Μετάβαση στο περιεχόμενο

Νίνοϊ Ακίνο

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Μπενίνιο Συμεών Ακίνο ο Νεώτερος
Γερουσιαστής
Περίοδος
30 Δεκεμβρίου 1967 – 23 Σεπτεμβρίου 1972
Κυβερνήτης της επαρχίας Ταρλάκ
Περίοδος
17 Φεβρουαρίου 1961 – 30 Δεκεμβρίου 1967
Προσωπικά στοιχεία
Γέννηση17 Οκτωβρίου 1932, Ταρλάκ, Φιλιππίνες
Θάνατος21 Αυγούστου 1983 (50 ετών)
Μανίλα, Φιλιππίνες
ΥπηκοότηταΦιλιππίνες
Πολιτικό κόμμαΦιλελεύθερο Κόμμα των Φιλιππινών
ΣύζυγοςΚορασόν Ακίνο
Παιδιά5, συμπεριλαμβανομένου του Μπενίνιο Ακίνο Γ´
ΣπουδέςΠανεπιστήμιο των Φιλιππίνων
Ateneo de Manila University
San Beda University
Saint Joseph's College of Quezon City
ΕπάγγελμαΔημοσιογράφος
ΒραβεύσειςΛεγεώνα της Τιμής των Φιλιππίνων
Quezon Service Cross
Bantayog ng mga Bayani honoree[1]
Υπογραφή
ΠαρωνύμιοΝίνοϊ
Commons page Σχετικά πολυμέσα
δεδομένα

Ο Μπενίνιο Συμεών «Νίνοϊ» Ακίνο ο νεώτερος (27 Νοεμβρίου 1932 - 21 Αυγούστου 1983) ήταν Φιλιππινέζος πολιτικός, ηγετική φυσιογνωμία της αντιπολίτευσης κατά της δικτατορίας του Φερδινάντο Μάρκος στις Φιλιππίνες. Όντας σφοδρός επικριτής του Μάρκος, φυλακίστηκε για 7 χρόνια κατά την διάρκεια της περιόδου του στρατιωτικού νόμου, πριν αποφυλακιστεί και μεταβεί στις ΗΠΑ για να αντιμετωπίσει τα προβλήματα υγείας του. Το 1983 αποφασίζει να επιστρέψει στις Φιλιππίνες, αλλά δολοφονείται μόλις αποβιβάζεται από το αεροπλάνο που τον μετέφερε.[2] Η δολοφονία του έγινε το σύμβολο του δημοκρατικού κινήματος στις Φιλιππίνες, καθώς ενέπνευσε και άλλους να παλέψουν για τα ιδανικά τους. Μετά τον θάνατό του, η γυναίκα του, Κορασόν Ακίνο, έγινε εκ των πραγμάτων η νέα ηγέτιδα της αντιπολίτευσης και οδήγησε την χώρα στον τερματισμό της δικτατορίας του Μάρκος με την Επανάσταση της Λαϊκής Δύναμης το 1986.[3][4][5]

Πέρα από την γυναίκα του, που έγινε η πρώτη πρόεδρος των Φιλιππίνων μετά την αποκατάσταση της δημοκρατίας, και ο γιος του, ο Μπενίνιο Ακίνο ο τρίτος εκλέχτηκε πρόεδρος το 2010.

Προς τιμήν του Νίνοϊ Ακίνο, και της συνεισφοράς του για την αποκατάσταση της δημοκρατίας, το Διεθνές Αεροδρόμιο της Μανίλας -στο οποίο δολοφονήθηκε- μετονομάστηκε σε Διεθνές Αεροδρόμιο «Νίνοϊ Ακίνο» , ενώ η ημέρα του θανάτου του (21 Αυγούστου) είναι εθνική επέτειος και αργία.[6]

Πρώτα χρόνια

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Γεννήθηκε στις 27 Νοεμβρίου 1932 στο Κονσέπσιον (Concepcion) της επαρχίας Ταρλάκ, στο κέντρο της νήσου Λούζον. Το αληθινό του όνομα ήταν Μπενίνιο Συμεών Ακίνο, όμως το χαϊδευτικό του ήταν Νίνοϊ, με το οποίο και έγινε και ευρύτερα γνωστός. Ανήκε σε μία πλούσια πολιτική οικογένεια. Ο παππούς του ήταν στρατηγός κατά την διάρκεια της Φιλιππινέζικης Επανάστασης Ανεξαρτησίας (1896-1898), ενώ ο πατέρας του, Μπενίνιο Ακίνο ο Πρεσβύτερος, είχε διατελέσει αντιπρόεδρος της κυβέρνησης κατά την διάρκεια της Ιαπωνικής κατοχής στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο (1942-1945). Από την εφηβική ηλικία ασχολήθηκε με την δημοσιογραφία. Όταν ήταν μόλις 17 ετών έγινε ανταποκριτής του Πολέμου της Κορέας για την εφημερίδα The Manila Times. Το 1954 παντρεύτηκε την Κορασόν.[7][8]

Πολιτική σταδιοδρομία

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Το 1955, σε ηλικία μόλις 22 ετών, έγινε δήμαρχος του Κονσέπσιον, της πόλης που γεννήθηκε. Μέχρι και σήμερα είναι ο μόνος δήμαρχος του Κονσέπσιον που ορκίστηκε σε τόσο μικρή ηλικία. Στην συνέχεια, έσπασε και άλλα ρεκόρ, καθώς ήταν ο νεώτερος αντι-κυβερνήτης της επαρχίας Ταρλάκ (σε ηλικία 27 ετών) και ο νεώτερος κυβερνήτης της ίδιας επαρχίας (29 ετών).[9][10]

Εντάχθηκε στο Φιλελεύθερο Κόμμα, στο οποίο έγινε Γενικός Γραμματέας το 1966, σε ηλικία 33 ετών. Τον επόμενο χρόνο, το 1967, εκλέχτηκε Γερουσιαστής. Στις εκλογές εκείνης της χρονιάς ήταν ο μόνος υποψήφιος της αντιπολίτευσης που κατάφερε να εκλεγεί στην Γερουσία, καθώς οι υπόλοιποι εκλέχτηκαν υπό το Εθνικιστικό Κόμμα στο οποίο άνηκε και ο τότε πρόεδρος Φερδινάντο Μάρκος.[11] Από την Γερουσία, ο Νίνοϊ άσκησε σκληρή κριτική στον πρόεδρο Μάρκος, τον άλλοτε συμφοιτητή του, καθώς και την γυναίκα του, Ιμέλντα Μάρκος. Κατηγόρησε τον πρόεδρο για δημοκρατική οπισθοδρόμηση, αλλά και για σπατάλη των χρημάτων των πολιτών για να προσωπικό όφελος ή ανούσια στρατιωτικά έργα.[10]

Το 1971, σε προεκλογική εκστρατεία του Φιλελεύθερου Κόμματος έγινε βομβιστική επίθεση που προκάλεσε τον θάνατο 9 ανθρώπων. Ο Νίνοϊ, αν και δεν ήταν παρόν στην εκδήλωση, κατηγόρησε τον πρόεδρος Μάρκος ότι είχε διοργανώσει μυστικά την επίθεση.[10]

Φυλακή και εξορία

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Το κελί του Νίνοϊ Ακίνο κατά την διάρκεια της φυλάκισής του (1972-1980)

Μέσα σε ένα τεταμένο πολιτικό κλίμα, ο πρόεδρος Φερδινάντο Μάρκος, στις 21 Σεπτεμβρίου του 1972, επέβαλλε πανεθνικό στρατιωτικό νόμο στις Φιλιππίνες, για να καταπολεμήσει τον «κομμουνιστικό κίνδυνο». Στην πραγματικότητα χρησιμοποίησε τον νόμο για να εκδιώξει τους πολιτικούς του αντιπάλους, να συγκεντρώσει όλες τις εξουσίες στα χέρια του, και να διατηρηθεί στην θέση του προέδρου. Ο Νίνοϊ Ακίνο ήταν από τους πρώτους που συνελήφθησαν και οδηγήθηκαν στην φυλακή. Αντιμετώπισε διάφορες πλαστές κατηγορίες, όπως για φόνο, εξέγερση και παράνομη κατοχή όπλων. Το 1975 κατέφυγε σε απεργία πείνας για να διαμαρτυρηθεί για τις άδικες συνθήκες της δίκης του. Ωστόσο, μετά από 40 ημέρες, αναγκάστηκε να την διακόψει. Το 1977 καταδικάστηκε από το δικαστήριο για όλες από τις κατηγορίες που του είχαν προσάψει.[12][13]

Παρόλα αυτά, ακόμα και από μέσα από την φυλακή συνέχισε να αποτελεί ενεργό στέλεχος της αντιπολίτευσης. Το 1978 ο Φερδινάντο Μάρκος προκήρυξε βουλευτικές εκλογές. Για τις εκλογές αυτές ο Νίνοϊ Ακίνο ίδρυσε ένα καινούριο κόμμα, την Λαϊκή Δύναμη (Φιλιππινέζικα: Lakas ng Bayan, ή για συντομία: Laban). Αν και οι εκλογές θεωρήθηκαν γενικώς ως νόθες, το Laban συγκέντρωσε ένα αξιόλογο ποσοστό, χωρίς όμως να καταφέρει να εκλέξει κανέναν υποψήφιο βουλευτή.[13]

Κατά την διάρκεια της φυλάκισής του, χειροτέρεψε η υγεία του Νίνοϊ Ακίνο. Το 1980 έπαθε καρδιακή προσβολή και μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο, όπου ξαναέπαθε μία δεύτερη καρδιακή προσβολή. Σε αυτό το πλαίσιο, ζήτησε να μεταφερθεί στις Ηνωμένες Πολιτείες για να μπορέσει να έχει την κατάλληλη θεραπεία. Έπειτα από μία μυστική συνάντηση της Ιμέλντας Μάρκος με τον Νίνοϊ στο νοσοκομείο, συμφώνησαν να μπορέσει ο Νίνοϊ να πάει στις ΗΠΑ, μαζί με όλη την οικογένειά του, υπό δύο όμως προϋποθέσεις: πρώτον, να γυρίσει πίσω στις Φιλιππίνες μετά την θεραπεία του και, δεύτερον, να μην μιλήσει εναντίον του Μάρκος κατά την διάρκεια της παραμονής του εκεί.[14]

Ο Νίνοϊ Ακίνο σε ομιλία του που κατέκρινε τον καθεστώς του Μάρκος στις Φιλιππίνες.

Μετά από αυτό, όντως αυτός και η οικογένειά του μεταφέρθηκαν στις ΗΠΑ, τον Μάιο του 1980. Ο Νίνοϊ νοσηλεύτηκε στο Ντάλας του Τέξας. Αφού θεραπεύτηκε όμως, αποφάσισε να αψηφίσει την συμφωνία που είχε κάνει με την Ιμέλντα και να αρχίσει να μιλάει ανοικτά κατά της δικτατορίας του Μάρκος στις Φιλιππίνες δίνοντας πολλές ομιλίες και γράφοντας δύο βιβλία. Όπως δήλωσε ο ίδιος για την συμφωνία του με την Ιμέλντα: «μία συμφωνία με τον διάβολο δεν είναι καν συμφωνία» ("a pact with the devil is no pact at all").[14]

Επιστροφή και θάνατος

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Το 1983, έπειτα από 3 χρόνια εξορίας και ενώ η υγεία του Φερδινάντο Μάρκος χειροτέρευε, αποφάσισε να γυρίσει πίσω στις Φιλιππίνες. Ήθελε να προσπαθήσει να αποκαταστήσει την δημοκρατία στις Φιλιππίνες, ειρηνικά, πριν πεθάνει ο Μάρκος, καθώς φοβόταν ότι αν πέθαινε, η χώρα θα βυθιζόταν στο χάος και μπορεί να εμφανιζόταν ένας νέος, ακόμα πιο σκληρός, δικτάτορας.[15] Ήξερε, πάντως, ότι αν γύριζε, υπήρχε μεγάλη πιθανότητα να φυλακιστεί ή ακόμα και να πεθάνει.[16]

Το πουκάμισο που φορούσε ο Νίνοϊ Ακίνο την ημέρα της δολοφονίας του. Διακρίνονται οι λεκέδες από το αίμα λόγω του πυροβολισμού του.

Η κυβέρνηση του Μάρκος δεν ήθελε ο Νίνοϊ να επιστρέψει και πήρε πολλά μέτρα για να τον αποτρέψει από αυτό: του ανακάλεσε το διαβατήριο, αρνήθηκε να του παραχωρήσει βίζα και απείλησε να τις αεροπορικές εταιρίες να μην του επιτρέψουν να επιβιβαστεί σε κάποια πτήση προς τις Φιλιππίνες. Παρόλες τις δυσκολίες, βρήκε ένα διαβατήριο από έναν φίλο του και αφού πέρασε από το Λος Άντζελες, την Σιγκαπούρη και το Χονγκ Κονγκ, κατέληξε στην Ταϊβάν. Εκεί δεν ανησυχούσε τόσο, καθώς οι Φιλιππίνες δεν διατηρούσαν επίσημες διπλωματικές σχέσεις με την Δημοκρατία της Κίνας. Τελικά στις 21 Αυγούστου 1983 επιβιβάστηκε στην πτήση 811 των China Airlines. Κατά την διάρκεια της πτήσης συμβούλεψε τους δημοσιογράφους που ήταν παρόντες να έχουν σε ετοιμότητα τις κάμερές τους καθώς «μέσα σε 3 ή 4 λεπτά όλα μπορεί να έχουν γίνει». Μόλις το αεροπλάνο προσεδαφίστηκε στο Διεθνές Αεροδρόμιο της Μανίλας, στρατιώτες μπήκαν στο αεροπλάνο και τον συνέλαβαν για να τον συνοδέψουν πίσω στην φυλακή. Ωστόσο, καθώς κατέβαιναν από τις σκάλες κάποιος ακούστηκε να λέει «Πυρ! Πυρ!» και αμέσως μετά ακούστηκαν πυροβολισμοί. Ο Νίνοϊ Ακίνο έπεσε νεκρός.[17]

Έχουν γίνει αρκετές έρευνες από τότε για το ποιος ευθύνεται για την δολοφονία του Ακίνο. 16 άτομα, μάλιστα καταδικάστηκαν για την συμμετοχή τους στην δολοφονία. Ωστόσο, ο ηθικός αυτουργός, αυτός που έδωσε την διαταγή για τον πυροβολισμό του, δεν έχει βρεθεί ακόμα.[12][18]

Κληρονομιά

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Ο τάφος του Νίνοϊ στην Μανίλα. Δίπλα του θάφτηκε και η γυναίκα του, Κορασόν (ή «Κόρυ») Ακίνο.

Η κηδεία του, που μάζεψε μέχρι και δύο εκατομμύριους ανθρώπους, ήταν μία διαδήλωση εναντίον της δικτατορίας του Μάρκος.[16] Μετά τον θάνατό του, ο Νίνοϊ Ακίνο έγινε μάρτυρας και ηρωοποιήθηκε στην λαϊκή αντίληψη, καθώς θυσιάστηκε για την πατρίδα του και για τα ιδανικά του. Επίσης, αφού πέθανε, η γυναίκα του, η Κορασόν Ακίνο, έγινε η νέα ηγέτιδα της αντιπολίτευσης.[5] Αυτά πιστεύεται ότι ήταν ένα από τα αίτια που οδήγησαν ή επιτάχυναν το τέλος της δικτατορίας του Μάρκος, που έγινε το 1986, με την Επανάσταση της Λαϊκής Δύναμης.

Παραπομπές

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  1. ↑ bantayogngmgabayani.org/bayani/ninoy-aquino/. Ανακτήθηκε στις 21  Μαρτίου 2024.
  2. ↑ «Biography of Ninoy Aquino». biography.yourdictionary.com (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 17 Ιουνίου 2022. 
  3. ↑ «Martial Law Museum». Martial Law Museum (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 17 Ιουνίου 2022. 
  4. ↑ «Biography of Ninoy Aquino, Filipino Opposition Leader». ThoughtCo (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 17 Ιουνίου 2022. 
  5. ↑ 5,0 5,1 «Philippines recalls Aquino killing» (στα αγγλικά). 2003-08-20. http://news.bbc.co.uk/2/hi/asia-pacific/3168863.stm. Ανακτήθηκε στις 2022-06-17. 
  6. ↑ «GMA SIGNS LAW DECLARING AUGUST 21 NINOY AQUINO DAY». www.newsflash.org. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 3 Μαρτίου 2016. Ανακτήθηκε στις 17 Ιουνίου 2022. 
  7. ↑ «Biography of Ninoy Aquino». biography.yourdictionary.com (στα Αγγλικά). Education and Early Career. Ανακτήθηκε στις 18 Ιουνίου 2022. 
  8. ↑ «Biography of Ninoy Aquino, Filipino Opposition Leader». ThoughtCo (στα Αγγλικά). Early Life. Ανακτήθηκε στις 18 Ιουνίου 2022. 
  9. ↑ «Biography of Ninoy Aquino». biography.yourdictionary.com (στα Αγγλικά). Στο Entering into Politics και Political Career. Ανακτήθηκε στις 19 Ιουνίου 2022. 
  10. ↑ 10,0 10,1 10,2 «Biography of Ninoy Aquino, Filipino Opposition Leader». ThoughtCo (στα Αγγλικά). Στο Political Career και Opposition Leader. Ανακτήθηκε στις 19 Ιουνίου 2022. 
  11. ↑ «1967 Philippine Senate election» (στα αγγλικά). Wikipedia. 2021-12-09. https://en.wikipedia.org/w/index.php?title=1967_Philippine_Senate_election&oldid=1059489285. 
  12. ↑ 12,0 12,1 «Biography of Ninoy Aquino». biography.yourdictionary.com (στα Αγγλικά). Στο Political Career και Final Years. Ανακτήθηκε στις 19 Ιουνίου 2022. 
  13. ↑ 13,0 13,1 «Biography of Ninoy Aquino, Filipino Opposition Leader». ThoughtCo (στα Αγγλικά). Στο Martial Law and Imprisonment, People's Power και Heart Problems and Exile. Ανακτήθηκε στις 19 Ιουνίου 2022. 
  14. ↑ 14,0 14,1 https://www.ninoyaquino.ph/exile-begins.html
  15. ↑ https://www.ninoyaquino.ph/the-horrendous-homecoming.html
  16. ↑ 16,0 16,1 «Biography of Ninoy Aquino, Filipino Opposition Leader». ThoughtCo (στα Αγγλικά). Στο Death και Legacy. Ανακτήθηκε στις 19 Ιουνίου 2022. 
  17. ↑ «Agosto Beinte-Uno | Ghostarchive». ghostarchive.org. Ανακτήθηκε στις 19 Ιουνίου 2022. 
  18. ↑ https://www.ninoyaquino.ph/the-death-of-a-hero.html

Εξωτερικοί σύνδεσμοι

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  • Βίντεο ενός δημοσιογράφου που βρισκόταν στο αεροπλάνο που επέστρεφε ο Νίνοϊ και κατέγραψε τις στιγμές της δολοφονίας του: [1]
  • Συνέντευξη (στα αγγλικά) της Κορασόν Ακίνο: «The last time I saw Ninoy»
Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Νίνοϊ_Ακίνο&oldid=10066415"