Станіслаў Панятоўскі (сын Казіміра)

Станіслаў Панятоўскі
Stanisław Poniatowski
Станіслаў Панятоўскі. А. Каўфман, 1788
Герб «Цёлак»
Вялікі падскарбі літоўскі 1784 — 1791
Папярэднік	Міхал Бжастоўскі
Пераемнік	Людвік Тышкевіч
Нараджэнне	23 лістапада 1754(1754-11-23) Варшава, Варшаўская зямля[d], Мазавецкае ваяводства, Велікапольская правінцыя, Карона Каралеўства Польскага, Рэч Паспалітая
Смерць	13 лютага 1833(1833-02-13) (78 гадоў) Фларэнцыя, Вялікае герцагства Тасканскае, Італія
Род	Панятоўскія
Бацька	Казімеж Панятоўскі[d]
Маці	Апалонія з Устшыцкіх[d]
Жонка	Касандра Лючы
Дзеці	Юзаф Міхал Панятоўскі[d]
Член у	Таргавіцкая канфедэрацыя Кракаўскае навуковае таварыства[d]
Узнагароды
Медыяфайлы на Вікісховішчы

Станіслаў Панятоўскі (23 лістапада 1754, Варшава — 13 лютага 1833, Фларэнцыя) — дзяржаўны дзеяч Вялікага Княства Літоўскага, Рэчы Паспалітай. Падскарбі вялікі літоўскі (1784—1791), генерал-лейтэнант, шэф пешай коннай гвардыі.

Трымаў Падольскае, Багуслаўскае і Канеўскае староствы.

Біяграфія

Прадстаўнік шляхецкага роду Панятоўскіх герба «Цёлак», сын Казіміра і Апалоніі з Устшыцкіх, пляменнік караля Станіслава Аўгуста Панятоўскага.

Выхоўваўся ў пансіёне італьянскіх манахаў-тэатынаў. У 1771 наведаў Лондан, у 1772 вучыўся ў Кембрыджскім універсітэце.

Уваходзіў у склад Адукацыйнай камісіі, праводзіў перамовы з расійскай імператрыцай Кацярынай II. Пазней пасяліўся на Украіне, дзе збудаваў шэраг прадпрыемстваў і правёў зямельную рэформу.

Быў паслядоўным прыхільнікам пераходу да спадчыннай манархіі ў Рэчы Паспалітай. Па прыняцці Канстытуцыі 3 мая (1791) выехаў у Аўстрыю, потым Італію.

Ад сувязі з Касандрай Лючы меў узаконеных сыноў, якія атрымалі тытул князёў дзі Монтэ Ратонда (1847), а ў Аўстрыі тытул князёў Панятоўскіх (1850). Нашчадкі аселі ў Францыі і ўвайшлі ў склад французскай арыстакратыі.

Літаратура

• Грыцкевіч А. Панятоўскія // Вялікае княства Літоўскае: Энцыклапедыя. У 3 т. / Рэдкал.: Г. П. Пашкоў (гал. рэд.) і інш.; маст. З. Э. Герасімовіч. — Мн.: Беларуская Энцыклапедыя, 2005. — Т. 2: Кадэцкі корпус — Яцкевіч. — С. 397. — 792 с. — ISBN 985-11-0378-0 (т. 2), ISBN 985-11-0315-2.