Il Capitale Umano (2013)

Vanaf december in de bioscoop (Imagine)

EDIT: verplaatst naar 22 januari 2015

Boeiende , spannende film tot het eind.

Wat een afgrijselijke poster.

Een film waar niet echt iets fout aan is, maar wel compleet volgens het boekje.

Stilering is degelijk, en zal bij veel mensen in de smaak vallen, maar naar mijn smaak weet het nergens te excelleren. Voor het verhaal geldt dat helemaal. Het plot is eigenlijk een whodunnit, waarbij de verwikkelingen tussen de personages uit verschillende perspectieven wordt getoond. Hierbij wordt de toeschouwer flink gemanipuleerd zodat deze flink het verkeerde bos ingestuurd wordt. Na afloop blijken de puzzelstukjes toch op een andere wijze in elkaar te klikken, wat natuurlijk een leuk trucje is, maar als het het enige is waar de film op steunt, is het voor mij wat te mager.

Acteerwerk is in orde. Niet alle personages zijn sympathiek. Met name vader Dino is iemand die ik niet graag als vriend zou hebben; hij komt me teveel over als iemand die maar aan rotzooit. Het sikje helpt ook niet. Niemand komt echt fout over, wat dat betreft is de film niet zwart-wit, maar echt memorabel is geen enkel personage.

Op alle vlakken dus aardig, maar niet excellent. Mijn waardering is er dan ook naar: 2,5*.

Letterlijk opgevat, zou je dat inderdaad als een beetje het probleem van deze film kunnen beschouwen. Ik ken het boek niet, maar dit lijkt me weer een verfilming die teveel lijnen van het oorspronkelijke verhaal wil vasthouden. Of althans, er niet helemaal in slaagt om het boek te vertalen in een evenwichtig scenario. Sommige relaties en karakters komen niet geheel uit de verf, en andere worden weer iets teveel... ‘verteld’.

Kwestie van keuzes maken, denk ik; of anders een film van pakweg drieënhalf uur fabriceren.

Niettemin, als combinatie van drama van gemankeerde onderlinge (familie-) relaties en zedenschets tegen de achtergrond van de hedendaagse morele en maatschappelijke malaise, is dit toch zeker de moeite waard.

De structuur van drie hoofdstukken (drie verschillende perspectieven op hetzelfde verhaal) werkt goed, en zet de posities van schijnbaar nauw met elkaar verbonden personages mooi neer als compleet verschillende werelden. In de finale echter wordt de boel naar mijn gevoel weer iets te veel en te snel afgehecht, met zelfs allerlei afsluitende, schriftelijke mededelingen.

Zoals zo vaak, zijn de vrouwen hier de moreel gelaagde heldinnen tegenover het platte egoïsme en materialisme van de mannen. Acteerwerk is over het algemeen ok; met name Valeria Bruni Tedeschi - als gefrustreerde, emotioneel verwaarloosde echtgenote en moeder - is hier goed bezig.

Met Fabrizio Bentivoglio als Dino heb ik wat meer moeite; die neigt naar mijn smaak iets te veel naar het karikaturale - een pias met een enorme plaat voor de kop, als een wat misplaatste grap in een verder tamelijk serieus drama.

Maar de op het eerste gezicht volkomen maffe scène met de stevige tongzoen als onderdeel van het eisenpakket van Dino’s poging tot afpersing van de familie Bernaschi, waar Carla na enige aarzeling nog op in gaat ook, is tegelijkertijd misschien tekenend voor Carla als liefhebbende ‘amateur’ vol schuldgevoelens in een wereld van koude, emotioneel debiele ‘professionals’.

Toegegeven, Valeria Bruni Tedeschi is geen Monica Vitti, en Virzi is geen Antonioni, maar deze film mag best gezien worden.

Maar het scheelt niet veel!

Haha, de vergelijking – zoals de meeste vergelijkingen – gaat een beetje mank, geef ik toe. Ik geloof niet dat Bruni Tedeschi een Antonioni-actrice zou zijn geweest. Te warm, te innemend, te aards misschien?

Maar, zoals de Vlamingen zeggen: ik zie haar graag

Ik zie haar ook graag! de liefde begin direct bij La Seconda Volta. Ik heb haar onlangs nog op #7 gezet in de Top 100 van mijn favoriete acteurs/actrices - hoger dan Vitti, die er ook wel in stond.

Ik weet niet of de vergelijking zo gek is. Ook Bruni-Tedeschi is vaak wel iets onaantastbaars en ondoorgrondelijks. Warm en innemend vind ik haar niet direct. Wel aards.

Nou, ik kwam er op omdat de verhouding tussen de echtgenoten Carla en Giovanni me wat deed denken aan die tussen Giuliana en Ugo in Il Deserto Rosso, en misschien in het algemeen – met wat goede wil - de globale overeenkomst in de rolverdeling tussen mannen en vrouwen bij Antonioni, en deze film: zeg maar ‘de staat van de maatschappij’ versus de daardoor in de verdrukking komende menselijkheid.

Virzi houdt het concreet, met bijvoorbeeld een Carla die door haar man zoet gehouden wordt middels de financiering van al of niet ‘culturele’ hobby’s (voor zover dat niet ‘belangrijker’ zaken in de weg zit), en gunt haar een (rake, maar in feite machteloze) kritische noot bij het ‘succes’ van haar man; terwijl in Il Deserto Rosso Giuliana’s menselijkheid veel radicaler gepresenteerd wordt als ‘in de ogen der wereld’ kinderlijk en psychisch onevenwichtig, en tegelijkertijd een veel bredere, dieper gravende, kritische functie lijkt te hebben.

En wat de ‘karakterisering’ van Valeria Bruni Tedeschi betreft: het subjectieve element daarin is natuurlijk onvermijdelijk, maar ik ga ervan uit dat jij haar een stuk beter ‘kent’ dan ik. Dus misschien heb je gelijk.

Ik vind Paolo Virzì een van de beste Italiaanse regisseurs van het huidige tijdgewricht. Ook met deze film en het door hemzelf geschreven scenario laat hij dat weer zien. Het verhaal zit knap in elkaar en geeft — tegen de achtergrond van een onderzoek naar een dramatisch ongeval— een actueel inkijkje in de rücksichtsloze zucht naar zelfverrijking in de financiële wereld tijdens de hedendaagse crisis. In dat licht bezien is de slotscène met feestende graaiers een afknapper. Dat ligt overigens niet aan de film maar meer aan mijn eigen gedachten daarover. Intrigerende, gelaagde film, uitstekend geregisseerd door Virzì en met een in het oog springende vertolking van Valeria Bruni Tedeschi, een actrice die eigenlijk nooit verzaakt.

Wacht even op een recentie van de op MM gevestigde orde... dan weet ik of ik ga kijken

Sorry BBarbie... ik ben iets te snel

>>> Aantal berichten: 4347 (waarvan 2394 als mening gemarkeerd)

Nee hoor, Smugmarty, geen enkel probleem.

Ik vond het alleen erg grappig dat jij het over een "gevestigde orde" had, terwijl MM volgens mij gewoon een ongeregeld zooitje is van zeer diverse, maar over het algemeen eigengereide personen. Dat maakt het zo gezellig hier.

Ach, en die statistieken dat zijn maar cijfertjes.

Hahah ja das waar !

Ik zie haar ook graag!

Knappe film (spel, regie, opbouw...), maar ook ik vond het scenario wat onevenwichtig. Een paar valse noten, en een paar verhaalelementen te afgeraffeld, zoals Ferdydurke al opmerkte.

De vergelijking met Antonioni volg ik dan weer niet. Antonioni (en ook Monica Vitti !) staat voor mij voor abstractie en symboliek, deze film vond ik eerder het omgekeerde: concreet verhalend. In die zin is Bruni Tedeschi inderdaad een stuk warmer en menselijker dan Vitti. Maar "aards" vind ik dan weer niet het woord. Dat lijkt mij net de paradox: Valeria vind ik concreet-menselijk en tegelijk dromerig en "etherisch", Monica koel-abstract en tegelijk "aards". Alleszins twee uiterste vrouwentypes...

Goed verhaal, leuke personages en behoorlijk spannend tot het iende toe.

Uitstekende film waarin het niet duidelijk is wie een verkeersongeval veroorzaakt heeft. Een prima verhaal dat mede door zijn opzet onderhoudend en redelijk spannend is (hetzelfde verhaal wordt vanuit drie verschillende personages verteld). De personages zijn allemaal goed neergezet en weten te boeien. Alhoewel de apotheose zeker goed is, wordt niet alles even goed afgewerkt. Met gemak 3.5 sterren.

Sterke film met een aangename Italiaanse look & feel en de bijbehorende melodramatische verwikkelingen.

De opzet met opeenvolgend het verhaal vertelt vanuit het perspectief van verschillende personages geeft het geheel wel iets extra's.

Knappe film met een boeiende structuur en met een kijk op bepaalde maatschappelijke klasses.
De Fransen - toch medeproducers - hebben de titel van de film vertaald als "Les Opportunistes". Dit slaat dan in de eerste plaats op de figuur van Dino (toch typisch vertolkt door Fabrizio Bentivoglio), zeker niet op dochter Serena en niet op Carla (weer onweerstaanbaar overtuigend vertolkt door Valeria Bruni Tedeschi), alhoewel ze toch geen seconde aarzelt om van haar rijkdom gebruik te maken om een fiks bedrag aan Dino uit te betalen, om haar zoon van elke verdenking wit te wassen
"Il Capitale Umano" - een term uit het verzekeringswezen, zo blijkt - is een film die vanaf de eerste scene interesse opwekt en daarin over de gehele lengte slaagt.
Eerste film die ik zie van deze regisseur en een absolute meevaller.

De opzet waarbij het verhaal wordt verteld vanuit drie verschillende personages is interessant om te volgen.

Over heel de lengte te zien blijft het verhaal niet altijd even boeiend, maar de heerlijke Italiaanse sfeer en het uitstekende acteerwerk van Valeria Bruni Tedeschi weet de aandacht vast te houden. Heerlijk stemmetje overigens van deze dame. 6/10

Paolo Virzi leerde ik recentelijk kennen via het degelijke La Pazza Gioia (2016) en uiteraard van het innemende hartverwarmde The Leisure Seeker (2017). Ook met deze Il capitale umano levert Virzi een erg mooie kwalitatieve film af. Een film die me onbekend was, maar eentje die ik zeer wist te appreciëren.

De film koppelt een aantal verhaallijnen aan elkaar en bekijkt (herhaalt) ze vanuit verschillende personages. Geen originele verhaaltechniek, maar wel steeds boeiend om te volgen. Sommige scènes keren terug vanuit een ander perspectief, maar echt repetitief wordt het nooit omdat er steeds nieuwe nuances aan het licht komen. Dino is een wat eenvoudige goedgelovige kleine makelaar die door de relatie van zijn dochter met haar vriend in contaxt komt met diens aristocratische vader Giovanni. Dino’s naïviteit wordt mibruikt en hij investeert een grote som geld in één of ander fonds. Een andere verhaallijn gaat over een verkeersongeval dat een donkere schaduw werpt over beide gezinnen.

Het fijne aan de film is dat Virzi veel aandacht schenkt aan de uitdieping van de verschillende personages. Giovanni is iemand die over lijken gaat en zijn zaakjes liefst zo ver mogelijk weghoudt van zijn vrouw Carla. Carla daarentegen zit gevangen in haar gouden kooi en verlangt naar een eigen carrière én leven. Verder is er aandacht voor de mooie Italiaanse sfeer en de grandeur die je ook tegenkomt in La grande bellezza of La pazza gioia.

Doordat Virzi zichzelf nooit verliest in het verhaal en de acteerprestaties top zijn, heb ik erg genoten van deze film. Een kleine aanrader. Mooi!

Goede film, met af en toe wat overacting. Maar dat mag bij een Italiaanse film. En het uit meerdere ooghoeken bezien van het gebeurde werkte voor mij goed.

Toch wel een goede film.

't Is eerst wel even doorbijten, met die malloot van een Dino, die toch wel iets té karikaturaal is voor mijn begrip. Trouwens onbegrijpelijk (ongeloofwaardig) hoe hij eerst geduld wordt, hoe die stoethaspel überhaupt een immo-kantoor kan runnen en vooral hoe die 'buffone' aan zo'n intelligente, mooie, jonge vrouw is geraakt… ????
Maar soit… dat is blijkbaar een keuze van de regisseur om niet al té subtiel te werk te gaan. Zo is de 'artistieke' vrouw van de 'nietsontziende grootkapitalist' wel érg dromerig en het kransje 'artiesten' waarmee ze zich omringt is ook wel grotesk, inclusief haar gefrustreerde professore en would-be minnaar.
En vergeten we vooral niet de 'gevoelige, misbegrepen, engelachtige, met zichzelf worstelende straatkunstenaar'…

MAAR… onder het kijken word je wel meegetrokken in het verhaal dat lekker strak in elkaar zit, waar niet te veel tijd verspild wordt aan bijkomstigheden en waar ook wel een soort levensplezier vanaf komt, of je voelt toch zeker een vorm van liefde voor bepaalde personages. Uiteindelijk wordt ook niemand echt uitgespuwd… Ik ging gewillig mee in de (gelukkig niet nodeloos vergezochte) kronkels van het verhaal en kon er warempel nog van genieten ook. Zo was La Pazza Gioia ook een plezier om naar te kijken, met een verhaal… waar je op zich nog niet te zeer aan hoeft te tillen.

Duidelijk een voorbeeld van een film waar je, eens je de knop hebt omgedraaid en beslist hebt om je NIET te ergeren aan bepaalde dingen en mee te gaan in de trip van de regisseur, best van kan genieten. Was ik in een andere stemming geweest had ik deze film misschien zomaar een 1,5 kunnen geven.

Menselijke mozaïek

Een tijd geleden was Le Notti Magiche mijn eerste kennismaking met regisseur met Paolo Virzì en dat smaakte naar meer. Tot mijn vreugde ontdekte ik dat ik één van zijn vorige films ooit eens had opgenomen en de goede verstaander zal al wel begrijpen dat dat deze Il Capitale Umano is. Ik had absoluut geen idee over wat de film ging gaan, laat staan wie er allemaal in ging meespelen maar ik hoopte gewoon op een leuke film die Le Notti Magiche kon evenaren.

En ja, dat heb ik gekregen. Ik vind Le Notti Magiche nog net iets beter maar dat zal waarschijnlijk zijn omdat het onderwerp me iets nauwer aan het hart ligt. In Il Capitale Umano volg je een aantal personages die onlosmakelijk met elkaar zijn verbonden en wordt langzamerhand het ongeluk van een fietser ontrafelt. Je ziet dezelfde scènes uit verschillende oogpunten en hoewel het een kunstje is dat we al wel eens eerder hebben gezien, zitten er genoeg wendingen in die het geheel fris houden. De verhaallijnen op zich (de relatie tussen twee tieners en de druk van de ouders, de vader die besluit te investeren in het fonds van zijn schoonfamilie, de zwangerschap, ...) zijn allemaal redelijk platgetreden en toch weet Virzì ervoor te zorgen dat het nooit te gekunsteld overkomt. Tikkeltje teleurgesteld in het einde weliswaar, de knieval voor er toch een soort van happy end van te maken met Luca die het uiteindelijk toch overleeft en zijn straf uitzit had niet gehoeven maar voor de rest weinig op aan te merken.

Ook wel omdat de cast dit met verve weet te brengen. Ik kan me perfect voorstellen dat mensen zich irriteren aan Fabrizio Bentivoglio maar ik vond zijn invulling van Dino net perfect. Inderdaad iemand die je zelf niet perse tot je vriendenkring zou willen rekenen maar Bentivoglio doet dit erg goed. Beetje schrijnend hoe hij zich in zijn naïviteit laat meesleuren maar het levert nog wel toffe momentjes op zoals het moment dat hij daar in zijn tennisoutfit die vergadering va Giovanni komt verstoren. Spilfiguur is echter Matilde Gioli en daar duurt het wel eventjes vooraleer die echt in haar rol van Serena lijkt te komen. Niet dat ze slecht is maar ze geraakt duidelijk meer en meer in haar sas wanneer de plotlijn op haar komt te liggen. Dit is echter het soort film waarbij alles in elkaar moet klikken en het is eigenlijk niet fair om er maar een aantal mensen uit te pikken. Guglielmo Pinelli is als Massimiliano misschien wat de zwakste schakel maar de twee gezinnen zijn op zich allemaal gewoon erg goed gecast.

Tof! Het merendeel van het oeuvre van Virzì lijkt jammer genoeg niet zo gemakkelijk te vinden zijn als hoe ik bij deze film en Le Notti Magiche ben terecht gekomen, maar misschien toch eens wat meer moeite doen. Het idee om dezelfde gebeurtenissen uit verschillende standpunten te tonen is niet nieuw maar wat maakt dat uit als de uitwerking de moeite is. Ooh ja, wat ben ik gecharmeerd door Valeria Bruni Tedeschi.. Zo'n typische Italiaanse schone die dan ook nog eens uitstekend kan acteren. Meer van dit!

4*

Il Capitale Umano zit goed in elkaar. Het is ingedeeld in hoofdstukken, die telkens hetzelfde laten zien, maar vanuit een ander personage. Dit leidt ertoe dat de film zich heel gedoseerd prijs geeft en dat is hier heel effectief. Thema's als geld, vriendschap, vertrouwen en relaties komen in alle vormen en maten voorbij en vormen een bont geheel. Als uiteindelijk alles is gepasseerd heb je er een mooie rit opzitten. Il Capitale Umano is geen absolute hoogvlieger, maar valt vooral op door het verhaal bijna raadselachtig laagje voor laagje te presenteren.

Best een ingewikkeld verhaal om even in een paar zinnen samen te vatten. Ga ik dus ook maar niet doen. Maar ik vond het wel een intrigerende film met een dito verhaal dat mooi opbouwt vanuit diverse gezichtsstandpunten. Ook vond ik de totaal verschillende personen en diverse milieus binnen de film aangenaam om te ervaren in dit verhaal. Het zat best knap in elkaar zonder dat ik echt gaten in het script heb kunnen ontdekken. Een fout die snel gemaakt is als je de film zo ingewikkeld maakt. Het enige wat ik niet direct kon begrijpen was het allerlaatste geschreven verhaal. Ene Fabrizio kreeg ruim 200.000 euro, het "menselijk kapitaal", van de verzekering. Maar ik kon mij helemaal geen Fabrizio herinneren. Pas toe ik hier bij moviemeter na ging lezen wie er allemaal in de cast van de film zaten, zag ik dat het de fietser was die omvergereden was. Niet zo verwonderlijk dus dat ik de naam niet onthouden heb. Die naam zal misschien in het begin van de film wel gevallen zijn, maar verder had die man ook niet echt een prominente rol in de film natuurlijk. Althans als het gaat om scherm en acteertijd. Voor het verhaal was hij uiteraard wel heel belangrijk.