Μετάβαση στο περιεχόμενο

Πέιδρο Αβοντάνο

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Πέιδρο Αβοντάνο
Όνομα στη
μητρική γλώσσα		Pedro António Avondano (Πορτογαλικά)
Γέννηση16  Απριλίου 1714[1][2]
Λισαβόνα[3]
Θάνατος1782[4][5][2]
Λισαβόνα[6]
Χώρα πολιτογράφησηςΒασίλειο της Πορτογαλίας
Ιδιότητασυνθέτης[7] και βιολονίστας[8]
Όργαναβιολί
Commons page Σχετικά πολυμέσα
δεδομένα (π • σ • ε )

Ο Πέιδρο Αντόνιο Αβοντάνο (Pedro António Avondano, Λισαβόνα, 16 Απριλίου 1714 – 1782) ήταν ιταλικής καταγωγής Πορτογάλος συνθέτης και βιολονίστας.[9]

Βιογραφία

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο Αβοντάνο ξεκίνησε μουσικές σπουδές με τον πατέρα του Πιέτρο Τζιόρτζιο (Pietro Giorgio), ο οποίος ήταν Ιταλός από τη Γένοβα, έπαιζε βιολί σε υψηλό επίπεδο και υπηρετούσε στην Αυλή του βασιλιά Ζοάο V, που ήθελε να εισάγει μιά «ιταλική» αισθητική στους κοσμικούς του κύκλους. Έτσι και ο γιος του Πέιδρο θα υπηρετήσει αργότερα, το 1763, στη συγκεκριμένη Αυλή, ως βιολονίστας και αυτός, αλλά στην υπηρεσία του βασιλιά Ζοζέ Ι.

Ο Ζοζέ Μάζα (Joseph Mazza) συγγραφέας του βιβλίου «Βιογραφικό Λεξικό των Μουσικών της Πορτογαλίας», αναφέρει λίγο μετά το θάνατο του Αβοντάνο ότι «...ήταν βιολονίστας της Αυτού Μεγαλειότητος και εξαιρετικός συνθέτης. Η μουσική του διακρινόταν από μεγάλη αρμονία και απαλότητα. Συνέθεσε Ψαλμούς, Λειτουργία, ένα Τe Deum, πολλές σονάτες για τσέμπαλο και άλλα όργανα. Συνέθεσε επίσης τη μουσική της μπουρλέσκ (burlesque) όπερας Ο Κόσμος του Φεγγαριού (Il Mondo della Luna), η οποία παρουσιάστηκε παρουσία του Μεγαλειοτάτου, και είχε λαμπρή υποδοχή». Το 1742 έκανε το ντεμπούτο του στη Ματσεράτα (Macerata) της Ιταλίας, με τη σοβαρή όπερά του (opera seria) Βερενίκη. Η καντάτα Οι Άμυνες της Αγάπης (Le Difese d'Amore), παρουσιάστηκε το 1764 στο Παλάτι Αγιούντα, στο γάμο του Μαρκησίου Πομπάλ, ενώ ένα χρόνο μετά, το καρναβάλι του 1765, η όπερα Ο Κόσμος του Φεγγαριού, σε λιμπρέτο του Κάρλο Γκολντόνι (Carlo Goldoni), έκανε ιταλική πρεμιέρα στο Βασιλικό Παλάτι της Σαλβατέρα (Salvaterra), η πρώτη όπερα Πορτογάλου συνθέτη που παρουσιάστηκε σε ιταλική Αυλή. Το λιμπρέτο αυτής της όπερας χρησιμοποιήθηκε ευρέως και από άλλους συνθέτες, όπως από τον Μπαλντασάρε Γκαλούπι (Baldassare Galuppi) το 1750, τον Τζιοβάνι Παϊζιέλο (Giovanni Paisiello) το 1774, τον Τζενάρο Ασταρίτα (Gennaro Astaritta) το 1775, και τον Φραντς Γιόζεφ Χάυντν (Franz Joseph Haydn) το 1777.

  • Εκείνη την εποχή, τόσο η αριστοκρατία όσο και οι πλούσιες οικογένειες συνήθιζαν να χρησιμοποιούν τις υπηρεσίες των πιο διάσημων δεξιοτεχνών της χώρας τους, ώστε να μπορούν να «διασκεδάζουν» τους καλεσμένους τους με την καλύτερη δυνατή μουσική ψυχαγωγία. Μερικοί από αυτούς τους επαγγελματίες μουσικούς ήσαν επίσης οι εκπαιδευτικοί αυτών των νεαρών οικογενειών, ενώ οι συνθέσεις τους απευθύνονταν ειδικά σε αυτόν τον ολοένα διευρυνόμενο κύκλο «ιδιωτικών σαλονιών». Έτσι, η μουσική για μικρά σύνολα δωματίου, ή για σόλο όργανα και μπάσο κοντίνουο, ή διάφορες σόλο σονάτες, που γράφηκαν αυτή την εποχή, είχαν μεγάλη ζήτηση.[10]

Ο Αβοντάνο, ως βιολονίστας του βασιλικού οίκου, απολάμβανε τότε μεγάλης φήμης στην αγγλική παροικία της Πορτογαλίας. Έτσι, κατέστη δυνατή η δημοσίευση στο Λονδίνο στη δεκαετία του 1770, δύο συλλογών με τα Μενουέτα της Λισσαβόνας για δύο σόλο όργανα και μπάσο κοντίνουο. Το ρεπερτόριο αυτό, απλό στην εκτέλεσή του, προσαρμοζόταν εύκολα στο τεχνικό επίπεδο των μουσικών που προοριζόταν και, υπερείχε σε χάρη, μελωδική ροή και πολλά διανθίσματα. Επιπλέον, οι σονάτες του, αποκαλύπτουν ένα συνθέτη πολύ εκφραστικό, μερικές φορές μελαγχολικό, όπου τα διανθίσματα αποτελούν μία σταθερά. Ωστόσο, απαιτούν στις περισσότερες περιπτώσεις, μεγάλη τεχνική προετοιμασία από τον ερμηνευτή, και μερικές φορές εντυπωσιακά δεξιοτεχνικά περάσματα, γρήγορες κλίμακες και αρπέζ.[10]

Στις αρχές του 1760, ο Αβοντάνο ήταν από τους πιο σημαντικούς μουσικούς της Λισαβόνας και, μετά το σεισμό του 1755, έπαιξε τεράστιο ρόλο στην αναδιοργάνωση της Αδελφότητας της Αγίας Καικιλίας (Cecilia), την επαγγελματική ένωση στην οποία όλοι οι επαγγελματίες μουσικοί της εποχής όφειλαν να ανήκουν από το νόμο. Ο Αβοντάνο εξελέγη γραμματέας του οργάνου αυτού, κατά τη διάρκεια της εναρκτήριας συνεδρίασης που πραγματοποιήθηκε στο σπίτι του, στις 27 Ιουνίου 1765. Δύο από τα έργα του που έχουν διασωθεί είναι δύο συμφωνίες για ορχήστρα εγχόρδων, γραμμένες στο ύφος της ιταλικής ουβερτούρας με εναλλασσόμενα γρήγορο-αργό-γρήγορο μέρη γεμάτα φρεσκάδα, ζωντάνια και λάμψη. Ο Ζοζέ Μάζα αναφέρει «...η ζωή του με το βιολί -το οποίο ο πατέρας του τον είχε διδάξει-, άξιζε και, έπαιζε σε κάθε περίσταση που είχε κληθεί, εκκλησιαστική και κοσμική, με την Ένωση Αλλοδαπών της Λισαβόνας (Assembleia Naçoens Estrangeiras) για τους ανθρώπους της χώρας, οι οποίοι κατά κύριο λόγο ανήκαν στη βρετανική παροικία της πόλης...».[11] Αυτές οι εμφανίσεις μέχρι σήμερα, είναι γνωστές ως οι πρώτες δημόσιες συναυλίες στην πρωτεύουσα της Πορτογαλίας.

Ο Αβοντάνο ανήκε στους πλέον υψηλόμισθους μουσικούς της Βασιλικής Ορχήστρας και, το υψηλό του εισόδημα, τού επέτρεψε το Ιούνιο του 1767 να αγοράσει το τίτλο του Ιππότη του Τάγματος του Χριστού (λέγεται ότι έδωσε 480.000 ρεάλ). Ωστόσο, κατά τη διάρκεια της βασιλείας της Μαρίας Ι, το κύρος του φαίνεται να είχε πέσει στους μουσικούς αυλικούς κύκλους, ίσως λόγω της προχωρημένης ηλικίας του.

Έργα

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  • 2 Συμφωνίες σε Ρε και Φα για 2 Βιολιά, Βιόλα και Μπάσο
  • 3 Κοντσέρτα σε Λα, Σι και Σολ για Βιολοντσέλο και ορχήστρα
  • Συλλογή με 6 Μινουέτα της Λισαβόνας για 2 Βιολιά, Φλάουτο και Μπάσο (1766)
  • 18 Μινουέτα (Eighteen Entire New Lisbon Minuets) για 2 Βιολιά και Μπάσο (1770)
  • 14 Μινουέτα για 2 Βιολιά και Μπάσο
  • 2 Ντουέτα για 2 Βιολοντσέλα
  • 2 Σονάτες σε Φα και Σι για Βιολοντσέλο και Μπάσο κοντίνουο
  • 6 Σονάτες για Τσέμπαλο
  • Τοκάτα σε Ρε για Τσέμπαλο
  • 3 Τρίο Σονάτες σε Ρε, Σι ελάσσονα και Ντο για 2 Βιολιά και Μπάσο κοντίνουο
  • Ο Φιλόσοφος της Εξοχής (Il Filosofo di campagna), Όπερα [12]
  • Ο Κόσμος του Φεγγαριού (Il mondo della luna), Όπερα Μπουρλέσκ (1765)
  • Βερενίκη (Berenice), Όπερα σέρια (1742) [9]
  • Η Αφιέρωση του Ιεφθάε (Il voto di Jefte), Ιερό Δράμα (1771)
  • Αδάμ και Εύα (Adamo ed Eva), Ορατόριο (1772)
  • Tantum ergo για S, A, T, B, 2 Βιολιά και Εκκλησιαστικό Όργανο
  • Η Θυσία του Ισαάκ, Ορατόριο

Παραπομπές

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  1. ↑ Εθνική Βιβλιοθήκη της Γερμανίας: (Γερμανικά) Gemeinsame Normdatei. Ανακτήθηκε στις 10  Μαΐου 2014.
  2. ↑ 2,0 2,1 (Αγγλικά) SNAC. w6fj3mcw. Ανακτήθηκε στις 9  Οκτωβρίου 2017.
  3. ↑ Εθνική Βιβλιοθήκη της Γερμανίας: (Γερμανικά) Gemeinsame Normdatei. Ανακτήθηκε στις 20  Δεκεμβρίου 2014.
  4. ↑ Διεθνές Πρότυπο Aναγνωριστικό Ονόματος. 0000000078442731. Ανακτήθηκε στις 12  Αυγούστου 2015.
  5. ↑ Εθνική Βιβλιοθήκη της Γαλλίας: (Γαλλικά) καθιερωμένοι όροι της Εθνικής Βιβλιοθήκης της Γαλλίας. data.bnf.fr/ark:/12148/cb14784631g. Ανακτήθηκε στις 10  Οκτωβρίου 2015.
  6. ↑ Εθνική Βιβλιοθήκη της Γερμανίας: (Γερμανικά) Gemeinsame Normdatei. Ανακτήθηκε στις 30  Δεκεμβρίου 2014.
  7. ↑ (Γαλλικά, Ολλανδικά, Αγγλικά, Γερμανικά, Ιταλικά, Ισπανικά) Musicalics. 78349. Ανακτήθηκε στις 5  Απριλίου 2022.
  8. ↑ Ανακτήθηκε στις 24  Ιουνίου 2019.
  9. ↑ 9,0 9,1 Πάπυρος Λαρούς Μπριτάνικα
  10. ↑ 10,0 10,1 «Αρχειοθετημένο αντίγραφο». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 3 Οκτωβρίου 2011. Ανακτήθηκε στις 31 Αυγούστου 2013. 
  11. ↑ José Mazza
  12. ↑ Πορτογαλική Βικιπαίδεια

Πηγές

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  • «Λεξικό Μουσικής και Μουσικών» (Dictionary of Music and Musicians) του George Grove, D.C.L (Oxford, 1880)
  • Εγκυκλοπαίδεια Πάπυρος Λαρούς Μπριτάνικα, εκδ. 1991, τόμος 1
  • José Mazza: Diccionario biográfico de músios Portugueses πρόλογο και τις σημειώσεις του José Augusto Alegria: Occidente 23-26 στο 1944-1945 - 37, 97
  • Howard E. Smither A history of the oratorio: vol 3 p 42 1977 "Among the oratorio composers active in Lisbon were Pedro Antonio Avondano (1714-82), Giuseppe Scolari (?1720- after 1774), ..."
  • Portuguese: A.A.S. Andrade A presença da flauta traversa em Portugal de 1750 a 1850 2005 A abordagem das obras setecentistas de António Rodil (c.1710-1788), Pedro António Avondano (1714- 1788) e Fr. ... An overview of 17th century compositions of António Rodil (c. 1710-1788), Pedro António Avondano (1714-1788),"
  • Manuel Carlos de Brito "Opera in Portugal in the Eighteenth Century"(Book Review) G PONTIERO - Bulletin of Hispanic Studies, 1992 "The opening chapters establish the all-important influence of Spanish and Italian models before Portuguese composers such as Pedro Antonio Avondano, Luciano Xavier dos Santos and the much praised Jose de Sousa Carvalho became established in their own right in the ..."
  • Portuguese [PDF]J.P. Janeiro CONTRIBUTO PARA Ο ESTUDO DA MÚSICA RELIGIOSA DE FRANCISCO ANTÓNIO DE ALMEIDA [PDF] from ipcb.pt - 2004 - convergencias.esart.ipcb.pt "... tipo de tratamento não pode deixar de causar estranheza, sobretudo quando comparamos com as entradas de outros compositores, nomeadamente, as bolseiros joaninos, António Teixeira e João Rodrigues Esteves, ou até de Pedro António Avondano, manifestamente mais .."
  • Portuguese: [PDF] Sociabilidades mundanas em Lisboa: Partidos e Assembleias, c. 1760-1834 [PDF] from unirioja.es M.A. Lousada - Penélope: revista de história e ciências sociais, 1998 - dialnet.unirioja.es "... Após ο terramoto, ο primeiro espaço público lisboeta vocacionado para ο recreio, a primeira assembléia pública de que há notícia certa, funcionou precisamente em casa de um músico, concretamente do compositor e violinista da Real Câmara Pedro Antônio Avondano"
  • Harpsichord and fortepiano 11-12 2006 Pedro Avondano: Sonatas Rosana Lanzelotte, harpsichord Portugaler 2014-2 Reviewed by John Collins "Only two volumes devoted to keyboard music are known to have been published in Portugal during the eighteenth century,.."

Εξωτερικοί σύνδεσμοι

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]


Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Πέιδρο_Αβοντάνο&oldid=9512743"