Μινουσίνσκ

Μινουσίνσκ
Σημαία Έμβλημα
Μινουσίνσκ 53°42′0″N 91°41′0″E
Χώρα	Ρωσία
Διοικητική υπαγωγή	Minusinsk Urban District
Γεωγραφική υπαγωγή	Minusinsk Hollow
Ίδρυση	1739
Έκταση	62 km²
Υψόμετρο	250 μέτρα
Πληθυσμός	70.089 (2021)
Ταχ. κωδ.	662600
Τηλ. κωδ.	39132
Ζώνη ώρας	UTC+07:00
Ιστότοπος	Επίσημος ιστότοπος
Σχετικά πολυμέσα

Το Μινουσίνσκ (ρωσ. Минуси́нск, χακασ. Минсуғ) είναι πόλη της Ασιατικής Ρωσίας, στο Κράι του Κρασνογιάρσκ. Η πόλη είχε πληθυσμό 70.089 κατοίκους το 2021, έναντι 72.942 κατοίκων το 1989. Είναι κτισμένη σε υψόμετρο 250 μέτρα πάνω από την επιφάνεια της θάλασσας.

Αρχαιολογία και ιστορία

Η πόλη είναι το κέντρο της Λεκάνης του Μινουσίνσκ (ή Λεκάνης Χακάς-Μινουσίνσκ), μιας από τις σημαντικότερες αρχαιολογικές περιοχές της βόρειας εκτάσεως του Πολιτισμού Πάζιρικ. Η περιοχή συνδέεται και με τους πολιτισμούς Αφανάσιεβο, Ταστίκ και Ταγκάρ — όλοι πήραν τις ονομασίες τους από οικισμούς γειτονικούς του Μινουσίνσκ. Η Εποχή του Σιδήρου έφθασε στην ακμή της στην περιοχή μόλις το 330 έως το 200 π.Χ. περίπου, παράγοντας μυτερά τσεκούρια από κράματα ορειχάλκου και σιδήρου, και κτερίσματα σε μια ομάδα μεγάλων τόπων ταφής. Ελληνορωμαϊκές νεκρικές μάσκες, όπως αυτές που ανακαλύφθηκαν σε ταφές του Πολιτισμού Πάζιρικ (Τριφόνοβα, Μπατένι, Μπέγια, Κάλι, κ.ά.) συνιστούν τη λεγόμενη «Ομάδα του Μινουσίνσκ». «Την ινδοευρωπαϊκή αριστοκρατία με τις σαρματικές συνδέσεις της διαδέχθηκαν στο Μινουσίνσκ οι Κιργίζιοι μετά τον Γ΄ αιώνα μ.Χ..»

Ο ρωσικός οικισμός Μινιουσίνσκογιε (Минюсинское) ιδρύθηκε το 1739-1740 στη συμβολή των ποταμών Μινούσα και Γενισέι. Η λέξη «μινούσα» ετυμολογείται από την τουρκογενή φράση Min Usa, που σημαίνει είτε «το ρυάκι μου», είτε «χίλια ποτάμια» Η ονομασία απλοποιήθηκε αρχικώς σε Μινουσίνσκογιε (Минусинское) το 1810 και κατόπιν σε Μινουσίνσκ. Ο οικισμός αναγνωρίσθηκε ως κωμόπολη το 1822, όταν είχε ήδη αναδειχθεί σε περιφερειακό εμπορικό και γεωργικό κέντρο. Τον 19ο αιώνα ήταν και ένας πολιτιστικός κόμβος μιας πολύ μεγάλης περιοχής. Το Μουσείο Φυσικής Ιστορίας «Μαρτιάνοφ» εγκαινιάσθηκε στην πόλη το 1877. Είναι ακόμη πολύ ενεργό και εκδίδει ετήσια αναφορά των επιστημονικών του ευρημάτων.

Η πόλη ήταν επίσης τόπος πολιτικής εξορίας. Ο Τζωρτζ Κέναν έγραψε στο επιδραστικό βιβλίο του Siberia and the Exile System (Νέα Υόρκη 1891) για την πόλη και το μουσείο της ως διανοητικά καταφύγια για τους πολιτικούς ακτιβιστές και επαναστάτες που είχαν εξορισθεί από το τσαρικό καθεστώς τη δεκαετία 1880-1890. Ο ίδιος ο Βλαντίμιρ Λένιν είχε επισκεφθεί το Μινουσίνσκ πολλές φορές την εποχή που ήταν εξόριστος στο γειτονικό χωριό Σούσενσκογιε, δηλαδή από το 1897 έως το 1900. Τότε η πόλη είχε 10.231 κατοίκους (1897). Τον Νοέμβριο του 1918, κατά τη διάρκεια του Ρωσικού Εμφύλιου Πολέμου, οι αγρότες του Μινουσίνσκ έκαναν μια βραχύβια εξέγερση εναντίον του Λευκού Στρατού, εξαιτίας εκβιασμών και υψηλής φορολογήσεως. Ωστόσο ο ανεπαρκής εξοπλισμός και προμήθειες οδήγησαν στην εξουδετέρωση της εξεγέρσεως μέσα σε έναν μήνα και οι εξεγερμένοι εκτελέσθηκαν, φυλακίσθηκαν ή εξορίσθηκαν. Στη σοβιετική εποχή ωστόσο ο πληθυσμός του Μινουσίνσκ αυξήθηκε κατά πολύ, φθάνοντας τους 20.400 κατοίκους το 1926, τους 31.354 το 1939 και τους 40.763 το 1970.

Διοικητική κατάσταση

Εντός του πολύπλοκου πλαισίου των διοικητικών υποδιαιρέσεων της Ρωσίας, το Μινουσίνσκ αποτελεί το διοικητικό κέντρο του ομώνυμου Διαμερίσματος Μινουσίνσκ, παρά το ότι η πόλη δεν βρίσκεται εντός του εδάφους του. Ως διοικητική υποδιαίρεση, η πόλη μαζί με τον «οικισμό αστικού τύπου» Ζελιόνι Μπορ (που έχει πληθυσμό κωμοπόλεως) συναποτελούν την «πόλη σημασίας ομοσπονδιακού υποκειμένου» («πόλη κράι») του Μινουσίνσκ, η οποία με τη σειρά της έχει «στάτους» ίσο με εκείνο Διαμερίσματος του Κράι Κρασνογιάρσκ. Από την άλλη πλευρά, εκείνη της δημοτικής αυτοδιοικήσεως, η «πόλη κράι του Μινουσίνσκ» ορίζεται ως Αστικό όκρουγκ του Μινουσίνσκ.

• Το Μινουσίνσκ είναι «αδελφοποιημένο» με την πόλη Νορίλσκ, επίσης της Ασιατικής Ρωσίας.