Жак Брэль

Жак Брэль
фр.: Jacques Brel
Асноўная інфармацыя
Дата нараджэння	8 красавіка 1929(1929-04-08)[…]
Месца нараджэння	Схарбек[d], Брусельскі сталічны рэгіён, Бельгія
Дата смерці	9 кастрычніка 1978(1978-10-09)[…] (49 гадоў)
Месца смерці	Avicenne Hospital[d], Бабіньі[d], дэпартамент Сен-Сен-Дэні, рэгіён Іль-дэ-Франс, Францыя
Месца пахавання	Calvary Cemetery[d]
Краіна	Бельгія
Жонка	Thérèse Michielsen[d]
Дзеці	France Brel[d]
Музычная дзейнасць
Прафесіі	спявак, шансанье, аўтар-выканаўца, гітарыст, кампазітар, кінаакцёр, кінарэжысёр, акцёр, паэт, пісьменнік, сцэнарыст
Інструменты	гітара і вакал
Жанры	шансон
Аўтограф
fondationbrel.be (фр.)
Медыяфайлы на Вікісховішчы
Цытаты ў Вікіцытатніку

Жак Брэль (англ.: Jacques Brel; 8 красавіка 1929, Схарбек, Бельгія — 9 кастрычніка 1978, Бабіньі, Францыя) — бельгійскі франкамоўны паэт, спявак, акцёр, кінарэжысёр і гітарыст.

Біяграфія

Нарадзіўся ў Схарбеку (Брусельскі сталічны рэгіён). З ранняга ўзросту ўдзельнічаў у аматарскіх спектаклях. Бацька Жака працаваў у Cominex, імпартна-экспартнай фірме, а пазней стаў судырэктарам кампаніі, якая выпускала кардонныя вырабы. Ён прымусіў сына далучыцца да сямейнага бізнесу, хоць Жак не меў да гэтага ніякай схільнасці.

У 1951 годзе Брэль ажаніўся з Тэрэзай Міхільсен (Мішэльсен), у тым жа годзе ў іх нарадзілася дачка Шанталь. З 1952 года пісаў песні, якія ён выконваў у сямейным коле або на вечарынках у брусельскіх кабарэ. У 1953 годзе выйшла яго першая пласцінка на 78 абаротаў — яе чакаў правал. Неўзабаве пасля гэтага Брэль з’ехаў у Парыж на запрашэньне вядомага дзеяча культуры Жака Канеці, які адкрыў талент маладога бельгійца. У 1955 годзе жонка з дзецьмі пераехалі да яго ў Францыю.

У лютага 1954 года Брэль запісаў кружэлку з 9 песень на студыі «Філіпс», але ні камерцыйнага, ні творчага поспеху яна не прынесла. У тым жа годзе Канеці адправіў спевака ў туры: Брэль выступаў у розных гарадах Бельгіі і Францыі, у Амстэрдаме, Лазане, Паўночнай Афрыцы.

У 1956 годзе Брэль пачаў супрацоўнічаць з піяністам-акампаніятарам і аркестрантам Франсуа Раберам, у 1957 годзе ў яго з’явіўся другі акампаніятар, Жэрар Жуанест — для канцэртных выступленняў. Яго чарговы альбом атрымаў Гран-пры Акадэміі Шарля Кро. З 1958 года Брэль актыўна выступаў у прэстыжных залах «Алімпія» і «Бабіно», «Альгамбра».

У кастрычніку 1965 года Брэль гастраляваў па Савецкім Саюзе: у яго турнэ ўвайшлі Баку, Масква, Ленінград, Тбілісі. На піку поспеху ў 1966 годзе Брэль вырашыў пакінуць сцэну. 16 мая 1967 года ў Рубэ адбыўся яго апошні канцэрт.

У 1967 годзе Брэль дэбютаваў як кінаакцёр ў фільме Андрэ Каята «Прафесійная рызыка» у ролі настаўніка, якога з помсты вучаніца абвінавачвае ў згвалтаванні. У 1968 годзе — у спектаклі «Чалавек з Ламанчы» Дэйла Васермана, у якім сыграў адразу дзве ролі: Дон Кіхота і Сервантэса. У 1971 годзе Марсель Карнэ зняў Брэля ў сваёй карціне «Забойцы імем парадку», дзе ён сыграў ролю служкі правасуддзя, які ўступае ў барацьбу са злачынцамі-паліцыянтамі. Эдуар Малінаро выкарыстаў яго камедыйнае дараванне ў сваіх стужках «Мой дзядзька Бенжамен» (1969) і «Зануда» (1973), а Клод Лелуш — у бурлескнай ролі ў карціне «Прыгода — гэта прыгода» (1972). Брэль таксама сам паставіў два фільмы («Франц», 1971 і «Дзікі Захад», 1973). У 1973 годзе Жак растаўся і з кінематографам.

Жак Брэль сканаў 9 кастрычніка 1978 года ў парыжскім прыгарадзе Бабіньі з-за тромбаэмбаліі лёгачнай артэрыі. Таксама трыма месяцамі раней лекары выявілі ў яго рак. Пахаваны спявак на Маркізскіх астравах — побач з Полем Гагенам. Намаляваны на бельгійскай паштовай марцы 1988 года.