Μετάβαση στο περιεχόμενο

Ιταλική διασπορά

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Αυτή είναι η τρέχουσα έκδοση της σελίδας Ιταλική διασπορά, όπως διαμορφώθηκε από τον InternetArchiveBot (συζήτηση | συνεισφορές) στις 03:15, 6 Σεπτεμβρίου 2024. Αυτό το URL είναι ένας μόνιμος σύνδεσμος για αυτή την έκδοση της σελίδας.
(διαφ.) ← Παλαιότερη έκδοση | Βλέπε τελευταία έκδοση (διαφ.) | Νεότερη έκδοση → (διαφ.)
Ιταλική διασπορά
Emigrazione italiana  (ιταλική)
Χάρτης της Ιταλικής διασποράς παγκοσμίως
Συνολικός πληθυσμός
π. 80 εκατομμ. παγκοσμίως[1]
Περιοχές με σημαντικούς πληθυσμούς
Βραζιλία, Αργεντινή, ΗΠΑ, Γαλλία, Κολομβία, Καναδάς, Περού, Ουρουγουάη, Αυστραλία, Βενεζουέλα, Γερμανία, Ελβετία, Ηνωμένο Βασίλειο, Βέλγιο, Χιλή και Παραγουάη
Γλώσσες
Ιταλικά, και άλλες Γλώσσες της Ιταλίας, Αγγλικά, Γαλλικά, Ισπανικά, Πορτογαλικά και Γερμανικά
Θρησκεία
Χριστιανισμός (κυρίως Καθολικοί)[2]
Σχετιζόμενες εθνικές ομάδες
Ευρωπαϊκή διασπορά, Ιταλοί

Η ιταλική διασπορά (ιταλικά: emigrazione italiana‎‎,προφέρεται emiɡratˈtsjoːne itaˈljaːna) είναι η μεγάλης κλίμακας μετανάστευση Ιταλών από την Ιταλία. Υπήρχαν δύο μεγάλες ιταλικές διασπορές στην ιταλική ιστορία. Η πρώτη ξεκίνησε γύρω στο 1880, δύο δεκαετίες μετά την Ενοποίηση της Ιταλίας, και τελείωσε τη δεκαετία του 1920 έως τις αρχές της δεκαετίας του 1940 με την άνοδο της φασιστικής Ιταλίας. [3] Η φτώχεια ήταν ο κύριος λόγος για τη μετανάστευση, και συγκεκριμένα η έλλειψη γης, καθώς η μερική καλλιέργεια άκμασε στην Ιταλία, ειδικά στο Νότο, και η περιουσία υποδιαιρέθηκε από γενιά σε γενιά. Ειδικά στη Νότια Ιταλία, οι συνθήκες ήταν πιο σκληρές. [3] Από τη δεκαετία του 1860 έως τη δεκαετία του 1950, η Ιταλία ήταν ακόμη μια σε μεγάλο βαθμό αγροτική κοινωνία με πολλές μικρές πόλεις που δεν είχαν σχεδόν καμία σύγχρονη βιομηχανία και στις οποίες οι πρακτικές διαχείρισης της γης, ειδικά στο Νότο και το Βορειοανατολικό, δεν έπειθαν εύκολα τους αγρότες να παραμείνουν στη γη και να δουλεύουν στα χωράφια. [4]

Ένας άλλος παράγοντας σχετιζόταν με τον υπερπληθυσμό της Ιταλίας ως αποτέλεσμα των βελτιώσεων στις κοινωνικοοικονομικές συνθήκες μετά την Ενοποίηση. [5] Αυτό δημιούργησε μια δημογραφική έκρηξη και ανάγκασε τις νέες γενιές να μεταναστεύσουν μαζικά στα τέλη του 19ου αιώνα και στις αρχές του 20ου αιώνα, κυρίως στην Αμερική. [6] Η νέα μετανάστευση κεφαλαίων δημιούργησε εκατομμύρια ανειδίκευτες θέσεις εργασίας σε όλο τον κόσμο και ήταν υπεύθυνη για την ταυτόχρονη μαζική μετανάστευση Ιταλών που αναζητούσαν «ψωμί και δουλειά» (ιταλικά: pane e lavoro‎‎. [7] Η δεύτερη διασπορά ξεκίνησε μετά το τέλος του Β' Παγκοσμίου Πολέμου και ολοκληρώθηκε περίπου στη δεκαετία του 1970. Μεταξύ 1880 και 1980, περίπου 15.000.000 Ιταλοί εγκατέλειψαν οριστικά τη χώρα. [8] Μέχρι το 1980, υπολογιζόταν ότι περίπου 25.000.000 Ιταλοί διέμεναν εκτός Ιταλίας. [9] Μεταξύ 1861 και 1985, 29.036.000 Ιταλοί μετανάστευσαν σε άλλες χώρες, από τους οποίους 16.000.000 (55%) έφτασαν πριν από το ξέσπασμα του Α' Παγκοσμίου Πολέμου. Περίπου 10.275.000 Ιταλοί επέστρεψαν στην Ιταλία (35%) και 18.761.000 εγκαταστάθηκαν μόνιμα στο εξωτερικό (65%). [10]

Ένα τρίτο κύμα μετανάστευσης, που επηρεάζει πρωτίστως τους νέους, που ονομάζεται ευρέως «διαρροή εγκεφάλων» στα ιταλικά μέσα ενημέρωσης, θεωρείται ότι συμβαίνει, λόγω των κοινωνικοοικονομικών προβλημάτων που προκλήθηκαν από την οικονομική κρίση των αρχών του 21ου αιώνα. Σύμφωνα με το Δημόσιο Μητρώο Ιταλών Κατοίκων Εξωτερικού (AIRE), ο αριθμός των Ιταλών στο εξωτερικό αυξήθηκε από 3.106.251 το 2006 σε 4.636.647 το 2015 και αυξήθηκε κατά 49% σε μόλις 10 χρόνια. [11] Υπάρχουν πάνω από 5 εκατομμύρια Ιταλοί πολίτες που ζουν εκτός Ιταλίας, [12] και περίπου 80 εκατομμύρια άνθρωποι σε όλο τον κόσμο διεκδικούν πλήρη ή μερική ιταλική καταγωγή.

Η εσωτερική μετανάστευση εντός των ιταλικών γεωγραφικών συνόρων συνέβη επίσης για παρόμοιους λόγους. [13] το μεγαλύτερο κύμα του αποτελείται από 4 εκατομμύρια ανθρώπους που μετακινούνταν από τη Νότια Ιταλία στη Βόρεια Ιταλία (και κυρίως σε βιομηχανικές πόλεις της Βόρειας ή Κεντρικής Ιταλίας όπως η Ρώμη ή το Μιλάνο), μεταξύ της δεκαετίας του 1950 και του 1970. [14] Σήμερα υπάρχει το Εθνικό Μουσείο Ιταλικής Μετανάστευσης ("MEI"), που βρίσκεται στη Γένοβα της Ιταλίας. [15] Ο εκθεσιακός χώρος, που εκτείνεται σε τρεις ορόφους και 16 θεματικές περιοχές, περιγράφει το φαινόμενο της ιταλικής μετανάστευσης πριν την ενοποίηση της Ιταλίας μέχρι σήμερα. [15] Το μουσείο περιγράφει την ιταλική μετανάστευση μέσα από αυτοβιογραφίες, ημερολόγια, επιστολές, φωτογραφίες και άρθρα εφημερίδων της εποχής που ασχολούνταν με το θέμα της ιταλικής μετανάστευσης. [15]

Υπόβαθρο αρχαίων ιταλικών μεταναστευτικών ροών

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Εμπορικοί δρόμοι και αποικίες της Γενοβέζικης (κόκκινης) και της Ενετικής (πράσινης) αυτοκρατορίας κατά τον Μεσαίωνα
Ο Πύργος του Γαλατά στην Κωνσταντινούπολη, της Τουρκίας, που χτίστηκε το 1348 από τη Δημοκρατία της Γένοβας και εξακολουθεί να είναι σύμβολο της ιταλικής λεβαντίνης κοινότητας

Οι ΙταλοΛιβανέζοι είναι μια κοινότητα στο Λίβανο. Μεταξύ του 12ου και του 15ου αιώνα, η Ιταλική Δημοκρατία της Γένοβας είχε μερικές γενουατικές αποικίες στη Βηρυτό, την Τρίπολη και τη Βύβλο. Στους πιο πρόσφατους χρόνους, οι Ιταλοί ήρθαν στον Λίβανο σε μικρές ομάδες κατά τη διάρκεια του Α' και του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, προσπαθώντας να ξεφύγουν από τους πολέμους εκείνη την εποχή στην Ευρώπη. Μερικοί από τους πρώτους Ιταλούς που επέλεξαν τον Λίβανο ως μέρος για να εγκατασταθούν και να βρουν καταφύγιο ήταν Ιταλοί στρατιώτες από τον Ιταλοτουρκικό πόλεμο από το 1911 έως το 1912. Οι περισσότεροι Ιταλοί επέλεξαν να εγκατασταθούν στη Βηρυτό λόγω του ευρωπαϊκού τρόπου ζωής της. Λίγοι Ιταλοί έφυγαν από τον Λίβανο για τη Γαλλία μετά την ανεξαρτησία. Η ιταλική κοινότητα στον Λίβανο είναι πολύ μικρή (περίπου 4.300 άτομα) και αφομοιώνεται κυρίως στην καθολική κοινότητα του Λιβάνου. Υπάρχει ένα αυξανόμενο ενδιαφέρον για τις οικονομικές σχέσεις μεταξύ Ιταλίας και Λιβάνου. [16]

Το Θέατρο Όπερας και Μπαλέτου της Οδησσού, στην Ουκρανία. Ξεκίνησε με τη σημαντική συμβολή των Ιταλών της Οδησσού.

Οι Ιταλοί της Οδησσού αναφέρονται για πρώτη φορά σε έγγραφα του 13ου αιώνα, όταν στο έδαφος της μελλοντικής Οδησσού, μιας πόλης στη νότια Ουκρανία στη Μαύρη Θάλασσα, τοποθετήθηκε το αγκυροβόλιο των γενουατικών εμπορικών πλοίων, το οποίο ονομαζόταν «Ginestra», ίσως από το όνομα του φυτού, πολύ διαδεδομένο στις στέπες της Μαύρης Θάλασσας. Η εισροή Ιταλών στη νότια Ουκρανία αυξήθηκε ιδιαίτερα με την ίδρυση της Οδησσού, η οποία έγινε το 1794. Όλα αυτά διευκολύνθηκαν από το γεγονός ότι στο τιμόνι της νεοϊδρυθείσας πρωτεύουσας της λεκάνης της Μαύρης Θάλασσας βρισκόταν ένας Ναπολιτάνος ισπανικής καταγωγής, ο Τζουζέπε Ντε Ρίμπας, στη θέση του μέχρι το 1797. Το 1797 υπήρχαν περίπου 800 Ιταλοί στην Οδησσό, ίσο με το 10% του συνολικού πληθυσμού, ως επί το πλείστον έμποροι και Ναπολιτάνοι, Γενοβέζοι και ναυτικοί του Λιβόρνο, με τους οποίους αργότερα προστέθηκαν καλλιτέχνες, τεχνικοί, τεχνίτες, φαρμακοποιοί και δάσκαλοι. [17] Η επανάσταση του 1917 έστειλε πολλούς από αυτούς στην Ιταλία, ή σε άλλες πόλεις της Ευρώπης. Στη σοβιετική εποχή, μόνο μερικές δεκάδες Ιταλοί παρέμειναν στην Οδησσό, οι περισσότεροι από τους οποίους δεν γνώριζαν πλέον τη γλώσσα τους. Με την πάροδο του χρόνου συγχωνεύτηκαν με τον τοπικό πληθυσμό, χάνοντας την εθνοτική χροιά προέλευσης.

Οι Ιταλοί της Κριμαίας είναι μικρή εθνική μειονότητα που κατοικεί στην Κριμαία. Οι Ιταλοί έχουν κατοικήσει ορισμένες περιοχές της Κριμαίας από την εποχή της Δημοκρατίας της Γένοβας και της Δημοκρατίας της Βενετίας. Το 1783, 25.000 Ιταλοί μετανάστευσαν στην Κριμαία, η οποία είχε προσαρτηθεί πρόσφατα από τη Ρωσική Αυτοκρατορία. [18] Το 1830 και το 1870, δύο διακριτές μεταναστεύσεις έφτασαν στο Κερτς από τις πόλεις Τράνι, Bisceglie και Μολφέττα. Αυτοί οι μετανάστες ήταν αγρότες και ναυτικοί, που προσελκύονταν από τις ευκαιρίες εργασίας στα τοπικά θαλάσσια λιμάνια της Κριμαίας και από τη δυνατότητα να καλλιεργήσουν τα σχεδόν ανεκμετάλλευτα και εύφορα εδάφη της Κριμαίας. Μετά την Οκτωβριανή Επανάσταση, πολλοί Ιταλοί θεωρούνταν ξένοι και εχθροί. Αντιμετώπισαν λοιπόν μεγάλη καταστολή. [18] Μεταξύ 1936 και 1938, κατά τη διάρκεια της Μεγάλης Εκκαθάρισης του Ιωσήφ Στάλιν, πολλοί Ιταλοί κατηγορήθηκαν για κατασκοπεία και συνελήφθησαν, βασανίστηκαν, απελάθηκαν ή εκτελέστηκαν. [19] Στους λίγους επιζώντες επετράπη να επιστρέψουν στο Κερτς υπό την ηγεσία του Νικίτα Χρουστσόφ . Μερικές οικογένειες διασκορπίστηκαν σε άλλα εδάφη της Σοβιετικής Ένωσης, κυρίως στο Καζακστάν και το Ουζμπεκιστάν. Οι απόγονοι των Ιταλών της Κριμαίας ανέρχονται σήμερα σε 3.000 άτομα, που κατοικούν κυρίως στο Κερτς. [20] [21]

Καθολική Εκκλησία της Santa Maria Assunta στο Κερτς, της Ουκρανίας, αναφορά για τους Ιταλούς της Κριμαίας

Μια γενουατική κοινότητα υπήρχε στο Γιβραλτάρ από τον 16ο αιώνα και αργότερα έγινε σημαντικό μέρος του πληθυσμού. Υπάρχουν πολλά στοιχεία για μια κοινότητα μεταναστών από τη Γένοβα, που μετακόμισαν στο Γιβραλτάρ τον 16ο αιώνα [22] και που ήταν περισσότερο από το ένα τρίτο του πληθυσμού του Γιβραλτάρ στο πρώτο μισό του 18ου αιώνα. Αν και χαρακτηρίστηκαν ως "Γενοβέζοι", δεν προέρχονταν μόνο από την πόλη της Γένοβας, αλλά από όλη τη Λιγυρία, μια περιοχή στη Βόρεια Ιταλία που ήταν το κέντρο της θαλάσσιας Δημοκρατίας της Γένοβας. Σύμφωνα με την απογραφή του 1725, σε συνολικό πληθυσμό 1.113 κατοίκων υπήρχαν 414 Γενοβέζοι, 400 Ισπανοί, 137 Εβραίοι, 113 Βρετανοί και 49 άλλοι (κυρίως Πορτογάλοι και Ολλανδοί). [23] Στην απογραφή του 1753, οι Γενοβέζοι ήταν η μεγαλύτερη ομάδα (σχεδόν 34%) κατοίκων στο Γιβραλτάρ, και μέχρι το 1830, τα ιταλικά μιλούνταν μαζί με τα αγγλικά και τα ισπανικά και χρησιμοποιούνταν στις επίσημες ανακοινώσεις. [24] Μετά την εποχή του Ναπολέοντα, πολλοί Σικελοί και μερικοί Τοσκανοί μετανάστευσαν στο Γιβραλτάρ, αλλά οι Γενουάτες και οι Λιγουριοί παρέμειναν η πλειοψηφία της ιταλικής κοινότητας. Πράγματι, η Γενοβέζικη διάλεκτος μιλιόταν στον Καταλανικό Κόλπο μέχρι τον 20ο αιώνα, και εξαφανίστηκε τη δεκαετία του 1970. [25] Σήμερα, οι απόγονοι της γενουατικής κοινότητας του Γιβραλτάρ θεωρούν τους εαυτούς τους Γιβραλτάρους και οι περισσότεροι από αυτούς προωθούν την αυτονομία του Γιβραλτάρ. [26] Η γενουατική κληρονομιά είναι εμφανής σε όλο το Γιβραλτάρ, αλλά ιδιαίτερα στην αρχιτεκτονική των παλαιότερων κτιρίων της πόλης, τα οποία είναι επηρεασμένα από τα παραδοσιακά γενουατικά στιλ στέγασης που διαθέτουν εσωτερικές αυλές (επίσης γνωστά ως "αίθρια").

Χαρακτηριστική βενετσιάνικη αρχιτεκτονική στην παλιά πόλη της Κέρκυρας, στα Ιόνια Νησιά, της Ελλάδας. Τα νησιά του Ιονίου, έχοντας επί αιώνες υπό την κυριαρχία της Δημοκρατίας της Βενετίας, κατοικήθηκαν από Κερκυραίους Ιταλούς.

Οι Κερκυραίοι Ιταλοί είναι πληθυσμός της Κέρκυρας με εθνικούς και γλωσσικούς δεσμούς με τη Δημοκρατία της Βενετίας. Η προέλευση της κερκυραϊκής ιταλικής κοινότητας βρίσκεται στην επέκταση των ιταλικών κρατών προς τα Βαλκάνια κατά τη διάρκεια και μετά τις Σταυροφορίες. Τον 12ο αιώνα, το Βασίλειο της Νάπολης έστειλε μερικές ιταλικές οικογένειες στην Κέρκυρα για να κυβερνήσουν το νησί. Από την Τέταρτη Σταυροφορία του 1204 και μετά, η Δημοκρατία της Βενετίας έστειλε πολλές ιταλικές οικογένειες στην Κέρκυρα. Αυτές οι οικογένειες έφεραν στο νησί την ιταλική γλώσσα του Μεσαίωνα. [27] Όταν η Βενετία κυβέρνησε την Κέρκυρα και τα Επτάνησα, η οποία διήρκεσε κατά την Αναγέννηση και μέχρι τα τέλη του 18ου αιώνα, οι περισσότερες από τις ανώτερες τάξεις των Κερκυραίων μιλούσαν ιταλικά (συγκεκριμένα βενετσιάνικα σε πολλές περιπτώσεις), αλλά η μάζα των ανθρώπων παρέμεινε ελληνική εθνοτικά, γλωσσικά και θρησκευτικά πριν και μετά τις οθωμανικές πολιορκίες του 16ου αιώνα. Οι Κερκυραίοι Ιταλοί ήταν συγκεντρωμένοι κυρίως στην πόλη της Κέρκυρας. Πάνω από το ήμισυ του πληθυσμού της πόλης της Κέρκυρας τον 18ο αιώνα μιλούσε τη βενετσιάνικη γλώσσα. [28] Η επανεμφάνιση του ελληνικού εθνικισμού, μετά την εποχή του Ναπολέοντα, συνέβαλε στη σταδιακή εξαφάνιση των Κερκυραίων Ιταλών. Η Κέρκυρα ενσωματώθηκε τελικά στο Βασίλειο της Ελλάδας το 1864. Η ελληνική κυβέρνηση κατάργησε όλα τα ιταλικά σχολεία στα Ιόνια νησιά το 1870, και ως συνέπεια, στη δεκαετία του 1940 είχαν απομείνει μόνο 400 Κερκυραίοι Ιταλοί. [29] Η αρχιτεκτονική της πόλης της Κέρκυρας αντανακλά ακόμα τη μακρόχρονη βενετσιάνικη κληρονομιά της, με τα πολυώροφα κτίριά της, τις ευρύχωρες πλατείες της όπως η δημοφιλής «Σπιανάδα» και τα στενά πλακόστρωτα σοκάκια γνωστά ως «Καντούνια».

Ναπολέων, η πιο αξιοσημείωτη Ιταλική Γαλλική προσωπικότητα [30]

Υπήρχε πάντα μετανάστευση, από τα αρχαία χρόνια, μεταξύ της σημερινής Ιταλίας και της Γαλλίας. Από τον 16ο αιώνα, η Φλωρεντία και οι πολίτες της απολαμβάνουν από καιρό μια πολύ στενή σχέση με τη Γαλλία. [31] Το 1533, σε ηλικία δεκατεσσάρων ετών, η Αικατερίνη των Μεδίκων παντρεύτηκε τον Ερρίκο, τον δεύτερο γιο του βασιλιά Φραγκίσκου Α΄ και της Βασίλισσας Κλοντ της Γαλλίας. Έγινε βασίλισσα της Γαλλίας όταν ο Ερρίκος ανέβηκε στο θρόνο το 1547. Αργότερα, αφού πέθανε ο Ερρίκος, έγινε αντιβασιλέας για λογαριασμό του δεκάχρονου γιου της, Βασιλιά Καρόλου Θ΄ και της παραχωρήθηκαν σαρωτικές εξουσίες. Μετά τον θάνατο του Κάρολου το 1574, η Αικατερίνη έπαιξε βασικό ρόλο στη βασιλεία του τρίτου γιου της, Ερρίκου Γ' . Άλλα αξιοσημείωτα παραδείγματα Ιταλών που έπαιξαν σημαντικό ρόλο στην ιστορία της Γαλλίας είναι ο διπλωμάτης και πολιτικός Καρδινάλιος Μαζαρέν, γεννημένος στην Pescina, ο οποίος υπηρέτησε ως υπουργός της Γαλλίας από το 1642 μέχρι το θάνατό του το 1661. Όσον αφορά τις προσωπικότητες της σύγχρονης εποχής, ο Ναπολέων Βοναπάρτης, Γάλλος αυτοκράτορας και στρατηγός, ήταν εθνικά Ιταλός Κορσικανής καταγωγής, του οποίου η οικογένεια ήταν Γενοβέζικης και Τοσκανικής καταγωγής.[30]

Μετά την κατάκτηση της Αγγλοσαξονικής Αγγλίας το 1066, οι πρώτες καταγεγραμμένες ιταλικές κοινότητες στην Αγγλία ξεκίνησαν από τους εμπόρους και τους ναυτικούς που ζούσαν στο Σαουθάμπτον. Η περίφημη «Οδός Λόμπαρντ» στο Λονδίνο πήρε το όνομά της από τη μικρή αλλά ισχυρή κοινότητα από τη βόρεια Ιταλία, που ζούσε εκεί ως τραπεζίτες και έμποροι μετά το 1000. [32] Η ανοικοδόμηση του Αββαείου του Γουέστμινστερ έδειξε σημαντική ιταλική καλλιτεχνική επιρροή στην κατασκευή του λεγόμενου πεζοδρομίου « Cosmati » που ολοκληρώθηκε το 1245 και ήταν μοναδικό παράδειγμα ενός στυλ εκτός Ιταλίας, έργο μιας εξαιρετικά εξειδικευμένης ομάδας Ιταλών τεχνιτών με επικεφαλής έναν Ρωμαίο ονόματι Ordoricus. [33] Το 1303, ο Εδουάρδος Α' διαπραγματεύτηκε μια συμφωνία με την εμπορική κοινότητα των Λομβαρδών που εξασφάλιζε τελωνειακούς δασμούς και ορισμένα δικαιώματα και προνόμια. [34] Τα έσοδα από τους τελωνειακούς δασμούς διαχειρίζονταν οι Ρικάρντι, μια ομάδα τραπεζιτών από τη Λούκκα στην Ιταλία. [35] Αυτό ήταν σε αντάλλαγμα για την υπηρεσία τους ως δανειστές στο στέμμα, που βοήθησε στη χρηματοδότηση των Πολέμων της Ουαλίας. Ωστόσο όταν ξέσπασε ο πόλεμος με τη Γαλλία, ο Γάλλος βασιλιάς κατάσχεσε τα περιουσιακά στοιχεία των Ρικάρντι και η τράπεζα χρεοκόπησε. [36] Μετά από αυτό, οι Frescobaldi της Φλωρεντίας ανέλαβαν το ρόλο των δανειστών στο αγγλικό στέμμα. [37]

Μεγάλος αριθμός Ιταλών κατοικούν στη Γερμανία από τον πρώιμο Μεσαίωνα, ιδιαίτερα αρχιτέκτονες, τεχνίτες και έμποροι. Κατά τον ύστερο Μεσαίωνα και τις αρχές της σύγχρονης εποχής, πολλοί Ιταλοί ήρθαν στη Γερμανία και δημιούργησαν επιχειρήσεις και οι σχέσεις μεταξύ των δύο χωρών ευημερούσαν. Τα πολιτικά σύνορα ήταν επίσης κάπως συνυφασμένα κάτω από τις προσπάθειες των Γερμανών πριγκίπων να επεκτείνουν τον έλεγχο σε όλη την Αγία Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, η οποία εκτεινόταν από τη Βόρεια Γερμανία μέχρι τη Βόρεια Ιταλία. Κατά τη διάρκεια της Αναγέννησης πολλοί Ιταλοί τραπεζίτες, αρχιτέκτονες και καλλιτέχνες μετακόμισαν στη Γερμανία και ενσωματώθηκαν με επιτυχία στη γερμανική κοινωνία.

Οι πρώτοι Ιταλοί ήρθαν στην Πολωνία τον Μεσαίωνα, ωστόσο, η ουσιαστική μετανάστευση Ιταλών στην Πολωνία ξεκίνησε τον 16ο αιώνα (βλ. ενότητα Πολωνία παρακάτω). [38]

Παραπομπές

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  1. ↑ «Sono circa 80 milioni gli oriundi italiani nel mondo» (στα Ιταλικά). 4 Φεβρουαρίου 2020. Ανακτήθηκε στις 10 Νοεμβρίου 2021. 
  2. ↑ «L'Italia e le religioni nel 2016». Italofilia.Pl. 12 Νοεμβρίου 2016. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 22 Ιουλίου 2019. Ανακτήθηκε στις 12 Νοεμβρίου 2016. 
  3. ↑ 3,0 3,1 Pozzetta, George E., Bruno Ramirez, and Robert F. Harney.
  4. ↑ McDonald, J. S. (October 1958). «Some Socio-Economic Emigration Differentials in Rural Italy, 1902-1913». Economic Development and Cultural Change 7 (1): 55–72. doi:10.1086/449779. https://archive.org/details/sim_economic-development-and-cultural-change_1958-10_7_1/page/55. 
  5. ↑ Sori, Ercole.
  6. ↑ Gabaccia, Donna (200). Italy's Many Diasporas. New York: Routledge. σελίδες 58–80. 
  7. ↑ Pozzetta, George E. (1980). Pane e Lavoro: The Italian American Working Class. Toronto: Multicultural History Society of Ontorio. 
  8. ↑ Ben-Ghiat and Hom, "Introduction" to Italian Mobilities (Routledge, 2016)
  9. ↑ King, Russell (1978-01-01). «Report: The Italian Diaspora». Area 10 (5): 386. 
  10. ↑ «Italian Immigration - The Great Italian Diaspora». Italianlegacy.com. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 25 Ιουλίου 2020. Ανακτήθηκε στις 11 Ιανουαρίου 2018. 
  11. ↑ «Italiani all'estero, sempre più giovani e settentrionali: +7,6% nel 2015». la Repubblica. 6 Οκτωβρίου 2015. 
  12. ↑ «Italiani nel Mondo». esteri.it. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 3 Νοεμβρίου 2021. Ανακτήθηκε στις 16 Απριλίου 2020. 
  13. ↑ «L'emigrazione interna italiana negli anni '50 e '60» (στα Ιταλικά). 16 Νοεμβρίου 2012. Ανακτήθηκε στις 8 Φεβρουαρίου 2018. 
  14. ↑ «Una indagine CATI per lo studio della mobilità interna in Italia in un'ottica longitudinale» (PDF) (στα Ιταλικά). Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο (PDF) στις 20 Απριλίου 2021. Ανακτήθηκε στις 8 Φεβρουαρίου 2018. 
  15. ↑ 15,0 15,1 15,2 «MEI Museo Nazionale dell'Emigrazione Italiana» (στα Ιταλικά). Ανακτήθηκε στις 10 Μαρτίου 2023. 
  16. ↑ «Rapporti italo-libanesi: Vinifest 2011» (PDF) (στα Ιταλικά). Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο (PDF) στις 4 Μαρτίου 2016. Ανακτήθηκε στις 22 Οκτωβρίου 2021. 
  17. ↑ Dundovich, Elena· Gori, Francesca (2004). Gulag. Storia e memoria. Feltrinelli. σελ. 187. ISBN 88-07-81818-3. Ανακτήθηκε στις 9 Ιουνίου 2015. 
  18. ↑ 18,0 18,1 Berni, Davide. «The Italian Minority of Crimea: History of a Diaspora between Emigration and Deportation». Academia. https://www.academia.edu/5412120. 
  19. ↑ «Alessandro Vincenzi – Forgotten Italians | Imp Festival». Ανακτήθηκε στις 16 Ιουνίου 2020. 
  20. ↑ «Italiani perseguitati da Stalin e poi dimenticati» (στα Ιταλικά). Ανακτήθηκε στις 22 Οκτωβρίου 2021. 
  21. ↑ «La tragedia dimenticata degli italiani di Crimea - Come vivono i 300 tra deportati e loro discendenti» (στα Ιταλικά). 27 Ιανουαρίου 2012. Ανακτήθηκε στις 22 Οκτωβρίου 2021. 
  22. ↑ «L'azienda Durazzo a Cadice» (PDF) (στα Ιταλικά). σελ. 24. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο (PDF) στις 22 Αυγούστου 2007. 
  23. ↑ «Rosselli: The Genoese community of Gibraltar» (στα Ιταλικά). Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 28 Ιουλίου 2011. 
  24. ↑ Levey, David: Language change and variation in Gibraltar, page 24.
  25. ↑ Fiorenzo Toso.
  26. ↑ «Excerpt from Corriere della Sera» (στα Ιταλικά). Ανακτήθηκε στις 22 Οκτωβρίου 2021. 
  27. ↑ Tagliavini, Carlo.
  28. ↑ Gray, Ezio.
  29. ↑ Vignoli Giulio.
  30. ↑ 30,0 30,1 «Napoleon I (emperor of France) – Britannica Online Encyclopedia». Britannica.com. Ανακτήθηκε στις 2 Σεπτεμβρίου 2010. 
  31. ↑ Eisenbichler, Konrad (2007). «Savonarola in Francia: Circolazione di un'eredità politico-religiosa nell'Europa del Cinquecento (review)». Renaissance Quarterly 60 (4): 1346–1347. doi:10.1353/ren.2007.0344. Πρότυπο:Project MUSE. https://archive.org/details/sim_renaissance-quarterly_winter-2007_60_4/page/1346. 
  32. ↑ King, R. (1977). «Italian Migration to Great Britain». Geography 62 (3): 176–186. 
  33. ↑ «Cosmati Pavement». Ανακτήθηκε στις 13 Δεκεμβρίου 2022. 
  34. ↑ Brown, A. L. (1989). The Governance of Late Medieval England 1272–1461. London: Edward Arnold. σελίδες 65–66. ISBN 978-0-8047-1730-4. 
  35. ↑ Prestwich, Michael (1972). War, Politics and Finance under Edward I. London: Faber and Faber. σελίδες 99–100. ISBN 978-0-571-09042-6. 
  36. ↑ Brown, A. L. (1989). The Governance of Late Medieval England 1272–1461. London: Edward Arnold. σελίδες 80–81. ISBN 978-0-8047-1730-4. 
  37. ↑ Prestwich, Michael (1972). War, Politics and Finance under Edward I. London: Faber and Faber. σελ. 403. ISBN 978-0-571-09042-6. 
  38. ↑ Tygielski, Wojciech (2010). «Włosi». Στο: Kopczyński. Pod wspólnym niebem. Narody dawnej Rzeczypospolitej (στα Πολωνικά). Warszawa: Muzeum Historii Polski, Bellona. σελ. 184. ISBN 978-83-11-11724-2. 
Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Ιταλική_διασπορά&oldid=10729497"