ↑ Elizabeth Howell (12 September 2013). "Voyager 1: Earth's Farthest Spacecraft" (به انگلیسی). Space.com. Retrieved 13 October 2013.
  59. ↑ "Voyager 1 Leaves Solar System, NASA Confirms" (به انگلیسی). National Geographic. Retrieved 14 October 2013.
  60. ↑ Elizabeth Howell (20 September 2012). "Voyager 2: Sailing Among Giant Planets" (به انگلیسی). Space.com. Retrieved 14 October 2013.
  61. ↑ "Pioneer 12" (به انگلیسی). Encyclopedia Astronautica. Retrieved 15 October 2013.
  62. ↑ "Pioneer 13" (به انگلیسی). Encyclopedia Astronautica. Retrieved 15 October 2013.
  63. ↑ "Magellan" (به انگلیسی). NASA. Retrieved 15 October 2013.
  64. ↑ Elizabeth Howell (26 November 2012). "Spacecraft Galileo: To Jupiter and Its Moons" (به انگلیسی). Space.com. Retrieved 15 October 2013.
  65. ↑ John M. Logsdon. "Mars Pathfinder (United States spacecraft)" (به انگلیسی). Encyclopedia Britannica. Retrieved 16 October 2013.
  66. ↑ Elizabeth Howell (25 September 2012). "Cassini-Huygens: Exploring Saturn's System" (به انگلیسی). Space.com. Retrieved 16 October 2013.
  67. ↑ Elizabeth Howell (4 December 2012). "Spirit Rover: Trapped by the Sands of Mars" (به انگلیسی). Space.com. Retrieved 16 October 2013.
  68. ↑ Elizabeth Howell (24 January 2013). "Opportunity: Longest-Running Mars Rover" (به انگلیسی). Space.com. Retrieved 16 October 2013.
  69. ↑ "Do you think that in about another century the human race will be able to travel to Pluto? How long would it take to travel to Pluto?" (به انگلیسی). Windows to Universe. Retrieved 16 October 2013.
  70. ↑ Elizabeth Howell (7 November 2012). "New Horizons: En Route to Pluto" (به انگلیسی). Space.com. Retrieved 16 October 2013.
  71. ↑ Denise Chow (15 August 2012). "NASA's Dawn Spacecraft Hits Snag on Trip to 2 Asteroids" (به انگلیسی). Space.com. Retrieved 16 October 2013.
  72. ↑ Jillian Scharr (13 June 2013). "NASA Goes 'Green': Next Spacecraft to Be Reusable" (به انگلیسی). Space.com. Retrieved 16 October 2013.
  73. ↑ Warren E. Leary (5 December 2006). "NASA Plans Permanent Moon Base" (به انگلیسی). NewYork Times. Retrieved 16 October 2013.
  74. ↑ Erik Gregerson, Aaron Brown. "Curiosity (United States robotic vehicle)" (به انگلیسی). Encyclopedia Britannica. Retrieved 16 October 2013.
  75. ↑ "First Recorded Voice from Mars" (به انگلیسی). NASA. Retrieved 16 October 2013.
  76. ↑ "3. NASA Roles, Responsibilities, and Organizational Structure" (به انگلیسی). NASA. Retrieved 18 October 2013.
  77. ↑ "T. Keith Glennan" (به انگلیسی). NASA. Retrieved 18 October 2013.
  78. ↑ "Astronaut Bio: Richard H. Truly" (به انگلیسی). NASA. Retrieved 18 October 2013.
  79. ↑ "President Obama Nominates Gen. Charles Bolden to be NASA Administrator and Lori Garver to be Deputy Administrator" (به انگلیسی). NASA. 23 May 2009. Retrieved 18 October 2013.
  80. ↑ David R. Williams. "NASA Centers" (به انگلیسی). NASA. Retrieved 18 October 2013.
  81. ↑ "NASA Headquarters" (به انگلیسی). NASA. Retrieved 18 October 2013.
  82. ↑ "Overview of NASA's Ames Research Center" (به انگلیسی). NASA. Retrieved 18 October 2013.
  83. ↑ "About Dryden" (به انگلیسی). NASA. Retrieved 18 October 2013.
  84. ↑ "NASA's Glenn Research Center: Dreaming Big" (به انگلیسی). NASA. Retrieved 18 October 2013.
  85. ↑ "About the Goddard Space Flight Center" (به انگلیسی). NASA. Retrieved 18 October 2013.
  86. ↑ "Jet Propulsion Laboratory" (به انگلیسی). California Institute of Technology. Retrieved 18 October 2013.
  87. ↑ "About Johnson" (به انگلیسی). NASA. Retrieved 18 October 2013.
  88. ↑ "Kennedy History" (به انگلیسی). NASA. Retrieved 18 October 2013.
  89. ↑ "Langley History" (به انگلیسی). NASA. Retrieved 18 October 2013.
  90. ↑ "About Marshall Space Flight Center" (به انگلیسی). NASA. Retrieved 18 October 2013.
  91. ↑ "Stennis is..." (به انگلیسی). NASA. Retrieved 19 October 2013.
  92. ↑ "Welcome to NASA's Wallops Flight Facility" (به انگلیسی). NASA. Retrieved 19 October 2013.

پیوند به بیرون

[ویرایش]

Armanjafari/ناسا ۲ در پروژه‌های خواهر

در ویکی‌انبار نگارخانهٔ مرتبط در ویکی‌انبار
در ویکی‌انبار پرونده‌های مرتبط در ویکی‌انبار
برگرفته از «https://fa.wikipedia.org/w/index.php?title=کاربر:Armanjafari/ناسا_۲&oldid=36968511»