Tratáu de Fontainebleau (1814)
 | |
| Tipu | tratáu |
|---|---|
| Llocalización | Fontainebleau |
| Estáu | Francia |
| Llocalización |
Palacio de Fontainebleau (es)  |
| Creación | 11 abril 1814 |
| Robláu por | Napoleón Bonaparte |
 | |
El Tratáu de Fontainebleau foi un alcuerdu establecíu en Fontainebleau (Francia) el 11 d'abril de 1814 ente Napoleón I y representantes del Imperiu austriacu, Rusia y Prusia. Tres de la robla del tratáu el día 11 ente los plenipotenciarios de les dos partes, Napoleón ratificolu'l día 13 d'abril[1]. Por esti tratáu les potencies aliaes deponen a Napoleón como emperador de Francia y únvienlo al exiliu na islla d'Elba.
Antecedentes
[editar | editar la fonte]Na Guerra de La Sesta Coalición (1812-1814) una coalición, formada pol Imperiu austriacu, Prusia, Rusia, Suecia, el Reinu Xuníu y los estaos alemanes de la Confederación del Rin, consiguió espulsar a Napoleón del territoriu de l'actual Alemaña en 1813. Al añu siguiente, mientres el Reinu Xuníu, España y Portugal invadíen Francia cruciando los Pirineos, los rusos, austriacos y alemanes cruciaron el ríu Rin y, tres de la batalla de París, entamaron a negociar con miembros del gobiernu francés p'alcordar l'abdicación de Napoleón.
El 31 de marzu la coalición fizo pública una declaración dirixida al pueblu francés:
Tres d'ocupar París, los aliaos tán preparaos pa recibir la declaración de la nación francesa. Declaren que, siendo indispensable que les condiciones de paz seyan dures pa controlar l'ambición de Napoleón, volveranse menos pesaes cuando, tres de volver a un gobiernu más sabiu, Francia ofrezca la seguranza de la calma. Los estaos aliaos declaren, poro, que nun volverán a tratar con Napoleón o la so familia; que respeten la integridá de la vieya Francia, la qu'esistía en tiempu de los sos reis llexítimos. Ye más, asumen el principiu de que ye necesario, pa la felicidá d'Europa, que Francia seya grande y poderosa, y reconocen y garantizarán la constitución que la nación francesa se dé a sigo mesma. Inviten en consecuencia al Senáu francés a nomar un gobiernu provisional que pueda facese cargu de l'alministración del país y a establecer una constitución. Les intenciones arriba espresaes son compartíes comigo por toles potencies aliaes. Alexandru, en París, a 31 de marzu de 1814, a les tres de la tarde.[2]
El 1 d'abril l'emperador rusu Alexandru I visita personalmente'l Sénat conservateur (una de les trés asamblees llexislatives del aparatu estatal napoleónicu) y se dirixe a ellos en términos asemeyaos a los de la declaración del día anterior. Y anuncia, como xestu de bona voluntá, que va lliberar de forma inmediata a 150.000 prisioneros franceses que foran capturaos polos rusos demientres l'intentu napoleónicu de conquistar Rusia dos años anantes. Al día siguiente el senáu acepta los términos de los invasores y promulga una resolución na que deponen a Napoleón[3]. El 5 d'abril espublicen un decretu de xustificación de les sos aiciones, que fina diciendo:
...el senáu declara y decreta que: 1. Napoleón Buonaparte ye apartáu del tronu, y abuélese'l derechu de socesión de la so familia. 2. El pueblu y l'exércitu francés tán dispensaos del xuramentu de fidelidá a elli que ficieran. 3. El presente decretu ha ser transmitíu a tolos departamentos y reximientos del país, y ha de proclamase darréu en tolos barrios de la capital[4].
El 3 d'abril Napoleón, que taba nel palaciu de Fontainebleau, tuvo noticia del so destronamientu pol senáu. Y como los miembros de la coalición yá ficieran públicu que la so disputa yera con Napoleón y non col pueblu francés l'emperador abdicó en favor del so fíu, quedando la so muyer María Lluisa d'Austria como rexente.
Napoleón unvió a trés plenipotenciarios de so col siguiente documentu d'abdicación condicional, a reunise colos poderes aliaos:
Teniendo declarao los poderes aliaos que l'emperador Napoleón ye l'únicu obstáculu pal restablecimientu de la paz n'Europa l'emperador Napoleón, con fidelidá al so xuramentu, declara que ta dispuestu a renunciar al tronu, a abandonar Francia, ya inclusive a dar la vida, pol bien del país, mientres que se respeten los derechos del so fíu y de la rexencia de la emperatriz, y se conserven les lleis del imperiu. Napoleón. Fontainebleau, 4 d'abril de 1814.[5]
Mientres que los plenipotenciarios viaxaben a entregar el so mensaxe Napoleón tuvo noticia de que l'exércitu dirixíu por Auguste Marmont taba nuna situación insostenible, y que la so rendición yera inevitable. Los soberanos de la coalición, con esa posición de fuercia, rechazaron la oferta napoleónica. El zar de Rusia dixo:
La posibilidá d'una rexencia cola emperatriz y el so fíu suena bien, admítolo... pero con Napoleón na rodiada la cosa ye difícil. Nun importa que prometa retirase ensin dar problemes al llugar que se-y indique pa exiliase... Toos ustedes saben, neto que yo, cuála ye la so actividá febril, la so ambición. Dalguna bona mañana colocarase a sigo mesmo como rexente, o quiciás como emperador otra vuelta, y entós la guerra volverá a asolar Europa. La simple posibilidá de qu'esto ocurra forciará a los aliaos a caltener los sos exércitos movilizaos, frustrando les sos intenciones d'algamar la paz[6]
.
Col rechazu de la so abdicación condicional y ensin opciones militares afayaíces, Napoleón rindiose a lo inevitable:
Teniendo declarao los poderes aliaos que l'emperador Napoleón ye l'únicu obstáculu pal restablecimientu de la paz n'Europa l'emperador Napoleón, con fidelidá al so xuramentu, declara que renuncia, pa elli y los sos heriedes, a los tronos de Francia ya Italia, y que nun hai dengún sacrificiu personal, incluyíu'l fin de la so vida, que nun tea dispuestu a facer pol interés de Francia. Napoleón. Fontainebleau, 6 d'abril de 1814.[7]
Los días siguientes, ya ensin emperador en Francia, el tratáu formal foi negociáu. El día 11 foi firmáu polos plenipotenciarios en París, y el 13 ratificáu por Napoleón.
Los términos del tratáu
[editar | editar la fonte]
L'alcuerdu tenía un total de 21 artículos. Ente les cuestiones más importantes qu'incluyíen taba la retirada a Napoleón de los sos poderes como gobernante de Francia, magar que se-yos permitió a elli y a la so muyer María Lluisa conservar los sos títulos respeutivos d'emperador y emperatriz[8]. Amás, prohibiose a tolos socesores de Napoleón y los miembros de la so familia exercer el poder en Francia.[9].
El tratáu tamién estableció que la islla d'Elba formara un principáu separtáu dirixíu por Napoleón[10]. La soberanía y la bandera d'Elba foron reconocíes polos estaos firmantes del alcuerdu, reservándose-y a Francia la posibilidá d'integrar el principáu a la muerte de Napoleón.
Notru de los artículos se-y ceden el ducáu de Parma, el ducáu de Piacenza y el ducáu de Guastalla a la emperatriz María Lluisa, concediéndo-y a un descendiente varón direutu d'ella'l derechu a ser conocíu como Príncipe de Parma, Piacenza y Guastalla[11] L'artículu VII del tratáu establez una pensión d'un millón de francos añales pa la Emperatriz Xosefina, a la que se-y permite tamién conservar y esfrutar toles sos propiedaes en Francia. Napoleón, por embargu, perdiolos toos a manes de la Corona francesa, y viose obligáu tamién a devolver toles xoyes de la corona (artículu X). Permitióse-y, sicasí, conservar una guardia personal de 400 soldaos voluntarios (artículu XVII).
La oposición británica al tratáu
[editar | editar la fonte]El representante británicu nun robló'l tratáu. Pa los británicos la nación francesa taba n'estáu de rebelión y Napoleón yera un usurpador. El representante británicu, el vizconde de Castlereagh, dixo que firmar el tratáu implicaría'l reconocimientu de la llexitimidá de Napoleón como emperador de los franceses, y qu'exilialu a una islla na qu'elli exercería la soberanía, una islla asitiada a perpoca distancia de Francia ya Italia, sería'l camín más fácil pa qu'estallara un nuevu conflictu[12].
Referencies
[editar | editar la fonte]- ↑ Napoleon and the Marshals of the Empire, J. B. Lippincott of Philadelphia, 1855. p. 284
- ↑ Alison, Archibald, History of Europe from the Commencement of the French Revolution to the Restoration of the Bourbons in 1815, 10ª ed., W. Blackwood, 1860, p. [1]
- ↑ Alison. páxs. 187–188
- ↑ Alison p. 190
- ↑ Alison. 197
- ↑ Alison. p. 199
- ↑ Alison. 205
- ↑ de Lamartine, A., (tornáu al inglés por Michael Rafter). The History of the Restoration of Monarchy in France. H. G. Bohn, 1854, p. 202. Tratáu de Fontaniebleau, 1814, artículu II. Sus Maxestaes l'Emperador Napoleón y la emperatriz María Luisa conservarán los sos títulos y dignidaes mientres que vivan. La ma, los hermanos y hermanes y los sobrinos y les sobrines del Emperador conservarán tamién, au quiera que residan, los títulos de príncipes de la so familia.
- ↑ Alphonse de Lamartine, p. 202. Tratáu de Fontaniebleau, 1814, artículu I. Su Maxestá l'Emperador Napoleón renuncia, pa sigo, los sos socesores y los sos descendientes amás de pa caún de los miembros de la so familia, a tolos derechos de soberanía y dominación, neto sobre l'Imperiu francés y el reinu d'Italia como sobre tolos demás países
- ↑ Alphonse de Lamartine, p. 203. Tratáu de Fontaniebleau, 1814, artículu III. La islla d'Elba, elixida por Su Maxestá l'Emperador Napoleón como llugar de residencia de so, formará, mientres qu'elli viva, un principáu independiente, que será de la so propiedá y sobre'l qu'exercerá la soberanía.
- ↑ Alphonse de Lamartine, p. 203. Tratáu de Fontaniebleau, 1814, artículu V.
- ↑ Abbott, J., The Life of Napoleon Bonaparte, Kessinger Publishing, 2005, p. 481. ISBN 1-4179-7063-4, ISBN 978-1-4179-7063-6
| Control d'autoridaes |
|
|---|
Datos: Q690989
Multimedia: Treaty of Fontainebleau (1814)