Самы буйны з сокалаў. Маса самца крыху больш за 1 кг, самкі — да 2 кг. Афарбоўка сібірскага крэчата светлая (больш святлы лапландскі крэчат), але зменлівая: ад буравата-шэрай да амаль белай зверху; брушны бок бялёсы з цёмным малюнкам. Цёмная палоска ў разрэзе рота («вусы») амаль непрыкметная. На наддзюб’і, як ва ўсіх сокалаў, характэрны зубец. Лапы жоўтыя. Палёт хуткі. Крэчат падобны да сапсана, але буйнейшы і мае адносна больш доўгі хвост. Голас таксама падобны да голаса сапсана, але больш хмулаты і нізкі: хрыпатае «к’як-к’як-к’як» або працяглае «кеек-кеек-кеек». Увесну можа выдаваць даволі ціхую і высокую трэль. Паўднёвы горны падвід — алтайскі крэчат, якога шматлікія спецыялісты лічаць падвідам або морфій балабана, — адрозніваецца больш аднастайнай цёмнай афарбоўкай.
Зноскі
↑Крэчат у адпаведнасці з БЭ ў 18 тамах., Т.8. Мн., 1999, С.542
