Κέλερ (μάγιστρος των οφφικίων)
Ο Φλάβιος Κέλερ, λατιν.: Flavius Celer, ήταν Ρωμαίος (Βυζαντινός) στρατηγός και magister officiorum υπό τον αυτοκράτορα Αναστάσιο Α΄ (βασ. 491–518) στις αρχές του 6ου αιώνα.
| Κέλερ (μάγιστρος των οφφικίων) | |
|---|---|
| Γενικές πληροφορίες | |
| Γέννηση | 5ος αιώνας[1] Υπαρχία του Ιλλυρικού |
| Θάνατος | 6ος αιώνας[2] |
| Χώρα πολιτογράφησης | Αρχαία Ρώμη |
| Πληροφορίες ασχολίας | |
| Ιδιότητα | διπλωμάτης πολιτικός |
| Αξιώματα και βραβεύσεις | |
| Αξίωμα | Ρωμαίος συγκλητικός |
Βιογραφία
ΕπεξεργασίαΟ Κέλερ ήταν Ιλλύριος, αν και τίποτε δεν είναι γνωστό για την πρώιμη ζωή του.[3] Το 503 ο Αυτοκράτορας Αναστάσιος Α΄ τον ονόμασε στρατηγό στον συνεχιζόμενο πόλεμο κατά των Σασσανιδών Περσών στην Ανατολή.[4] Την άνοιξη του 504, οδήγησε τους άντρες του να συμμετάσχουν στη συνεχιζόμενη πολιορκία της Άμιδας, αλλά αμέσως μετά έφυγε και επιδόθηκε σε μία εισβολή σε εδάφη που κατείχαν οι Πέρσες, ανακαταλαμβάνοντας πολλές πόλεις και επιστρέφοντας με πολλά λάφυρα. Στα τέλη του 504 ο Κέλερ ξεκίνησε διαπραγματεύσεις με τους Πέρσες, οι οποίες κατέληξαν σε μία προσωρινή εκεχειρία.[4] Το 505 δραστηριοποιήθηκε ξανά στα ανατολικά σύνορα, αλλά δεν αναφέρεται ότι συμμετείχε σε μεγάλες επιχειρήσεις. Ωστόσο, συνέχισε τις επαφές με τους Πέρσες, εξαγοράζοντας την Άμιδα για 1.100 λίβρες χρυσού. Το φθινόπωρο του 506 ο Κέλερ ηγήθηκε των ρωμαϊκών διαπραγματεύσεων με τους Πέρσες στη Δάρα, οι οποίες κατέληξαν στη σύναψη συνθήκης ειρήνης.[4] Ίσως ως ανταμοιβή, ονομάστηκε ύπατος για το 508: είχε ήδη διοριστεί ως μάγιστρος των οφφικίων (magister officiorum) [5] κάπου γύρω στο 503 με 504 [4]
Το 511 ο Κέλερ συνωμότησε με τον αυτοκράτορα Αναστάσιο Α΄ σε ένα σχέδιο να εξοριστεί ο Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως, Μακεδόνιος Β΄, παρακινώντας τον Μακεδόνιο να υπογράψει ένα έγγραφο που απέρριπτε τις Οικουμενικές Συνόδους της Εφέσου (431) και της Χαλκηδόνας (451): έτσι έχανε την υποστήριξη των υπέρ-των-δογμάτων-της-Χαλκηδόνας παράταξης.[4] Στη συνέχεια, ο Κέλερ έλαβε εντολή να διασφαλίσει ότι ο Σεβήρος και οι Μονοφυσίτες μοναχοί του, θα επέστρεφαν με ασφάλεια στα μοναστήρια τους στη Συρία. Το 512 ο Κέλερ στάλθηκε στην Κωνσταντινούπολη, μαζί με τον Πατρίκιο, για να ειρηνεύσει τα άτακτα πλήθη των Χαλκηδόνιων, αλλά τελικά απέτυχε.[4]
Ο Κέλερ εξακολουθούσε να ασκεί τα καθήκοντά του την εποχή της ανάληψης του Αυτοκράτορα Ιουστίνου Α' (βασ. 518–527) στις 9 Ιουλίου 518, αλλά αμέσως μετά απομακρύνθηκε από το αξίωμα [5] (ο πρώτος καταγεγραμμένος διάδοχός του ήταν ο Τατιανός το 520, αν και ο Σύμμαχος μπορεί να είχε κατείχε τη θέση το 519). Μετά από αυτό, συμμετείχε στις διαπραγματεύσεις του 519–520 με τον πάπα της Ρώμης για τον τερματισμό του Ακακιανού Σχίσματος.[4] Περιγράφεται από τους χρονικογράφους ως εχέφρων, μορφωμένος, ικανός διαχειριστής και προσωπικά γενναίος. Η ημερομηνία ή ο τρόπος τού θανάτου του δεν καταγράφεται, εκτός από την αναφορά ότι ήταν «ατυχής».[4]
Bιβλιογραφικές αναφορές
Επεξεργασία- ↑ 1,0 1,1 Ανακτήθηκε στις 26 Νοεμβρίου 2018.
- ↑ Ανακτήθηκε στις 27 Νοεμβρίου 2018.
- ↑ Bury 2008; Martindale, Jones & Morris 1980.
- ↑ 4,0 4,1 4,2 4,3 4,4 4,5 4,6 4,7 Martindale, Jones & Morris 1980.
- ↑ 5,0 5,1 Heather, P. J. (Peter J.) (2018). Rome resurgent : war and empire in the age of Justinian. New York, NY. ISBN 9780199362745.
Πηγές
Επεξεργασία- Bury, John Bagnell (2008) [1889]. History of the Later Roman Empire from Arcadius to Irene, Volume I. New York, New York: Cosimo, Incorporated. ISBN 978-1-60-520404-8.
- Martindale, John Robert; Jones, Arnold Hugh Martin; Morris, J., eds. (1980). The Prosopography of the Later Roman Empire, Volume II: A.D. 395–527. Cambridge, United Kingdom: Cambridge University Press. ISBN 978-0-52-120159-9.