Φράγμα Ιταϊπού
| φράγμα Ιταϊπού | |
|---|---|
 | |
 | |
 | |
| Είδος | γεώφραγμα, διασυνοριακό κτίριο, φράγμα στήριξης[1] και φράγμα βαρύτητας[1] |
| Γεωγραφικές συντεταγμένες | 25°24′28″S 54°35′24″W |
| Διοικητική υπαγωγή | Χερναντάριας και Φοζ ντο Ιγκουάτσου |
| Χώρα | Βραζιλία και Παραγουάη |
| Έναρξη κατασκευής | Δεκαετία του 1970[2] |
| Ολοκλήρωση | 7 Νοεμβρίου 1982[3] |
| Ιδιοκτήτης | Itaipú Binacional |
| Μήκος | 7.700 μέτρα |
| Αρχιτέκτονας | Brasil-Paraguay Mixed Technical Commission |
| Ιστότοπος | |
| Επίσημος ιστότοπος | |
 Πολυμέσα | |
| δεδομένα (π) | |
Το φράγμα Ιταϊπού (πορτογαλικά: Barragem de Itaipu, ισπανικά: Represa de Itaipú) είναι υδροηλεκτρικό φράγμα στον ποταμό Παρανά το οποίο βρίσκεται στο σύνορο Βραζιλίας και Παραγουάης. Η κατασκευή του φράγματος αμφισβητήθηκε αρχικά από την Αργεντινή αλλά οι διαπραγματεύσεις και η λύση της αμφισβήτησης οδήγησαν στη διαμόρφωση της βάσης της αργεντινοβραζιλιάνικης ολοκλήρωσης.[4]
Το όνομα "Ιταϊπού" προέρχεται από ένα νησί κοντά στο χώρο κατασκευής. Στα Γκουαρανί, ιταϊπού σημαίνει "η ηχηρή πέτρα".[5] Το φράγμα Ιταϊπού ήταν το δεύτερο πιο παραγωγικό του κόσμου το 2020, και το ξεπερνά μόνο το Φράγμα των Τριών Φαραγγιών στην παραγωγή ενέργειας.
Ολοκληρώθηκε το 1984, είναι δικρατικής ιδιοκτησίας Βραζιλίας και Παραγουάης καθώς βρίσκεται στο σύνορο των δύο χωρών, 15 χιλιόμετρα βόρεια της Γέφυρα της Φιλίας. Το εγχείρημα ξεκινά από τα νότια στο Φος ντου Ιγκουασού στη Βραζιλία και τη Σιουδάδ δελ Έστε στην Παραγουάη και φτάνει μέχρι την Γκουαΐρα και το Σάλτο ντε Γουαϊρά. Η εγκατεστημένη χωρητικότητα είναι 14 γιγαβάτ αποτελούμενο από 20 μονάδες παραγωγής που παράγουν 700 μεγαβάτ η καθεμία. Το 2016 το φράγμα απασχολούσε 3.038 εργαζομένους.[6]
Από τις 20 μονάδες παραγωγής που έχουν εγκατασταθεί, δέκα παράγουν ενέργεια 50 χερτς για την Παραγουάη και 60 για τη Βραζιλία. Επειδή η παραγωγή των γεννητριών της Παραγουάης ξεπερνά κατά πολύ τις τοπικές ανάγκες η περισσότερη παραγωγή εξάγεται στη Βραζιλία, όπου δύο γραμμές που διασχίζουν περίπου 800 χιλιόμετρα μεταφέρουν την πλειοψηφία της ενέργειας στις περιοχές του Σάο Πάουλο και Ρίο ντε Τζανέιρο όπου ο τερματικός εξοπλισμός μετατρέπει την ενέργεια σε ενέργεια 60 χερτς.
Παραπομπές
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- ↑ 1,0 1,1 www
.itaipu .gov .py /es /energia /caracteristicas-de-la-represa. - ↑ acervo
.estadao .com .br /noticias /acervo,itaipu-completa-40-anos,10095,0 .htm. - ↑ www
.britishpathe .com /asset /178246 /. - ↑ Schenoni, Luis (2016). «Regional Power Transitions: Lessons from the Southern Cone». GIGA Working Papers. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 20 Σεπτεμβρίου 2018. Ανακτήθηκε στις 21 Μαρτίου 2017.
- ↑ «Energy». Itaipu Binacional. 2014. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 12 Απριλίου 2014. Ανακτήθηκε στις 4 Ιουλίου 2014.
- ↑ «Archived copy». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 17 Φεβρουαρίου 2017. Ανακτήθηκε στις 16 Φεβρουαρίου 2017.