স্বৰ্গ

স্বৰ্গলোক বা দেৱলোক হৈছে এক স্থান যʼত দেৱ-দেৱীসকলে বাস কৰে বুলি বিভিন্ন ধৰ্মৰ লোকসকলে বিশ্বাস কৰে আহিছে। মৃত্যুৰ পিছত জীয়াই থকা সময়ছোৱাত পুণ্য অৰ্জন কৰা মনুষ্যই স্বৰ্গত স্থান লাভ কৰে বুলি মতবাদ প্ৰচলিত হৈ আহিছে।

স্বৰ্গক প্ৰায়ে "উচ্চতম স্থান", পবিত্ৰ স্থান, স্বৰ্গ বুলি বৰ্ণনা কৰা হয়, নৰক বা পাতাল বা "নিম্ন স্থান"ৰ বিপৰীতে আৰু ঈশ্বৰত্ব, মঙ্গল, ধৰ্মপৰায়ণতা, বিভিন্ন মানদণ্ড অনুসৰি পাৰ্থিৱ সত্তাৰ বাবে সৰ্বজনীন বা চৰ্তসাপেক্ষে প্ৰৱে2শযোগ্য। বিশ্বাস, বা অন্যান্য গুণ বা সঠিক বিশ্বাস বা কেৱল ঐশ্বৰিক ইচ্ছা। কিছুমানে আগন্তুক পৃথিৱীত পৃথিৱীত স্বৰ্গৰ সম্ভাৱনীয়তাত বিশ্বাস কৰে। আন এটা বিশ্বাস হৈছে অক্ষ মুণ্ডি বা জগতৰ গছ যিয়ে আকাশ, স্থলজ জগত আৰু পাতালক সংযোগ কৰে। ভাৰতীয় ধৰ্মত স্বৰ্গক পবিত্ৰ স্থান বুলি গণ্য কৰা হয়।

অন্ততঃ খ্ৰীষ্টান ধৰ্ম, ইছলাম আৰু ইহুদী ধৰ্মৰ কিছুমান বিদ্যালয়ৰ লগতে জৰদস্তি ধৰ্মৰ আব্ৰাহামিক বিশ্বাসত স্বৰ্গ হৈছে মৃত্যুৰ পিছৰ জীৱনৰ ক্ষেত্ৰ য'ত পূৰ্বৰ জীনৰ ভাল কামবোৰক অনন্তকালৰ বাবে পুৰস্কৃত কৰা হয় (নৰক হৈছে বেয়া আচৰণৰ শাস্তি দিয়া ঠাই)।

ব্যুৎপত্তিবিজ্ঞান

আধুনিক ইংৰাজী শব্দ heaven পূৰ্বৰ (মধ্য ইংৰাজী) heven (1159 চনত প্ৰমাণিত)ৰ পৰা উদ্ভৱ হৈছে; এইটো পাছলৈ পূৰ্বৰ পুৰণি ইংৰাজী ৰূপ heofon ৰ পৰা বিকশিত কৰা হৈছিল। প্ৰায় ১০০০ চনৰ ভিতৰত খ্ৰীষ্টান ধৰ্মৰ "ঈশ্বৰ বাস কৰা ঠাই"ৰ উল্লেখত হেফন ব্যৱহাৰ কৰা হৈছিল, কিন্তু প্ৰথমে ই "আকাশ "এংলো-চেক্সনসকলে জান্নাতৰ ধাৰণাটো জানিছিল, যিটো তেওঁলোকে neorxnawang আদি শব্দৰে প্ৰকাশ কৰিছিল। ইংৰাজী শব্দটোৰ অন্যান্য জাৰ্মাণিক ভাষাত সম্পৰ্কীয় শব্দ আছে: পুৰণি চেক্সন heƀan "আকাশ, স্বৰ্গ" (সেয়েহে মধ্য নিম্ন জাৰ্মান হেভেন "আকাশ"ও), পুৰণি আইচলেণ্ডিক হিমিন, গথিক হিমিন; আৰু যিবোৰৰ এটা ভিন্ন চূড়ান্ত -l: পুৰণি ফ্ৰিজিয়ান হিমেল, হিমুল "আকাশ, স্বৰ্গ", পুৰণি চেক্সন আৰু পুৰণি হাই জাৰ্মান হিমিল, পুৰণি চেক্সন আৰু মধ্য নিম্ন জাৰ্মান হেমেল, পুৰণি ডাচ আৰু ডাচ হেমেল, আৰু আধুনিক জাৰ্মান হিমেল। এই সকলোবোৰ পুনৰ্গঠিত প্ৰ'ট'-জাৰ্মাণিক ৰূপ *হেমিনা-ৰ পৰা আহৰণ কৰা হৈছে।

এই ৰূপৰ অধিক ব্যুৎপত্তি অনিশ্চিত। আদি-ভাৰত-ইউৰোপীয় *ḱem- "আৱৰণ, কফন", এটা পুনৰ্গঠিত *k̑emen- বা *k̑ōmen- "শিল, স্বৰ্গ"ৰ জৰিয়তে এটা সংযোগ প্ৰস্তাৱ কৰা হৈছে। আন কিছুমানে এই শব্দটোৰ উৎপত্তিস্থলত আদি-ভাৰত-ইউৰোপীয় মূল *h2éḱmō "শিল" আৰু সম্ভৱতঃ "স্বৰ্গীয় ভল্ট"ৰ পৰা ব্যুৎপত্তিৰ সমৰ্থন কৰে, যিটো তেতিয়া প্ৰাচীন গ্ৰীক ἄκμων (ákmōn "এনভিল, পেষ্টল; উল্কাপিণ্ড"ৰ সম্পৰ্কীয় হিচাপে থাকিব। ), পাৰ্চী آسمان (âsemân, âsmân "শিল, স্লিং-শিল; আকাশ, স্বৰ্গ") আৰু সংস্কৃত अश्मन् (ashman "শিল, শিল, স্লিং-ষ্টোন; বজ্ৰপাত; আকাশ")। পিছৰ ক্ষেত্ৰত ইংৰাজী হাতুৰী শব্দটোৰ আন এটা সম্পৰ্ক হ’ব।

প্ৰাচীন নিকট পূব

মেছ'পটেমিয়া

নিপ্পুৰৰ একুৰ মন্দিৰৰ ধ্বংসাৱশেষ, প্ৰাচীন মেছ'পটেমিয়ানসকলে "দুৰ-আন-কি" বুলি বিশ্বাস কৰা, আকাশ আৰু পৃথিৱীৰ "বোৰিং-ৰছী।"

প্ৰাচীন মেছ'পটেমিয়ানসকলে আকাশক সমতল পৃথিৱীখন আবৰি থকা গম্বুজৰ শৃংখলা (সাধাৰণতে তিনিটা, কিন্তু কেতিয়াবা সাতটা) হিচাপে গণ্য কৰিছিল।প্ৰতিটো গম্বুজ বেলেগ বেলেগ ধৰণৰ বহুমূলীয়া শিলেৰে তৈয়াৰ কৰা হৈছিল। স্বৰ্গৰ আটাইতকৈ তলৰ গম্বুজটো জেচপাৰৰ আৰু ইয়াত তৰাবোৰৰ ঘৰ আছিল।[স্বৰ্গৰ মাজৰ গম্বুজটো ছাগিলমুট শিলৰ আৰু ইগিগিসকলৰ বাসস্থান আছিল। স্বৰ্গৰ সৰ্বোচ্চ আৰু বাহিৰৰ গম্বুজটো লুলুডানিতু শিলৰ দ্বাৰা নিৰ্মিত আছিল আৰু ইয়াক আকাশৰ দেৱতা আন হিচাপে ব্যক্তিত্ব কৰা হৈছিল। আকাশী পদাৰ্থবোৰক নিৰ্দিষ্ট দেৱতাৰ সৈতেও সমান কৰা হৈছিল। শুক্ৰ গ্ৰহটো প্ৰেম, যৌনতা আৰু যুদ্ধৰ দেৱী ইনান্না বুলি বিশ্বাস কৰা হৈছিল। সূৰ্য্য তেওঁৰ ভাতৃ উতু, ন্যায়ৰ দেৱতা আৰু চন্দ্ৰ তেওঁলোকৰ পিতৃ নান্না।

সাধাৰণতে প্ৰাচীন নিকট পূবৰ সংস্কৃতিত আৰু বিশেষকৈ মেছ'পটেমিয়াত মানুহৰ ঐশ্বৰিক ক্ষেত্ৰখনত প্ৰৱেশৰ সুবিধা কম বা একেবাৰেই নাছিল। স্বৰ্গ আৰু পৃথিৱী নিজৰ স্বভাৱৰ দ্বাৰা পৃথক আছিল; মানুহে নিম্ন আকাশৰ উপাদান যেনে তৰা আৰু ধুমুহা দেখিব পাৰে আৰু ইয়াৰ দ্বাৰা প্ৰভাৱিত হ'ব পাৰে,কিন্তু সাধাৰণ মৰ্ত্যলোকে স্বৰ্গলৈ যাব নোৱাৰিলে কাৰণ ই আছিল... কেৱল দেৱতা। গিলগামেছৰ মহাকাব্যত গিলগামেছে এনকিডুক কৈছে, "মোৰ বন্ধু, স্বৰ্গলৈ কোনে উঠিব পাৰে? কেৱল দেৱতাসকলেহে শমাছৰ লগত চিৰদিনৰ বাবে বাস কৰে।" বৰঞ্চ এজন ব্যক্তিৰ মৃত্যুৰ পিছত তেওঁৰ আত্মা কুৰলৈ যায় (পিছলৈ ইৰকাল্লা নামেৰে জনাজাত, পৃথিৱীৰ পৃষ্ঠৰ গভীৰ তলত অৱস্থিত এটা ক'লা ছাঁয়াময় পাতাল জগত।

সকলো আত্মাই একেটা পৰলোকলৈ গৈছিল,আৰু জীৱনকালত এজন ব্যক্তিৰ কাৰ্য্যই আগন্তুক জগতত তেওঁৰ লগত কেনে ব্যৱহাৰ কৰা হ'ব তাৰ ওপৰত কোনো প্ৰভাৱ পেলোৱা নাছিল। তথাপিও অন্ত্যেষ্টিক্ৰিয়াৰ প্ৰমাণে ইংগিত দিয়ে যে কিছুমান মানুহে বিশ্বাস কৰিছিল যে ইনান্নাৰ পৰলোকত নিজৰ ভক্তসকলক বিশেষ অনুগ্ৰহ প্ৰদান কৰাৰ ক্ষমতা আছে। আকাশ আৰু পৃথিৱীৰ মাজত পৃথকতা থকাৰ পিছতো মানুহে দেৱতাসকলৰ ওচৰলৈ বাক্য আৰু শংকাৰ দ্বাৰা প্ৰৱেশৰ সন্ধান কৰিছিল। দেৱতাসকলে স্বৰ্গত বাস কৰে বুলি বিশ্বাস কৰা হৈছিল, কিন্তু তেওঁলোকৰ মন্দিৰতো, যিবোৰক পৃথিৱী আৰু স্বৰ্গৰ মাজত যোগাযোগৰ মাধ্যম হিচাপে দেখা গৈছিল, যাৰ ফলত মৰ্ত্যলোকে দেৱতাসকলৰ ওচৰলৈ যাব পাৰে। নিপ্পুৰৰ একুৰ মন্দিৰক "দুৰ-আন-কি" বুলি জনা গৈছিল, যিটো আকাশ আৰু পৃথিৱীৰ "মূৰিং-ৰছী।" ইয়াক এনলিলে নিজেই নিৰ্মাণ আৰু প্ৰতিষ্ঠা কৰা বুলি বহুলভাৱে ভবা হৈছিল।

কনান আৰু ফিনিচীয়া

ব্ৰঞ্জ যুগৰ (খ্ৰীষ্টপূৰ্ব ১২০০ চনৰ পূৰ্বৰ) কনানীয়াসকলৰ স্বৰ্গৰ দৃষ্টিভংগীৰ বিষয়ে প্ৰায় একোৱেই জনা নাযায় আৰু উগাৰিটত (খ্ৰীষ্টপূৰ্ব ১২০০ চনত ধ্বংস হোৱা) প্ৰত্নতাত্ত্বিক তথ্যই তথ্য প্ৰদান কৰা নাই। প্ৰথম শতিকাৰ গ্ৰীক লেখক বাইব্লছৰ ফিলোৱে তেওঁৰ ছানচুনিয়াথনত লোহা যুগৰ ফিনিচিয়ান ধৰ্মৰ উপাদানসমূহ সংৰক্ষণ কৰিব পাৰে।

জৰদস্তিসকল

গাথাৰ প্ৰৱৰ্তন কৰা জৰদস্তিৰ ভাববাদী জৰদস্তিয়ে স্বৰ্গ আৰু নৰকৰ অস্তিত্বৰ কথা কৈছিল।

ঐতিহাসিকভাৱে জৰদস্তি ধৰ্মৰ অনন্য বৈশিষ্ট্য যেনে স্বৰ্গ, নৰক, স্বৰ্গদূত, একেশ্বৰবাদ, মুক্ত ইচ্ছাৰ ওপৰত বিশ্বাস, বিচাৰৰ দিন আদি ধাৰণা আদিয়ে হয়তো আব্ৰাহাম ধৰ্মকে ধৰি অন্যান্য ধৰ্মীয় আৰু দাৰ্শনিক ব্যৱস্থাক প্ৰভাৱিত কৰিছিল, জ্ঞানবাদ, উত্তৰ বৌদ্ধ ধৰ্ম আৰু গ্ৰীক দৰ্শন।

হুৰিয়ান আৰু হিট্টীসকল

প্ৰাচীন হিট্টীসকলে বিশ্বাস কৰিছিল যে কিছুমান দেৱতা স্বৰ্গত বাস কৰে, আনহাতে আন কিছুমানে পৃথিৱীৰ দূৰৱৰ্তী ঠাইত বাস কৰে, যেনে পৰ্বত, য'ত মানুহৰ প্ৰৱেশ কম হয়। মধ্য হিত্তী মিথত স্বৰ্গ হৈছে দেৱতাসকলৰ বাসস্থান। কুমাৰবীৰ গীতত আলালুৱে নিজৰ পুত্ৰ অনুক জন্ম দিয়াৰ আগতে ন বছৰ স্বৰ্গত ৰজা আছিল। অনুক নিজেই পুত্ৰ কুমাৰবীয়ে ওফৰাই পেলায়।

ভাৰতীয় ধৰ্ম

বৌদ্ধ ধৰ্ম

স্বৰ্গত খেলা-ধূলা কৰা দেৱতা। ৱাট ব'ৱনিৱেটত মিউৰেল।

বৌদ্ধ ধৰ্মত কেইবাটাও স্বৰ্গ আছে, যিবোৰৰ সকলোবোৰ এতিয়াও সংসাৰ (মায়াক বাস্তৱ)ৰ অংশ। যিসকলে ভাল কৰ্ম জমা কৰে তেওঁলোকৰ কোনো এটাত পুনৰ জন্মহ’ব পাৰে। কিন্তু তেওঁলোকৰ স্বৰ্গত থকাটো চিৰন্তন নহয়—অৱশেষত তেওঁলোকে নিজৰ ভাল কৰ্ম ব্যৱহাৰ কৰি আন এটা ক্ষেত্ৰলৈ পুনৰ জন্ম ল’ব, মানুহ, প্ৰাণী বা আন সত্তা হিচাপে। স্বৰ্গ অস্থায়ী আৰু সংসাৰৰ অংশ হোৱাৰ বাবে বৌদ্ধ ধৰ্মাৱলম্বীসকলে পুনৰ্জন্মৰ চক্ৰৰ পৰা পলায়ন কৰি জ্ঞান-প্ৰাপ্তি (নিৰ্বাণ) লাভ কৰাত অধিক গুৰুত্ব দিয়ে। নিৰ্বাণ স্বৰ্গ নহয় মানসিক অৱস্থা।

বৌদ্ধ ব্ৰহ্মাণ্ডবিজ্ঞান অনুসৰি বিশ্বব্ৰহ্মাণ্ডখন অস্থায়ী আৰু সত্তাবোৰে কেইবাটাও অস্তিত্ববাদী "বিমান"ৰ মাজেৰে স্থানান্তৰিত হয় য'ত এই মানৱ জগতখন মাত্ৰ এটা "ক্ষেত্ৰ" বা "পথ।" এইবোৰক পৰম্পৰাগতভাৱে মানৱ ক্ষেত্ৰৰ ওপৰত আকাশ বিদ্যমান, আৰু তাৰ তলত জীৱ-জন্তু, ভোকাতুৰ ভূত আৰু নৰক সত্তাৰ ক্ষেত্ৰসমূহৰ সৈতে উলম্ব ধাৰাবাহিকতা হিচাপে কল্পনা কৰা হয়। জান চোজেন বেইছে তেওঁৰ গ্ৰন্থ জিজো: গাৰ্ডিয়ান অৱ চিলড্ৰেন, ট্ৰেভেলাৰ্ছ এণ্ড অদাৰ ভয়েজাৰ্ছত উল্লেখ কৰা মতে, অসুৰৰ ক্ষেত্ৰখন স্বৰ্গক্ষেত্ৰৰ পিছৰ পৰিশোধন আৰু ইয়াক মানৱ ক্ষেত্ৰ আৰু আকাশৰ মাজত সুমুৱাই দিয়া হৈছিল। বৌদ্ধ ধৰ্মৰ এটা গুৰুত্বপূৰ্ণ স্বৰ্গ হৈছে গ্ৰীক পৌৰাণিক কাহিনীৰ অলিম্পছৰ সৈতে মিল থকা ত্ৰয়স্ত্ৰীং।

মহাযান বিশ্বদৃষ্টিভংগীত এই ধাৰাবাহিকতাৰ বাহিৰত থকা বিশুদ্ধ ভূমিও আছে আৰু বুদ্ধসকলে জ্ঞান লাভ কৰাৰ লগে লগে সৃষ্টি কৰে। অমিতাভৰ বিশুদ্ধ ভূমিত পুনৰ্জন্মক বুদ্ধত্বৰ আশ্বাস হিচাপে দেখা যায়, কাৰণ তাত এবাৰ পুনৰ জন্ম ল’লেই সত্তাবোৰে আন সত্তাক ৰক্ষা কৰিবলৈ বাছি নোলোৱালৈকে পুনৰ চক্ৰীয় অস্তিত্বত নপৰে, বৌদ্ধ ধৰ্মৰ লক্ষ্য হৈছে জ্ঞান আৰু মুক্তি লাভ জন্ম-মৃত্যুৰ চক্ৰৰ পৰা নিজকে আৰু আনক।

তিব্বতী শব্দ বৰদোৰ আক্ষৰিক অৰ্থ হৈছে "মধ্যৱৰ্তী ৰাজ্য।" সংস্কৃতত এই ধাৰণাটোৰ নাম অন্তৰাভৱ।

হিন্দু ধৰ্ম

উত্তৰাখণ্ডত অৱস্থিত কেদাৰনাথ মন্দিৰ।

স্বৰ্গ লাভ কৰাটো হিন্দু ধৰ্মত চূড়ান্ত সাধনা নহয় কাৰণ স্বৰ্গ নিজেই ক্ষণস্থায়ী আৰু ভৌতিক শৰীৰৰ সৈতে জড়িত। কেৱল ভূত-তত্ত্বৰ দ্বাৰা বান্ধ খাই থকাৰ বাবে স্বৰ্গও নিখুঁত হ’ব নোৱাৰে আৰু ই মাথোঁ সুখদায়ক আৰু লৌকিক বস্তুগত জীৱনৰ আন এটা নাম। হিন্দু ব্ৰহ্মাণ্ডবিজ্ঞান অনুসৰি পাৰ্থিৱ সমতলৰ ওপৰত আন আন বিমান আছে: (১) ভূৱ লোক, (২) স্বৰ্গ লোক, অৰ্থাৎ ভাল ৰাজ্য, হিন্দু ধৰ্মত স্বৰ্গৰ সাধাৰণ নাম, আনন্দৰ স্বৰ্গ স্বৰ্গ, য'ত অধিকাংশ হিন্দু দেৱতা (দেৱ) দেৱতাৰ ৰজা ইন্দ্ৰ আৰু ধন্য মৰ্ত্যলোকৰ সৈতে বাস কৰে। আন কিছুমান বিমান হৈছে মহাৰ লোক,জন লোক, তপা লোক আৰু সত্য লোক। যিহেতু স্বৰ্গীয় বাসস্থানো জন্ম-মৃত্যুৰ চক্ৰৰ লগত বান্ধ খাই থাকে, গতিকে স্বৰ্গ বা নৰকৰ যিকোনো বাসিন্দাক পুনৰ কৰ্ম আৰু "মায়া" অৰ্থাৎ সংসাৰৰ ভ্ৰম অনুসৰি বেলেগ বিমানলৈ আৰু বেলেগ ৰূপত পুনঃব্যৱহাৰ কৰা হ'ব। এই চক্ৰ ভাঙি যায় কেৱল জীৱত্মাৰ দ্বাৰা আত্ম উপলব্ধিৰ দ্বাৰা। এই আত্ম উপলব্ধি হৈছে মোক্ষ (তুৰিয়া, কৈভাল্য)।

মোক্ষৰ ধাৰণা হিন্দু ধৰ্মৰ বাবে অনন্য। মোক্ষই জন্ম-মৃত্যুৰ চক্ৰৰ পৰা মুক্তি আৰু ব্ৰহ্মৰ সৈতে চূড়ান্ত মিলনৰ বাবে থিয় দিছে। মোক্ষৰ দ্বাৰা মুক্ত আত্মাই ব্ৰহ্ম বা পৰমাত্মাৰ সৈতে উচ্চতা আৰু একতা লাভ কৰে। বেদান্ত, মিমাংশ, সাংখ্য, ন্যায়, বৈশেশিক, যোগ আদি বিভিন্ন বিদ্যালয়ে ব্ৰহ্মৰ ধাৰণাত সূক্ষ্ম পাৰ্থক্য আগবঢ়ায়, স্পষ্ট বিশ্বব্ৰহ্মাণ্ড, ইয়াৰ উৎপত্তি আৰু নিয়মীয়া ধ্বংস, জীৱত্মা, প্ৰকৃতি (প্ৰকৃতি) আৰু লগতে নিখুঁত আনন্দ অৰ্জনৰ সঠিক পথ বা... মোক্ষ।

বৈষ্ণৱ পৰম্পৰাত সৰ্বোচ্চ স্বৰ্গ হৈছে বৈকুণ্ঠ, যি ছয় স্বৰ্গ লোকৰ ওপৰত আৰু মহাতত্ত্ব বা লৌকিক জগতৰ বাহিৰত বিদ্যমান। য'ত মোক্ষ লাভ কৰা চিৰমুক্ত আত্মাই লক্ষ্মী আৰু নাৰায়ণ (বিষ্ণুৰ প্ৰকাশ)ৰ সৈতে চিৰন্তন উচ্চ সৌন্দৰ্য্যত বাস কৰে।

নাসাদিয়া সূক্তত আকাশ/আকাশ ব্যোমনক এনে এক স্থান হিচাপে উল্লেখ কৰা হৈছে য’ৰ পৰা এটা তদাৰকী সত্তাই সৃষ্টি হোৱা বস্তুৰ জৰীপ কৰে। অৱশ্যে এই তত্ত্বাৱধায়কৰ সৰ্বজ্ঞানীক লৈ নাসাদীয় সূক্তই প্ৰশ্ন উত্থাপন কৰিছে।

জৈন ধৰ্ম

জৈন ধৰ্মত বৰ্ণনা কৰা বিশ্বব্ৰহ্মাণ্ডৰ আকৃতিৰ কাষে কাষে দেখুওৱা হৈছে। বৰ্তমানৰ নীতি-নিয়মৰ বিপৰীতে উত্তৰ দিশক মানচিত্ৰৰ শীৰ্ষ হিচাপে ব্যৱহাৰ কৰা হয়, ইয়াত দক্ষিণক শীৰ্ষ হিচাপে ব্যৱহাৰ কৰা হয়। আকৃতিটো মানুহৰ ৰূপৰ এটা অংশ উলম্বভাৱে থিয় হোৱাৰ দৰেই।

দেৱ লোক (স্বৰ্গ) প্ৰতীকী "বুকু"ত থাকে, য'ত ইতিবাচক কৰ্ম প্ৰভাৱ উপভোগ কৰা সকলো আত্মাই বাস কৰে। স্বৰ্গ সত্তাক দেৱ (পুৰুষ ৰূপ) আৰু দেৱী (স্ত্ৰী ৰূপ) বুলি কোৱা হয়। জৈন ধৰ্মৰ মতে এক স্বৰ্গীয় বাসস্থান নাই, বৰঞ্চ বিভিন্ন মাত্ৰাৰ কৰ্ম পুণ্যৰ আত্মাক উপযুক্তভাৱে পুৰস্কৃত কৰিবলৈ কেইবাটাও স্তৰ আছে। একেদৰে "কঁকাল"ৰ তলত নৰক লোক (নৰক) আছে। মানুহ, প্ৰাণী, পোক-পৰুৱা, উদ্ভিদ আৰু অণুবীক্ষণিক জীৱ-জন্তু মাজত বাস কৰে।

বিশুদ্ধ আত্মা (যিসকলে সিদ্ধ মৰ্যাদা লাভ কৰিছিল) বিশ্বব্ৰহ্মাণ্ডৰ একেবাৰে দক্ষিণ মূৰত (শীৰ্ষ) বাস কৰে। তামিল সাহিত্যত ইহঁতক தென்புலத்தார் (কুৰাল ৪৩) বুলি কোৱা হয়।

শিখ ধৰ্ম

শিখসকলে বিশ্বাস কৰে যে স্বৰ্গ আৰু নৰক দুয়োটা এই জগতত আছে য'ত সকলোৱে কৰ্মৰ ফল লাভ কৰে। ইহঁতে ক্ৰমে জীৱনৰ ভাল আৰু বেয়া পৰ্যায়ক বুজায় আৰু পৃথিৱীত আমাৰ জীৱনৰ সময়ছোৱাত এতিয়া আৰু ইয়াত জীয়াই থাকিব পাৰি। গুৰু গ্ৰন্থ চাহিবত ভগত কবীৰে পৰলোক স্বৰ্গক প্ৰত্যাখ্যান কৰি কৈছে যে পবিত্ৰ মানুহৰ সংগেৰে এই পৃথিৱীত স্বৰ্গৰ অভিজ্ঞতা লাভ কৰিব পাৰি।

চীনা ধৰ্ম

চীনা Zhou বংশ tian জন্য Oracle লিপি, "স্বৰ্গ" বা "আকাশ" জন্য অক্ষৰ.

থলুৱা চীনা কনফুচিয়াছ পৰম্পৰাত স্বৰ্গ (টিয়ান) এটা গুৰুত্বপূৰ্ণ ধাৰণা, য'ত পূৰ্বপুৰুষসকল বাস কৰে আৰু য'ৰ পৰা সম্ৰাটসকলে উদাহৰণস্বৰূপে তেওঁলোকৰ বংশগত অপপ্ৰচাৰত শাসন কৰিবলৈ নিজৰ আদেশ লাভ কৰিছিল।

চীনৰ পৌৰাণিক কাহিনী, দৰ্শন আৰু ধৰ্মৰ এটা মূল ধাৰণা স্বৰ্গ, আৰু বৰ্ণালীৰ এটা মূৰত শ্বাংডি ("পৰম দেৱতা")ৰ প্ৰতিশব্দ আৰু আনটো মূৰত প্ৰকৃতি আৰু আকাশৰ প্ৰতিশব্দ। চীনা ভাষাৰ "স্বৰ্গ" শব্দ টিয়ান (天) ঝৌ বংশৰ পৰম দেৱতাৰ নামৰ পৰা উদ্ভৱ হৈছে। খ্ৰীষ্টপূৰ্ব ১১২২ চনত শ্বাং বংশ জয় কৰাৰ পিছত ঝৌ জনগোষ্ঠীয়ে তেওঁলোকৰ পৰম দেৱতা টিয়ানক শ্বাং পৰম দেৱতা শ্বাংডিৰ সৈতে একে বুলি গণ্য কৰিছিল। ঝৌ মানুহে স্বৰ্গক নৃগোষ্ঠীগত বৈশিষ্ট্যৰে আৰোপ কৰিছিল, যাৰ প্ৰমাণ স্বৰ্গ বা আকাশৰ বাবে চীনা আখৰৰ ব্যুৎপত্তিবিজ্ঞানত পোৱা যায়, য'ত প্ৰথমে ডাঙৰ মূৰৰ মূৰৰ ব্যক্তিক চিত্ৰিত কৰা হৈছিল। স্বৰ্গই সকলো মানুহক দেখে, শুনে আৰু চোৱাচিতা কৰে বুলি কোৱা হয়। মানুহৰ কৰ্মৰ দ্বাৰা স্বৰ্গ প্ৰভাৱিত হয়, আৰু ব্যক্তিত্ব থকাটোৱে সেইবোৰৰ ওপৰত সুখী আৰু খং কৰে। স্বৰ্গই ইয়াক সন্তুষ্ট কৰাসকলক আশীৰ্বাদ কৰে আৰু ইয়াক আঘাত কৰাসকলৰ ওপৰত দুৰ্যোগ প্ৰেৰণ কৰে। স্বৰ্গই আন সকলো আত্মা আৰু দেৱতাক অতিক্ৰম কৰে বুলিও বিশ্বাস কৰা হৈছিল, কনফুচিয়াছে দৃঢ়তাৰে কৈছিল, "যিজনে স্বৰ্গৰ বিৰুদ্ধে অপৰাধ কৰে তেওঁৰ কোনো নাই যাৰ ওচৰত তেওঁ প্ৰাৰ্থনা কৰিব পাৰে।"

কনফুচিয়াছৰ সময়ৰ আশে-পাশে জন্মগ্ৰহণ কৰা আন দাৰ্শনিক যেনে মোজীয়ে স্বৰ্গৰ প্ৰতি আৰু অধিক ঈশ্বৰবাদী দৃষ্টিভংগী গ্ৰহণ কৰিছিল, স্বৰ্গৰ পুত্ৰ (ঝৌৰ ৰজা) যেনেকৈ পাৰ্থিৱ শাসক বুলি বিশ্বাস কৰিছিল। মোজীয়ে বিশ্বাস কৰিছিল যে আত্মা আৰু সৰু সৰু দেৱতা আছে, কিন্তু ইহঁতৰ কাম কেৱল স্বৰ্গৰ ইচ্ছা পালন কৰা, দুষ্টকৰ্মীৰ ওপৰত চকু ৰখা আৰু শাস্তি দিয়া। এইদৰে তেওঁলোকে স্বৰ্গৰ দূত হিচাপে কাম কৰে আৰু ইয়াৰ জগতৰ একশ্বৰবাদী চৰকাৰৰ পৰা কোনো ধৰণৰ ক্ষতি নকৰে। ইমান উচ্চ একেশ্বৰবাদৰ সৈতে মহীবাদে "সৰ্বজনীন প্ৰেম" (jian'ai, 兼愛) নামৰ ধাৰণা এটাৰ চেম্পিয়ন হোৱাটো আচৰিত কথা নহয়, যিয়ে শিকাইছিল যে স্বৰ্গই সকলো মানুহকে সমানে ভাল পায় আৰু প্ৰতিজন ব্যক্তিয়েও একেদৰেই নিজৰ মাজত পাৰ্থক্য নকৰাকৈ সকলো মানুহকে ভাল পাব লাগে নিজৰ আত্মীয় আৰু আনৰ আত্মীয়। মোজিৰ উইল অৱ হেভেন (天志)ত তেওঁ লিখিছে: "মই জানো যে স্বৰ্গই মানুহক অকাৰণতে নহয় মৰমেৰে ভাল পায়। স্বৰ্গে সূৰ্য্য, চন্দ্ৰ আৰু তৰাবোৰক আলোকিত আৰু পথ প্ৰদৰ্শন কৰিবলৈ আদেশ দিছিল। স্বৰ্গে সেইবোৰ নিয়ন্ত্ৰণ কৰিবলৈ বসন্ত, শৰৎ, শীতকাল আৰু গ্ৰীষ্ম নামৰ চাৰিটা ঋতু নিৰ্ধাৰণ কৰিছিল। স্বৰ্গে নামি পঠিয়াইছিল।" বৰফ, হিম, বৰষুণ আৰু শিশিৰে পাঁচ শস্য আৰু শণ আৰু ৰেচম খেতি কৰিবলৈ যিবোৰ যাতে মানুহে সেইবোৰ ব্যৱহাৰ আৰু উপভোগ কৰিব পাৰে তেখেতে ড্যুক আৰু লৰ্ডসকলক সৎক পুৰস্কৃত কৰিবলৈ আৰু দুষ্টক শাস্তি দিবলৈ আৰু ধাতু আৰু কাঠ, চৰাই-চিৰিকটি আৰু পশু গোটাবলৈ আৰু জনসাধাৰণৰ খাদ্য আৰু কাপোৰৰ যোগান ধৰিবলৈ পাঁচ শস্য আৰু শণ আৰু ৰেচমৰ খেতি কৰাত নিয়োজিত কৰিছিল প্ৰাচীন কালৰ পৰা বৰ্তমানলৈকে তেনেকুৱাই হৈ আহিছে।"

Original Chinese: 「且吾所以知天之愛民之厚者有矣，曰以磨為日月星辰，以昭道之；制為四時春秋冬夏，以紀綱之；雷降雪霜雨露，以長遂五穀麻 絲，使民得而財利之；列為山川谿谷，播賦百事，以臨司民之善否；為王公侯伯，使之賞賢而罰暴；賊金木鳥獸，從事乎五穀麻 絲,以為民衣食之財。自古及今,未嘗不有此也。」

মোজি, উইল অৱ হেভেন, অধ্যায় ২৭, অনুচ্ছেদ ৬, প্ৰায়। খ্ৰীষ্টপূৰ্ব ৫ম শতিকা মোজীয়ে নিজৰ সময়ৰ কনফুচিয়াছসকলক কনফুচিয়াছৰ শিক্ষা অনুসৰণ নকৰাৰ বাবে সমালোচনা কৰিছিল। কিন্তু পিছৰ হান বংশৰ সময়লৈকে জুঞ্জীৰ প্ৰভাৱত চীনৰ স্বৰ্গ আৰু কনফুচিয়াছবাদৰ ধাৰণাটো নিজেই বেছিভাগেই প্ৰাকৃতিকতাবাদী হৈ পৰিছিল যদিও কিছুমান কনফুচিয়ানে যুক্তি দিছিল যে স্বৰ্গ হৈছে পূৰ্বপুৰুষৰ বাসস্থান। চীনত স্বৰ্গৰ পূজা চলি থাকিল আৰু মন্দিৰ স্থাপন কৰা হয়, শেষ আৰু আটাইতকৈ ডাঙৰ আছিল বেইজিঙৰ স্বৰ্গৰ মন্দিৰ আৰু প্ৰাৰ্থনা কৰা। চীনৰ প্ৰতিটো বংশৰ চীনৰ শাসকে বাৰ্ষিক বলিদানৰ অনুষ্ঠান স্বৰ্গলৈ কৰিছিল, সাধাৰণতে বলি হিচাপে দুটা সুস্থ ম’হ বধ কৰিছিল।

আব্ৰাহাম আৰু আব্ৰাহামৰ পৰা অনুপ্ৰাণিত ধৰ্ম

খ্ৰীষ্টান ধৰ্ম

ফ্ৰান্সেস্কো বটিচিনি (নেচনেল গেলেৰী লণ্ডন)ৰ ১৪৭৫–৭৬ চনৰ ভাৰ্জিন নামৰ গ্ৰন্থখনত তিনিটা স্তৰ আৰু নটা ক্ৰমৰ ফেৰেস্তা দেখুওৱা হৈছে, প্ৰত্যেকৰে বৈশিষ্ট্য বেলেগ বেলেগ।

নতুন নিয়মত স্বৰ্গৰ বৰ্ণনা পুৰণি নিয়মতকৈ অধিক সম্পূৰ্ণৰূপে বিকশিত, কিন্তু এতিয়াও সাধাৰণতে অস্পষ্ট। পুৰণি নিয়মৰ দৰেই নতুন নিয়মতো ঈশ্বৰক স্বৰ্গ আৰু পৃথিৱীৰ শাসক হিচাপে বৰ্ণনা কৰা হৈছে, কিন্তু পৃথিৱীৰ ওপৰত তেওঁৰ ক্ষমতাক চয়তানে প্ৰত্যাহ্বান জনাইছে। মাৰ্ক আৰু লূকৰ শুভবাৰ্তাত "ঈশ্বৰৰ ৰাজ্য" (গ্ৰীক: βασιλεία τοῦ θεοῦ; basileía tou theou)ৰ কথা কোৱা হৈছে, আনহাতে মথিৰ শুভবাৰ্তাত অধিক সাধাৰণতে "স্বৰ্গৰাজ্য" (গ্ৰীক: βασιλεία τῶν ο὿νννν ouranōn)দুয়োটা বাক্যাংশৰ অৰ্থ একে বুলি ভবা হয়, কিন্তু মথিৰ শুভবাৰ্তাৰ লেখকে বেছিভাগ ক্ষেত্ৰতে "ঈশ্বৰৰ ৰাজ্য" নামটো সলনি কৰি "স্বৰ্গৰাজ্য" লৈছিল কাৰণ তেওঁৰ নিজৰ সাংস্কৃতিক আৰু... প্ৰথম শতিকাৰ শেষৰ ফালে ধৰ্মীয় প্ৰেক্ষাপটত।

আধুনিক পণ্ডিতসকলে এই কথাত একমত যে ঈশ্বৰৰ ৰাজ্য ঐতিহাসিক যীচুৰ শিক্ষাৰ এক অপৰিহাৰ্য অংশ আছিল। ইয়াৰ পিছতো কোনো শুভবাৰ্তাত যীচুৱে "ঈশ্বৰৰ ৰাজ্য" বাক্যাংশৰ অৰ্থ কি সেই বিষয়ে সঠিকভাৱে ব্যাখ্যা কৰা বুলি কেতিয়াও লিপিবদ্ধ কৰা হোৱা নাই। এই আপাত বাদ দিয়াৰ আটাইতকৈ সম্ভাৱ্য ব্যাখ্যাটো হ'ল যে ঈশ্বৰৰ ৰাজ্য আছিল এটা সাধাৰণতে বুজা ধাৰণা যাৰ কোনো ব্যাখ্যাৰ প্ৰয়োজন নাছিল। প্ৰথম শতিকাৰ আৰম্ভণিতে যিহূদিয়াত থকা ইহুদীসকলে বিশ্বাস কৰিছিল যে ঈশ্বৰে স্বৰ্গত চিৰকাল ৰাজত্ব কৰে,কিন্তু বহুতে এইটোও বিশ্বাস কৰিছিল যে ঈশ্বৰে অৱশেষত পৃথিৱীতো নিজৰ ৰাজ্য প্ৰতিষ্ঠা কৰিব। এই বিশ্বাসৰ উল্লেখ প্ৰভুৰ প্ৰাৰ্থনাৰ প্ৰথম আবেদনত উল্লেখ কৰা হৈছে, যিটো যীচুৱে তেওঁৰ শিষ্যসকলক শিকাইছিল আৰু মথি আৰু লূক ১১:২:দুয়োটাতে লিপিবদ্ধ কৰা হৈছে "তোমাৰ ৰাজ্য আহক, তোমাৰ ইচ্ছা পৃথিবীত যেনেকৈ সম্পন্ন হওক।" স্বৰ্গত আছে।" যিহেতু ঈশ্বৰৰ ৰাজ্য যিকোনো মানৱ ৰাজ্যতকৈ শ্ৰেষ্ঠ বুলি বিশ্বাস কৰা হৈছিল, ইয়াৰ অৰ্থ আছিল যে ঈশ্বৰে যিহূদিয়াত শাসন কৰা ৰোমানসকলক খেদি পঠিয়াব লাগিব আৰু ইহুদী লোকসকলৰ ওপৰত নিজৰ প্ৰত্যক্ষ শাসন স্থাপন কৰিব। ঐতিহাসিক যীচুৰ শিক্ষাত মানুহে নৈতিক জীৱন যাপন কৰি ঈশ্বৰৰ ৰাজ্যৰ আগমনৰ বাবে প্ৰস্তুত হোৱাটো আশা কৰা হয়। যীচুৱে তেওঁৰ অনুগামীসকলক নৈতিক নিখুঁততাবাদৰ জীৱনশৈলী গ্ৰহণ কৰিবলৈ দিয়া আজ্ঞাসমূহ সমগ্ৰ ছিনপটিক শুভবাৰ্তাৰ বহু অংশত পোৱা যায়, বিশেষকৈ মথি ৫-৭ পদৰ পৰ্বতৰ ওপৰত দিয়া ধৰ্মধ্বনিত যীচুৱে এইটোও শিকাইছিল যে, স্বৰ্গৰাজ্যত, ভূমিকাসমূহৰ ওলোটা হ'ব, য'ত "শেষজন প্ৰথম আৰু প্ৰথমসকল শেষ হ'ব।" এই শিক্ষা যীচুৰ লিপিবদ্ধ শিক্ষাৰ সমগ্ৰ সময়ছোৱাত পুনৰাবৃত্তি হয়, শিশুৰ দৰে হ'বলৈ দিয়া উপদেশ,লূক ১৬ পদত ধনী মানুহ আৰু লাজাৰৰ দৃষ্টান্ত, মথি ২০ পদত আঙুৰৰ বাগিচাত শ্ৰমিকৰ দৃষ্টান্ত,মহান ভোজৰ দৃষ্টান্ত আদি অন্তৰ্ভুক্ত মথি ২২, আৰু লূক ১৫ পদত উদং পুত্ৰৰ দৃষ্টান্ত।

পৰম্পৰাগতভাৱে খ্ৰীষ্টান ধৰ্মই শিকাইছে যে স্বৰ্গ হৈছে ঈশ্বৰৰ সিংহাসনৰ লগতে পবিত্ৰ স্বৰ্গদূতৰ স্থান,যদিও ইয়াক বিভিন্ন মাত্ৰাত ৰূপক বুলি গণ্য কৰা হয়। পৰম্পৰাগত খ্ৰীষ্টান ধৰ্মত ইয়াক ঈশ্বৰত্বৰ ধন্য দৃষ্টিত থিয়ছিছৰ পৰম পূৰ্ণতাৰ অস্তিত্বৰ অৱস্থা বা অৱস্থা (ব্ৰহ্মাণ্ডৰ ক’ৰবাত কোনো বিশেষ স্থান নহয়) বুলি গণ্য কৰা হয়। খ্ৰীষ্টান ধৰ্মৰ বেছিভাগ ৰূপতে স্বৰ্গক পৰলোকত মুক্ত মৃতকৰ বাসস্থান হিচাপেও বুজা যায়, সাধাৰণতে মৃতকৰ পুনৰুত্থান আৰু সন্তসকলৰ নতুন পৃথিৱীলৈ ঘূৰি অহাৰ আগৰ এটা সাময়িক পৰ্যায়।

পুনৰুত্থিত যীচুৱে স্বৰ্গলৈ আৰোহণ কৰা বুলি কোৱা হয় য'ত তেওঁ এতিয়া ঈশ্বৰৰ সোঁহাতে বহি আছে আৰু দ্বিতীয় আগমনত পৃথিৱীলৈ উভতি আহিব। হনোক, এলিয়া আৰু স্বয়ং যীচুকে ধৰি বিভিন্ন লোকে জীয়াই থকাৰ সময়তে স্বৰ্গত প্ৰৱেশ কৰা বুলি কোৱা হৈছে। ৰোমান কেথলিক শিক্ষা অনুসৰি যীচুৰ মাতৃ মেৰীকো স্বৰ্গলৈ লোৱা বুলি কোৱা হয় আৰু তেওঁক স্বৰ্গৰ ৰাণী বুলি উপাধি দিয়া হয়। খ্ৰীষ্টীয় দ্বিতীয় শতিকাত লায়ন্সৰ ইৰেনিয়াছে এটা বিশ্বাস লিপিবদ্ধ কৰিছিল যে, যোহন ১৪ অনুযায়ী, যিসকলে পৰলোকত ত্ৰাণকৰ্তাক দেখা পায়, তেওঁলোক বিভিন্ন অট্টালিকাত থাকে, কোনোৱে স্বৰ্গত বাস কৰে, আন কোনোৱে স্বৰ্গত আৰু আন কোনোৱে "দ্য চহৰ।"

এই সকলোবোৰ লিখনিত ব্যৱহৃত শব্দটো, বিশেষকৈ নতুন নিয়মৰ গ্ৰীক শব্দ οὐρανός (ouranos) মূলতঃ আকাশৰ ক্ষেত্ৰত প্ৰযোজ্য হ'লেও ইয়াক ঈশ্বৰ আৰু ধন্যসকলৰ বাসস্থানৰ বাবেও ৰূপকভাৱে ব্যৱহাৰ কৰা হৈছে। একেদৰে, যদিও ইংৰাজী শব্দ "স্বৰ্গ" এতিয়াও ইয়াৰ মূল ভৌতিক অৰ্থ ৰক্ষা কৰে যেতিয়া ব্যৱহাৰ কৰা হয়, উদাহৰণস্বৰূপে, তৰাবোৰৰ ইংগিতত "স্বৰ্গৰ পৰা পোহৰৰ মাজেৰে জিলিকি থকা", আৰু স্বৰ্গৰ বস্তুৰ দৰে বাক্যাংশত জ্যোতিৰ্বিজ্ঞানৰ বস্তু স্বৰ্গ বুলি বুজাবলৈ বা খ্ৰীষ্টান ধৰ্মই আগ্ৰহী সুখ, পোপজন পল দ্বিতীয়ৰ মতে, "ডাৱৰৰ মাজত কোনো বিমূৰ্ততা বা ভৌতিক স্থান নহয়, বৰঞ্চ পবিত্ৰ ত্ৰিত্বৰ সৈতে এক জীৱন্ত, ব্যক্তিগত সম্পৰ্ক। পিতৃৰ সৈতে আমাৰ সাক্ষাৎটোৱেই হৈছে য'ত সংঘটিত হয়।" পবিত্ৰ আত্মাৰ মিলনৰ দ্বাৰা পুনৰুত্থিত খ্ৰীষ্ট।" ণচ

ইছলাম ধৰ্ম

ইহুদী পৰম্পৰা যেনে তালমুদৰ দৰেই কোৰআন আৰু হাদীছতো সাতটা চমাৱাত (سماوات)ৰ অস্তিত্বৰ কথা সঘনাই উল্লেখ কৰা হৈছে, যিটোৰ বহুবচন, যাৰ অৰ্থ হৈছে ‘স্বৰ্গ, আকাশ, আকাশী গোলক’ আৰু ই হিব্ৰু ভাষাৰ ছামাইম ( שמים)। কোৰআনত সামাৱতৰ উল্লেখ থকা কিছুমান আয়াত হ'ল ৪১:১২, ৬৫:১২ আৰু ৭১:১৫। ছিদ্ৰাট আল-মুণ্টাহা, এটা বৃহৎ ৰহস্যময় লোটে গছ, সপ্তম স্বৰ্গৰ অন্ত আৰু ঈশ্বৰৰ সকলো জীৱ আৰু স্বৰ্গীয় জ্ঞানৰ বাবে সৰ্বোচ্চ চৰম সীমা চিহ্নিত কৰে।

"স্বৰ্গ"ৰ এটা ব্যাখ্যা হ'ল যে সকলো তৰা আৰু তাৰকাৰাজ্য (ক্ষুদ্ৰপথকে ধৰি) সকলো "প্ৰথম স্বৰ্গ"ৰ অংশ, আৰু "তাৰ বাহিৰেও ছটা আৰু ডাঙৰ জগত আছে," যিবোৰ এতিয়াও বিজ্ঞানীসকলে আৱিষ্কাৰ কৰা নাই।

শ্বিয়া সূত্ৰ অনুসৰি আলীয়ে সাতটা আকাশৰ নাম তলত উল্লেখ কৰিছে:

ৰফি' (رفیع) সৰ্বনিম্ন স্বৰ্গ (سماء الدنیا) কায়দুম (قیডুম) মাৰুম (মাৰুম) আৰ্ফালুন (أرفلون) হায়'উন (هيعون) উত্তেজিত (عروس) আজমা' (عجماء) তথাপিও ইছলামত ধাৰ্মিকসকলৰ এটা পৰলোকৰ গন্তব্যস্থান জান্নাহ (আৰবী: جنة "বাগিচা [ইডেন]"ক "স্বৰ্গ" হিচাপে অনুবাদ) হিচাপে ধাৰণা কৰা হৈছে। ইদন বা জান্নাতৰ সন্দৰ্ভত কোৰআনে কৈছে, "যি উদ্যানৰ দৃষ্টান্ত ধাৰ্মিকসকলক প্ৰতিজ্ঞা কৰা হৈছে: ইয়াৰ তলত নদী বৈ আছে; ইয়াৰ ফল আৰু তাৰ ছাঁ চিৰস্থায়ী। ধাৰ্মিকসকলৰ অন্ত এনেকুৱা; আৰু অবিশ্বাসীসকলৰ অন্ত।" নৰকজুই।" ইছলামে আদি পাপৰ ধাৰণাক নাকচ কৰে আৰু মুছলমানসকলে বিশ্বাস কৰে যে সকলো মানুহ জন্মতে বিশুদ্ধ। পিতৃ-মাতৃৰ ধৰ্ম নিৰ্বিশেষে শিশুসকলে মৃত্যুৰ সময়ত স্বয়ংক্ৰিয়ভাৱে স্বৰ্গলৈ যায়।

জান্নাতক মূলতঃ ভৌতিকভাৱে বৰ্ণনা কৰা হৈছে যেনেকৈ এনে এখন ঠাই য’ত প্ৰতিটো ইচ্ছা সোধাত তৎক্ষণাত পূৰণ হয়। ইছলামিক গ্ৰন্থত জান্নাত অমৰ জীৱনক সুখী, নেতিবাচক আৱেগবিহীন বুলি বৰ্ণনা কৰা হৈছে। জান্নাত বাস কৰাসকলে ব্যয়বহুল সাজ-পোছাক পিন্ধে, সুন্দৰ ভোজত অংশগ্ৰহণ কৰে আৰু সোণ বা বহুমূলীয়া শিলেৰে সজ্জিত চোফাত হেলান দিয়ে বুলি কোৱা হয়। বাসিন্দাসকলে পিতৃ-মাতৃ, পত্নী আৰু সন্তানৰ সংগ লৈ আনন্দিত হ’ব। ইছলামত যদি এজনৰ ভাল কামে নিজৰ পাপতকৈ বেছি হয় তেন্তে কোনোবাই জান্নাতত প্ৰৱেশ কৰিব পাৰে। ইয়াৰ বিপৰীতে যদি কাৰোবাৰ পাপ তেওঁলোকৰ ভাল কামতকৈ বেছি হয় তেন্তে তেওঁলোকক নৰকলৈ পঠিওৱা হয়। যিমানেই বেছি ভাল কাম কৰিছে সিমানেই উচ্চ স্তৰৰ জন্নাহৰ প্ৰতি নিৰ্দেশিত হয়।

মেছ’আমেৰিকান ধৰ্মসমূহ

এজটেক, চিচিমেক আৰু টলটেক আদি নাহুয়া লোকসকলে বিশ্বাস কৰিছিল যে আকাশখন নিৰ্মাণ কৰি ১৩টা স্তৰত পৃথক কৰা হৈছে। প্ৰতিটো স্তৰতে এই স্বৰ্গত বাস কৰা আৰু শাসন কৰা এজনৰ পৰা বহু প্ৰভু আছিল। এই আকাশবোৰৰ ভিতৰত আটাইতকৈ গুৰুত্বপূৰ্ণ আছিল ওমেয়োকান (দুটাৰ স্থান)। তেৰটা স্বৰ্গত দ্বৈত প্ৰভু ওমেটেঅটলে শাসন কৰিছিল, দ্বৈত-আদিপুস্তকৰ সৃষ্টিকৰ্তা যিয়ে পুৰুষ হিচাপে ওমেটেকুহটলি (দুজন প্ৰভু) নাম লয় আৰু মহিলা হিচাপে অমেচিহুয়াটল (দুগৰাকী ভদ্ৰমহিলা) নাম লয়।

থিয়’ছফী

মূলতঃ হেলেনা ব্লাভাটস্কিয়ে প্ৰতিষ্ঠা কৰা থিয়’ছফীত বিশ্বাস কৰা হয় যে প্ৰতিটো ধৰ্মৰ (থিওছফীকে ধৰি) ওপৰৰ নক্ষত্ৰীয় সমতলৰ বিভিন্ন অঞ্চলত নিজস্ব ব্যক্তিগত স্বৰ্গ আছে যিটো প্ৰতিটো ধৰ্মত দিয়া সেই স্বৰ্গৰ বৰ্ণনাৰ লগত খাপ খাই পৰে, যিটো এটা আত্মা যে... পৃথিৱীত তেওঁলোকৰ পূৰ্বৰ জীৱনত ভাল হৈছে। ওপৰৰ বায়ুমণ্ডলত পৃথিৱীৰ ওপৰৰ নক্ষত্ৰীয় সমতলৰ সেই অঞ্চলটোক ছামাৰলেণ্ড বুলি কোৱা হয় (থিওছফিষ্টসকলৰ মতে পৃথিৱীৰ তলৰ নক্ষত্ৰীয় সমতলত নৰক অৱস্থিত যিটো পৃথিৱীৰ পৃষ্ঠৰ পৰা তললৈ নামি ইয়াৰ কেন্দ্ৰলৈকে বিস্তৃত)। কিন্তু থিয়’ছফিষ্টসকলৰ মতে আত্মাক গড়ে প্ৰায় ১৪০০ বছৰৰ পিছত কৰ্মৰ প্ৰভুসকলে পুনৰ অৱতাৰ ল’বলৈ পুনৰ পৃথিৱীলৈ পুনৰ আহ্বান কৰে। আত্মাই নিজৰ অৱতাৰ চক্ৰ শেষ কৰাৰ পিছত ভৱিষ্যতে কোটি কোটি বছৰলৈ যোৱা চূড়ান্ত স্বৰ্গক দেৱচন বোলা হয়।

স্বৰ্গৰ বিশ্বাসৰ সমালোচনা

নৈৰাজ্যবাদী এমা গোল্ডমেনে এই মতামত প্ৰকাশ কৰিছিল যেতিয়া তেওঁ লিখিছিল, "সচেতনভাৱে বা অসচেতনভাৱে, বেছিভাগ ঈশ্বৰবাদীয়ে দেৱতা আৰু চয়তানত স্বৰ্গ আৰু নৰক, পুৰস্কাৰ আৰু শাস্তি, জনসাধাৰণক আজ্ঞাবহতা, নম্ৰতা আৰু সন্তুষ্টিৰ দিশত কোবাবলৈ ​​চাবুক দেখা পায়।"

কিছুমানে যুক্তি দিছে যে মৃত্যুৰ পিছত পুৰস্কাৰৰ ওপৰত বিশ্বাস কৰাটো জীয়াই থকাৰ সময়ত নৈতিক আচৰণৰ বাবে দুৰ্বল প্ৰেৰণা।ছেম হেৰিছে লিখিছে, "মানুহক সহায় কৰাতকৈ বিশুদ্ধভাৱে তেওঁলোকৰ দুখ-কষ্টৰ চিন্তাতহে সহায় কৰাটো অধিক উন্নত কাৰণ আপুনি ভাবিছে যে বিশ্বব্ৰহ্মাণ্ডৰ সৃষ্টিকৰ্তাই আপোনাক সেইটো কৰিব বিচাৰে, বা সেইটো কৰাৰ বাবে আপোনাক পুৰস্কৃত কৰিব, বা কৰিব।" ধৰ্ম আৰু নৈতিকতাৰ মাজৰ এই সংযোগৰ সমস্যাটো হ'ল যে ভাল কাৰণ উপলব্ধ হ'লে ই মানুহক আন মানুহক সহায় কৰিবলৈ বেয়া কাৰণ দিয়ে।"

স্নায়ুবিজ্ঞান

ডেনিয়েল ডেনেটৰ দৰে বহু স্নায়ুবিজ্ঞানী আৰু স্নায়ুদাৰ্শনিকৰ মতে চেতনা মগজুৰ কাৰ্য্যকলাপৰ ওপৰত নিৰ্ভৰশীল আৰু মৃত্যু হৈছে চেতনাৰ বন্ধ, যিয়ে স্বৰ্গক নুই কৰিব। বৈজ্ঞানিক গৱেষণাই আৱিষ্কাৰ কৰিছে যে মগজুৰ কিছুমান অংশ যেনে ৰেটিকুলাৰ এক্টিভেটিং চিষ্টেম বা থেলামাছ চেতনাৰ বাবে প্ৰয়োজনীয় যেন লাগে, কাৰণ এই গঠনসমূহৰ বিসংগতি বা ক্ষতিগ্ৰস্ত হ'লে চেতনা হেৰুৱাই পেলায়।

ইনছাইড দ্য নিওলিথিক মাইণ্ড (২০০৫)ত লুইছ-উইলিয়ামছ আৰু পিয়ৰ্চে যুক্তি দিছে যে বিশ্বৰ বহু সংস্কৃতিয়ে আৰু ইতিহাসৰ মাজেৰে স্নায়ুগতভাৱে স্বৰ্গৰ এটা স্তৰযুক্ত গঠন অনুভৱ কৰে, লগতে একেধৰণৰ গঠনযুক্ত নৰকৰ বৃত্ত। সময় আৰু স্থানৰ মাজত প্ৰতিবেদনসমূহ ইমানেই একেধৰণৰ মিল আছে যে লুইছ-উইলিয়ামছ আৰু পিয়ৰ্চে স্নায়ুবিজ্ঞানৰ ব্যাখ্যাৰ বাবে যুক্তি আগবঢ়ায়, বিশেষ পৰিৱৰ্তিত চেতনাৰ অৱস্থাৰ সময়ত উপলব্ধিসমূহক প্ৰকৃত স্নায়ু সক্ৰিয়কৰণ আৰু বিষয়ভিত্তিক ধাৰণা হিচাপে গ্ৰহণ কৰে।

মৃত্যুৰ ওচৰ চাপি অহা আৰু মৃত্যুৰ ওচৰৰ অভিজ্ঞতা থকা বহু লোকে আত্মীয়ক লগ পোৱা বা পৰলোকীয় মাত্ৰাত "পোহৰ"ত প্ৰৱেশ কৰা বুলি কয়, যিটোৱে স্বৰ্গৰ ধৰ্মীয় ধাৰণাটোৰ সৈতে সাদৃশ্য ভাগ কৰে। যদিও দুখজনক অভিজ্ঞতা আৰু নেতিবাচক জীৱন-পৰ্যালোচনাৰ বাতৰিও আহিছে, যিবোৰে নৰকৰ ধাৰণাটোৰ সৈতে কিছু সাদৃশ্য ভাগ কৰে, "পোহৰ"ক লগ পোৱা বা প্ৰৱেশ কৰাৰ ইতিবাচক অভিজ্ঞতাক প্ৰেমৰ অৱস্থা, শান্তিৰ এক অসীম তীব্ৰ অনুভৱ হিচাপে ৰিপৰ্ট কৰা হৈছে আৰু মানুহৰ বুজাৰ বাহিৰত আনন্দ। এই তীব্ৰ ইতিবাচক অনুভূতিৰ অৱস্থাৰ লগতে মৃত্যুৰ ওচৰৰ অভিজ্ঞতা থকা লোকসকলেও ৰিপ'ৰ্ট কৰে যে চেতনা বা সচেতনৰ উচ্চ অৱস্থা যেন "স্বৰ্গ"ৰ সোৱাদ অনুভৱ কৰাৰ মূলতে আছে।

কলাৰ ক্ষেত্ৰত প্ৰতিনিধিত্ব

কল্পকাহিনীৰ ৰচনাসমূহত স্বৰ্গ আৰু নৰকৰ অসংখ্য ভিন্ন ধাৰণা অন্তৰ্ভুক্ত কৰা হৈছে। হেভেনৰ দুটা বিখ্যাত বৰ্ণনা ডাণ্টে আলিঘিয়েৰীৰ পেৰাডিছ’ (ডিভাইন কমেডীৰ) আৰু জন মিল্টনৰ পেৰাডাইজ লষ্টত দিয়া হৈছে।

লগতে চাওক

1. ধৰ্ম