Πύλη Μπελέ

Πύλη Beule
Είδος	αρχαιολογική θέση και πύλη
Γεωγραφικές συντεταγμένες	37°58′18″N 23°43′29″E
Διοικητική υπαγωγή	Δήμος Αθηναίων
Τοποθεσία	Ακρόπολη Αθηνών
Χώρα	Ελλάδα
Έναρξη κατασκευής	3ος αιώνας
Προστασία	αρχαιολογικός χώρος στην Ελλάδα και τμήμα μνημείου παγκόσμιας κληρονομιάς (από 1888)
Πολυμέσα
δεδομένα (π)

Η πύλη Μπελέ, γαλλ.: porte Beulé είναι μια οχυρωμένη πύλη, που κτίστηκε κατά τη Ρωμαϊκή περίοδο, η οποία οδηγεί στα Προπύλαια της Ακρόπολης της Αθήνας. Κατασκευάστηκε σχεδόν εξ ολοκλήρου από αναπροσαρμοσμένα υλικά (spolia), που προέρχονται από το Χορηγικό Μνημείο του Νικία, ένα μνημείο που είχε κτιστεί τον 4ο αι. π.Χ. και κατεδαφίστηκε μεταξύ τού 2ου μ.Χ. και τού 4ου αι..Η αφιέρωση του μνημείου του Νικία είναι ακόμη ορατή στο υπέρθυρο της Πύλης Μπελέ.

Η πύλη ενσωματώθηκε στο τείχος, που κατασκευάστηκε μετά την επιδρομή των Ερούλων, ένα ύστερο ρωμαϊκό οχυρό που κτίστηκε γύρω από την Ακρόπολη κατά τα χρόνια μετά τη λεηλασία της πόλης από τους Ερούλους Γερμανούς το 267 ή στις αρχές του 268. Η κατασκευή της σηματοδότησε την έναρξη μιας νέας φάσης στη χρήση της Ακρόπολης, στην οποία ο βράχος θεωρείται περισσότερο ως μια αμυντική θέση, παρά ένας θρησκευτικός χώρος, όπως ήταν η χρήση του στην κλασική περίοδο. Κατά τη διάρκεια της βυζαντινής περιόδου, η πύλη ενισχύθηκε περαιτέρω και έκλεισε, πριν ξανακτιστεί με έναν προμαχώνα κατά την Οθωμανική εποχή.

Το μνημείο ανακαλύφθηκε από τον Γάλλο αρχαιολόγο Charles-Ernest Beulé το 1852, και ανασκάφτηκε μεταξύ 1852 και 1853. Η ανακάλυψή της χαιρετίστηκε με ενθουσιασμό στη Γαλλία από την επιστημονική κοινότητα και τον Τύπο, αν και οι αρχαιολόγοι και οι Έλληνες σχολιαστές επέκριναν τα επιθετικά μέσα, ιδιαίτερα τη χρήση εκρηκτικών, με τα οποία ο Μπελέ είχε πραγματοποιήσει την ανασκαφή. Στη σύγχρονη εποχή η πύλη χρησιμεύει κυρίως ως έξοδος για τους τουρίστες από την Ακρόπολη.

Περιγραφή

Η πύλη του Μπελέ βρίσκεται στο κάτω μέρος μιας μνημειώδους κλίμακας, η οποία οδηγούσε στα Προπύλαια, τα οποία είναι περίπου 37 μ. πιο ανατολικά. Η κλίμακα κατασκευάστηκε στα τέλη του 1ου αι. μ.Χ., πιθανότατα με εντολή τού Αυτοκράτορα Κλαύδιου (β. 41-54 μ.Χ.). Η πύλη περιλαμβάνει δύο πύργους, που εξέχουν περίπου 5 μ. από τη δομή. . Αυτοί οι πύργοι συνδέονται με τοίχους με τα πιο πάνω επίπεδα, συμπεριλαμβανομένου του ναού της Αθηνάς Νίκης. Η πύλη βρίσκεται σε έναν μαρμάρινο τοίχο, και ευθυγραμμίζεται με την κύρια διαδρομή μέσω των Προπυλαίων.

Η πύλη είναι σχεδόν 23 μ. πλάτους, με κεντρικό τμήμα γύρω στα 7 μ. τόσο στο ύψος όσο και στο πλάτος. Η περιοχή επάνω από την κεντρική πύλη είναι διακοσμημένη με τον τρόπο τού δωρικού ρυθμού. Αποτελείται από επιστύλιο από πεντελικό μάρμαρο, με πιο επάνω μαρμάρινες μετόπες και τρίγλυφα που κατασκευάστηκαν από μια ποικιλία ασβεστόλιθου, γνωστή ως πορόλιθος. Επάνω από τις μετόπες και τα τρίγλυφα είναι ένα γείσο με σταγόνες κάτω του, και πιο επάνω ένα αετωματικό τρίγωνο. [8] Η ίδια η πύλη είναι ύψους 3,87 μ., πλάτους στη βάση 1,89 μ. και πλάτους στην κορυφή 1,73 μ.[7] Μέσα στην πύλη υπάρχει ένα υπέρθυρο, που προστέθηκε τον 6ο αι.

Η επιγραφή του θριγκού

Η επιγραφή που φαίνεται στον θριγκό ήταν αρχικά η αφιέρωση του μνημείου του Νικία, μιας δομής που κτίστηκε λίγο μετά το 320 π.Χ. για να τιμήσει τον Αθηναίο χορηγό Νικία και τη νίκη του στους χορηγικούς αγώνες του έτους αυτού. Όπως είναι η διάταξή της στο μνημείο του Νίκια, έχει ως εξής:

Νι[κ]ίας Νικοδήμου Ξυ[π]εταιὼν ἀνέθηκε νικήσας χορηγῶν Κεκροπίδι παίδων. Πανταλέων Σικυώνιο[ς] ηὔλει· ἆισμα Ἐλπήνωρ Τιμοθέου· Νέ[αι]χμ[ο]ς ἦρχε. Δηλ. ο Νικίας του Νικοδήμου, από τον δήμο της Ξυπέτης, ανέθηκε [αυτό εδώ το μνημείο], αφού νίκησε ως χορηγός [χορωδίας] των παίδων της Κεκροπίδας. Ο Πανταλέων ο Σικυώνιος έπαιζε στον αυλό το άσμα "Ελπήνωρ" του Τιμοθέου. Επί Νέαιχμου άρχοντος.

Το μνημείο του Νικία κτίστηκε με τη μορφή ενός ελληνικού ναού του δωρικού ρυθμού, που αποτελείται από τετράγωνο ναό με πρόστυλο, το οποίο έχει τη μορφή εξάστυλου πρόναου (δηλαδή, μια εμπρός στοά με αέτωμα και έξι κίονες). Η επιγραφή αρχικά θα είχε τοποθετηθεί πάνω από το επιστύλιο του μνημείου του Νικία, και αντιπροσωπεύει μία από τις τελευταίες τέτοιες επιγραφές από την Ελληνιστική Αθήνα. Υπό τον Δημήτριο τον Φαληρέα, ο οποίος κυβερνούσε την Αθήνα μεταξύ του 317 και του 307 π.Χ., οι νόμοι ελέγχου της πολυτέλειας για τον έλεγχο των αυστηρών δαπανών των αριστοκρατών έκαναν να σταματήσει η κατασκευή των χορηγικών μνημείων.  Κατά τη διάρκεια της υπόλοιπης Ελληνιστικής περιόδου, ο συρμός στη δημόσια τέχνη άλλαξε: ευνοήθηκαν οι αδριάντες των ηγεμόνων, και τα μνημειακά κτίρια που κατασκευάστηκαν από τους ίδιους τους ηγεμόνες.

Ημερομηνία

Αυτός που ανακάλυψε την πύλη, ο Σάρλ-Ερνέστ Μπελέ, πίστευε λανθασμένα ότι η πύλη ήταν η αρχική είσοδος στην Ακρόπολη. Η μεταγενέστερη έρευνα, που ξεκίνησε με αυτή του Πωλ Γκρέιντορ το 1914, καθιέρωσε ότι ανήκε στην ύστερη ρωμαϊκή περίοδο (π.284 μ.Χ. - π.476), και πιθανότατα στα τέλη του 3ου ή στις αρχές του 4ου αι. Η επιστημονική άποψη παραμένει διχασμένη ως προς το πότε ακριβώς κτίστηκε εκείνη την περίοδο.

Η πύλη Μπελέ είναι κατασκευασμένη σχεδόν εξ ολοκλήρου από μαρμάρινα κομμάτια (spolia) βγαλμένο από το Χορηγικό Μνημείο του Νικία. Το μνημείο του Νικία κατεδαφίστηκε σε αβέβαιη ημερομηνία. Στη δεκαετία του 1880, ο Βίλχελμ Ντέρπφελντ πρότεινε το 161 μ.Χ., με βάση την πεποίθησή του, ότι ένα θεμέλιο που ανακαλύφθηκε κάτω από το Ωδείο Ηρώδου του Αττικού που κατασκευάστηκε εκείνη τη χρονιά, ανήκε αρχικά στο μνημείο. Το 1910 ο Γουίλιαμ Μπελ Ντίνσμουρ διέψευσε την υπόθεση του Ντέρπφελντ, δείχνοντας ότι το μνημείο του Νικία βρισκόταν αρχικά στο ανατολικό άκρο της Στοάς του Ευμένη. Ο Ντίνσμουρ πρότεινε εναλλακτικά ότι η κατεδάφιση μπορεί να χρονολογείται στα τέλη του 3ου ή στις αρχές του 4ου αι., μια άποψη που καθιερώθηκε από τότε ως η επιστημονική συναίνεση. Οι ακριβέστερες προτεινόμενες ημερομηνίες για την κατασκευή της πύλης περιλαμβάνουν τη βασιλεία του Ρωμαίου Αυτοκράτορα Βαλεριανού (β. 253–260) και η περίοδος γύρω από τη λεηλασία της Αθήνας από τους Ερούλους το 267 ή στις αρχές του 268: είτε λίγο πριν τη λεηλασία είτε περίπου δέκα χρόνια μετά.

Διαχρονικό σχέδιο της Ακρόπολης των Αθηνών, που δείχνει την Πύλη του Μπελέ (19). Το Ωδείο του Ηρώδη Αττικού έχει τον αριθμό 20 και η Στοά του Ευμένη 21. Η αρχική θέση του Μνημείου του Νικία έχει τον αριθμό 26.

Η Πύλη Μπελέ παρουσιάζει αρχιτεκτονικές ομοιότητες με το μετα-Ερούλιο Τείχος, όπως η χρήση εναλλασσόμενων στρωμάτων από μάρμαρο διαφορετικού χρώματος. Το μετα-Ερούλιο Τείχος κτίστηκε γύρω από την Ακρόπολη περίπου δύο δεκαετίες μετά την λεηλασία του 267 ή του 268. Αν και η χρονολογία της πύλης δεν είναι απολύτως βέβαιη, είναι γενικά αποδεκτό ότι η κατεδάφιση του Χορηγικού Μνημείου του Νικία, η κατασκευή του μετα-Ερουλείου Τείχους και το κτίσμα της Πύλης Μπελέ ήταν περίπου σύγχρονα. Οι περισσότεροι σύγχρονοι μελετητές θεωρούν ότι η πύλη κτίστηκε στον απόηχο της λεηλασίας. [27] Η Τζούντιθ Μπάιντερ έχει προτείνει, ότι η πύλη μπορεί να κατασκευάστηκε από τον Δέξιππο, τον Αθηναίο στρατηγό που υπερασπίστηκε με επιτυχία την Ακρόπολη κατά των Ερούλων κατά την εισβολή τους.

Μια πέτρα που επαναχρησιμοποιήθηκε στις οθωμανικές οχυρώσεις της Ακρόπολης, διατηρεί μια επιγραφή που μνημονεύει τον Φλάβιο Σεπτίμιο Μαρκελλίνο, επειδή κατασκεύασε «την πύλη προς την Ακρόπολη από δικούς του πόρους». Η επιγραφή δίνει τον βαθμό του Μαρκελλίνου ως λαμπρότατου, τίτλος ισοδύναμος με το λατινικό clarissimus και συνήθως χρησιμοποιείται, μετά τις αρχές του 2ου αι., για να αναφερθούμε σε άνδρες συγκλητικού βαθμού. Τον προσδιορίζει επίσης ως πρώην αγωνοθέτη, ένας τίτλος που δινόταν στη Ρωμαϊκή Αθήνα στους υπεύθυνους για τη χρηματοδότηση και τη διοργάνωση θρησκευτικών εορτών, συμπεριλαμβανομένων των Παναθηναίων, των Διονυσίων και των αγώνων προς τιμήν της αυτοκρατορικής οικογένειας. Η επιγραφή χρονολογείται στα μέσα του 4ου αι., μετά το 325· Γενικά, αν και όχι καθολικά, θεωρείται ότι σχετίζεται με την κατασκευή της Πύλης Μπελέ.

Ιστορία

Ο αρχαιολόγος και φιλόλογος Βάλτερ Μίλερ πρότεινε το 1893, ότι η πύλη μπορεί να είχε κατασκευαστεί για να αντικαταστήσει μία παλαιότερη, πλέον χαμένη πύλη, η οποία υπέθεσε ότι θα ήταν λιγότερο ισχυρά οχυρωμένη. Η Πύλη Μπελέ πιστεύεται ότι προοριζόταν να προστατεύσει την οδό που οδηγεί στην Κλεψύδρα, μια πηγή στην Ακρόπολη που της παρείχε ασφαλή παροχή νερού σε περίπτωση πολιορκίας. [35]

Αναπαράσταση της Ακρόπολης τον 3ο αι., που δείχνει την Πύλη του Μπελέ (εμπρός, στο κέντρο) με τα Πρωπύλαια πίσω.

Κατά την κατεδάφιση του Χορηγικού Μνημείου του Νικία, ορισμένα τμήματα της κατασκευής -τα γείσα- ήταν αριθμημένα ενώ ήταν ακόμα in situ, επιτρέποντάς τους να επανασυναρμολογηθούν σωστά μέσα στην πύλη. [36] Η δωρική ζωφόρος του Χορηγικού Μνημείου, κτισμένη από ασβεστόλιθο και μάρμαρο, ανακατασκευάστηκε κατά μήκος τής κορυφής τής πύλης Μπελέ, αν και το επιστύλιο του Χορηγικού Μνημείου, το οποίο αρχικά αποτελούσε ένα ενιαίο οριζόντιο δοκάρι, χωρίστηκε σε δύο μέρη, ένα επάνω και ένα κάτω από τη ζωφόρο της πύλης. Ο Τζέφρυ Μ. Χέρουιτ έχει περιγράψει την επαναχρησιμοποίηση του Χορηγικού Μνημείου ως έναν «διπλό κλασικισμό», καθώς το αρχικό μνημείο ήταν το ίδιο το πρότυπο των Προπυλαίων, και έτσι η επαναχρησιμοποίησή του δημιούργησε αρχιτεκτονική αρμονία μεταξύ της Πύλης Μπελέ και των Προπυλαίων, στα οποία οδηγούσε.

Ο Χέρουιτ χαρακτήρισε την κατασκευή της πύλης «σημείο καμπής» στην ιστορία της Ακρόπολης, υποδηλώνοντας ότι αντιπροσώπευε μια ανανεωμένη έμφαση στον ρόλο της Ακρόπολης ως στρατηγικής οχύρωσης, και όχι ως θρησκευτικού ιερού, κάνοντας την τοποθεσία τώρα «ένα φρούριο με ναούς». Κατά τον 3ο ή 4ο αι., μια ξύλινη στέγη κατασκευάστηκε κατά μήκος της εσωτερικής όψης της πύλης. υπό τον αυτοκράτορα Ιουστινιανό (β. 527–565 ), ένα άλλο υπέρθυρο τοποθετήθηκε στο κατώφλι της πύλης, μειώνοντας το ύψος της. Η πύλη παρέμεινε η κύρια είσοδος στην Ακρόπολη κατά τη Μεσοβυζαντινή περίοδο (π.843 - π.1261):κ ατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου προστέθηκε σε όλο το κτίσμα άλλος ένας όροφος με ξύλινη στέγη, και κατασκευάστηκε καμάρα, που εκτείνεται από βορρά προς νότο, στην εσωτερική (ανατολική) πλευρά των πύργων και στον τοίχο της πύλης [39]. Ο Τάσος Τανουλάς έχει προτείνει, ότι το έργο αυτό μπορεί να έγινε από τον Λέοντα Β', τον μητροπολίτη Αθηνών μεταξύ 1060 και 1069.

Το 1204, μετά την Δ΄ Σταυροφορία, η Ρωμαϊκή (Βυζαντινή) Αυτοκρατορία μοιράστηκε μεταξύ της Βενετίας και των ηγετών τής σταυροφορίας. Η Αθήνα έγινε το κέντρο του Δουκάτου των Αθηνών, μια κυριότητα που αρχικά κατείχε ο Βουργουνδός αριστοκράτης Όθων ντε Λα Ρος. [42] Μεταξύ του 13ου και του 15ου αι. οι Φράγκοι ηγεμόνες της πόλης οχύρωσαν σταδιακά την Ακρόπολη. Η πύλη Μπελέ έκλεισε κατά τη διάρκεια τής βασιλείας των απογόνων τού Όθωνα, της οικογένειας ντε Λα Ρος, η οποία διήρκεσε μέχρι το 1308. Στον βόρειο πύργο της πύλης κτίστηκε επίσης μια θολωτή κατασκευή, για να την ενισχύει, την ίδια περίοδο. Η μεσαιωνική περίοδος είδε επίσης το κλείσιμο των Προπυλαίων, που ενισχύθηκε περαιτέρω με τον Φράγκικο Πύργο σε αβέβαιη ημερομηνία.

Τον προηγούμενο ρόλο της πύλης ως εισόδου στην Ακρόπολη ανέλαβε η πύλη, που βρισκόταν στους δυτικούς πρόποδες του μεγάλου κλασικού προμαχώνα, στον οποίο κτίστηκε ο Ναός της Αθηνάς Νίκης. Ο μεσαιωνικός συμβολαιογράφος Νικολό ντα Μαρτόνι, ο οποίος επισκέφθηκε την Αθήνα τον Φεβρουάριο του 1395, έγραψε μια αφήγηση, που υποδηλώνει ότι η Πύλη Μπελέ ήταν ακόμα ορατή, αν και δεν χρησιμοποιείτο πλέον. Κάποια στιγμή στην Οθωμανική περίοδο (1458–1827), οι πύργοι της πύλης υψώθηκαν, και κατασκευάστηκε ένας προμαχώνας στην κορυφή της: αυτός ο προμαχώνας ήταν ορατός σε σχέδια, που έκανε ο Βρετανός αρχαιολόγος Γουίλιαμ Τζελ το 1801– 1806. Όταν ο Μπελέ ανέσκαψε τον προμαχώνα, ανέφερε ότι βρήκε στοιχεία ότι η πύλη είχε υποστεί ζημιά από πυρίτιδα πριν από την κατασκευή του προμαχώνα. [51] Μέχρι τον 19ο αι. η γνώση τής ύπαρξης τής πύλης είχε χαθεί.

Ανασκαφές

Το σχέδιο του Μπελέ για την είσοδο της Ακρόπολης των Αθηνών. Η πύλη Μπελέ βρίσκεται στο κάτω μέρος της εικόνας (δυτικά).

Η πύλη πήρε το όνομά της από τον Σάρλ-Ερνέστ Μπελέ, μέλος της Γαλλικής Σχολής στην Αθήνα, ο οποίος ανακάλυψε την πύλη το 1852. Η πρώτη από τις ξένες αρχαιολογικές σχολές της Αθήνας, η Γαλλική Σχολή ιδρύθηκε το 1846 με σκοπό τη διεξαγωγή ανασκαφών και την κλασική παιδεία, καθώς και την ενίσχυση του γαλλικού κύρους, ιδιαίτερα vis-à-vis με την Βρετανική αρχαιολογία. Ο Μπελέ είχε ενταχθεί στη Γαλλική Σχολή το 1849, και ανακάλυψε την πύλη κατά την ανασκαφή τής οδού προς τα Προπύλαια υπό τη διεύθυνση του Κυριάκου Πιττάκη, του Έλληνα Εφόρου Αρχαιοτήτων. Ο ιστορικός Ζαν-Μισέλ Λενιώ αποκάλεσε την ανασκαφή «την πρώτη από τις μεγάλες αρχαιολογικές μεταμορφώσεις» που πραγματοποιήθηκε στην Ακρόπολη. Ο Τανουλάς την περιγράφει ως το σημαντικότερο αρχαιολογικό έργο των μέσων του 19ου αι. στην τοποθεσία.

Η ύπαρξη κατώτερης διαδρομής προς τα Προπύλαια είχε γίνει εμφανής κατά τις επιχειρήσεις εκκαθάρισης και επισκευής των μνημείων της Ακρόπολης μετά το τέλος της Ελληνικής Επανάστασης το 1829 . Το 1846 ο αρχιτέκτονας και αρχαιολόγος Ωγκύστ Τιτέ άρχισε να αποκαλύπτει τη σκάλα που οδηγούσε στα Προπύλαια, αλλά οι αρχαιολόγοι δεν θεώρησαν γενικά ότι υπήρχε μια δεύτερη πύλη κάτω από αυτήν. Ο Τιτέ απεβίωσε το 1846 με το έργο του στη σκάλα ημιτελές: το 1850 ο Πιττάκης ολοκλήρωσε το έργο τού καθαρισμού της και της μερικής ανακατασκευής των σκαλοπατιών.

Ο Πιττάκης στρατολόγησε τον Μπελέ για να βοηθήσει στην απομάκρυνση μεσαιωνικών και σύγχρονων κατασκευών από την υπόλοιπη περιοχή των Προπυλαίων το 1852. Ο Μπελέ, ενάντια στην επικρατούσα επιστημονική άποψη τής εποχής του, πίστευε ότι ο Mνησικλής, ο αρχιτέκτονας των Προπυλαίων, είχε αρχικά κατασκευάσει μια δεύτερη πύλη και εξασφάλισε την κατάφαση του Πιττάκη, καθώς και την υποστήριξη από τον Aλεξάντρ ντε Φορ-Ρουέν, τον Γάλλο πρεσβευτή στην Ελλάδα, για να διερευνήσει την υπόθεσή του. Στις 16 Mαΐου [Π.Η. 4 Μαΐου] οι ανασκαφείς ανακάλυψαν περισσότερα σκαλοπάτια που οδηγούσαν προς την πύλη, και στις 29 Mαΐου [Π.Η. 17 Μαΐου] είχε γίνει σαφές, ότι είχαν βρει την άκρη ενός οχυρωματικού τείχους γύρω από την Ακρόπολη, και μέσα σε αυτό μια πύλη. Την τοποθεσία επισκέφθηκαν ο βασιλιάς Όθωνας και η βασίλισσα Αμαλία της Ελλάδας, και η ανακάλυψη έκανε διάσημο τον Μπελέ.

Ο Μπελέ έφυγε από την Αθήνα για τη Γαλλία στις αρχές Ιουνίου, επιστρέφοντας τον Δεκέμβριο για να διευθύνει ανανεωμένες ανασκαφές, πλέον εστιασμένες στην πύλη. Στις 5 Ιανουαρίου 1853 [Π/Η/ 24 Δεκεμβρίου 1852] οι εργασίες σταμάτησαν προσωρινά, όταν ο Έλληνας Υπουργός Πολέμου διέταξε τους ανασκαφείς να φύγουν, ανησυχώντας ότι η ανασκαφή θα κατέστρεφε την αμυντική αξία της Ακρόπολης σε περίπτωση μελλοντικής εισβολής. Ο Μπελέ, με την υποστήριξη της γαλλικής πρεσβείας, κατάφερε να πείσει τις ελληνικές αρχές ότι η Ακρόπολη είχε ούτως ή άλλως μικρή στρατιωτική αξία, και «δεν θα άντεχε για 24 ώρες ενάντια σε μια επίθεση».

Όταν οι εργασίες μπόρεσαν να ξαναρχίσουν το 1853, οι ανασκαφείς συνάντησαν ένα ιδιαίτερα επίμονο κομμάτι κονιάματος, μέσα από το οποίο δεν μπορούσαν να διεισδύσουν τα εργαλεία τους. Ο Μπελέ εξασφάλισε μια παρτίδα εκρηκτικών από ναύτες του Station du Levant, ενός στόλου του Γαλλικού Ναυτικού επιφορτισμένου με την περιπολία στο Αιγαίο, και χρησιμοποίησε 68 κιλά πυρίτιδας για να εκραγεί το κομμάτι κονιάματος. Οι σύγχρονοι αρχαιολόγοι επέκριναν τις ενέργειές του, όπως και οι ελληνικές εφημερίδες, μία από τις οποίες είχε κατηγορήσει προηγουμένως τον Μπελέ ότι ήθελε να ανατινάξει τα πάντα στην Ακρόπολη. Ο Πιττάκης, ο οποίος παρακολουθούσε την επιχείρηση, παραλίγο να χτυπηθεί από ένα θραύσμα από τα συντρίμμια, που τρύπησαν το καπέλο του: κυκλοφόρησαν αναφορές στη συνέχεια ότι είχε σκοτωθεί.

Η αναμνηστική επιγραφή που έστησε ο Μπελέ το 1853 .

Μέχρι τις 12 Απριλίου [Π.Η. 31 Μαρτίου] 1853, οι δύο πύργοι είχαν αποκαλυφθεί πλήρως, ακολουθούμενοι από την ίδια την πύλη στις 13 Aπριλίου [Π.Η. 1 Απριλίου]. Οι ανασκαφές τελείωσαν αυτόν τον μήνα, και το μνημείο άνοιξε επίσημα σε μια τελετή στις 11 Mαΐου [Π.Η. 28 Απριλίου]. Ο Μπελέ τοποθέτησε μια αναμνηστική πέτρα, που ανακτήθηκε κατά τις ανασκαφές, στα δεξιά τής εισόδου τής πύλης. Τη επιγραφή έγραψε στα αρχαία ελληνικά: [68]

Η ΓΑΛΛΙΑ ΤΗΝ ΠΥΛΗN ΤΗΣ ΑΚΡΟΠΟΛΕΩΣ, ΤΑ ΤΕΙΧΗ ΤΟΥ ΠΥΡΓΟΥ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΝΑΒΑΣΙΝ, ΚΕΧΩΣΜΕΝΑ, ΕΞΕΚΑΛΥΨΕΝ. ΒΕΫΛΕ ΕΥΡΕΝ.

Ο Μπελέ ανέφερε επίσης ότι είχε αναγράψει μία γαλλική μετάφραση τής ίδιας επιγραφής κάτω από το ελληνικό κείμενο. Η ανακάλυψη τής πύλης προκάλεσε ακαδημαϊκούς εορτασμούς στη Γαλλία, και αναφέρθηκε με ενθουσιασμό στον γαλλικό Τύπο. Ο διπλωμάτης και φιλέλληνας Ζαν Μπαιλάν έχει γράψει, ότι η ανασκαφή μετέτρεψε τον Μπελέ σε «σημαιοφόρο για την εθνική τιμή στον τομέα της αρχαιολογίας». Σε αναγνώριση της ανακάλυψης του Μπελέ, η Ακαδημία της Γαλλίας έκανε την Ακρόπολη των Αθηνών θέμα για το Μεγάλο Βραβείο Ποίησής της το 1853, το οποίο κέρδισε η Λουίζ Κολέ. Ο Βρετανός ιστορικός Tόμας-Χένρυ Ντάιερ εξήρε την ανακάλυψη του Μπελέ, αλλά σωστά αμφισβήτησε τον ισχυρισμό του ότι η πύλη είχε κτιστεί από τον Mνησικλή, και επέκρινε την αναμνηστική επιγραφή του Μπελέ, αποκαλώντας την "κάπως ματαιόδοξη". Ο Λούντβιχ Ρος, ο οποίος είχε προηγηθεί του Πιττάκη ως Γενικός Έφορος, περιέγραψε την επιγραφή ως «παράδειγμα μικρής, εθνικής και προσωπικής, ματαιοδοξίας» και προέβλεψε ότι ήταν πιθανό να κλαπεί ή να αφαιρεθεί από τους Έλληνες.

Μετά την ανασκαφή της, η Πύλη Μπελέ επανέλαβε την αρχική της λειτουργία ως μνημειακή πύλη για την Ακρόπολη. Στη δεκαετία του 1960 η κύρια είσοδος μεταφέρθηκε στη νοτιοανατολική πλευρά, αφήνοντας την Πύλη Μπελέ ως κύρια έξοδο.

Εικόνες

• 
  Φωτογραφία μεταξύ 1875 και 1893
• 
  Άποψη της πύλης από τα βορειοδυτικά
• 
  Το πίσω μέρος της πύλης, όπως φαίνεται από τα βορειοανατολικά
• 
  Γαλλικά στρατεύματα κατά την κατάληψη της Αθήνας το 1917
• 
  Μια πέτρα της πύλης, που έχει επανασχεδιαστεί από ένα παλαιότερο μνημείο: μια επιγραφή, τώρα ανάποδη, είναι ορατή

Βιβλιογραφία

• Agrigoroaei, Vladimir (2020). «Recreational Tourism, Make-Believe Antiquity, and the Trivial Origins of the Renaissance in Niccolo da Martoni's Travels through Latin-Occupied Greece». Itineraria 19: 321–395. ISSN 2975-142X. https://www.academia.edu/44688777. Ανακτήθηκε στις 25 January 2024. 
• Anderson, William James· Spiers, Richard Phené· Dinsmoor, William Bell (1927). The Architecture of Ancient Greece: An Account of Its Historic Development: Being the First Part of The Architecture of Greece and Rome. 1. London: B. T. Batsford. ISBN 978-0-404-14725-9. 
• Baelen, Jean (1958). «La porte Beulé et le prix de poésie de 1854». Bulletin de l'Association Guillaume Budé 1 (2): 92–116. doi:10.3406/bude.1958.3823. ISSN 2802-3080. https://www.persee.fr/doc/bude_0004-5527_1958_num_1_2_3823. Ανακτήθηκε στις 10 June 2022. 
• Beulé, Charles Ernest (1853). L'Acropole d'Athènes [The Acropolis of Athens] (1st έκδοση). Paris: Firmin Didot frères, fils et cie. OCLC 176879281. Ανακτήθηκε στις 13 Ιουνίου 2022. 
• Beulé, Charles Ernest (1854). «1er Rapport, adressé à M. le Ministre de l'instruction publique et des cultes par M. Ernest Beulé, sur l'Acropole d'Athènes. Athènes, le 17 janvier 1853». Archives des missions scientifiques et littéraires 3: 289–307. ISSN 1256-3854. https://babel.hathitrust.org/cgi/pt?id=uc1.b3080681&seq=319. Ανακτήθηκε στις 20 January 2024. 
• Beulé, Charles Ernest (1862). L'Acropole d'Athènes [The Acropolis of Athens] (2nd έκδοση). Paris: Firmin Didot frères, fils et cie. OCLC 16929013. Ανακτήθηκε στις 13 Ιουνίου 2022. 
• Billard, Yves; Chandezon, Christophe (2012). «Ernest Beulé (1826–1874). Archéologie classique, histoire romaine et politique sous Napoléon III». Liame 24. doi:10.4000/liame.277. ISSN 2264-623X. 
• Bodnar, Edward W. (1960). Cyriacus of Ancona and Athens. Collection Latomus. 43. Brussels: Latomus. OCLC 1284459. 
• Cameron, Averil (1993). The Later Roman Empire, AD 284–430. Cambridge MA: Harvard University Press. ISBN 978-0-674-51194-1. 
• Camp, John M. (2001). The Archaeology of Athens. New Haven: Yale University Press. ISBN 978-0-300-13815-3. 
• Chase, George Henry (1911). «Archaeology in 1910: Part II». The Classical Journal 7 (3): 114–125. ISSN 0009-8353. 
• Chioti, Lamprini (2021). «The Herulian Invasion in Athens (A.D. 267)». Στο: Fachard, Sylvian· Harris, Edward M., επιμ. The Destruction of Cities in the Ancient Greek World: Integrating the Archaeological and Literary Evidence. Cambridge: Cambridge University Press. σελίδες 319–339. doi:10.1017/9781108850292. ISBN 978-1-108-85029-2. 
• Delis, Apostolis (2016). «A Hub of Piracy in the Aegean: Syros during the Greek War of Independence». Στο: Harlaftis, Gelina· Dimitropoulos, Dimitris· Starkey, David J., επιμ. Corsairs and Pirates in the Eastern Mediterranean: Fifteenth to Nineteenth Centuries. Athens: Sylvia Ioannou Foundation. σελίδες 41–54. ISBN 978-960-87792-5-9. 
• Dickins, Guy (2014). Catalogue of the Acropolis Museum: Volume 1, Archaic Sculpture. Cambridge: Cambridge University Press. ISBN 978-1-107-41801-1. 
• Dinsmoor, William Bell (1910). «The Choragic Monument of Nicias». American Journal of Archaeology 14 (4): 459–484. doi:10.2307/497149. ISSN 0002-9114. 
• Dinsmoor, William Bell (1973). The Architecture of Ancient Greece: An Account of Its Historic Development. New York: Biblio and Tannen. ISBN 978-0-8196-0283-1. 
• Dyer, Thomas Henry (1873). Ancient Athens: Its History, Topography and Remains. London: Bell and Daldy. OCLC 2195750. Ανακτήθηκε στις 17 Ιανουαρίου 2024 – μέσω Internet Archive. 
• Frantz, Alison (1982). «The Date of the Phaidros Bema in the Theater of Dionysos». Studies in Athenian Architecture, Sculpture and Topography Presented to Homer A. Thompson. Hesperia Supplements. 20. Princeton: American School of Classical Studies at Athens. σελίδες 34–39, 194–195. doi:10.2307/1353943. JSTOR 1353943. OCLC 8050699. 
• Frantz, Alison (1988). Late Antiquity: AD 267–700 (PDF). The Athenian Agora. XXIV. Princeton: American School of Classical Studies at Athens. ISBN 0-87661-224-9. Ανακτήθηκε στις 21 Ιανουαρίου 2024. 
• Geagan, Daniel J. (1967). The Athenian Constitution After Sulla. Hesperia Supplements. 12. Princeton: American School of Classical Studies at Athens. OCLC 434280. 
• Graindor, Paul (1914). «L'entrée de l'Acropole sous l'Empire». Bulletin de Correspondance Hellénique 38: 272–295. doi:10.3406/bch.1914.3123. ISSN 2241-0104. https://www.persee.fr/doc/bch_0007-4217_1914_num_38_1_3123. Ανακτήθηκε στις 20 January 2024. 
• Haussoullier, Bernard (1888). Grèce: guide. Guides Joanne (στα Γαλλικά). Paris: Hachette. σελίδες 41–42. OCLC 457578778. Ανακτήθηκε στις 10 Ιουνίου 2022. 
• Hendrickx, Benjamin (2015). «Les duchés de l'Empire latin de Constantinople après 1204: origine, structures et statuts» (στα γαλλικά). Revue belge de philologie et d'histoire 93 (2): 303–328. doi:10.3406/rbph.2015.8837. ISSN 2295-9068. https://www.persee.fr/doc/rbph_0035-0818_2015_num_93_2_8837. 
• Hill, Ida Thallon (1953). The Ancient City of Athens: Its Topography and Monuments. Cambridge MA: Harvard University Press. OCLC 1154172699. 
• Hoppin, James Mason (1897). Greek Art on Greek Soil. Boston and New York: Houghton Mifflin. OCLC 1062172. 
• Hurwit, Jeffrey M. (1999). The Athenian Acropolis: History, Mythology, and Archaeology from the Neolithic Era to the Present. Cambridge: Cambridge University Press. ISBN 978-0-521-42834-7. 
• Kiminas, Demetrius (2009). The Ecumenical Patriarchate. San Bernardino: The Borgo Press. ISBN 978-1-4344-5876-6. 
• Kolovos, Elias (2021). «Maria Georgopoulou & Konstantinos Thanasakis (ed.). 2019. Ottoman Athens: Archaeology, Topography, History. Athens: The Gennadius Library & The Aikaterini Laskaridis Foundation; 978-9-6099-9453-8 Hardback £30». Antiquity 96 (385): 254–256. doi:10.15184/aqy.2021.176. ISSN 1745-1744. 
• Lalonde, Gerald (2021). Horos Dios: An Athenian Shrine and Cult of Zeus. Leiden: Brill. ISBN 978-90-474-1739-2. 
• Leniaud, Jean-Michel (2002). Les archipels du passé : Le patrimoine et son histoire [The Archipelagos of the Past: Heritage and its History] (στα Γαλλικά). Paris: Fayard. ISBN 978-2-213-65690-8. Ανακτήθηκε στις 10 Ιουνίου 2022. 
• Lock, Peter (1986). «The Frankish Towers of Central Greece». The Annual of the British School at Athens 81: 101–123. doi:10.1017/S0068245400020104. ISSN 2045-2403. http://journals.cambridge.org/abstract_S0068245400020104. 
• Longnon, Jean (1973). «Les premiers ducs d'Athènes et leur famille». Journal des Savants 1: 61–80. ISSN 0021-8103. https://www.persee.fr/doc/jds_0021-8103_1973_num_1_1_1278. Ανακτήθηκε στις 2024-05-30. 
• Lyons, Claire L. (2005). Antiquity & Photography: Early Views of Ancient Mediterranean Sites. Los Angeles: Getty Publications. ISBN 978-0-89236-805-1. Ανακτήθηκε στις 10 Ιουνίου 2022. 
• Makri, Efterpi; Tsakos, Konstantinos; Vavylopoulou-Charitonidou, Angeliki (1989). Δελτίον της Χριστιανικής Αρχαιολογικής Εταιρείας 14: 329–366. ISSN 1105-5758. https://ejournals.epublishing.ekt.gr/index.php/deltion/article/viewFile/4658/4434.pdf. Ανακτήθηκε στις 22 March 2022. 
• Mallan, Christopher; Davenport, Caillan (2015). «Dexippus and the Gothic Invasions: Interpreting the New Vienna Fragment (Codex Vindobonensis Hist. gr. 73, ff. 192^v–193^r)». Journal of Roman Studies 15: 203–226. doi:10.1017/S0075435815000970. ISSN 1753-528X. https://ora.ox.ac.uk/objects/uuid:678f1f8f-29ec-429c-9893-6736245376c3. 
• Mallouchou-Tufano, Fani (2007). «The Vicissitudes of the Athenian Acropolis in the Nineteenth Century: From Castle to Monument». Στο: Valavanis, Panos, επιμ. Great Moments in Greek Archaeology. Athens: Kapon Press. σελίδες 36–57. ISBN 978-0-89236-910-2. 
• Manakidou, Eleni (2018). «Politics and Society». Στο: Smith, Tyler Jo· Plantzos, Dimitris, επιμ. A Companion to Greek Art. Chichester: Blackwell. σελίδες 414–439. ISBN 9781119266815. 
• Mark, Ira S. (1993). The Sanctuary of Athena Nike in Athens: Architectural Stages and Chronology. Baltimore: American School of Classical Studies at Athens. ISBN 978-0-87661-526-3. 
• Millar, Fergus (2002). «Empire and City, Augustus to Julian: Obligations, Excuses, and Status». Rome, the Greek World, and the East. 2. Chapel Hill: University of North Carolina Press. σελίδες 336–371. ISBN 978-0-8078-5520-1. Ανακτήθηκε στις 29 Ιανουαρίου 2024. 
• Miller, Walter (1893). «A History of the Akropolis of Athens». The American Journal of Archaeology 8 (4): 473–556. doi:10.2307/495887. ISSN 0002-9114. 
• Petrakos, Vasileios (1996). «L'École française d'Athènes vue par les Grecs». Bulletin de Correspondance Hellénique 120 (1): 501–509. doi:10.3406/bch.1996.4614. ISSN 2241-0104. https://www.persee.fr/doc/bch_0007-4217_1996_num_120_1_4614. Ανακτήθηκε στις 9 February 2024. 
• Rogers, Dylan K. (2021). «Roman Athens». Στο: Neils, Jenifer· Rogers, Dylan, επιμ. The Cambridge Companion to Ancient Athens. Cambridge: Cambridge University Press. σελίδες 421–436. doi:10.1017/9781108614054. ISBN 978-1-108-61405-4. 
• Ross, Ludwig (1861). «L'Acropole d'Athènes, par E. Beulé, ancien membre de l'école d'Athènes. 2 Bde. 8. Paris 1853–54» [The Acropolis of Athens, by E. Beulé, Former Member of the School of Athens. 2 vols. 8. Paris 1853–54]. Στο: Keil, Karl, επιμ. Archäologische Aufsätze von Ludwig Ross [Archaeological Essays of Ludwig Ross]. 2. Leipzig: B. G. Teubner. σελίδες 268–279. OCLC 458217029. Ανακτήθηκε στις 11 Φεβρουαρίου 2024 – μέσω Google Books. 
• Rous, Sarah A. (2019). Reset in Stone: Memory and Reuse in Ancient Athens. Madison: University of Wisconsin Press. σελίδες 57–61. ISBN 978-0-299-32280-9. Ανακτήθηκε στις 10 Ιουνίου 2022. 
• Setton, Kenneth M. (1975). Athens in the Middle Ages. London: Variorum Reprints. ISBN 978-5-88501-407-6. 
• Setton, Kenneth M. (1991). The Papacy and the Levant (1204–1571), Volume I: The Thirteenth and Fourteenth Centuries. Philadelphia: The American Philosophical Society. ISBN 978-0-87169-114-9. 
• Shear, T. Leslie (1981). «Athens: From City-State to Provincial Town». Hesperia 50 (4): 356–377. doi:10.2307/147878. ISSN 1553-5622. 
• Sironen, Erkki (1994). «Life and Administration of Late Roman Attica in the Light of Public Inscriptions». Στο: Castrén, Paavo, επιμ. Post-Herulian Athens: Aspects of Life and Culture in Athens A.D. 267–529. Helsinki: Finnish Institute at Athens. σελίδες 15–62. ISBN 978-951-95295-2-3. 
• St Clair, William (2022). St Clair, David· Barnes, Lucy, επιμ. Who Saved the Parthenon? A New History of the Acropolis Before, During and After the Greek Revolution (PDF). Cambridge: Open Book Publishers. doi:10.11647/OBP.0136 . ISBN 978-1-78374-461-9. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο (PDF) στις 27 Μαΐου 2022. Ανακτήθηκε στις 7 Ιανουαρίου 2023. 
• Tanoulas, Tasos (1997a). Τα Προπύλαια της Αθηναϊκής Ακρόπολης κατά τον Μεσαίωνα [The Propylaia of the Athenian Acropolis in the Middle Ages] (PDF). 1. Athens: Archaeological Society of Athens. OCLC 7350278735. Ανακτήθηκε στις 25 Ιανουαρίου 2024. 
• Tanoulas, Tasos (1997b). Τα Προπύλαια της Αθηναϊκής Ακρόπολης κατά τον Μεσαίωνα [The Propylaia of the Athenian Acropolis in the Middle Ages] (PDF). 2. Athens: Archaeological Society of Athens. OCLC 7350278735. Ανακτήθηκε στις 25 Ιανουαρίου 2024. 
• Weller, Charles Heald (1913). Athens and Its Monuments. New York: The Macmillan Company. OCLC 2649584. Ανακτήθηκε στις 25 Ιανουαρίου 2024 – μέσω Internet Archive. 
• Whitling, Frederick (2019). Western Ways: Foreign Schools in Rome and Athens. Berlin, Boston: De Gruyter. doi:10.1515/9783110602531. ISBN 978-3-11-060253-1. 
• Wilson, Peter J. (1999). «Choregia». Στο: Hornblower, Simon· Spawforth, Anthony, επιμ. The Oxford Classical Dictionary (3rd έκδοση). Oxford: Oxford University Press. σελίδες 323–324. ISBN 978-0-19-866172-6. 
• Wycherley, Richard Ernest (1978). The Stones of Athens. Princeton: Princeton University Press. ISBN 0-691-60970-5.