ผลต่างระหว่างรุ่นของ "อ"

อักษรไทย
	อ
รูปพยัญชนะ
รูปสระ
รูปวรรณยุกต์
เครื่องหมายอื่น ๆ
เครื่องหมายวรรคตอน

เรียกดูประวัติแบบโต้ตอบ

← การแก้ไขก่อนหน้า

เนื้อหาที่ลบ เนื้อหาที่เพิ่ม

เห็นภาพข้อความวิกิ

ในบรรทัด

รุ่นแก้ไขปัจจุบันเมื่อ 21:40, 26 ธันวาคม 2567

อ เป็นอักษรไทย จำพวกพยัญชนะ อยู่ในลำดับ ที่ 43 ถัดจาก ฬ และก่อนถึง ฮ มักจะเรียกกันว่า อ อ่าง ในการจัดหมู่อักษร นับเป็นอักษรกลาง ในไตรยางศ์ ผันได้ครบ 5 เสียง และเติม วรรณยุกต์ได้ทั้ง 4 รูป

ในภาษาไทยกลางทุกถิ่น อักษร อ เป็นพยัญชนะต้น ให้เสียง /ʔ/ แต่ไม่ใช้เป็นพยัญชนะสะกด โดยทั่วไปมักจัดให้ อ เป็นเสียงนำสระ

รูปสระ ตัวออ (อ) ยังสามารถใช้เป็นสระ ออ เมื่ออยู่หลังพยัญชนะต้น ใช้ถัดจากสระ อือ เมื่อไม่มีพยัญชนะสะกด เช่น ถือ และใช้ประสมสระ เอือะ เอือ เออะ และ เออ

การประสมรูป

การประสมรูป	ปรากฏ	ใช้เป็นสระ	สัทอักษรสากล
(พยัญชนะต้น) + ตัวออ	–อ	ออ	/ɔː/
(พยัญชนะต้น) + ไม้ไต่คู้ + ตัวออ + (พยัญชนะสะกด)	–็อ–	เอาะ (มีตัวสะกด)	/ɔ/
(พยัญชนะต้น) + สระอือ + ตัวออ	–ือ	อือ (ไม่มีตัวสะกด)	/ɯː/
ไม้หน้า + (พยัญชนะต้น) + ตัวออ	เ–อ	เออ (ไม่มีตัวสะกด)	/ɤː/
ไม้หน้า + (พยัญชนะต้น) + ตัวออ + วิสรรชนีย์	เ–อะ	เออะ (ไม่มีตัวสะกด)	/ɤʔ/
ไม้หน้า + (พยัญชนะต้น) + สระอือ + ตัวออ	เ–ือ	เอือ	/ɯaː/
ไม้หน้า + (พยัญชนะต้น) + สระอือ + ตัวออ + วิสรรชนีย์	เ–ือะ	เอือะ	/ɯaʔ/

พยัญชนะต้น

เมื่อเป็นพยัญชนะต้น “อ” จะถูกใช้เป็นทุ่นเกาะสำหรับสระ เช่น อาหาร, อีก อุ่น ฯลฯ ในทางภาษาศาสตร์ ถือว่า อ เป็นพยัญชนะ ที่ประสมด้วย สระ (ในที่นี้ คือ สระอา และสระอี ตามลำดับ)

ในตำแหน่งพยัญชนะต้น เสียง อ ที่เป็นพยัญชนะหยุด อาจหายไป เหลือแต่เสียงสระ ก็ได้ นั่นคือ /ʔaː.haːn/ /aː.haːn/ ซึ่งในตัวอย่างที่ยกมาจะสังเกตได้ยาก แต่จะฟังได้ชัดเจน เมื่อมีพยางค์อื่นนำหน้าเสียง อ เช่น “คุณอา” (/khun.ʔaː/ ไม่ใช่ /khunaː/) เสียงพยัญชนะ “น” ของพยางค์หน้า ไม่ถูกกลมกลืนเสียง (assimilate) ด้วยสระอา ในพยางค์หลัง เพราะมีเสียง “อ” คั่นอยู่ แต่ในภาษาอื่น อาจกลืนเสียงเป็น "คุณนา" ได้ เช่น ในคำว่า บางปะอิน เมื่อเขียนด้วยอักษรโรมันจึงมักจะมีขีดแยกคำ Bang Pa-in เพื่อไม่ให้เสียง อะ กับ อิ กลมกลืนเป็นสระประสมตามลักษณะการประสมคำในภาษาอื่นที่เขียนด้วยอักษรโรมัน

ตัวสะกด

เมื่อเป็นพยัญชนะตัวสะกด จะไม่ปรากฏรูป อ ให้เห็น แต่สังเกตได้จากพยางค์ที่ประสมด้วยสระเสียงสั้น ไม่มีรูปพยัญชนะตัวสะกด เช่น กะ จะ ปะ บิ เกาะ จุ เมื่อต้องทับศัพท์เสียงเหล่านี้ด้วยอักษรแบบอื่น ที่ไม่มีเสียง “อ” จึงมักจะใช้เสียง ห (ซึ่งมีคุณลักษณะของเสียงที่ใกล้เคียงกัน) ปิดท้ายแทน เช่น เมื่อเขียนด้วยอักษรโรมัน kah, pah

อย่างไรก็ตาม ในคำที่มีหลายพยางค์ เสียง “อ” ที่เป็นพยัญชนะตัวสะกด อาจหายไป เมื่อพยางค์นั้นไม่เน้น เช่น

กุมารี อาจออกเสียงเป็น /kuʔ.maː.riː/ หรือ /ku.maː.riː/,

อารยธรรม อาจปรากฏเสียง อ สะกด ที่ ยะ แต่ไม่ปรากฏที่ ระ เพราะคำนี้เมื่อออกเสียงมักจะเน้นเสียงที่ ยะ ขณะที่ ระ นั้นออกเสียงเบากว่า ส่วนคำว่า พลังงาน เสียง “พะ” เบาจนเป็นเสียงสามัญ (ไม่ใช่เสียงตรี อย่างรูปปรากฏ) มักจะไม่ออกเสียง “อ” ที่เป็นตัวสะกด

สำหรับในตำแหน่ง อ ท้ายคำ มักจะปรากฏเสียงหยุดชัดเจน เช่น สาธุ, กุฏิ, ธรรมะ, กะปิ, กระทะ, ชนะ

เสียง อ นี้นับเป็นเสียงพิเศษ ที่พบได้ในบางภาษาเท่านั้น เช่น ภาษามัลดีฟส์ (อักษรทานะ) เมื่อเทียบเสียงกับภาษาอื่น มักจะเทียบเป็นเสียงสระบ้าง เสียง /ห/ บ้าง ซึ่งมีความใกล้เคียง แต่ไม่ตรงกันเสียทีเดียว

@@ บรรทัด 1: / บรรทัด 1: @@
+{{ต้องการอ้างอิง}}
-{{รอการตรวจสอบ}}
 {{อักษรไทย1|อ}}
 '''อ''' เป็น[[อักษรไทย]] จำพวก[[พยัญชนะ]] อยู่ในลำดับ ที่ 43 ถัดจาก [[ฬ]] และก่อนถึง [[ฮ]] มักจะเรียกกันว่า อ อ่าง ในการจัดหมู่อักษร นับเป็น[[อักษรกลาง]] ใน[[ไตรยางศ์]] ผันได้ครบ 5 เสียง และเติม [[วรรณยุกต์]]ได้ทั้ง 4 รูป
-อักษร อ เป็น[[พยัญชนะต้น]] ให้เสียง /ʔ/ แต่ไม่ใช้เป็น[[พยัญชนะสะกด]] โดยทั่วไปเรามักจัดให้ อ เป็นเสียงนำสระ
+ในภาษาไทยกลางทุกถิ่น อักษร อ เป็น[[พยัญชนะต้น]] ให้เสียง /ʔ/ แต่ไม่ใช้เป็น[[พยัญชนะสะกด]] โดยทั่วไปมักจัดให้ อ เป็นเสียงนำสระ
-รูปสระ '''ตัวออ''' (อ) ยังสามารถใช้เป็น[[สระ]] ออ เมื่ออยู่หลังพยัญชนะต้น ใช้ถัดจากสระ อื เมื่อไม่มีพยัญชนะสะกด เช่น ถือ และใช้ประสมสระ เอือะ เอือ เออะ และ เออ
+รูปสระ '''ตัวออ''' (อ) ยังสามารถใช้เป็น[[สระ]] ออ เมื่ออยู่หลังพยัญชนะต้น ใช้ถัดจากสระ อือ เมื่อไม่มีพยัญชนะสะกด เช่น ถือ และใช้ประสมสระ เอือะ เอือ เออะ และ เออ
 == การประสมรูป ==
@@ บรรทัด 16: / บรรทัด 16: @@
 | (พยัญชนะต้น) + ไม้ไต่คู้ + ตัวออ + (พยัญชนะสะกด) || –็อ– || เอาะ (มีตัวสะกด) || {{IPA|/ɔ/}}
 |-
-| (พยัญชนะต้น) + พินทุ์อิ + ฟันหนู + ตัวออ || –ือ || อื (ไม่มีตัวสะกด) || {{IPA|/ɯː/}}
+| (พยัญชนะต้น) + สระอือ + ตัวออ || –ือ || อือ (ไม่มีตัวสะกด) || {{IPA|/ɯː/}}
 |-
-| ไม้หน้า + (พยัญชนะต้น) + ตัวออ || เ–อ || เออ || {{IPA|/ɤː/}}
+| ไม้หน้า + (พยัญชนะต้น) + ตัวออ || เ–อ || เออ (ไม่มีตัวสะกด) || {{IPA|/ɤː/}}
 |-
 | ไม้หน้า + (พยัญชนะต้น) + ตัวออ + วิสรรชนีย์ || เ–อะ || เออะ (ไม่มีตัวสะกด) || {{IPA|/ɤʔ/}}
 |-
-| ไม้หน้า + (พยัญชนะต้น) + สระ "อื" + ตัวออ || เ–ือ || เอือ || {{IPA|/ɯaː/}}
+| ไม้หน้า + (พยัญชนะต้น) + สระอือ + ตัวออ || เ–ือ || เอือ || {{IPA|/ɯaː/}}
 |-
-| ไม้หน้า + (พยัญชนะต้น) + สระ "อื" + ตัวออ + วิสรรชนีย์ || เ–ือะ || เอือะ || {{IPA|/ɯaʔ/}}
+| ไม้หน้า + (พยัญชนะต้น) + สระอือ + ตัวออ + วิสรรชนีย์ || เ–ือะ || เอือะ || {{IPA|/ɯaʔ/}}
 |}
@@ บรรทัด 30: / บรรทัด 30: @@
 เมื่อเป็นพยัญชนะต้น “อ” จะถูกใช้เป็นทุ่นเกาะสำหรับสระ เช่น อาหาร, อีก อุ่น ฯลฯ ในทางภาษาศาสตร์ ถือว่า อ เป็นพยัญชนะ ที่ประสมด้วย สระ (ในที่นี้ คือ สระอา และสระอี ตามลำดับ)
-ในตำแหน่งพยัญชนะต้น เสียง อ ที่เป็นพยัญชนะหยุด อาจหายไป เหลือแต่เสียงสระ ก็ได้ นั่นคือ /{{IPA-Text|&#660;}}a:-ha:n/ เ /a:-ha:n/ ซึ่งในตัวอย่างที่ยกมาจะสังเกตได้ยาก แต่จะเห็นได้ชัดเจน เมื่อมี[[พยางค์]]อื่นนำหน้าเสียง อ เช่น “คุณอา” (/khun-{{IPA-Text|&#660;}}a:/ ไม่ใช่ /khuna:/) เสียงพยัญชนะ “น” ของพยางค์หน้า ไม่ถูกกลมกลืนเสียง (assimilate) ด้วยสระอา ในพยางค์หลัง เพราะมีเสียง “อ” คั่นอยู่ แต่ในภาษาอื่น อาจกลืนเสียงเป็น “คุณนา” ได้ เช่น ในคำว่า บางปะอิน เมื่อเขียนด้วย[[อักษรโรมัน]]จึงมักจะมีขีดแยกคำ Bang Pa-in เพื่อไม่ให้เสียง อะ กับ อิ กลมกลืนเป็น[[สระประสม]]ตามลักษณะการประสมคำในภาษาอื่นที่เขียนด้วยอักษรโรมัน
+ในตำแหน่งพยัญชนะต้น เสียง อ ที่เป็นพยัญชนะหยุด อาจหายไป เหลือแต่เสียงสระ ก็ได้ นั่นคือ /{{IPA-Text|&#660;}}aː.haːn/  /aː.haːn/ ซึ่งในตัวอย่างที่ยกมาจะสังเกตได้ยาก แต่จะฟังได้ชัดเจน เมื่อมี[[พยางค์]]อื่นนำหน้าเสียง อ เช่น “คุณอา” (/khun.{{IPA-Text|&#660;}}aː/ ไม่ใช่ /khunaː/) เสียงพยัญชนะ “น” ของพยางค์หน้า ไม่ถูกกลมกลืนเสียง (assimilate) ด้วยสระอา ในพยางค์หลัง เพราะมีเสียง “อ” คั่นอยู่ แต่ในภาษาอื่น อาจกลืนเสียงเป็น "คุณนา" ได้ เช่น ในคำว่า บางปะอิน เมื่อเขียนด้วย[[อักษรโรมัน]]จึงมักจะมีขีดแยกคำ Bang Pa-in เพื่อไม่ให้เสียง อะ กับ อิ กลมกลืนเป็น[[สระประสม]]ตามลักษณะการประสมคำในภาษาอื่นที่เขียนด้วยอักษรโรมัน
 == ตัวสะกด ==
@@ บรรทัด 37: / บรรทัด 37: @@
 อย่างไรก็ตาม ในคำที่มีหลายพยางค์ เสียง “อ” ที่เป็นพยัญชนะตัวสะกด อาจหายไป เมื่อพยางค์นั้นไม่เน้น เช่น
-กุมารี อาจออกเสียงเป็น /ku{{IPA-Text|&#660;}}-ma:-ri:/ หรือ /ku-ma:-ri:/,
+กุมารี อาจออกเสียงเป็น /ku{{IPA-Text|&#660;}}.maː.riː/ หรือ /ku.maː.riː/,
-อารยธรรม อาจปรากฏเสียงอ สะกด ที่ ยะ แต่ไม่ปรากฏที่ ระ เพราะคำนี้เมื่อออกเสียงมักจะเน้นเสียงที่ ยะ ขณะที่ ระ นั้นออกเสียงเบากว่า ส่วนคำว่า พลังงาน เสียง “พะ” เบาจนเป็นเสียงสามัญ (ไม่ใช่เสียงตรี อย่างรูปปรากฏ) มักจะไม่ออกเสียง “อ” ที่เป็นตัวสะกด
+อารยธรรม อาจปรากฏเสียง อ สะกด ที่ ยะ แต่ไม่ปรากฏที่ ระ เพราะคำนี้เมื่อออกเสียงมักจะเน้นเสียงที่ ยะ ขณะที่ ระ นั้นออกเสียงเบากว่า ส่วนคำว่า พลังงาน เสียง “พะ” เบาจนเป็นเสียงสามัญ (ไม่ใช่เสียงตรี อย่างรูปปรากฏ) มักจะไม่ออกเสียง “อ” ที่เป็นตัวสะกด
 สำหรับในตำแหน่ง อ ท้ายคำ มักจะปรากฏเสียงหยุดชัดเจน เช่น สาธุ, กุฏิ, ธรรมะ, กะปิ, กระทะ, ชนะ
-เสียง อ นี้นับเป็นเสียงพิเศษ ที่พบได้ในบางภาษาเท่านั้น เช่น [[ภาษาดิเวฮิ]] ([[อักษรทานะ]]) เมื่อเทียบเสียงกับภาษาอื่น มักจะเทียบเป็นเสียงสระบ้าง เสียง /ห/ บ้าง ซึ่งมีความใกล้เคียง แต่ไม่ตรงกันเสียทีเดียว
+เสียง อ นี้นับเป็นเสียงพิเศษ ที่พบได้ในบางภาษาเท่านั้น เช่น [[ภาษามัลดีฟส์]] ([[อักษรทานะ]]) เมื่อเทียบเสียงกับภาษาอื่น มักจะเทียบเป็นเสียงสระบ้าง เสียง /ห/ บ้าง ซึ่งมีความใกล้เคียง แต่ไม่ตรงกันเสียทีเดียว
-== วิธีเขียน ==
-เริ่มต้นด้วยเขียนเป็นวงกลม จากนั้นลากเส้นลงล่าง แล้วลากเส้นไปขวา จากนั้นลากขึ้นไปข้างบน และสุดท้ายวาดครึ่งวงกลม
 [[หมวดหมู่:อักษรไทย]]

อักษรไทย
อ
รูปพยัญชนะ
ก	ข	ฃ	ค	ฅ	ฆ	ง	จ
ฉ	ช	ซ	ฌ	ญ	ฎ	ฏ	ฐ
ฑ	ฒ	ณ	ด	ต	ถ	ท	ธ
น	บ	ป	ผ	ฝ	พ	ฟ	ภ
ม	ย	ร	ล	ว	ศ	ษ	ส
		ห	ฬ	อ	ฮ
รูปสระ
ะ	–ั	า	–ํ	–ิ	'	"
–ุ	–ู	เ	โ	ใ	ไ	–็
อ	ว	ย	ฤ	ฤๅ	ฦ	ฦๅ
รูปวรรณยุกต์
		–่	–้	–๊	–๋
เครื่องหมายอื่น ๆ
		–์	–๎	–ฺ
เครื่องหมายวรรคตอน
		ฯ	ฯลฯ		ๆ
		๏	๚	๛	┼