Μετάβαση στο περιεχόμενο

Πόλεμος των Μισθοφόρων

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια

 

Πόλεμος των Μισθοφόρων
Τόπος
Σέκελ που κόπηκε από τους Λίβυους κατά τον πόλεμο. Παριστά στη μία όψη τον Ηρακλή και στην άλλη έναν λέοντα, κάτω ΛΙΒΥΩΝ, επάνω Μ (ίσως Μάθο, ηγέτη της εξέγερσης). billon 7,32 γραμ., 23 χλστ.

Ο Πόλεμος των Μισθοφόρων, γνωστός επίσης ως πόλεμος χωρίς ανακωχή, ήταν μια ανταρσία από στρατεύματα που χρησιμοποιήθηκαν από την Καρχηδόνα στο τέλος του Α΄ Καρχηδονιακού Πολέμου (264-241 π.Χ.), υποστηριζόμενη από εξεγέρσεις αφρικανικών πόλεων, που επαναστάτησαν ενάντια στον Καρχηδονιακό έλεγχο. Διήρκεσε από το 241 μέχρι το τέλος του 238 ή στις αρχές του 237 π.Χ. όταν κατεστάλη από την Καρχηδόνα τόσο η ανταρσία, όσο και οι εξεγέρσεις.

Ο πόλεμος ξεκίνησε το 241 π.Χ. ως διαμαρτυρία για την πληρωμή μισθών που οφείλονταν σε 20.000 ξένους στρατιώτες, που είχαν πολεμήσει για την Καρχηδόνα στη Σικελία κατά τη διάρκεια του Α΄ Καρχηδονιακού Πολέμου. Όταν φαινόταν ότι είχε επιτευχθεί συμβιβασμός, ο στρατός ξέσπασε σε πλήρη εξέγερση υπό την ηγεσία του Σπένδιου και του Μάθο. Τότε 70.000 Αφρικανοί από τα καταπιεσμένα εξαρτημένα εδάφη της Καρχηδόνας συγκεντρώθηκαν για να ενταχθούν σε αυτούς, φέρνοντας προμήθειες και χρήματα. Η Καρχηδών, η οποία είχε κουραστεί από τον πόλεμο, τα κατάφερε άσχημα στις πρώτες επιχειρήσεις του πολέμου, ειδικά υπό την ηγεσία του Άννο Β΄. Ο Αμίλκας Βάρκας, βετεράνος των εκστρατειών στη Σικελία (και πατέρας του Αννίβα), ανέλαβε κοινή διοίκηση του στρατού το 240 π.Χ., και ανώτατη διοίκηση το 239 π.Χ.. Εξεστράτευσε επιτυχημένα αρχικά δείχνοντας επιείκεια, σε μια προσπάθεια να λιποτακτήσουν σε αυτόν οι επαναστάτες. Για να αποφευχθεί αυτό, το 240 π.Χ. ο Σπένδιος και ο Αυτάριτος βασάνισαν μέχρι θανάτου 700 Καρχηδόνιους κρατούμενους (συμπεριλαμβανομένου του Γίσκο). Μετά από αυτό ο πόλεμος συνεχίστηκε με μεγάλη ωμότητα και από τις δύο πλευρές.

Στις αρχές του 237 π.Χ., μετά από πολλές αποτυχίες, οι επαναστάτες ηττήθηκαν και οι πόλεις τους επανήλθαν υπό την Καρχηδονιακή κυριαρχία. Ετοιμάστηκε μια αποστολή για να επανέλθει και η Σαρδηνία, όπου οι εξεγερμένοι στρατιώτες είχαν σφαγιάσει όλους τους Καρχηδόνιους. Ωστόσο η Ρώμη δήλωσε ότι αυτό θα ήταν μια πράξη πολέμου, και κατέλαβε τόσο τη Σαρδηνία όσο και τη Κορσική, σε αντίθεση με τη πρόσφατη ειρηνευτική συνθήκη. Αυτό έχει θεωρηθεί ως η μεγαλύτερη αιτία του νέου πολέμου της Ρώμης με την Καρχηδόνα, που ξεκίνησε ξανά το 218 π.Χ. με τον Β' Καρχηδονιακό Πόλεμο.

Πρωτογενείς πηγές

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
A monochrome relief stele depicting a man in classical Greek clothing raising one arm
Ο Πολύβιος ήταν ένας εξαιρετικά καλά ενημερωμένος, εργατικός και διορατικός ιστορικός. (Champion 2015, p. 102)

Η κύρια πηγή για σχεδόν κάθε πτυχή των Καρχηδονιακών Πολέμων είναι ο ιστορικός Πολύβιος (π. 200 - π. 118 π.Χ.), ένας Έλληνας που στάλθηκε στη Ρώμη το 167 π.Χ. ως όμηρος.[1][2]  Τα έργα του περιλαμβάνουν ένα πλέον χαμένο εγχειρίδιο για τη στρατιωτική τακτική, αλλά είναι γνωστός σήμερα για τις Ιστορίες, που γράφτηκαν κάποια στιγμή μετά το 146 π.Χ., ή περίπου έναν αιώνα μετά τον πόλεμο αυτό. [3][1][4] Το έργο του Πολιβίου θεωρείται ευρέως αντικειμενικό και σε μεγάλο βαθμό ουδέτερο μεταξύ των Καρχηδονιακών και Ρωμαϊκών απόψεων. [5][6]

Τα γραπτά αρχεία της Καρχηδόνας καταστράφηκαν μαζί με την πρωτεύουσα τους, την Καρχηδόνα, το 146 π.Χ. και έτσι η αφήγηση του Πολυβίου για τον Πόλεμο των Μισθοφόρων βασίζεται σε αρκετές, πλέον χαμένες, Ελληνικές και Λατινικές πηγές. [7] Ο Πολύβιος ήταν αναλυτικός ιστορικός, και όπου ήταν δυνατόν έπαιρνε συνέντευξη προσωπικά με τους συμμετέχοντες στα γεγονότα που έγραψε. [8][9] Ήταν στο προσωπικό του Σκίπιωνα Αιμιλιανού, όταν ηγήθηκε ενός ρωμαϊκού στρατού κατά τη διάρκεια του Γ΄ Καρχηδονιακού Πολέμου σε μια εκστρατεία σε πολλές από τις τοποθεσίες των ενεργειών του Πολέμου των Μισθοφόρων.[10] Μόνο μέρος του πρώτου βιβλίου από τα 40 που περιλαμβάνουν οι Ιστορίες ασχολείται με αυτόν τον πόλεμο.[11] Η ακρίβεια της περιγραφής του Πολύβιου έχει συζητηθεί πολύ τα τελευταία 150 χρόνια, αλλά η σύγχρονη άποψη είναι να την αποδεχθούμε σε μεγάλο βαθμό όπως είναι, και οι λεπτομέρειες του πολέμου στις σύγχρονες πηγές βασίζονται σχεδόν εξ ολοκλήρου σε ερμηνείες της περιγραφής του Πολύβιου. [11][5][12] Ο σύγχρονος ιστορικός Έντριου Κάρρυ θεωρεί ότι "ο Πολύβιος αποδεικνύεται αρκετά αξιόπιστος", ενώ ο Κρέιτζ Τσάμπιον τον περιγράφει ως "έναν αξιοσημείωτα καλά πληροφορημένο, εργατικό και με διάνοια ιστορικό".[13][be][14] Υπάρχουν και άλλες, αργότερα, ιστορίες του πολέμου, αλλά σε κατακερματισμένη ή συνοπτική μορφή. [2][15] Οι σύγχρονοι ιστορικοί λαμβάνουν επίσης υπόψη τις μεταγενέστερες ιστορίες του Διοδώρου Σικελιώτου και του Δίωνα Κάσσιου, αν και ο κλασικός Έντριαν Γκόλντσγουόρθυ δηλώνει ότι "η αφήγηση του Πολύβιου είναι συνήθως προτιμότερη, όταν αυτή διαφέρει από οποιαδήποτε από τις άλλες αφηγήσεις". [9][σημείωση 2] Άλλες πηγές περιλαμβάνουν επιγραφές, νομίσματα και αρχαιολογικά στοιχεία. [11]

Η πιο πριν κατάσταση

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Μισό σέκελ Καρχηδόνας. Στη μία όψη κεφαλή της Τάνιτ, με στεφάνι από στάχυα. Στην άλλη ίππος, Ζ 21 επάνω, Μ κάτω. Είναι πιθανότατα το νόμισμα που αναφέρει ο Πολύβιος, ο οποίος λέει ότι στους μισθοφόρους τού Αμίλκα δόθηκε ένα χρυσό νόμισμα ως πρώτη πληρωμή, όταν επέστρεψαν από τη Σικελία το 241 π.Χ.[16] 3,82 γραμ., 16 χλστ.

Ο Α΄ Καρχηδονιακός Πόλεμος διεξήχθη μεταξύ της Καρχηδόνας και της Ρώμης, των δύο κύριων δυνάμεων της δυτικής Μεσογείου τον 3ο αι. π.Χ., και διήρκεσε για 23 χρόνια, από το 264 έως το 241 π.Χ. Η Ρώμη εξακολουθούσε να υπάρχει ως πρωτεύουσα της Ιταλίας, ενώ η Καρχηδών καταστράφηκε από τη Ρώμη σε έναν μεταγενέστερο πόλεμο. Τα ερείπια της βρίσκονται 16 χλμ. ανατολικά της σύγχρονης Τύνιδας στην ακτή της Βόρειας Αφρικής. Οι δύο δυνάμεις αγωνίστηκαν για την υπεροχή κυρίως στο Μεσογειακό νησί της Σικελίας και τα γύρω ύδατα, καθώς και στη Βόρεια Αφρική. [17] Ήταν η μεγαλύτερη συνεχής σύγκρουση και ο μεγαλύτερος ναυτικός πόλεμος της αρχαιότητας. Μετά από τεράστιες υλικές και ανθρώπινες απώλειες και από τις δύο πλευρές, οι Καρχηδόνιοι ηττήθηκαν. [18][19] Η Καρχηδονιακή Γερουσία διέταξε τον διοικητή των δυνάμεών της στη Σικελία, Αμίλκα Βάρκα, να διαπραγματευτεί μια ειρηνευτική συνθήκη. Το ανέθεσε στον αναπληρωτή του Γίσκo.[18][19][20] Η Συνθήκη του Λουτάτιου υπογράφηκε και έφερε το τέλος στον Α΄ Καρχηδονιακό Πόλεμο. Σύμφωνα με τους όρους της συνθήκης, η Καρχηδών εκκένωσε τη Σικελία, παραδόθηκαν όλοι οι αιχμάλωτοι που είχαν συλληφθεί κατά τη διάρκεια του πολέμου, και πλήρωσε αποζημίωση 3.200 τάλαντα.[21]

Ενώ διεξαγόταν ο πόλεμος με τη Ρώμη, ο Καρχηδόνιος στρατηγός Άννο Β΄, που ήταν ένας από τους πολλούς Καρχηδόνιους Άννο που ήταν γνωστοί ως "Μεγάλοι", ηγήθηκε μιας σειράς εκστρατειών που αύξησαν σημαντικά την περιοχή της Αφρικής που ελεγχόταν από την Καρχηδόνα. Επέκτεινε τον έλεγχό της στο Θεβέστη (σημερινή Τεμπέσα, Αλγερία) 300 χλμ. νοτιοδυτικά της πρωτεύουσάς τους. [22][23] Ο Άννο ήταν αυστηρός στο να εκμεταλλεύεται τους φόρους από το πρόσφατα κατακτημένο έδαφος, για να πληρώσει τόσο τον πόλεμο με τη Ρώμη, όσο και τις εκστρατείες του.[23] Το μισό από την γεωργική παραγωγή θεωρείτο φόρος πολέμου, και ο φόρος που έπρεπε να καταβάλλεται από τις πόλεις διπλασιάστηκε. Αυτοί οι εκφοβισμοί επιβλήθηκαν αυστηρά, προκαλώντας ακραίες δυσκολίες σε πολλές περιοχές. [24][25]

Σύγχρονη αναπαράσταση Καρχηδονίων στρατιωτών και ενός πολεμικού ελέφαντα στην "Αναπαράσταση Arverniales" του 2012.

Οι στρατοί της Καρχηδόνας αποτελούνταν σχεδόν πάντα από ξένους· οι πολίτες υπηρετούσαν στον στρατό μόνο όταν υπήρχε άμεση απειλή για την πόλη της Καρχηδόνας. Η πλειοψηφία αυτών των ξένων ήταν από τη Βόρεια Αφρική. [26] Οι Λίβυοι παρέδιδαν άνδρες για μάχη εκ του σύνεγγυς: μία τάξη πεζικού εξοπλισμένη με μεγάλες ασπίδες, κράνη, μικρά σπαθιά και μακριές λόγχες, καθώς και μία τάξη ιππικού που κουβαλούσαν ακόντια: και οι δύο τάξεις ήταν γνωστές για τη πειθαρχία και τη δύναμη της επιμονής τους. Οι Νουμίδες παρείχαν ελαφρύ ιππικό, που έριχνε δόρατα από μακριά και απέφευγε τις από κοντά διαμάχες, και ελαφρά οπλισμένους με δόρατα ακροβολιστές.[27][28] Τόσο η Ιβηρική όσο και η Γαλατία παρείχαν έμπειρο πεζικό, ένοπλες δυνάμεις που θα επιτίθονταν άγρια, αλλά είχαν φήμη της αποδιοργάνωσης, αν η μάχη παρατεινόταν. [27][29][σημείωση 4] Η τάξη του Λίβυου πεζικού και η πολιτοφυλακή των κατοίκων, όταν ήταν παρούσα, θα πολεμούσαν σε έναν πυκνό σχηματισμό γνωστό ως φάλαγγα. [28] Δύο χιλιάδες σφενδονιστές στρατολογήθηκαν από τις Βαλεαρίδες Νήσους. [27][30] Οι Σικελοί και οι Ιβηροί είχαν επίσης ενταχθεί κατά τη διάρκεια του πολέμου, για να γεμίσουν τις τάξεις. [31] Οι Καρχηδόνιοι συχνά κατείχαν πολεμικούς ελέφαντες. Η Βόρεια Αφρική είχε αυτόχθονους αφρικανικούς ελέφαντες από το δάσος εκείνη την εποχή. [29] Ρωμαϊκές πηγές αναφέρονται σε αυτούς τους ξένους μαχητές ως "μισθοφόρους", αλλά ο Γκόλντσγουορθυ το περιγράφει ως "μια κατάφωρη, υπερβολική απλούστευση".[32] Υπηρετούσαν υπό μια ποικιλία ρυθμίσεων: για παράδειγμα, ορισμένοι ήταν τα τακτικά στρατεύματα των συμμαχικών πόλεων ή βασιλείων που αποστέλλονταν στην Καρχαδόνα ως μέρος των επίσημων ρυθμίσεων.[32]

Η ανταρσία

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Αφού έλαβε εντολές να κάνει ειρήνη με όποιους όρους μπορούσε να διαπραγματευτεί, ο Αμίλκας έφυγε από τη Σικελία με οργή, πεπεισμένος ότι η παράδοση ήταν περιττή. Η εκκένωση του στρατού των 20.000 Καρχηδονίων ανδρών από τη Σικελία αφέθηκε στα χέρια του Γίσκο. Μη επιθυμώντας οι πρόσφατα αδρανείς στρατιώτες να ενωθούν για δικούς τους σκοπούς, ο Γίσκο διαίρεσε σοφά τον στρατό σε μικρά αποσπάσματα με βάση τις περιοχές καταγωγής τους. Τα έστειλε πίσω στην Καρχηδόνα, ένα προς ένα. Τους υποσχέθηκε ότι θα πληρώνονταν αμέσως τον μισθό που τους χρωστούσαν για αρκετά χρόνια, και μετά να βιαστούν να επιστρέψουν στην χώρα τους. [33] Όμως οι αρχές της Καρχηδόνας αποφάσισαν να περιμένουν μέχρι να φτάσουν όλα τα αποσπάσματα, και στη συνέχεια να προσπαθήσουν να διαπραγματευθούν μια διευθέτηση με χαμηλότερο μισθό. Εν τω μεταξύ, καθώς κάθε ομάδα έφτανε, τοποθετείτο μέσα στην πόλη της Καρχηδόνας, όπου τα πλεονεκτήματα του πολιτισμού εκτιμήθηκαν πλήρως μετά από οκτώ χρόνια πολέμου. Αυτή η "ανηθικότητα" ανησύχησε τόσο πολύ τις αρχές της πόλης, που πριν φτάσουν οι 20.000, μεταφέρθηκαν στη Σίκκα Βενέρια (σύγχρονη Ελ Κεφ), 180 χλμ. μακριά, παρόλο που μεγάλο μέρος των καθυστερημένων τους έπρεπε να πληρωθούν πριν φύγουν. [34]

Απελευθερωμένοι από τη μακρά περίοδο στρατιωτικής πειθαρχίας τους και χωρίς να έχουν τίποτε να κάνουν, οι άνδρες δυσανασχέτησαν και αρνήθηκαν όλες τις προσπάθειες των Καρχηδονίων να τους πληρώσουν λιγότερα από το πλήρες οφειλόμενο ποσό. Απογοητευμένοι από τις προσπάθειες των Καρχηδονίων διαπραγματευτών να διευθετήσουν την υπόθεση, όλοι οι 20.000 στρατιώτες κατέβηκαν στην Τύνιδα, 16 χλμ. από την Καρχηδόνα. Πανικοβλημένη, η Γερουσία συμφώνησε να πληρώσει πλήρως. Οι εξεγερμένοι στρατιώτες απάντησαν απαιτώντας ακόμη περισσότερα. Ο Γίσκο, ο οποίος είχε καλή φήμη στον στρατό, μεταφέρθηκε από τη Σικελία στα τέλη του 241 π.Χ. και απεστάλη στο στρατόπεδο με αρκετά χρήματα, για να πληρώσει το μεγαλύτερο μέρος του οφειλόμενου. Άρχισε να τα καταβάλλει, με υποσχέσεις ότι το υπόλοιπο θα πληρώσει μόλις μπορέσει να εισπραχθεί. Η δυσαρέσκεια φαινόταν να έχει μειωθεί, όταν για κάποιο άγνωστο λόγο η πειθαρχία διερράγη. Πολλοί στρατιώτες επέμειναν ότι δεν ήταν αποδεκτή η συμφωνία με την Καρχηδόνα, ξέσπασε εξέγερση, οι διαφωνούντες λιθοβολήθηκαν μέχρι θανάτου, ο Γίσκο και το προσωπικό του πιάστηκαν αιχμάλωτοι και το ταμείο του κατασχέθηκε. Ο Σπένδιος, ένας δραπέτης Ρωμαίος σκλάβος που αντιμετώπιζε θάνατο με βασανιστήρια αν τον έπιαναν ξανά, και ο Μάθο, ένας Βέρβερος που ήταν δυσαρεστημένος με την στάση του Άννο από την αύξηση των φόρων από τις αφρικανικές κτήσεις της Καρχηδόνας, ανακηρύχθηκαν στρατηγικοί. Τα νέα για ένα σχηματισμένο, έμπειρο, αντι-καρχηδονιακό στρατό στην καρδιά της επικράτειας εξαπλώθηκαν γρήγορα, και πολλές πόλεις και κώμες εξεγέρθηκαν. Προμήθειες, χρήματα και ενισχύσεις εισήλθαν, και επιπλέον 70.000 άνδρες, σύμφωνα με τον Πολύβιο. [35][11][36] Τα αντάρτικα νομίσματα αυτής της περιόδου αναγράφουν "από τους Λίβυους", γεγονός που υποδηλώνει ότι τα εξεγερμένα στρατεύματα προσλήφθηκαν από τις Λιβυκές πόλεις. Με τη σειρά τους, οι επαναστατημένοι Λίβυοι μπορεί να ηγούνταν από τον Ζαρζά.[37][38][39] Άλλα νομίσματα που είχαν κόψει οι αντάρτες ήταν χαραγμένα με τα Φοινικικά γράμματα "Α, Μ ή Ζ", με τον ιστορικό Λούις Ρώλινγκς να υποθέτει, ότι αυτά αντιπροσωπεύουν τους κύριους ηγέτες των ανταρτών: Αυτάριτο, Μάθο και Ζαρζά.[39] Η διαφωνία για τους μισθούς είχε γίνει μια πλήρης εξέγερση, που τώρα απειλούσε την ύπαρξη της Καρχηδόνας ως κράτους. [26][40]

Ο Πόλεμος

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο Άννο

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
A map showing the major movements of both sides during the Battle of Utica
Η μάχη της Ουτίκα.

Ο Άννο, ως διοικητής του αφρικανικού στρατού της Καρχηδόνας, ανέλαβε τη μάχη. [31] Οι περισσότεροι Αφρικανοί που ήταν στην ομάδα του παρέμειναν πιστοί· ήταν συνηθισμένοι να ενεργούν εναντίον των συμπατριωτών τους Αφρικανών. Το μη Αφρικανικό του τμήμα είχε παραμείνει στρατοπεδευμένο στην Καρχηδόνα, όταν ο στρατός της Σικελίας εκδιώχθηκε, και παρέμεινε επίσης πιστός. Οι λίγοι στρατιώτες που ήταν ακόμη στη Σικελία, πληρώθηκαν μέχρι τότε και αναπτύχθηκαν με τον Άννo, και συγκεντρώθηκαν χρήματα για να προσλάβουν νέα στρατεύματα. Ένας άγνωστος αριθμός Καρχηδονίων πολιτών ενσωματώθηκε στον στρατό του Άννο. [41] Μέχρι τη στιγμή που ο Άννο συγκέντρωσε αυτή την δύναμη, οι αντάρτες είχαν ήδη αποκλειστεί την Ουτίκα και την Ιππώνα (σύγχρονη Μπιζέρτε). [42]

Στις αρχές του 240 π.Χ. ο Άννο αναχώρησε με τον στρατό για να ανακουφίσει την Ουτίκα. Πήρε μαζί του 100 ελέφαντες και πολιορκητικές μηχανές. [43][35]Ο Άννο εισέβαλε στο στρατόπεδο των ανταρτών στη μάχη της Ουτίκα και οι ελέφαντές του κατέστρεψαν τους πολιορκητές. Ο στρατός του Άννο κατέλαβε το στρατόπεδο και ο ίδιος ο Άννο εισήλθε στην πόλη με θρίαμβο. Ωστόσο, οι σκληροπυρηνικοί βετεράνοι του Σικελικού στρατού συγκεντρώθηκαν στους κοντινούς λόφους και, καθώς δεν τους είχαν κυνηγήσει, ανασυντάχθηκαν και επέστρεψαν προς την Ουτίκα. Οι Καρχηδόνιοι -που συνήθιζαν να πολεμούν τις πολιτοφυλακές των πόλεων των Νουμιδών- εόρταζαν ακόμη τη νίκη τους, όταν οι αντάρτες αντεπιτέθηκαν. Οι Καρχηδόνιοι έφυγαν, με μεγάλη απώλεια ζωών, έχοντας χάσει τις αποσκευές τους και τις μηχανές πολιορκίας. Για το υπόλοιπο του έτους ο Άννο έκανε μικροσυμπλοκές με την αντάρτικη δύναμη, έχοντας επανειλημμένα ευκαιρίες να τους φέρει στη μάχη ή να τους θέσει σε μειονεκτική θέση. Ο στρατιωτικός ιστορικός Νάιτζελ Μπάγκναλ γράφει για την "ακατάλληλη ικανότητα του Άννο ως διοικητή πεδίου μάχης". [25][44]

Η Ρώμη αρνήθηκε κατηγορηματικά να επωφεληθεί από τα προβλήματα της Καρχηδόνας. Οι Ιταλοί απαγορεύονταν να συναλλάσσονται με τους επαναστάτες, αλλά ενθαρρύνονταν να κάνουν συναλλαγές με την Καρχηδόνα. Τότε 2.743 Καρχηδόνιοι αιχμάλωτοι που κρατούνταν ακόμη, απελευθερώθηκαν, χωρίς να απαιτούνται λύτρα, και εγγράφτηκαν αμέσως στον στρατό της Καρχηδόνας. [11][45] Ο Ιέρων Β΄, βασιλιάς του (ρωμαϊκού δορυφόρου) βασιλείου των Συρακουσών, είχε τη δυνατότητα να προμηθεύει την Καρχηδόνα με τις μεγάλες ποσότητες τροφής που χρειαζόταν, και δεν ήταν πλέον αυτή σε θέση να τις αποκτήσει από το εσωτερικό της. [45][46] Στα τέλη του 240 ή στις αρχές του 239 π.Χ., οι Καρχηδονιακές φρουρές στη Σαρδηνία εντάχθηκαν στην εξέγερση, σκοτώνοντας τους αξιωματικούς τους και τον κυβερνήτη του νησιού. Οι Καρχηδόνιοι έστειλαν μια δύναμη για να ανακτήσουν το νησί. Όταν έφτασε, τα μέλη της εξεγέρθηκαν επίσης, εντάχθηκαν στους προηγούμενους εξεγερμένους, και σκότωσαν όλους τους Καρχηδόνιους στο νησί. Οι εξεγερμένοι κατόπιν κάλεσαν τη Ρώμη για προστασία, αίτημα το οποίο απορρίφθηκε. [11][47][48] Ο κλασικός ερευνητής Ρίτσαρντ Μάιλς γράφει ότι "η Ρώμη δεν ήταν σε θέση να ξεκινήσει έναν ακόμη πόλεμο" και επιθυμούσε να αποφύγει την απόκτηση φήμης για την υποστήριξη εξεγέρσεων. [49]

Ο Αμίλκας Βάρκας

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
A map showing the major movements of both sides during the Battle of the Bagradas River
Η μάχη του ποταμού Βαγράδα.

Σε κάποια στιγμή κατά τη διάρκεια του 240 π.Χ. οι Καρχηδόνιοι ανέπτυξαν μια άλλη, μικρότερη δύναμη, περίπου 10.000 ανδρών. Περιελάμβανε λιποτάκτες από τους επαναστάτες, 2.000 ιππείς, και 70 ελέφαντες. Αυτή τοποθετήθηκε υπό την διοίκηση του Αμίλκα, ο οποίος είχε διοικήσει τις Καρχηδονιακές δυνάμεις στη Σικελία για τα τελευταία έξι χρόνια του Α΄ Καρχηδονιακού Πολέμου. [44] Οι επαναστάτες κρατούσαν τη γραμμή του ποταμού Βαγράδα με 10.000 άνδρες υπό την διοίκηση του Σπένδιου. Ο Αμίλκας θα έπρεπε να βαδίσει από ένα πέρασμα, αν ήθελε να αποκτήσει πρόσβαση σε ανοιχτό πεδίο, όπου θα μπορούσε να κάνει ελιγμούς. Το έκανε με ένα στρατήγημα, και ο Σπένδιος εντωμεταξύ ενισχύθηκε από επιπλέον 15.000 άνδρες, που είχαν αποσπαστεί από την δύναμη που περικύκλωνε την Ουτίκα, την οποία οι επαναστάτες είχαν ανανεώσει. Ο επαναστατικός στρατός των 25.000 ανδρών προχώρησε να επιτεθεί στον Αμίλκα στη μάχη του ποταμού Βαγράδα. Αυτό που συνέβη μετά δεν είναι ξεκάθαρο: φαίνεται ότι ο Αμίλκας προσποιήθηκε υποχώρηση, και όταν οι αντάρτες διέρρηξαν τις τάξεις τους για να κυνηγήσουν, οι Καρχηδόνιοι έκαναν αναστροφή σε καλή τάξη και αντεπιτέθηκαν. Έτσι απώθησε τους αντάρτες, οι οποίοι υπέστησαν απώλειες 8.000 ανδρών.[26][50][35]

Ο Αμίλκας διορίστηκε από κοινού διοικητής του Καρχηδονιακού στρατού μαζί με τον Άννο, αλλά δεν υπήρχε συνεργασία μεταξύ των δύο. [51] Ενώ ο Άννο έκανε ελιγμούς εναντίον του Μάθο προς το βορρά κοντά στην Ιππώνα, ο Αμίλκας αντιμετώπιζε διάφορες πόλεις και κώμες που είχαν περάσει στους επαναστάτες, φέρνοντάς τες πίσω στην πίστη των Καρχηδονίων μετά από μείγμα διπλωματίας και δύναμης. Ήταν υπό την σκιά (παρακολούθηση) μίας αντάρτικης δύναμη ανώτερου μεγέθους, η οποία βάδιζε σε ανώμαλο έδαφος από φόβο για το ιππικό και τους ελέφαντες τού Αμίλκα, και παρενοχλούσε τους τροφοσυλλέκτες και τους ανιχνευτές του. [52][49] Νοτιο-δυτικά της Ουτίκα, ο Αμίλκας μετακίνησε τη δύναμή του στα βουνά, σε μια προσπάθεια να φέρει τους επαναστάτες στη μάχη, αλλά περικυκλώθηκε.[25] Οι Καρχηδόνιοι σώθηκαν από την καταστροφή, μόνο όταν ένας Νουμίδης ηγέτης, ο Ναράβας, ο οποίος είχε υπηρετήσει και θαύμαζε τον Αμίλκα στη Σικελία, άλλαξε πλευρά, φέρνοντας μαζί του 2.000 ιππείς.[53][54] Αυτό αποδείχθηκε καταστροφικό για τους επαναστάτες, και στην επόμενη διεξαχθείσα μάχη, έχασαν 10.000 νεκρούς και 4.000 αιχμαλώτους. [55]

Ο Πόλεμος χωρίς ανακωχή

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
A map showing the major movements of both sides during the war
Οι κύριες μανούβρες κατά τον πόλεμο.

Από τότε που έφυγε από την Καρχηδόνα, ο Αμίλκας είχε αντιμετωπίσει καλά τους επαναστάτες που είχε συλλάβει, και τους πρόσφερε την επιλογή να ενταχθούν στον στρατό του ή να επιστρέψουν ελεύθερα σπίτι τους. Έκανε την ίδια προσφορά στους 4.000 αιχμάλωτους από την πρόσφατη μάχη. [55] Οι ηγέτες των ανταρτών αντιλήφθηκαν ότι αυτή η γενναιόδωρη μεταχείριση ήταν το κίνητρο πίσω από τη λιποταξία του Ναράβα, και φοβήθηκαν τη διάλυση τού στρατού τους· ήταν ενήμεροι ότι τέτοιοι γενναιόδωροι όροι δεν θα επεκτείνονταν σε αυτούς προσωπικά. Για να απομακρύνει την πιθανότητα καλής θέλησης μεταξύ των πλευρών, ο Σπένδιος, ενθαρρυνόμενος από τον συνεργάτη του ηγέτη, τον Γαλάτη Αυτάριτο, πήρε 700 Καρχηδόνιους αιχμαλώτους, συμπεριλαμβανομένου του Γίσκο, και τους βασάνισε μέχρι θανάτου: τους έκοψε τα χέρια, τα γεννητικά όργανα, τους έσπασε τα πόδια, και τους πέταξε σε έναν λάκκο και τους έθαψε ζωντανούς. [56][53][57] Ο μισθοφόρος ηγέτης και ικανός πολύγλωσσος Αυτάριτος αναφέρεται από τον Πολύβιο ως ο επικεφαλής προδότης αυτής της σφαγής. Ο Αμίλκας, με τη σειρά του, σκότωσε τους κρατουμένους του. Από αυτό το σημείο, καμία πλευρά δεν έδειξε καθόλου έλεος, και η ασυνήθιστη αγριότητα του πολέμου έκανε τον Πολυβίο να τον αποκαλέσει "πόλεμο χωρίς ανακωχή". [53][57] Όποιον άλλον αιχμάλωτο έπιαναν οι Καρχηδόνιοι, καταπατιόταν μέχρι θανάτου από ελέφαντες. [58][59]

Σε κάποιο σημείο μεταξύ Μαρτίου και Σεπτεμβρίου του 239 π.Χ., οι προηγουμένως πιστές πόλεις της Ουτίκας και της Ιππώνος σκότωσαν τις Καρχηδονιακές φρουρές τους, και εντάχθηκαν στους επαναστάτες. [60] Οι κάτοικοι της Ουτίκας προσέφεραν την πόλη τους στους Ρωμαίους, οι οποίοι, όπως και με τους εξεγερμένους στη Σαρδηνία, την αρνήθηκαν. [49][61] Οι αντάρτες που επιχειρούσαν πριν στην περιοχή, μετακινήθηκαν νότια και άρχισαν να πολιορκούν την Καρχηδόνα. [60]

Έχοντας σαφή υπεροχή στο ιππικό, ο Αμίλκας επιτέθηκε στις γραμμές εφοδιασμού των ανταρτών γύρω από την Καρχηδόνα. [57] Στα μέσα του 239 π.Χ. ενώθηκε με αυτόν ο Άννο και ο στρατός του, αλλά οι δύο άνδρες διαφωνούσαν ως προς τη καλύτερη στρατηγική, και οι επιχειρήσεις παρέλυσαν. Ασυνήθιστα, η επιλογή του ανώτατου διοικητή τέθηκε σε ψηφοφορία του στρατού -πιθανόν μόνο των αξιωματικών[62]- που εξέλεξαν τον Αμίλκα. Ο Άννo εγκατέλειψε τον στρατό.[60][63] Στις αρχές του 238 π.Χ. η έλλειψη προμηθειών ανάγκασε τους επαναστάτες να παύσουν την πολιορκία της Καρχηδόνας. Επέστρεψαν στην Τύνιδα, από όπου διατηρούσαν έναν πιο μακρινό αποκλεισμό. [47][57] Ενώ ο Μάθο διατηρούσε το αποκλεισμό, ο Σπένδιος οδήγησε 40.000 άνδρες εναντίον του Αμίλκα. Όπως και το προηγούμενο έτος, έμειναν σε υψηλότερο και πιο άγριο έδαφος και παρενοχλούσαν τον στρατό της Καρχηδόνας. Μετά από μια περίοδο εκστρατείας, της οποίας οι λεπτομέρειες δεν είναι σαφείς στις πηγές, ο Αμίλκας παγίδευσε τους επαναστάτες σε ένα πέρασμα ή βουνό που είναι γνωστό ως Πριόνι. Περιορισμένοι στο βουνό και με το φαγητό τους εξαντλημένο, οι αντάρτες έφαγαν τα άλογά τους, τους κρατούμενούς τους, και μετά τους σκλάβους τους, ελπίζοντας ότι ο Μάθο θα βγει από την Τύνιδα για να τους σώσει. Τελικά τα στρατεύματα που είχαν περικυκλωθεί, ανάγκασαν τους ηγέτες τους να διαπραγματευθούν με τον Αμίλκα, αλλά με ένα λεπτό πρόσχημα ο Αμίλκας πήρε κρατούμενο τον Σπένδιο και τους υποδιοικητές του. Οι επαναστάτες προσπάθησαν στη συνέχεια να βγουν και στη μάχη του Πριονιού σφαγιάστηκαν ως τον τελευταίο. [35][54]

A black-and-white painting showing five men, two in armour, crucified in front of a city
Ο Γάλλος χαράκτης του 19ου αι. Βικτόρ Αρμάν Πουαρσόν όπως φαντάστηκε τη σταύρωση του Σπένδιου και των υποδιοικητών του εμπρός από τα τείχη της Τύνιδας.

Ο Αμίλκας κατόπιν εισέβαλε στην Τυνησία και την πολιορκούσε στα τέλη του 238 π.Χ. Η πόλη ήταν δύσκολη για πρόσβαση, τόσο από την ανατολή όσο και από τη δύση, οπότε ο Αμίλκας κατέλαβε μια θέση νότια με τον μισό στρατό, και ο υποδιοικητής του Αννίβας ήταν βόρεια για την ισορροπία. Οι ηγέτες των ανταρτών που είχαν συλληφθεί πριν από τη μάχη του Πριονιού σταυρώθηκαν μπροστά από την πόλη. Ο Μάθο διέταξε μια μεγάλης κλίμακας νυκτερινή επίθεση, η οποία εξέπληξε τους Καρχηδόνιους, οι οποίοι υπέστησαν πολλές απώλειες. Ένα από τα στρατόπεδά τους καταλήφθηκε και έχασαν πολλές αποσκευές τους. Επιπλέον ο Αννίβας, και μια αντιπροσωπεία 30 ευγενών Καρχηδονίων, που επισκέπτονταν τον στρατό, συνελήφθησαν. Βασανίστηκαν και μετά καρφώθηκαν στους σταυρούς που είχαν σταυρωθεί προηγουμένως ο Σπένδιος και οι συνάδελφοί του. Ο Αμίλκας εγκατέλειψε την πολιορκία, και αποσύρθηκε προς τον βορρά.[64][54]

Η Γερουσία ενθάρρυνε την συμφιλίωση μεταξύ του Άννο και του Αμίλκα, και συμφώνησαν να υπηρετήσουν μαζί. Εν τω μεταξύ, ο Μάθο και ο στρατός του είχαν εγκαταλείψει την Τύνιδα και είχαν πορευτεί 160 χλμ. προς τον νότο, προς την πλούσια πόλη της Λέπτις Πάρβα, η οποία είχε εξεγερθεί εναντίον της Καρχηδόνας νωρίτερα στον πόλεμο. [64] Ο Άννο και ο Αμίλκας κατέβηκαν πίσω τους με έναν στρατό συνολικού αριθμού περίπου 40.000 ανδρών, συμπεριλαμβανομένου κάθε Καρχηδόνιου πολίτη σε στρατεύσιμη ηλικία. [46] Οι επαναστάτες, αντί να περιμένουν να πολιορκηθούν, συναντήθηκαν με τους Καρχηδόνιους σε ανοιχτή μάχη στα μέσα έως τα τέλη του 238 π.Χ. [65] Δεν υπάρχουν λεπτομέρειες της μάχης, που να επιβίωσαν, αλλά οι υπόλοιποι 30.000 επαναστάτες εξολοθρεύθηκαν και ο Μάθο καταλήφθηκε με λίγες απώλειες από τους Καρχηδόνιους. [66][46] Οποιοσδήποτε άλλος κρατούμενος σταυρώθηκε, ενώ ο Μάθο τραβήχτηκε στους δρόμους της Καρχηδόνας και βασανίστηκε μέχρι θανάτου από τους κατοίκους της. [67] Οι περισσότερες πόλεις και κώμες που δεν είχαν ήδη συμφωνήσει με την Καρχηδόνα, τώρα το έκαναν, με εξαίρεση την Ουτίκα και την Ιππώνα, οι κάτοικοι των οποίων φοβήθηκαν εκδίκηση για τη σφαγή τους των Καρχηδονίων. Προσπάθησαν να αντέξουν, αλλά ο Πολύβιος λέει ότι παραδόθηκαν πολύ "γρήγορα", πιθανότατα στα τέλη του 238 ή πολύ νωρίς το 237 π.Χ.[68] Οι παραδομένες πόλεις και κώμες αντιμετωπίστηκαν με επιείκεια, και τους επιβλήθηκαν Καρχηδόνιοι κυβερνήτες. [69]

Η Σαρδηνία

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Πιθανότατα το 237 π.Χ., οι ιθαγενείς κάτοικοι της Σαρδηνίας σηκώθηκαν και έδιωξαν την εξεγερμένη φρουρά, η οποία προσέφυγε στην Ιταλία. [61] Καθώς ο πόλεμος στην Αφρική έφτασε στο τέλος, κάλεσαν ξανά τη βοήθεια των Ρωμαίων. Αυτή τη φορά οι Ρωμαίοι συμφώνησαν και προετοίμασαν μια αποστολή για να καταλάβουν και τη Σαρδηνία και την Κορσική.[18] Δεν είναι σαφές από τις πηγές, γιατί οι Ρωμαίοι συμπεριφέρθηκαν διαφορετικά από ό,τι τρία χρόνια νωρίτερα. [11][69] Ο Πολύβιος θεωρούσε ότι αυτή η ενέργεια ήταν αμυντική. [70] Η Καρχηδών έστειλε πρεσβεία στη Ρώμη, η οποία ανέφερε τη Συνθήκη του Λουτάτιου και ισχυρίστηκε ότι οι Καρχηδόνιοι ετοιμάζονται για την δική τους αποστολή για να ανακτήσουν το νησί, το οποίο κατείχαν για 300 χρόνια. Η Ρωμαϊκή Σύγκλητος δήλωσε κυνικά ότι θεωρούσαν την προετοιμασία αυτής της δύναμης μια πράξη πολέμου. Οι όροι ειρήνης τους ήταν η παραχώρηση της Σαρδηνίας και της Κορσικής και η πληρωμή πρόσθετης αποζημίωσης 1.200 ταλάντων. [70][49][σημείωση 7] Αποδυναμωμένη μετά από 30 χρόνια πολέμου, η Καρχηδών αποφάσισε να εισέλθει σε σύγκρουση με τη Ρώμη ξανά. [71]

Τα αποτελέσματα

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Οι Ρωμαίοι χρειάστηκαν ισχυρή στρατιωτική παρουσία στη Σαρδηνία και την Κορσική για τουλάχιστον τα επόμενα επτά χρόνια, καθώς αγωνίζονταν να καταστείλουν τους εντόπιους κατοίκους. Η κατάληψη της Σαρδηνίας και της Κορσικής από τη Ρώμη και η πρόσθετη αποζημίωση ήγειραν τη δυσαρέσκεια στην Καρχηδόνα. [72][73] Ο Πολύβιος θεωρούσε αυτή την πράξη κακής πίστης από τους Ρωμαίους, ως την μόνη μεγάλη αιτία του πολέμου με την Καρχαδόνα, ο οποίος εξερράγη ξανά 19 χρόνια αργότερα. [71] Ο ρόλος του Αμίλκα Βάρκα στη νίκη ενίσχυσε σημαντικά το κύρος και τη δύναμη της οικογένειας Βάρκα. Αμέσως μετά τον πόλεμο, ο Αμίλκας οδήγησε πολλούς από τους βετεράνους του σε μια αποστολή για την επέκταση των Καρχηδονιακών κτήσεων στη νότια Ιβηρική. Αυτό δημιούργησε μία ημι-αυτόνομη κτήση των Βαρκιδών. Το 218 π.Χ. ένας Καρχηδονιακός στρατός υπό τον Αννίβα Βάρκα πολιόρκησε την προστατευόμενη από τους Ρωμαίους πόλη του Σαγούντου στην ανατολική Ιβηρική, παρέχοντας τη σπίθα που άναψε τον Β΄ Καρχηδονιακό Πόλεμο. [74][11]

Ο ιστορικός Ντέξτερ Χόγιος γράφει ότι "ο πόλεμος χωρίς ανακωχή... παρήγε μια πλήρη και διαρκή ανατροπή της εγχώριας μοίρας της Καρχηδόνας και του στρατιωτικού προσανατολισμού". [20] Ο Μάιλς συμφωνεί ότι υπήρξε "μια περίοδος βαθιάς πολιτικής μεταμόρφωσης".[75] Η Καρχηδών δεν ανέκτησε ποτέ τον έλεγχο τού στρατού της: οι στρατηγοί συνέχισαν να εκλέγονται από τους στρατούς τους, όπως ο Αμίλκας. Εσωτερικά, οι απόψεις τόσο των Βαρκιδών, όσο και της Λαϊκής Συνέλευσης υπαγορεύονταν όλο και περισσότερο από τα παλαιότερα καθιερωμένα όργανα της Γερουσίας και της Βουλής. [49]

Βλέπε επίσης

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Σημειώσεις, παραπομπές και πηγές

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Σημειώσεις

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  1. ↑ 1,0 1,1 Goldsworthy 2006, σελ. 20.
  2. ↑ 2,0 2,1 Tipps 1985, σελ. 432.
  3. ↑ Shutt 1938, σελ. 53.
  4. ↑ Walbank 1990.
  5. ↑ 5,0 5,1 Lazenby 1996.
  6. ↑ Hau 2016.
  7. ↑ Goldsworthy 2006, σελ. 23.
  8. ↑ Shutt 1938, σελ. 55.
  9. ↑ 9,0 9,1 Goldsworthy 2006, σελ. 21.
  10. ↑ Champion 2015.
  11. ↑ 11,0 11,1 11,2 11,3 11,4 11,5 11,6 11,7 Goldsworthy 2006.
  12. ↑ Tipps 1985.
  13. ↑ Champion 2015, σελ. 102.
  14. ↑ Curry 2012, σελ. 34.
  15. ↑ Goldsworthy 2006, σελ. 22.
  16. ↑ Carradice 1988, σελ. 49.
  17. ↑ Goldsworthy 2006, σελ. 82.
  18. ↑ 18,0 18,1 18,2 Lazenby 1996, σελ. 157.
  19. ↑ 19,0 19,1 Bagnall 1999, σελ. 97.
  20. ↑ 20,0 20,1 Hoyos 2015, σελ. 206.
  21. ↑ Miles 2011, σελ. 196.
  22. ↑ Bagnall 1999, σελ. 99.
  23. ↑ 23,0 23,1 Hoyos 2015, σελ. 205.
  24. ↑ Bagnall 1999, σελ. 114.
  25. ↑ 25,0 25,1 25,2 Eckstein 2017, σελ. 6.
  26. ↑ 26,0 26,1 26,2 Scullard 2006, σελ. 567.
  27. ↑ 27,0 27,1 27,2 Goldsworthy 2006, σελ. 32.
  28. ↑ 28,0 28,1 Koon 2015, σελ. 80.
  29. ↑ 29,0 29,1 Bagnall 1999, σελ. 9.
  30. ↑ Bagnall 1999, σελ. 8.
  31. ↑ 31,0 31,1 Hoyos 2015, σελ. 207.
  32. ↑ 32,0 32,1 Goldsworthy 2006, σελ. 33.
  33. ↑ Goldsworthy 2006, σελ. 133.
  34. ↑ Bagnall 1999, σελ. 112.
  35. ↑ 35,0 35,1 35,2 35,3 Bagnall 1999.
  36. ↑ Hoyos 2000, σελ. 371.
  37. ↑ Lendering 2022, σελ. 124.
  38. ↑ Hoyos 2007, σελ. 198.
  39. ↑ 39,0 39,1 Rawlings 2017, σελ. 169.
  40. ↑ Miles 2011, σελ. 204.
  41. ↑ Hoyos 2007, σελ. 88.
  42. ↑ Warmington 1993, σελ. 188.
  43. ↑ Hoyos 2000, σελ. 373.
  44. ↑ 44,0 44,1 Bagnall 1999, σελ. 115.
  45. ↑ 45,0 45,1 Lazenby 1996, σελ. 173.
  46. ↑ 46,0 46,1 46,2 Scullard 2006, σελ. 568.
  47. ↑ 47,0 47,1 Hoyos 2000, σελ. 376.
  48. ↑ Miles 2011, σελ. 212.
  49. ↑ 49,0 49,1 49,2 49,3 49,4 Miles 2011.
  50. ↑ Miles 2011, σελ. 207.
  51. ↑ Miles 2011, σελ. 209.
  52. ↑ Bagnall 1999, σελ. 117.
  53. ↑ 53,0 53,1 53,2 Miles 2011, σελ. 208.
  54. ↑ 54,0 54,1 54,2 Hoyos 2007.
  55. ↑ 55,0 55,1 Bagnall 1999, σελ. 118.
  56. ↑ Goldsworthy 2006, σελ. 118.
  57. ↑ 57,0 57,1 57,2 57,3 Eckstein 2017, σελ. 7.
  58. ↑ Miles 2011, σελ. 210.
  59. ↑ Goldsworthy 2006, σελ. 135.
  60. ↑ 60,0 60,1 60,2 Hoyos 2000, σελ. 374.
  61. ↑ 61,0 61,1 Goldsworthy 2006, σελ. 136.
  62. ↑ Hoyos 2015, σελ. 208.
  63. ↑ Bagnall 1999, σελ. 119.
  64. ↑ 64,0 64,1 Bagnall 1999, σελ. 122.
  65. ↑ Hoyos 2000, σελ. 380.
  66. ↑ Eckstein 2017, σελ. 8.
  67. ↑ Miles 2011, σελ. 211.
  68. ↑ Hoyos 2000, σελ. 377.
  69. ↑ 69,0 69,1 Hoyos 2015, σελ. 210.
  70. ↑ 70,0 70,1 Scullard 2006, σελ. 569.
  71. ↑ 71,0 71,1 Lazenby 1996, σελ. 175.
  72. ↑ Hoyos 2015, σελ. 211.
  73. ↑ Miles 2011, σελ. 213.
  74. ↑ Collins 1998, σελ. 13.
  75. ↑ Miles 2011, σελ. 214.

Συμπεράσματα

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Πηγές

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  • Bagnall, Nigel (1999). The Punic Wars: Rome, Carthage and the Struggle for the Mediterranean. London: Pimlico. ISBN 978-0-7126-6608-4. 
  • Carradice, Ian A. (1988). «The Libyan War and Coinage: a New Hoard and the Evidence of Metal Analysis». The Numismatic Chronicle 148: 33–52. 
  • Champion, Craige B. (2015) [2011]. «Polybius and the Punic Wars». Στο: Hoyos, Dexter, επιμ. A Companion to the Punic Wars. Chichester, West Sussex: John Wiley. σελίδες 95–110. ISBN 978-1-1190-2550-4. 
  • Collins, Roger (1998). Spain: An Oxford Archaeological Guide. Oxford: Oxford University Press. ISBN 978-0-19-285300-4. 
  • Curry, Andrew (2012). «The Weapon That Changed History». Archaeology 65 (1): 32–37. 
  • Eckstein, Arthur (2017). «The First Punic War and After, 264-237 BC». The Encyclopedia of Ancient Battles. Wiley Online Library. σελίδες 1–14. doi:10.1002/9781119099000.wbabat0270. ISBN 978-1405186452. 
  • Goldsworthy, Adrian (2006). The Fall of Carthage: The Punic Wars 265–146 BC. London: Phoenix. ISBN 978-0-304-36642-2. 
  • Hau, Lisa (2016). Moral History from Herodotus to Diodorus Siculus. Edinburgh: Edinburgh University Press. ISBN 978-1-4744-1107-3. 
  • Hoyos, Dexter (2000). «Towards a Chronology of the 'Truceless War', 241–237 B.C.». Rheinisches Museum für Philologie 143 (3/4): 369–380. 
  • Hoyos, Dexter (2007). Truceless War: Carthage's Fight for Survival, 241 to 237 BC. Leiden; Boston: Brill. ISBN 978-90-474-2192-4. 
  • Hoyos, Dexter (2015) [2011]. «Carthage in Africa and Spain, 241–218». Στο: Hoyos, Dexter, επιμ. A Companion to the Punic Wars. Chichester, West Sussex: John Wiley. σελίδες 204–222. ISBN 978-1-1190-2550-4. 
  • Rawlings, Louis (2017). «Warlords, Carthage and the Limits of Hegemony». Στο: Naco del Hoyo, Toni· Lopez Sanchez, Fernando, επιμ. War, Warlords, and Interstate Relations in the Ancient Mediterranean. Leiden: Brill Publishers. σελίδες 151–180. ISBN 978-9004354043. 
  • Jones, Peter V.· Sidwell, Keith C. (2003) [1998]. The World of Rome: An Introduction to Roman Culture. Cambridge: Cambridge University Press. ISBN 978-0-521-38600-5. 
  • Koon, Sam (2015) [2011]. «Phalanx and Legion: the "Face" of Punic War Battle». Στο: Hoyos, Dexter, επιμ. A Companion to the Punic Wars. Chichester, West Sussex: John Wiley. σελίδες 77–94. ISBN 978-1-1190-2550-4. 
  • Lazenby, John (1996). The First Punic War: A Military History. Stanford, California: Stanford University Press. ISBN 978-0-8047-2673-3. 
  • Miles, Richard (2011). Carthage Must be Destroyed. London: Penguin. ISBN 978-0-141-01809-6. 
  • Mineo, Bernard (2015) [2011]. «Principal Literary Sources for the Punic Wars (apart from Polybius)». Στο: Hoyos, Dexter, επιμ. A Companion to the Punic Wars. Chichester, West Sussex: John Wiley. σελίδες 111–128. ISBN 978-1-1190-2550-4. 
  • Robinson, E. S. G. (1956). «The Libyan Hoard (1952): Addenda, and the Libyan Coinage in General». The Numismatic Chronicle and Journal of the Royal Numismatic Society 16: 9–14. 
  • Scullard, H.H. (2006) [1989]. «Carthage and Rome». Στο: Walbank, F. W.· Astin, A. E.· Frederiksen, M. W.· Ogilvie, R. M., επιμ. Cambridge Ancient History: Volume 7, Part 2, 2nd Edition. Cambridge: Cambridge University Press. σελίδες 486–569. ISBN 0-521-23446-8.  Unknown parameter |name-list-style= ignored (βοήθεια)
  • Shutt, Rowland (1938). «Polybius: A Sketch». Greece & Rome 8 (22): 50–57. doi:10.1017/S001738350000588X. https://archive.org/details/sim_greece-rome_1938-10_8_22/page/50. 
  • Tipps, G.K. (1985). «The Battle of Ecnomus». Historia: Zeitschrift für Alte Geschichte 34 (4): 432–465. 
  • Walbank, F. W. (1990). Polybius. 1. Berkeley: University of California Press. ISBN 978-0-520-06981-7. 
  • Warmington, Brian (1993) [1960]. Carthage. New York: Barnes & Noble, Inc. ISBN 978-1-56619-210-1. 
  • Lendering, Jona (2022). De Vergeten Oorlog. Utrecht: Omniboek. ISBN 9789401918640. 

Εξωτερικοί σύνδεσμοι

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Πόλεμος_των_Μισθοφόρων&oldid=10669841"