Μετάβαση στο περιεχόμενο

Εθνική Γαλλίας (ποδόσφαιρο ανδρών)

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Γαλλία
Χώρα/περιοχή
που εκπροσωπεί		Γαλλία
ΠροσωνύμιοLes Bleus (Οι Μπλε)
Les Tricolores
(Οι Τρίχρωμοι)
ΟμοσπονδίαΓαλλική Ομοσπονδία Ποδοσφαίρου
ΣυνομοσπονδίαΟΥΕΦA (Ευρώπη)
Χρώματαdark blue, λευκό και κόκκινο
Προπονητής Ντιντιέ Ντεσάν
ΑρχηγόςΚιλιάν Εμπαπέ
Περισσότερες
συμμετοχές		Λιλιάν Τουράμ (142)
Κορυφαίος σκόρερΟλιβιέ Ζιρού (56)
Στάδιο έδραςΣταντ ντε Φρανς
Κωδικός ΦΙΦΑFRA
ΙστότοποςΕπίσημος ιστότοπος
Πρώτη εμφάνιση
Κατάταξη ΦΙΦΑ
Τρέχουσα2 (22 Ιουνίου 2024)
Υψηλότερη1 (Μάιος 2001, Μάιος 2002)
Χαμηλότερη27 (Σεπτέμβριος 2010)
Πρώτος αγώνας
Βέλγιο 3–3 Γαλλία
(Βρυξέλλες, Βέλγιο, 1 Μαΐου 1904)
Ευρύτερη νίκη
Γαλλία 14–0 Γιβραλτάρ
(Νίκαια, Γαλλία, 18 Νοεμβρίου 2023)
Ευρύτερη ήττα
Δανία 17–1 Γαλλία
(Λονδίνο, Αγγλία, 22 Οκτωβρίου 1908)
Παγκόσμιο Κύπελλο
Συμμετοχές16 (Πρώτη συμμ. 1930)
Καλύτερη θέσηΠρωταθλήτρια (1998, 2018)
Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα
Συμμετοχές8 (Πρώτη συμμ. 1960)
Καλύτερη θέσηΠρωταθλήτρια (1984, 2000)
Κύπελλο Συνομοσπονδιών
Συμμετοχές2 (Πρώτη συμμ. 2001)
Καλύτερη θέσηΠρωταθλήτρια (2001, 2003)
Μέσα κοινωνικής δικτύωσης
Σελίδα στο Facebook Σελίδα στο Twitter Σελίδα στο Instagram
Commons page Πολυμέσα σχετικά με την ομάδα
δεδομένα (π • σ • ε )

Η εθνική ομάδα ποδοσφαίρου της Γαλλίας (γαλλικά: Équipe de France de football) εκπροσωπεί τη Γαλλία στις διεθνείς ποδοσφαιρικές διοργανώσεις, τελεί υπό τον έλεγχο της Γαλλικής Ομοσπονδίας Ποδοσφαίρου και αγωνίζεται ως μέλος της UEFA, η οποία περιλαμβάνει τις χώρες της Ευρώπης. Τα παραδοσιακά χρώματα της εθνικής ομάδας είναι το μπλε, το λευκό και το κόκκινο, τα χρώματα δηλαδή της εθνικής σημαίας της Γαλλίας, γνωστή ως drapeau tricolore, ενώ ο γαλατικός κόκορας αποτελεί το σύμβολο της ομάδας. Η Εθνική Γαλλίας είναι κοινώς γνωστή ως Les Bleus (Οι Μπλε), όνομα το οποίο ισχύει για σχεδόν όλες τις εθνικές όλων των αθλημάτων της χώρας, εξαιτίας των μπλε εμφανίσεων που αυτές προτιμούν.

Η Γαλλία συγκαταλέγεται ανάμεσα στις μεγαλύτερες δυνάμεις του παγκοσμίου ποδοσφαίρου έχοντας κατακτήσει δύο Παγκόσμια Κύπελλα, δύο Ευρωπαϊκά Πρωταθλήματα, δύο Κύπελλα Συνομοσπονδιών, καθώς και ένα Ολυμπιακό Τουρνουά. Μετά την κατάκτηση του Κυπέλλου Συνομοσπονδιών 2001, η Γαλλία έγινε, μαζί με την Αργεντινή, η μοναδική εθνική ομάδα που να έχει κατακτήσει τις τρεις πιο σημαντικές διοργανώσεις σε επίπεδο ανδρών που διοργανώνει η ΦΙΦΑ. Η Γαλλία έχει μεγάλη αντιπαλότητα με τη γειτονική της Ιταλία, ενώ σημαντική αντιπαλότητα είναι επίσης αυτή με το Βέλγιο, τη Βραζιλία, την Αγγλία και τη Γερμανία. Η ομάδα έπαιξε τον πρώτο της αγώνα το 1904 και σήμερα αγωνίζεται εντός έδρας κυρίως στο Σταντ ντε Φρανς του Σαιν-Ντενί, ενός προαστίου του Παρισιού.

Η εθνική ομάδα έχει γνωρίσει τις μεγαλύτερες επιτυχίες της στη διάρκεια τριών μεγάλων «χρυσών γενεών»: κατά τη διάρκεια των δεκαετιών 1950, 1980 και 1990, που είχαν ως αποτέλεσμα σημαντικές πορείες σε μεγάλες διοργανώσεις. Η Γαλλία ήταν μία από τις τέσσερις Ευρωπαϊκές ομάδες που συμμετείχαν στο πρώτο Παγκόσμιο Κύπελλο του 1930 και, αν και έχει αποκλειστεί από τα προκριματικά έξι φορές, είναι μια από τις τρεις ομάδες που έχουν συμμετάσχει σε κάθε Παγκόσμιο Κύπελλο.[1] Το 1958, η ομάδα, οδηγούμενη από τους Ρεϊμόν Κοπά και Ζυστ Φονταίν, κατάφερε να τερματίσει στην τρίτη θέση του Παγκοσμίου Κυπέλλου. Το 1984, η Γαλλία, οδηγούμενη από το νικητή της Χρυσής Μπάλας Μισέλ Πλατινί, κατέκτησε το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα του 1984. Υπό την αρχηγία του Ντιντιέ Ντεσάν και του τρεις φορές Παίκτη της Χρονιάς της ΦΙΦΑ Ζινεντίν Ζιντάν, η Γαλλία έγινε μια από τις οχτώ εθνικές ομάδες που να έχουν κατακτήσει το Παγκόσμιο Κύπελλο και συγκεκριμένα το 1998 όταν και φιλοξένησε τη διοργάνωση. Δύο χρόνια αργότερα, η ομάδα πανηγύρισε και πάλι κατακτώντας το Euro 2000 και έγινε έτσι η κορυφαία ομάδα στην Παγκόσμια Κατάταξη FIFA για πρώτη φορά στην ιστορία της. Η Γαλλία από τότε έχει προσθέσει στη συλλογή της δύο τίτλους Κυπέλλου Συνομοσπονδιών, το 2001 και το 2003, όπως και μια συμμετοχή σε τελικό Παγκοσμίου Κυπέλλου το 2006, στον οποίο έχασε 5–3 στη διαδικασία των πέναλτι από την Ιταλία.

Μετά τη μη επιτυχημένη συμμετοχή στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 2010, μια μεγάλη αναδιοργάνωση εντός της ομοσπονδίας είχε ως αποτέλεσμα την παραίτηση του προέδρου Ζαν-Πιερ Εσκαλέτ και την πρόσληψη του παλιού διεθνή Λοράν Μπλαν στη θέση του προπονητή. Μετά από την πτώση της στην 27η θέση στην Παγκόσμια Κατάταξη της ΦΙΦΑ τον Σεπτέμβριο του 2010, τη χαμηλότερη θέση της στην ιστορία της, η Γαλλία βρίσκεται αυτό τον καιρό (Ιούνιος 2022) στην 2η θέση.

Ιστορία

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Γέννηση

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Η ομάδα της Γαλλίας USFSA των Ολυμπιακών Αγώνων του 1900.

Από τα τέλη του 19 αιώνα, ξεκίνησε η οργάνωση αγώνων με τη συμμετοχή εθνικής ομάδας της Γαλλίας, κυρίως υπό την αιγίδα της Ένωσης Γαλλικών Αθλητικών Σωματείων (USFSA). Το 1895, μια «ομάδα επίλεκτων του Παρισιού», αποτελούμενη κυρίως από Βρετανούς παίκτες που διέμεναν στο Παρίσι, αντιμετώπισε μεταξύ άλλων μια ομάδα επίλεκτων από παίκτες αγγλικών συλλόγων.

Η Εθνική Γαλλίας USFSA έδωσε ανάμεσα στο 1900 και το 1904 πέντε διεθνείς αγώνες με αντιπάλους το Βέλγιο, από το οποίο έχασε με 6-2, και ερασιτέχνες Άγγλους, οι οποίοι κέρδισαν σε τέσσερις αγώνες τους Γάλλους. Στη διάρκεια του ποδοσφαιρικού τουρνουά των Ολυμπιακών Αγώνων του 1900, η εθνική της USFSA, αποτελούμενη από τους παίκτες της Κλαμπ Φρανσαί, κατόρθωσε να κατακτήσει το αργυρό μετάλλιο. Παρόλα αυτά οι αγώνες αυτοί δεν λαμβάνονται υπόψιν στα επίσημα στατιστικά.

Η δημιουργία της εθνικής ομάδας της Γαλλίας συνδέεται με την ίδρυση της FIFA (FIFA) το 1904. Η επίσημη ιστορία της εθνικής ομάδας ποδοσφαίρου της Γαλλίας ξεκινά την 1η Μαΐου 1904 στις Βρυξέλλες, με μια ισοπαλία απέναντι στο Βέλγιο με 3-3.[2][3] Ο πρώτος Γάλλος σκόρερ ήταν ο Λουί Μενιέ και ο πρώτος αρχηγός ο Φερνάν Κανέλ. Η Γαλλία έδωσε εκείνη τη χρονιά έναν δεύτερο ανεπίσημο αγώνα με αντίπαλο την Ουνιόν Σαιντ-Ζιλουάζ στις 27 Μαΐου 1904. Το 1905, η Γαλλία έδωσε τον πρώτο της εντός έδρας αγώνα με αντίπαλο την Ελβετία οπότε πέτυχε την πρώτη νίκη στην ιστορία της.[3]

Οι χρονιές που ακολούθησαν αποδείχθηκαν λιγότερο λαμπρές. Η Αγγλία κατατρόπωσε τη Γαλλία στην έδρα της[ασαφές] με το πιο βαρύ σκορ στην ιστορία της, 15-0.[4] Pragma:no-cache

Ο αγώνας Γαλλία-Ελβετία το 1905 στο Παρκ ντε Πρενς, ήταν ο δεύτερος αγώνας στην ιστορία της Εθνικής Γαλλίας.

Η αποκλεισμένη από τη ΦΙΦΑ στις 7 Ιουνίου 1908 αλλά ιδρυτικό μέλος της Διεθνούς Ολυμπιακής Επιτροπής (CIO), η Ένωση Γαλλικών Αθλητικών Σωματείων ήταν ακόμη υπεύθυνη για την επιλογή των εθνικών ομάδων για τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1908. Παρά αυτή την εξασθενημένη θέση, επέλεξε δύο ομάδες της Γαλλίας Α' και Β' για να εκπροσωπήσουν τη χώρα στο Λονδίνο. Οι κανονισμοί επέτρεπαν τότε τη χρήση δύο εθνικών ομάδων, αλλά η Γαλλία ήταν η μοναδική χώρα που έκανε χρήση αυτού του κανονισμού. Επιπλέον, διάφορα περιστατικά έλαβαν χώρα μεταξύ των παικτών της USFSA, ενώ αριθμός 44 Γάλλων παικτών που είχαν επιλεγεί έφτασαν ανήμερα του αγώνα στο τόπο διεξαγωγής της διοργάνωσης μετά από ένα μακρύ ταξίδι μέσω τρένου και πλοίου. Τελικά η αποτυχία ήταν ολοκληρωτική: η γαλλική ομάδα υπέστη δύο βαριές ήττες από τη Δανία με τρεις μέρες διαφορά μεταξύ τους (0-9 και 1-17) στη διάρκεια των Ολυμπιακών Αγώνων του Λονδίνου. Αυτοί οι δύο αγώνες μετρούν ως επίσημοι αγώνες της Εθνικής Γαλλίας Α' (αγώνες 11 και 12)[5].[6]

Από τον αγώνα με αντίπαλο το Βέλγιο στις 9 Μαΐου 1908, τις κλήσεις κλήσεις των διεθνών αναλαμβάνει η Γαλλική Πανομοσπονδιακή Επιτροπή (CFI), ως μοναδική ομοσπονδία που αναγνωρίζεται από τη ΦΙΦΑ.

« Υπάρχουν αυτή τη στιγμή τόσες ομάδες της Γαλλίας που δεν ξέρουμε πια σε ποια από αυτές να αποδώσουμε τον αποθεωτικό τίτλο της «εθνικής αγαπημένης». Εθνική Γαλλίας USFSA, Εθνική Γαλλίας CFI, Εθνική Γαλλίας FSAPF, ανεξάρτητες εθνικές ομάδες της Γαλλίας - και ίσως να ξεχνάω ορισμένες - αντιμετωπίζουν ερασιτέχνες, επαγγελματίες, ήμι-ερασιτέχνες, ημι-επαγγελματίες, χωρίς να δώσουν κανέναν αγώνα μεταξύ τους. Πώς διάολε να επιλέξεις την καλύτερη, την nec plus ultra, την Εθνική ! »

Le Matin στις 23 Μαΐου 1909[7]

Το 1912, η CFI δεν κατάφερε να συμφωνήσει με την USFSA για να κατεβάσουν ομάδα της Γαλλίας στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Στοκχόλμης παρότι προσπαθούσαν μέχρι και την τελευταία στιγμή, αλλά μάταια. Τον Ιούνιο, η Γαλλία αναγκάστηκε να δηλώσει και επίσημα την αδυναμία της να κατεβάσει ομάδα. Παρά αυτές τις αντιπαραθέσεις μεταξύ των διάφορων ομοσπονδιών που συνυπήρχαν στη μητροπολιτική Γαλλία, και κατέστησαν αδύνατη την επιλογή των έντεκα καλύτερων παικτών σε όλη τη χώρα, σημειώθηκαν μερικές καλές εμφανίσεις όπως η νίκη απέναντι στην Ιταλία στο Τορίνο το 1912, χάρη σε ένα χατ-τρικ του Εζέν Μες (3-4).[8]

Ο Πρώτος Παγκόσμιος Πόλεμος διέκοψε τις δραστηριότητες της Εθνικής Γαλλίας και επέφερε τον θάνατο 17 διεθνών της.[9]

Η ίδρυση της Γαλλικής Ποδοσφαιρικής Ομοσπονδίας (FFF) το 1919 έδωσε τη δυνατότητα στην Εθνική Γαλλίας να αναδιοργανωθεί προς το καλύτερο. Η USFSA τελικά προσαρτήθηκε από την FFF το 1921, κάτι που επέτρεψε στους Μπλε να είναι πλέον και επίσημα η Εθνική Γαλλίας και όχι απλώς μια ομάδα επίλεκτων που ανήκε στη μία ή στην άλλη ομοσπονδία. Η πρώτη νίκη απέναντι στους Άγγλους (2-1) στις 5 Μαΐου 1921[10] αποτέλεσε την πραγματική αρχή μιας Εθνικής Γαλλίας που πλέον χρησιμοποιούσε τους καλύτερους παίκτες στη χώρα.

Το 1923, η ομάδα της Γαλλίας γνώρισε μια μαύρη χρονιά με έξι ήττες σε έξι αγώνες, ανάμεσά τους μια βαριά ήττα (8-1) στο Άμστερνταμ από την Ολλανδία. Με στόχο να σταματήσει η αιμορραγία ενόψει των Ολυμπιακών Αγώνων του 1924 που διοργάνωνε η Γαλλία, προσελήφθη ο Βρετανός προπονητής Τσαρλς Γκρίφιθς.[11] Παρά το πολλά υποσχόμενο ξεκίνημα με μια νίκη απέναντι στο Βέλγιο στις 13 Ιανουαρίου 1924, η Γαλλία ηττήθηκε στη συνέχεια από την Ελβετία τον Μάρτιο. Ο Γκρίφιθς δέχτηκε έντονη κριτική για την επιλογή παικτών που αγωνίζονταν στην επαρχία.[12] Εκείνη τη χρονιά πάντως, ο τελικός του Κυπέλλου Γαλλίας κατακτήθηκε για πρώτη φορά από μια επαρχιακή ομάδα: την Ολιμπίκ Μαρσέιγ με αντίπαλο μια άλλη επαρχιακή ομάδα, την ΦΚ Σετ. Για την προετοιμασία των Ολυμπιακών Αγώνων, η Γαλλία αναμετρήθηκε με την Αγγλία και την αγγλική ομάδα της Γουέστ Χαμ. Μετά από μια ήττα από τους Άγγλους, η νίκη επί των hammers[ασαφές] ξανάδωσε δύναμη και κουράγιο στους Γάλλους.[13]

Μετά την κλήρωση του τουρνουά ποδοσφαίρου των Ολυμπιακών Αγώνων, η Γαλλία απαλλάχθηκε από τη φάση των ομίλων και ξεκίνησε στη διοργάνωση απευθείας από τη φάση των 16.[14] Στις 27 Μαΐου 1924, οι Tricolores κέρδισαν με άνεση τη Λετονία (7-0) και προκρίθηκαν για τα προημιτελικά του θεσμού.[15] Εκεί αντιμετώπισαν την Ουρουγουάη, ένα από τα φαβορί της διοργάνωσης. Οι Γάλλοι ηττήθηκαν με 5-1 και αποκλείστηκαν.[15]

Δεκαετία 1930

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Οι Λουσιέν Λοράν και Μαρσέλ Λανγκιγιέ στη διάρκεια του Παγκοσμίου Κυπέλλου του 1930

Τον Ιούλιο του 1930, η Γαλλία συμμετείχε στο πρώτο Παγκόσμιο Κύπελλο. Στη φάση των ομίλων, ο Λουσιέν Λοράν σημείωσε το πρώτο τέρμα στην ιστορία του Παγκοσμίου Κυπέλλου απέναντι στο Μεξικό που οι Γάλλοι κέρδισαν με 4-1.[16] Αλλά οι δύο ήττες (0-1) από την Αργεντινή (φιναλίστ των Ολυμπιακών Αγώνων του 1928) και τη Χιλή την εμπόδισαν να συνεχίσει στη διοργάνωση.

Το 1931, η Γερμανία ηττήθηκε από τους Bleus στο Κολόμπ,[17] πριν η Αγγλία γνωρίσει την ίδια μοίρα στις 14 Μαΐου σε έναν αγώνα που οι Γάλλοι διεθνείς, με μεγάλο πάθος, κέρδισαν με 5-2.[18] Το 1932, η ομάδα της Γαλλίας πραγματοποίησε περιοδεία στα Βαλκάνια. Ηττήθηκε από τη Γιουγκοσλαβία στις 5 Ιουνίου αλλά κέρδισε τη Βουλγαρία τέσσερις μέρες αργότερα με τέσσερα τέρματα του Ζαν Σεσαμπέρ.[19] Τέλος, η Εθνική Γαλλίας γνώρισε τη συντριβή με 6-3 από τη Ρουμανία στις 12 Ιουνίου.[20] Επίσης η Γαλλία κατάφερε να κερδίσει την Ολλανδία με ένα σκορ 5-4 το 1934 με μια ομάδα αποτελούμενη από μόλις τρεις παίκτες που αγωνίζονταν στην Α' Εθνική Γαλλίας (Ματλέρ, Λιεταέ και Αλκαζάρ) και από οχτώ άλλους παίκτες που αγωνίζονταν στην Ντιβιζιόν 2 Νορ (Β' Εθνική-Βόρειος Όμιλος).[21]

Αν και παίκτες προερχόμενοι από την Ντιβιζιόν 2, οι Τεπό, Μαιρές, Αστόν, Νικολά, Ριό, Βεριέστ και Κέλερ κλήθηκαν ενόψει του Παγκοσμίου Κυπέλλου του 1934 στην Ιταλία. Στη διάρκεια αυτού του Παγκοσμίου Κυπέλλου, η Γαλλία αντιμετώπισε στον πρώτο γύρο την Αυστρία, που ήταν ένα από τα φαβορί της διοργάνωσης.[22] Στις 27 Μαΐου 1934, η Γαλλία ηττήθηκε με 3-2 μετά από παράταση.[23] Με την επιστροφή τους στο Παρίσι, στις 30 Μαΐου 1934, οι Γάλλοι διεθνείς γνώρισαν υποδοχή ηρώων από 4.000 άτομα που ήρθαν να τους τιμήσουν[24].[25]

Το 1938, η Γαλλία διοργάνωσε για πρώτη φορά το Παγκόσμιο Κύπελλο. Οι Bleus του Ματλέρ κατέβαλλαν εύκολα την αντίσταση του Βελγίου με 3-1 με δύο γκολ του Ζαν Νικολά.[26] Στη διάρκεια του προημιτελικού, 58.455 θεατές, αριθμός-ρεκόρ, ήρθαν στο Κολόμπ να υποστηρίξουν τη Γαλλία που αντιμετώπιζε την Ιταλία,[27] αλλά οι Bleus ηττήθηκαν με 3-1 από τους μελλοντικούς νικητές της διοργάνωσης.

Λίγο πριν από την έναρξη του Β' Παγκόσμιου Πόλεμου, η Εθνική Γαλλίας είχε μια περίοδο καλών αποτελεσμάτων. Στους δεκατρείς αγώνες που έδωσε από το 1938 ως το 1939, κέρδισε οχτώ φορές, σημείωσε τρεις ισοπαλίες, και ηττήθηκε τρεις φορές: δύο από την Ιταλία και μία από την Αγγλία. Οι Μπλε ανακάλυψαν έναν νεαρό ταλαντούχο τερματοφύλακα, τον Ζυλιέν Νταρουί, και ένα επιθετικό με εξαιρετική ντρίμπλα και πάσα, τον Λαρμπί Μπεν Μπαρέκ. Στις 28 Ιανουαρίου 1940, η Γαλλία κέρδισε την Πορτογαλία με 3-2 στον 46ο αγώνα του αρχηγού Ετιέν Ματλέρ που έγινε ο πρώτος σε συμμετοχές με την Εθνική, ενώ ήταν και ο τελευταίος αγώνας της ομάδας πριν τη στρατιωτική ήττα από τη Γερμανία και την επακόλουθη κατοχή.

Χρυσή Γενιά (Δεκαετία 1950)

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Οργανωμένη κυρίως πάνω στον κορμό των παικτών που επέζησαν του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, με σημαντικότερους τους Νταρουί και Μπεν Μπαρέκ, η ομάδα της Γαλλίας σύντομα πλαισιώθηκε από μια νέα ταλαντούχα γενιά αποτελούμενη από τους Μπαράτ, Μαρς, Κουισάρ, Προυφ. Η ομάδα αυτή πέτυχε επιβλητική νίκη με 0-4 μέσα στην Τσεχοσλοβακία το 1948, αλλά έχασε για λίγο την πρόκριση στο Μουντιάλ της Βραζιλίας του 1950, αποκλειόμενη από τη Γιουγκοσλαβία, μετά από έναν αγώνα νοκ άουτ που έλαβε χώρα στη Φλωρεντία (ήττα 3-2 στην παράταση).

Οι Bleus σημείωσαν πάντως ορισμένα αξιοπρόσεκτα αποτελέσματα όπως μια ισοπαλία 2-2 το 1951 απέναντι στην Αγγλία στο Χάιμπουρι. Λίγο έλειψε η Εθνική Γαλλίας των Βινιάλ, Ζονκέ, Μπαράτ και Φλαμιόν να είναι η πρώτη ομάδα της ηπειρωτικής Ευρώπης που να καταφέρει να κερδίσει τους Άγγλους στη χώρα τους, κάτι που πέτυχαν οι Ούγγροι δύο χρόνια αργότερα.

Η χρυσή γενιά των Φονταίν, Κοπά, Πιαντονί, Βενσάν, Πενβέρν, Βισνιέσκι, Ζονκέ και Σιζοφσκί έρχεται να συνεχίσει τα επιτεύγματα αυτής της γενιάς του 1951. Η Γαλλία έγινε τότε μια από τις καλύτερες εθνικές ομάδες παγκοσμίως, αν και απέτυχε να λάβει μέρος στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 1954[28].[29]

Στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 1958 που έλαβε χώρα στη Σουηδία, η Εθνική Γαλλίας πραγματοποίησε καλή πορεία φτάνοντας στην τρίτη θέση της διοργάνωσης. Ο Ζυστ Φονταίν πέτυχε 13 από τα 23 τέρματα της Γαλλίας, στην οποία κανείς δεν πίστευε.[30] Μετά από νίκες με 7-3 απέναντι στην Παραγουάη, 2-3 τη Γιουγκοσλαβία και 2-1 τη Σκωτία, η Γαλλία τέλειωσε πρώτη στον όμιλό της.[31] Στα προημιτελικά, οι Bleus κατέβαλαν εύκολα την αντίσταση της Βορείου Ιρλανδίας (4-0).[31] Στα ημιτελικά, που έγιναν στις 24 Ιουνίου στη Στοκχόλμη, η Γαλλία αντιμετώπισε τη Βραζιλία του νεαρού Πελέ. Ενώ αντιμετώπιζε τη Βραζιλία, η Εθνική Γαλλίας έχασε τον αρχηγό της και κεντρικό αμυντικό Ζονκέ, που τραυματίστηκε. Οι Γάλλοι τελικά ηττήθηκαν με 2-5.[31] Τελικά τερμάτισαν στο βάθρο χάρη σε μια τελευταία επιτυχία με 6-3 επί της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γερμανίας, που σηματοδοτήθηκε από τα τέσσερα τέρματα που πετυχαίνει ο Φονταίν στη διάρκεια αυτού του αγώνα. Η Γαλλία τερμάτισε έχοντας την καλύτερη επίθεση της διοργάνωσης.[32]

Μετά το Παγκόσμιο Κύπελλο, η Γαλλία πήρε μέρος τον Οκτώβριο του 1958 στη φάση των 16 του νεοσύστατου «Ευρωπαϊκού Κυπέλλου Εθνών». Απέκλεισε την Ελλάδα και στη συνέχεια ηττήθηκε από την Αυστρία στα προημιτελικά. Η Γαλλία επιλέχθηκε να διοργανώσει την τελική φάση του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος του 1960. Η Γαλλία έχασε όμως πολλούς από τους βασικούς της ομάδας του 1958: Κοπά, Πιαντονί, Φονταίν, Ρεμετέ και Ρεϊμόν Κελμπέλ.[33] Στις 6 Ιουλίου 1960, η Γαλλία αντιμετώπισε τη Γιουγκοσλαβία ενώπιον ενός γεμάτου Παρκ ντε Πρενς (26.370 θεατές).[34] Ενώ προηγούνταν με 4-2 δεκαπέντε λεπτά πριν από τη λήξη του αγώνα,[34] τελικά ηττήθηκε με 5-4. Στις 9 Ιουλίου 1960, η Γαλλία έδωσε στη Μασσαλία τον μικρό τελικό απέναντι στην Τσεχοσλοβακία. Σε ένα άδειο στάδιο Βελοντρόμ (9.438 θεατές),[35] η Γαλλία γνώρισε την ήττα με 2-0.

Μετά το Euro, η Γαλλία κέρδισε τη Φινλανδία στα πλαίσια των προκριματικών του Παγκοσμίου Κυπέλλου του 1962 και στη συνέχεια παραχώρησε ισοπαλία στην Πολωνία πριν ηττηθεί με βαρύ σκορ από την Ελβετία (6-2). Μετά από αυτή την ήττα, δύο από τα τρία μέλη της αρμόδιας επιτροπής για τις κλήσεις των διεθνών, οι Αλέξ Τεπό και Ζαν Γκοτρού, παραιτήθηκαν, αφήνοντας τον Ζωρζ Βεριέστ μόνο στη λήψη αποφάσεων.[36]

Παίκτες

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Τρέχουσα σύνθεση

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Οι παρακάτω παίκτες επιλέχτηκαν για το Μουντιάλ του 2018.[37][38]
Οι συμμετοχές και τα γκολ ισχύουν ως την 15η Ιουλίου 2018 μετά από τον αγώνα απέναντι στην Κροατία.

0#0 Θέση Παίκτης Ημερομηνία γεννήσεως Αγώνες Τέρματα Ομάδα
1 Τ Ουγκό Λιορίς (αρχηγός) 26 Δεκεμβρίου 1986 (1986-12-26) (38 ετών) 103 0 Τότεναμ
16 Τ Στεβ Μανταντά 28 Μαρτίου 1985 (1985-03-28) (39 ετών) 28 0 Μαρσέιγ
23 Τ Αλφόνς Αρεολά 27 Φεβρουαρίου 1993 (1993-02-27) (31 ετών) 0 0 Παρί Σεν Ζερμέν
2 Α Μπενζαμέν Παβάρ 28 Μαρτίου 1996 (1996-03-28) (28 ετών) 11 1 Στουτγκάρδη
3 Α Πρεσνέλ Κιμπεμπέ 13 Αυγούστου 1995 (1995-08-13) (29 ετών) 3 0 Παρί Σεν Ζερμέν
4 Α Ραφαέλ Βαράν 25 Απριλίου 1993 (1993-04-25) (31 ετών) 48 3 Ρεάλ Μαδρίτης
5 Α Σαμουέλ Ουμτιτί 14 Νοεμβρίου 1993 (1993-11-14) (31 ετών) 24 3 Μπαρτσελόνα
17 Α Αντίλ Ραμί 27 Δεκεμβρίου 1985 (1985-12-27) (39 ετών) 35 1 Μαρσέιγ
19 Α Τζιμπρίλ Σιντιμπέ 29 Ιουλίου 1992 (1992-07-29) (32 ετών) 17 1 Μονακό
21 Α Λυκά Ερναντές 14 Φεβρουαρίου 1996 (1996-02-14) (28 ετών) 11 0 Ατλέτικο Μαδρίτης
22 Α Μπενζαμέν Μεντί 17 Ιουλίου 1994 (1994-07-17) (30 ετών) 7 0 Μάντσεστερ Σίτι
6 M Πολ Πογκμπά 15 Μαρτίου 1993 (1993-03-15) (31 ετών) 53 9 Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ
8 M Τομά Λεμάρ 12 Νοεμβρίου 1995 (1995-11-12) (29 ετών) 11 3 Μονακό
12 M Κοραντέν Τολισό 3 Αυγούστου 1994 (1994-08-03) (30 ετών) 8 0 Μπάγερν Μονάχου
13 M Ν'Γκολό Καντέ 29 Μαρτίου 1991 (1991-03-29) (33 ετών) 23 1 Τσέλσι
14 M Μπλαιζ Ματουϊντί 9 Απριλίου 1987 (1987-04-09) (37 ετών) 66 9 Γιουβέντους
15 M Στιβέν Ν'Ζονζί 15 Δεκεμβρίου 1988 (1988-12-15) (36 ετών) 4 0 Σεβίλλη
7 Ε Αντουάν Γκριεζμάν 21 Μαρτίου 1991 (1991-03-21) (33 ετών) 53 20 Ατλέτικο Μαδρίτης
9 Ε Ολιβιέ Ζιρού 30 Σεπτεμβρίου 1986 (1986-09-30) (38 ετών) 73 31 Τσέλσι
10 Ε Κιλιάν Εμπαπέ 20 Δεκεμβρίου 1998 (1998-12-20) (26 ετών) 14 3 Παρί Σεν Ζερμέν
11 Ε Ουσμάν Ντεμπελέ 15 Μαΐου 1997 (1997-05-15) (27 ετών) 11 2 Μπαρτσελόνα
18 Ε Ναμπίλ Φεκίρ 18 Ιουλίου 1993 (1993-07-18) (31 ετών) 11 2 Λυών
20 Ε Φλοριάν Τοβέν 26 Ιανουαρίου 1993 (1993-01-26) (31 ετών) 4 0 Μαρσέιγ

Πορεία στις διεθνείς διοργανώσεις

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Αξιόλογοι πρώην διεθνείς

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Παραπομπές

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  1. ↑ Με τις άλλες δύο να είναι οι ΗΠΑ (αποκλείστηκε το 1938 χωρίς πάντως να δώσει κάποιον αγώνα) και τη Βραζιλία (φτάνοντας στα τελικά του θεσμού σε κάθε διοργάνωση).
  2. ↑ Serge Laget, « Le match par lequel tout commença » in France Football, n°2907, mardi 25 décembre 2001, page 10.
  3. ↑ 3,0 3,1 Les Bleus : le livre officiel de l’équipe de France, op. cit., p.11
  4. ↑ Les Bleus : le livre officiel de l’équipe de France, op. cit., p.12
  5. ↑ L’intégrale de l’équipe de France de football, 1904-1998, op. cit., p. 23 et 24
  6. ↑ (Γερμανικά) (Αγγλικά) (Γαλλικά) France: Full "A" internationals (1904-1910), IFFHS, 27 mars 2010
  7. ↑ Le Matin du 23 mai 1909, p. 4, sur gallica.bnf.fr.
  8. ↑ Jean-Philippe Réthacker, L’équipe de France de football, op. cit., p.14
  9. ↑ « Faits intéressants et curieux à propos des internationaux et joueurs nationaux (1901-1910) » sur iffhs. de
  10. ↑ Les Bleus : le livre officiel de l'équipe de France, op. cit., p.14
  11. ↑ Thierry Terret, Les paris des Jeux olympiques de 1924, Atlantica, 2008, page 448.
  12. ↑ Thierry Terret, Les paris des Jeux olympiques de 1924, op.cit. , page 449.
  13. ↑ Thierry Terret, Les paris des Jeux olympiques de 1924, op.cit. , page 450.
  14. ↑ Thierry Terret, Les paris des Jeux olympiques de 1924, op.cit. , page 453.
  15. ↑ 15,0 15,1 Les Bleus : le livre officiel de l’équipe de France, op. cit., p.16
  16. ↑ Les Bleus : le livre officiel de l'équipe de France, op. cit., p.23
  17. ↑ L'intégrale de l'équipe de France de football, 1904-1998, op. cit., p. 76
  18. ↑ L'intégrale de l'équipe de France de football, 1904-1998, op. cit., p. 77
  19. ↑ L'intégrale de l'équipe de France de football, 1904-1998, op. cit., p. 81 et 82
  20. ↑ L'intégrale de l’équipe de France de football, 1904-1998, op. cit., p. 82
  21. ↑ L'intégrale de l'équipe de France de football, 1904-1998, op. cit., p. 89
  22. ↑ Jean-Jacques Vierne, « L'heure des professionnels a enfin sonné » in France Football, n°2907, mardi 25 décembre 2001, page 18.
  23. ↑ Les Bleus : le livre officiel de l'équipe de France, op. cit., p.24
  24. ↑ « Autriche-France : 3-2 a. p. » in France Football, n°2907, mardi 25 décembre 2001, page 23.
  25. ↑ Coll., La grande histoire de la Coupe du monde, Éditions L'Équipe, 2009, page 13.
  26. ↑ Les Bleus : le livre officiel de l’équipe de France, op. cit., p.28 et 29
  27. ↑ Coll., 100 ans de football en France, Éditions Atlas, 1989, p.156.
  28. ↑ Les Bleus : le livre officiel de l'équipe de France, op. cit., p.32
  29. ↑ L'aventure des bleus : les 50 plus belles histoires de l'équipe de France de football, , op. cit., p. 24 et 25
  30. ↑ Pascal Ferré, « Le bon compte de l'affable Fontaine. » in France Football, mardi 25 décembre 2001, n°2907, p.30.
  31. ↑ 31,0 31,1 31,2 Les Bleus : le livre officiel de l'équipe de France, op. cit., p.40 et 41
  32. ↑ Les Bleus : le livre officiel de l’équipe de France, op. cit., p.45
  33. ↑ Coll., 50 ans d'Euro - Une histoire française, Éditions L'Équipe, 2008, pages 16-18.
  34. ↑ 34,0 34,1 Coll., 50 ans d'Euro - Une histoire française, Éditions L'Équipe, 2008, pages 18.
  35. ↑ Coll., 50 ans d'Euro - Une histoire française, Éditions L'Équipe, 2008, pages 19.
  36. ↑ Coll., 50 ans d'Euro - Une histoire française, Éditions L'Équipe, 2008, pages 15.
  37. ↑ «Dernière sélection». Γαλλική Ομοσπονδία Ποδοσφαίρου (στα Γαλλικά). 16 Μαρτίου 2018. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 4 Ιουνίου 2018. Ανακτήθηκε στις 16 Μαρτίου 2018. 
  38. ↑ «Payet left off France's World Cup squad». TSN.ca. 17 Μαρτίου 2018. Ανακτήθηκε στις 19 Μαρτίου 2018. 

Εξωτερικοί σύνδεσμοι

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]


Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Εθνική_Γαλλίας_(ποδόσφαιρο_ανδρών)&oldid=10731482"