clunis
| clūnis | |
| clásico (AFI) | clūnis [ˈkɫ̪uːnɪs̠] |
| eclesiástico (AFI) | clūnis [ˈkluːnis] |
| rima | uː.nis |
Etimología
[editar]Del protoitálico *klouni-, y este del protoindoeuropeo *ḱlou-ni- ("cadera", "nalga"). Compárese el sánscrito śróṇi- y el avéstico sraoni- (ambos "nalga", "cadera", "lomo"), el nórdico antiguo hlaun ("nalga", "lomo") y el lituano šlaunìs ("cadera").[1]
Sustantivo ambiguo
[editar]3.ª declinación (m/f -i)
| ||
| Singular | Plural | |
|---|---|---|
| Nominativo | clūnis | clūnēs |
| Vocativo | clūnis | clūnēs |
| Acusativo | clūnem | clūnēs o clūnīs |
| Genitivo | clūnis | clūnium |
| Dativo | clūnī | clūnibus |
| Ablativo | clūne | clūnibus |
Referencias y notas
[editar]- ↑ Michiel de Vaan. Etymological Dictionary of Latin and the other Italic Languages. Editorial: Brill. Leiden, 2008. ISBN: 9789004167971.