The King of Comedy (1982)

interessante mislukking. Er is de knappe vertolking van De Niro – zijn alledaagse naïeve sul is mooi neergezet – maar sommige personages zijn echter misplaatst (de fanatieke vrouw, de secretaresse van Lewis). Vermits dit een ironisch verhaal is (better king for a night than a smuck for a lifetime) is dit toch wat (te) ernstig verteld. De tagline 'This is no laughing matter' is een tikkeltje te letterlijk genomen. Meer ironie had gemogen. Ook zijn er momenten waar droom en realiteit door elkaar lopen. Meer dan dit had gemogen. Er zat dus potentieel om boeiender te zijn. Al bij al kundig en onderhoudend maar geen echte meerwaarde deze Scorsese.

Een beeld zegt meer dan duizend woorden.

Veel te lang laten liggen maar het is me nu wel duidelijk waar Todd Phillips naar heeft zitten kijken voordat hij aan de Joker begon..

Goeie film.

Robert De Niro zet een erg vervelende doch erg verdienstelijke rol neer. Het is wel tot het einde wachten tot er iets meer gelaagdheid en nuance inkomt, maar het wordt wel goed gebracht. Martin Scorsese zorgt er in de tussentijd voor dat de film niet eentonig of onevenwichtig wordt.

Thematisch zijn de gelijkenissen met bv. Taxi Driver wel erg treffend - individuen die door een trauma vastzitten in hun eigen realiteit. Deze film doet eigenlijk niet veel onder. Er is iets meer plaats voor een luchtige ondertoon - de tristesse is iets minder -, maar visueel is het wel een echte Scorsese-film: niet uitbundig, maar wel vakkundig sfeervol, op een bepaalde manier dan.

De goesting om de rest van Scorsese's ouder werk te zien, is terug wat aangewakkerd. Niet dat ik nog echt meesterwerken verwacht, maar eigenlijk ben ik zelden ontgoocheld in Scorsese - het is ook een regisseur van wie je wel weet wat te verwachten.

3,5

Verrassend goeie film. De lelijke poster en de titel deden het uitschijnen alsof het om een gedateerde komedie ging. Of zo'n neurotische Woody Allen komedie, maar dan zonder Allen. Met de relatief hoge score en het feit dat dit grotendeels de inspiratie was voor Joker, dan toch maar eens gezien.

The King of Comedy toont een Robert De Niro in een sterke rol die toch weer afwijkt van zijn andere rollen rond die tijd. Een wannabe comedian die het bloed onder de nagels kan halen om zijn doel te halen, in een waan dat hij zelf de beste is. Hij is ook de ster van deze film. Jerry Lewis kon perfect ingewisseld worden en de figuur van Masha doet ook niets ter zake. De film draait ook vooral rond het personage van Robert De Niro, visueel is het niet opvallend sterk. Al weet Scorsese hoe hij een film moet maken natuurlijk.

Twijfelachtig eind ook, dat bewust zo gedaan is, maar dat persoonlijk als een anticlimax overkomt. Verder is het best wel een goeie film en veel beter dan ik verwacht had.

Een ondergewaardeerde Scorsese. Qua thematiek ligt deze film in het verlengde van Taxi Driver, en hoewel ik die net een stukje beter vind, hoeft The King of Comedy er niet heel veel voor onder te doen. De Niro speelt als geen ander een enorm gedesillusioneerd figuur die vastzit in zijn eigen wereldje. Sommige scènes in de eerste helft, waarin Rupert Pupkin steevast met de grootste zelfverzekerdheid terugkeert naar de receptie van de studio, dragen een grote cringe-factor met zich mee. Een totaal gebrek aan zelfinzicht en een opgeblazen gevoel van eigenbelang; Robert De Niro speelt het echt tot in de perfectie. Ik vind het misschien zelfs één van de sterkste rollen uit zijn hele carrière. Scorsese speelt in deze film ook mooi, hoewel ietwat onsubtiel, met de dichotomie tussen werkelijkheid en fantasie. Vooral interessant dat hoe verder de film vordert, de werkelijkheid steeds meer doorsijpelt in Pupkins fantasieën of waanbeelden. Bijvoorbeeld wanneer hij zich inbeeldt dat hij naar de villa van Langford afreist, om daarna buiten gegooid te worden; dit weerspiegelt het feit dat hij in de werkelijkheid afgewezen is om in de Langford Show op te treden. Hij kan zijn eigen perfecte fantasietjes niet volhouden, en in de tweede helft van de film gaat hij dan over tot actie.

Mooi ook hoe de climax van de film in feite maar gewoon 5 minuten stand-up comedy is; desondanks weet Scorsese dit spannend te houden. Het werkelijke einde vind ik ook heerlijk ambigu. Zelf opteer ik te geloven dat Pupkin zich zijn eigen succes inbeeldt, net zoals hij dat in het begin van de film deed. Anderzijds wordt er evenveel ruimte opengelaten om te interpreteren dat zijn faam en succes op het einde wél echt gebeurt; in dat geval krijg je zelfs een hele extra dimensie kritiek op de populaire celebrity-cultuur, en hoe fucked up mensen populair zijn en blijven zolang ze maar het publiek meehebben. Een concluderend antwoord is er niet. Visueel is de film niet al te speciaal (ook eerdere films van Scorsese, zoals Mean Streets of Taxi Driver, waren op dat vlak al indrukwekkender), maar dankzij het verhaal, de thematiek en de goddelijke acteerprestatie van De Niro is dit gewoon een meer dan prima Scorsese. 4*.

Goede rol voor De Niro, daar drijft deze film dan ook vrijwel volledig op. De Niro zet met Rupert Pupkin een bijzonder personage neer. De overige rollen zijn niet zo heel boeiend. Het personage Masha hangt er bijvoorbeeld maar een beetje bij en voegt weinig toe. Verder wel een degelijke en onderhoudende film. Het wordt nergens echt hoogstaand of diepgaand, maar de film weet de aandacht er wel goed bij te houden.

Scorsese goes comedy.

Ik had het niet snel verwacht, al is er wel ooit met dezelfde aanpak één van mijn favoriete films ooit mee uitgekomen. De hoop dat deze film eenzelfde effect zou bereiken was dan ook groot. Ik denk alleen dat ik me er nu wel echt bij moet gaan neerleggen dat Scorsese niet snel aan mijn smaak zou kunnen voldoen.

De Niro is vanuit het perspectief van Scorsese een erg logische keuze voor de rol. Toch had ik nogal moeite om hem als acteur serieus te nemen hier. Zelf heeft hij er zichtbaar lol in om een doorgeslagen en energiek personage te spelen, voor mij was hij vooral vervangbaar. Wellicht dat de focus ook gewoon teveel op zijn personage lag, al heb ik liever de lampjes op hem dan wat Bernhard hier aan het doen was.

De regie is soms knap. Het camerawerk was ik zeer over te spreken, al helemaal wanneer er met wat chaos gewerkt moet worden. Het verhaal zelf loopt, maar kent geen verrassingen. Wellicht dat het naar het einde toe wat meer opgeblazen is, maar ik kon geen elementen bespeuren die me echt hebben weggeblazen. De komedie zelf ook niet, en dat was voor mij het grootste gemis. Het is te druk en in-your-face om echt leuk te zijn. Een iets te wanhopige poging om wat gelach uit het publiek te persen.

Klaarblijkelijk was de film goed genoeg om een hele status te krijgen evenals een absurd hoog gemiddelde voor een film. Voor mij is het eigenlijk niet veel meer dan een doodnormale komedie die soms net wat drukkender overkomt. Ik kan net zo goed een cartoon kijken met eenzelfde soort opzet en er precies dezelfde reactie uitkrijgen. Ach, slecht was het niet. Alleen ook niet bepaald de banger die ik had verwacht.

Fantastische film. De Niro is geweldig als de verwarde Rupert Pupkin, een stand up comedian die naar de top wil, en op uiterst ongemakkelijke en vreemde manieren probeert deze te bereiken.

De hele film door krijgen we scenes die in Ruperts hoofd afspelen. Zijn fanasieen zijn hierdoor niet altijd van de realiteit te scheiden, en daardoor vraag je je als kijker af wat er nu wel en niet echt gebeurt.
Deze zoektocht naar wat-is-waar wordt de hele film gebruikt als thema. De nepheid van de showbizz wordt namelijk duidelijk in beeld gebracht: leugens, valse glimlachjes, een boel mooie nette woorden terwijl de boodschap is: we willen je niet. De film schept een erg negatief beeld van deze wereld.

En toch wil Rupert in deze wereld werken. Hoewel we ook niet zeker weten of dat is waar het echt voor hem om gaat. Want wat hij echt wil, is geliefd worden. Door een bavrouw, een oude schooldecaan, pestkoppen van vroeger, zijn ouders... de hele film worden we gewaar door wie Rupert zich verstoten voelt, en door wie hij graag omarmd wil worden. En hij hoopt dit met faam te bereiken.
De Niro speelt Rupert geweldig. We zien een kwetsbare man, wanhopig zoekend naar aandacht die sociaal onhandig is en grote dromen heeft en er alles aan doet om dit te bereiken. Voor veel mensen zal enige herkenbaarheid intreden (althans voor mij). Rupert heeft namelijk grote dagdromen over succes, en fantaseert er lustig op los. En doen we dat niet allemaal wel eens? Daardoor krijgt hij in eerste instantie onze sympathie, hoewel we direct in de gaten hebben dat hij niet helemaal in orde is. Irritant wellicht, maar nog ongevaarlijk. Tijdens zijn gefantaseerde trouw-scene ontstaat er echter duidelijk een dreigender beeld van hem, wanneer hij als een ware narcist zijn hele verleden rechtgezet ziet worden. Het lag niet aan hem, hij is geweldig, maar de wereld was tegen hem. Deze puberale kijk op zijn eigen gelijk geeft ons inzicht in het verstoorde wereldbeeld van Rupert waarin uiteindelijk iedereen voor hem moet buigen.

De hele film vraag je je af of Rupert een goede stand up comedian is, of niet. Het slot van de film is daar duidelijk in. Rupert is fantastisch, en telkens op de grens van grap en pijnlijke waarheid. Hij pakt het publiek helemaal in. Hoewel we dat eigenlijk ook niet zeker weten. Het kan dat dit ook slechts in zijn gedachten zo is, want misschien was het wel verschrikkelijk, maar fantaseert hij het anders.
De slotscene waarin we zien hoe Rupert uitgroeit tot een bekendheid, laten ons zien hoe de media omgaat met tragische gebeurtenissen, en er een slaatje uit slaat. Maar ook deze scene kan ook net zo goed enkel in het hoofd van Rupert afspelen.

De film deed me denken aan Taxi Driver, vanwege een vergelijkbare mentale neergang. Maar meer nog deed hij me denken aan Joker. Het eerste uur van die film is praktisch hetzelfde. Toch vond ik het hier beter gedaan, vanwege de meer subtiele toon.

En De Niro... het stand up stuk van Rupert is één lange monoloog en een one-shot en de Niro steelt werkelijk de show. Want een goede scene.

4,5

Deze film was 'cringe' toen 'cringe' nog geen woord was waar je 'cringe' van werd. Een werkelijk gestoord personage, een 'unflushable' (zo'n drol die je niet weggespoeld krijgt). Een man waar je alleen maar de zenuwen van krijgt. Van Masha ook trouwens. Twee loony's in Loonytown.

Figuren waar je werkelijk geen greintje sympathie voor kan opbrengen, qua antiheld kan deze Rupert Pupkin wel tellen. De Niro ziet er echt lelijk uit, smakeloos. En wat zet hij dit geflipte personage - uiteraard - briljant neer. De Niro heeft zeker komisch talent en hier zet hij op een grappige manier iemand neer waar totaal niet mee te lachen valt.

Een film die tegen de haren in strijkt. Mocht ik 'm vandaag zien, zou ik 'm misschien niet meer de volle pot geven, maar voor de complete verbijstering destijds en het toch wel aangename weerzien op groot scherm afgelopen zaterdag, laat ik die score gewoon staan. Rupert, Jerry (ook schitterend) en Marty hebben er alles voor gedaan!

Voor fans van De Niro. Wat een geweldige rol van hem. Zelden zo'n lastige gast als Rupert Pupkin gezien, een onbeduidende narcist op zoek naar erkenning, en die gedreven is om deel uit te maken van de show van een erg populaire TV presentator, Jerry Langford, gespeeld door de komiek Jerry Lewis. De film is op zich grappig van toon, maar hetgeen de film vertelt is eigenlijk beangstigend. It's no laughing matter. De idolatrie van celebrities wordt in de zeik gezet maar het is dat element van hersenspoeling, van volgzaamheid, die de oplettende kijker wat ongemakkelijk moet doen schuiven. Pas op het einde, wanneer zijn moment van glorie zich voltrekt, begrijpen we beter Pupkins antecedenten en wordt er eigenlijk hard gelachen met wat een dieptriest levensverhaal is.. Goed einde ook. Eén van Scorseses beste films.

Een De Niro op dreef als aanklampende fan met narcistische trekken en grootheidswaanzin. Je kan niet zeggen dat hij geen doorzetter is. Hij is bovenal een opdringerige klier die je als celebrity liever niet over de vloer krijgt. Sublieme rol toch wel van De Niro waarbij ook het samenspel met Jerry Lewis geweldig is. Elke keer als ze beiden in een scène opduiken, is het genieten geblazen.

De insteek is inderdaad erg humoristisch, maar als je verder kijkt dan dat, is er van humor nog weinig sprake. Stalking in de ergste graad door blind fanatisme dat dol draait door de hoge eigendunk en zelfoverschatting ten koste van alles. Creepy. Want zo'n mensen bestaan echt, denk ik.

Fijn ook, zeker in het begin, hoe fictie en realiteit door Pupkin door elkaar worden gehaald, eerst met zijn droomsequenties, maar ook met wat hij denkt te horen of denk te verstaan. Aan de andere kant krijg je tegelijk een blik op de afstandelijke en arrogante wereld van de showbizz. Interessant!

Tijdens de film Joker zag ik al verwijzingen naar Taxi Driver en deze The King of Comedy. Nu stond hij ineens op Disney+ dus gekeken. En inderdaad, ik moest direct aan Joker denken en zag direct waarom men de film hiermee vergeleek en dat hieruit ook wel inspiratie is gekomen.

Prima film wel die nergens iets fout doet, veel goede punten kent maar nergens me echt wist weg te blazen. De film biedt vooral heel veel ongemak, maar dat lijkt wel zo bedoeld. DeNiro is schitterend in deze rol door zijn naïviteit niet te ver door te laten draven en zo wel geloofwaardig te blijven. Lewis is overtuigend als de bewierrookte anchorman. Qua ideeën zijn tijd volgens mij ook ver vooruit maar anderzijds qua thematiek nu niet heel schokkend meer. Verder een prima tempo en visueel aardig maar nergens echt heel bijzonder.

Qua toon een beetje komedie en vooral drama maar nergens zo zwaar zoals in Joker (dat er echt te ver over ging in stijl en toon en mij daardoor eerder irriteerde dan dat die film mij raakte) en daardoor genietbaar. 3,5*.

Uitstekende film over een komiek die graag door wil breken en hulp vraagt aan een populaire talkshow-host. Een lekker wrange komedie met twee goed neergezette personages. Robert DeNiro is overtuigend als de toch wat ziekelijke Rubert Pupkin (goed uitgekozen naam) en Jerry Lee Lewis weet zich goed staande te houden tegenover hem in een rol die dicht bij hemzelf ligt.