پرش به محتوا

زبان‌های کارنی

از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد
کارنی
اقوام:مردم کارن
پراکنش:جنوب شرق میانمار، غرب تایلند
تبار:چینی-تبتی
  • کارنی
نیا:نیاکارنی
زیرگروه‌ها:
ایزو ۲–۶۳۹ / ۵kar
گلاتولوگkare1337[۱]
{{{mapalt}}}

زبان‌های کارنی یا کارن[۲] زبان‌های نواخت‌بری هستند که توسط حدود هفت میلیون از مردم کارن گویش می‌شوند. آن‌ها به زبان‌های چینی-تبتی وابستگی نامشخصی دارند. زبان‌های کارنی با استفاده ازخط برمه‌ای نوشته می‌شوند.[۳] سه شاخه اصلی این خانواده سگاو، پوو و پائو هستند. ترتیب واژگان در این زبان‌ها به صورت نهاد-فعل-مفعول است که در میان زبان‌های چینی-تبتی غیر معمول است. به غیر از کارنی، بای و زبان‌های چینی، سایر زبان‌های چینی-تبتی دارای ترتیب نهاد-مفعول-فعل هستند.[۴] این احتمالاً به دلیل تأثیر از زبان‌های همسایه مون و تای است.[۵]

دسته‌بندی

[ویرایش]

یک دسته‌بندی جغرافیایی سه گروه را از هم متمایز می‌کند:[۶]

شمالی
پائو
مرکزی
منطقه دارای بیشترین تنوع، از جمله کایاه (کارن سرخ یا کارنی)، کایاو (برک)، بوه (بگهای)، گبا و بسیاری دیگر.
جنوبی
پوو و سگاو

جستارهای وابسته

[ویرایش]

منابع

[ویرایش]
  1. Nordhoff, Sebastian; Hammarström, Harald; Forkel, Robert; Haspelmath, Martin, eds. (2013). "Karenic". Glottolog 2.2. Leipzig: Max Planck Institute for Evolutionary Anthropology. {{cite book}}: Invalid |display-editors=4 (help)
  2. Laurie Bauer, 2007, The Linguistics Student's Handbook, Edinburgh
  3. "Burmese/Myanmar script and pronunciation". Omniglot.com. Retrieved 2015-05-05.
  4. "The Sino-Tibetan Language Family". Berkeley.edu. Retrieved 2015-05-05.
  5. Matisoff, James A. (1991). "Sino-Tibetan Linguistics: Present State and Future Prospects". Annual Review of Anthropology. Annual Reviews Inc. 20: 469–504. doi:10.1146/annurev.an.20.100191.002345.
  6. Solnit, David (2017). "Eastern Kayah Li". In Thurgood, Graham; LaPolla, Randy J. (eds.). The Sino-Tibetan Languages (2nd ed.). Routledge. pp. 932–941. ISBN 978-1-138-78332-4. p. 933.

پیوند به بیرون

[ویرایش]