Kameoka
| Kameoka | ||
| japane: 亀岡市 Kameoka-ŝi, angle: Kameoka | ||
| urbo | ||
 Templo Anaoji en Kameoka
| ||
|
||
| Oficiala nomo: 亀岡市 | ||
| Lando |  Japanio
| |
|---|---|---|
| Insulo | Honŝuo | |
| Regiono | Kansajo | |
| Gubernio | Gubernio Kioto | |
| Historia regiono | Provinco Tanba | |
| Situo | Kameoka | |
| - koordinatoj | 35° 01′ 00″ N 135° 34′ 00″ O / 35.01667 °N, 135.56667 °O (mapo) | |
| Areo | 224,90 km² (22 490 ha) | |
| Loĝantaro | 93 323 (2008) | |
| Denseco | 414,95 loĝ./km² | |
| Fondo | 741 | |
| Urbestro | Masataka Kuriyama | |
| Horzono | GMT (UTC+9) | |
| Poŝtkodo | 621-8501 | |
| Telefona antaŭkodo | +81-771-22-3131 | |
| Kodo | 26206-4 | |
| Arbo | Sakuro | |
| Floro | Azaleo | |
  Situo enkadre de Japanio
| ||
 Vikimedia Komunejo: Kameoka, Kyoto
| ||
| Retpaĝo: www.city.kameoka.kyoto.jp | ||
Kameoka-urbo (亀岡市; [kameoka-ŝi]) estas urbo en la gubernio Kioto de Japanio. Ĝi havas urborajtojn ekde la 1-a januaro 1955. La 1-an de novembro 2012 la urbo havis 92 689 loĝantojn. Ĝis la jaro 1869 la nuna urbo estis nomata Kamejama.
En Kameoka estas centro de Oomoto por misio kaj sidejo de Centra Oficejo de Esperanto-Populariga Asocio (EPA) de Oomoto ([3]) kaj monumento "Unu Dio, Unu Mondo, Unu Interlingvo" ([4]). En grandega parko situas oficejoj, gastejoj, lernejoj, presejo, eldonejo kaj sanktejoj.
Situo
[redakti | redakti fonton]Kameoka troviĝas sur la plej granda japana insulo Honŝuo kaj situas okcidente de Kioto. La urbo najbaras ankaŭ kun la urboj Nantan, Ibaraki kaj Takacuki.
Famaj loĝantoj de Kameoka
[redakti | redakti fonton]- Maruyama Ōkyo - la fama pentristo el 18-a jc (vidu sube lian bild-galerion)
- Deguĉi Onisaburo - la edzo de la dua gvidantino de Oomoto, inter 1900 kaj 1948 li havis gravan postenon en tiu religio. Li eksciis pri Esperanto kaj enkondukis la lingvon en Oomoto.
- Masashi Satō - ano de muzik-bando Quruli
- Baigan Ishida (1685 - 1744) - fondinto de la japana religia movado Shingaku (t.e. nov-konfuceismo)
- Araga Tomoko - dufoje mond-ĉampiono de karateo (2004, 2006)
Ĝemelurboj
[redakti | redakti fonton]
Knittelfeld en federacia lando Stirio, Aŭstrio
Ekde la 12a de oktobro 1964 Kameoka estas interfratiĝa urbo kun Knittelfeld.
Aliaj ĝemelurboj:
Turismo
[redakti | redakti fonton]- Templo Anaoji - vidu la alkroĉitan foton.
- Atago-Sanktejo
- Kamejama-Kastelo - ĉi tie sur la ruinoj de tiu kastelo situas la centro de Oomoto la Ten'on-kjoo.
Ten'on-kjoo estas templo aŭ sanktejo de Oomoto. Ten'on-kjoo en Kameoka estas sur tereno kiu intime koncernas la Kunfondinton Deguĉi Onisaburo, en la mezo de Urbo Kameoka, 20 kilometrojn okcidente de Urbo Kioto; ĝi estas sanktejo de Oomoto en verda fono. Kontraste al Bajŝoo-en en Ajabe, kiu estas sanktejo kun ĉefa funkcio de kulta adorejo, tiu ĉi Ten'on-kjoo, Kameoka, funkcias kiel sanktejo por misiado de Dia instruado. Por tio estas instalitaj tie diversaj organoj por disvastigi la instruojn de Oomoto kiel Fako por Diinstrua Misiado, Granda Kursejo, Internacia Fako, Junulara Fako, ktp.
Ten'on-kjoo sin trovas sur la ruinoj de la iama Kastelo Kamejama (Kameoka) de lia daimia moŝto Akeĉi Micuhide, brava generalo en la militanta tempo (en la 16-a jarcento).
Post la "Forigo de Feŭdoj kaj starigo de Prefektujoj" en Mejĝi, Deguĉi Onisaburo, en la tagoj de sia knabeco, ofte ludis sur la kasteltereno, prilamentis la ĉiam ruiniĝantan kastellokon, kaj kovis en sia sino esperon iam per siaj manoj relevi la kastelon.
En la 8-a jaro de Tajŝoo (1919), Onisaburo aĉetis la teron de la iama kastelo, kiu estis tiam en ruine sovaĝa stato, priatentata de neniu. Li prilaboris kune kun kredantoj la terenon, rekonstruis la ŝtonmuron kaj konstruis la sanktejon de Oomoto.
La 10-an jaron de Ŝooŭa (1935), pro la Dua Oomoto-afero, ĝiaj temploj kaj institucioj estis ĉiuj detruitaj per la manoj de la oficiala instanco; la Afero tamen solviĝis senkulpa en la dudeka jaro de Ŝooŭa (1945). Oni denove eklaboris por refondi ĉion, kaj poste ĝis hodiaŭ daŭras la konstruado de multaj temploj kaj diversaj domoj.
En Ten'on-kjoo okazas Monata Festo (la unuan dimanĉon de ĉiu monato), Granda Festo Zuisei en somero; krome ŝintoaj nuptoj antaŭ la altaro, preĝoj por resaniĝo el malsanoj, Diservoj kaj festoj, kurskunvenoj, Oomoto-kursoj (en la japana lingvo) ĉe la Granda Kursejo seninterrompe tra la jaro.
Esperanto en Kameoka
[redakti | redakti fonton]En la urbo estas sidejo de Esperanto-Populariga Asocio (EPA de Oomoto ([5]). Unu el la Direktoroj de EPA estas Etsuo Miyoshi.
Esperantistoj en Kameoka
[redakti | redakti fonton]Hazama Hirotomi
Nisinaga Atusi
Esperanto en la Oomoto-movado
[redakti | redakti fonton]
Esperanto fariĝis tre populara en Japanio en la komenco de la 1900-aj jaroj. Deguĉi Onisaburo (vidu la apudan foton) akceptis Esperanton ĉar ĝi estis ebleco forigi la lingvan izolitecon de Japanio. Komence la ideoj de KITA Ikki pri Esperanto kiel komunikilo en orientazia japana imperio eble estis la plej granda fonto de inspiro. La grupo ĉirkaŭ la fondintino Nao ne havis intereson pri internaciaj kontaktoj. Esperanto do ne havis larĝan subtenon en Oomoto ĝis la alveno de la bahaanaj vojaĝantaj instruistoj 1922-23, kiam Onisaburo havis fortan decidpovon. Pro la influo de la Bahaa Kredo, Onisaburo opiniis ke la Oriento devus kontribui per spiritualismo kaj la Okcidento per materia progreso en la mondo. La ilo por tiu ĉi interŝanĝo estis Esperanto. Inter la granda nombro da intelektuloj, kiuj aliĝis al Oomoto, la intereso pri Esperanto rapide kreskis. En 1923 oni komencis intensan laboron organizi Esperanto-kursojn por Oomotanoj. La unua kurso okazis en 1923 en Ayabe. La kursoj bone progresis, ĉar pro la terura tertremo en Tokio, la Universitato de Tokio devis resti fermita dum pluraj monatoj kaj kelkaj studentoj povis uzi tiun tempon por instrui Esperanton. Oomoto organizis Esperanto-kursojn por siaj membroj 1923 - 1935 kaj denove ekde 1948.
Esperanto-Propaganda Oficejo estis fondita en 1925 por la praktika disvastigo de Esperanto en Japanujo. Ĝia centro estas en Kameoka, la direktisto estis Uĉimaru. Ĝi aranĝas kursojn en la tuta lando, propagandas per paroladoj, radioparoladoj, libroj kaj gazetoj. Ĝi eldonadis lernolibrojn kaj vortarojn, starigas lernejojn. En 1933 en la oficejo laboris ĉ. 25 ge-esperantistoj,
Aliaj Oomotoanoj opiniis ke la japana devus esti la monda lingvo. Dum kelkaj jaroj post 1930 Onisaburo subtenis tiun opinion, kaj diris ke oni uzu Esperanton por propagando, sed ne kiel mondan lingvon.
La forta rolo de Esperanto en Oomoto dependas de pluraj kialoj. La fortaj eldiroj por Esperanto de Onisaburo estas tre gravaj en la movado. Esperanto estas menciita en Reikai-monogatari, kiu estas unu el la sanktaj skribaĵoj de la movado. Por japanoj Esperanto estas multe pli facila por lerni ol ekzemple la angla. DEGUĈI Hidemaru diris, ke japanoj povas lerni Esperanton dum 30-40 % el la tempo, kiun oni bezonas por lerni la anglan. Multaj eldiroj de, ekzemple, Deguĉi Naohi indikas, ke la uzo de Esperanto en Oomoto estas konsiderata kiel ’modelo’ por la mondo. Tio povas klarigi, kial Oomoto tre necedeme subtenas Esperanton, sed kial multaj Oomotanoj ne lernas Esperanton sufiĉe bone por povu uzi ĝin praktike. Alia klarigo al tiu ĉi fenomeno estas, ke japanoj ordinare havas tre malgrandan utilon de scio de fremdaj lingvoj. Eldiroj pri Oomoto kiel ’modelo’ pri Esperanto ofte aŭdiĝis, kiam oni planis Esperanto-kongresojn en Japanio aŭ en Kameoka. Oomoto ĉiam rigardis Esperanton ankaŭ kiel praktikan helpilon por misii, kio ne detenis la movadon uzi ankaŭ aliajn lingvojn por la misio, ekz. la anglan kaj la portugalan.
Oomoto ĉiam atentis la rilaton inter Esperanto kaj homaranismo. Oni aktive laboris por igi la mondfederisman movadon kaj la Unuiĝintajn Naciojn akcepti Esperanton kiel oficialan lingvon. Oomoto estis tre fidela al Esperanto en ĝia klasika formo, kaj opiniis ke ĝi evoluas kiel aliaj lingvoj. Oni malakceptis diversajn proponojn pri reformoj en la lingvo ĝis kiam ĝi estas ĝenerale akceptita. Same kiel la Esperanto-movado ĝenerale, oni akceptis ke ŝanĝoj en la lingvo povos esti deciditaj en la estonteco, kiam la lingvo estos ĝenerale akceptita. En Oomoto Etsuo Miyoshi estas unu el la Direktoroj de Esperanto-Populariga Asocio (EPA).
Oomoto fondiĝis en 1892 de malriĉa kamparanino Deguĉi Nao. La "spiritaj gvidantoj" de la movado ĉiam estas virinoj. Ekde 2001 la movadon estras la kvina spirita gvidantino Deguĉi Kurenai. Inter 1900 kaj 1948 tamen ankaŭ unu viro havis gravan postenon. Tiu estis la edzo de la dua gvidantino, Deguĉi Onisaburo, kiu eksciis pri Esperanto kaj enkondukis la lingvon en Oomoto. En 1924 Oomoto komencis eldoni librojn kaj revuojn en Esperanto kaj, de 1925 ĝis 1933, ĝi ankaŭ havis misiejon en Parizo. De tiu loko misiistoj vojaĝis en Eŭropo por propagandi la kredon, ke Deguĉi Onisaburo estas Majtrejo aŭ Kristo, kiu unuigos la mondon. Komence la japana registaro sendis soldatojn por detrui la templon de Oomoto en Ayabe kaj ankaŭ la tombon de la fondintino. Dum la periodo 1935 - 1942 Oomoto travivis severajn persekutojn en Japanio, kaj tute ne rajtis agadi. Tamen J. Major en 1933 por Enciklopedio de Esperanto miskonsideris la persekuton "afero de pasinteco". Ekde 1950 Oomoto denove eldonas sian revuon en Esperanto.
Oomoto havas ĉ. 180 000 membrojn, el kiuj 45 000 estas aktivaj. Preskaŭ ĉiuj Oomotanoj iom studis Esperanton, kaj ĉ. 1000 studis sufiĉe multe por vere uzi la lingvon. Oomoto havas du centrojn en du urboj apud Kioto. En Ajabe estas centro por diservo, kun i.a. la moderna sanktejo Ĉosej-den, konstruita tute el ligno. En Kameoka estas centro por misio. En grandega parko situas oficejoj, gastejoj, lernejoj, presejo, eldonejo kaj sanktejoj.
Arto havas gravan rolon en Oomoto. Oomotanoj volas plibeligi la mondon per arto, kaj opinias ke arto proksimigas homon al dio.
Transporto
[redakti | redakti fonton]Fervojoj
[redakti | redakti fonton]Vojoj
[redakti | redakti fonton]- Naciaj vojoj
- Nacia vojo 9
- Nacia vojo 372
- Nacia vojo 423
- Nacia vojo 477
- Nacia vojo 478
Fotaro
[redakti | redakti fonton]-
Kosmo-parko en Kameoka -
Municipa transporto en Kameoka
Bildgalerio de Maryuma Ōkyo - la fama loĝanto de Kameoka (en 18-a jc)
[redakti | redakti fonton]-
Neĝo sur la pinoj (1781-89) -
Kornikoj -
Pava paro -
La vojaĝo de Narihira al Okcidento (Muzeo Guimet) -
Fuĵi-monto -
Drako -
Belaj vidaĵoj en Kioto -
Pavo kaj peonioj -
Pino, bambuo kaj pruno (tri simboloj de feliĉo)
.jpg)
Referencoj
[redakti | redakti fonton]- ↑ https://www.facebook.com/EPA567/photos/a.1006964456062044.1073741828.1006554066103083/1006964216062068/?type=3&theater
- ↑ https://www.facebook.com/photo.php?fbid=891173430963642&set=a.260797567334568.62430.100002129801373&type=3&theater
- ↑ https://www.facebook.com/EPA567/photos/a.1006964456062044.1073741828.1006554066103083/1006964216062068/?type=3&theater
- ↑ https://www.facebook.com/photo.php?fbid=891173430963642&set=a.260797567334568.62430.100002129801373&type=3&theater
- ↑ https://www.facebook.com/EPA567/photos/a.1006964456062044.1073741828.1006554066103083/1006964216062068/?type=3&theater
| Gubernio Kioto | 
| ||||||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| |||||||||||||||||