mekân

Türkçe

Köken

Osmanlı Türkçesi مكان‎, Arapça مَكَان‎ (mekān).

Söyleniş

IPA^(anahtar): /me.ˈkʲan/
Heceleme: me‧kân

Ad

mekân (belirtme hâli mekânı, çoğulu mekânlar)

bulunulan yer
(astronomi, fizik) uzay
(iskân) ev, yurt

Çekimleme

mekân adının çekimi

		tekil	çoğul
yalın		mekân	mekânlar
belirtme		mekânı	mekânları
yönelme		mekâna	mekânlara
bulunma		mekânda	mekânlarda
ayrılma		mekândan	mekânlardan
tamlayan		mekânın	mekânların
iyelik
		tekil	çoğul
1. tekil	yalın	mekânım	mekânlarım
	belirtme	mekânımı	mekânlarımı
	yönelme	mekânıma	mekânlarıma
	bulunma	mekânımda	mekânlarımda
	ayrılma	mekânımdan	mekânlarımdan
	tamlayan	mekânımın	mekânlarımın
2. tekil	yalın	mekânın	mekânların
	belirtme	mekânını	mekânlarını
	yönelme	mekânına	mekânlarına
	bulunma	mekânında	mekânlarında
	ayrılma	mekânından	mekânlarından
	tamlayan	mekânının	mekânlarının
3. tekil	yalın	mekânı	mekânları
	belirtme	mekânını	mekânlarını
	yönelme	mekânına	mekânlarına
	bulunma	mekânında	mekânlarında
	ayrılma	mekânından	mekânlarından
	tamlayan	mekânının	mekânlarının
1. çoğul	yalın	mekânımız	mekânlarımız
	belirtme	mekânımızı	mekânlarımızı
	yönelme	mekânımıza	mekânlarımıza
	bulunma	mekânımızda	mekânlarımızda
	ayrılma	mekânımızdan	mekânlarımızdan
	tamlayan	mekânımızın	mekânlarımızın
2. çoğul	yalın	mekânınız	mekânlarınız
	belirtme	mekânınızı	mekânlarınızı
	yönelme	mekânınıza	mekânlarınıza
	bulunma	mekânınızda	mekânlarınızda
	ayrılma	mekânınızdan	mekânlarınızdan
	tamlayan	mekânınızın	mekânlarınızın
3. çoğul	yalın	mekânı	mekânları
	belirtme	mekânını	mekânlarını
	yönelme	mekânına	mekânlarına
	bulunma	mekânında	mekânlarında
	ayrılma	mekânından	mekânlarından
	tamlayan	mekânının	mekânlarının