ممکن است اسم این اسم مصری "šꜣsw" باشد که در اصل به معنای «کسانی که پیاده حرکت می‌کنند» است. لوی، آدامز و مونیز احتمالات مشابهی را گزارش می‌کنند: یک کلمه مصری به معنای «سرگردان» و یک کلمه جایگزین سامی به معنای «غارت کردن».[۱]
ضرب و شتم جاسوسان شاسو توسط مصریان (جزئیاتی از نبرد کادش حکاکی روی دیوار)
دو متن مصری، یکی مربوط به دوره آمنهوتپ سوم (قرن چهاردهم قبل از میلاد)، دیگری به عصر رامسس دوم (قرن سیزدهم پیش از میلاد)، به /مذهب/ (شاسوها) yhwꜣ، یعنی «سرزمین شاسو» اشاره دارد که در آنکه در آن yhwꜣ (همچنین به صورت yhwꜣ یا yhw ارائه می‌شود) Yahu «یهو»، یک جای‌نام‌شناسی است.[۳]
کارل ون در تورن نتیجه می‌گیرد: «در قرن چهاردهم قبل از میلاد، قبل از اینکه فرقه یهوه به اسرائیل برسد، گروه‌هایی از پادشاهی ادوم و مدین‌ها یهوه را به عنوان خدای خود می‌پرستیدند.»[۵]
دونالد بی ردفورد استدلال کرده‌است که اولین اسرائیلی‌ها، کوهستانی‌های نیمه کوچ‌نشین در مرکز کنعان که در سنگ یادبود مرنپتاه در پایان قرن سیزدهم پیش از میلاد از آنان ذکر رفته‌است، باید به عنوان یک منطقه محصور در شاسو در نظر گرفته شوند. از آنجایی که سنت بعدی کتاب مقدس، یهوه را «از کوه سعیر بیرون آمده» نشان می‌دهد،[۶] شاسوها، در اصل از اهالی موأب و شمال ادوم/سعیر بودند، آنها یکی از عناصر اصلی را در ملغمه تشکیل دادند که «اسرائیل» و بعداً پادشاهی اسرائیل (پادشاهی متحد) را تأسیس کرد.[۷]دونالد بی ردفورد طبق تحلیل خود از نامه‌های عمارنه، آنسون رینی به این نتیجه رسید که توصیف شاسو به بهترین وجه با توصیف اسرائیلیان اولیه مطابقت دارد.[۸] اگر این شناسایی درست باشد، این اسرائیلی‌ها/شاسو در اواخر قرن سیزدهم قبل از میلاد در ارتفاعات در روستاهای کوچک با ساختمان‌هایی شبیه به ساختمان‌های کنعان معاصر ساکن شدند.[۹]
