International, European and Area Studies

The main focus of this dissertation is the use of natural gas in pursuit of Russia’s foreign
policy objectives. Although Russia’s relative power has been considerably limited since
the end of the Cold War period, it is argued that Kremlin successfully used its comparative
advantage in terms of natural gas, along with the legacy of its soviet infrastructure, from
Near Abroad to Western Europe and obtained structural power. As long as Kremlin
maintains a high degree of control over production and control over European energy
security, the Russian government holds significant leverage. This work is organized three
parts. The first one sets a theoretical framework, based on principles of International
Political Economy, Strategy, Geopolitics and Russian Foreign Policy. The second part
focuses on the very essence of natural gas as a commodity, while comparing it to oil,
followed by an analysis of its significance in post-Soviet Russian politics and economics.
The Third part focuses is centered on the European Market and more tangible matters of
gas disputes.

This project was written by me and in my own words, except for quotations from
published and unpublished sources which are clearly indicated and acknowledged as such.
I am conscious that the incorporation of material from other works or a paraphrase of such
material without acknowledgement will be treated as plagiarism, subject to the custom and
usage of the subject. The source of any picture, map or other illustration is also indicated,
as is the source, published or unpublished, of any material not resulting from my own
observation or research.
Copyright © Alexandros Sainidis, 2019

Θα επισημοποιηθεί η στροφή του Ιράν προς τη Μόσχα και το Πεκίνο, ή με την πιθανή διευθέτηση του ζητήματος σχετικά με την πυρηνική συμφωνία της Δύσης με το Ιράν θα ομαλοποιηθούν οι σχέσεις με τις ΗΠΑ και την Ευρώπη; Αν και οι περισσότερες πιθανότητες δείχνουν προς το πρώτο σενάριο, δεν μπορεί να αποκλειστεί μια ανατροπή.

Με αφορμή την επέτειο ενός έτους από τη δολοφονία του υποστράτηγου Γασέμ Σολεϊμανί, το παρόν άρθρο επιχειρεί να αναλύσει την κληρονομιά του στην ιρανική περιφερειακή πολιτική. Υπό αυτό το πνεύμα, γίνεται αναφορά στα πεπραγμένα τού εκλιπόντος διοικητή της επίλεκτης Δύναμης Γοντς (Ιερουσαλήμ) των Φρουρών της Επανάστασης σε χώρες όπως ο Λίβανος, το Ιράκ, η Συρία κι η Υεμένη. Ειδικότερα, στο πρώτο μέρος της παρούσας μελέτης εξετάζεται ο ιδιαίτερος ρόλος του Σολεϊμανί εντός του δαιδαλώδους ιρανικού μηχανισμού λήψης αποφάσεων εξωτερικής πολιτικής, ο οποίος προκαλεί πολύ συχνά σύγχυση στους δυτικούς παρατηρητές. Ακολούθως, το δεύτερο και κύριο μέρος πραγματεύεται την, ιδιαιτέρως επιτυχημένη από άποψης επίτευξης ιρανικών στόχων, κληρονομιά του, η οποία κατά την άποψη τού γράφοντος είχε τρεις βασικούς άξονες: α) την επέκταση του ιρανικού στρατηγικού βάθους στην περιοχή της Μέσης Ανατολής ως μέσο ενίσχυσης της ιρανικής αποτρεπτικής ικανότητας, β) την εξαγωγή του μοντέλου Μπασίτζ σε «αποτυχημένα κράτη» με αδύναμες κρατικές δομές, και γ) την εδραίωση μιας χερσαίας γέφυρας έως τα παράλια της ανατολικής Μεσογείου. Στο τρίτο μέρος, επισημαίνονται οι ενδεχόμενες μεσοπρόθεσμες συνέπειες της δολοφονίας του Σολεϊμανί στην ιρανική περιφερειακή πολιτική. Μεταξύ άλλων, διευκρινίζεται, εάν μπορούμε να μιλήσουμε, υπό βεμπεριανούς όρους, για τη «ρουτινοποίηση» της «χαρισματικής ηγεσίας» του Σολεϊμανί στις γραφειοκρατικές δομές της Δύναμης Γοντς. Με άλλα λόγια, επισημαίνεται πόσο συνέχεια ή ασυνέχεια θα διέπει το modus operandi της Δύναμης Γοντς υπό την ηγεσία του νέου επικεφαλής της, Εσμαΐλ Γαανί.

During the economic crisis, the radical left, especially in countries of the European South, continued its course from marginality to mainstream while social democracy found itself trapped in its previous strategic orientations. This article examines the two political families in a relational and comparative perspective, focusing on the interaction of social democratic and radical left parties that evolved in a series of national cases (Greece, Portugal, Spain and France) and in particular within the political and electoral cycle of 2015–17. The ideological, programmatic and strategic responses of these parties to the critical juncture of the crisis, which mark a convergence or deviation in the paths of the two ‘enemy brothers', shed light on their political and ideological mutations, transformations and/or adaptations.

Η ηγεμονική διάσταση του πολέμου και της ειρήνης Ο πόλεμος και η ειρήνη συνιστούν ένα αντιθετικό δίπολο, εντός του οποίου αποτυπώνεται, εν πολλοίς, η πορεία της ανθρώπινης ιστορίας. Συν τω χρόνω αποτέλεσε βασικό πεδίο προβληματισμού και έρευνας της επιστήμης των διεθνών σχέσεων. Τα δεινά του πολέμου ανέδειξαν την διαχρονική αναγκαιότητα υπέρβασής του ως φαινομένου και απετέλεσαν πηγή έμπνευσης, ευσεβή πόθο, και ανεκπλήρωτη, εν τέλει, επιθυμία για πολλούς ανθρώπους στο διάβα της ιστορίας. Σύμφωνα με τον Αριστοτέλη, ο πόλεμος συνιστά μέρος του ανθρώπινου βίου αλλά πρέπει να διεξάγεται με σκοπό την ειρήνη. 1 Ο Θουκυδίδης ήταν ο πρώτος που ασχολήθηκε συστηματικά με το ζήτημα του πολέμου στον «Πελοποννησιακό Πόλεμο», κληροδοτώντας στην ανθρωπότητα μ' ένα έργο που συνιστά κείμενο αναφοράς του γνωστικού αντικειμένου των διεθνών σχέσεων. Η εξέταση του πολέμου θεωρείται ως ένα από τα σημαντικότερα ζητήματα του εν λόγω επιστημονικού κλάδου και στόχευε, εξ αρχής, στην αναζήτηση των αιτίων του, έτσι ώστε να αναδειχθούν οι παράγοντες εκείνοι που συντελούν στην εκδήλωση συγκρούσεων, διακρατικών ή εμφυλίων, παρέχοντας στις κοινωνίες την απαιτούμενη γνώση. Ο Παναγιώτης Κονδύλης διατυπώνει ότι διατρέχοντας την καταγεγραμμένη ανθρώπινη ιστορία ποτέ δεν υπήρξε απόλυτη τάξη ή απόλυτη αταξία. Η περίπτωση της διαρκούς και απόλυτης αταξίας θα επέφερε την διάλυση της κοινωνικής ζωής, όπως τουλάχιστον την γνωρίζουμε από την εποχή που οι άνθρωποι συμβίωναν σε οργανωμένες κοινότητες, και η απόλυτη τάξη θα οδηγούσε στον τερματισμό όλων των συγκρούσεων. 2 Βασικό μέλημα της εισήγησης είναι να συσχετιστούν, στο μέτρου του δυνατού, βάσιμα το φαινόμενο του ηγεμονισμού στο διεθνές σύστημα με τον πόλεμο και την ειρήνη. Θα εξετάσουμε τον αμφίσημο-διττό ρόλο των ηγεμονισμών ως προς το ξέσπασμα των συγκρούσεων και την εμπέδωση της ειρήνης στο διεθνές σύστημα.