Fernando II od Aragona
| Fernando II. Aragonski | |
|---|---|
| |
| Portret Ferdinanda II' | |
| Vladavina | 20. januar 1479. - 23. januar 1516. |
| Prethodnik | Juan II. Aragonski |
| Nasljednik | Juana I. Kastiljska |
| Vladavina | 15. januar 1475. – 26. novembar 1504]]. |
| Prethodnik | Izabela I. Kastiljska |
| Nasljednik | Juana I. Kastiljska |
| Supruga | Izabela I. Kastiljska |
| Supruge | Germaine Foix (od 1505.) |
| Djeca | |
| Izabela Aragonska , portugalska kraljica, Juan princ Asturije, Juana I. Kastiljska, Katarina Aragonska, engleska kraljica, Marija Aragonska, portugalska kraljica | |
| Puno ime | |
| Fernando II de Aragón y V de Castilla | |
| Dinastija | Trastámara |
| Otac | Juan II. Aragonski |
| Majka | Juana Enríquez |
| Rođenje | 10. mart 1452. Sos del Rey Católico, Aragon |
| Smrt | 23. januar. 1516. (u dobi od 63) Madrigalejo, Ekstremadura |
| Pokop | kraljevska kapela, Granada |
Fernando II. Aragonski ili kako ga neke wiki prevode Ferdinand II. znan i kao Fernando el Católico (10. mart 1452., Sos del Rey Católico - 23. januar. 1516., Madrigalejo) formalno je bio samo kralj Aragona (1479.- 1516) i uz ženu Izabelu kao Fernando V. suvladar Kastilje (1474. - 1504.) a jedno vrijeme i regent Kastilje (od 1507. do smrti).[1]
Njegov značaj međutim bio je puno veći jer je on preko ženidbe za Izabelu zapravo ujedinio španjolske kraljevine i dovršio rekonkvistu a zatim protjerao sve one koji nisu katolici (islamske Maure i Židove) zbog tog su njih dvoje i nazvani - Katolički kraljevi. Ujedinjenje Iberijskog poluotoka omogućilo je ekspanziju Španjolske po Apeninskom poluotoku. Fernando je bio i kralj Sicilije (1468.- 1516.) pod vladarskim imenom Fernando II. i kralj Napulja kao Fernando III. [1](1504.- 1516). On je čak jedno kratko vrijeme pred smrt uspio zasjesti na oba trona i tako obnovio Kraljevinu dviju Sicilija.
Nakon njegove smrti Španjolska je postala prva novovjeka velesila koja je dominirala zbivanjima tokom 16. vijeka.
Fernando je bio sin aragonskog kralja Juana II. Aragonskog i Juane Enríquez, koji su oboje bili kastilijanskog porijekla. U jeku natezanja oko nasljednika - 1461. ga je otac još kao dječarca, - proglasio svojim nasljednikom i guvernerom svih svojih zemalja. Budućnost mu je osigurana kada je navršio 14 godina - 1466., dvije godine kasnije - 1468. otac ga je postavio za kralja Sicilije, da impresionira kastiljski dvor, kamo ga je u konačnici i želio instalirati.[1]
Otac mu je pružio solidno obrazovanje, kakvo se tad dalo pružiti na dvoru, pa je on iako nije formalno završio nikakve škole - stekao široko znanje, od politike do umjetnosti, pa je tokom vladavine bio pokrovitelj umjetnosti i ljubitelj vokalne i instrumentalne muzike.[1] Osim sudjelovanja u dvorskom životu, mladi kraljević je sudjelovao i u katalonskom ratovima.[1]
Fernando je navodno bio fascinatna ličnost, nikad previše srdačan, već sračunato rezerviran, što je naslijedio od oca, a impulzivnost i emociomalnost koju je naslijedio od majke znao je vješto prikrivati - neprobojnom maskom.[1]
Oženio se princezom Izabelom od Kastilje u Valladolidu u oktobru 1469. Osim sudjelovanja u dvorskom životu, mladi kraljević je sudjelovao i u katalonskom ratovima.[1] To je bio dogovoreni brak iz političkih interesa, a ne iz ljubavi. Aragonski dvor sanjao je o povratku u Kastilju a Izabela je trebala pomoć da dobije nasljedstvo na krunu.[1]
Kao vladar Fernando se konstantno morao boriti protiv vlastitih osiljenih feudalaca, čas po Aragonu a onda po Kastilji, prebacivajući svoje snage od jednog do drugog kraljevstva prema intenzitetu opasnosti. Unatoč političke prirode - taj brak je ispočetka i funkcionirao, jer je Fernando iskreno zavolio Izabelu. Ona mu je ubrzo izrodila djecu, najstarija kći Izabela rođena je 1470., sin nasljednik, Juan 1478., te nakon toga infantkinje Juana, znana kao Luda Juana (Juana la Loca), Catalina (kasnije znana kao Katarina Aragonska prva žena engleskog kralja Henrya VIII i Marija.[1]
Poslije tog sretnog perioda njihov brak je počeo pucati, jer su nakon tog bili gotovo stalno razdvajeni. Fernando je često obilazio kastiljanske gradove ili bio na putu po Aragonu, i usput korio svoju ženu za udoban dvorski život. Tako je proveo 20 posljednjih godina svog života, ipak i on nije bio bez mana, jer se za dugih izbivanja upuštao u veze sa drugim ženama. Zna se da su mu one rodile najmanje dvije kćeri, ali se ne zna kad su točno rođene. Njegovi zvanbračni izleti bili su uzrok provala ljubomornog bijesa kod Izabele.[1]
| Prethodnik: Juan II. Aragonski |
kralj Aragona, Valencije, Sicilije i Napulja |
Nasljednik: Juana I. Kastiljska |
