Shihni burimin për Historia e arteve

[[Skeda:Muses and Poets.jpg|djathtas|parapamje|403x403px|Sarkofag me muzat, rreth vitit 250, në Vatikan]]
'''Historia e arteve''' përfshin çdo aktivitet ose produkt të krijuar nga [[njeriu]] për qëllime komunikuese që shprehin ide, emocione ose një vizion të botës. [[Arti]] përdor metoda të ndryshme, të tilla si plastike, gjuhësore, sonore apo të përziera. Historia e arteve si një disiplinë akademike si dhe mjedisi e kanë zakon ta kufizojnë atë në të ashtuquajturat [[Arti pamor|arte pamore]] ose plastike ndërsa që artet e tjera studiohen në mënyrë më specifike nga disiplina të tjera, të përcaktuara qartë, si [[Histori e letërsisë|historia e letërsisë]] apo historia e [[Muzika|muzikës]], duke qenë të gjitha objekt vëmendjeje nga e ashtuquajtura histori e kulturës apo historia kulturore, së bashku me historitë sektoriale të fokusuara në manifestime të tjera të mendimit, si [[historia e shkencës]], historia e filozofisë apo historia e religjioneve. Disa fusha të dijes të lidhura ngushtësisht me historinë e artit, janë [[estetika]] dhe teoria e artit. Përgjatë kohës [[arti]] ka qenë klasifikuar në mënyra të ndryshme, që nga ai mesjetar në arte liberale dhe arte mekanike, në klasifikimin në arte të bukura dhe arte të aplikuara dhe deri te përcaktimet bashkëkohore, ku arti shihet si një shfaqje e kreativitetit njerëzor. Një ndarje e [[Shekulli XX|shekullit të XX]] e arteve, megjithëse nuk i përfshin të gjitha, është ajo e “nëntë arteve”. Ajo u hartua fillimisht në vitin [[1923]] nga poeti Italian Ricciotto Canudo dhe u zgjerua me dy zërat e fundit nga kritiku francez Claude Beylie në [[1964]]Kështu, lista e arteve kryesore në [[Shekulli XX|shekullin e XX]] përfshinte: [[Arkitektura|arkitekturën]], kërcimin, skulpturën, [[Muzika|muzikën]], [[Piktura|pikturën]], [[Poezia|poezinë]]  [[kinemaja]], radio-televizioni dhe tregimet figurative Tanimë, përveç formave të vjetra të shprehjes artistike po konsiderohen edhe mënyra të reja shprehjeje artistike si moda, gastronomia, computer art-i, artet grafike, performaca, reklama, [[animimi]] dhe [[Video loja|videolojërat]]. Historia e artit është një degë shumëfushëse e arteve dhe shkencave, që kërkon një ekzaminim objektiv të artit përmes kohës, duke klasifikuar kulturat, vendosur periodizimet dhe duke vëzhguar karakteristikat dalluese dhe ndikuese të artit. Studimi i historisë së artit u zhvillua fillimisht gjatë [[Rilindja|Rilindjes]], me qëllimin e saj të kufizuar në prodhimin artistik të qytetërimit perëndimor. Gjithësesi, me kalimin e kohës, vendosi një shikim më të gjerë të historisë së artit që ka një përmbledhje të përgjithshme të gjithë qytetërimeve dhe analiza të prodhimit të tyre artistik sipas vetë vlerave të tyre dhe jo vetëm sipas historisë së artit perëndimor.

Sot, [[arti]] gëzon një rrjet të gjerë studimi, përhapja dhe konservimi i gjithë trashëgimisë artistike të njeriut përgjatë historisë.  Ngritja e mediave ka qenë themelore në përmirësimin e studimit dhe përhapjes së artit. Çmime si ai Turner i Tate Gallery-së, Wolf Prize in Arts, Pritzker Prize i [[Arkitektura|arkitekturës]], Pulitzer i fotografisë dhe ai [[Academy Award|Oscar]] në [[Kinemaja|kinematografi]] promovojnë gjithashtu punët më të mira krijuese në një nivel ndërkombëtar. 


== Zhvillimi historik ==
Studimi i historisë së artit është relativisht një fenomen i afërt; para [[Rilindja|Rilindjes]], koncepti modern i artit nuk ekzistonte. Përgjatë kohës, historianët e artit i kanë ndryshuar këndvështrimet e tyre rreth asaj që vlen të studiohet. Për shembull, gjatë epokës së hershme viktoriane, artistët italianë të [[Shekulli XV|shekullit të XV]] konsideroheshin më të ulët ndaj atyre të Rilindjes së Lartë të [[Shekulli XVI|shekullit të XVI]]. Kjo bindje u sfidua nga lëvizja Pre-Raphaelite. Që atëherë, ka qenë një prirje mbizotëruese në kritikën e artit të [[Shekulli XXI|shekullit të XXI]], që t'i trajtojë të gjitha kulturat dhe periudhat në mënyrë neutrale. Kështu, arti aborigjen i [[Australia|Australisë]] nuk do të shihej as më mirë as më keq sesa arti i [[Rilindja|Rilindjes]]: do shihej thjesht si i ndryshëm. Analizat historike të artit kanë evoluar gjithashtu më shumë në studimin e përdorimit shoqëror dhe politik të artit, sesa të fokusoheshin vetëm mbi vlerësimin estetik të mjeshtërisë së tij (bukurisë). Çfarë mund të ketë qenë parë dikur thjesht si një kryevepër, tashmë vlerësohet si një manifestim ekonomik, shoqëror, filozofik dhe kulturor i këndvështrimit, [[Filozofia|filozofisë]], synimeve dhe  prejardhjes të artistit.
[[Skeda:Vasari - Le vite de’ piu eccellenti pittori, scultori, et architettori, 1-2, 1568.djvu|thumb|341x341px|Libri i Vasarit për biografitë e artistëve në 1568]]
Fusha e studimit të historisë së artit u zhvillua fillimisht në Perëndim dhe u mor vetëm me studimin e historisë së artit evropian, duke vendosur Rilindjen e Lartë (dhe paraardhësen e saj të Lashtësisë Klasike) si standardet përcaktuese të fushës. Megjithatë, gradualisht, gjatë [[Shekulli XX|shekullit të XX]], u zhvillua një vizion më i gjerë i historisë së artit. Ky version i zgjeruar përfshin artin e shoqërisë nga e gjithë bota dhe zakonisht përpiqet t'i analizojë artifaktet sipas vlerave kulturore ku u krijuan. Kështu, studimi i historisë së artit tashmë përmbledh gjithë artet, që nga megalitet e [[Evropa Perëndimore|Europës Perëndimore]] te [[piktura]]t e [[Dinastia Tang|Dinastisë Tang]] në [[Kina|Kinë]].

Krijimi i artit, historia akademike e artit dhe historia e museumeve të artit së bashku janë ngushtësisht të ndërlidhur me lindjen e [[nacionalizmi]]t. Arti i krijuar në epokën moderne, në fakt, shpesh ka qenë një përpjekje për të gjeneruar ndjenjat e superioritetit kombëtar ose dashurisë për vendin. Arti rus veçanërisht, është një shembull i mirë i kësaj, pasi avangarda ruse dhe më vonë Arti Sovjetik ishin përpjekje për të përcaktuar identitetin e atij vendi.

Shumica e historianëve të artit të sotëm e identifikojnë specialitetin e tyre si arti i një kulture dhe periudhe të caktuar dhe shpesh këto kultura janë gjithashtu dhe kombe. Për shembull, dikush mund specializohet në historinë e artit gjerman të [[Shekulli XIX|shekullit të XIX]] ose atij bashkëkohor kinez. Fokusi mbi kombësinë ka rrënjë të thella në këtë disiplinë. Në fakt, jetët e artistëve të Vasarit janë një përpjekje për të treguar superioritetin e kulturës artistike të [[Firenca|Firences]] dhe shkrimet e [[Heinrich Wölfflin]]-it (veçanërisht monografia e tij mbi [[Albrecht Dürer]]-in) përpiqet të dallojnë stilet italiane të artit nga ato gjermane.

Shumë nga muzeumet më të mëdha dhe mirëfinancuara të botës: [[Muzeu i Luvrit|Luvri]], Victoria and Albert Museum, si dhe National Gallery of Art në [[Washington]] janë prona shtetërore. Shumica e vendeve, në fakt, kanë një galeri kombëtare me qëllimin e qartë të ruajtjes së trashëgimisë kulturore, të zotëruara nga qeveria, pavarësisht se cila kulturë e ka krijuar artin dhe një mision implicit për të mbështetur trashëgiminë kulturore të vetë vendit. The National Gallery of Art, për shembull, shfaq artin e bërë në [[Shtetet e Bashkuara të Amerikës|Shtetet e Bashkuara]], por zotëron edhe objekte nga e gjithë bota.
[[Skeda:Cover of The Story of Art by Ernst Gombrich.jpg|left|thumb|315x315px|Kapaku ''The Story of Art'' të Ernst Gombrich-ut]]
Megjithëse disa libra përpiqen për një afrim të përbotshëm, ata janë universalisht të fortë kryesisht në historinë e artit perëndimor. Librat përdorin shembuj përfaqësues nga çdo epokë për të krijuar një histori që përzien stilet në ndryshim me historinë shoqërore. Kjo pamje enciklopedike e historisë së artit fillon me një seksion mbi kontekstin evropian në rend kronologjik. Ajo e fillon narrativën e saj me [[Arti parahistorik|artin parahistorik]] si psh. [[Stonehenge]], duke vazhduar pastaj të diskutojë mbi botën antike. Kjo e fundit fillon me [[Mesopotamia|Mesopotaminë]], pastaj përparon te arti i [[Egjipti i lashtë|Egjiptit të Lashtë]], i cili pastaj ndiqet nga Lashtësia Klasike. Arti klasik përfshin artin grek si dhe atë romak.

Historia e artit shpesh tregohet si [[kronologjia]] e kryeveprave të krijuara nga secili qytetërim. Ajo mund të përkufizohet kështu, si një histori e kulturës së lartë, e mishëruar nga [[Shtatë mrekullitë e botës së lashtë|Mrekullitë e Botës]]. Nga ana tjetër, shprehjet e artit të zakonshëm mund të përfshihen edhe në narrativat historike të artit, ku ato zakonisht përmenden si arte popullore ose si [[Artizanati|artizanat]]. Më ngushtësisht se sa merret një historian arti, me këto forma të ulëta kulture, merret ajo që i identifikon këto punime si ekzaminim i kulturës materiale ose si kontribuim në fushat e lidhura me studimin e historisë së artit, si [[antropologjia]] ose [[arkeologjia]]. Në këto raste objektet e artit mund të quhen edhe artefakte arkeologjike.

Në [[1842]] Franz Theodor Kugler shkroi librin e parë mbi historinë e artit, i cili shpreh ndarjen e historisë së artit në 4 periudha (arti prehellenik ose i popujve primitivë, klasik ose i lashtësisë greke e romake, “romantik” ose e artit mesjetar dhe [[islam]], modern që nga [[rilindja]] deri në [[Shekulli XIX|shekullin e XIX]]), i ndjekur në [[1855]]-ën nga manuali mjaft i përhapur i Anton Heinrich Springer-it<ref>Lionello Venturi, VIII. Filologi, archeologi e conoscitori nei secoli XIX e XX, in Storia della critica d’arte, Torino, Einaudi, 1964, <nowiki>ISBN 88-06-15709-4</nowiki>.</ref>.

Një mënyrë e dobishme për të studiuar historinë e artit organizohet nëpërmjet vëzhgimit të punimeve kryesore që pasqyrojnë një pamje enciklopedike të artit të madh. Shpesh, punimet e konsultuara në anglisht janë ''Story of Art'' i Ernst Gombrich-it, ''Art History'' i Marilyn Stokstad-it, ''History of Art'' i Anthony Janson-it, ''Art Past, Art Present'' i David Wilkins, Bernard Schultz dhe Katheryn M. Linduff-it, ''Art Through the Ages'' i Helen Gardner-it, ''A World History of Art'' i Hugh Honour dhe John Flemming-ut si dhe ''Art Across Time'' i Laurie Schneider Adams-it. Një nga vendet më të mira për të gjetur informacion të mirëpranuar për studimin e historisë së artit është ''Heilbrunn Timeline of Art History'', i sponsorizuar nga Metropolitan Museum of Art në [[New York]].

== Parahistoria e përgjithshme ==

''Artikulli kryesor:'' ''[[Arti parahistorik|Arti Parahistorik]]''
 Artefaktet e para të njohura të artit njerëzor gjenden në periudhat e Epokës së Gurit (Paleoliti i Lartë, [[Mezoliti]] dhe [[Neoliti]]), kur shfaqen objeket e para që mund të konsiderohen art njerëzor. Gjatë [[Paleoliti]]t (250 000 – 8000 vjet para K.), [[njeriu]] praktikoi [[Gjuetia|gjuetinë]] dhe jetoi në [[shpella]], ku u zhviluan pikturat e shpellave<ref>Gardner, fq.2</ref>. Pas një periudhe kalimtare ([[Mezoliti]], 8000 – 6000 vjet para K.), gjatë [[Neoliti|periudhës së neolitit]] (6000–3000 para K.), kur [[njeriu]] u bë sedentar (i ngulitur) dhe u mor me [[Bujqësia|bujqësi]], me shoqëritë që bëheshin gjithmonë e më komplekse dhe besimin fetar që po fitonte rëndësi, filloi prodhimi i [[Zejtaria|zejtarisë]]. Më në fund, në epokën e bronxit (3000 – 1000 vjet para K.), u ngritën qytetërimet e para protohistorike.

=== Paleoliti ===
[[Paleoliti]] shfaqjen e parë artistike e pati rreth 25 000 vjet para K., duke arritur kulmin gjatë periudhës Magdaleniane (± 15 000 – 8000 vjet para K.. Gjurmët e para të objekteve të bëra nga njeriu shfaqen në [[Afrika jugore|Afrikën jugore]], Mesdheun perëndimor, [[Evropa Qendrore|Europën Qëndrore]] dhe [[Evropa lindore|Lindore]] ([[deti Adriatik]]), [[Siberia|Siberi]] (liqeni Bajkal), [[India|Indi]] dhe [[Australia|Australi]]. Këto gjurmë të para përgjithësisht ishin gurë të punuar (strall dhe qelq vullkanik), [[vegla]] druri ose kocke. Për të pikturuar me të kuqe përdoreshin oksidi i hekurit, me të zezë, oksidi i magnezit, dhe me okër, argjila.<ref>Gardner, fq.6</ref> Gjurmët e artit të mbijetuar nga kjo periudhë janë skalitje të vogla në gurë ose kockë dhe piktura [[Shpella|shpelle]], këto të fundit nga rajoni Franko-Kantabrian; ka [[piktura]] me karakter magjiko-fetar dhe [[piktura]] me skena jonatyralistike, të cilat tregojnë [[Kafsha|kafshë]], veçanërisht shpellat e Altamirës, Trois Freres-it, Chauvet-it dhe Lascaux-it. Skulptura përfaqësohet nga të ashtuquajturat figurinat e Venusit, figura femërore që përdoreshin me gjasa në kultin e pjellorisë, siç është Venusi i Willendorf-it<ref>Gardner, fq.3-4</ref>. Punime të tjera përfaqësuese të të kësaj periudhe janë [[Burri]] nga [[Brno]]-ja<ref>Honour, H.; Fleming, J. (2005). A World History of Art. Laurence King. <nowiki>ISBN 9781856694513</nowiki>. Retrieved 2015-11-20.</ref> dhe Venusi i Brassempouy-it<ref>Honour-Fleming (2002), fq. 36-44.</ref>. 
[[Skeda:Cogul HBreuil.jpg|thumb|258x258px|Piktura neolitike nga El Cogul-it]]

=== Neoliti ===
Kjo periudhë — që nga 8000 vjet para K. në Lindjen e Afërme — ishte një ndryshim i thellë për [[njeriu]]n, i cili u bë sedentar dhe ushtroi [[Bujqësia|bujqësinë]] dhe [[Blegtoria|blegtorinë]], ashtu si dhe zhvillimi i formave të reja të bashkekzistencës shoqërore dhe besimit fetar<ref name=":0">Gardner, fq.12</ref>. Arti shkëmbor i basenit Iberik të [[Deti Mesdhe|Mesdheut]] — i datuar midis [[Mezoliti]]t dhe [[Neoliti]]t — përmban figura të vogla dhe skematike njerëzore, me shembuj të shquar në El Cogul, Valltorta, Alpera dhe Minateda. Kështu lloj pikture kishte gjithashtu të ngjashme në [[Afrika veriore|Afrikën veriore]] (në malet Atlas dhe [[Sahara]]) dhe në zona [[Zimbabveja|Zimbabves]] moderne. [[Piktura]] Neolitike ishte skematike, e reduktuar në vijëzimet bazë (burra në formë kryqi dhe gra në formë trekëndëshi). Ka piktura shpelle që vlejnë njëlloj që të vihen në dukje si Pikturat lumore në [[Argjentina|Argjentinë]], veçanërisht Cueva de las Manos. Në artin e bartshëm, Qeramika Cardium u prodhua dhe u dekorua me [[guacka]] deti të stampuara. U prodhuan materiale të reja si ambra, kristali i shkëmbit, kuarci, diaspri, etj. Në këtë periudhë shfaqen gjurmët e para të planimetrisë urbane, veçanërisht mbetjet në Tell as-Sultan (Xheriko), në Jarmo ([[Iraku|Irak]]) dhe në Çatalhöyük (Anadoll)<ref>Onians (2008), fq. 20-25.</ref>.

=== Koha e metaleve ===
[[Skeda:Stonehenge-panoramic-5.jpg|left|thumb|448x448px|Monumenti megalitik i Stonehenge-it]]
Faza e fundit parahistorike është koha e metaleve, pasi përdorimi i elementeve të tillë si [[bakri]], bronxi dhe [[hekuri]] provuan se ishin materiale të mahnitshme përndryshuese për këto shoqëri antike. Në epokën e bakrit (e quajtur edhe epoka e kalkolitit) u shfaqën Megalitet, monumentet prej guri si dolmenët dhe menhirët apo kromlekët anglez, ashtu si në komplekset e Newgrange-it dhe [[Stonehenge]]-it<ref name=":0" />. Në [[Spanja|Spanjë]] u formua kultura e Los Millares-it, e karakterizuar nga kultura Beaker dhe figura e piktura njerëzore me sy të mëdhenj. Në [[Malta|Maltë]], kulturat që vlejnë të vihen në dukje janë komplekset e tempujve të Ħaġar Qim-it, Mnajdra-s, Tarxien-it dhe Ġgantija-s. Në [[Ishujt Balearik|Ishujt Balear]] u zhvilluan kultura të shquara megalitike, me lloje të ndryshme monumentesh: naveta, një varr në formën e një piramide të prerë, me një dhomë të zgjatur varrimi; taula, dy gurë të mëdhenj, njëri i vendosur verikalisht dhe tjetri horizontalish mbi njëri – tjetrin; dhe talaiot, një kullë me një dhomë të mbuluar dhe një kupolë fallse<ref>Azcárate (1983), fq. 24-28</ref>.

Në epokën e hekurit kulturat e Hallstatt-it ([[Austria|Austri]]) dhe La Tene-it ([[Zvicra|Zvicër]]) shënuan një fazë të rëndësishme në [[Evropa|Evropë]]. E para u zhvillua mes [[Shekulli VII p.e.s.|shekullit të VII]] dhe [[Shekulli V p.e.s.|të V para K]]. nga nekropolet me [[kodërvarre]] (ose tumat) dhe dhoma varri prej druri në formën e një shtëpie, shpesh të shoqëruar nga një qerre katërrrotëshe. Qeramika ishte polikromatike, me dekorime gjeometrike dhe përdorimin e zbukurimeve metalike. Kultura La Tene u zhvillua midis [[Shekulli V p.e.s.|shekullit të V]] dhe [[Shekulli IV p.e.s.|të IV para K]]. dhe që njihet gjerësisht si arti i hershëm kelt. Ai prodhoi shumë objekte [[hekuri]] si shpatat dhe heshtat, që nuk kanë mbijetuar mjaftueshëm, por që bronxi vazhdoi të përdorej për mburoja, fibula dhe objekte të tjera mjeshtërisht të dekoruara, me faza të ndryshme evoluimi të stilit (La Tene I, II dhe III). [[Dekorimi]] u ndikua nga arti grek, etrusk dhe ai skith<ref>Onians (2008), fq. 30-31.</ref>. Në pjesën më të madhe të pushtimit kontinentital nga [[Perandoria Romake]] solli fundin e stilit.

== Arti i Lashtësisë ==

=== Arti i lashtësisë mesdhetare ===
[[Skeda:Narmer Palette smiting side.jpg|thumb|Paleta e Narmerit, 3100 para K.|309x309px]]
Arti, në periudhën e parë të historisë, filloi me shpikjen e [[shkrimi]]t, i krijuar nga qytetërimet e mëdha të Lindjes së Afërme: [[Egjipti i lashtë|Egjipti]] dhe [[Mesopotamia]]. Kjo periudhë ndryshon prej të tjerave edhe sepse shfaqjet artistike ndodhën në çdo kulturë të kontinenteve. Në këtë periudhë shfaqen qytetet e para të mëdha në lumenjtë e mëdhej kryesor.: [[Nili|Nili,]] Tigris-i me [[Eufrati]]n, Indusi, si dhe [[Lumi Huang He|Lumi i Verdhë]].

Një nga përparimet e mëdha të kësaj periudhe ishte [[shkrimi]], i krijuar fillimisht nga nevoja për të mbajtur shënime të natyrës ekonomike dhe tregtare. Sistemi i parë i shkrimit ishte ai kuneiform, i cili u shfaq në [[Mesopotamia|Mesopotami]] 3500 vjet para K., i shkruar në tabela balte. Ai bazohej në elemente piktografike dhe ideografike, ndërsa më vonë [[Sumerët]] zhvilluan rrokjet për shkrimin, duke reflektuar fonologjinë dhe [[Gramatika|gramatikën]] e [[Gjuha sumere|gjuhës sumere]]. Në [[Egjipti i lashtë|Egjipt]] u zhvillua [[Hieroglifet|shkrimi hieroglifik]], me Paletën e Narmer-it (3100 vjet para K.) si dëshminë e parë.

[[Shkrimi]] i parë [[alfabeti]]k e ka prejardhjen nga shkrimi Proto-Sinaitik, [[Shekulli XIX p.e.s.|shekulli i XIX para K]]., të zhvilluar nga punëtorët semit në minierat e Sinait në [[Egjipti|Egjipt]]<ref>Sampson, Geoffrey (1985). [https://books.google.com.au/books?hl=en&lr=&id=tVcdNRvwoDkC&oi=fnd&pg=PA9&dq=Sampson,+Geoffrey+%281985%29.+Writing+systems:+a+linguistic+introduction&ots=Ae8cABF_ex&sig=HH-YEKrUtEQQxUO_qNkcbf7vmFc&redir_esc=y#v=onepage&q=Sampson%2C%20Geoffrey%20%281985%29.%20Writing%20systems%3A%20a%20linguistic%20introduction&f=false Writing systems: a linguistic introduction]. Stanford University Press. Fq. 77. <nowiki>ISBN 0-8047-1254-9</nowiki>.</ref>. Ky shkrim ishte pjesërisht i ndikuar nga shkrimi më i vjetër hieratik egjiptian, një shkrim korsiv i lidhur me [[Hieroglifet|shkrimin hieroglifik]]<ref>Himelfarb, Elizabeth J. “First Alphabet Found in Egypt”, Archaeology 53, Issue 1 (Jan./Shkurt 2000): 21.</ref><ref>Goldwasser, Orly (Mar–Prill 2010). “[http://www.bib-arch.org/bar/article.asp?PubID=BSBA&Volume=36&Issue=02&ArticleID=06 How the Alphabet Was Born from Hieroglyphs] {{Webarchive|url=https://web.archive.org/web/20120606160512/http://www.bib-arch.org/bar/article.asp?PubID=BSBA&Volume=36&Issue=02&ArticleID=06 |date=6 qershor 2012 }}”. Biblical Archaeology Review (Washington, DC: Biblical Archaeology Society) 36 (1).ISSN 0098-9444. Retrieved 6 Nov 2011.</ref>.

Kryesisht nëpërmjet gjuhës fenikase dhe aramaike, dy anëtarë ngushtësisht të lidhur të familjes semite të shkrimeve që ishin në përdorim gjatë periudhës së hershme të mijëvjeçarit të parë para K., ky alfabet u bë paraardhësi i sistemeve të shumëfishta të shkrimit përgjatë Lindjes së Mesme, [[Evropa|Europës]], [[Afrika veriore|Afrikës veriore]] dhe [[Azia Jugore|Azisë së Jugut]]. Në këtë mënyrë shumica e gjithë shkrimeve alfabetike të përdorura sot e kanë origjinën prej këtij protoalfabeti semit. Disa autorë modern bëjnë dallimin midis shkrimeve bashkëtingëllor të tipit semit, të quajtur “abjads”  dhe “alfabetëve të vërtetë” në kuptimin e ngushtë<ref>Coulmas, Florian (1996). The Blackwell Encyclopedia of Writing Systems. Oxford: Blackwell Publishers Ltd. <nowiki>ISBN 0-631-21481-X</nowiki>.</ref><ref>Daniels, Peter T; Bright, William (1996). The World’s Writing Systems. Oxford University Press.</ref>, me kriter dallues faktin se alfabetët e vërtetë gërmëzojnë si bashkëtingëllore ashtu dhe zanoreve në bazë të barabartë, ndërkohë që në abjad-e çdo simbol përfaqëson një bashkëtingëllore. Në këtë kuptim, [[alfabeti]] i parë i vërtetë ishte [[Alfabeti grek|ai grek]], i cili u përshtat nga [[Alfabeti fenikas|ai fenikas]]. [[Alfabeti latin]], më gjerësisht i përdoruri sot<ref>Haarmann, Harald (2004). Geschichte der Schrift [History of Writing] (in German) (2nd ed.). München: C. H. Beck. fq. 96 <nowiki>ISBN 3-406-47998-7</nowiki>.</ref>, rrjedh prej atij grek (nëpërmjet grekëve të Cumae-s në Magna Grecia dhe Etruskëve). 

==== Mesopotamia e Lashtësisë ====
Arti mesopotamik u zhvillua në zonën midis lumit Tigris dhe atij [[Eufrati|Eufrat]] (në [[Siria|Sirinë]] dhe [[Iraku]]n e sotëm), kur në mijëvjeçarin e 4-t para K. ekzistonin shumë kultura, siç ishin ato [[Sumerët|sumere]], akade, amorite, kaldease etj. Arkitektura Mesopotamike u karakterizua nga përdorimi i tullës, qemerit dhe futja e elementeve ndërtues, si harku dhe kupola. [[Zigurati|Ziguratet]] e famshëm ishin tempuj të mëdhenj në formën e një piramide të shkallëzuar me tarracë, nga të cilët nuk kanë mbijetuar veçse bazat e tyre. Varri ishte zakonisht një korridor me një dhomë të mbuluar dhe një kupolë false, si në disa shembuj të gjetur në Ur. Kishte edhe pallate me mure të taracuar në formën e një zigurati, duke u dhënë një rëndësi të madhe [[Kopshtaria|kopshteve]] ([[Kopshtet e varura të Babilonisë|Kopshtet e Varura të Babilonisë]] janë një nga [[Shtatë mrekullitë e botës|Shtatë Mrekullitë e Botës Antike]]).[[Skeda:Ur-Nassiriyah.jpg|left|thumb|293x293px|Rrënojat e qytetit të Ur-it, Iraku i jugut]]
Skulptura u zhvillua nëpërmjet gdhendjes së drurit dhe relieveve që u përdoren në skena fetare, ushtarake dhe gjuetie, duke shfaqur figura njerëzore dhe kafshësh reale si dhe mitologjike. Në periudhën sumere kishte shtatore të vogla në formë këndore me gurë të ngjyrosur, kokë tullace dhe duar në kraharor. Në periudhën akade kishte figura me flokë dhe mjekër të gjatë, si psh. stela e Naram-Sin-it. Në periudhën amorite (ose neosumere) e shquar është shfaqja e mbretit Gudea të Lagashit, me mantelin dhe turbanin në kokën e tij dhe duart në kraharor. Përgjatë sundimit Babilonas është e famshme stela e [[Hamurabi]]t. Skulptura asire është e njohur për antropomorfizmin e saj të kafshëve dhe gjenive me flatra, të cilët shikohen në shumë relieve që pasqyrojnë skena lufte dhe gjuetie, si [[Obelisku]] i Zi i Shalmaneser-it të III<ref>Azcárate (1983), fq. 36-44.</ref>. 

Me fillimin e [[shkrimi]]t u zhvillua [[letërsia]], si një mjet i shprehjes së krijimtarisë njerëzore. Tekstet absolutisht më të shumtë në [[Gjuha sumere|gjuhën sumere]] që janë gjetur janë ata ekonomiko-administrative<ref>Bertman, Stephen (2003). [http://books.google.com/?id=3bX3HYm5YMAC&pg=PA143&dq=Sumer+first+settled+language#v=onepage&q=Sumer%20first%20settled%20language&f=false Handbook to life in ancient Mesopotamia]. Facts on File. fq. 143.<nowiki>ISBN 978-0-8160-4346-0</nowiki></ref>. Një kategori e dytë tekstesh, e pranishme që nga periudha Uruk IV, do të thotë pak pas hyrjes së [[shkrimi]]t, është e përbërë nga listat leksikore. Bëhet fjalë për lista fjalësh të grupuara sipas argumentit. Në këtë kategori janë gjetur, mes të tjerave, lista zogjsh, peshqish, kafshësh toke, toponime, profesione, gurë dhe njësi matëse.

Në [[Gjuha sumere|gjuhën sumere]] shfaqen gjithashtu edhe përmbledhjet më të vjetra ligjore të shkruara, për të cilat kemi dijeni: Kodi i Ur-Namu-së (që edhe pse quhet kështu shumica e studiuesve ia atribuon tashmë të birit të tij, Shulgi) dhe Kodi i Lipit-Ishtar-it<ref>J.-L. Huot, Les Sumériens, entre le Tigre et l'Euphrate, Armand Colin, coll. « U », 1996</ref>.

Kanë mbijetuar himne të shumta për perënditë dhe tempujt<ref>"[http://etcsl.orinst.ox.ac.uk/edition2/literature.php Sumerian Literature]". Electronic Text Corpus of Sumerian Literature. Retrieved 2009-06-22</ref>. Këtij zhanri i përkasin veprat më të vjetra letrare të atribuara një autori të caktuar: dy himne për Inana-n dhe një përmbledhje e tërë himnesh tempullore janë në fakt transmetuar si vepra të Enkheduanna-s, bijës së Sargonit, mbretit të Akadisë, që ishte bërë priftëreshë në Ur. Në fakt bëhet fjalë për një përjashtim, pasi koncepti i autorit mbeti i huaj për [[Sumerët|kulturën sumere]].
[[Skeda:Bm-epic-g.jpg|thumb|Fragment kuneiform me mitin e Atrahasis-it në muzeun britanik, shekulli i XVII para K., Irak
|293x293px]]
Një rast interesant është himni për perëndeshën e [[Birra|birrës]] Ninkasi, ku ofrohet spuntua për një përshkrim teknik të detajuar të të gjitha fazave të përpunimit të [[Birra|birrës]]<ref>Karen Rhea Nemet-Nejat, (1998). "Daily Life in Ancient Mesopotamia", 182</ref>.

Një seri e rëndësishme tekstesh përbëhet nga ata mitologjikë: ku përshkruhen bëmat e zotave kryesorë si An-i, zoti i qiellit, Enlilil-i zoti i tokës dhe Enki, zoti i diturisë dhe zota të tjerë të shumtë<ref name=":1">Giovanni Pettinato (a cura di), Mitologia sumerica, Torino, UTET, 2001 (antologia di testi mitologici sumerici in traduzione italiana</ref>.

Një pjesë e tregimeve mitologjike kanë të bëjnë me gjendjen e botës para se të ndodhte ndarja midis qiellit dhe tokës<ref>"[http://faculty.gordon.edu/hu/bi/Ted_Hildebrandt/OTeSources/01-Genesis/Text/Articles-Books/Seely-Firmament-WTJ.pdf The Firmament and the Water Above] {{Webarchive|url=https://web.archive.org/web/20090305132849/http://faculty.gordon.edu/hu/bi/Ted_Hildebrandt/OTeSources/01-Genesis/Text/Articles-Books/Seely-Firmament-WTJ.pdf |date=5 mars 2009 }}". Westminster Theological Journal 53 (1991), 232-233. Retrieved 2010-02-20.</ref>. Të tjerë përshkruajnë këtë ndarje dhe çiftëzimin pasues të tokës me qiellin<ref>"[http://etcsl.orinst.ox.ac.uk/cgi-bin/etcsl.cgi?text=t.1.2.1 Enlil and Ninlil]". Electronic Text Corpus of Sumerian Literature. Retrieved 2009-06-22.</ref>.

Motivi për të cilin zotat vendosën të krijonin njerëzit shpjegohet në hyrjen e “Grindja mes Palmës dhe Brukës”, një krijim që i përket zhanrit të "polemikave". Zotat, shpjegohet në këtë hyrje, të lodhur nga puna e rëndë, krijuan njerëzit që të punonin në vend të tyre<ref>G. Pettinato, fq 71. Giovanni Pettinato (a cura di), Mitologia sumerica, Torino, UTET, 2001 (antologia di testi mitologici sumerici in traduzione italiana)</ref><ref>Grand Valley State University (ed.). «[http://faculty.gvsu.edu/websterm/SumerianMyth.htm Sumerian Myth]» (në anglisht). Konsultuar më 7 gusht 2012</ref>.

Në tekstin mitologjik të “Përmbytjes sumere”, përshkruhet mbi të gjitha vendimi i një perëndie për t'u dhuruar njerëzve dy përbërësit thelbësorë të atij që ne quajmë qytetërim: [[Monarkia|mbretërinë]] dhe [[Bujqësia|bujqësinë]]. Pastaj vjen vendimi hyjnor për shkatërrimin e njerëzimit me Përmbytjen. Vetëm Ziusudra lajmërohet dhe shpëton<ref>[http://www.treccani.it/enciclopedia/utnapishtim/ Utnapishtim], enciklopedia Treçani online. URL e konsultuar më 26 tetor 2011</ref>.

Disa nga krijimet më interesante dhe sugjestive përshkruajnë përleshje të ashpra mes zotave. Në mitin "Lugal-e", që me 727 vargjet e tij është një nga tekstet më të gjata të ardhura në ditët tona, rrëfehet përleshja mes zotit Ninurta, që duke ndërtuar [[diga]] dhe [[Kanali|kanale]] për [[Ujitja|vaditjen]] krijoi [[Bujqësia|bujqësinë]], dhe përbindëshit Asag. Asag-u, në luftën e tij kundër Ninurta-s ndihmohet nga shumë gurë. Pas mundjes së tij Ninurta i drejtohet çdo guri, duke e mallkuar ose bekuar sipas qëndrimit të mbajtur gjatë ndërluftimit. Teksti ofron rastin për të paraqitur dijet mineralogjike të [[Sumerët|sumerëve]].

Në dy tekste shfaqet si protagoniste perëndesha Inana. Te “Inana zapton qiellin”, që na ka mbërritur në një formë shumë të mangët, hyjnesha i vjedh zotit An në shtëpinë e tij, Eana-n, duke e sjellë në tokë, ku do të ndërtonte tempullin kryesor të Uruk-ut dhe të gjithë [[Sumerët|Sumerisë]]. Krijimi tjetër, “Zbritja e Inana-s në botën e përtejme”, përshkruan tentativën e saj të dështuar për të zaptuar Kur-in, që do të thotë Përtejvarri dhe është një nga tekstet sumere më të njohura dhe magjepsëse.
[[Skeda:Mesopotamia male worshiper 2750-2600 B.C.jpg|left|thumb|Statujë sumere, burri në adhurim, 2750-2600 para K.]]
Një grup tjetër i dedikohet përshkrimit të çiftëzimit të perëndive dhe gjeneratës së tyre pasuese ashtu si dhe udhëtimeve të tyre. Në këtë zhanër mund të përfshihet pjesërisht edhe dokumenti i rëndësishëm “Enki dhe rendi i ri i botës” (ky titull i është vendosur nga Pettinato<ref name=":1" />), që përshkruan rolin e zotit të diturisë, Enki, në udhëzimin e qytetërimit dhe udhëtimet e tij në vende të ndryshme (duke përfshirë edhe vendin e nomadëve Martu). Në pjesën fundore të tekstit Enki paracakton një perëndi të veçantë për çdo veprimtari njerëzore të mësuar nga ai.

[[Skeda:Tablet V of the Epic of Gligamesh. Newly discovered. The Sulaymaniyah Museum, Iraq..JPG|thumb|Fragment nga eposi i Gilgameshit, nga Babilonia, 2003-1595 para K.|300x300px]]

Por përveç teksteve mitologjike mbi perënditë ekziston edhe një kategori tjetër e rëndësishme, ajo e [[Poezia epike|poemave epike]] njerëzore (me protagonistë kryesor njerëzit) që përfaqësohet mbi të gjitha nga cikli epik i Uruk-ut. Bëhet fjalë për njëmbëdhjetë [[poema]], shtrirja e të cilave shkon nga periudha e Dinastisë së III-të të Ur-it, deri në fund të mijëvjeçarit të III-të, që kanë si argument Dinastinë e I mitike të Uruk-ut. Ato grupohen në pesë cikle, të karakterizuar nga protagonisti:

#Cikli i Enmerkar-it, që përmban dy poema: Enmerkar-i dhe sunduesi i Aratta-s; Enmerkar-i dhe Ensukhkeshdanna.
#Cikli i Lugalbanda-s, gjatë fushatës së Enmerkar-it kundër Aratta-s, përmban dy poema: Lugalbanda në [[Shpella|shpellën]] e [[Mali (gjeografi)|malit]], i quajtur edhe Lugalbanda i I-rë. Dhe e dyta Lugalbanda dhe zogu Anzud, i quajtur dhe Lugalbanda i II-të.
#Cikli i Dumuzi-t ka vetëm një poemë.
#[[Eposi i Gilgameshit|Cikli i Gilgameshit]] ka 5 poema: Gilgameshi dhe Agga; Gilgameshi dhe Khubaba; Gilgameshi, Enkidu-ja dhe Bota e Përtejme; Gilgameshi dhe demi qiellor dhe Vdekja e Gilgameshit. Përmbajtja që trajton [[Eposi i Gilgameshit|cikli i Gilgameshit]] do të rimerret më pastaj në më të vonën Epopeja e Gilgameshit të epokës babilonase, që ka mbijetuar në gjendje më të mirë<ref>Samuel Noah Kramer, (1952). "From the Tablets of Sumer", 133-135</ref>.
#Cikli Vajtim për Ur-in.

Midis zhanreve letrare të pranishme në letërsinë sumere është dhe ai i polemikave, i përbërë nga tekste në të cilët përballen dy entitete duke shfaqur arësyet për parapëlqimin e njërës apo tjetrës. Këtu hyjnë krijime si p.sh.: [[Vera (stinë)|vera]] dhe [[dimri]], bariu dhe bujku, [[argjendi]] dhe [[bakri]] e kështu me radhë. Bëhet fjalë për një zhanër shumë të dobishëm për të përmirësuar aftësitë gjuhësore dhe argumentuese të skribëve që i futeshin fushës dhe për transmetimin e përmbajtjeve didaktike. Ajo do të vazhdohej në shumë prej letërsive pasuese.

[[Letërsia]] Akade është letërsia antike e shkruar përkatësisht në dialektet asire dhe babilonase të gjuhës akade gjatë periudhës që zgjat nga Epoka e Mesme e Bronxit deri në Epokën e Hekurit (afërsisht nga shekulli i XXIII deri në [[Shekulli VI p.e.s.|shekullin e VI para K]].)<ref>''http://books.google.com/books?id=3dzgo7Ymey4C&printsec=frontcover&dq=Babylonian+and+Assyrian+Literature#v=onepage&q=&f=false''</ref><ref>Silvestro Fiore, Voices from the Clay: The Development of Assyro-Babylonian Literature. U. of Oklahoma Press.</ref>.

Gjatë periudhës akade është i shquar miti i Atrahasis-it, i cili përmban mitin e përmbytjes. Në [[Letërsia|letërsinë]] babilonase shquhet poema Enûma Eliš, që përshkruan [[krijimi]]n e botës<ref>Margueron, Jean-Claude (2002). "La literatura sumeria". Los mesopotámicos. Madrid: Cátedra. 84-376-1477-5.</ref>.

Një sasi e konsiderueshme e letërsisë babilonase u përkthye nga origjinalet sumere ashtu si dhe vazhdoi të jetë gjuha religjoze dhe ligjore. [[Fjalori|Fjalorë]], [[gramatika]] dhe përkthime interlineare u hartuan për tu përdorur nga studentët, ashtu si dhe komentarë mbi tekstet e vjetra si dhe shpjegime të fjalëve dhe frazave të errëta.

Kultura dhe letërsia asire erdhi nga [[Babilonia]], por edhe këtu kishte diferenca midis dy vendeve. Pak nga letërsia asire ishte origjinale dhe edukimi, i përgjithshëm në [[Babilonia|Babiloni]], ishte më së shumti i kufizuar në një klas në mbretërinë veriore.

[[Dialekti]] asir i akadishtes ishte veçanërisht i pasur në mbishkrimet mbretërore nga fundi i [[Shekulli XIV p.e.s.|shekullit të XIV para K]]. e në vazhdim, për shembull epikat e Adad-nārārī-t, Tukulti-Ninurta-s dhe Šulmānu-ašarēdu III  si dhe anale që kataloguan fushatat e monarkëve neo-asir. Epika historike mbretërore më e hershme është ajo e Zimri-Lim-it (1710–1698 para K.) të Mari-së. [[Letërsia]] e ngjashme nga periudha e mesme babilonase është ruajtur shumë pak me një epik fragmentare nga periudha Kasite, si ajo e Adad-šuma-uṣur-it dhe Nabû-kudurrī-uṣur-it të I dhe Marduk-ut<ref>Jack M. Sasson (2005). "Comparative Observations on the Near Eastern Epic Traditions". In John M. Foley. Companion to Ancient Epic. Wiley-Blackwell. fq. 221. verted-space> </ref>.

Kronika tradicionale dëshmohet për herë të parë në krijimet e hershme të Epokës së Hekurit që u referohen kohëve më të hershme, siç është Kronika e Mbretërve të Hershëm, Kronika Dinastike, Kronika P. dhe Historia Sinkronistike Asire. Një seri e 15-të kronikave Neo-Babilonase dhe Babilonase të Vona tregojnë periudhën që shkon nga Nabû-nasir-i (747–734 para K.) te Seleukus-i III Keraunus ([[243 p.e.s.|243]]–[[223 p.e.s.|223 para K.]])  dhe janë derivuar nga ngjarjet politike të përshkruar në ditarët astronomikë të [[Babiloni]]së.
[[Skeda:Hymn Iddin-Dagan Louvre AO8864.jpg|left|thumb|Hymn për Iddin-Dagan, një mbret sumer. Shkrim kuneiform sumer rreth 1950 para K.]]
Ekzemplarë të teksteve komike i zgjerojnë zhanret nga ai burlesque deri te satira dhe përfshijnë poema dashurie komike si dhe gjëagjëza. “Te pastruesit” është një rrëfenjë e mosmarrëveshjes mes një fshesaxhiu të pacipë dhe klientit të tij, një student kokëbosh që i jep leksione pastruesit në detaje qesharake mbi larjen e rrobave të tij, duke e detyruar pastruesin e irrituar që të mos humbas kohë duke e marr atë te [[lumi]]<ref>''[http://cdli.ucla.edu/cdlisearch/search/index.php?SearchMode=Text&txtID_Txt=P274721 UET 6/2, 414] {{Webarchive|url=https://archive.today/20121212130021/http://cdli.ucla.edu/cdlisearch/search/index.php?SearchMode=Text&txtID_Txt=P274721 |date=12 dhjetor 2012 }}''</ref>. Dialogu i Pesimismit qe parë si një saturnalie nga Bëhl-i, ku padroni dhe shërbyesi ndërrojnë rolet dhe si një burlesque nga Speiser-i, ku një padron idiot llomotit klishe dhe shërbëtori e përsërit. Lambert-i e konsideroi atë një adoleshent zbavitës i paqëndrueshëm me tendenca vetëvrasëse<ref>Benjamin R. Foster (1974). "Humor and Cuneiform Literature". JANES 6: 82.</ref>.

Teksti Aluzinnu-ja (“mashtruesi”, një lloj arlekini, kllouni ose palaçoje), i shtrirë në pesë fragmente nga periudha Neo-Asire shqetëson një individ me “karakter vrasësi” dhe që jeton duke zbavitur të tjerët me [[Parodia|parodi]], mimikëri dhe këngë skatologjike. Njeriu i Varfër i Nipur-it sjell një narrativë subversive të triumfit të të dobëtit mbi të fuqishmin<ref>J. S. Cooper (Jul 1975). "Structure, Humor, and Satire in the Poor Man of Nippur". Journal of Cuneiform Studies 27 (3): 163–174. doi:[[doi:10.2307/1359242|10.2307/1359242]].</ref> ndërkohë që qeni i Ninurta-Pāqidāt-it kafshon një tekst shkolle të një natyre trashanike<ref>A. R. George (1993). "Ninurta-Pāqidāt's Dog Bite, and Notes on Other Comic Tales". Iraq 55: 63–75. JSTOR [https://www.jstor.org/stable/4200367 4200367].</ref>.
[[Skeda:Instructions of Shurrupak, Sumerian proverb collection, c. 2400 BC - Oriental Institute Museum, University of Chicago - DSC07114.JPG|thumb|Udhëzimet e Shurrupak-ut, koleksion proverbash sumere, 2400 para K.]]
Një nga mitet më të famshëm ishte [[Eposi i Gilgameshit|Epi i Gilgameshit]], i cili fillimisht shfaqet në akadisht gjatë periudhës së Vjetër Babilonase si një epikë 1000 linjëshe e njohur nga fillimi i tij si šūtur eli šarrī, ‘‘Duke parakaluar gjithë mbretërit’’, i cili përmbledh disa nga tregimet e 5 rrëfenjave më të hershme të Versionit sumer. Një shumësi versionesh nga mesi deri nga fundi i mijëvjeçarit të II dëshmojnë për popullaritetin e tij. Versioni standard babilonas, ša naqba īmeru, ‘‘Ai që pa thellësinë’’, përmban mbi 3000 linja mbi njëmbëdhjetë tabela dhe një prozë meditimi mbi fatin e njeriut në të dymbëdhjetën, që ishte një përkthim fjalë për fjalë e tekstit sumer “Bilgames-i dhe Bota e përtejme”. Ai shtrihet në 73 kopje dhe i atribuohej njëfarë Sîn-lēqi-unninni<ref>A. R. George (2003). The Babylonian Gilgamesh Epic: Introduction, Critical Edition and Cuneiform Texts, Volume 1. Oxford University Press. fq. 22–33, 379.</ref> dhe i arranxhuar mbi një parim astronomik. Çdo ndarje përmban tregimin e një aventure të veçantë në karrierën e Gilgameshit, mbretit të Urukut. E gjithë historia është një produkt i përbërë dhe është e mundur që disa nga tregimet i janë shtuar artificialisht figurës qendrore.

Një tjetër epik ishte ajo e “krijimit”, Enûma Eliš, objekti i së cilës ishte glorifikonte Bel-Marduk-un duke përshkruar mosmarrëveshjen e tij me Tiamat-ën, [[dragoi]] i [[kaosi]]t. Në librin e parë, jepet një përmbledhje e [[Krijimi|krijimit të botës]] nga thellësia primordiale dhe lindjen e perëndive të dritës. Pastaj vjen tregimi i përballjes mes zotave të dritës dhe fuqive të errësirës dhe fitoren përfundimtare të Mardukut, i cili mbledh copat e Tiamat-ës për të formuar qiellin nga gjysma e trupit të saj dhe tokën nga tjetra. Marduku më tej renditi [[Ylli|yjet]] së bashku me [[dielli]]n dhe [[Hëna|hënën]] dhe u caktoi atyre ligjet që nuk duhej ti shkelnin kurr. Pas kësaj u krijuan [[bimët]] dhe kafshët dhe në fund [[njeriu]]. Marduku këtu zë vendin e Ea-s, që shfaqet si krijuesi në [[legjenda]]t më të hershme dhe që thuhej se kishte krijuar njeriun nga balta.

[[Legjenda]] e Adapa-s, njeriu i parë — një porcion i të cilit është gjetur zyrën regjistruese të mbretit egjiptian Akhenaton në Tell-el-Amarna — shpjegon origjinën e vdekjes. Adapa, ndësa po [[Peshkimi|peshkonte]], theu krahët e e erës së jugut dhe ndaj u çua para gjykatës së Anu-it në qiell. Ea i këshilloi atij që mos të hante apo të pinte gjë aty. Ai ndoqi këshillën e tij dhe kështu refuzoi ushqimin që do të kishte bërë atë dhe pasardhësit e tij të pavdekshëm.

Ndër legjendat e tjera të [[Babiloni]]së mund të përmënden ato të Namtar-it, demoni i [[Murtaja|murtajës]]; të Erra-s, [[Epidemia|epidemisë]]; të Etana-s dhe Anzu-së. Hadi, selia e Ereshkigal-it ose Allatu-së, ku kishte hyrë Nergal-i, e cila e inatosur nga një mesazh që i ishte dërguar asaj nga zotat e botës së sipërme, urdhëroi Namtar-in ti çante kokën. Ajo, gjithësesi, deklaroi se do ti bindej çdo kushti që do ti vendosej asaj dhe do ti jepte Nergal-it sundimin e tokës. Nergali kështu hoqi dorë dhe Allatu-ja u bë mbretëresha e botës së përtejme. Etana komplotoi me [[Shqiponja|shqiponjën]] për të fluturuar te qielli më i lartë. Porta e parë, ajo e Anu-së, u arrit suksesshëm, por në ngjitjen më tej te porta e Ishtarit, fuqia e shqiponjës mbaroi dhe Etana u rrëzua në tokë. Ashtu si për zotin e stuhisë Anzu, na thuhet se ai vodhi tabelat e fatit dhe kështu prerogativat e Enlilit. Zot pas zoti u urdhërua të gjurmohej dhe të rikuperoheshin ato, por duket se ato u rekuperuan më në fund vetëm nëpërmjet një strategjie.
[[Skeda:Sumerian God. Bull with man's head.jpg|left|thumb|234x234px|Perëndi sumere, në formën e një demi me kokë njerëzore]]
Magnituda e letërsisë së ogureve brenda korpusit akadian është e një veçantie dalluese e trashëgimisë së kësaj gjuhe. Sipas Oppenheim-it, 30% e gjithë dokumenteve nga kjo traditë janë të këtij zhanri<ref>W. Hallo (2009). The world's oldest literature: studies in Sumerian belles-lettres. Brill. fq. 7. 2–33, 379.</ref>. Ekzemplarë tekstesh oguri shfaqen gjatë periudhës së hershme të letërsisë akade, por e arrijnë maturinë e tyre herët në mijëvjeçarin e parë me formimin e versioneve kanonike. Të shquar ndërmjet tyre është Enuma Anu Enlil (ogure astrologjike), Šumma ālu (ogure tokësore),Šumma izbu (lindjet anomale), Alamdimmû (oguret fizionjomike) dhe Iškar Zaqīqu (oguret e ëndrrave). Është pikërisht mes këtij zhanri që edhe Sakikkū (SA.GIG) “Udhëzuesi Diagnostik” bën pjesë.

Praktika e ekstispicisë, parashikimi nëpërmjet të brendshmeve të kafshëve, u përkrye si një shkencë gjatë mijëvjeçarëve nga babilonasit dhe tekstet mbështetëse në fund u përmblodhën në një udhëzues monumental, Bārûtu, duke u shtrirë në 100 tabela dhe i ndarë në dhjetë kapituj<ref>Ulla Koch-Westenholz (2000). Babylonian Liver Omens: The Chapters Manzazu, Padanu, and Pan Takalti of the Babylonian Extispicy Series Mainly from Assurbanipal's Library. Museum Tusculanum. fq. 9.</ref>. Parashikimi, gjithësesi, i shtrirë në fusha të tjera me, psh. tekstet e vjetra babilonase të libanomacisë, që kanë të bëjnë me interpretimin e paralajmërimeve nga tymi i [[temjani]]t<ref>I. L. Finkel (1983). "A New Piece of Libanomancy". Archiv für Orientforschung 29: 50–57. anipal's Library. Museum Tusculanum. fq. 9.</ref>, duke qenë i tillë edhe teksti i ogurit të Bēl-nadin-šumi-t mbi shtigjet e fluturimit të zogjve, i hartuar gjatë periudhës së mbretit Kasit, Meli-Šipak, është një tjetër ekzemplar<ref>Nicla De Zorzi (2009). "Bird Divination in Mesopotamia - New Evidence From BM 108874". KASKAL: Rivista di storia, ambienti e culture del Vicino Oriente Antico 6: 91–94.</ref>.

Magjepsjet (ose yshtjet) formojnë një pjesë të rëndësishme të kësaj trashëgimie, duke mbuluar një gamë të gjerë ritualesh nga të shenjtit, Maqlû, "djegjen" për të kundërshtuar shtriganërinë, Šurpu, “shkrumbimin” për të kundërshtuar [[Mallkimi|mallkimet]], Namburbi, për të parandaluar oguret jo të mbarë, Utukkū Lemnūtu (në fakt bilingual), për të çliruar nga “Demonët e këqij” dhe Bīt rimki, ose “banjë shtëpie” purifikimi dhe ceremonia e zëvendësimit, te të rëndomtat, Šà.zi.ga, “zgjimi i zemrës”, fuqia e formulave magjike si dhe Zu-buru-dabbeda, “të kapësh ‘dhëmbin e karkalecit’”, një përmbledhje magjepsjesh kundër parazitëve të fushës<ref>A. R. George and Junko Taniguchi (2010). "The Dogs of Ninkilim, part two: Babylonian rituals to counter field pests". Iraq. LXXII: 79–148.</ref>.

Një zhanër veçanërisht i pasur i teksteve akade është ai i përfaqësuar nga emri “letërsi diturake”, megjithëse ka diferenca në mendimin që ka të bëjë se cilat punime përfshihen në të<ref name=":2">Victor Avigdor Hurowitz (2007). Richard J. Clifford, ed. Wisdom Literature in Mesopotamia and Israel. SBL. fq. xi–xiii, 37–51.</ref>. Një nga ekzemplarët më të hershëm është Dialogu mes një njeriu dhe zotit të tij vonë në periudhën e Vjetër babilonase. Ndoshta më e shquara është Poema e të drejtit që vuan (Ludlul bēl nēmeqi) dhe Teodicia babilonase. Të përfshirë në këtë grup janë një numër fabulash ose letërsia polemiste, në gjendje të ndryshme preservimi, si Bruka dhe Palma, [[Fabula]] e Shelgut, Nisaba dhe [[Gruri]] (kibtu), [[Kau]] dhe [[Kali]] (Inum Ištar šurbutum, “Kur ekzlatohet Ishtari”), [[Fabula]] e [[Dhelpra|dhelprës]] dhe [[Fabula]] e [[majmuni]]t kalërues<ref>Marianna E. Vogelzang (1991). "Some Questions About the Akkadian Disputes". In aG.J. Reinink and aH.L.J. Vanstiphout. Dispute poems and dialogues in the ancient and mediaeval Near East. Peeters. fq. 47.</ref>.

W. G. Lambert dhe të tjerë përfshijnë mjaft thënie dhe proverba (të dyja dygjuhëshe nga [[Babiloni]]a) së bashku me Vajtimi i vuajtësit me një lutës të Mardukut, Këshilltarët e Diturisë, Këshilltarët e një Pesimisti dhe Këshilla një princi në këtë zhanër. “Një dialog mes Šūpê-amēli dhe babait të tij” (Šimâ milka) është një pjesë letërsie diturake në formën e një debati në shtratin e vdekjes nga hinterlandi akad<ref name=":2" />. Ka gjithashtu, edhe përkthime akade të teksteve më të hershme sumere si Udhëzimet e Shuruppak-ut të cilat shpesh konsiderohet se i përkasin kësaj tradite.

[[Muzika]] u zhvillua në këtë rajon midis mijëvjeçarit të 4-t dhe të 3-të para K., e përdorur në tempujt sumerë, ku priftërinjtë këndonin hymne dhe psalme për perënditë. Këndimi liturgjik përbëhej nga responsorium-e —këngë që alternohej mes priftit dhe korit— dhe antifone —[[Kënga|këngë]] që alternohej mes dy koreve. Ata kishin mjaft instrumente si tigi ([[Flauti|flaut]]), balag-u (tambure), lilis-e (paraardhës i timpanit) algar-ë ([[lira]]), zagsal-ë (harpa) dhe adapa ([[defi]])<ref>Robertson, Alec dhe Stevens, Denis (2000). Historia general de la música I. De las formas antiguas a la polifonía. fq. 13-20. Madrid: Istmo. <nowiki>ISBN 84-7090-034-X</nowiki></ref>.

==== Egjipti i Lashtë ====
[[Skeda:Mastaba de Ptahchepsès.JPG|thumb|304x304px|Mastaba e Ptahchepses-it, dinastia V, në Abousir]]
Në [[Egjipti i lashtë|Egjipt]] u zhvillua një nga qytetërimet e para të mëdha me punime artistike të përpunuara dhe komplekse, të cilat supozojnë specializimin profesional të [[Artisti|artistëve]]/[[Artizanati|artizanëve]]. Arti i tij intesivisht religjoz dhe simbolik, me një strukturë dhe [[hierarki]] pushteti shumë të centralizuar, duke i dhënë një rëndësi të madhe konceptit religjoz të pavdekshmërisë, veçanërisht të faraonit, për të cilin u ndërtuan monumente të mëdhenj. Arti egjiptian zgjat që nga 3000 vjet para K. deri në pushtimin e Egjiptit nga [[Leka i Madh|Aleksandri i Madh]]. Gjithësesi influenca e tij vazhdoi në artin Koptik dhe atë [[Perandoria Bizantine|Bizantin]].

[[Arkitektura egjiptiane|Arkitektura]] karakterizohej nga monumentaliteti i tij, që krijohej nga përdorimi i blloqeve të mëdhenj prej guri, qemerit dhe kolonave solide. Të shquar janë monumentet funerale, me tre tipe kryesore: mastaba, varr me formë drejtkëndore; [[Piramidat egjiptiane|piramida]], e cila mund të ishte e shkallëzuar (Saqqarah) ose faqe lëmuar (Giza); dhe hipogjeu, varr nëntokësor (Lugina e mbretërve). Tjetër ndërtesë e madhe është tempulli, një kompleks monumental i paraprirë nga një shëtitore me sfinksa dhe obelisqe, të cilët ja lënë vendin dy kullave drejtuese dhe mureve trapezoidale, një hypaetros, një holl hipostil dhe një faltore. Në këtë lloj ndërtesash të njohur janë tempujt e Karnak-ut, Luxor-it, Philae-s dhe Edfu-së. Një tjetër tip tempulli është tempulli shkëmbor, i cili ka formën e një hypogeum-i, si në Abu Simbel dhe Deir el-Bahari.
[[Skeda:Pyramids of the Giza Necropolis.jpg|left|thumb|406x406px|Piramidat e nekropolit të Gizas]]
[[Piktura]] karakterizohej nga mbivendosja e planeve. Imazhet shpërfaqeshin në mënyrë hierarkike, do të thotë. faraoni tregohet më i madh se subjektet ose armiqtë e pranishëm në skenë. Egjiptianët i pikturonin kokën dhe gjymtyrët në profil, ndërsa [[Shpatulla e njeriut|shpatullat]] dhe [[Syri|sytë]] përballë. Artet e aplikuara u zhvilluan në mënyrë domethënëse në [[Egjipti i lashtë|Egjipt]], në veçanti punimi i drurit dhe metalit, më shembuj mjeshtëror si orenditë prej [[Cedra|cedri]] të zbukuruara me abanoz dhe fildish  të varreve në Egyptian Museum, ose pjesët e gjetura varrin e Tutankamunit, që janë të një cilësie të lartë artistike<ref>Azcárate (1983), fq. 29-34</ref>.
[[Skeda:Deir El Bahari - Hatshepsut, New Kingdom - panoramio.jpg|thumb|312x312px|Deir el Bahari, tempulli i Hatshepsut-it, mbretëria e re]]
[[Muzika]] egjiptiane ishte kryesisht me karakter fetar, me një protagonizëm të madh të këndimit vokal, ku u zhvillua një cikël vjetor festash çdo njëra prej të cilave kishte muzikën përkatëse –ashtu siç qenë më vonë liturgjia hebreje dhe e krishterë–. Mes instrumenteve të saj figuronin sistri, ser-i (dajria), ben-i (harpa), seba ([[flauti]]), sneb-i (trombeta) dhe met-i (klarineta). Me sa duket, kishin edhe një lloj organoje hidraulike si në varrin e Tutankhamun-it u gjetën trombeta [[argjendi]]<ref>Robertson, Alec dhe Stevens, Denis (2000). Historia general de la música I. De las formas antiguas a la polifonía. fq. 21-30. Madrid: Istmo. <nowiki>ISBN 84-7090-034-X</nowiki></ref>.

[[Letërsia]] egjiptiane ishte e para që zhvilloi një format letrar siç e njohim edhe sot: [[libri]]n<ref>Amelia Edwards. «[http://digital.library.upenn.edu/women/edwards/pharaohs/pharaohs-6.html The literature and religion of ancient Egypt] {{Webarchive|url=https://web.archive.org/web/20071020082547/http://digital.library.upenn.edu/women/edwards/pharaohs/pharaohs-6.html |date=20 tetor 2007 }}». Konsultuar më 29 gusht 2010</ref>. Një nga shfaqjet e saj më të rëndësishme është Historia e Sinuhe-s, një shërbëtor i Sesostris-it I, e cila daton në mesin e [[Shekulli XX p.e.s.|shekullit të XX para K]]. Më vonë shquhet Libri i të vdekurit, i shkruar në [[Papirusi]]n e Anit, i datuar rreth [[Shekulli XIII p.e.s.|shekullit të XIII para K]].

Ka shumë shembuj të letërsisë me “mësime” që përfshijnë Maksimat e Ptahotepit, Udhëzimet e Kagemni-t, Mësimet e mbretit Merikare, Udhëzimet e Amenemhat-it, Udhëzimet e Hardjedef-it, Mësimi Mbretëror dhe Udhëzimet e Amenemope-it<ref>Parkinson, R. B. (2002), Poetry and Culture in Middle Kingdom Egypt: A Dark Side to Perfection, London: Continuum, fq. 313–319. <nowiki>ISBN 0-8264-5637-5</nowiki></ref><ref>Simpson, William Kelly (1972), ed., The Literature of Ancient Egypt: An Anthology of Stories, Instructions, and Poetry, translations by R.O. Faulkner, Edward F. Wente, Jr., and William Kelly Simpson, New Haven and London: Yale University Press, fq. 159–200, 241–268. <nowiki>ISBN 0-300-01482-1</nowiki></ref>. Tekstet me mësime që kanë mbijetuar nga Mbretëria e Mesme janë dorëshkrime papirusi. Nga Mbretëria e Mesme nuk ka mbijetuar asnjë Ostraka. Dërrasa e drurit për të shkruar më e hershme, me një kopje të një teksti me mësime (konkretisht Ptahhotepit), daton nga Dinastia e XVIII<ref>Parkinson, R. B. (2002), Poetry and Culture in Middle Kingdom Egypt: A Dark Side to Perfection, London: Continuum, fq. 235–236. <nowiki>ISBN 0-8264-5637-5</nowiki></ref>. Ptahhotepi dhe Kagemni gjenden të dy në [[Papirusi]]n Prisse, i cili u shkrua gjatë Dinastisë së XII të Mbretërisë së Mesme<ref>Parkinson, R. B. (2002), Poetry and Culture in Middle Kingdom Egypt: A Dark Side to Perfection, London: Continuum, fq. 313–315. <nowiki>ISBN 0-8264-5637-5</nowiki></ref><ref>90-Simpson, William Kelly (1972), Simpson, William Kelly, ed., The Literature of Ancient Egypt: An Anthology of Stories, Instructions, and Poetry, translations by R.O. Faulkner, Edward F. Wente, Jr., and William Kelly Simpson, New Haven and London: Yale University Press, fq. 159–177. <nowiki>ISBN 0-300-01482-1</nowiki></ref>. I gjithë teksti Mësimet Mbretërore mbijeton vetëm në dorëshkrime nga Mbretëria e Re, megjithëse e gjithë pjesa e parë është ruajtur në një stele guri biografike nga Mbretëria e Mesme që përkujton zyrtarin e Dinastisë së XII, Sehetepibre<ref>Parkinson, R. B. (2002), Poetry and Culture in Middle Kingdom Egypt: A Dark Side to Perfection, London: Continuum, fq. 318–319. <nowiki>ISBN 0-8264-5637-5</nowiki></ref>. Punime e Merikare-së, Amenemhat-it dhe Hardjedef-it janë punime xhenuine të Mbretërisë së Mesme, por mbijetojnë në kopje më të vona të Mbretërisë së Re<ref>Parkinson, R. B. (2002), Poetry and Culture in Middle Kingdom Egypt: A Dark Side to Perfection, London: Continuum, fq. 313–314, 315–317. <nowiki>ISBN 0-8264-5637-5</nowiki></ref><ref>Simpson, William Kelly (1972), Simpson, William Kelly, ed., The Literature of Ancient Egypt: An Anthology of Stories, Instructions, and Poetry, translations by R.O. Faulkner, Edward F. Wente, Jr., and William Kelly Simpson, New Haven and London: Yale University Press, fq. 180, 193. <nowiki>ISBN 0-300-01482-1</nowiki></ref>.
[[Skeda:Tutankhamun scarab1.jpg|left|thumb|273x273px|Pektoral i Tutankhamunit, Dinastia XVIII]]
Udhëzimet e Amenemope-it janë një përpilim i Mbretërisë së Re.<ref>Simpson, William Kelly (1972), Simpson, William Kelly, ed., The Literature of Ancient Egypt: An Anthology of Stories, Instructions, and Poetry, translations by R.O. Faulkner, Edward F. Wente, Jr., and William Kelly Simpson, New Haven and London: Yale University Press, fq. 241. <nowiki>ISBN 0-300-01482-1</nowiki></ref>
[[Skeda:Ani LDM 82 87 88.jpg|thumb|333x333px|Pjesë nga Libri i të Vdekurit Ani, 1275 para K.]]
Punime madhore narrative nga Mbretëria e Mesme përfshijnë Rrëfenjën e oborrit të mbretit Keops, Mbreti Neferkare dhe Gjenerali Sasenet, Fshatari elokuent, Historia e Sinuhe-së dhe Rrëfenjën e lundërtarit anijembytur<ref>Parkinson, R. B. (2002), Poetry and Culture in Middle Kingdom Egypt: A Dark Side to Perfection, London: Continuum, fq. 294–299; <nowiki>ISBN 0-8264-5637-5</nowiki></ref><ref>Simpson, William Kelly (1972), Simpson, William Kelly, ed., The Literature of Ancient Egypt: An Anthology of Stories, Instructions, and Poetry, translations by R.O. Faulkner, Edward F. Wente, Jr., and William Kelly Simpson, New Haven and London: Yale University Press, fq. 15–76; <nowiki>ISBN 0-300-01482-1</nowiki></ref><ref>Erman, Adolf (2005), Ancient Egyptian Literature: A Collection of Poems, Narratives and Manuals of Instructions from the Third and Second Millennia BC, translated by Aylward M. Blackman, New York: Kegan Paul, fq. 14–52. <nowiki>ISBN 0-7103-0964-3</nowiki></ref>. Korpusi i rrëfenjave të Mbretërisë së Re përfshin Përballjen e Apepi-t dhe Seqenenre-së, Marrjen e Joppa-s, Rrëfenjën e princit fatkeq, Rrëfenjën e dy vëllezërve dhe Raportin e Wenamun-it<ref>Simpson, William Kelly (1972), Simpson, William Kelly, ed., The Literature of Ancient Egypt: An Anthology of Stories, Instructions, and Poetry, translations by R.O. Faulkner, Edward F. Wente, Jr., and William Kelly Simpson, New Haven and London: Yale University Press, fq. 77–158; <nowiki>ISBN 0-300-01482-1</nowiki></ref><ref>Erman, Adolf (2005), Ancient Egyptian Literature: A Collection of Poems, Narratives and Manuals of Instructions from the Third and Second Millennia BC, translated by Aylward M. Blackman, New York: Kegan Paul, fq. 150–175. <nowiki>ISBN 0-7103-0964-3</nowiki></ref>. Histori nga mijëvjeçari i I para K. të shkruara në gjuhën Demotike përfshijnë historinë e Stelas së Urisë (e vendosur në Mbretërinë e Vjetër edhe pse e shkruar gjatë Dinastisë Ptolemejane) dhe ciklet e tregimeve të shkurta nga periudha Ptolemejane dhe Romake që transformon figura të mirënjohura historike si Khaemweset (Dinastia e XIX) dhe Inaros-in (Periudha e Parë Persiane) në heronj legjendar fikshëni<ref>Gozzoli, Roberto B. (2006), The Writings of History in Ancient Egypt during the First Millennium BC (ca. 1070–180 BC): Trends and Perspectives, London: Golden House Publications, fq. 247–249; ISBN 0-9550256-3-X

për një tjetër burim mbi Stela-n e Urisë shiko Lichtheim, Miriam (1980), Ancient Egyptian Literature: Volume III: The Late Period, Berkeley and Los Angeles: University of California Press, fq. 94–95. ISBN 0-520-04020-1
</ref>. Kjo kontraston me shumë tregime të shkruara në gjuhën e vonë egjiptiane, autorët e së cilës shpesh zgjodhën perënditë si protagoniste dhe vendet mitologjike për ambjentim<ref>Simpson, William Kelly (1972), Simpson, William Kelly, ed., The Literature of Ancient Egypt: An Anthology of Stories, Instructions, and Poetry, translations by R.O. Faulkner, Edward F. Wente, Jr., and William Kelly Simpson, New Haven and London: Yale University Press, fq. 5–6. <nowiki>ISBN 0-300-01482-1</nowiki></ref>.
[[Skeda:Nebamun tomb fresco dancers and musicians.png|left|thumb|519x519px|Muzikante dhe kercimtare nga varri i Nebamunit. Dinastia XVIII.]]
Zhanri i “teksteve profetike” të Mbretërisë së Mesme, të njohur gjithashtu si “vajtime”, “diskutime” dhe “letërsi apoliptike”<ref>Simpson, William Kelly (1972), Simpson, William Kelly, ed., The Literature of Ancient Egypt: An Anthology of Stories, Instructions, and Poetry, translations by R.O. Faulkner, Edward F. Wente, Jr., and William Kelly Simpson, New Haven and London: Yale University Press, fq. 6–7; <nowiki>ISBN 0-300-01482-1</nowiki></ref><ref>Parkinson, R. B. (2002), Poetry and Culture in Middle Kingdom Egypt: A Dark Side to Perfection, London: Continuum, fq. 110, 193; <nowiki>ISBN 0-8264-5637-5</nowiki></ref><ref>Gozzoli, Roberto B. (2006), The Writings of History in Ancient Egypt during the First Millennium BC (ca. 1070–180 BC): Trends and Perspectives, London: Golden House Publications, fq. 283. <nowiki>ISBN 0-9550256-3-X</nowiki></ref>, përfshin punime të tilla si Paralajmërimi i Ipuwer-it, Profecia e Neferti-t dhe Mosmarrëveshja midis një njeriu dhe Ba-së (një lloj shpirti apo gjeniu vetiak) së tij. Ky zhanër nuk ka pararendës të njohur nga Mbretëria e Vjetër dhe nuk u krijuan përpilime origjinale në Mbretërinë e Re<ref>Morenz, Ludwid D. (2003), "Literature as a Construction of the Past in the Middle Kingdom", in Tait, John W., 'Never Had the Like Occurred': Egypt's View of Its Past, translated by Martin Worthington, London: University College London, Institute of Archaeology, an imprint of Cavendish Publishing Limited, fq. 103, 101–118, <nowiki>ISBN 1-84472-007-1</nowiki></ref>. Gjithësesi, punime si Profecia e Neferti-t kopjoheshin shpesh gjatë Periudhës Ramseside të Mbretërisë së Re<ref>Simpson, William Kelly (1972), Simpson, William Kelly, ed., The Literature of Ancient Egypt: An Anthology of Stories, Instructions, and Poetry, translations by R.O. Faulkner, Edward F. Wente, Jr., and William Kelly Simpson, New Haven and London: Yale University Press, fq. 6–7. <nowiki>ISBN 0-300-01482-1</nowiki></ref>, kur ky zhanër në Mbretërinë e Re u kanonizua por nuk u vazhdua<ref>Parkinson, R. B. (2002), Poetry and Culture in Middle Kingdom Egypt: A Dark Side to Perfection, London: Continuum, fq. 232–233. <nowiki>ISBN 0-8264-5637-5</nowiki></ref>. [[Letërsia]] egjiptiane profetike pësoi një rilindje gjatë Dinastisë Ptolemejane greke dhe periudhës romake të Egjiptit me punime si Kronikat Demotike, Orakulli i Qengjit, Orakulli i Qeramikës dhe tekste profetike që fokusohen te Nektaneb-i II ([[360 p.e.s.|360]]–[[343 p.e.s.|343 para K]]) si protagonist<ref>Gozzoli, Roberto B. (2006), The Writings of History in Ancient Egypt during the First Millennium BC (ca. 1070–180 BC): Trends and Perspectives, London: Golden House Publications, fq. 283–304; <nowiki>ISBN 0-9550256-3-X</nowiki></ref><ref>Parkinson, R. B. (2002), Poetry and Culture in Middle Kingdom Egypt: A Dark Side to Perfection, London: Continuum, fq. 233, <nowiki>ISBN 0-8264-5637-5</nowiki></ref> i cili aludon se ky zhanër u rilind në periudha pas Mbretërisë së Mesme dhe citon Depauw ([[1997]]: 97–9), Frankfurter ([[1998]]: 241–8), dhe Bresciani ([[1999]]). Me gjithë tekstet e mësimeve, këto diskutime janë grupuar me kategorinë e letërsisë diturake të Lashtësisë së Lindjes së Afërme<ref>Parkinson, R. B. (2002), Poetry and Culture in Middle Kingdom Egypt: A Dark Side to Perfection, London: Continuum, fq. 110. <nowiki>ISBN 0-8264-5637-5</nowiki></ref>.

Një shumëllojshmëri traditash tekstuale evoluan nga Tekstet origjinale të Piramidave: Tekstet e Qivureve (sarkofagëve) të Mbretërisë së Mesme<ref>Forman, Werner; Quirke, Stephen (1996), Hieroglyphs and the Afterlife in Ancient Egypt, Norman: University of Oklahoma Press, fq. 65–109. <nowiki>ISBN 0-8061-2751-1</nowiki></ref>, i ashtuquajturi Libri i të Vdekurit, Litanitë e Ra-ut dhe Amduat-i të shkruara në papiruse nga Mbretëria e Re deri në fund të [[Egjipti i lashtë|Qytetërimit të Lashtë Egjiptian]]<ref>Forman, Werner; Quirke, Stephen (1996), Hieroglyphs and the Afterlife in Ancient Egypt, Norman: University of Oklahoma Press, fq. 109–165. <nowiki>ISBN 0-8061-2751-1</nowiki></ref>.

Krahas glorifikimit të mbretërve<ref>Erman, Adolf (2005), Ancient Egyptian Literature: A Collection of Poems, Narratives and Manuals of Instructions from the Third and Second Millennia BC, translated by Aylward M. Blackman, New York: Kegan Paul, fq. 254–274. <nowiki>ISBN 0-7103-0964-3</nowiki></ref>, shkruheshin poema në nder të perëndive të ndryshme si dhe Nilit<ref>Erman, Adolf (2005), Ancient Egyptian Literature: A Collection of Poems, Narratives and Manuals of Instructions from the Third and Second Millennia BC, translated by Aylward M. Blackman, New York: Kegan Paul, fq. 137–146; 281–305. <nowiki>ISBN 0-7103-0964-3</nowiki></ref>.
[[Skeda:Amarna-char royal.jpg|thumb|306x306px|Atoni ndriçon karron mbretërore të Akhenatonit, Nekropoli i Amarnasit]]
Hymne dhe këngë të mbijetuara nga Mbretëria e Vjetër përfshijnë hymne të përshëndetjes së mëngjesit për perënditë në tempujt e tyre<ref>Erman, Adolf (2005), Ancient Egyptian Literature: A Collection of Poems, Narratives and Manuals of Instructions from the Third and Second Millennia BC, translated by Aylward M. Blackman, New York: Kegan Paul, fq. 10. <nowiki>ISBN 0-7103-0964-3</nowiki></ref>. Një cikël këngësh i Mbretërisë së Mesme dedikuar Senusret-it III (1878–1839 para K.) u zbuluan në El-Lahun<ref>Simpson, William Kelly (1972), Simpson, William Kelly, ed., The Literature of Ancient Egypt: An Anthology of Stories, Instructions, and Poetry, translations by R.O. Faulkner, Edward F. Wente, Jr., and William Kelly Simpson, New Haven and London: Yale University Press, fq. 279; <nowiki>ISBN 0-300-01482-1</nowiki></ref><ref>Erman, Adolf (2005), Ancient Egyptian Literature: A Collection of Poems, Narratives and Manuals of Instructions from the Third and Second Millennia BC, translated by Aylward M. Blackman, New York: Kegan Paul, fq. 134. <nowiki>ISBN 0-7103-0964-3</nowiki></ref>.

[[Kënga]] e Harpistit, [[lirika]] të gjetura në një gur varri të Mbretërisë së Mesme dhe në [[Papirusi|Papirus]]-in Harris 500 nga Mbretëria e Re, këndohej për të ftuarit në bankete formale<ref>Simpson, William Kelly (1972), Simpson, William Kelly, ed., The Literature of Ancient Egypt: An Anthology of Stories, Instructions, and Poetry, translations by R.O. Faulkner, Edward F. Wente, Jr., and William Kelly Simpson, New Haven and London: Yale University Press, fq. 297; <nowiki>ISBN 0-300-01482-1</nowiki></ref><ref>Erman, Adolf (2005), Ancient Egyptian Literature: A Collection of Poems, Narratives and Manuals of Instructions from the Third and Second Millennia BC, translated by Aylward M. Blackman, New York: Kegan Paul, fq. 132–133. <nowiki>ISBN 0-7103-0964-3</nowiki></ref>.

Gjatë mbretërimit të Akhenaton-it (1353–1336 para K.), u shkrua Hymni i Madh i Atonit— i ruajtur në varret e Amarnas, duke përfshirë varrin e Ay-së— i kushtuar Aton-it, perëndisë së diskut diellor të cilit gjatë mbretërimit të tij iu kushtua një patronazh ekskluziv<ref>Erman, Adolf (2005), Ancient Egyptian Literature: A Collection of Poems, Narratives and Manuals of Instructions from the Third and Second Millennia BC, translated by Aylward M. Blackman, New York: Kegan Paul, fq. 288–289; <nowiki>ISBN 0-7103-0964-3</nowiki></ref><ref>Foster, John Lawrence (2001), Ancient Egyptian Literature: An Anthology, Austin: University of Texas Press, fq. 1. <nowiki>ISBN 0-292-72527-2</nowiki></ref>. Simpsoni i krahason fjalët dhe sekuencën e ideve të këtij hymni me ato të [[Psalmi]]t 104 të [[Bibla|Biblës]]<ref>Simpson, William Kelly (1972), Simpson, William Kelly, ed., The Literature of Ancient Egypt: An Anthology of Stories, Instructions, and Poetry, translations by R.O. Faulkner, Edward F. Wente, Jr., and William Kelly Simpson, New Haven and London: Yale University Press, fq. 289. <nowiki>ISBN 0-300-01482-1</nowiki></ref>.

Vetëm një hymn poetik është ruajtur në shkrimin Demotik<ref>Tait, John W. (2003), "Introduction—'...Since the Time of the Gods'", in Tait, John,'Never Had the Like Oçurred': Egypt's View of Its Past, London: University College London, Institute of Archaeology, an imprint of Cavendish Publishing Limited, pp. 1–14, <nowiki>ISBN 1-84472-007-1</nowiki></ref>. Megjithatë, ka shumë shembuj të mbijetuar nga hymnet e Periudhës së Vonë Egjiptiane të shkruar në [[Hieroglifet|hieroglife]] në muret e tempujve<ref>Lichtheim, Miriam (1980), Ancient Egyptian Literature: Volume III: The Late Period, Berkeley and Los Angeles: University of California Press, fq. 104. <nowiki>ISBN 0-520-04020-1</nowiki></ref>.

Letrat më të vjetra private të njohura janë gjetur në një tempull mortor mbi [[Papirusi|papirus]] që daton në mbretërimin e Djedkare-Izezi-t (2414–2375 para K.) nga Dinastia e V<ref>Wente, Edward F. (1990), Meltzer, Edmund S., ed., Letters from Ancient Egypt, translated by Edward F. Wente, Atlanta: Scholars Press, Society of Biblical Literature, fq. 54. <nowiki>ISBN 1-55540-472-3</nowiki></ref>. Letrat më të shumta datojnë nga Dinastia e VI, kur fillon dhe nënzhanri epistolar<ref>Wente, Edward F. (1990), Meltzer, Edmund S., ed., Letters from Ancient Egypt, translated by Edward F. Wente, Atlanta: Scholars Press, Society of Biblical Literature, fq. 15, 54. <nowiki>ISBN 1-55540-472-3</nowiki></ref>.

Libri edukativ i Kemit, i datuar nga Dinastia e XI, përmban një list letrash me përshëndetje dhe narrativa me një fund në formë letre dhe terminologji të përshtatshme për tu përdorur në [[Biografia|biografitë]] përkujtuese<ref>Wente, Edward F. (1990), Meltzer, Edmund S., ed., Letters from Ancient Egypt, translated by Edward F. Wente, Atlanta: Scholars Press, Society of Biblical Literature, fq. 15. <nowiki>ISBN 1-55540-472-3</nowiki></ref>. Janë gjetur edhe letra të tjera nga periudha e hershme e Mbretërisë së Mesme që përdorin formula epistolare të ngjashme me ato të Librit të Kemit<ref>Wente, Edward F. (1990), Meltzer, Edmund S., ed., Letters from Ancient Egypt, translated by Edward F. Wente, Atlanta: Scholars Press, Society of Biblical Literature, fq. 55. <nowiki>ISBN 1-55540-472-3</nowiki></ref>. [[Papirusi]] Heqanakht, i shkruar nga një fermer fisnik, daton nga Dinastia e XI dhe përfaqëson disa nga letrat e njohura private më të gjata që janë shkruar në [[Egjipti i lashtë|Egjiptin e Lashtë]]<ref>Wente, Edward F. (1990), Meltzer, Edmund S., ed., Letters from Ancient Egypt, translated by Edward F. Wente, Atlanta: Scholars Press, Society of Biblical Literature, fq. 54–55, 58–63. <nowiki>ISBN 1-55540-472-3</nowiki></ref>.

Letërkëmbimi Satirik i [[Papirusi]]t Anastasi i I, i shkruar gjatë Dinastisë së XIX ishte një tekst pedagogjik dhe didaktik i kopjuar nga nxënësit në ostraka të shumta<ref>Wente, Edward F. (1990), Meltzer, Edmund S., ed., Letters from Ancient Egypt, translated by Edward F. Wente, Atlanta: Scholars Press, Society of Biblical Literature, fq. 98. <nowiki>ISBN 1-55540-472-3</nowiki></ref>.

Janë hequr paralele midis historisë ku ushtarët egjiptian hyjnë vjedhurazi në Jaffa, të fshehur në kosha, për të pushtuar qytetin në tregimin Marrja e Joppa-s dhe  hyrjes vjedhurazi në [[Troja|Trojë]] të Grekëve Mikenas, fshehur brenda kalit të Trojës<ref>Simpson, William Kelly (1972), Simpson, William Kelly, ed., The Literature of Ancient Egypt: An Anthology of Stories, Instructions, and Poetry, translations by R.O. Faulkner, Edward F. Wente, Jr., and William Kelly Simpson, New Haven and London: Yale University Press, fq. 81. <nowiki>ISBN 0-300-01482-1</nowiki></ref>. Marrja e Joppa-s është krahasuar edhe me tregimin arab të Ali Baba-s në Njëmijë e Një Netë<ref>Mokhtar, G. (1990), General History of Africa II: Ancient Civilizations of Africa(Abridged ed.), Berkeley: University of California Press, fq. 116–117; <nowiki>ISBN 92-3-102585-6</nowiki></ref><ref>Simpson, William Kelly (1972), Simpson, William Kelly, ed., The Literature of Ancient Egypt: An Anthology of Stories, Instructions, and Poetry, translations by R.O. Faulkner, Edward F. Wente, Jr., and William Kelly Simpson, New Haven and London: Yale University Press, fq. 81. <nowiki>ISBN 0-300-01482-1</nowiki></ref>. Është hamendësuar gjithashtu se Sinbad detari mund të ketë qenë frymëzuar nga historia e Rrëfenjës së detarit anijembytur<ref>Mokhtar, G. (1990), General History of Africa II: Ancient Civilizations of Africa (Abridged ed.), Berkeley: University of California Press, fq. 116–117. ISBN 92-3-102585-6</ref>.

=== Lashtësia Amerikane ===
[[Skeda:Ольмеки.Алтарь 5.JPG|thumb|Altari olmek i La Venta-s]]
Në një evolucion paralel me atë të popujve neolitikë evropianë, gjahtarë-mbledhësit e lashtë filluan të ushtronin bujqësinë rreth mijëvjeçarit të VII para K. –veçanërisht [[misri]]n– duke ngritur shoqëritë e para në rrafshnaltat e [[Meksika|Meksikës]], ku vërehet mbizotërimi i një klase priftërore , me njohuri të mëdha në [[Matematika|matematikë]] dhe [[Astronomia|astronomi]]. Gjetjet e para artistike janë të rreth 1300 vjetëve para K. në Xochipala (shteti Guerrero), ku u gjetën disa statuja argjile me gjallëri të madhe. Qytetërimi i parë [[Amerika Qendrore|mesoamerikan]] ishte ai olmek, i vendosur në provincat e Veracruz dhe Tabasco, ku veçohen skulpturat e gurit të një natyralizmi të lartë (Luftëtar, i gjetur në Santa Maria Uxpanapan), ose kokat monolitike vigane deri në 3,5 metra të larta. Zapotekët, të vendosur në Oaxaca, ndërtuan një kompleks të mrekullueshëm të Qytetit të Tempujve, në Monte Alban. Në [[Amerika Veriore|Amerikën e Veriut]] u dalluan kulturat Hohokam, Mogollon dhe Anasazi.

Në [[Peruja|Peru]] është dokumentuar ndërtimi i tempujve të mëdhenj përfshirë edhe para zbulimit të qeramikës, në mijëvjeçarin e III para K. (Sechin Alto, Kuntur Wasi). Dallohet Chavín de Huántar (900 para K.), kompleks religjoz i ndërtuar në faza të ndryshme me një strukturë U-je, me një shesh të shtruar me pllaka në reliev me figura [[Jaguari|xhaguarësh]] dhe kafshësh mitologjike, tempull i ndërtuar mbi tre kate galerishë, dhe një monolit qendror prej [[graniti]] të bardhë 4,5 metra i lartë. Në këtë rajon lindi industria tekstile, e cila është e para në botë, me fije të thurura në rreshta pothuaj prej 200 ngjyrash të ndryshme, ku veçohen mantelët prej leshi Paracas-i. Kultura të tjera të rëndësishme të rajonit ishin ajo moche dhe nazca – me gjeoglifet e saj enigmatike në Nazca–. Në zonën e [[Amazonas (Brazil)|Amazonave]] u veçua kultura barrankoide, me një qeramikë me vizatime të [[Gdhendja|gdhendura]], ashtu si kultura San Agustin në [[Kolumbia|Kolumbi]]<ref>Honour-Fleming (2002fq. 121-126.</ref>.

=== Lashtësia Afrikane ===
[[Skeda:Sculpture nok-Nigeria (1).jpg|thumb|Skulpturë e kulturës Nok, shek. VI para K. - shek. V pas K., Nigeri]]
[[Arti]] afrikan ka mbajtur gjithëmonë një karakter të theksuar magjiko-religjiz, i destinuar më shumë për rite dhe ceremoni të besimeve të ndryshme animiste dhe [[Politeizmi|politeiste]] afrikane, sesa për qëllime estetike, megjithëse ka edhe prodhime me shenja të qarta zbukuruese. Pjesa më e madhe e veprave të tyre janë prej druri, guri ose fildishi në maska dhe figura pak a shumë antropomorfike, me një stil tipik me kokë të madhe, trup të drejtë dhe gjymtyrë të shkurtra. U prodhua edhe qeramika, argjendaria dhe tekstili, ashtu si dhe objekte metalurgjike: [[hekuri]] njihej që nga [[Shekulli VI p.e.s.|shekulli i VI para K.]]. Prodhimi i parë i njëfarë rëndësie ishte kultura Nok, në mijëvjeçarin e I para K., e vendosur në veri të [[Nigeria|Nigerisë]] së sotme. Dallohen skupturat e terrakotës me figura njerëzore – në vend të vetëm kokës– ose kafshësh ([[Elefanti|elefantë]], [[Majmuni|majmunë]], [[Gjarpëri|gjarprinjë]]), me një ndjenjë të lartë natyraliste, duke treguar shprehjet e fytyrave të veçanta, me modele të ndryshme flokësh, në vend të gjerdanëve dhe byzylykëve. Në [[Sudani|Sudan]] u zhvilluan kulturat kerma dhe meroe, të karakterizuara nga ndërtimet e tyre monumentale prej balte, armët dhe qeramikën e saj. Në [[Etiopia|Etiopi]] u dalluan qyteti i Aksum-it, qendra e një mbretërie që e arriti apogjeun e saj në [[Shekulli IV|shekullin IV]]. Me një kulturë të shquar (u zhvillua një shkrim në gjuhën ge'ez si dhe një sistem monetar) janë për tu veçuar stelat e tij në formë shtyllash monolitike, me karakter funerar, deri në 20 metra të larta.<ref>Honour-Fleming (2002), fq. 127</ref>

=== Lashtësia e Azisë ===

==== Lashtësia Indiane ====
[[Arti Indian]] ka një karakter kryesisht fetar, duke shërbyer si mjet përçimi për besimet e veçanta që kanë përbërë Indinë: [[hinduizmi]], [[budizmi]], [[islamizmi]], [[Krishterimi|krishtërimi]], etj. Duhet të veçohet si karakter dallues i artit indian edhe përpjekja e tij për t'u integruar me natyrën, si përshtatje ndaj rendit universal, duke marrë parasysh që pjesa më e madhe e elementeve natyrorë ([[Mali (gjeografi)|male]], [[Lumi|lumenj]], pemë) kanë për indianët karakter të shenjtë.
* [[Qytetërimi i Luginës së Indusit|Kultura e Indusit]]: qytetërimi i parë i madh indian u zhvillua midis 2500 deri në 1200 vjet para K., e njohur sot nga gërmimet e kryera në [[1920]] nga sir John Marshall në [[Mohenjo-daro|Mohenjo-Daro]], qyteti antik që sheshet e njëpasnjëshme tregon një urbanizim të planifikuar, me ndërtesa publike të ndërtuara me tulla balte të pjekur. Me rëndësi të njëjtë janë gërmimet e kryera në Harappa, me mbetje qeramike, skulptura dhe mjete metalike ([[ari]], [[Argjendi|argjend]], [[Bakri|bakër]] dhe tunxh)<ref>Honour-Fleming (2002), fq. 60-64.</ref>.
*[[Skeda:Mohenjo-daro stupa view.JPG|thumb|Pamje e stupave te Mohenjo-daro-s|269x269px]]Periudha vedike ([[Shekulli XIII p.e.s.|shekujt e XIII]]-[[Shekulli VI p.e.s.|VI para K]].) dhe premaurya-s ([[Shekulli VI p.e.s.|shekujt e VI]]-[[Shekulli III p.e.s.|III para K]].): në këtë etapë hyjnë popujt arian, duke shfaqur besimet tradicionale indiane. Në [[Shekulli VI p.e.s.|shekullin e VI para K]]. shfaqen [[budizmi]] dhe [[Xhainizmi|jainizmi]], duke vendosur lidhje të ngushta me artin pers. Ekspedita në [[India|Indi]] e [[Leka i Madh|Aleksandrit të Madh]] ([[326 p.e.s.|326]]-[[325 p.e.s.|325 para K]].) i hapi rrugën kontakteve me artin helenik, duke u ngjizuar në format greko-budiste.
* [[Arti Mauryan]] ([[Shekulli III p.e.s.|shekujt e III]]-[[Shekulli II p.e.s.|II para K]].): dinastia Maurya, e besimit budist, zotëroi gjithë rrjedhën e mesme të Indusit dhe pjesën qendrore të gadishullit të Deccan-it. [[Arkitektura Maurjane|Arkitektura]] prej guri zëvendëson tullën, si në Pallatin e Aśoka-s në [[Pataliputra]]. Monumenti karakteristik i kësaj periudhe është stūpa, tuma funerare me karakter përkujtues, përgjithësisht të mbuluara me relieve me skena nga jeta e [[Buda|Buda-s]], si Stūpa e Sānchi-t.
* Arti i Gandhāra-s ([[Shekulli II p.e.s.|shekujt e II para K]].-[[Shekulli I|I pas K]].): arti i Gandhāra-s është i traditës greko-budiste, me ndikime helenike dhe sasanide, duke u dalluar për shpërfaqjen e direkte të imazhit të [[Buda|Buda-s]]. Evoloi tipologjia e stūpa-s, që është me kupol mbi një tambur cilindrik të vendosur mbi një bazë katrore, si ai i Kanisha-s, në Peshawar.
* Arti i Mathurā-s dhe Amarāvatī-t ([[Shekulli I|shekujt e I]]-[[Shekulli IV|IV]]): në qytetin e Mathurā-s, i vendosur në basenin e sipërm të Gangut, u zhvillua një shkollë artistike që u përhap në pjesën tjetër të Indisë dhe influencues i artit gupta. Stili Mathurā përziente elementet tradicionalë indian me motive greko-romane, pa dyshim na kanë mbijetuar pak përfaqësime të kësaj periudhe nga shkatërrimi i shkaktuar nga [[Ekspansioni islam|pushtimi islam]]. Arti i Amarāvatī-t gjithashtu ka ndikim greko-romak, siç dëshmojnë mbetjet e gjetura në Virapatnam (Pondicherry). Njëlloj si stilet paraardhëse, veprat e tij kryesore janë manastiret dhe stūpa-t, duke veçuar stūpa-n e madhe të Amarāvatī-t, prej 50 metrash e lartë<ref>Onians (2008), fq. 82-85.</ref>.
[[Skeda:Battle Scene Between Kripa and Shikhandi from a Mahabharata.jpg|left|thumb|448x448px|Skenë luftimi nga Mahabharata, ilustrim i shekullit XVII]]
[[Letërsia Indiane]] filloi rreth 2500 vjet para K., e shkruar në [[sanskrit]]isht. Shfaqja e saj e parë ishte letërsia vedike (e veda-ve, ‘të vërteta’), me shkrime të përqëndruar te besimi fetar dhe lufta, me një ton poetik dhe evokues i një bote magjike. Ndahet në tre grupe: Samhita ose ‘koleksionet’, që përfshijnë vetë Rigveda-n (hymne liturgjik me tema mitologjike, me një gjuhë poetike dhe ekzaltim të natyrshëm); Brāhman, gjithashtu me karakter liturgjik, por me shenja më esoterike, duke përfshirë Upaṇiṣad-et, e shkruara mbi doktrinat sekrete dhe që mendohet se është vepra e parë filozofike në Indi; dhe Sutra, një seri aforizmash mbi besimin, [[Gramatika|gramatikën]], [[Filozofia|filozofinë]] dhe aspekte të tjera të brahmanizmit. Në periudhën post-vedike (deri në [[Shekulli III p.e.s.|shekullin e III para K]].) lindën poemat e mëdha epike indiane: Mahabharata, që është vepra e tretë letrare më e gjatë në botë, me dyqind mijë vargje të përpiluar në 18 libra (ku veçohet Bhagavad-gītā), mbi legjendat dhe epopetë e [[Mitologjia hinduiste|mitologjisë hindu]], por me një sfond të fortë filozofik dhe moral; dhe Ramaiana, vepra e Valmiki-t, sintezë e re e poezisë dhe epopesë me elemente teologjike dhe filozofike<ref>Riquer-Valverde (2007), vol. I, fq. 13-16.</ref>.

[[Teatri]] indian e ka origjinën te Nāṭya-śāstra, libër i shenjtë i Brahma-s që ju komunikua njerëzve nga rishi Bharata Muni dhe ku flitet për këngën, kërcimin dhe mimikën. Përgjithësisht, tematika është e natyrës mitologjike, mbi historitë e perëndive dhe heronjve indian. Shfaqja është thelbësisht aktoriale, pa dekorime, duke dalluar vetëm veshjet dhe makiazhin. Ka modalitete të ndryshme: si Śakuntalā, prej shtatë aktesh dhe Mricchakaṭikā, prej dhjetë aktesh. Si [[dramaturg]]ë u dalluan Kālidāsa dhe Śūdraka<ref>Oliva-Torres Monreal (2002), fq. 18-19.</ref>.

[[Muzika Indiane]] mban një vulë të fortë eklektike për shkak të popujve të ndryshëm që u lidhën me nënkontinentin indian: vedat ruajtën meloditë prej vetëm dy notash; dravidët ruajtën muzikat dhe kërcimet më të përpunuara, të lidhura me kultet e fertilitetit; protomediterranët futën instrumente të reja, si magudhi, flauti i famshëm i magjepsësve të gjarprinjve; arianët futën hymnet religjoze të Veda-ve. Ṛig vedat («hymnet veda») e përbërë prej tre tipe intonacionesh: udatta (akut), anudatta (grave) dhe svarita (i mesëm). Sāma Veda («këngët e veda-ve») kaloi nga pesë në shtatë nota, duke përdorur përgjithësisht një tetrakord në meloditë vokale, që vazhdojnë akoma në zonat e [[Himalajet|Himalajave]]<ref>Robertson-Stevens (2000), fq. 31-39.</ref>.

==== Kina e Lashtësisë ====
[[Skeda:Terracota warriors 002.jpg|thumb|312x312px|Luftetarët prej terrakote, Xi'an, Kinë.]]
Arti kinez pati një evoluim më uniform se ai perëndimor, me një nuancë kulturore dhe estetike të përbashkët në etapat pasuese artistike, të shenjuara nga dinastitë e tij mbretëruese. Si shumica e artit oriental ka një ngarkesë të rëndësishme religjoze (kryesisht taoizmi, konfucianizmi dhe [[budizmi]]) dhe një përbashkim me natyrën. Në të kundërt të atij në Perëndim, kinezët vlerësonin njëlloj si kaligrafinë, qeramikën, mëndafshin ose porcelanin, ashtu dhe [[Arkitektura|arkitekturën]], [[Piktura|pikturën]] ose skulpturën, ndërkohë që është plotësisht i integruar në filosofí dhe kulturë.
* [[Dinastia Shang]] (1600-1046 para K.): vihet në dukje për objektet dhe skulpturat në bronz, veçanërisht vazot e dekoruara me relieve dhe maskat si dhe statujat antropomorfike, si gjetjen e zbuluara në zonën e [[Chengdu]]-së, në rrjedhën e sipërme të Jangce-së, rreth 1200 vjet para K. Janë gjetur mbetje arkeologjike të qyteteve të ndryshme në zonën e Henan-it, me mure dhe me një rrjetë drejtkëndore, si në Zhengzhou dhe Anyang. Në këto vendbanime janë gjetur gjithashtu varre me pjesë të pasura armësh,  stoli dhe vegla të ndryshme në bronz, nefrite, fildish dhe materiale të tjera.
* [[Dinastia Zhou]] (1045-[[256 p.e.s.|256 vjet para K]].): duke evoluar deri në artin Shang, Zhou-të krijuan një stil dekorativ dhe ornamental figurash të stilizuara dhe dinamike, duke e vazhduar punën në [[Bakri|bakër]]. Një pushtim nomad në vitin 771 para K. fragmentoi perandorinë në mbretëri të vogla, periudhë në të cilën lulëzoi [[bujqësia]] dhe metalurgjia, duke shfaqur stile artistike vendore të ndryshme në të ashtuquajturën Periudha e mbretërive luftuese. U shfaq taoizmi dhe konfucianizmi, që e influencuan së tepërmi artin. Dallohet punimi i nefritit, të dekoruar me relieve si dhe u shfaq llaku.
* [[Dinastia Qin]] ([[221 p.e.s.|221]]-[[206 p.e.s.|206 vjet para K]].): [[Kina]] e bashkuar nën mbretërimin e Qin Shi Huang, për të shmangur pushtimet e jashtme ndërtoi Murin e Madh, me 2.400 kilometa gjatësi dhe një mesatare prej 9 metrash lartësi, me kulla roje prej 12 metrash lartësi. Bie në sy gjetja e madhe arkeologjike e Ushtrisë prej terrakote të Xian-it ([[210 p.e.s.|210 vjet para K]].), e vendosur në brendësi të Mauzoleut të Qin Shi Huang-ut. Është e përbërë nga qindra statuja terrakote luftëtarësh në përmasa natyrore, duke përfshirë [[Kali|kuaj]] dhe qerre të ndryshme, me natyralizëm dhe saktësi të lartë në fizionomi dhe detaje.
* [[Dinastia Han]] ([[206 p.e.s.|206 vjet para K]].-[[220|220 pas K]].): epoka e paqes dhe prosperitetit, u fut [[budizmi]] që pati një përhapje të ngadaltë por përparuese. U dallua për kapelat funerare, me statuja me flatra dhe [[Luani|luanë]], [[Tigri|tigra]] dhe kuaj. [[Piktura]] u përqendrua në temat e oborrit perandorak, fisnikëve dhe funksionarëve me një shije konfucianiste të solemnitetit dhe virtytit moral. Janë gjithashtu për tu veçuar relievët në tempujt dhe dhomat e ofertave, përgjithësisht të dedikuara motiveve konfucianiste, në një stil linear me thjeshtësi të madhe.
*[[Skeda:Mawangdui LaoTsu Ms2.JPG|left|thumb|432x432px|Pjesë nga një doreshkrim Taoist, shekulli II para K.,Dinastia Han, e zbuluar në varrin e Mawangdui, Provinca Hunan, Kinë]]Periudha e gjashtë dinastive ([[220]]-[[618]]): u përhap më gjerësisht [[budizmi]], duke ndërtuar tempuj të mëdhenj me statuja kolosale të [[Buda|Buda-s]] (Yungang, Longmen). Së bashku me këtë besim të ri si dhe falë rrugës së [[mëndafshi]]t, u huazuan ndikime të ndryshme nga perëndimi aziatik. Në [[Piktura|pikturë]] u formuluan gjashtë parimet, të shpallura nga Xie He në fillim të shekullit të VI si dhe filloi kaligrafia artistike me figurën legjendare të Wang Xianzhi-së<ref>Honour-Fleming (2002), fq. 267-276.</ref>.
[[Letërsia]] kineze filloi me vepra të natyrës fetare dhe filozofike, duke u shfaqur në [[Shekulli X p.e.s.|shekullin e X]] dhe [[Shekulli V p.e.s.|të V para K]]. me të ashtuquajturit Pesë Klasikët: Li-Ki-u, përmbledhje ritualesh dhe zakonesh që u zgjeruan më vonë, duke u lidhur në qind vëllime; King-u i I, [[Manuale|manual]] parashikimi i bazuar në domethënien e tetë trigramave, i atribuar perandorit mitik Fu Xi; Shu-king-u, kronikë e shkruar në një gjuhë formale dhe ceremoniale që do të ishte tipike e prodhimit letrar kinez; Shi King-u (Klasiku i poezisë), përmbledhje poemash; dhe Ch'uen-tsieu, kronika e parë e datuar (722-[[481 p.e.s.|481 vjet para K]].). Rreth [[Shekulli V p.e.s.|shekullit të V para K]]. u krijuan veprat kryesore të mendimit kinez, përmbledhje të mëdha të [[Filozofia|filozofisë]] dhe moralit: Lùn Yǔ-ja (Përmbledhje letrare) të [[Konfuci]]t dhe Tao te king-ut (Libri i Tao-s) të Lao Tse-së. Pati shumë jehonë edhe [[Arti i Luftës]] së [[Sun Tzu|Sun Tzu-së]]. Në [[Dinastia Han|epokën Han]] u shfaq një zhanër i ri, që qe [[poezia]] me karakter didaktik të ndërlidhur me një kompozim muzikor, ndërkohë që në prozë u dallua She-ki-u(Kujtimet historike) të Ssê Ma-ts'ien-it<ref>Riquer-Valverde (2007), vol. II, fq. 835-838.</ref>.

[[Muzika]] kineze është pentatonike (me pesë nota), në të kundërt të sistemit heptatonik perëndimor (me shtatë nota). Nga periudha paradinastike ka prezencë të instrumenteve të ndryshme, si ch'ing-u (guri i zëshëm), hsüan-i (flauti), ku-ja (tamburi) dhe chun-i(zilja). Nga [[Dinastia Shang|epoka Shang]] është Shih Ching-u (Libri i këngëve), që përmbledh krijime muzikore që nga 1600 deri në [[600 p.e.s.|600 para K]]. Gjatë [[Dinastia Zhou|dinastisë Zhou]] u vendosën bazat e muzikës tradicionale kineze, të përmbledhura në Lü Shih Ch'un Ch'iu(Analet e Z. Lü) të Lü Buwei-t ([[239 p.e.s.|239 vjet para K]].): mbi një “ton bazë” (huang chung) nga një kallam [[Bambuja|bambuje]], rrodhën tone më akut duke shkurtuar një të tretën e tubit të mëparshëm, duke nxjerr pesë nota: king, shang, chiao, chih, yü. Instrumentet kryesore ishin: pien-ch'ing-u (carillon me gurë nefriti), pien-chung-u (zilkat), sheng-u (organo tub bambuje), p'ai-hsiao (flauti i panit ose siringa) dhe ch'in-i (citara)<ref>Robertson-Stevens (2000), fq. 59-72.</ref>.

==== Japonia e Lashtësisë ====
[[Skeda:Nihon Shoki Yoshida Tenri.jpg|thumb|Kapitulli Epoka e Zotave nga Kronikat e Japonisë, Nihon Shoki jindai-kan)|323x323px]]
Arti japonez ka qenë shenjuar nga ishulloriteti i tij, edhe pse me intervale ka huazuar ndikimin e qytetërimeve kontinentale, mbi të gjitha të [[Kina|Kinës]] dhe Koresë. Pjesa më e madhe e artit të prodhuar në [[Japonia|Japoni]] ka qenë e tipit religjoz: nga besimi shintoist, tipikisht më japonez, i formuar rreth [[Shekulli I|shekullit të I]], iu shtua [[budizmi]] rreth [[Shekulli V|shekullit të V]], duke farkëtuar një sinkretizëm fetar që do të vazhdonte deri sot.
* Periudha Jōmon (5000-[[200 p.e.s.|200 para K]].): gjatë mesolitit dhe neolitit u prodhuan instrumente prej kocke dhe gurësh të lëmuar, qeramika dhe figura antropomorfe. [[Japonia]] ndenji e izoluar nga kontinenti, prandaj gjithë prodhimi i saj qe vendor, edhe pse i një rëndësie të vogël. Duhet shenjuar se qeramika Jōmon është më e vjetra që u prodhua nga njeriu, e bërë me dorë dhe dekoruar me skalitje dhe stampuar me litarë<ref>Onians (2008), fq. 46-47.</ref>.
* Periudha Yayoi ([[200 p.e.s.|200 para K.]]-[[200|200 pas K]].): që nga [[Shekulli I|shekulli i I]] filloi të hynte qytetërimi i kontinentit për shkak të lidhjeve me [[Kina|Kinën]] dhe Korenë. Në këtë epokë u përhap një lloj varrimesh tumore me dhomë duke zbukuruar cilindrat e terrakotës, me figura njerëzore dhe [[Kafsha|kafshë]]. Qeramika prodhohej me torno.
*[[Skeda:Manyoshu Aigami vol9 p2.jpg|left|thumb|324x324px|Detaj nga Koleksioni i 10000 gjetheve (Man'yōshū), Volumi 9, Aigami edition, më i hershëm se 1185-a, Japoni]]Periudha Kofun ([[200]]-[[600]]): dallohet për varrimet e mëdha të perandorëve Ōjin ([[200]]-[[310]]) dhe Nintoku ([[310]]-[[399]]), ku shfaqen stoli, armë, qeramika dhe disa figura terrakote të quajtura haniwa. Në këtë periudhë takojmë mostrat e para të [[Piktura|pikturës]] japoneze (varret e Kyūshū, [[Shekulli V|shekujt e V]]-[[Shekulli VI|VI]]; varreza mbretërore e Otsuka-s). Për sa i përketë arkitekturës religjoze, duhet dalluar tempulli i Isa-s<ref>Onians (2008), fq. 88-89.</ref>.
[[Letërsia]] japoneze ka një ndikim të fortë kinez, mbi të gjitha ngaqë adoptuan shkrimin kinez. Dëshmia më e vjetër e ruajtur është Kojiki (Tregime të gjërave të vjetra), një lloj historie universale e oborrit mitik dhe teogonik. Tjetër dëshmi e rëndësishme është Nihonshoki (Analet e Japonisë). [[Poezia]] përfaqësohet nga Manyoshu (Koleksioni i dhjetë mijë gjetheve), [[Antologjia|antologji poetike]] e shenjave të ndryshme, me varietet të madh tematik dhe stilistik, duke redaktuar autorë të ndryshëm mes të cilëve dallohen Otomo Yakamochi dhe Yamanoue Okura<ref>Riquer-Valverde (2007), vol. II, fq. 843.</ref>.

[[Muzika]] japoneze i pati shfaqjet e saj të para te honkyoku-t («pjesët origjinale»), që shkojnë deri në [[Shekulli XIX p.e.s.|shekullin e XIX para K]]., ashtu si dhe min'yō-ja, këngë popullore japoneze. Ritet shintoiste kishin kore që recitonin një dredhje të ngadaltë të shoqëruar nga flauti i bambusë (yamate-bue) dhe kitara me 6 tela (yamato-goto). Modaliteti kryesor muzikor dhe kërcimi shintoist është kagura, mbi mitin e Amaterasu-së, perëndeshës së diellit. Ekzekutohet me instrumentet e përmendura dhe të tjerë si hichiriki (oboe-ja) dhe tamburët si o-kakko-i dhe o-daiko-i<ref>Robertson-Stevens (2000), fq. 87-89</ref>.
[[Skeda:Aboriginal Art Australia(2).jpg|thumb|235x235px|Art shkëmbor aborigjen, Kakadu National Park, Australi]]

=== Oqeania e Lashtësisë ===
Arti oqeanik dallohet për shumësinë e territoreve ishullore që shenjojnë [[Oqeani Paqësor|Oqeanin Paqësor]], ku dallohen ishujt e [[Australia|Australisë]] dhe  [[Zelanda e Re|Zelandës së Re]] si dhe tre zona kryesore ishujsh dhe arqipelagësh: Polinezia, Melanezia dhe Mikronezia. [[Kultura]] e parë e zhvilluar në zonë qe ajo lapita-se (1500-[[500 p.e.s.|500 para K.]]), e lindur në [[Kaledonia e Re|Kaledoninë e Re]] dhe e shtrirë në Guinenë e Re dhe Polinezinë perëndimore (ishujt Salomon, [[Vanuatu]], [[Fixhi]], [[Tonga]] dhe [[Samoa]], kryesisht). Karakterizohet nga qeramika e dekoruar me motive të dhëmbëzuara të bëra me krehëra ose dhëmbë, ashtu si objektet prej obsidiane dhe guackash. Midis viteve [[500 p.e.s.|500 para K]]. dhe [[500|500 pas K]]. vazhdoi kolonizimi drejt Mikronezisë, Melanezisë dhe Polinezisë lindore (ishujt Sociedad, Marquesas, Ishulli i Pashkës, [[Hawaii|Hawai]]), megjithëse në këto faza të para nuk janë gjetur gjurmë të shumta, përveç disa veglave dhe rruazave, kryesisht prej guackash. Në [[Australia|Australi]] dallohen pikturat shkëmbore, që janë mjaft skematike, deri në gjeometrike<ref>Onians (2008), fq. 50-51.</ref>.

=== Arte të tjera ===
'''Arti hitit''': populli hitit banoi në gadishullin e Anatolisë, në [[Armenia|Armeni]] dhe në [[Siria|Siri]], midis mijëvjeçarit të III dhe të II para K. Huazoi ndikime mesapotamike dhe, nga vetë ndikoi artin pers, minoik dhe etrusk. [[Arkitektura]] e tij ishte monumentale, me pallate të paraprirë nga shëtitore me skulptura sfinksësh, si në Boğazköy, ku shfaqen edhe relieve të ndryshme me skena luftrash dhe gjuetie. Veçohen skulpturat e Karkemish-it dhe Tell-Halaf-it (Siri).
[[Skeda:Hitit Müzisyenleri.JPG|thumb|228x228px|Muzikantë Hitit në muzeun arkeologjik të Stambollit]]

'''Arti fenikas''': popull me traditë të shquar detare, i kushtuar kryesisht [[Tregtia|tregëtisë]], lundruan gjatë gjithë [[Deti Mesdhe|Mesdheut]] dhe [[Afrika veriore|veriut të Afrikës]], duke themeluar qytetin e Kartagjenës në [[Tunizia|Tunizinë]] aktuale. Tejçuan ndikimin e artit lindor gjatë gjithë [[Deti Mesdhe|Mesdheut]]. Veçohen skulpturat e tij me ndikim asir dhe egjiptian, me njëfarë ngurtësimi arkaik dhe mungesë natyraliteti. Arti fenikas u përhap edhe në shumë zona të tjera të [[Deti Mesdhe|Mesdheut]], veçanërisht në [[Qiproja|Qipro]], [[Sardenja|Sardenjë]] dhe Ibiza.

'''Arti skith''': i quajtur edhe «arti i stepave», është arti që i përket popujve nomadë të stepave euro-aziatike, kryesisht mes mijëvjeçarit të II dhe të I para K. Arti i tij ishte më së shumti i bartshëm, i lehtë për t'u transportuar duke qenë se ishte prodhuar nga një popull nomad. Lidhur me metalurgjinë, u veçuan objekte në bronz, [[Hekuri|hekur]] dhe metale të çmuara ([[Arma|armë]], mburoja, fibula, rripa, stoli), ashtu si dhe punime në dru, kockë, [[Lëkura|lëkurë]], pëlhura dhe tapete. Në punimet e tij dallohen motivet e kafshëve, me gjasa me origjinë totemike. Arti skith ndikoi te popujt gjermanikë, [[vikingët]] dhe paleokristianët.
[[Skeda:Dama de elche.jpg|left|thumb|208x208px|Dama e Elche-s]]

'''Arti i lashtë iberik''': u zhvillua në Gadishullin Iberik në të njëjtën kohë me kulturën La Tène, kryesisht në [[Andalusia|Andaluzi]] dhe në zonën lindore të gadishullit, dhe, në masë më të vogël, në Pllajën Qendrore si dhe në jug të [[Franca|Francës]]. [[Arkitektura]] bazohet te muret e baltës, me sistem qemeresh, duke krijuar harqe dhe kupola false duke afruar rreshtat. Qytetet zakonisht ndërtoheshin në akropole, si në Azaila, Ullastret dhe Olérdola. U zhvillua dukshëm skulptura, duke theksuar tipologjinë e “damave”, si ato të Elche-s, Baza-s dhe Cerro de los Santos-it. Gjithashtu ishte tipike shfaqja e kafshëve ([[Kali|kuaj]], dema, [[Luani|luanë]]), disa me karakter antropoid, si “Bicha de Balazote”.
[[Skeda:Sphynx in Persepolis Shiraz.jpg|thumb|Sfinks në basoreliev që dekoron pallatin e madh të Darit në Persepolis|257x257px]]

'''Arti pers''': Në [[Perandoria e Persisë|Persi]] u zhvillua një kulturë e rëndësishme nën mbretërimin e [[Dinastia|dinastive]] të rëndësishme: akemenide ([[560 p.e.s.|560]]-[[331 p.e.s.|331 vjet para K]].) dhe ajo sasanide ([[226]]-[[640|640 pas K]].). [[Arkitektura]] perse bashkoi format mesopotamike me ato egjiptiane, duke përdorur për herë të parë gurin në pallatet e mëdha si në Suza, [[Persepolisi|Persepolis]] dhe Pazargada, ku lindi për herë të parë përdorimi i dritares (në ndryshim nga ndriçimi nga lartë i përdorur deri atëherë), dhe ku dallohen sallat e mëdha ose apadanat, me kolona me lartësi të madhe dhe kapitele zbukuruese. Në epokën sasanide u ngritën pallate (Ktesifoni, Firuzabad-i) me sisteme harqesh me kupola mbi trungje si dhe një portik ose iwan me hark të madh të hapurn në një oborr, që do të ndikonte [[Arti Islam|artin islam]]. Në skulpturën perse veçohen relievet, në gur ose qeramikë të lëmuar me skena luftëtarësh, luftues me përbindësha ose [[Kafsha|kafshë]] si dema dhe [[Luani|luanë]]<ref>Onians (2008), fq. 80-81.</ref>.
[[Skeda:Treasury Petra Jordan.jpg|left|thumb|Imazh nga qyteti nabatean i Petra-s në Jordani]]

'''Arti nabaten''': popull me origjinë semite që banuan në zonën siro-palestineze midis [[Shekulli VI|shekujve të VI]] dhe [[Shekulli II p.e.s.|të II para K]]., dallohet veçanërisht qyteti i Petrës, i vendosur midis grykave të maleve, ku janë gjetur tempuj të ndryshëm, pallate dhe varre të gërmuara në shkëmb, të stilit helenistik. Midis tyre dallohet “Jazneh Firaun” («thesari i faraonit»), me një fasad monumentale me pronao hekzastil dhe fronton, ashtu si dhe pjesa e sipërme me një tholos të rrumbullakët si dhe dy ndërtime anësore me gjysëm-frontone.

'''Arti i lashtë hebre''': hebrenjtë u vendosën në [[Palestina|Palestinë]] në [[Shekulli XIII p.e.s.|shekullin e XIII para K]]. Ata përthithën ndikimin e artit egjiptian, fenikas dhe mesopotamik, ashtu si dhe atij helenistik më vonë. Sipas besimit të tyre ndaloheshin imazhet, për rrjedhojë edhe pjesa më e madhe e artit të tyre zbukurues. Në [[Arkitektura|arkitekturë]], ka dëshmi të madhështisë së Tempullit të [[Jerusalemi]]t, që fatkeqësisht nuk ka mbërritur deri në ditët e sotme. Përveç këtyre u dalluan [[sinagoga]]t, përgjithësisht me plan bazilikal dhe fasada trepjesësh, si në tempujt sirian. Në letërsinë hebreje veçohet [[Bibla]] (Tanakh-u ose [[Besëlidhja e Vjetër|Testamenti i Vjetër]], i quajtur edhe [[Torah|Tora]], [[ligji]]), dokument i rëndësishëm jo vetëm fetar, por edhe letrar, i hartuar midis [[Shekulli X p.e.s.|shekujve të X para K]]. dhe [[Shekulli II|të II pas K]]. në stile dhe zhanre të ndryshme (historik, legjendar, mitologjik, poetik, profetik, diturak dhe epistolar). Më vonë u hartua Mishna, Talmudi dhe [[Kabala]]<ref>Riquer-Valverde (2007), vol. I, fq. 25-36.</ref>.

=== Arti klasik ===
Artikulli kryesor: Arti dhe kultura klasike

Quhet art klasik<ref group="Sqarime">I rrjedhur nga latinishtja classicus («i klasits të parë»), termi «klasik» i referohet periudhës së artit grek i përfshirë mes atij arkaik dhe helenistik, duke vlerësuar si arti me më shumë kreativitet i historisë së artit grek. Kështu, termi mbeti si sinonim i kreativitetit, shkëlqimit, i epokës më të mirë të çdo stili artistik, prandaj stile të shumtë përgjatë kohës kanë pasur një fazë të quajtur “klasike”. Heinrich Wölfflin, për shembull, i referohet artit klasik për të folur për Rilindjen italiane. Chilvers (2007), fq. 207.</ref> arti i zhvilluar në [[Greqia e lashtë|Greqinë]] dhe [[Roma e lashtë|Romën e Lashtë]], përparimet shkencore si dhe teknike dhe të rendit estetik sollën në historinë e artit një stil të bazuar në natyrë dhe te qenia njerëzore, ku mbizotëronte harmonia dhe ekuilibri, racionaliteti i formave dhe volumeve, si dhe një ndjesi imitimi («mimesis») të natyrës që vendosën bazat e artit perëndimor, në një formë të tillë që rikthimi në format klasike ka patur një konstante përgjatë historisë në qytetërimin perëndimor.

==== Greqia ====
[[Skeda:Erechtheum porch.jpg|thumb|312x312px|Llozha e kariatideve, Erekteu i Akropolit të Athinës]]
''Artikulli kryesor'': Arti i Greqisë së Lashtë

Në [[Greqia e lashtë|Greqi]] u zhvilluan shfaqjet kryesore artistike që kanë shenjuar evolucionin e artit perëndimor. Pas disa fillimeve ku u veçuan kulturat minoike dhe mikenase, arti grek u zhvillua në tre periudha: arkaike, klasike dhe helenistike. I karakterizuar nga natyralizmi dhe përdorimi i arsyes në masa dhe proporcione, si dhe me një ndjenjë estetike të frymëzuar nga natyra, arti grek qe pika e nisjes së artit të zhvilluar në [[Evropa|Evropë]].

Në [[Arkitektura|arkitekturë]] u dalluan tempujt, ku u pranëvendosën tre rende ndërtues: dorik, jonik dhe korintik. Ishin ndërtime prej guri mbi një bazament (krepis), me ose pa portik (ose me portik përpara dhe mbrapa, do të thotë amfiprostil), me ose pa kolona (që mund të ishin ballore, anësore, ose mund të rrethonin gjithë ndërtesën, në këtë rast të quajtur peripter), si dhe kurora përgjithësisht në formën e frontoneve, ku bie në sy friza, e dekoruar kryesisht me relieve skulptorike. Bie në sy, veçanërisht kompleksi i [[Akropolis|Akropolit]], me tempullin dorik të Partenonit dhe jonikët Erekte dhe Nike Aptera. Vepra të tjera të rëndësishme ishin [[Teatri]] i Epidaurit dhe Fanari i Lisikratit, si dhe u zhvillua [[urbanistika]] nëpërmjet Hipodamit të Miletit.
[[Skeda:Kouros anavissos2.jpg|left|thumb|395x395px|Kouros-i i Kroisos-it, mermer Parian, rreth 530 para K.]]
[[Skeda:Amazzone ferita, copia romana da originale di policleto del 430 ac. circa, inv. 2272.JPG|thumb|440x440px|Amazona e plagosur, kopje romane e origjinalit të Poliklet-it, 430 para K.]]
Në skulpturë mbizotëroi shfaqja e [[Trupi i njeriut|trupit njerëzor]], duke u bazuar në harmoninë e përmasave. Në epokën arkaike u krijuan forma të ngurta dhe skematike, me ekspresivitet të lartë, duke veçuar një buzëqeshje të fytyrës së quajtur “buzëqeshja egjinetike” për të patur shfaqjet në figurat e Tempullit të Afaia-s në [[Egjina (Ishull)|Egjina]]. Janë tipike të kësaj periudhe statujat nudo të atletëve (kouros) dhe vajzave të veshura (kore). Në [[Shekulli V p.e.s.|shekullin e V para K]]. (i quajturi «shekulli i [[Perikliu]]t») u formua klasicizmi, që ngriti në përsosmëri kanonin mbi përmasat e trupit njerëzor, me natyralizëm më të madh dhe një studim animik në shprehjen e figurës së përfaqësuar. U dalluan veçanërisht veprat e Mironit, Fidias dhe Polikletit. Në një fazë të dytë klasiciste, u thye qetësia natyrore në mënyrë që të theksonte shprehjen, që çon në një shprehje më tragjike dhe  të ankthshme, si e perceptojmë në veprat e Skopas-it, Praksitelit dhe Lisipit. Së fundi, në periudhën helenistike proporcionet dhe harmonia i lënë vendin mbingarkimit dhe sinuozitetit, dinamizmit të dhunshëm të formës dhe shprehja patetike e ndjenjave, si te [[Laokoonti]] dhe Demi Farnez, po ashtu vazhduan format klasike në vepra si Venusi i Milos dhe Nike-ja e Samotrakës.

[[Piktura]] u zhvillua mbi gjithë qeramikën, në skena të përditshme ose me tematikë historike apo mitologjike. Zakonisht vendosen dy epoka, në funksion të teknikës së përdorur në modelet e qeramikës së pikturuar: «figura të zeza mbi një sfond të kuq» (deri në [[Shekulli VI p.e.s.|shekullin e VI para K]].) dhe «figura të kuqe mbi një sfond të zi» (që nga [[Shekulli VI p.e.s.|shekulli i VI para K]].). Megjithëse nuk ka gjetje të shumta të arritura deri më sot, referohen burimet historike mbi emra të ndryshëm piktorësh grekë, si Zeusi, Apelesi, Parrasi, Eufranori, Polignoti etj<ref>Azcárate (1983), fq. 64-74.</ref>.

[[Letërsia]] greke arriti ndër majat më të larta, duke vendosur bazat e letërsisë perëndimore. U konfiguruan zhanret letrarë ([[Poezia epike|epika]], [[lirika]] dhe [[drama]]tika), duke qenë baza argumentuese e veprave të saj besimi dhe [[mitologjia]]. Nga fillimet e traditës gojore (epopeja), lindi [[letërsia]] e shkruar me zhvillimin e [[Alfabeti grek|alfabetit grek]] rreth [[Shekulli VIII p.e.s.|shekullit të VIII para K]].. [[Mitologjia Greke|Mitet greke]] ishin një shkrirje e elementeve indo-gjermanike dhe mesdhetare, me një shije të veçantë estetike që do t'i sillte poezisë. Në fillim, [[Mitologjia Greke|mitet greke]] ishin histori të treguara sipas traditës gojore dhe që konsideroheshin të besueshme, ndryshe nga sot, kur “[[miti]]” është sinonim i [[Legjenda|legjendës]], fantazimit me [[Poezia epike|epikën]] dhe [[Poezia|poezinë]], [[miti]] kaloi në letërsi, kryesisht me figurën e [[Homeri]]t dhe veprave të tij të mëdha: [[Iliada]] dhe Odisea. [[Poezia]] u dallua nga lirika korale që shprehte ndjenjat kolektive, si perceptoheshin në veprën e [[Hesiodi]]t, Pindarit, Safos dhe Anakreontit. U zhvillua edhe proza, mbi të gjitha në zhanrin historik, ku u dallua [[Herodoti]], [[Tuqididi]] dhe [[Ksenofoni|Ksenofonti]]; oratoria, e përfaqësuar nga [[Demosteni]], [[Platoni]] dhe [[Aristoteli]]; dhe [[fabula]], e praktikuar nga [[Ezopi]].<ref>Lladó-García (1999), fq. 23-27</ref>.
[[Skeda:0 Laocoon Group - Museo Pro Clementino (Vatican).jpg|left|thumb|Laokonti me fëmijët, kopje romake mermeri sipas një origjinali helenistik rreth. 200 para K., gjetur në banjot e Trajanit]]
Në [[Greqia e lashtë|Greqi]] lindi [[teatri]], i perceptuar si «arti dramatik», ku së bashku me një tekst (ku mbizotëron dialogu, baza e përfaqësimit skenik), ndërhyjnë edhe aktorët, skenografia, dritat dhe efektet zanore, veshjet, makiazhi etj., ndërkohë që është thelbësore prania e një publiku që shikon spektaklin. [[Teatri]] grek evoloi nga ritualet antike fetare (komos); rituali kaloi në mit dhe, nëpërmjet «mimesis-it», u shtua edhe [[fjala]], duke lindur [[Tragjedia antike greke|tragjedinë]]. Nga ana tjetër, [[publiku]] kaloi nga ndjekja e ritit në një vëzhgues të [[Tragjedia|tragjedisë]], e cila mbajti përbërësin edukativ, të tejçimit të vlerave, ashtu si dhe pastrimin e ndjenjave («catarsis-i»). Më tej lindi [[komedia]], me përbërësin kryesor satirën dhe kritikën politike e shoqërore, duke kaluar më vonë në temat e zakoneve dhe personazheve arketipe. Duke shfaqur së tejmi mimikën dhe farsën. [[Dramaturg]]ët kryesor grekë ishin: [[Eskili]], [[Sofokliu]] dhe [[Euripidi]] në [[Tragjedia|tragjedi]], ndërsa në [[Komedia|komedi]] u dallua [[Aristofani]] dhe Menandri.<ref>Oliva-Torres Monreal (2002), fq. 27-52.</ref>

[[Muzika]] greke është e panjohur në plan auditiv, kështu që se si mund të ishte e kemi idenë vetëm nga dokumentet e shkruara. Grekët shkruan [[Muzika|muzikë]] me gërmat e alfabetit, por nuk dihet sa zgjaste nota, për të cilën nuk njihet ritmi. Një nga modalitetet e para qe [[ditirambi]], i lidhur me kultin e Dionisit. Teatri dhe rrëfimet epike këndoheshin, megjithëse kanë humbur anotacionet muzikore kanë mbetur si dokumente të shkruara. Në [[Greqia e lashtë|Greqi]] për herë të parë në botë u studiua [[muzika]] në formë shkencore: [[Pitagora]] e lidhi me matematikën dhe shkroi traktate teorike mbi të, duke qenë i pari Aristokseni në [[Shekulli IV p.e.s.|shekullin e IV para K]]. Instrumentet kryesore të përdorura në Greqi ishin: [[lira]], citara, aulosi, siringa, tipe të ndryshme tamburesh –si për shembull timpani–, krotali, cimbali, sistri etj.<ref name="Robertson-Stevens 2000">Robertson-Stevens (2000), fq. 143-161.</ref> Greqia qe vendi i parë ku kërcimi konsiderohej një art, duke pasur një [[Muza|muzë]] të dedikuar ndaj saj: Terpsikoren. Gjurmët e para vijnë sërisht nga kulti i Dionisit, ndërkohë që ishte te tragjeditë (kryesisht ato të [[Eskili]]t), ku u zhvilluan si teknikë, në lëvizjet ritmike të korit<ref name="Robertson-Stevens 2000"/>.

==== Roma ====
[[Skeda:Flickr - …trialsanderrors - The Colosseum, Rome, Italy, ca. 1896.jpg|thumb|306x306px|Koloseu i Romës]]
Me një precedent të qartë etrusk, arti romak përthithi një ndikim të madh nga ai grek. Falë shtrirjes së [[Perandoria Romake|Perandorisë Romake]], arti klasik greko-roman arriti gati në të gjitha cepat e [[Evropa|Europës]], [[Afrika veriore|Afrikës veriore]] dhe Lindjes së Afërme, duke vendosur bazën evolutive artit të ardhshëm të zhvilluar në këto zona.

[[Arkitektura]] u dallua për karakterin e saj praktik dhe utilitar: si inxhinierë dhe ndërtues të mëdhenj romakët u dalluan në arkitekturën civile, me ndërtimin e rrugëve, [[ura]]ve, ujësjellësve dhe veprave urbanistike, ashtu si dhe tempuj, pallate, teatro, amfiteatro, cirqe, terma, harqe triumfi etj. Sistemit arkitekturor grek i shtuan përdorimin e harkut dhe kupolës. Përdorën rendet arkitekturore greke, të cilëve i shtuan rendin toskan, me shtylla të lëmuara dhe kapitele me kollarina dhe ekin me një abak katror. Ndër veprat e saj kryesore mund të kujtohen [[Koloseumi|Koloseu]], Panteoni i Agripas, Teatri i Meridas, Maison Carrée i Nimes-it, Termat e Karakallës, Ujësjellësi i Segovias, Harku i Kostandinit, Kulla e Herkulit etj.
[[Skeda:Statue-Augustus.jpg|left|thumb|309x309px|Statuje apoteoze e Augustit]]

Skulptura, e frymëzuar nga ajo greke, u përqëndrua njëlloj te figura njerëzore, por me më shumë realizëm, nuk i shqetësohej se tregonte difektet që injoroheshin nga idealizimi skulpturor grek. Një zhanër shumë i përhapur qe busti, me detajim të madh dhe besnikëri në lineamente, të perceptueshme në përdorimin e trapanit për të prodhuar dritëhije dhe në bërjen e bebes së syrit. Më të idealizuara janë bustet e [[perandor]]ëve, të realizuar në tre versione: togata, si patric; thorakata, si ushtarak; dhe apoteozik, si zot. U dallua veçanërisht relievi, në tema historike apo fetare, siç shikojmë në Ara Pacis-i i [[Augusti]]t, te Harku i [[Titus Kuinktius Flamininus|Titos]] dhe te Kollona [[Trajan]]e.

[[Piktura]] është e njohur mbi të gjitha nga mbetjet e gjetura në Pompei, ku perceptohen katër stile: zbukuruesi ose inkrustacioni, që imiton veshjet në mermer; arkitektonik, kështu i quajtur për arkitekturat e ngjashme; ornamentali, me arkitektura fantastike, kurora dhe kupidë; dhe fantastiku, përzierje e dy të mëparshmëve me [[Peizazhi|peizazhe]] imagjinare, forma të ndryshme arkitektonike dhe skena mitologjike. U dallua edhe mozaiku, në opus sectile, në forma gjeometrike, opus tesellatum, me pjesë të vogla që formojnë skena figurative, si Flijimi i Ifigjenisë në Ampurias ose Beteja e Isos në [[Napoli]]<ref>Azcárate (1983), fq. 76-88.</ref>.
[[Skeda:Fresco with eggs, birds and bronze dishes, from the Praedia of Julia Felix in Pompeii, Naples National Archaeological Museum (14865525153).jpg|thumb|299x299px|Natyrë e qetë në afresk nga Pompei]]

[[Letërsia]] romake përthithi si pjesa tjetër e arteve, ndikimin grek, nga i cili përshtatën teknikën dhe zhanret; risia kryesore latine qe koncepti i “stilit” që romakët aplikuan në veprat e tyre. Edhe pse prodhimi i saj nuk qe i një cilësie të lartë (në aspektin estetiko-letrar), vepra e autorëve latinë ka ushtruar një ndikim të madh në letërsinë perëndimore, nga paraprirja e [[Letërsia|letërsisë]] së krishterë dhe mesjetare si dhe për shkak se [[Gjuha latine|latinishtja]] qe pararendësja e gjuhëve popullore të folura më vonë në shumë vende të [[Evropa|Europës]]. Kultivuan po ashtu zhanret e grekëve, duke veçuar në poezi [[Lukreci]]n, [[Vergili|Virgjilin]], Horacin dhe Ovidin; në prozë, Petronin dhe Apuleun; në oratori [[Ciceroni]]n dhe Senekën; në [[Historiografia|historiografi]], Salustin, [[Tacitus|Tacitin]] dhe [[Tit Livi]]n<ref>Lladó-García (1999), fq. 48-53.</ref>.

[[Teatri]] romak përthithi ndikimin grek, megjithëse fillimisht rrodhi nga spektaklet antike etruske, që përzienin artin skenik me [[Muzika|muzikën]] dhe kërcimin: kemi kështu ludiones-it, aktorë që kërcenin nën ritmin e tibiae-ve –një lloj aulos-i–; më vonë, me shtimin e muzikës vokale, lindën histriones-it (që do të thotë “balerinë” në gjuhën etruske), që përzien këngë dhe mima (saturae, origjina e satirës). Me sa duket, qe Liv Androniku (me origjinë greke), i cili në [[Shekulli III p.e.s.|shekullin e III para K.]] futi në këto spektakle rrëfimin e një historie. Koha e lirë romake ndahej midis ludi circenses (cirku) dhe ludi scaenici ([[teatri]]), duke mbizotëruar në këtë të fundit mima, kërcimi dhe këndimi (pantomima). Si autorë u veçuan Plauti dhe Terenci<ref>Oliva-Torres Monreal (2002), fq. 55-71.</ref>.

[[Muzika]] romake na është e panjohur, njësoj si ajo greke. Vetëm [[Ciceroni]] flet pak për të në shkrimet e tij. Me sa duket, epoka me më shumë shkëlqim qe sundimi i [[Neroni]]t, që përkrahu [[Muzika|muzikën]] (po ashtu luante [[Lira|lirën]]). [[Muzika]] romake kaloi në [[Kisha|kishën]] e krishterë primitive.

== Arti mesjetar ==
''Artikulli kryesor'': Arti mesjetar
[[Skeda:Byllis-01-Alb.jpg|thumb|258x258px|Rrënojat e bazilikës paleokristiane të Bylisit]]

=== Arti i Europës Mesjetare ===
Rënia e [[Perandoria Romake|Perandorisë Romake]] të Perëndimit shenjoi fillimin në [[Evropa|Evropë]] të Kohës së Mesme, etapë me njëfarë rënieje politike dhe shoqërore, pas fragmentimit të Perandorisë në shtete të vogla dhe mbizotërimin shoqëror të fisnikërisë së re ushtarake. Koha e Mesme përfshiu feudalizimin e gjithë territoreve që përpara administroheshin nga nga burokracia perandorake. Arti klasik do të interpretohej nga kulturat e reja mbizotëruese, me origjinë gjermanike, ndërkohë që besimi i ri, [[Krishterimi|krishtërimi]], do të prekte pjesën më të madhe të prodhimit artistik mesjetar.

==== Arti paleokristian ====
[[Skeda:Mosaik (Lin).jpg|left|thumb|248x248px|Mozaik paleokristian nga shekulli VI në Lin të Pogradecit]]
Art paleokristian quhet arti i kryer nga ndjekësit e parë të kësaj feje të re, fillimisht në formë të fshehtë, ndërkohë që përndiqeshin nga pushteti perandorak, për të kaluar më vonë, pas konvertimit në [[Krishterimi|krishtërim]] të perandorit [[Kostandini i Madh|Kostandin]], për të qenë stili zyrtar i perandorisë. Format klasike u riinterpretuan për të shërbyer si mjet shprehjeje i besimit të ri zyrtar dhe u prodhua një fragmentim i stileve sipas zonave gjeografike.

Në [[Arkitektura|arkitekturë]], shfaqjet e para do të prodhoheshin në mjedisin e varrezave ose “katakombeve”, që shërbyen si vende mbledhjeje për [[Krishterimi|të krishterët]] e devotshëm të përndjekur. Me ligjërimin e besimit të saj, u dallua si tipologji [[bazilika]], përshtatje e ndërtesës romake me të njëjtin emër që kaloi nga funksioni civil në atë fetar. Përgjithësisht kishte tre pjesë: një atrium hyrës, trupin e bazilikës, të ndarë në tre navata, dhe presbiteri, ku vendosej altari. Dallohen bazilikat e Shën Pjetrit në [[Vatikani|Vatikan]], San Giovanni në Laterano, San Lorenzo dhe San Clemente në [[Roma|Romë]] si dhe San Apolinari në Ravena.
[[Skeda:Palazzo corsini alla lungara, atrio e scalone, sarcofago paleocristiano con urne e uccelli.JPG|thumb|339x339px|Sarkofag paleokristian në Palazzo Corsini, Romë]]
[[Arti pamor|Artet figurative]] filluan rrugëtimin e artit mesjetar, dukshëm fetar, duke i dhënë rëndësi simbolizmit të skenave të shfaqura mbi realizmin narrativ ose karakterit të tij estetik. Në skulpturë dallohen sarkofagët, që evoluan nga dekorimi i thjeshtë zbukurues me strygiles deri te shfaqja e skenave në friza. [[Piktura]] u dha mbi të gjitha në katakombe, me skena fetare dhe alegorike si dhe lindi miniatura, ilustrimi i dorëshkrimeve, me dy shkolla kryesore: helenistiko-aleksandrinia dhe siriania. Pati një rol të rëndësishëm mozaiku, që mori një zhvillim të madh duke arritur të ndikojë artin bizantin; shembujt më të mirë gjenden në Santa Maria Maxhore në [[Roma|Romë]] si dhe San Apollinare dhe San Vitale i Ravenës.<ref>Azcárate (1983), fq. 96-102.</ref>

[[Letërsia]] e krishterë u zhvillua në latinisht dhe greqisht, kryesisht me qëllime didaktike dhe propagandistike të besimit të ri. Ishin vepra praktike, pa qëllime estetike, me qëllim moralizues. Në një moment të parë u dallua përpunimi i [[Besëlidhja e Re|Testamentit të Ri]], i shkruar në greqisht, me tri pjesë kryesore: [[Ungjilli|katër ungjijtë]] (Mateu, [[Ungjilli i Markut|Marku]], Luka, Gjoni), korpusi epistolar (letrat e [[Pali|Shën Palit]] dhe [[Apostulli|apostujve]] të tjerë) si dhe Apokalipsi i Shën Gjonit. Në vazhdimsi lindën një seri shkrimesh apologjetë të quajtur Etërit e Kishës: Atenagora, [[Origjeni]], [[Klementi i Aleksandrisë]], Eusebi i Çezaresë etj. Me konvertimin e [[Krishterimi|krishtërimit]] në fenë zyrtare të Perandorisë lindi një tendencë më letrare, më e përpunuar dhe më retorike, ku u dallua Shën Bazili i Madh, Shën Gjon Krisostomi dhe [[Gregori i Naciancusit|Shën Gregori i Naxianxës]]. Midis ekzegjetëve latinë u dalluan [[Tertuliani]], Laktanci, Prudenci, [[Jeronimi|Shën Jeronimi]] (përkthyes i [[Bibla|Biblës]] në [[Gjuha latine|latinisht]], që e quajti Vulgata) dhe, veçanërisht, [[Agostini|Shën Agustini]]<ref>Riquer-Valverde (2007), vol. I, fq. 138-144.</ref>.

[[Muzika]] e krishterë e hershme ishte trashëgimtare e romakes, ashtu si dhe liturgjisë hebraike. [[Mesha]] këndohej në mënyrën korale. Në [[Shekulli IV|shekullin e IV]] [[Ambrozi|Shën Ambrozi]] futi këndimin ambrozian, ondulacion vokal pa ritëm si dhe kërcime midis notave. Më tutje, papa [[Papa Gregori I|Gregori i I i Madh]] krijoi këndimin gregorian ([[Shekulli VII|shekulli i VII]]), me një linjë melodike të vazhduar, në formën e meshore (missalis romanum). Ekzistojnë tre stile këndimi gregorian, që klasifikohen sipas këndimeve me tone të ndryshme që këndohen me rrokje:: kur kishte një ton për rrokje quhej stil “silabik”; nga dy deri në pesë tone për rrokje quhej “neumatik”; dhe nga gjashtë e më shumë tone për rrokje quhej “melismatik”<ref>Beltrando-Patier (1996), fq. 36-67.</ref>.
[[Skeda:Mausoleo di Teodorico, Ravenna..jpg|thumb|273x273px|Mauzoleu i Teodorikut të Madh në Ravena]]

==== Arti gjermanik ====
Pushtimi i [[Perandoria Romake|Perandorisë Romake]] nga popujt gjermanikë solli copëzimin e territorit në mbretëri të ndryshme, ku popujt pushtues u kthyen në klasë sunduese, kështu që kultura romake mbeti te klasat e ulëta. Kjo bashkëjetesë kulturore gjeneroi shfaqjen e gjuhëve popullore si dhe krijimin e entiteteve të reja politike dhe kulturore që u fuqizuan përgjatë Mesjetës deri në formimin e kombësive të ndryshme ekzistuese në botën perëndimore.

Shfaqjet e para arkitektonike të këtyre popujve ishin të një rëndësie të ulët, për shkak të varfërisë së materialeve të përdorur si dhe mungesës së një programi konstruktiv për hapjen e krahëve. Zakonisht përfitohej nga strukturat dhe materialet romake, duke përgjithësuar përdorimin e harkut me sest të plotë (gjysëmrrethor) dhe kupola. Dallohen ndërtimet ostrogote në [[Italia|Itali]], si Mauzoleu i [[Teodoriku i Madh|Teodorikut]] në Ravenë. Në skulpturë u dallua relievi, si ata në Poitiers në [[Franca|Francë]] apo Cividale në [[Italia|Itali]]. [[Piktura]] u zhvillua në miniaturë, siç shikojmë në sakramentarët e Luxeuil dhe Gelasiano ([[Vatikani|Vatikan]]).

Mes popujve gjermanikë vlen të veçohen visigotët, të vendosur në Gadishullin Iberik, të cilët zhvilluan një stil të tyrin të një rëndësie të madhe. [[Arkitektura]] dallohej nga përdorimi i gurëve të gdhendur, harkut patkua kali dhe kupolës, ashtu si dhe kupolat vozë ose kupolat kroçerë. U zhvilluan tre tipe [[kisha]]sh: bazilikale me tre navata (San Juan de Baños, në [[Provinca Palencia|Palencia]]), me një navatë me dhoma anësore (San Pedro de la Mata, në [[Provinca Toledo|Toledo]]) dhe me kryq grek (Santa Comba de Bande, në Orense). Në skulpturë, duhet veçuar inkorporimi i skulpturave figurative në [[kisha]], mbi të gjitha friza dhe kapitele, si në Quintanilla de las Viñas ([[Provinca Burgos|Burgos]]) dhe San Pedro de la Nave ([[Provinca Zamora|Zamora]]). U dallua edhe argjendaria, mbi të gjitha kurorat dhe kryqet, si ato që gjenden në thesaret e Guarrazar dhe Torredonjimeno<ref>Azcárate (1983), fq. 103-110.</ref>.

==== Arti pre-romanik ====
[[Skeda:Première Bible de Charles le Chauve - f386v.jpg|thumb|322x322px|Miniaturë karolinge nga Atelieja e abatit Saint-Martin de Tours, viti 840]]
Quhet kështu pasi stile të shumëfishta u zhvilluan në [[Evropa|Evropë]] që nga kurorëzimi i [[Karli i Madh|Karlit të Madh]] (viti [[800]]) deri rreth vitit [[1000]], ku shfaqja e romanikut do të përhapte një stil të vetin të njëtrajtshëm përgjatë gjithë kontinentit evropian. Kjo ishte thjesht një formë për të përfshirë një seri stilesh të pavarur dhe me pak ose aspak faktor të përbashkët, me lidhjen e vetme të qenit paraardhës të ndërkombtarizimit të romanikut.

* '''Arti karoling''': kurorëzimi i [[Karli i Madh|Karlit të Madh]] supozohej në një farë mënyre si restaurim i [[Perandoria Romake|Perandorisë Romake]], që solli një rilindje kulturore dhe një rikthim të parë te kultura klasike si burim frymëzimi, megjithëse me ngjyresa të [[Krishterimi|fesë së krishterë]]. [[Arkitektura]] karolinge u bazua në përdorimin e shtyllës në vend të kollonës, me harqe sest të plotë dhe mbulime në dru ose kupola vozë. Shembuj të tillë janë Capilla Palatina de Aquisgrán dhe manastiret benediktine si Sankt Gallen, Fulda dhe Corvey. Skulptura u prodhua mbi të gjitha në fildish dhe bronz, si Statuja equestre e [[Karli i Madh|Karlit të Madh]] (Louvre). [[Piktura]] u kufizua te miniatura, me shkolla të ndryshme si ajo palatine, e Tours-it, e Reims-it dhe e Saint-Denis-it.

* '''Arti otonian''': quhet kështu për shkak të koincidecës me mbretëritë e Otonit I, Otonit II dhe Otonit III. Arkitektonikisht është trashëgimtare e artit karoling: modeli i Aquisgran-ës ndihet në korin e abacisë së Essen-it dhe në Ottmarsheim, ndërkohë që modeli bazilikal benediktin është prezent në San Ciriaco de Genrode, Shën Mikelin e Hildesheim-it dhe katedralen e Espira-s. Në artet plastike ndihet ndikimi bizantin, për shkak të martesës së Otonit të II me Teofanën e [[Kostandinopoja|Kostandinopojës]]: në skulpturë u dalluan veprat prej bronxi, si portat e Shën Mikelit të Hildesheim-it; në [[Piktura|pikturë]], vlen të kujtohen afresket e San Jorge e Oberzell-it.
[[Skeda:The Entry into Jerusalem - Benedictional of St. Aethelwold (971-984), f.45v - BL Add MS 49598.jpg|left|thumb|Miniaturë me hyrjen në Jeruzalem nga shkolla e Winchester-it]]

*'''Arti kelt''': në Ishujt Britanikë, të sapoungjillizuara, filloi një epokë lulëzimi e artit kelt. Në [[Arkitektura|arkitekturë]] u ruajtën pak mbetje, përgjithësisht nga ndërtimi në dru: vlen të veçohen kishat e Deerhurst-it dhe Bradford-on-Avon-it. Në skulpturë u dalluan kryqet e mëdhenj irlandezOttMarsheim, të dekoruar me relieve, si ata të Moone-it, Kells-it dhe Monasterboice-it. Miniatura përthithi ndikimin karoling, duke dalluar shkollën e Winchester-it, të cilës i përket The Benedictional of St. Æthelwold (British Museum).

* '''Arti viking''': [[arkitektura]] ishte në dru, duke veçuar kishtat në formë piramidale, me çati me majë dhe me vertikalitet të madh ngjitës, sipas stilit të sallave të bashkimit të [[Vikingët|vikingëve]], si kisha novegjeze e Borgund-it. Bien po ashtu në sy punimet e argjendarisë, veçanërisht fibulat me maja të gjata si dhe unazat.

[[Skeda:Beato Vitr14-1 f107r.jpg|thumb|Fletë e ilustruar nga ''Beati in Apocalipsin''. Shkrim Visigot Miniature mozarabe.]]
*'''Arti asturian''': me pushtimin islam të Gadishullit Iberik, të krishterët u shtynë te [[Asturias|rajoni i Asturias]], ku nisi të lulëzonte mbi të gjitha arti arkitekturor, i ndarë në tri etapa në funksion të mbretërimit të Ramiro-s së I: pre-ramirens, ramirens dhe post-ramirens. Karakterizohej nga përdorimi i mureve të gurit, harqet me sest të plotë, dhe ndonjëherë edhe kupolat vozë me harqe përforcues dhe kontraforte të jashtme. Tipologjia kryesore është [[bazilika]] me tre navata, me kroçerë të gjerë dhe tre kapela drejtkëndore në krye. Në periudhën e parë u dallua kisha e San Julián-it të Prados; në atë ramirense, Santa María e Naranco-s, San Miguel i Lillo-s dhe Santa Cristina e Lena-s; dhe në atë post-ramirense, San Salvador-i i Valdediós.

* '''Arti mozarab''': mozarabë quhen të krishterët që jetonin nën dominimin islam dhe që me kalimin përsëri në rifituar nga të krishterët, praktikonin një tip arti me ndikim të madh islam. U zhvillua sidomos në [[Shekulli X|shekullin e X]], kryesisht në veri të Dueros, në Ebron e sipërm në [[Galicia (Spanjë)|Galici]], Kantabri dhe Pirenej. [[Arkitektura]] u dallua për përdorimin e harkut patkua kali, ashtu si dhe kupolat kroçerë të tipit kalifal, e formuar nga harqe që kryqëzohen. Janë kisha kryesisht të madhësisë së vogël, me varietet të madh në tipologjinë e planit, duke u dalluar Santa María de Melque ([[Provinca Toledo|Toledo]]), San Cebrián de Mazote ([[Provinca Valladolid|Valladolid]]), San Baudelio de Berlanga ([[Provinca Soria|Soria]]), San Millán de la Cogolla ([[La Rioja (Spanjë)|La Rioja]]) dhe San Miguel de Escalada ([[Provinca León|León]]). Vlen të veçohet në miniaturë “los beatos”, ilustrime të Comentario al Apocalipsis del Beato de Liébana<ref>Azcárate (1983), fq. 111-135.</ref>.

[[Letërsia]] mesjetare është trashëgimtare e traditës klasike greko-romake, megjithëse me një përbërje të qartë teocentrike si dhe ekzaltimin e besimit të krishterë. E kufizuar në terrenin kishtar, që është i ngarkuar me konservimin e trashëgimisë kulturore antike, prodhimi letrar është tërësisht në [[Gjuha latine|latinisht]], kryesisht mbi tema morale dhe retorike, si perceptohen në veprën e Sidon Apolinar-it, Boecit, Kasiodorit, San Isidorit, San Gregorit të Madh, Venanci Fortunat-it etj. U dallua edhe shkolla irlandeze (Saint Columban, Saint Bede the Venerable) dhe karolinge (Alcuin of York, Teodulfi i Orleans-it, Rabanus Maurus)<ref>Riquer-Valverde (2007), vol. I, fq. 154-168.</ref>.

Në këtë epokë, [[muzika]] kreu përparime të mëtejshme: [[muzika]] karolinge qe e para që inkorporoi instrumentet muzikore, përveç këndimit të tipit gregorian; lindën pjesët e para muzikore pa tekst, në pjesët e këngëve liturgjike (tropuse në mes të tekstit dhe sekuenca në fund); në [[Shekulli VIII|shekullin e VIII]] nisi një tip shkrimi muzikor i diferencuar nga alfabeti, me një seri grafizmash (neuma) deri më tani të paidentifikuar<ref>Beltrando-Patier (1996), fq. 67-83.</ref>.

==== Arti bizantin ====
[[Skeda:576IstanbulSSofia.JPG|thumb|333x333px|Pamje e brendshme e Shën Sofisë në Stamboll]]
''Artikulli kryesor'': Arti bizantin

Megjithë rënien e [[Perandoria Romake|Perandorisë Romake]] të Perëndimit, në Lindje zgjati (e njohur si [[Perandoria Bizantine]]<ref group="Sqarime">Emri i Perandorisë Bizantine rrjedh nga emri antik i kryeqytetit të saj, Bizanti (në greqisht Bizantion, i prejardhur nga themeluesi i qytetit në 657 para K., i quajtur [[Bizasi|Byzas]]), më vonë i ripagëzuar si Kostandinopojë në nder të perandorit Kostandin dhe sot i quajtur Stamboll. Isaac Asimov: Constantinopla, Alianza Editorial, Madrid, 1982, <nowiki>ISBN 84-206-1886-1</nowiki>, fq. 12.</ref>) deri në pushtimin e [[Kostandinopoja|Kostandinopojës]] në [[1453]] nga [[turqit]]. Trashëgimtar i artit helenistik, arti bizantin mblodhi traditat kryesore artistike të Lindjes, të asaj që qe porta e hyrjes në [[Evropa|Evropë]], ku arti bizantin ndikoi në artin pre-romanik dhe romanik. Në artin bizantin u dalluan tre “epoka të arta”: e para në [[Shekulli VI|shekullin e VI]], duke koinciduar me mbretërimin e [[Justiniani I|Justinianit]]; e dyta nga [[Shekulli IX|shekulli i IX]] deri në marrjen e [[Kostandinopoja|Kostandinopojës]] nga kryqëtarët në [[1204]]; dhe e treta në [[Shekulli XIV|shekullin e XIV]], me [[Paleologët|dinastinë e Paleologëve]].
[[Skeda:Ravenna-apollinarenuovo01.jpg|left|thumb|296x296px|Navata kryesore e bazilikës bizantine të San Apollinare-it Nuovo në Ravena]]
Në [[Arkitektura|artkitekturë]] u përdor guri dhe tulla, mbulime të jashtme me pllaka guri me relieve dhe të brendshme me mozaikë. Përdori me shumicë kollonën, me kapitele kubike të dekoruar me relieve në dy plane, ose në formën e folesë së grerëzave. U përdor harku me sestë të plotë dhe kupola mbi pendetivë ose penakë. Tipologjia më e përdorur qe ajo me plan qendror (ndoshta nga rëndësia që i jepej kupolës), me një atrium hyrës, narteks, presbiter dhe kor në fund, me dy dhoma ose sakresti anësore si dhe altari poshtë një baldakini. Shfaqjet e para, të epokës justiniane, janë më monumentalet: kisha e Shën Shirgjit dhe Bakut, e Shën Irenës dhe e [[Ajasofja|Shën Sofisë]]<ref group="Sqarime">Hagia Sophía (Άγια Σοφία) në greqisht, që do të thotë dituria e shenjtë</ref> në [[Kostandinopoja|Kostandinopojë]]; në epokën e dytë të artë veçohen Katedralia e Shën Sofisë në [[Kievi|Kiev]] dhe Shën Marku në [[Venedik|Venecie]]; dhe në të tretën duhen veçuar komplekset e Mistras, [[Selaniku]]t dhe [[Mali i Shenjtë|Malit i Shenjtë]].

[[Arti pamor|Artet pamore]] në epokën justiniane përthithën ndikimin paleokristian, dhe në të njëjtën kohë mblodhën tradita të ndryshme pararendëse, veçanërisht atë helenistike dhe [[Siria|Sirinë]] neoatike, ku dallohen komplekset e mozaikëve të Shën Dhimitrit në [[Selaniku|Selanik]] dhe Shën Vitalit në Ravena. Në epokën e dytë të artë u vendosën parimet e estetikës dhe [[Ikonat|ikonografisë]] bizantine, mbi të gjitha rreth ikonave, me një ngarkesë të lartë simbolike të imazheve, me figura të stilizuara dhe perspektiva hierarkike (përmasat e figurës varen nga rëndësia e saj fetare). Skulptura zakonisht ishte në reliev, mbi gur ose fildish, ku dallohen imazhet e “shenjtërisë perandorake” ([[Krishti]] me duarët mbi kokën e perandorëve). Në epokën e tretë të artë piktura zëvendësoi mozaikun, mbi të gjitha [[ikonat]] e pikturuara mbi kuadro, ku dallohen shkollat e [[Qiproja|Qipros]], [[Selaniku]]t, [[Kreta|Kretës]], [[Venediku]]t dhe [[Moska|Moskës]] (ku shkëlqeu Andrei Rubliov-i)<ref>Azcárate (1983), fq. 144-155.</ref>.

==== Art ====
[[Skeda:San Ambrosio 00.jpg|thumb|268x268px|Bazilika e San Ambrozios në Milano]]
''Artikulli kryesor'': Arti romanik

Arti romanik përfaqëson stilin e parë me karakter ndërkombëtar të kulturës europiano perëndimore, me një identitet plotësisht të konsoliduar midis kalimit nga [[Gjuha latine|latinishtja]] te gjuhët popullore. Me karakter të spikatur fetar, gati i gjithë arti romanik drejtohej nga ekzaltimi dhe përhapja e [[Krishterimi|krishtërimit]]. Lindi nga mesi i [[Shekulli XI|shekullit të XI]], u zhvillua më së shumti gjatë [[Shekulli XII|shekullit të XII]], në fund të të cilit bashkëjetonte me format fillestare të gotikut. Në artin romanik kulminuan stile të ndryshme të prodhuara nga pre-romaniku, në të njëjtën kohë që vërehet ndikimi lindor i artit bizantin.

[[Arkitektura]] u dallua nga përdorimi i mureve të gurit, harqeve me sestë të plotë dhe kupolat vozë, të mbështetura në shtylla nga harqet e dyfishta, korresponduese me kontrafortet e jashtme; janë të shpeshta kupolat, mbi trompa ose 'cuneo'. Kishat janë me një ose tre navata, me kroçerë dhe deambulator. Filloi ndërtimi i [[Katedralja|katedraleve]] të mëdha, që do të vazhdonte gjatë gotikut. Shembujt kryesorë janë: Manastiri i Cluny, San Lázaro de Autun, Santa Fe de Conques, San Saturnino de Toulouse, San Front de Périgueux dhe San Esteban de Caen në [[Franca|Francë]]; katedralet e Durham-it, York-ut dhe Canterbury-it në [[Anglia|Angli]]; San Ambrosio di [[Milano]], San Abbondio di Como, San Zeno di [[Verona]] dhe katedralet e [[Parma|Parmës]], [[Modena|Modenës]], [[Piza|Pizës]] dhe Luca-s në [[Italia|Itali]]; katedralet e Speyerer-it, [[Majnci|Mainz-it]] dhe Worms-it në [[Gjermania|Gjermani]]; katedralet e Bragës dhe Coimbra-s në [[Portugalia|Portugali]]; dhe Sant Pere de Roda, San Isidoro de [[Provinca León|León]], San Martín de Frómista, San Juan de Duero ([[Provinca Soria|Soria]]), Santo Domingo de Silos dhe katedralet e Jaca-s, Solsona-s dhe [[Santiago de Compostela]] në [[Spanja|Spanjë]].
[[Skeda:Cathédrale de Chartres Portail Nord.jpg|left|thumb|Portali i katedrales së Chartres-it]]

Skulptura u zhvillua kryesisht në natyrën arkitektonike, me karakter fetar, me figura skematike, pa realizëm, me natyrë simbolike, me një karakter të theksuar didaktik, për shkak të analfabetizmit të kohës. Ciklet kryesore skuptorike u krijuan në timpanët e hyrjeve të kishave dhe katedraleve, si në Santa Magdalena të Vézelay, San Lazaro e Autun-it, Santa Fe de Conques-it dhe Portiku Mbretëror i Chartres-it. Në [[Italia|Itali]] u dallua figra e Benedetto Antelami-t, që punoi në Katedralen e [[Parma|Parmës]], si në Zbritjen e tij të mahnitshme ([[1178]]). Në [[Spanja|Spanjë]] u dalluan në radhë të parë punishtet katalane në Ripoll dhe zona pireneike, punishtet e fildishit të [[Provinca León|León]]-it (Crucifijo de Fernando I), punishtet e Camino de Santiago-s, Fachada de las Platerías e Katedrales së Santiago-s dhe manastiri i Silos; në [[Shekulli XII|shekullin e XII]] u krijuan shkolla të ndryshme rajonale: katalanja (portali i manastirit të Santa María de Ripoll), aragonesja (monasterio de San Pedro el Viejo de Huesca), la navarra (portada de Sangüesa) dhe kasteljania (manastiri i Santa María la Real de Nájera).
[[Skeda:Chiesa Sant'Angelo in Formis.jpg|thumb|255x255px|Mural me Krishtin Pantokrator në Kishën e Sant'Angelo in Formis, Itali]]
[[Piktura]] ishte parapëlqyeshmërisht murale, me natyrë fetare dhe figura skematike si dhe skulptura. Pati një ndikim të fortë bizantin, i përhapur mbi të gjitha nga urdhëri benediktin. U zhvillua parapëlqyeshmërisht në absidat e kishave, me një program ikonografik ku dallohej figura e Pantokratorit, rreth të cilit qëndronte Virgjëresha dhe apostujt, duke lënë në fund të këmbëve Gjykimin e Fundit. Këtë paracaktim e shikojmë te Abazia di Sant'Angelo in Formis (Capua), San Clemente de Tahull dhe San Isidoro de [[Provinca León|León]]. U prodhuan edhe piktura në kuadre, në tempull, kryesisht “altarpieces” për altarin; dhe miniatura, ku u dalluan shkollat italiane dhe angleze.

Në këtë kohë morën një rëndësi të madhe artet e aplikuara<ref group="Sqarime">Termi arte të aplikuara është sinonim i arteve dekorative o arteve industriale –gjithashtu të quajtur artet minore-, duke ju referuar veprave të realizuara me një përpunim industrial ose artizanal por duke ndjekur njëfarë synimi estetik, kryesisht të tipit zbukurues. Guillermo Fatás dhe Gonzalo Borrás, Diçionario de términos de arte y elementos de arqueología, heráldica y numismática, Alianza, Madrid, 1990, <nowiki>ISBN 84-206-0292-2</nowiki>, fq. 30.</ref>, veçanërisht argjendaria prej ari dhe gurë të çmuar (Arka e relikeve të Reyes Magos, Katedralia e [[Këlni]]t; Kupa e doña Urraca-s, San Isidori i [[Provinca León|León-it]]); [[zmalti]], i zhvilluar dukshëm nga punishtja e Limoges-it; dhe punimi i tekstileve (Tapeti i Bayeux-it, Tapeti i Krijimit të Katedrales së Gerona-s)<ref>Azcárate (1983), fq. 188-234.</ref>.
[[Skeda:Caliz de Donna-Urraca.jpg|left|thumb|Kupa e Doña Urraca-s, mbretëresha e Zamora-s, punim romanik, shekulli XII|309x309px]]

Në këtë epokë, [[letërsia]] qëndroi para së gjithash në duartë kishtare, duke ruajtur traditën latine, megjithëse pak nga pak filluan të lindin vepra në gjuhën popullore dhe filloi prodhimi letrar me natyrë profane, kryesisht me zhanrin trovatoresk. Inovacionet kryesore u prodhuan në [[Franca|Francë]], ku qarqet artistike oborrtare po fitonin peshë dhe zëvendësuan pushtetin kishtar: veçohet epopea e madhe e La Chanson de Roland, e fundit të [[Shekulli XI|shekullit të XI]]. [[Poezia]] trovatoreske u zhvillua veçanërisht në [[Gjuha oksitane|gjuhën provencale]], duke ekzaltuar dashurinë oborrtare, të përfaqësuar nga Guillermo de Poitiers-i, Jaufré Rudel-i, Bernart de Ventadorn-i, Marcabrú, Arnaut Daniel-i, Bertran de Born-i etj. Zhanër tjetër i rëndësishëm qenë tregimet kalorsiake ose roman courtois-i, në [[Franca|Francë]], e përfaqësuar kryesisht nga Chrétien de Troyes-i dhe romanet e tij të ciklit arturian. Në [[Spanja|Spanjë]], tekstet e para të shkruara në gjuhën romanse qenë glosat e [[Manastiri (Feja)|manastirit]] të San Millán de la Cogolla, pas të cilave vazhduan “jarchas-et” mozarabe; Më vonë lindën «cantares de gesta», si “Cantar de Mío Cid” ([[1140]])<ref>Lladó-García (1999), fq. 72-78.</ref>.

[[Teatri]] mesjetar ishte udhëtues, ludik dhe festiv, me tre tipologji kryesore: «liturgjik», tema fetare brenda kishës; «religjoz», në formën e mistereve dhe pasioneve; dhe “profan”, me tema jo fetare. Ishte i subvencionuar nga kisha dhe, më vonë, nga esnafet dhe vëllazëritë. Aktorët në fillim ishin priftërinj, për të kaluar më pas te aktorët profesionist. Veprat fillimisht ishin në [[Gjuha latine|latinisht]], për të kaluar në vazhdim në gjuhët popullore. Teksti i parë që është ruajtur është “Regularis Concordia”, i St. Æthelwold-it, që shpalos përmbajtjen e veprës “Quem quaeritis?”, dialog i nxjerrë nga [[ungjilli]] midis klerikëve të ndryshëm dhe një [[engjëlli]]<ref>Oliva-Torres Monreal (2002), fq. 78-88.</ref>.

Gjatë periudhës romanike lindi [[muzika]] si proktikohet edhe sot, falë krijimit të pentagramit dhe nomenklaturës së notave muzikore të përpunuara nga Guido de Arezzo. Veprat e para muzikore përfshihen në këndimin gregorian, megjithëse filloi të zhvillohet polifonia dhe [[muzika]] profane, rreth trovatorëve dhe menestrelëve. Menestrelët ishin shëtitës, gjysëm poetë dhe gjysëm akrobatë, duke përzier në veprimet e tyre recitimin dhe lojëra shpejtësie, [[Muzika|muzikën]] dhe satirën, lirikën dhe gjestet epike. Trovatorët i përkisnin klasave më të larta (Rikard Zemërluani qe gjithashtu trovator), që hartonin dhe këndonin veprat e tyre. Mes formave trovatoreske dallohen: rondeau-ja (alterinimi i distikëve dhe korit), virelai(në të cilin kori nuk e ndërpret shpalosjen e strofave) si dhe [[Balada|ballada]] (kor alternues çdo tre strofa). Në [[Gjermania|Gjermani]], trovatorët quheshin minnesänger<ref>Beltrando-Patier (1996), fq. 88-129.</ref>.

Kërcimi mesjetar kishte rëndësi të pakët, për shkak të margjinalizimit në të cilin e kishte vendosur kisha, që e konsideronte një rit [[Paganizmi|pagan]]. Në nivel kishtar, e vetmja gjurmë ishin «kërcimet e vdekjes», që kishin qëllim moralizues. Në oborret e fisnikërisë jepeshin «kërcimet e ulëta», të quajtura kështu sepse zvarriteshin këmbët, për të cilat ka pak njohuri. Me shumë rëndësi ishin kërcimet popullore, të tipit folklorik, si passacaglia dhe farándula, ku ishin të famshme “kërcimet moreske”, që arritën deri në [[Anglia|Angli]] (Morris dances)<ref>Abad (2004), fq. 17-18.</ref>.

==== Arti gotik ====
[[Skeda:Digione architettura gotica.jpg|thumb|296x296px|Arkitekturë gotike në Dijon të Francës]]
''Artikulli kryesor'': [[Arti gotik]]

'''Arti gotik'''<ref group="Sqarime">Emërtimi “gotik” u fut nga artistët italian të Rilindjes, në kuptim nënçmues, pasi  konsiderohej si diçka barbare dhe e prapambetur, si realizimet e “gotëve” që rrëzuan Perandorinë Romake. Chilvers (2007), fq. 419.</ref> u zhvillua midis [[Shekulli XII|shekujve të XII]] dhe [[Shekulli XVI|XVI]], epokë me zhvillim të madh ekonomik dhe kulturor. Fundi i epokës feudale presupozon konsolidimin e shteteve qendrore, me mbizotërim më të madh të [[Qyteti|qyteteve]] ndaj [[fshati]]t, në kohën që një sektor gjithnjë e më i madh i shoqërisë kishte akses te kultura, që pushoi së qeni trashëgimi ekskluzive e kishës. Bumi i universiteteve solli një shtim të studimeve shkencore, filozofike dhe letrare, duke vendosur bazat e kulturës moderne.

[[Arkitektura]] pësoi një trasformim të thellë, me forma më të lehta dhe më dinamike, me një analizë më të mirë strukturore që lejoi të bëheshin ndërtesa më të stilizuara, me më shumë hapje dhe, ndër të tjera, ndriçim më të mirë. U shfaqën tipologji të reja si harku i majëzuar ose akut dhe kupola kroçerë si dhe përdorimi i kontraforteve dhe harqeve rampantë për të mbështetur strukturën e ndërtesës, duke lejuar interiore më të gjera dhe më të dekoruara me vitrale dhe rozeta. Është epoka e katedraleve të mëdha, mes të cilave vlejnë të veçohen: Laon-i, Chartres-i, [[Amiens]]-i, Reims-i, [[Bourges]]-i dhe Notre-Dame-i i [[Parisi]]t, në [[Franca|Francë]]; Canterbury, Salisbury dhe Gloucester-i, në [[Anglia|Angli]]; Siena, Orvieto-ja, [[Firenca|Firencia]], [[Bolonja]] dhe [[Milano|Milanua]], në [[Italia|Itali]]; [[Këlni]], Strasburgu, Ulm-i dhe [[Magdeburgu]] në [[Gjermania|Gjermani]]; Shën Stefani i [[Vjena|Vienës]] në [[Austria|Austri]]; [[Barcelona]], Gerona, Palma de Mallorca, [[Sevilja|Sevilla]], [[Provinca Toledo|Toledo]], [[Provinca Burgos|Burgos]], [[Provinca León|León]], [[Provinca Zamora|Zamora]] dhe Sigüenza, në [[Spanja|Spanjë]]; dhe manastiret e Batalha-s dhe Alcobacca-s në [[Portugalia|Portugali]]. Në [[Spanja|Spanjë]] duhet veçuar gjithashtu edhe zhvillimi i artit mudéjar (arti i myslimanëve nën sundimin e krishterë në [[Spanja|Spanjë]]), fortësisht i ndikuar nga format islame dhe që karakterizohet nga përdorimi i tullës, i allçisë dhe drurit me gonometër të vogël: Cristo de la Vega ([[Provinca Toledo|Toledo]]), San Lorenzo de Sahagún, Las Huelgas ([[Provinca Burgos|Burgos]]), Santa Clara de Tordesillas, Convento de Guadalupe ([[Cáceres]]), Alcázar de [[Sevilja|Sevilla]] etj.
[[Skeda:Púlpit de la catedral de Pisa.JPG|left|thumb|330x330px|Pulpiti i Katedrales së Pizës, Giovanni Pisano]]
Skulptura vazhdoi e inkuadruar në veprat arkitektonike, megjithëse nisi të zhvillohej skulptura e çliruar, me forma realiste, të frymëzuara nga natyra. Artistët kërkonin bukurinë ideale, te format e veçanta dhe të thjeshta, me njëfarë ndjesie melankolie dhe fisnikërie si dhe skena me karakter narrativ. Në [[Franca|Francë]] u dallua Portiku Mbretëror (Pórtique Royal) dhe portikët e kryqit në Katedralen e Chartres-it, ashtu si dhe komplekset e [[Amiens]]-it dhe Reims-it. Në [[Italia|Itali]] dallohet punishtja e Nicola dhe Giovanni Pisano-s në [[Piza|Pisa]], ndërkohë që në [[Gjermania|Gjermani]] shkëlqente vepra e Veit Stoss dhe Tilman Riemenschneider-it. Në [[Spanja|Spanjë]] dallohet Pórtico de la Gloria e Katedrales së Santiago de Compostela, portikët e Colegiata de Toro-s dhe të Katedrales së Tuy dhe Ciudad Rodrigo-s, komplekset e [[Provinca Burgos|Burgos]]-it, León-it dhe [[Provinca Toledo|Toledo]]-s, ashtu si dhe vepra e Pere Johan-it dhe Gil de Siloé-s.

[[Piktura]] pushoi së qeni murale për të kaluar quadre të vendosur në altarët e kishës (poliptikët apo pala d’altare-t) si dhe filloi të zhvillohej piktura në kanavacë, në tempër ose në vaj. U pasuan katër stile piktorike:
* '''Gotiku linear''' ose '''franko-gotiku''': u zhvillua që nga [[Shekulli XIII|shekulli i XIII]] deri në fillim të [[Shekulli XIV|të XIV]], i karakterizuar nga vizatimi linear, kromatizmi i fortë, natyralizmi i vijave të thjeshta dhe idealizimi i temave të paraqitura. Ky stil u zhvillua mbi të gjitha vitriera dhe miniatura.
*[[Skeda:Giotto di Bondone 042.jpg|thumb|366x366px|Afresk nga Giotto di Bondone]]'''Gotiku italian''' ose '''treccentist''': i lindur në [[Shekulli XIII|shekullin e XIII]] në [[Italia|Itali]], karakterizohet nga afrimi i realizimeve të paraqitura në thellësi –që do të kristalizohej gjatë [[Rilindja|Rilindjes]] me perspektivën lineare–, studimi i [[Anatomia e njeriut|anatomisë]] dhe analiza e dritës për të realizuar ngjyrosjen tonale. U dalluan dy shkolla: fiorentinja ([[Cimabue]], [[Xhoto di Bondone|Giotto]], Andrea Orcagna) dhe ajo sieneze ([[Duccio di Buoninsegna|Ducio di Buoninsegna]], [[Simone Martini]], Ambrogio Lorenzetti).
* '''Gotiku ndërkombëtar''': i përket fundit të [[Shekulli XIV|shekullit të XIV]] dhe gjysmës së parë të atij [[Shekulli XV|të XV]], duke supozuar një shkrirje të stileve të mëparshëm. U karakterizua nga stilizimi i figurës dhe mbizotërimi linjave të harkuara, detajizimi teknik dhe natyralizmi simbolik i narracionit. U dalluan piktorët Paul de Limbourg, Stefan Lochner, Conrad Soest, Bernat Martorell dhe Lluís Borrassà.
* '''Gotiku flamand''': Lindi në Flandër në fillim të [[Shekulli XV|shekullit të XV]], duke mbizotëruar këtë shekull në pjesën më të madhe të [[Evropa|Europës]] (përveç [[Italia|Italisë]], ku po shfaqej [[Rilindja]]). Prurja e tij kryesore është teknika e vajit, që jep [[ngjyra]] më të ndezura dhe lejon shkallëzime të ndryshme kromatike, nga ana tjetër lejon përpikmëri më të madhe në detaje. Vlejnë të theksohen Jan dhe Hubert van Eyck, Robert Campin, Rogier van der Weyden, Hans Memling, Gerard David, Hugo van der Goes dhe Hieronymus Bosch; në pjesën tjetër të Europës, Jean Fouquet, Conrad Witz, Martin Schongauer, Hans Holbein i Vietri, Nuno Gonccalves, Lluís Dalmau, Jaume Huguet, Bartolomé Bermejo, Fernando Gallego etj.
[[Skeda:Jan van Eyck 001.jpg|left|thumb|Çifti Arnolfini nga Jan van Eyck]]

Artet e aplikuara gjithashtu morën një rëndësi të madhe gjatë gotikut, i favorizuar nga klasat e reja qytetare të tregtarëve dhe artizanëve. U dallua ebanisteria, tapiceria (ku ishin të famshëm tapetet e Arras-it), argjendaria (veçanërisht ostentorët dhe relikariet, ku dallohet emri i Enrique de Arfe-së), veprat në smalt (në veçanti ato të realizuara nga Limoges), qeramika, vitrieria (veçanërisht ajo [[Republika e Venedikut|venedikase]] dhe katalane), etj.<ref>Azcárate (1983), fq. 243-337.</ref>

[[Letërsia]] e mesjetës së vonë u zhvilluan mes veprave të shkruara gjithësesi në [[Gjuha latine|latinisht]] (përgjithësisht e natyrës fetare), si dhe shkrimet në gjuhët popullore, që po fitonin protagonizëm dhe popullaritet. Qendra krijuese kaloi nga [[Franca]] në [[Italia|Itali]], ku oborret e shteteve të vegjël që përbënin territorin e Gadishullit Italik favorizuan artet dhe [[Letërsia|letërsinë]], duke i dhënë jetë asaj që do të ishte [[Rilindja]]. U praktikua mbi të gjitha zhanri i këngës, të shkruar në njëmbëdhjetë-rrokësh (endecasilabo) (nga i cili do të lindëte [[soneti]]), ndërkohë që në [[Firenca|Firence]] lindi i ashtuquajturi “Dolce Stil Novo”, zhanër poetik me natyrë më subjektive, që lartëson dashurinë, por një dashuri më të pastër, më simbolike se ajo e trovatoreske. U dalluan veçanërisht tre emra: [[Françesko Petrarka|Francesco Petrarca]], [[Giovanni Boccaccio|Giovanni Boccacio]] dhe [[Dante Alighieri]], autori i [[Komedia Hyjnore|Komedisë Hyjnore]] ([[1304]]-[[1320]]), një nga veprat e mëdha të letërsisë botërore. Në [[Anglia|Angli]] u dallua [[Geoffrey Chaucer]] me Tregimet e Canterbury-t ([[1386]]-[[1400]]). Në [[Franca|Francë]], François Villon qe i pari poet i madh në gjuhën frënge. Në [[Spanja|Spanjë]], në [[Shekulli XIII|shekullin e XIII]] lindi [[poezia]] e “mester de clerecía” (Gonzalo de Berceo), ashtu si dhe [[lirika]] galiciano-portugeze (Alfonsi i X, i Dituri) dhe ajo katalane ([[Ramon Llull]]); Në [[Shekulli XIV|shekullin e XIV]] u dalluan prelati i Hita-s, don Juan Manuel dhe Pedro López de Ayala; ndërkohë që në [[Shekulli XV|shekullin e XV]] duhen vënë në pah figurat e Jorge Manrique dhe Marqués de Santillana, ashtu si dhe poeti katalan [[Ausiàs March]]<ref>Lladó-García (1999), fq. 88-97.</ref>.
[[Skeda:Dante Domenico di Michelino Duomo Florence.jpg|thumb|293x293px|''Dante'' ''dhe tre botet,'' afresk i Domenico di Michelino në Santa Maria del Fiore në Firence, 1465]]

[[Teatri]] u zhvillua në tre tipologji kryesore: «misteret» mbi jetën e [[Jezusi|Jezu Krishtit]], tekste me vlera të mëdha letrare dhe elemente xhularesk; «mrekullitë», mbi jetën e shenjtëve, me dialogje dhe pjesë me kërcim; si dhe «moralizimet», mbi personazhet simbolikë dhe alegorik me maska të tipizuara. Në këtë periudhë lindi teatri profan, me tre origjina të mundshme (sipas historianëve): imitimi i teksteve [[Gjuha latine|latine]] të Terencit dhe Plautit; arti polivalent i menestrelëve (xhularëve); apo zbavitjet e vogla të shkruara nga autorë me natyrë fetare për të shmangur pak ngurtësinë kishtare<ref>Oliva-Torres Monreal (2002), fq. 88-103.</ref>.

Në [[Muzika|muzikë]], gjatë gotikut u zhvillua polifonia, duke lindur për herë të parë një muzikë profane të ndarë nga muzika fetare që realizohej deri atëherë (Le jeu de Robin et Marion, e Adam de la Halle, [[1285]]). Lindi kontrapunti, zërat paralele që shkrihen ose përplasen si dhe u zhvilluan teknikat kompozitive dhe notacioni. Nga formula e parë kompozitive, nga përsëritja u kalua te imitimi në [[Shekulli XIV|shekullin e XIV]] si dhe variacioni në [[Shekulli XVI|shekullin e XVI]]. [[Kompozitori]] i parë i njohur është Leoninus-i, organist i Notre-Dame-it të [[Parisi]]t të mesit të [[Shekulli XIII|shekullit të XIII]]. Në [[Shekulli XIV|shekullin e XIV]] lindi Ars Nova, me Guillaume de Machaut dhe Francesco Landino-n, ndërkohë që në [[Shekulli XV|të XV-in]] u dalluan Josquin des Prés, Guillaume Dufay, Gilles Binchois, Johannes Ockeghem, Jacob Obrecht, John Dunstable dhe Bartolomé Ramos de Pareja. Në kërcim, modalitetet e para qenë: carol-i, estampie-a, branle-i, saltarello-ja dhe tarantela<ref>Beltrando-Patier (1996), fq. 134-206.</ref>.
[[Skeda:Fale - Spain - Cordoba - 51.jpg|thumb|296x296px|Arkitekture islame nga Kordoba, Spanjë]]

=== Arti islam ===
''Artikulli kryesor'': [[Arti Islam|Arti islam]]

Me [[hixhreti]]n e [[Muhammedi|Muhamedit]] në [[622]] lindi një besim i ri, [[myslimanizmi|myslimanllëku]], që mori një përhapje të shpejtë nga Lindja e Afërme, në [[Afrika veriore|Afrikën veriore]], duke arritur në [[Evropa|Evropë]] me pushtimin e Gadishullit Iberik dhe me zonën e [[Gadishulli Ballkanik|Ballkanit]] pas rënies së [[Perandoria Bizantine|Perandorisë Bizantine]]. Me kalimin e kohës, feja e re përfshiu një shumëllojshmëri popujsh dhe kulturash, ku arti i saj qe pasqyrim i kësaj shumëllojshmërie, duke pasur shfaqje dhe varietete stilistike të shumta sipas rajonit ku u prodhua. Mjeti i tij kryesor i shprehjes qe [[arkitektura]], për shkak të ndalimit fetar të shfaqjes së imazheve figurative duke krijuar një kufizim serioz për pikturën dhe skulpturën, që ishte thjesht e natyrës ornamentale me motive abstrakte dhe gjeometrike.

[[Arkitektura Islame|Arkitektura]] u dallua për përdorimin e harkut të majëzuar ose me sestë të akut –që në [[Andaluzia|Andaluzi]] qe patkua kali nga trashëgimia e artit visigot-, duke përdorur në vend të mbivendosjeve dhe kryqëzimeve, duke krijuar më tej harkun lobular, përgjithësisht me tre ose pesë lobule. Përdoreshin tipe të ndryshme kupolash, si bërthama dhe krocerë. Ju dha rëndësi e madhe dekorimit zbukurues, përgjithësisht me suva, alabastër, mermer, mozaik ose pikturë, që kishte karakter abstrakt, me motive epigrafikë, vegjetal ose vijëzuese. Tipologjia kryesore është [[xhamia]], e përbërë nga një oborr i gjerë (sahn), kulla ose [[minareja]], salla e lutjes ([[harem]]), në fund të të cilit ([[kibla]]) vendoset kapela ([[Mihrapi|mihrap]]), e paraprirë nga një hapsirë me [[arkada]] (maksura). Dallohen xhamitë e [[Damasku]]t, ajo e [[Kupola e Shkëmbit|Shkëmbit]] dhe [[Xhamia el-Aksa|el-Aksa]] në [[Jeruzalemi|Jeruzalem]], ajo e Samaras, ajo [[Xhamia e Ibn Tulunit|e Ibn Tulun-it]] në [[Egjipti|Egjipt]], ajo e [[Isfahan]]it, ajo e [[Timuri|Tamerlengut]] në Samarkandë, [[Xhamia e Sulltan Ahmedit|Xhamia Blu]] në [[Stambolli|Stamboll]] etj.
[[Skeda:Mezquita door 03 (4439915623).jpg|left|parapamje|280x280px|Porte xhamie me arabeska në Granada]]
Në [[Andaluzia|Andaluzi]] [[Arti Islam|arti islam]] arriti momentin e tij të shkëlqimit në emiratin e Kordobës: arkitektura kordobase ishte trashëgimtare e formave hispano-romake dhe visigote, si harku patkua kali, që është i mbyllur në një alfiz, me një alternim karakteristikë të cuneo-ve (gurëve apo tullave që formojnë harkun) të tij në të [[Ngjyra e bardhë|bardhë]] dhe të [[Ngjyra e kuqe|kuqe]]. Monumenti i tij kryesor është [[xhamia]] e [[Kordova|Kordobës]], e formuar nga njëmbëdhjetë navata pingule me kiblën, me një seri arkadash të mbivendosura, me sestë të plotë në pjesën e sipërme dhe patkua kali në të poshtmen, me alternimin tradicional e [[Ngjyra e bardhë|bardhë]]-e [[Ngjyra e kuqe|kuqe]]. Vlen të veçohet edhe Xhamia e Bab al-Mardum në [[Provinca Toledo|Toledo]] si dhe Pallati i Medina Azahara-s. Manifestime të tjera të rëndësishme të artit [[islam]] në gadishull qenë ato të prodhuara në [[Sevilja|Sevilje]] gjatë dominimit almohade, duke dalluar Giralda-n dhe Kullën e Artë; si dhe arti nazarí në Granada, që pati shprehjen e tij kryesore në Alhambra<ref>Azcárate (1983), fq. 158-178.</ref>.
[[Skeda:Irakischer Maler von 1287 003.jpg|parapamje|330x330px|Miniaturë islame nga [[Iraku]], 1287]]
[[Letërsia]] [[Gjuha arabe|arabe]] nisi me një vepër me trashendencë të madhe, [[Kuran]]in, libri i shenjtë i [[Islami]]t, për të cilin përmban fjalën e [[Zoti]]t të rrëfyer [[Muhammedi|Muhamedit]] dhe i fiksuar në tekstin e tij përfundimtar nga kalifi [[Osman ibn Afan|Othman ibn Affan]] në [[650]]. I përbërë nga 114 kapituj ([[Sureja|sure]]), në vargje të rimuar, me dy grupe kryesore pohimesh: të shkruarat nga [[Muhammedi|Muhamedit]] në [[Meka|Mekë]], të shkurtra dhe me ton poetik, të një besimi më të zjarrtë; dhe të shkruara në [[Medina]], më të gjata dhe më diskursive, që shpalos parimet kryesore të fesë së re. [[Kurani]] qe baza [[Gramatika|gramatike]] dhe stilistike e letërsisë arabe, që u zhvillua mbi të gjitha në [[Poezia|poezi]] ([[Ebu Nuvasi]], el-Mutanabbi, Ibn Quzman); dhe proza, tashmë filozofike ([[el-Kindi]], [[Ibën Sina|Aviçena]], [[Ibn Baxhe|Avempace]], [[Ibën Tufejl|Ibn Tufail]], [[Ibn Ryshd|Averroës]]), historike ([[Ibn Halduni|Ibn Jaldún]]), narrative (Ibn el-Mugaffa, [[el-Xhahiz]]), ose fantastike (el-Hamadani, el-Hariri). Duhen veçuar tregimet e quajtur “Njëmijë e një netë”, vepër anonime e krijuar midis [[Shekulli IX|shekujve të IX]] dhe [[Shekulli XV|të XV]] në stile të ndryshme, që përfaqësojnë një shpërfaqje e gjenisë dhe fantazisë<ref>Riquer-Valverde (2007), vol. I, fq. 37-48.</ref>.

[[Muzika]] arabe e ka origjinën te këngët antike (huda’) të kënduara nga beduinët në udhëtimet e tyre në karvane, me gjashtë këmbë metrike (rajaz) të rrjedhura –sipas legjendës– nga hapat e gamiljes. Kënga ka një rëndësi të veçantë, me dy pjesë: kori (tarji’) dhe antifona (jawab). Muzika e shenjtë nuk u zhvillua ashtu si e krishtera: në fillim, thirrja e [[ezani]]t (adhdan) këndohej; [[Kurani]] ka një prozë të rimuar, shoqërimi i së cilës i afrohet modulimit. Muzika profane qe e ndaluar nga [[Hilafeti|kalifët]] ortodoks, por e fuqizuar më vonë nga [[Emevitët|Omejadët]], ku mbizotëroi këndimi solist me llaut. Ibn Misjaḥ qe i pari teoricien muzikor arab, dhe konsiderohet babai i muzikës klasike arabe. Krijoi një sistem melodik të zbukuruar (zawa'id), ngjashëm me fioriturat perëndimore. Duke filluar nga [[Shekulli X|shekulli i X]] mori rëndësi muzika instrumentale –me një modalitet kryesor, lanauba, veçanërisht i kompletit vokal–, dhe nisi studimin teorik të muzikës (al-musiqi), duke veçuar eruditë të ndryshëm si Aviçena, el-Kindi dhe [[Farabiu|el-Farabi]]. Mes instrumenteve arabe dallohet [[Lahuta|llauta]] (‘ud), [[lira]] (mi'zaf), harpa (jank), [[flauti]] (gussaba), oboe-ja (mizmar), xhuraja (shahin), tamburi (tabl), dajria (duff) dhe shkopinjtë (gadib)<ref>Robertson-Stevens (2000), fq. 185-207.</ref>.
[[Skeda:Teotihuacán.jpg|parapamje|309x309px|Pamje e Teotihuacan-it me piramidat e tij]]

=== Amerika e kohës mesjetare ===
''Artikulli kryesor'': Arti pre-kolombian

Arti pre-kolombian lulëzoi deri në zbulimin e Amerikës. [[Pushtimi i Amerikës|Pushtuesit]] shkatërruan vepra të shumta të artit pre-kolombian (maska, kode të ilustruar, pjesë me pendë dhe veçanërisht vepra prej [[ari]] dhe [[argjendi]] që u shkrinë). Megjithatë, trashëgimia pre-kolombiane rezistoi në prodhime të shumta artistike posteriore.

Në [[Meksika|Meksikë]] u zhvilluan kultura të ndryshme: e para qe Teotihuacan, qytet i ndërtuar midis [[Shekulli I|shekujve të I]] dhe [[Shekulli VII|të VII]], me sistem të rrjetëzuar –me një skicim me bazë astrologjike–, ku dallohej një shëtitore e shoqëruar anash me tempuj në formën e piramidave të shkallëzuara, të dekoruara me skulptura në reliev dhe [[piktura]] në afreske. [[Majët (popull)|Majat]] zinin gadishullin e Yucatán-it dhe [[Beliza|Belize-n]] dhe [[Guatemala|Guatemalën]] e sotme ([[Shekulli II|shekujt e II]]-[[Shekulli IX|IX]]), duke zhvilluar një art me natyrë fetare, ku binin po ashtu në sy tempujt, të konceptuar sipas përmasave astronomike, në forma piramidale (Tikal-i, Uxmal-i, Tempulli i Kukulcán-it në Chichén Itzá). Skultura ishte në reliev, përgjithësisht me [[Kafsha|kafshë]] mitologjike, [[Gjarpëri|gjarprinj]], zogj dhe figura njerëzore, shpesh me [[Hieroglifet|hieroglife]]. Toltekët ([[Shekulli VII|shekujt e VII]]-[[Shekulli VIII|VIII]]), në shtetin e Hidalgo-s, ndërtuan Tempullin e Perëndive të Estrella Matutina në Tula dhe na kanë lënë një nga shembujt më të mirë të skulpturës pre-kolombiane: Chac Mool-in. Në pllajën meksikane u zhvillua kultura azteke ([[Shekulli XIII|shekujt e XIII]]-[[Shekulli XV|XV]]), që grumbulloi tradita të ndryshme të mëparshme në një art sintetik kushtuar shprehjes së pushtetit. Në [[kryeqyteti]]n e saj, Tenochtitlán, ndërtuan një [[Qyteti|qytet]] të madh me pallate dhe kopshte të mëdha dhe tempuj në formën piramidale, kushtuar flijimit njerëzor.
[[Skeda:2010. Chichén Itzá. Quintana Roo. México.-17.jpg|left|thumb|303x303px|Reliev nga Chichén Itzá, Meksikë]]
Në [[Andet|Ande]] lulëzoi [[Mbretëria e Inkëve|arti inkas]], i lindur njësoj si ai aztek në [[Shekulli XIII|shekullin e XIII]], duke përfshirë [[Ekuadori]]n, [[Peruja|Perunë]], [[Bolivia|Bolivinë]], [[Kilia|Kilin]] dhe një pjesë të [[Argjentina|Argjentinës]] së sotme. Inkët kishin një kulturë shumë të zhvilluar, me punime të përparuara metalurgjike, qeramike dhe tekstile. Njëlloj si romakët zhvilluan një [[Arkitektura|arkitekturë]] dhe [[Inxhinieria|inxhinieri]] civile të shquar, me qytete të planifikuara dhe rrugë të skicuara mirë, si Camino Real de las Montañas, prej 6.000 kilometrash, të muruara dhe me një gjerësi prej 9 metrash. [[Kryeqyteti]] i saj, Cuzco, ishte i fortifikuar me mure guri poligonalë, teknikë e përdorur edhe në [[Maçu Piçu|Machu Picchu]]. Ndërtesat e saj ishin drejtkëndore ose rrethore, me porta dhe dritare me formë trapezoidale. Përveç arkitekturës së saj, u shqua në qeramik dhe artet tekstile të saj, përgjithësisht të dekoruar me motive gjeometrike. Në [[Bolivia|Bolivi]] u shqua qyteti Tiahuanaco<ref>Honour-Fleming (2002), fq. 521-530.</ref>.

[[Letërsia]] pre-kolombiane ishte kryesisht orale, prandaj kanë mbetur pak gjurmë. Në [[Meksika|Meksikë]] ruhen shprehje të ndryshme në gjuhën náhuatl: shkrime me natyrë fetare, [[Kozmologjia|kozmologjike]] dhe profetizuese (Kodi Borgia); documente administrative dhe relacione historike (Kodi Xólotl); dhe kompozime poetike, si hymnet rituale të grumbulluar nga Bernardino de Sahagún në “Cantares de los Dioses”. Në gjuhën maja veçohen librat e Chilam Balam-it, transkriptime të veprave [[Hieroglifet|hieroglifike]] mbi traditat gojore si dhe “Popol Vuh”, libër i shenjtë i indianëve quiché. Në [[Peruja|Peru]], [[letërsia]] inkase përfaqësohej nga një seri veprash poetike fetare, ashtu si poema të gjata narrative me tematikë historike ose mitologjike. Me sa duket, qe kultura e vetme pre-kolombiane ku u zhvillua diçka e ngjashme me [[teatri]]n, si mund të duket në dramën në gjuhën quechua Ollantay<ref>«[http://lengua.laguia2000.com/literatura/literatura-precolombina Literatura precolombina]». Konsultuar më 4 shtator 2010.</ref>.
[[Skeda:Man's head, Nigeria, Ife, 12th-15th century AD, terracotta - Ethnological Museum, Berlin - DSC02222.JPG|thumb|303x303px|Kokë burri terrakote, Ife, Nigeri shekulli XII -XV]]

=== Afrika mesjetare ===
[[Afrika veriore|Veriu i Afrikës]] pati më shumë lidhje me artin evropian dhe aziatik, duke futur [[Krishterimi|krishtërimin]] në [[Shekulli IV|shekullin e IV]], veçanërisht në [[Etiopia|Etiopi]]. Më vonë, [[islamizmi]] u zgjerua me forcë në të gjithë [[Magrebi|Magreb-in]]. Afrika subsahariane, në të kundërt, mbeti më e izoluar, me pak [[Monarkia|mbretëri]] të zhytura në grindje të shpeshta. Shfaqjet e saj të para artistike, në materiale jetëshkurtër, nuk kanë mbërritur deri sot. Shfaqjet e para janë statuja druri, si ato të popujve tellem dhe dogon, në [[Mali]]n e sotëm. Objekte në bronx shfaqen në [[Afrika perëndimore|Afrikën perëndimore]] dhe [[Afrika jugore|jugore]] rreth [[Shekulli X|shekullit të X]], si disa vazo të popullit Igbo-Ukwu në [[Nigeria|Nigeri]]. Në [[Zimbabveja|Zimbabe]] lulëzoi kultura Monomotapa ([[Shekulli XI|shekujt e XI]]-[[Shekulli XV|XV]]), [[kryeqyteti]] i së cilës, Zimbabia e madhe, qe një nga qytetet më të mëdha të gjithë [[Afrika|Afrikës]]. Në Ife (po në [[Nigeria|Nigeri]]), të kulturës yoruba, lindi në [[Shekulli XII|shekujt e XII]]-[[Shekulli XIII|XIII]] një shkollë e shquar për figurat në terrakotë me natyralizëm të lartë. Nga kjo epokë dotojnë [[kisha]]t e ndërtuara në [[shkëmbi]]n e Lalibela-s, në [[Etiopia|Etiopi]], ku u dallua edhe piktura me tema e krishterë. Midis [[Shekulli XII|shekujve të XII]] dhe [[Shekulli XV|të XV]] u krijua në Djenné ([[Mali]]) një stil figurash terrakote më skematik, me figura mashkullore me mjekërr karakteristike me majë. Më vonë, midis [[Shekulli XV|shekujve të XV]] dhe [[Shekulli XVI|të XVI]], u krijua një shkollë tjetër e shquar skulptorike në [[Benin]], ku u veçua koleksioni i saj i mahnitshëm prej bronxesh<ref>Honour-Fleming (2002), fq. 530-536.</ref>.

=== Azia mesjetare ===
[[Skeda:WLA haa Gupta Mithuna.jpg|left|thumb|309x309px|Reliev terrakote periudha Gupta, Shekulli V, Indi]]

==== India mesjetare ====
''Artikulli kryesor'': Arti i Indisë mesjetare
* '''Arti gupta''' ([[Shekulli IV|shekujt e IV]]-[[Shekulli VIII|VIII]]): në Perandorinë Gupta u përhap [[budizmi]], me një art karakteristik për pastërtinë e formave, harmoninë e përmasave dhe idealizimin e figurës njerëzore. Dallohen shenjtëroret e mëdha shkëmbore ose vihara ([[shpellat Ajanta|Ajantā]], [[Shpellat Ellora|Ellorā]], [[shpellat Elephanta|Elephanta]]) dhe tempujt në qiell të hapur (Bhitargaon, Bodhagaya, Deogarth, Sirpur). Arti gupta u shtri gati në të gjithë Deccan-in: Chālukya-t e përdorën në tempujt e [[aihole|Ahiōlē-s]] dhe [[badami|Bādāmi-t]] ([[550]]-[[750]]), si edhe Pallava-t që e vendosën në [[Grupi i monumenteve në Mahabalipuram|kompleksin arkitektoniko-skulptoror të Mahābalipuramit]]. Ky stil zakonisht quhet «post-gupta».
* '''Arti hindu''' ([[Shekulli VIII|shekujt e VIII]]-[[Shekulli XII|XII]]): nga kjo periudhë mbijetuan stilet e mëparshëm, duke theksuar format brahmanike. Tipi i shenjtërores më i përhapur është [[shikhara]], si ajo e Udaipur-it. [[Arkitektura]] ndahet në dy tipologji: «ndërtesa me çati dhe piramida» (vimāna e Tanjore-s, [[Shekulli XI|shekulli i XI]]), dhe «ndërtesa me çati kurvilineare» (tempulli i Gujarāt-it). Midis [[Shekulli X|shekujve të X]]-[[Shekulli XI|XI]] u krijua arti i Khajurāhō-s, shprehja kulminante e artit indo-arjan për nga eleganca e formave dhe estetika e tempujve të tij, ashtu si dhe skulptura që e zbukuron. Në Orissā, në pjesën verilindore të Indisë, u zhvilluan tipologji të reja që shndërruan śikhara-t dhe vimāna-t në përfaqësueset arkitektonike të hyjnive [[Hinduizmi|hindu]], si në Bhubaneshwar dhe Kōnārka<ref>Onians (2008), fq. 134-135.</ref>.
[[Skeda:Krishna and Gopis (Recto); Kamadeva, God of Desire, Shooting an Arrow at Krishna (Verso), Folio from a Gita Govinda (Song of the Cowherd) LACMA M.88.225a-b (2 of 2).jpg|thumb|365x365px|Faqe e ilustruar nga Gita-Govinda, India, Gujarat, rreth 1585-ës]]
[[Letërsia]] indiane e kësaj epoke u zhvillua në modalitete të ndryshme: [[drama]] vazhdoi me epopetë mitologjike, me një vulë të fortë imagjinate, ku veçohet Bhavabhūti, autor i Malatimadhava-s, historia mbi [[Dashuria|dashurinë]] e dy të rinjve që është krahasuar me “Romeon dhe Zhulietën”; [[Poezia epike|poema epike]], trashëguese e Rāmāyana-s, në një zhanër të ri të quajtur mahakavya, me tema historike dhe mitologjike, ku veçohet Rajatarangini i Kalhana-s (deri në [[1150]]); [[poezia lirike]] përfaqësohet nga Sataka-t e Bhartrihari-t, përmbledhje poezish mbi konceptin indian të jetës, si dhe Gītāgovinda e Jāyādeva-s, poema dashurie të tipit alegorik; Dhe në fund, [[fabula]] u karakterizua nga tregime të shkurtra të mjedisit popullor, me karakter didaktik dhe edukativ, ku veçohen autorët Narayana dhe Sivadasa. Duhet përmendur edhe i famshmi Kama-sutra, i hartuar në [[Shekulli VI|shekullin e VI]] nga Vātsyāyana, që është një përmbledhje porosish dhe këshillash rreth [[Dashuria|dashurisë]] dhe seksit<ref>Riquer-Valverde (2007), vol. I, fq. 17-24.</ref>.

[[Teatri]] evoloi pa shenja të mëdha shkëputjeje nga epoka antike, në shfaqje ku, së bashku me dramat e tipit mitologjik mbi [[Mitologjia hinduiste|kozmogoninë hindu]], u dallua [[kënga]], kërcimi dhe mimika. Në këtë epokë u shquan dy modalitete kryesore: mahanataka (shfaqja e madhe), mbi epopetë e mëdha indiane; dhe dutangada, në të cilën një aktor reciton tekstin kryesor ndërsa të tjerët e vinin në skenë me ndihmën e mimës dhe kërcimit<ref>Oliva-Torres Monreal (2002), fq. 20.</ref>.

[[Muzika]] në këtë periudhë qe më së pari vokale, e shoqëruar nga instrumente të ndryshme, kryesisht citara-t dhe llaudat. U shkruan traktate të ndryshme mbi muzikën: Brihad deshi i Matamga-s ([[Shekulli VIII|shekulli i VIII]]), Naradiya-siksa e Nārada-s ([[Shekulli X|shekulli i X]]) dhe Samgita-Ratnakara e Śārngadeva-s ([[Shekulli XIII|shekulli i XIII]]). Kishte shtatë nota (svaras): sa, ri, ga, ma, pa, dha, ni; me 22 madhësi mikrotonale (srutis). Melodia shoqërohej me struktura të ndryshme ciklesh tonale (ragas), që përfshinin ornamente të ndryshme (gamakas). Nga ana tjetër, çdo është e lidhur me një tala ose masë kohore, për të shenjuar ritmin, që mund të jetë i ngadaltë (vilambita), i mesëm (madhya) ose i shpejtë (druta). Së fundmi, kharaja (pedali) është një zë që zëvendëson qendrën tonale, duke ushtruar udhëheqjen gjatë ekzekutimit të veprës<ref>Robertson-Stevens (2000), fq. 39-50.</ref>.

==== Kina mesjetare ====
[[Skeda:Dinastia tang, gruppo di figure in porcellana sancai, dalla provincia dell'Henan, inizio dell'VIII sec 01.jpg|thumb|309x309px|Grup figurash porcelani sancai, nga provinca Henan, shek. VIII]]
''Artikulli kryesor'': Arti i Kinës mesjetare
* '''[[Dinastia Tang]]''' ([[618]]-[[907]]): qe një nga periudhat më të lulëzuara të artit kinez, që u dallua për skulpturën dhe figurat e tij të famshme prej qeramike. Figura më e paraqitur vazhdoi të jetë [[Buda]], ashtu si bodhisattva-t (mistikë budistë), duke veçuar statujën prej druri të polikromuar të Guan Yin-it (ose Bodhisattva e Mëshirës), 2,41 metra e lartë. Në arkitekturë tipologjia kryesore qe pagoda (Hua-yen, Hsiangchi). Në [[Piktura|pikturë]] u shfaq [[peizazhi]], zhanri fillimisht me natyrë elitare, i destinuar për rrethe të ngushta kulturore. Fatkeqësisht, peizazhet Tang nuk kanë mbijetuar deri në ditët tona dhe njihen vetëm nga kopje, si “Tempulli budist i kodrës pas shiut” i Li Cheng-ut ([[Shekulli X|shekulli i X]]).
* '''[[Dinastia Song]]''' ([[960]]-[[1279]]): Periudhë në të cilën pati një lulëzim të madh të arteve, ku u arrit një nivel i lartë kulturor që do të kujtohej me admirim të madh në periudhat e mëvonshme. U shfaq [[gdhendja]] mbi dru, të ngjyrosur mbi [[Mëndafshi|mëndafsh]] ose letër. Në artkitekturë vazhdoi ndërtimi i pagodave, si pagoda hekzagonale e Kuo-Hsiang-Su-së ([[960]]), ose pagoda prej druri e Chang-Tiu-Fu-së. Në qeramikë u dalluan dy tipologji: qeramika me [[Zmalti|zmalt]] të [[Ngjyra e bardhë|bardhë]] e Ting-tcheu-t, dhe qeramika me [[Zmalti|zmalt]] [[Ngjyra e kuqe|të kuq]] ose [[Ngjyra e kaltër|të kaltër]] e Kin-tcheu-t. Në [[Piktura|pikturë]] vazhdoi [[peizazhi]], me dy stile: verior, me vizatim të saktë dhe [[ngjyra]] të pastra, me figura murgjish ose filozofësh, [[Lulet|lulesh]] dhe insektesh; dhe jugori, me penelata të shpejta, [[ngjyra]] të ndritshme dhe të holluara, me paraqitje [[Peizazhi|peizazhesh]] të vrenjtur.
* '''[[Dinastia Yuan]]''' ([[1280]]-[[1368]]): [[Dinastia|dinasti]] me origjinë [[Mongolët|mongole]] ([[perandor]]i i parë i së cilës qe Kublai, nipi i Xhingis Khan-it), [[Kina]] u hap më shumë drejt perëndimit, si është paraqitur udhëtimin e famshëm të [[Marko Polo|Marco Polo-s]]. Në [[Arkitektura|arkitekturë]] u dallua Pagoda e Bardhë e [[Pekini]]t. U zhvilluan veçanërisht artet dekorative: u manifakturuan tapetet, u prodhua qeramikë me forma dhe [[ngjyra]] të reja si dhe u përpunuan vepra metalurgjike me vlera të mëdha. Në pikturë u shumuan temat fetare, veçanërisht ato taoiste dhe budiste, ku u veçuan pikturat murale të tempullit Yonglegong (Shanxi) dhe artistë si Huang Gongwang-u, Wang Meng-u dhe Ni Zan-i<ref>Honour-Fleming (2002), fq. 557-560.</ref>.
[[Letërsia]] kineze e kësaj periudhe ishte e shenjuar nga vazhdimësia e prodhimit të mëparshëm. Epoka Tang qe periudha e artë e poezisë kineze, duke veçuar Li Bai-n dhe Du Fu-në, ndërkohë që në prozë u tentua një stil më i thjeshtëzuar, përfaqësuar nga Han Yu-i dhe Liu Zongyuan-i. U shfaq gjithashtu një zhanër i ri, pienhuen-i, përzierje e vargjeve dhe prozës, me natyrë budiste. Gjatë [[Dinastia Song|dinastisë Song]] u shfaq stampa e tipit të lëvizshëm (e shpikur nga Bi Sheng-u), që favorizoi përhapjen e letërsisë. [[Poezia]] ishte ngushtësisht e lidhur me muzikën (gjinia “ts'e”), si te Liu Yu-Hui dhe Su She; në prozë u shqua traktati historik Tsê-che T'ong-kien, i Ssê Ma-kuang-ut. Në periudhën Yuan mori rëndësi [[teatri]], ku u shqua Kuan-Han-K'ing dhe Po-Yeu-Fu, ndërsa në poezi shkëlqeu San-K'iu<ref>Riquer-Valverde (2007), vol. II, fq. 838-840.</ref>.

Në këtë periudhë u prodhua epoka e artë muzikore kineze: u shquan ritet konfucianistë, ku një kor këndonte hymnin, me instrumente frymore dhe zilka (kampanile), një organo që fryhej nga kontrapunti dhe lojëra të ndryshme me citara (ch'in, me 5 tela dhe sê, me 26 tela), për të përcaktuar zgjatjen (tsao-man). Ishte një [[Muzika|muzikë]] kryesisht timbrike, me një harmoni të thjeshtë elementare. Gjatë mbretërimit të perandorit Hsüan-tsung ([[713]]-[[756]]) vërehet prania në oborr e një orkestre prej 1.300 muzikantësh. [[Poeti|Poetët]] recitonin nën ritmin e një llaude të shkurtër (p'i-p'a), nga [[muzika]] e së cilës na kanë ardhur kompozime si Beteja e fundit e Hsiang Yü dhe Këngët e reja nga Yüeh. Gjatë [[Dinastia Song|dinastisë Song]] u popullorizuan shfaqjet muziko-teatrale, si Nan-ch'ü(Këngët e jugut) dhe Pei-ch'ü (Këngët e veriut). Në epokën Yuan lindën dramat muzikore ose [[opera]]t, me dy shkolla: veriorja dhe jugoria, që kanë mbërritur deri në ditët tona<ref>Robertson-Stevens (2000), fq. 72-79.</ref>.
[[Skeda:Nezame Monogatari Emaki 3L.jpg|thumb|360x360px|Skenë nga Genji monogatari, shek. XII, Japoni]]

==== Japonia mesjetare ====
''Artikulli kryesor'': Arti i Japonisë mesjetare
* '''Periudha Asuka''' ([[552]]-[[646]]): hyrja e [[budizmi]]t në [[Japonia|Japoni]] prodhoi një impakt të madh në nivel artistik dhe estetik, me ndikim të fortë nga arti kinez. Si ndërtesa më e rëndësishme e kësaj periudhe duhet përmendur tempulli i Hōryū-ji ([[607]]), përfaqësues i stilit Kudara. Imazhet e para të [[Buda]]-s qenë importuar nga kontinenti, por pastaj u vendosën në [[Japonia|Japoni]] një numër i madh artistësh kinez dhe korean (Kannon-i i Kudara-s, [[Shekulli VI|shekulli i VI]]). [[Piktura]] shenjon një shije të lartë të vizatimit, me vepra me origjinalitet të madh, si relikari i Tamamushi-t.
* '''Periudha Nara''' ([[646]]-[[794]]): Në këtë periudhë arti budist arriti kulmin, duke vazhduar me intesitet të lartë ndikimin kinez. Ruhen pak shembuj nga [[arkitektura]]: Pagoda e Lindjes e Yakushi-ji, tempulli i Tōdai-ji, tempulli i Kōfuku-ji, Shōsoin i Nara-s. Në skulpturë mori zhvillim të madh paraqitja e [[Buda|Buda-s]]: Sho Kannon, Buda i Tachibana-s, Bodhisattva Gakko i Tōdai-ji-ut. [[Piktura]] përfaqësohet nga dekorimet murale të Hōryū-ji-t (fundi i [[Shekulli VII|shekullit të VII]]) dhe nga kakemonosy makimonos, histori të pikturuara në një rrotull të gjatë [[Letra|letre]] ose [[mëndafshi]], me tekste që lidhen me skena ose sutra të ndryshme.
* '''Periudha Heian''' ([[794]]-[[1185]]): ikonografia budiste mori një zhvillim të ri me importimin e sekteve të reja nga kontinenti: Tendai dhe Shingon. [[Arkitektura]] pësoi një ndryshim në planimetrinë e [[Manastiri (Feja)|manastireve]], që ngriheshin në vende të veçuara, të parashikuara për meditimin: tempujt e Enryaku-ji, Kongōbu-ji dhe shenjtërorja -pagoda e Muro-ji. Gjatë periudhës Fujiwara ([[897]]-[[1185]]), tempulli nisi të vendosej në qytet, duke qenë qendra e bashkimit të klasave drejtuese. U ndërtuan sipas modelit të pallateve të mëdhenj, me një dekorim shumë të pasur ([[Manastiri (Feja)|manastiri]] i Byōdō-in-it, gjithashtu i quajtur i [[feniks]]it). Në [[Piktura|pikturë]], shfaqja e shkollës së Yamato-e supozon pavarësinë e pikturës japoneze nga ndikimi kinez; u karakterizuar nga harmonia dhe ndriçimi i saj me [[ngjyra]] të ndezuara.
* '''Periudha Kamakura''' ([[1185]]-[[1333]]): në këtë periudhë në [[Japonia|Japoni]] u fut sekti Zen, që ndikoi fuqishëm në artin figurativ. Në skulpturë u shqua Shkolla e Nara-s, me figurën më të shquar Unkei-n (statujat e maleve Muchaku dhe Seshin). [[Arkitektura]] ishte më e thjeshtë, më funksionale, më pak luksoze dhe e ngarkuar; ndikimi zen krijoi të ashtuquajturin stili Kara-yo. U dallua kompleksi i pesë tempujve të mëdhenj të Sanjūsangen-dō-së ([[1266]]). [[Piktura]] u karakterizua nga një realizëm më i madh dhe nga introspeksioni psikologjik i saj, duke zhvilluar kryesisht [[Portreti|portretet]] dhe [[Peizazhi|peizazhet]].
* '''Periudha Muromachi''' ose '''Ashikaga''' ([[1333]]-[[1573]]): në këtë periudhë lulëzoi dukshëm [[piktura]], e zhvilluar brenda [[Estetika|estetikës]] zen. Mbizotëroi teknika e [[akuareli]]t, transkriptim i përkryer i doktrinës zen, që përpiqej të pasqyronte nëpër [[Peizazhi|peizazhe]] atë që donte të thoshte, më shumë se nga ajo që paraqiste, ku u shqua Sesshū-i, autori [[Portreti|portretesh]] dhe peizazhesh. Duhet përmendur edhe Shkolla Kanō, që aplikoi teknikën e [[akuareli]]t në tema tradicionale. [[Arkitektura]] u dallua nga eleganca, duke veçuar rezidencat e fisnikëve: Tempulli i Artë dhe Tempulli i Argjedtë, në Kioto; vlen gjithashtu të përmendet manastiri i Zuiho-ji-ut. U zhvillua dukshëm arti i [[Kopshtaria|kopshtarisë]], në qeramikë u shqua ajo e Seto-s dhe morën rëndësi objektet e llakut dhe [[Metalet|metalit]]<ref>Onians (2008), fq. 140-141.</ref>.
[[Skeda:Kinkaku-ji 01.jpg|left|thumb|284x284px|Tempulli i art, Kyoto]]
[[Letërsia]] japoneze vazhdoi të jetë e ndikuar nga ajo kineze, mbi të gjitha në [[Poezia|poezi]], ku prodhimi kryesor qe në [[Gjuha kineze|gjuhën kineze]], e konsideruar më e kultivuar: kemi kështu Kaifuso-n (Kujtimet e dashura të poezisë, [[751]]), [[Antologjia|antologji]] e poetëve të ndryshëm. Në periudhën Heian pati një rilindje të letërsisë japoneze, duke veçuar narrativën: Genji Monogatari (Relacioni i Genji-t), i Murasaki Shikibu-t, është një klasik i letërsisë niponike, që përshkruan botën e fisnikërisë në një gjuhë të thjeshtë, me ton ndonjëherë erotik. [[Poezia]] e epokës qe përmbledhur në antologjinë perandorake Kokinshu, ku ekzaltohej më së pari [[natyra]], e shkruar në waka (krijime me 31 rrokje). Në periudhën Kamakura [[letërsia]] u prek nga luftrat e vazhdueshme feudale, e pasqyruar në një narrativë me ton pesimist dhe vetmitare: Hojoki (Narracioni i kabinës time), i Kamo no Chomei-t. Nga periudha Muromachi duhet veçuar Tsurezuregusa (Ese të kohës së lirë), i Yoshida Kenkō-s dhe Sannin Hoshi (Tre priftërinjtë), anonime<ref>Riquer-Valverde (2007), vol. II, fq. 844-847.</ref>.

Në [[Teatri|teatër]], në [[Shekulli XIV|shekullin e XIV]] u shfaq gjinia e quajtur nō, dramë liriko-muzikore në prozë ose në vargje, me temë historike ose mitologjike. Origjina e tij vendoset në kërcimin antik kakura dhe në liturgjinë shintoiste, megjithëse më vonë u asimilua nga [[budizmi]]. Karakterizohet nga një intrigë skematike, me tre personazhe kryesore: protagonisti (waki), një murg udhëtues dhe një ndërmjetës. Narracioni recitohej nga një kor, ndërsa aktorët kryesor shpërfaqeshin nëpërmjet gjesteve, në lëvizje ritmike. Dekoracionet janë të kursyera, përballë madhështisë së veshjeve dhe maskave. Eksponenti i saj kryesor qe Chikamatsu Monzaemon-i<ref>Oliva-Torres Monreal (2002), fq. 435.</ref>.

Në [[Muzika|muzikë]] ardhja e [[budizmi]]t solli ndikimin e huaj, duke dalë dy rryma: muzika e majtë, me origjinë indiane dhe kineze; dhe muzika e djathtë, me origjinë mançu dhe koreane. Këto gjini përdornin instrumente si biwa (llaudë qafë shkurtër), taiko-ja (tambur japonez), kakko-ja (tambur kinez), shôko-ja (gong), sô-no-koto-ja (citara), koma-bue-ja ([[flauti]]), hichiriki (oboe-ja), ôteki (flauti i tërthortë) dhe shô-i (organo-ja me frymë). Po ashtu kishte një varietet të madh muzikash të tipit tradicional: dy nga stilet më të vjetër ishin shōmyō-ja («burri i shëndosh që këndon») dhe gagaku («muzika zbavitëse»), të dy vijnë nga periudhat Nara dhe Heian. Për më tepër, gagaku ndahet në sōgaku (muzikë instrumentale) dhe bugaku (muzikë dhe kërcim)<ref>Robertson-Stevens (2000), fq. 89-96.</ref>.
[[Skeda:Angkor Wat from north pond cropped.JPG|thumb|444x444px|Tempulli i Angkor Wat-it, Kamboxhia]]

==== Arti mesjetar i Azisë Juglindore ====
Në [[Azia Juglindore|Azinë juglindore]] arti qendronte midis traditës hinduiste dhe budiste, ndërkohë që [[islami]] u fut në [[Shekulli XV|shekullin e XV]], kryesisht në [[Indonezia|Indonezi]]. Në kulturat vendore të epokës së bronxit dhe hekurit –nga të cilat u ruajtën mbetje të pakta– vërehet ndikimi kinez, deri në [[Shekulli VI|shekullin e VI]], kur nis progresivisht ndikimi indian.
* '''Arti khmerr''': mbretëria khmerre u vendos në [[Kamboxhia|Kamboxhie]], duke e arritur kulmin midis [[Shekulli VIII|shekujve të VIII]] dhe [[Shekulli XII|të XII]]. Dëshmia e tij kryesore është kompleksi madhështor i Angkor Wat-it ([[1113]]-[[1150]]), kështjella-tempull kushtuar Vishnu-së, planimetria e së cilës përfaqëson botën. Tempulli qendror është i rrethuar nga katër shenjtërore më të vogla, të kurorëzuara me pika të frymëzuara nga sikhara-t indiane, të ndërtuara me gur gëlqeror me kllapa hekuri. Dallohet po ashtu dekorimi skulpturor në reliev.
* '''Arti tai''': U zhvillua në Siam ([[Tajlanda|Tailandë]]), i karakterizuar nga një arkitekturë vertikale të zgjatura dhe majore, me një kullë-relikare (prang), si tempulli i Vat Sri Sampet-it ([[Shekulli XVI|shekulli i XVI]]). Bien në sy imazhet e [[Buda]]-s, si ai i Sukhothai-t ([[Shekulli XIV|shekulli i XIV]]), në bronx dhe fleta ari.
* '''Arti kam''': u krijua në mbretërinë e Champa-s ([[Vietnami]]). Në [[Shekulli VIII|shekujt e VIII]]-[[Shekulli IX|IX]] përthihti ndikimin hindu (manastiri i Dông-Dương-ut). Në [[Shekulli XII|shekullin e XII]] mbizotëroi ndikimi khmerr, i shkrirë në arkitekturën harmonike me dekorim të kthiellët.
*[[Skeda:Sailendra King and Queen, Borobudur.jpg|left|thumb|293x293px|Basoreliev me skenë nga oborri Sailendran në Borobudur, shek. VIII]]'''Arti birman''': Në [[Birmania|Birmani]] është më i dukshëm ndikimi kinez, si psh. në përdorimin e kupolave kroçerë. Përdorej tulla e stukuar, mbi të cilën realizohej dekorimi. Periudha e tij klasike qe epoka e Pagan-it ([[Shekulli X|shekujt e X]]-[[Shekulli XIII|XIII]]), ku u shquan stūpa-t, që mund të ishin në formë [[cilindri]]ke, [[koni]]ke, gjysëmsferike, kambane ose qepe (tempulli i Ananda-s, [[Shekulli XIII|shekulli i XII]]).
* '''Arti indonezian''': përthithi një ndikim fillestar indian –kryesisht gupta–, të dëshmuar te stūpa-t me kupola kambane. Periudha më e lulëzuar arriti midis [[Shekulli VII|shekujve të VII]] dhe [[Shekulli X|të X]], kryesisht në Java, ku dinastia Sailendra adoptoi [[budizmi]]n, duke ndërtuar tempullin e Borobudur-it, stūpa-t më të mëdha në botë, me 120 metra të gjata nga çdo anë dhe 35 metra të larta, duke numëruar 1.500 basorelieve dhe 400 statuja të [[Buda]]-s. Midis [[Shekulli X|shekujve të X]] dhe [[Shekulli XV|të XV]] mbizotëroi përsëri [[hinduizmi]], me një arkitekturë më vertikale, me dekorim në reliev, duke veçuar monumentet funerare (chandi), si ata të Shwentar-it dhe të Kidal-it. Në [[Shekulli XV|shekullin e XV]] u fut [[islamizmi]], ku u dalluan stelat e varreve dhe tipologjitë e reja arkitektonike, si xhamia e Sendang Duwur-it<ref>Onians (2008), fq. 142-143.</ref>.
[[Skeda:Standing Moai at Ahu Tongariki, Easter Island, Pacific Ocean.jpg|thumb|383x383px|Statuja Moai nga Ishulli i Pashkës]]

=== Oqeania mesjetare ===
Në këtë periudhë vazhdoi ekspansioni polinezian deri në skajet e oqeanike ([[Zelanda e Re]], ishujt Kermadec, ishujt Chatham). U prodhua një shumëllojshmëri e madhe kulturore dhe artistike: vetëm në Melanezi, për shembull, ka më shumë se 1.000 grupe etnike të ndryshme. Pjesa më e madhe e manifestimeve artistike ishin me karakter ritual, të lidhura me kërcimet dhe ceremonitë e tipit animist ose politeist. Në Mikronezi u prodhuan komplekse arkitektonike të përpunuara me skulptura guri dhe megalite. Në Yap (ishujt Carolin-e), u shfaq një tip monedhe guri të përbëra nga disqe të mëdhenjë me një vrimë qendrore. Në Guam dhe ishujt Mariane dallonin shtëpitë mbi kollona guri (latte). Në [[Hawaii|Hawai]] u ndërtuan tempuj të mëdhenj (heiau), me skulptura druri deri në tre metra që përfaqësonin zotat e tij. Në ishujt Marquises nisi një tip ndërtimi shtëpish megalitike mbi platforma guri, me statuja të mëdha antropomorfike. Në [[Zelanda e Re|Zelandën e Re]], maorët zhvilluan një tip [[Gdhendja|gdhendje]] druri me figura të liderëve politikë dhe fetarë, ashtu si varëset e gdhendura prej nefriti (hei tiki). Së fundi, duhet veçuar ndërtimi në Ishullin e Pashkës e kokave të mëdha monolitike (moai), nga të cilat 600 e kanë origjinën midis viteve [[900]] dhe [[1600]]. Janë figura prej 4 ose 5 metrash, që janë vendosur mbi platforma guri që shërbenin si bazë për tempujt (ahu) e kultit të paraardhësve<ref>Onians (2008), fq. 144-145.</ref>.
[[Skeda:Statue of Johannes Gutenberg on Place Gutenberg, Strasbourg.jpg|thumb|312x312px|Statujë e Johannes Gutenberg-ut në Strasburg]]

== Arti i Kohës Moderne ==
Arti i Kohës Moderne –pa e ngatërruar me artin modern, që është zakon të përdoret si sinonim i artit konteporan<ref group="Sqarime">Termi «arti modern» vjen nga koncepti i «modernitetit», teoria filozofiko-kulturore që postulon vlefshmërinë e tashsme të një periudhe historike të shenjuar në atë kulturore, për ilustrim, në politikë nga Revolucioni Francezë dhe në ekonomi nga Revolucioni Industrial dhe që do ta supozonte si rrënjë sociale të vetën të Epokës Bashkëkohore (kontemporane). Projekti modern karakterizohet nga përfundimi i determinizmit dhe i supremacisë së religjonit, i zëvendësuar nga arsyeja dhe shkenca, objektivizmi dhe individualizmi, nga besimi te teknologjia dhe përparimi, në aftësitë e veta të qenies njerëzore. Kjo «erë moderne» do të sillte tashmërinë (aktualitetin), duke qenë plotësisht në fuqi sipas disa shkrimtarëve, ndërkohë që të tjerë pohojnë se është aktualisht një fazë e kapërcyer në evoluimin e njerëzimit, duke folur për «postmodernitetin» si periudhë pasuese e këtij projekti modern. Valeriano Bozal: Modernos y postmodernos, Historia 16, Madrid, 1993.</ref>, u zhvillua midis [[Shekulli XV|shekujve të XV]] dhe [[Shekulli XVIII|të XVIII]]. Koha Moderne presupozoi ndryshime rrënjësore në nivel politik, ekonomik, shoqëror dhe kulturor: konsolidimi i shteteve të qendërzuar supozoi vendosjen e [[absolutizmi]]t; zbulimet e reja gjeografike –veçanërisht kontinenti amerikan– hapën një epokë ekspansioni territorial dhe komercial, duke supozuar fillimin e [[kolonializmi]]t; shpikja e makinës së shkrimit çoi në një përhapje më të gjerë të kulturës, që u hap ndaj çdo lloj [[publiku]]; [[feja]] humbi mbizotërimin që kishte në epokën mesjetare, kontriboi në lindjen e [[protestantizmi]]t; nga ana tjetër, [[humanizmi]] lindi si një tendencë e re kulturore, duke i lënë vendin një konceptimi më shkencor të njeriut dhe universit.

Fillimi i historisë së artit si e tillë daton në [[Shekulli XVI|shekullin e XVI]], duke konsideruar Jetët e Vasarit tekstin nismëtar të studimit të artit me karakter historiografik. Metoda që ndoqi eruditi fiorentin ishte [[biografia]] e artistit. Kjo metodologji qe ajo që u imponua deri në [[Shekulli XVIII|shekullin e XVIII]], kur historiani gjerman Johann Joachim Winckelmann nisi një tip të ri analize të artit duke kërkuar zhvillimin e qytetërimeve një evolucion stilistik<ref group="Sqarime">Ky është një thjeshtëzim i studimit historik të artit, pastaj është e vështirë vendosësh në një emër apo një fakt fillimin e historiografisë së artit. Zakonisht përmendet Vasari si nismëtar i kësaj shkence, megjithëse shkrimet e tij –përgjithësisht kronika, inventare, biografi ose shkrime të tjera pak a shumë letrarë– u mungon perspektiva historike dhe rreptësia shkencore e nevojshme për të konsideruar historiografinë e artit. Pa dyshim, Winckelmann-i krijoi një metodologji shkencore për klasifikimin e arteve, prandaj zakonisht konsiderohet si babai i historisë së artit. Valeriano Bozal (dhe të tjerë): Historia de las ideas estéticas y de las teorías artísticas contemporáneas(vol. I). Visor, Madrid, 2000, <nowiki>ISBN 84-7774-580-3</nowiki>.</ref>.

=== Europa e kohës moderne ===
[[Skeda:View of Santa Maria del Fiore in Florence.jpg|left|thumb|333x333px|Katedralja Santa Maria del Fiore, projektuar nga Brunelleschi, Firenze]]

==== Rilindja ====
''Artikulli kryesor'': [[Rilindja]]

E lindur në Itali në [[Shekulli XV|shekullin e XV]] (Quattrocento), u shtri në në pjesën tjetër të Europës nga fundi i këtij shekulli dhe fillimet e [[Shekulli XVI|të XVI]]. Artistët u frymëzuan nga arti klasik greko-romak, gjë për të cilën u quajt «rilindje» artistike pas obskurantizmit mesjetar. Stili, i frymëzuar nga [[natyra]], lindi modele të reja paraqitjeje, si përdorimi i perspektivës. Pa hequr dorë nga temat fetare, mori rëndësi më të madhe paraqitja e qenies njerëzore dhe mjedisit të tij, duke shfaqur tematika të reja si mitologjike ose historike, ose gjini të reja si [[peizazhi]], natyra e qetë si dhe duke përfshirë nudon. Bukuria pushoi së qeni simbolike, si në erën mesjetare, për marr një komponente më razionale dhe të matur, duke u bazuar te harmonia dhe proporcioni.
[[Skeda:Donatello - David - Florença.jpg|thumb|357x357px|Davidi i Donatellos, 1428-32]]
[[Arkitektura]] rekuperoi modelet klasike, të përpunuara me një koncept më natyralist dhe me baza shkencore: u rekuperua përdorimi i harkut me sestë të plotë, kupola vozë, kupola gjysëm-sferike dhe ordine-t klasike (dorik, jonik, korintik dhe i përbërë). Struktura e ndërtesës u bazua në përmasat matematike, që kërkonin përsosmërinë e formave, njëkohësisht duke fuqizuar ndriçimin dhe tejdukshmërinë e hapsirave. Në Quattrocento u dallua arkitektura e zhvilluar në [[Firenca|Firence]]: Filippo Brunelleschi (kupola e Santa Maria del Fiore-s, Bazilika e San Lorenzo-s), Leon Battista Alberti (San Andrea i Mantovës); ndërkohë që në Cinquecento qendra artistike kaloi në [[Roma|Romë]]: Bramante (San Pietro in Montorio, Bazilika e Shën Pjetrit në [[Vatikani|Vatikan]]), Antonio da Sangallo (Palazzo Farnese). Në këtë periudhë mori një bum progresiv [[kopshtaria]], që nisi të konceptohej nëpërmjet një [[vizatimi]] të strukturuar; lindi i ashtuquajturi «kopshti italian», me kompozim gjeometrik, i ndërtuar mbi tarraca me shkallë (Kopshti i Belvedere-s, Bramante; Villa Madama, [[Raffaello|Rafaelo]]). Jashtë [[Italia|Italisë]], [[Rilindja]] u zhvillua mbi të gjitha në [[Franca|Francë]], me veprën e Philibert Delorme-së; Në [[Gjermania|Gjermani]] nuk filloi deri në mesin e [[Shekulli XVI|shekullit të XVI]], me kështjellën e Heidelberg-ut dhe, mbi të gjitha në fund të shekullit, në [[Bavaria|Bavari]]; në Vendet e Ulëta ndikimi italian u vërejt veçanërisht në [[Dekorimi|dekorim]], në struktura gjithësesi me natyrë gotike; në [[Anglia|Angli]] u prodhua stili Tudor, i zhvilluar mbi të gjitha në ndërtimin e pallateve civile, të karakterizuar nga nga përdorimi i harkut Tudor; në [[Rusia|Rusi]], [[Rilindja]] italiane –e futur nga Aristotile Fioravanti– i qe përshtatur stilit bizantin tipikisht rus, si në kompleksin e mahnitshëm të [[Kremlini]]t. Në [[Spanja|Spanjë]] u zhvilluan stile të ndryshme: “el plateresco”, i karakterizuar nga përdorimi i veshjeve bugnato, kollona shtyllash dhe [[Dekorimi|dekorim]] të pasur me groteske (Alonso Covarrubias, Diego de Siloé); dhe purizmi, më i shqetësuar për strukturën racionale të ndërtesës, duke braktisur dekorimin e harlisur të “plateresco-s” (Rodrigo Gil de Hontañón, Andrés de Vandelvira).
[[Skeda:Scuola di atene 01.jpg|left|thumb|333x333px|Shkolla e Athinës afresk i Raffaello-s, 1509]]
Skulptura kërkoi po ashtu përkryerjen e idealizuar të klasicizmit, megjithëse deri në [[Shekulli XVI|shekullin e XVI]] vazhdoi eleganca kurviline dhe lartësia e përmasave të gotikut ndërkombëtar. Përdoreshin materiale të zgjedhura si mermeri dhe bronxi, me një shije parapëlqyese për format monumentale. Së bashku me tematikën fetare u zhvillua dhe [[portreti]], në bust apo në figura ekuestre, si stili i [[Roma e lashtë|Romës së Lashtë]]. U dalluan veçanërisht: Lorenzo Ghiberti, Jacopo della Quercia, Luca della Robbia, Andrea Verrochio dhe, veçanërisht, [[Donatello]] (David, [[1409]]; Judita dhe Holoferni, [[1455]]-[[1460]]); dhe, jashtë [[Italia|Italisë]], Michel Colombe në [[Franca|Francë]], Peter Vischer në [[Gjermania|Gjermani]] dhe Felipe Bigarny, Bartolomé Ordóñez dhe Damián Forment në [[Spanja|Spanjë]].
[[Skeda:Leonardo Da Vinci - Vergine delle Rocce (Louvre).jpg|thumb|355x355px|Virgjëresha e Shkëmbinjve, Leonardo da Vinci, 1483-1486]]
[[Piktura]] pësoi një evolucion të dukshëm nga format mesjetare, me forma natyraliste dhe tematika profane ose mitologjike së bashku me fetaret. Studimet e perspektivës lejuan bërjen e veprave me efekt të madh realist, të bazuara te përmasat matematike, me përdorim të veçantë të «[[Prerja e artë|prerjes së artë]]» pas studimit të publikuar nga Luca Pacioli (De Divina Proportione, [[1509]]). U përdor afresku dhe tempera, ndërkohë që u fut vaji në mes të [[Shekulli XV|shekullit të XV]] nga ndikimi flamand. Një nga eksponentët kryesor qe [[Leonardo da Vinçi|Leonardo Da Vinci]], gjeni poliedrik që futi sfumaton ose «perspektivën ajrore», me vepra si Virgjëresha e Shkëmbinjve ([[1483]]), [[Darka e Fundit|Darka e fundit]] ([[1495]]-[[1497]]), La Gioconda ose [[Mona Liza|Mona Lisa]] ([[1503]]), etj. Emër tjetër i rëndësishëm qe [[Raffaello|Rafaelua]], mjeshtri i klasicizmit të qetë dhe të ekuilibruar, me një ekzekutim të përkryer piktorik, siç dëshmohet në afresket e tij të Dhomave të Vatikanit. Artistë të tjerë të shquar qenë: Masaccio, [[Fra Angelico]], Paolo Ucello, Andrea del Castagno, [[Pietro Perugino|Perugino]], Piero della Francesca, Benozzo Gozzoli, [[Domenico Ghirlandaio]], [[Sandro Botticelli|Botticelli]], [[Andrea del Verrocchio|Andrea del Verrochio]], Luca Signorelli, Andrea Mantegna, Giovanni Bellini, Antonello da Messina etj. Në pjesën tjetër të Europës: Matthias Grünewald, [[Albrecht Dürer]], Hans Holbein i Riu dhe Lucas Cranach i Vjetri në [[Gjermania|Gjermani]]; Quentin Metsys dhe Pieter Brueghel në [[Holanda|Hollandë]]; dhe Pedro Berruguete, Alejo Fernández, Vicente Masip, Juan de Juanes, Pedro Machuca dhe Luis de Morales në [[Spanja|Spanjë]].
[[Skeda:Botticelli-primavera.jpg|left|thumb|366x366px|Pranvera e Alessandro Botticelli-t,  1482]]
Artet industriale patën një bum të madh për shkak të shijes për lluksin të klasave të reja të pasura: u zhvillua ebanisteria, mbi të gjitha në [[Italia|Itali]] dhe [[Gjermania|Gjermani]], duke veçuar teknikën e intarsit, të punuar në drurë me tone të ndryshme për të prodhuar efekte lineare ose të ndonjë imazhi. Tapiceria u shqua në Flandër, me vepra të bazuara në bocete të zhvilluara nga piktorë si Bernard van Orley. Qeramika u përpunua në Itali me bojëra llustruese, duke krijuar [[ngjyra]] të ndezuara me efekt të madh. Qelqi u zhvillua veçanërisht në [[Venediku|Venecie]] (Murano), i dekoruar ndonjëherë me fije [[ari]] ose me fije qelqi të ngjyrosura. Argjendaria u kultivua nga skulptorë si Lorenzo Ghiberti, me pjesë me virtuozizëm dhe cilësi të lartë, ku dallojnë veçanërisht [[Zmalti|zmaltet]] dhe [[Cameo|kameot]]. Me shpikjen e shtypshkrimit u zhvilluan artet grafike, duke shfaqur ose përsosur shumicën e teknikave të [[Gravura|gravurës]]: kalkografia (akuaforten ose etching-un, akuatintin, intaglio-ja, mezzotinta-n dhe puntasekën), linografia, ksilografia etj<ref>Pérez Sánchez (1983), fq. 347-409.</ref>.
[[Skeda:Andrea Mantegna 064.jpg|thumb|300x300px|Afresk me pamje iluzore i Andrea Mantegna-s, Mantova, 1473]]
[[Letërsia]] rilindase u zhvillua rreth [[humanizmi]]t, teoria e re që e shkëpuste qenien njerëzore nga roli themelor mbi çdo konsideratë tjerër, veçanërisht fetare. Në këtë periudhë bota e letërsisë mori një shtysë të fortë me shpikjen e shtypshkrimit nga Gutenbergu, gjë që mundësoi aksesin te [[letërsia]] nga një [[Publiku|publik]] më i madh. Kjo solli një shqetësim më të madh për drejtshkrimin dhe [[Gjuhësia|gjuhësinë]], duke nxjerr sistemet e para [[Gramatika|gramatike]] të gjuhëve popullore (si ajo spanjolle e Elio Antonio de Nebrija) dhe shfaqur akademitë e para të gjuhëve kombëtare. Midis letrarëve të kësaj periudhe u shquan: Angelo Poliziano, Matteo Maria Boiardo, Ludovico Ariosto, Jacopo Sannazaro, [[Pietro Bembo]], Baldassare Castiglione, [[Torquato Tasso]], [[Tomas More|Thomas More]], Erazmi i Rotterdam-it, François Rabelais, Pierre de Ronsard, [[Michel de Montaigne]], Edmund Spenser, Luís de Camões etj. Në [[Spanja|Spanjë]] nisi një kohë e artë për letërsinë, që do të zgjatej deri në [[Shekulli XVII|shekullin e XVII]]: [[poezia]], e ndikuar nga ajo italiane e stilnovistëve, solli figura si Garcilaso de la Vega, frati Luis de León, San Juan de la Cruz dhe Santa Teresa de Jesús; në prozë lindën librat kolorësiak (Amadís de Gaula, [[1508]]) dhe nisi gjinia e pikareske me Lazarillo de Tormes ([[1554]]), ndërkohë që u shfaq vepra e [[Miguel de Cervantes|Miguel de Cervantes-it]], gjeniu i madh i letërsisë spanjolle, autor i të pavdekshmit [[Don Kishoti i Mançës|Don Kishot]] ([[1605]])<ref>Lladó-García (1999), fq. 119-128.</ref>.
[[Skeda:François Rabelais, Gargantua, Lyon, Denis de Harsy, 1537.jpg|left|thumb|319x319px|Faqja e titullit të Gargantua-s së François Rabelais-it, 1537]]
[[Skeda:Machiavelli Discorsi.gif|thumb|364x364px|Dorëshkrim i "Discorsi sopra la prima Deca di Tito Livio" të Machiavelli-t, 1518]]
[[Teatri]] i rilindjes e kreu gjithashtu kalimin nga teocentrizmi te antropocentrizmi, me vepra më natyralist, karakter historik, duke synuar ti pasqyronte gjërat ashtu siç ishin. Kërkohej rekuperimin i realitetit, i jetës në lëvizje, i figurës njerëzore në hapsirë, në të tre përmasat, duke krijuar hapsira për efektet iluzioniste, te trompe-l'œil. Lindi normativa teatrale e bazuar në tre njësi (veprim, hapsirë dhe kohë), duke u bazuar te Poetika e [[Aristoteli]]t, teori e futur nga Lodovico Castelvetro-ja. Rreth [[1520]]-ës lindi në veri të [[Italia|Italisë]] “la Commedia dell'arte”, me tekste të improvizuara, në dialekt, ku mbizotëronte mimika dhe futjen e personazheve arketipik si Arlecchino-ja, Colombina, Pulcinella (e quajtur Guignol në [[Franca|Francë]]), Pierrot-i, Pantalone-ja, Pagliaccio-ja etj. Si dramaturgët kryesor u shquan Nicolò Machiavelli, Pietro Aretino, Bartolomé Torres Naharro, Lope de Rueda dhe Fernando de Rojas, me veprën e tij të madhe “La Celestina” ([[1499]]). Në [[Anglia|Angli]] shkëlqeu [[teatri]] elizabetian, me aurorë si Christopher Marlowe, Ben Jonson, Thomas Kyd dhe veçanërisht [[William Shakespeare|William Shakespeare-i]], gjeni i madh botëror i letërsisë (Romeo dhe Zhuljeta, [[1597]]; [[Hamleti]], [[1603]]; Otello-ja, [[1603]]; [[Makbeth]]i, [[1606]])<ref>Oliva-Torres Monreal (2002), fq. 109-162.</ref>.
[[Skeda:Arbeau 1589.jpg|left|thumb|312x312px|Faqja e titullit e Orchésographie e Thoinot Arbeau, 1589]]
[[Muzika]] rilindase kërkoi konsakrimin e polifonisë, ashtu si dhe konsolidimin e muzikës instrumentale, që do të evolonte deri te orkestra moderne. U shfaq madrigali si gjini profane që bashkonte tekstin dhe muzikën, duke u bërë shprehja e modelit të muzikës rilindase. Në [[1498]] Ottaviano Petrucci ideoi një sistem shtypshkrimi të përshtatur për muzikën, në pentagramë, me të cilin nisi botimin e muzikës. Si kompozitor rilindas u shquan Orlandus Lassus-i, Carlo Gesualdo-ja, Giovanni Gabrieli, Tomás Luis de Victoria, Cristóbal de Morales, Claudio Monteverdi dhe Giovanni Pierluigi da Palestrina. Në fund të [[Shekulli XVI|shekullit të XVI]] lindi [[opera]], nismë e një rrethi eruditësh (la Camerata Fiorentina) që, me zbulimin se teatri antik grek këndohej, patën idenë e muzikalizimit të teksteve dramatike. [[Opera]] e parë qe Dafne ([[1594]]), e Jacopo Peri-t, të cilën e pasoi Euridice ([[1600]]), e të njëjtit autor; në [[1602]] Giulio Caccini shkroi tjetër Euridice; dhe, në [[1607]], Claudio Monteverdi kompozoi “La favola d'Orfeo”, ku shtoi një hyrje muzikore që e quajti sinfoni dhe i ndau strukturat e kënduara në arie<ref>Beltrando-Patier (1996), fq. 219-283.</ref>.
[[Skeda:LaPieta-MichelAnge detalle.jpg|thumb|268x268px|La pieta e Michelangelo-s, 1499-1501]]
Kërcimi rilindas pati një rivitalizim të madh, nga roli i ri mbizotërues i qenies njerëzore mbi religjonin, në mënyrë të tillë sa shumë autorë e konsiderojnë këtë periudhë si lindjen e kërcimin modern. U zhvillua mbi të gjitha në [[Franca|Francë]] –ku quhej ballet-comique–, në formë historish të kërcyera, mbi tekste mitologjike klasike, duke qenë shtysa, në radhë të parë e mbretëreshës Caterina de Medici. Zakonisht konsiderohet se balleti i parë qe “Ballet comique de la Reine Louise” ([[1581]]), i Balthazar de Beaujoyeulx. Modalitetet kryesore të epokës ishin galarda, pavana dhe tourdion-i. Në këtë periudhë u shfaqën traktatet e para mbi kërcimin: Domenico da Piacenza shkroi “De arte saltandi et choreas ducendi”, duke u konsideruar si koreografi i parë i historisë; Thoinot Arbeau bëri një përmbledhje të kërcimeve popullore franceze (Orchesographie, [[1588]])<ref>Abad (2004), fq. 20-24.</ref>.

==== Manierizmi ====
''Artikulli kryesor'': [[Manierizmi]]
[[Skeda:VillaCapra 2007 07 18 1.jpg|left|thumb|290x290px|Villa Capra e projektuar nga Andrea Palladio në 1567, Vicenza]]
[[Skeda:Creación de Adán.jpg|thumb|300x300px|Krijimi i Adamit, afresk i Michelangelo-s]]
Manierizmi u shfaq po në [[Italia|Itali]] në mes të [[Shekulli XVI|shekullit të XVI]] si evolucion i formave rilindase<ref group="Sqarime">fjala rrjedh nga termi italian maniera, që do të thotë “stil” dhe që u fut nga Giorgio Vasari në biografitë e tij të artistëve për të dalluar stilin e hijshëm dhe të ekuilibruar të artistëve të kohës së tij. Chilvers (2007), fq. 593.</ref>, duke braktisur natyralizmin si burim frymëzimi për të gjetur një ton më emotiv dhe ekspresiv, duke i dhënë rëndësi interpretimit subjektiv që artisti kishte për veprën e artit. [[Arkitektura]] fitoi një karakter më efektiv dhe me ekuilibër të tensionuar, ku u shquan artistë poliedrik si [[Michelangelo Buonarroti]], krijues i absidës dhe kupolës së Shën Pjetrit në [[Vatikani|Vatikan]]; Jacopo Vignola (Chiesa del Sacro Nome di Gesù); dhe Andrea Palladio, krijues i një stili vetiak (paladianizmi), siç e shikojmë në Basilica de Vicenza, la Villa Capra (e quajtur “la Rotonda”), San Giorgio Maggiore de Venecia etj. Në [[Franca|Francë]] u shfaq e famshmja “École de Fontainebleau”. Në [[Spanja|Spanjë]] u prodhua arkitektura herreriane (nga Juan de Herrera), stil i kthjellët dhe i thjeshtë, me forma të thjeshta dhe nudo dekoruese, sipas doktrinës kundërreformiste që do të mbizotëronte; pati si kryevepër realizimin e Monasterio de El Escorial-it.
[[Skeda:Tiziano - Amor Sacro y Amor Profano (Galería Borghese, Roma, 1514).jpg|left|thumb|412x412px|Amor Sacro e Amor Profano pikturuar nga Tiziano, 1514]]
[[Skeda:Miguel de Cervantes (1605) El ingenioso hidalgo Don Quixote de la Mancha.png|thumb|369x369px|Botimi i parë i "Don Kishotit" të Miguel de Cervantes-it, 1605. ]]
Skulptura ishte përsëri pasqyrim i pesimizmit që mbizotëronte shoqërinë italiane të gjysmës së dytë të [[Shekulli XVI|shekullit të XVI]], me një art ku deformohej realiteti sipas kapriços, duke mbizotëruar shprehjen sentimentale të artistit, me figura të stilizuara, në pozicione të dhunshme dhe aktualitet dramatik. Shkëlqeu përsëri vepra e [[Michelangelo Buonarroti]]t, me vepra me dinamizëm të tensionuar ku binte në sy shprehja e personit të paraqitur: La Pieta ([[1501]]), Davidi ([[1501]]-[[1504]]), Moisiu ([[1513]]-[[1515]]), La Sagrestia Nuova me Sepolcro Mediceo ([[1520]]-[[1534]]) etj. Skulptorë të tjerë të rëndësishëm qenë: Baccio Bandinelli, Benvenuto Cellini, Giambologna dhe Jacopo Sansovino; dhe, jashtë [[Italia|Italisë]], Jean Goujon dhe Germain Pilon në [[Franca|Francë]], Adriaen de Vries në Flandër, Hubert Gerhard në [[Gjermania|Gjermani]], Alonso Berruguete, Juan de Juni dhe Gaspar Becerra në [[Spanja|Spanjë]].

[[Piktura]] manieriste pati një vulë më kapriçoze, ekstravagante, me parapëlqim për format e spërdredhura dhe të stilizuara, duke shtrembëruar realitetin, me prespektiva të shtrembëra dhe atmosfera spektakolare. U shqua në radhë të parë –si në artet e tjera– [[Michelangelo Buonarroti]] (autor i dekorimit të Capella Sistina-s), i ndjekur nga Bronzino-ja, Andrea del Sarto, Pontormo, Correggio, Parmigianino, [[Giorgione]], [[Ticiani|Tiziano]], Veronese, [[Tintoretto]], Jacopo Bassano, Giuseppe Arcimboldo etj. Vlen të përmendet edhe Maarten van Heemskerck dhe Abraham Bloemaert në Vendet e Ulta, dhe Bartholomeus Spranger në [[Gjermania|Gjermani]]. Në [[Spanja|Spanjë]] u dalluan Juan Fernández de Navarrete, Alonso Sánchez Coello, Juan Pantoja de la Cruz dhe, veçanërisht, El Greco, artist i jashtëzakonshëm, krijues i një stili personal dhe unik, me ndjesi të forta ekspresioniste<ref>Onians (2008), fq. 154-155.</ref>.
[[Skeda:Michelangelo Caravaggio 019.jpg|left|thumb|284x284px|Natyrë e qetë nga Caravaggio, 1596]]

==== Baroku ====
[[Skeda:Saint Peter's Square from the dome.jpg|thumb|293x293px|Sheshi i Shën Pjetrit në Vatikan, projektuar nga Gian Lorenzo Bernini]]
''Artikulli kryesor'': Baroku

Baroku<ref group="Sqarime">termi “barok” rrjedh nga një fjalë me origjinë portugeze, ku perlat që kishin ndonjë deformim quheshin “perlas barruecas”, duke qenë në origjinë një fjalë përçmuese që përshkruante një lloj arti kapriçoz, grandiloquent, i ngarkuar me tepri. Chilvers: (2007), fq. 83.</ref> u zhvillua midis [[Shekulli XVII|shekullit të XVII]] dhe fillimeve të [[Shekulli XVIII|të XVIII-it]]. Qe një epokë me debate të mëdhenj në terrenin politik dhe fetar, duke krijuar një ndarje mes vendeve katolike [[Kundërreforma|kundërreformiste]], ku u fuqizua shteti absolut dhe vendeve protestante me karakter më parlamentar. [[Arti]] u bë më i rafinuar dhe i zbukuruar, me mbijetesën e njëfarë racionalizmi klasicist, por me forma më dinamike dhe sensancionale, me parapëlqim për befasuesen dhe anekdotiken, për [[Iluzioni optik|iluzionet optike]] dhe efektet dramatike.
[[Skeda:Annibale Carracci - Homage to Diana - WGA04460.jpg|left|thumb|383x383px|Homazh për Dianën nga Annibale Carracci, 1597-1602]]
[[Skeda:SCarloQuattroFontaneRome2.jpg|thumb|339x339px|San Carlo alle Quattro Fontane, projektuar nga Borromini]]
[[Arkitektura]], në disa linja klasike, mori disa forma më dinamike, me një dekorim të harlisur dhe një ndjenjë skenografike të formave dhe volumeve. Modulimi i hapsirës pati një rol të rëndësishëm, me parapëlqim për lakoret konkave dhe konvekse, duke i dhënë vëmendje të veçantë lojërave optike (trompe-l'œil) dhe këndvështrimi i spektatorit. Njëlloj si në epokën e mëparshme, motori i stilit të ri qe [[Italia]]: [[Gian Lorenzo Bernini]] qe një nga eksponentët e saj më të mirë, duke qenë realizuesi kryesor i [[Roma|Romës]] monumentale që njohim sot (kolonada e Sheshit të Shën Pjetrit, baldaquin-i i Shën Pjetrit, Sant'Andrea al Quirinale, Palazzo Chigi-Odescalchi); Francesco Borromini ishte një tjetër emër i madh i epokës, autor i kishave të San Carlo alle Quattre Fontane dhe Sant'Ivo alla Sapienza; gjithashtu u shquan edhe Pietro da Cortona, Baldassare Longhena, Filippo Juvara dhe Guarino Guarini. Në [[Franca|Francë]], nën mbretërimin e [[Luigji XIV|Luigjit të XIV]], nisën një sërë ndërtimesh luksoze: fasada e Palais du Louvre, e Louis Le Vau dhe Claude Perrault; Château de Versailles, e Le Vau dhe Jules Hardouin-Mansart. Në [[Austria|Austri]] u shqua Johann Bernhard Fischer von Erlach, autor i Karlskirche-s në [[Vjena|Vienë]]. Në [[Anglia|Angli]] duhet përmendur Saint Paul's Cathedral në [[Londra|Londër]], e Christopher Wren. Në [[Spanja|Spanjë]], [[arkitektura]] pohoi në gjysmën e parë të [[Shekulli XVII|shekullit të XVII]] trashëgiminë herreriane, me Juan Gómez de Mora si figura e dalluar, ndërsa në gjysmën e dytë të shekullit u dallua stili churrigueresco (nga José Benito Churriguera), i karakterizuar nga dekorizmi i harlisur dhe përdorimi i kollonave salamankase (Retablo Mayor de San Esteban de [[Provinca Salamanca|Salamanca]]).
[[Skeda:Parc de Versailles, Bosquet de la colonnade, Enlèvement de Proserpine par Pluton, François Girardon 02.jpg|thumb|355x355px|Rrëmbimi i Proserpinës nga Plutoni nga François Girardon, 1677-1699.]]
[[Skeda:Peter Paul Rubens - Diana and her Nymphs Surprised by the Fauns (Prado).jpg|left|thumb|347x347px|Diana dhe Nimfat befasohen nga Fauni, P.P Rubens, 1639]]
Skulptura mori gjithashtu karakter dinamik, të spërdredhur, ekspresiv, ornamental, duke dalluar lëvizjen dhe shprehjen, me një bazë natyraliste por të shformuar nga kapriçoja e artistit. Në [[Italia|Itali]] u shqua përsëri [[Gian Lorenzo Bernini|Bernini]], autor i veprave si Apolo e Dafne ([[1622]]-[[1625]]), L'Estasi di Santa Teresa ([[1644]]-[[1652]]), Morte della beata Ludovica Albertoni ([[1671]]-[[1674]]) etj. Në [[Franca|Francë]] u dalluan François Girardon, Antoine Coysevox dhe Pierre Puget. Në [[Spanja|Spanjë]] u zgjat imazheria fetare e trashëgimisë gotike, ku u dalluan Gregorio Fernández, Juan Martínez Montañés, Alonso Cano, Pedro de Mena, Francisco Salzillo etj.
[[Skeda:Johannes Vermeer - Girl with a Pearl Earring - WGA24666.jpg|left|thumb|294x294px|Vajza me vath perle, Jan Vermeer, 1665]]
[[Skeda:La Fontaine - Fables, Bernardin-Bechet, 1874.djvu|thumb|363x363px|Fabulat e La Fontaine, botim i 1874]]
[[Piktura]] u zhvillua në dy prirje të ndryshme: natyralizmi, i bazuar realitetin strikt të natyrës, me parapëlqimin e dritëhijes –i ashtuquajturi tenebrizëm–, ku duhet përmendur Caravaggio (ose Michelangelo Merisi), Orazio dhe Artemisa Gentileschi, Pieter van Laer, Adam Elsheimer, Georges de La Tour dhe vëllezrit Le Nain; dhe klasicizmi, që qe njëlloj realist por me një konceptim të realitetit më intelektual dhe të idealizuar, ku përfshihen Annibale Carracci, Guido Reni, Domenichino, Guercino, Giovanni Lanfranco, Nicolas Poussin, Claude Lorrain, Hyacinthe Rigaud etj. Në të ashtuquajturin «pieno barroco» (gjysma e dytë e [[Shekulli XVII|shekullit të XVII]]), me stil dekorativ dhe mbizotërim të pikturës murale, ku u shquan Pietro da Cortona, Andrea Pozzo, Luca Giordano dhe Charles Le Brun. Përveç këtyre rrymave, kishte një pafundësi shkollash, stilesh dhe autorësh me karakter të ndryshëm, ku dallohen dy shkolla rajonale: ajo flamande ([[Peter Paul Rubens]], Anton Van Dyck, Jacob Jordaens, Frans Snyders), dhe ajo hollandeze ([[Rembrandt]], Jan Vermeer, Frans Hals). Në [[Spanja|Spanjë]] u shqua figura e jashtëzakonshme e Diego Velázquez (La fragua de Vulcano, [[1630]]; La rendición de Breda, [[1635]]; Venus del espejo, [[1650]]; Las Meninas, [[1656]]; Las hilanderas, [[1657]]), ashtu si dhe José de Ribera, Francisco Ribalta, Alonso Cano, Francisco de Zurbarán, Juan de Valdés Leal dhe Bartolomé Esteban Murillo.
[[Skeda:BourgeoisGentilhomme1688.jpg|left|thumb|263x263px|"Le Bourgeois Gentilhomme", i Molierit, botim i 1688-ës]]
Në terrenin e arteve industriale, u shqua veçanërisht ebanisteria, që arriti majat e cilësisë mbi të gjitha në [[Franca|Francë]], falë veprës së André-Charles Boulle, krijues i një teknike të re të përdorimit të metaleve ([[bakri]], [[kallaj]]i) mbi materialet organike (kafkull breshke, perla, fildish) ose e anasjellta. Mes veprave të tij dallohen dy komo të Trianon-it, në Versalles, dhe qosteku me Carro de Apolo en Fontainebleau. U shqua edhe tapiceria, argjendaria –veçanërisht «mineralet e ngurta» në [[Firenca|Firence]]–, qeramika dhe qelqi –që mori rëndësi në Bohemi<ref>Pérez Sánchez (1983), fq. 479-598.</ref>.
[[Skeda:Estro Armonico.jpg|thumb|315x315px|Estro Armonico, Antonio Vivaldi, 1700]]
[[Letërsia]] baroke karakterizohej nga i njëjti pesimizëm, me një vizion të jetës së vështirë si [[Lufta|luftë]], ëndërr ose gënjeshtër, ku gjithëçka është fluturake dhe e kalbshme. Stili i saj ishte madhështor dhe i mbingakuar, me një gjuhë shumë të axhektivuar dhe metaforike. Në një çast të parë u prodhuar rryma të ndryshme: eufuizmi në [[Anglia|Angli]] (John Lyly, Robert Greene), preciosizmi në [[Franca|Francë]] (Vincent Voiture), marinizmi në [[Italia|Itali]] (Giambattista Marino), shkolla e parë e Silezisë (Martin Opitz, Angelus Silesius, Andreas Gryphius) dhe shkolla e dytë e Silezisë (Daniel Casper von Lohenstein, Hans Jakob Christoph von Grimmelshausen) në [[Gjermania|Gjermani]]. Më pas lindi klasicizmi në [[Franca|Francë]], me autorë  si François de la Rochefoucauld, Jacques-Bénigne Bossuet, Nicolas Boileau-Despréaux, [[Zhan de la Fonten|Jean de La Fontaine]], François de Malherbe, Cyrano de Bergerac dhe Madeleine de Scudéry. Në [[Anglia|Angli]] ra në sy vepra poetike e John Milton-it (Parajsa e humbur, [[1667]]). Në [[Spanja|Spanjë]], ku [[Shekulli XVII|shekulli i XVII]] do të quhej “shekulli i artë”, u prodhuan dy rryma: kulteranizmi, i drejtuar nga Luis de Góngora, ku dallohej bukuria formale, me një stil madhështor, metaforik, me shtim të latinizmave dhe lojërave gramatike; dhe konceptizmi, i përfaqësuar nga Francisco de Quevedo dhe Baltasar Gracián, ku mbizotëronte mendjemprehtësia, me një gjuhë konçize por polisemike, me kuptime të shumëfishta në pak fjalë<ref>Riquer-Valverde (2007), vol. II, fq. 9-106.</ref>.
[[Skeda:Johannespassion.jpg|left|thumb|357x357px|''Johannespassion'' me autograf të Johann Sebastian Bach-ut, 1738]]
[[Teatri]] Barok zhvilloi mbi të gjitha [[Tragjedia|tragjedinë]], bazuar në pashmangësinë e fatit, me një ton klasik, duke ndjekur tre njësitë e Castelvetro-s. Skenografia ishte më ngarkuar, duke ndjekur shijen ornamentale karakteristike të Barokut. U dalluan Pierre Corneille, [[Zhan Rasin|Jean Racine]] dhe [[Molieri|Molière]]-i, përfaqësues të klasicizmit francez. Në [[Spanja|Spanjë]] teatri ishte thelbësisht popullor («corral de comedias»), komik, me një tipologji personale, ku u vërehën: bululú, ñaque, gangarilla, cambaleo, garnacha, bojiganga, farándula dhe compañía. U dalluan Tirso de Molina, Guillén de Castro, Juan Ruiz de Alarcón dhe, në radhë të parë Lope de Vega (El perro del hortelano, [[1615]]; Fuenteovejuna, [[1618]]) dhe Pedro Calderón de la Barca (La vida es sueño, [[1636]]; El alcalde de Zalamea, [[1651]])<ref>Oliva-Torres Monreal (2002), fq. 165-233.</ref>.
[[Skeda:Cruel Tyrant Love WDL8929.pdf|thumb|296x296px|''Crudel tiranno Amor'' nga George F. Handel, 1738]]
[[Muzika barok]]e dallohej nga kontrasti, akordet e dhunshëm, volumet e lëvizshme, zbukurimet e ekzagjeruara, struktura e shumëllojshme dhe kontrastuese. U karakterizua veçanërisht nga përdorimi i basit të vazhduar, seksioni instrumental grav që mbështeste pandërprerë pjesën melodike të sipërme. Në këtë epokë muzika arriti maja shumë të larta, duke u shkëputur plotësisht nga zëri dhe teksti, duke nxjerr në pah format e pastra instrumentale (suita, sonata, tokata, koncerti, sinfonia). Me sonatën lindën emrat e shpejtësisë: allegro, adagio, presto, vivace, andante etj. Në muzikën fetare lindën oratori dhe [[kantata]], ndërsa muzika korale triumfonte veçanërisht në botën protestante. Në [[Spanja|Spanjë]] lindën zarzuela dhe tonadilla si shfaqje të muzikës popullore. Midis figurave të mëdha të [[Muzika barok|muzikës baroke]] duhet kujtuar [[Antonio Vivaldi]], Tommaso Albinoni, Arcangelo Corelli, Marc-Antoine Charpentier, Johann Pachelbel, Heinrich Schütz, [[Johann Sebastian Bach]], Georg Philipp Telemann, Georg Friedrich Haendel etj.

Në [[opera]] u dallua shkolla venedikase, vendi i parë ku [[muzika]] u çlirua nga tutela fetare apo aristokrate për për tu paraqitur në vendet publike: në [[1637]] u themelua Teatri i San Cassiano-s, qendra e parë operistike e botës. Filloi parapëlqimi për zërat solistë, kryesisht akutët (tenor, [[soprano]]), duke paraqitur fenomenin “castrati” (këngëtar që tridheshin që fëmijë për të ruajtur zërin akut). [[Opera]] baroke dallohej nga skenografia e komplikuar, e zbukuruar, e ngarkuar, me ndryshime të befta. U dalluan Pier Francesco Cavalli, Antonio Cesti, Jean-Baptiste Lully, Henry Purcell, Georg Friedrich Haendel etj. Në fund të [[Shekulli XVII|shekullit të XVII]], shkolla napoletane futi stilin më purist, më klasicist, duke thjeshtëzuar argumentet dhe duke bërë opera më të zgjedhura dhe më të sofistikuara. Alessandro Scarlatti futi arien në tre pjesë (aria da capo)<ref>Beltrando-Patier (1996), fq. 349-383.</ref>.

Në [[Franca|Francë]], kërcimi barok (ballet de cour) bëri të evolonte muzika instrumentale, me melodia unike por me një ritmikë të përshtatur për kërcimin. Qe veçanërisht e përkrahur nga [[Luigji XIV|Luigji i XIV]], që e ktheu kërcimin në spektakël të madh (Ballet de la Nuit, [[1653]], ku ndërhyri i mbiquajturi “mbreti diell”), duke krijuar në [[1661]] Akademinë mbretërore të Kërcimit. Si koreograf u dallua Pierre Beauchamp, krijues i danse d'école-s, i pari sistem pedagogjik i kërcimit. Tipologjitë kryesore qenë: minuet, bourrée, polonaise, rigaudon, allemande, zarabande, passepied, gigue, gavotte etj. Në [[Spanja|Spanjë]] mbërritën gjithashtu modalitete të ndryshme kërcimi: seguidilla, zapateado, chacona, fandango, jota etj<ref>Abad (2004), fq. 25-35.</ref>.
[[Skeda:Hôtel de la Marine.jpg|thumb|312x312px|Hôtel de la Marine ne Paris, projekt i Ange-Jacques Gabriel]]

==== Rokokoja ====
''Artikulli kryesor'': Rokokoja

E zhvilluar në [[Shekulli XVIII|shekullin e XVIII]]<ref group="Sqarime">Rokokoja u shfaq në Francë gjatë regjencës së dukës së Orleáns-it, në moshën minorene të Luigjit të XV, dhe vazhdoi gjatë mbretërimit të tij. Termi rococó u formua me bashkimin e termit italian baroço dhe rocaille, element dekorativ i ngjashëm me një guackë, shumë i përdorur në zbukurime gjatë kësaj periudhe. Chilvers (2007), fq. 818.</ref> në përputhje me parimet e shekullit të barokut dhe në fund me neoklasicizmin–, presupozon vazhdimësinë e shfaqjeve kryesore artistike të barokut, me një natyrë më të theksuar dekoruese dhe shijen zbukuruese, që çojnë në një dalldi pasurie, sofistikimi dhe elegance. Përparimi progresiv shoqëror i borgjezisë dhe përparimet shkencore, ashtu si dhe mjedisi kulturor, sollën braktisjen e temave fetare në favor të tematikave të reja dhe sjelljeve më mondane, duke e shkëputur luksin dhe salltanetin si faktorë të rinj të prestigjit shoqëror.
[[Skeda:Fürstbischöfliche Residenz Würzburg - Prince Bishop's Residenz Würzburg (13404013315).jpg|left|thumb|333x333px|Rezidenca e Würzburg-ut, projektuar nga Johann Balthasar Neumann]]
[[Arkitektura]] kaloi nga grandilokuenca baroke në një shije më delikate, me forma të hijshme dhe me mbizotërimin e hapsirave të vogla, me mjedis për përsiatje, mirëqenie dhe rehati. U krijua moda e ekzotikes, veçanërisht shija për artin oriental. Rokokoja u zhvillua mbi të gjitha në [[Franca|Francë]] dhe [[Gjermania|Gjermani]], e përfaqësuar fillimisht nga Ange-Jacques Gabriel (Petit Trianon de Versalles, Hotel Biron de París), François de Cuvilliés (Pavillon de Amalienburg de Schloss Nymphenburg në [[Mynihu|Mynih]]), Johann Balthasar Neumann (Pallati Episkopal i [[Würzburg|Würzburg-ut]]) dhe Dominikus Zimmermann (Wieskirche). Në [[Kopshtaria|kopshtari]], “kopshtin italian” e pasoi “kopshti francez”, me kompozicion gjeometrik njëlloj si ai italian, por me një perspektivë më të gjatë, kompozim më të thjeshtë, zona më të mëdha lëndine dhe një detaj të ri ornamental: lehet; ku bien në sy kopshtet e Versalles (të dizenjuara nga André Le Nôtre) dhe Jardines de Aranjuez në [[Madridi|Madrid]].
[[Skeda:La Fontana di Trevi.jpg|thumb|304x304px|La Fontana di Trevi]]
Skulptura mbaj një atmosferë të hijshme, të rafinuar, me disa mbetje të formave baroke, veçanërisht nga ndikimi i [[Gian Lorenzo Bernini|Bernini]]-t. Në [[Italia|Itali]] duhet vënë në dukje “La Fontana di Trevi”, e Pietro Bracci-t dhe Filippo della Valle-s. Në [[Franca|Francë]] u shqua vepra e Edmé Bouchardon, Jean-Baptiste Pigalle dhe Étienne-Maurice Falconet. Në [[Gjermania|Gjermani]] u dallua Georg Rafael Donner, Franz Ignaz Günther dhe vëllezrit Asam (Cosmas Damian dhe Egid Quirin). Në [[Spanja|Spanjë]] mund të dallojmë Juan Pascual de Mena dhe Luis Salvador Carmona.
[[Skeda:Jean-Honoré Fragonard - Les Progrès de l'amour - Le rendez-vous - Google Art Project.jpg|left|thumb|303x303px|Les Progres de l'amour, Fragonard, 1771-1773]]
[[Piktura]] lëvizi midis ekzaltimit fetar dhe peizazhit vedutist në [[Italia|Itali]] (Giambattista Tiepolo, Canaletto, Francesco Guardi) dhe skenave oborrtare të Jean-Antoine Watteau, François Boucher, Jean-Baptiste-Siméon Chardin dhe Jean-Honoré Fragonard në [[Franca|Francë]], duke kaluar më tutje te portreti anglez i Joshua Reynolds dhe Thomas Gainsborough. Figurë më vete dhe piktor i paklasifikueshëm është spanjolli [[Francisco Goya|Francisco de Goya]], që evoloi nga natyra pak a shumë rokoko deri te njëlloj pre-romanticizmi, po me një vepër personale dhe shprehëse e një ndjesie të fortë intimiteti. Kultivoi shumë [[Gravura|gravurën]], duke veçuar njëkohësisht kartonët e tij për tapiceri. Midis veprave të tij dallohen: los Caprichos ([[1799]]), La familia de Carlos IV ([[1800]]), El tres de mayo de 1808 en Madrid ([[1814]]), las Pinturas negras ([[1820]]) etj.
[[Skeda:Esprit Loix 1749.JPG|thumb|345x345px|Kapaku i "L'Esprit des Lois" te Montesquieu-ës, 1749]]
Artet dekorative morën një rëndësi të veçantë, meqë, siç është sinjalizuar, rokokoja qe një art i mjedisit borgjez kushtuar salltanetit dhe luksit. U zhvillua dukshëm interiori, me theks të veçantë te orenditë, [[pasqyrat]], [[Mëndafshi|mëndafshet]], tapetet dhe objektet prej porcelani. Kjo e fundit mori një përhapje të madhe, mbi të gjitha ajo e [[Saksonia|Saksonisë]] dhe Sevres, me motive delikate zbukurues, parapëlqyeshmërisht të stilit oriental. Në porcelan u fabrikuan gjithashtu edhe formate të vogla skulpturore me motive galante, pastorale ose të Commedia dell'arte. Në orendi u zhvillua “stili Chippendale» (nga Thomas Chippendale), i karakterizuar nga [[eklektizmi]], përzierje elementesh gotike, rokoko, paladiane dhe kinezëria. Në [[Spanja|Spanjë]] fituan vëmendje tapetet e “Real Fábrica de Santa Bárbara”, disa nga të cilët të dizenjuar nga [[Francisco Goya|Goya]]. Në këtë epokë u shfaq litografia, modalitet i ri i [[Gravura|gravurës]] mbi gurin gëlqeror, i shpikur nga Aloys Senefelder në [[1778]]<ref>Pérez Sánchez (1983), fq. 607-640.</ref>.
[[Skeda:Rousseau pirated edition.jpg|left|thumb|391x391px|Faqja e titullit e Kontratës Sociale të Jean-Jack Rousseau-it, 1762]]
Në nivel letrar, [[Shekulli XVIII|shekulli i XVIII]] qe ai i [[iluminizmi]]t, projekt i nisur me L'Encyclopédie de [[Denis Diderot|Diderot]] dhe D'Alembert dhe që presupozonte shenjtërimin e racionalizmit në nivel filozofik, duke e venë theksin te idea e përparimit të qenies njerëzore dhe kapacitetit të tij të pakufizuar, koncept që hodhi themelet e erës moderne. Përfaqësuesit e tij kryesor qenë [[Montesquieu]], [[Voltaire]], [[Denis Diderot]], [[Jean-Jacques Rousseau]], Abati Prévost, André Chénier, Giambattista Vico, Alexander Pope, [[Daniel Defoe]], Jonathan Swift etj. Në [[Spanja|Spanjë]] u vërejt ndikimi francez te një letërsi kritike dhe spekullative, që arriti kulmin me gjininë e esesë; spikatën Benito Jerónimo Feijoo, Diego de Torres Villarroel, Ignacio Luzán dhe José Francisco de Isla. Duhet theksuar gjithashtu themelimi, në këtë kohë, i “Biblioteca Nacional” dhe “la Real Academia Española”<ref>Lladó-García (1999), fq. 154-161.</ref>.
[[Skeda:Baldassare Galuppi - Credidi propter quod locutus sum. (BL Add MS 31643 f. 3v).jpg|thumb|233x233px|Dorëshkrim muzikor i Baldassare Galuppi-t]]
[[Teatri]] në [[Shekulli XVIII|shekullin e XVIII]] ndoqi modelet e mëparshme, duke vënë në dukje si risinë kryesore, reformën që bëri Carlo Goldoni në [[Komedia|komedi]], duke braktisur vulgaritetin dhe duke u frymëzuar nga zakonet dhe personazhet e jetës reale. Gjithashtu, u zhvillua edhe [[drama]], e vendosur mes [[Tragjedia|tragjedisë]] dhe komedisë. Skenografia qe më natyraliste, me më shumë kontakt midis aktorëve dhe publikut. Montazhet zakonisht ishin më popullore, duke tërhequr një publik më të madh, duke e braktisur rezervimin e teatrin për klasat e larta. Me organizimin e spektakleve më komplekse, nisi të vihej në pah figura e [[Regjisori|regjizorit]]. Si [[dramaturg]] spikatën Pietro Metastasio, Pierre de Marivaux, Pierre-Augustin de Beaumarchais dhe [[Voltaire]]-i. Në [[Spanja|Spanjë]], Nicolás Fernández de Moratín u shqua me «comedia de salón» të shtatëqintës, bazuar te [[Molieri|Molière]]-i<ref>Oliva-Torres Monreal (2002), fq. 237-243.</ref>.

Rokokosë në muzikë i korrespondon e ashtuquajtura «música galante», që ishte më e qetë se barokja, më e lehtë dhe e thjeshtë, e dashur, dekorative, duke theksuar sentimentalizmin. U braktis shija për kontrastin dhe u kërkua gradimi zanor (kreshendo, diminuendo). Në të ashtuquajturën Shkolla e Mannheim-it u zhvillua muzika sinfonike, me orkestrën e parë të madhe moderne (40 instrumente), nismë e princi-zgjedhës Karl Theodor i Wittelsbach-ut. Përfaqësuesi i saj kryesor, Johann Stamitz, konsiderohet drejtori i parë i orkestrës. Midis muzikantëve të epokës spikatën pasuesit e Bach-ut: Wilhelm Friedemann, [[Carl Philipp Emanuel Bach|Carl Philipp Emanuel]], Johann Christoph Friedrich dhe [[Johann Christian Bach|Johann Christian]] –ky i fundit futës i pianos në muzikën sinfonike, e shpikur në [[1711]] nga Bartolomeo Cristofori–. Në [[opera]], së bashku me të zgjedhurën, u shfaq edhe «opera bufa», me natyrë komike, e paracaktuar për një publik më popullor, nën ndikimin e la Commedia dell'arte (Niccolò Piccinni, Baldassare Galuppi)<ref>Beltrando-Patier (1996), fq. 507-516.</ref>.

Kërcimi vazhdoi të zhvillohej mbi të gjitha në [[Franca|Francë]], ku në [[1713]] u krijua Shkolla e Baletit të operës së [[Parisi]]t, akademia e parë e kërcimit. Raoul-Auger Feuillet krijoi në [[1700]] një sistem notacioni për kërcimin, që të mund të transkriptonte me shkrim llojet e ndryshme të hapave të kërcimit. Në këtë epokë kërcimin nisi të pavarsohej nga [[poezia]], [[opera]] dhe [[teatri]], duke ndjekur autonominë e vet si art dhe formuluar një fjalor të vetin. Filluan të shkruheshin vepra muzikore vetëm për balet, ku u shqua Jean-Philippe Rameau –krijues i opera-baletit– dhe të shfaqeshin emra balerinësh të shquar, si Gaetano Vestris dhe Marie Camargo. Në nivel popullor, [[vallëzimi]] në modë qe valsi, ndërkohë që në [[Spanja|Spanjë]] doli flamenkua<ref>Abad (2004), fq. 37-66.</ref>.
[[Skeda:Winckelmann Geschichte der Kunst des Altertums EA.jpg|thumb|321x321px|Historia e Artit Antik, Johann J. Winckelmann, 1764]]

==== Neoklasicizmi ====
''Artikulli kryesor'': Neoklasicizmi

Bumi i borgjezisë pas [[Revolucioni francez|Revolucionit Francez]] favorizoi shfaqjen e formave klasike, më të pastra dhe më të kursyera, në kundërvendosje me teprimet zbukuruese të barokut dhe rokokosë, të identifikuara me [[Aristokracia|aristokracinë]]. Në këtë mjedis vlerësues të trashëgimisë klasike greko-romake ndikuan zbulimet arkeologjike të Pompejit dhe Herkulanos, së bashku me përhapjen e një ideologji përkryerje të formave klasike të zhvilluar nga Johann Joachim Winckelmann, që pohonte se në [[Greqia e lashtë|Greqinë e Lashtë]] u arrit bukuria e përkryer, duke gjeneruar mitin mbi përsosmërinë e bukurisë klasike që kushtëzon ende edhe sot perceptimin e artit<ref group="Sqarime">Në Reflektim mbi imitimin e veprave të artit grek (1755), Johann Joachim Winckelmann pohoi se grekët arritën në një stad përsosmërie të plotë në imitimin e natyrës, prandaj ne vetëm mund të imitojmë grekët. Po ashtu, e lidhi artin me etapat e jetës njerëzore (fëmiria, pjekuria, pleqëria), duke vendosur një evolucion të artit në tre stile: arkaik, klasik dhe helenistik. Valeriano Bozal (dhe të tjerë): Historia de las ideas estéticas y de las teorías artísticas contemporáneas (vol. I). Visor, Madrid, 2000, <nowiki>ISBN 84-7774-580-3</nowiki>, fq. 150-154.</ref>.
[[Skeda:München, Königsplatz, Glyptothek (8741351142).jpg|left|thumb|390x390px|Glipoteka e Mynihut, projektuar nga Leo von Klenze]]
[[Arkitektura]] neoklasike ishte më racionale, me natyrë funksionale dhe njëfarë atmosfere utopike, siç shikohet në pohimet e Claude-Nicolas Ledoux dhe Étienne-Louis Boullée. Duhet të veçohen dy tipe arkitekturash neoklasike: ajo e trashëgimisë baroke, por e zhveshur nga dekorimi i tepërt për tu dalluar nga ajo rokoko; dhe ajo neoklasike e mirëfilltë, me linja të kursyera dhe racionale, e kthjellët dhe funksionale. Të parës i përkasin vepra si Panteoni i Parisit, nga Jacques-Germain Soufflot, ose Opera e [[Berlini]]t, nga Georg Wenzeslaus von Knobelsdorff; gjithashtu, në këtë linjë, u shqua neopaladianizmi britanik dhe amerikano verior. Në linjën e re më racionale mund të përmendet projekti urbanistik i Palais des Tuileries, nga Pierre-François-Léonard Fontaine (nismëtar i të ashtuquajturit «Style Empire»); la Piazza del Popolo në [[Roma|Romë]], nga Giuseppe Valadier; Walhalla e Regensburgut, nga Leo von Klenze; dhe Museo del Prado në [[Madridi|Madrid]], nga Juan de Villanueva.
[[Skeda:Antonio canova, psiche rianimata dal bacio di amore, 1788-1793, 02.JPG|thumb|296x296px|Psikja dhe Kupidi, Antonio Canova, 1788-1793]]
Skulptura, me logjikë referuese greko-romake, pati si figurat kryesore: Jean-Antoine Houdon, portretist i shoqërisë para-revolucionare ([[Jean-Jacques Rousseau|Rousseau]], [[Voltaire]], Lafayette, Mirabeau); Antonio Canova, që punoi për papët dhe oborrin e [[Napoleon Bonaparte|Napoleonit]] (Paulina Borghese si Venusi, [[1805]]-[[1807]]); dhe Bertel Thorvaldsen, shumë i ndikuar nga skulptura greke, kushtuar [[Mitologjia|mitologjisë]] dhe historisë antike (Jasoni me lëkurën e artë, [[1803]]). Emra të tjerë që u dalluan do të ishin John Flaxman, Johann Gottfried Schadow, Johan Tobias Sergel dhe Damià Campeny.
[[Skeda:Jacques-Louis David - Napoleon Crossing the Alps - Kunsthistorisches Museum.jpg|left|thumb|293x293px|Napoleoni kalon Alpet, J.-L. David, 1801]]
[[Piktura]] mbajti një karakter të kursyer dhe të ekuilibruar, e ndikuar nga skulptura greko-romake apo figura si [[Raffael]]lo-ja dhe Poussin-i. U shqua veçanërisht Jacques-Louis David, piktor “zyrtar” i [[Revolucioni francez|Revolucionit Francez]] (Betimi i Horacëve, [[1784]]; Vdekja e Marat-it, [[1793]]; Napoleoni duke kapërcyer Alpet, [[1800]]). Gjithashtu vlen të kujtohen dhe François Gérard, Antoine-Jean Gros, Pierre-Paul Prud'hon, Anne-Louis Girodet-Trioson, [[Jean Auguste Dominique Ingres]], Joseph Wright of Derby, Johann Zoffany, Angelika Kauffmann, Anton Raphael Mengs, Joseph Anton Koch, Asmus Jacob Carstens, José de Madrazo etj<ref>Honour-Fleming (2002), fq. 640-645.</ref>.
[[Skeda:Wolfgang Amadeus Mozart, klavieruitgave Die Zauberflöte, 1e druk, Bonn, 1793, boekencollectie Centre Céramique, Maastricht.JPG|thumb|248x248px|Flauti magjik, botimi I, Bonn, 1793, W. A. Mozart]]
Artet dekorative u zhvilluan në stile të ndryshme, disa prej të cilëve vazhduan edhe përgjatë [[Shekulli XIX|shekullit të XIX]]: “Le Style Directoire” shfaqur në [[Franca|Francë]] në kohën e Direktoratit ([[1795]]-[[1805]]), i karakterizuar nga linjat e thjeshta, klasike, të kthjellta, pa zbukurime të tepërta; “Le Style Empire” u zhvillua në Francën napoleonike dhe të Restaurimit, nga kaloi në pjesën tjetër të Europës, duke zëvendësuar kthjelltësinë për salltanetin dhe luksin, me një stil madhështor, me parapëlqim për temat ekzotike dhe orientale; Në të kundërt, stili gjerman Biedermeier paraqiti një dizajn më praktik dhe komod, me linja të thjeshta dhe familjare. Këta stile ndikuan atë “isabelian” spanjoll dhe “viktorian” anglez, me atmosferë borgjeze, kushtuar luksit dhe salltanetit, megjithatë pa hequr dorë nga rehatia dhe funksionaliteti.
[[Skeda:Le Nozze di Figaro Ouverture.jpg|left|thumb|285x285px|Dorëshkrim i Le Nozze di Figaro, W. A. Mozart]]
Në nivel letrar, në fund të [[Shekulli XVIII|shekullit të XVIII]] u prodhua një kthim te premisat klasiciste, me pretendimin e vendosjes së një tipi letërsie perceptive, me një bazë etike dhe intelektuale. Shumë nga autorët e kësaj epoke u gjendën midis neoklasicizmit dhe pre-romanticizmit, duke dalluar: Friedrich Gottlieb Klopstock, Christoph Martin Wieland, Henry Fielding, Laurence Sterne etj. Në [[Spanja|Spanjë]], u vu re ndikimi i klasicizmit francez dhe porositë e ngulitura nga Boileau, ku u vunë në pah José Cadalso, Juan Meléndez Valdés dhe Gaspar Melchor de Jovellanos, ashtu si fabulistët Tomás de Iriarte dhe Félix María Samaniego<ref>Riquer-Valverde (2007), vol. II, fq. 110-235.</ref>. Teatri neoklasik solli pak variacione në krahasim me zhvillimet përgjatë [[Shekulli XVIII|shekullit të XVIII]], duke qenë karakteristika e saj kryesore frymëzimi te modelet klasike greko-romake, shenjë identiteti e kësaj rryme. U dalluan: Vittorio Alfieri, Richard Brinsley Sheridan dhe Gotthold Ephraim Lessing dhe, në [[Spanja|Spanjë]], Leandro Fernández de Moratín dhe Vicente García de la Huerta<ref>Oliva-Torres Monreal (2002), fq. 243-250.</ref>.
[[Skeda:Wienmozartdenkmal.jpg|thumb|333x333px|Monumenti i Mozartit në Vienë, punim i Viktor Tilgner-it, 1900]]
[[Muzika klasike]]<ref group="Sqarime">Megjithëse sot është zakon të bësh përgjithësime si «muzika klasike» muzika sinfonike e tipit orkestral, në të vërtetë i referohet një periudhe konkrete të historisë së muzikës, të karakterizuar nga klasicizmi, që i përketë një të tretës së fundit të shekullit të XVIII dhe fillimet e të XIX. Termi “muzikë klasike” u shfaq për herë të parë në Oxford English Dictionary në 1836 dhe shenjonte kompozimet europiane më të shquara të shekullit të mëparshëm. Me kalimin e kohës shenjoi të kundërtën e muzikës popullore në gjuhën e sotme: është emri i zakonshëm i muzikës së zgjedhur, akademike apo të kultivuar. The Oxford English Dictionary (2007). The OED Online, ed. «Classical" <nowiki>http://dictionary.oed.com/cgi/entry/50040930?single=1&query_type=word&queryword=classical&first=1&max_to_show=10</nowiki>. Konsultuar më 10 maj 2007.</ref> e përfshirë midis një të tretës së fundit të [[Shekulli XVIII|shekullit të XVIII]] dhe fillimet e [[Shekulli XIX|të XIX]] kulminimi i formave instrumentale, të konsoliduara me strukturimin përfundimtar të orkestrës moderne. Klasicizmi u shfaq në ekuilibrin dhe qetësinë e kompozimit, kërkimi i bukurisë formale, përkryerjes, në format harmonike dhe frymëzuese të vlerave të larta. Lindi forma-sonatë, formë e re kompozimi që konsiston në zbërthimin e temës, duke kapur ritmin ose melodinë, por duke ndëruar tonalitetin nëpërmjet modulacionit. Muzika e dhomës evoloi me shndërrimin e basit të vazhdushëm në formate të veçanta: dúo, trío, cuarteto, quinteto etj. [[Muzika klasike]] u përfaqësua kryesisht nga: Franz Joseph Haydn, [[Wolfgang Amadeus Mozart]], Christoph Willibald Gluck, Luigi Boccherini dhe Domenico Cimarosa. Opera klasike ishte më pak e ngarkuar nga baroku, me një muzikë të kursyer, ma zbukurime vokale, arie të kufizuara, recitativ me shoqërim orkestral, argumente më solid dhe personazhe më të vërtetë. U dalluan: Jean-Philippe Rameau, Christoph Willibald Gluck dhe, veçanërisht, [[Wolfgang Amadeus Mozart]], autor i disa prej operave më të mira të historisë (Le Nozze di Figaro, [[1786]]; Don Giovanni, [[1787]]; Flauti magjik, [[1791]])<ref>Beltrando-Patier (1996), fq. 516-532.</ref>.

[[Baleti]] klasik eksperimentoi gjithashtu një zhvillim të madh, mbi të gjitha falë prurjes teorike të koreografit Jean-Georges Noverre dhe ballet d'action-it të tij, që shkëpuste sentimentin mbi rixhidecën gjestuale të kërcimit akademik. U kërkua një natyralizëm më i madh dhe një ndërthurje më e mirë e dramës me muzikën, fakt i perceptueshëm në veprat e kompozitorit Gluck, që eliminoi shumë konvencionalizma të kërcimit barok. Një tjetër koreograf i rëndësishëm qe Salvatore Viganò, që solli më tepër vitalitet në «trupën e baletit», shpura që shoqëronte balerinën protagonist, mori më tepër pavarësi nga ata<ref>Abad (2004), fq. 37-56.</ref>.

=== Amerika e kohës moderne ===
[[Skeda:Catedral da Cidade do México (4023631160).jpg|left|thumb|284x284px|Katedralja e qytetit të Meksikës]]
Që nga zbulimi i Amerikës nga [[Cristoforo Colombo|Kristofor Kolombi]] në [[1492]] deri në pavarësinë e vendeve amerikane përgjatë [[Shekulli XIX|shekullit të XIX]] (të fundit [[Kuba]] dhe [[Portorikoja|Porto Rikoja]] në [[1898]]) u zhvillua i ashtuquajturi art kolonial, që qe një pasqyrë besnike e artit të krijuar në metropol, duke u zhvilluar të njejtit stile artistike të kontinentit evropian, kryesisht [[Rilindja]], Baroku dhe Rokokoja. Shfaqjet kryesore të artit kolonial u prodhuan në dy qendrat gjeografike më të rëndësishme në erën para-kolombiane: [[Meksika]] dhe [[Peruja]].

[[Arkitektura]] u bazua në të njëjtat tipologji ndërtimesh të kulturës evropiane, kryesisht [[kisha]] dhe [[Katedralja|katedrale]], duke parë përparimin e shpejtë të punës së ungjillizimit të popujve vendas të Amerikës, por edhe ndërtesa civile si komunat, [[Spitali|spitalet]], [[Universiteti|universitetet]], pallate dhe [[vila]] të veçanta. Gjatë gjysmës së parë të [[Shekulli XVI|shekullit të XVI]] qenë urdhërat fetarë të ngarkuarit me ndërtimin e kishave të shumta në [[Meksika|Meksikë]], parapëlqyeshmërisht një tip kishash të fortifikuara të quajtura «capillas de indios». Në mes të shekullit nisën të ndërtoheshin [[Katedralja|katedralet]] e para të mëdha, si ato të [[Meksika|Meksikës]], Puebla, [[Provinca Guadalajara|Guadalajara]], Cuzco dhe Córdoba. [[Arkitektura]] baroke u karakterizua nga një dekorim i harlisur, që do të rezultonte i rënduar në atë që u quajt «ultrabarroco» (Fachada del Sagrario e Katedrales së [[Meksika|Meksikës]]). Në [[Peruja|Peru]], ndërtimet e zhvilluara në [[Lima]] dhe Cuzco që nga [[1650]] treguan disa karakteristika origjinale që përparuan duke u përfshirë në barokun evropian, si në përdorimin e mureve të mbushura dhe kollonave salamankase (Iglesia de la Compañía, Cuzco). Në [[Shekulli XVIII|shekullin e XVIII]] arkitektura u orientua në një stil më të harlisur, duke i dhënë një paraqitje të pangjashme barokut limas (Palacio del Marqués de Torre-Tagle).
[[Skeda:Aleijadinho-anjo.jpg|thumb|269x269px|Skulpture engjëlli e Aleijadinho-s]]
Shfaqjet e para të pikturës koloniale qenë ato të skenave fetare të përpunuara nga mjeshtër anonim, si imazhet e Virgjëreshës me Fëmijën. Prodhimi artistik i bërë në Nueva España nga indigjenët në [[Shekulli XVI|shekullin e XVI]] quhet arti indo-i krishterë. Piktura baroke mori ndikimin e tenebrizmit seviljan, kryesisht të Zurbarán-it, si mund të shfaqet në veprën e meksikanëve José Juárez dhe Sebastián López de Arteaga dhe të bolivianit Melchor Pérez de Holguín. Në fundin e [[Shekulli XVI|shekullit të XVI]] u shqua “Escuela cuzqueña” e [[Piktura|pikturës]], e përfaqësuar në radhë të parë nga Luis de Riaño dhe Marcos Zapata. Në [[Shekulli XVIII|shekullin e XVIII]] ndikimin kryesor do ta kishte ajo e Bartolomé Esteban Murillo-s dhe në disa raste –si në Cristóbal de Villalpando– ajo e Juan de Valdés Leal-it. Spikatën Gregorio Vázquez de Arce në [[Kolumbia|Kolumbi]] dhe Juan Rodríguez Juárez dhe Miguel Cabrera në [[Meksika|Meksikë]].

Në skulpturë shfaqjet e para qenë përsëri në fushën fetare, në formatin e lirë dhe altarpieces për kishat, të konfeksionuara përgjithësisht në dru të mbuluar me gips (allçi) dhe të dekoruara me të kuqe gjaku –aplikim i drejtpërdrejt i ngjyrës– ose i praruar –mbi një fund [[argjendi]] dhe [[ari]]–. Në fillimet e [[Shekulli XVII|shekullit të XVII]] lindën shkollat e para vendore, si shkolla quiteña dhe ajo cuzqueña, duke theksuar punën mbështetëse të urdhërit jesuit. Në barok u shqua vepra skuptorike e zhvilluar në [[Lima]], si muret e gurit të Katedrales së Limas. Në [[Brazili|Brazil]] u dallua vepra e Aleijadinho-s<ref>Onians (2008), fq. 150-153.</ref>.

=== Afrika e kohës moderne ===
[[Skeda:Djenne great mud mosque.jpg|left|thumb|304x304px|Xhamia e madhe në Djenne, Mali]]
Në këtë epokë, në kontinentin afrikan vazhdoi diversiteti i stileve dhe shfaqjeve artistike, për shkak të shumëllojshmërisë etnike dhe fetare dhe organizimeve të ndryshme shoqërore, që nga popujt nomad deri te shtetet e qendërzuar si [[Benin]]-i, Dahomey, [[Republika e Kongos|Kongo-ja]] dhe Ashanti. Materiale kryesore ishin druri, guri, fildishi, [[Metalet|metali]], argjila, lëkurët, pendët, guackat etj. Në malet Drakensberg ([[Republika Jugafrikane|Afrika e jugut]]), San-ët (ose bushmenët) realizuan mijëra [[piktura]] shkëmbore midis [[Shekulli XVIII|shekujve të XVIII]] dhe [[Shekulli XIX|XIX]], të lidhura me rituale shamanike. Në rajonin e Owerri-së ([[Nigeria|Nigeri]]) u ndërtuan një sërë ndërtesash përkushtimore të quajtura mbari, të dekoruara me piktura dhe skulptura. Në [[Mali]] spikatën ndërtimet prej qerpiçi, si Xhamia e Madhe e Djenné-s, e datuar fillimisht si e [[Shekulli XIII|shekullit të XIII]] por e rindërtuar disa herë të tjera. Në Ashanti ([[Gana|Ghana]] aktuale) morën rëndësi thurjet e quajtura kente, prej pambuku ose [[mëndafshi]], të dekoruara me motive gjeometrike.

Skulptura qe aktiviteti kryesor artistik në kontinent në përgjithësi, e karakterizuar nga ekspresiviteti i tyre i lartë dhe forca emotive, që arriti të ndikonte artin e avangardave evropiane kur [[kolonializmi]] favorizoi krijimin e muzeve etnografik që mblodhën veprat e artit afrikan në gjithë [[Evropa|Europën]]. Në [[Benin]] u bënë figura tunxhi që nga [[Shekulli XV|shekulli i XV]] deri në [[Shekulli XIX|të XIX]]. Në Ashanti u shfaq një stil natyralist skulpturash të vogla [[Metalet|metali]] ([[Shekulli XVII|shekujt e  XVII]]-[[Shekulli XX|XX]]). Në kulturën yoruba (midis [[Nigeria|Nigerisë]], [[Benin]]it dhe [[Togo|Togo-s]]) u shumuan relievet në dru të gdhendur, si në portat e pallatit të Ikere-s, të skulptorit Olowe de Ise. Tipologji të tjera qenë: fetishet ose «figurat e fuqisë» (nduda), të lidhura me rite tej-tokësore, me figura antropomorfike të mbështjella me pëlhura, lëkura ose pendë; pfemba-t, të kushtuara mëmësisë, përgjithësisht një [[Gruaja|grua]] me një fëmijë në krahë; dhe mbulu-ngulu-t, relikarie mbrojtëse. Farkëtuan edhe figura prej [[hekuri]], si ajo e mbretit Glele i Dahomey-t, me përmasa natyrore, vepra e Akate Akpele Kendo-s ([[1860]]). Së fundmi, u shquan maskat, të paracaktuara për rite me natyrë të veçantë (funerare, bujqësore, pjellorie etj.<ref>Honour-Fleming (2002), fq. 764-777.</ref>).
[[Skeda:Taj Mahal, Agra, India edit2.jpg|thumb|339x339px|Taxh Mahali, Agra, Indi]]

=== Azia e kohës moderne ===

==== India e kohës moderne ====
''Artikulli kryesor'': Arti indian i kohës moderne

Gjatë kësaj periudhe në [[India|Indi]] hyri [[Arti Islam|arti islam]]. Pushtimi mysliman, që arriti kulmin në Perandorinë Moghule, shkaktoi një tronditje të madhe në shoqërinë indiane dhe sidomos në në artin e saj. Formave tradicionale ju shtuan elemente karakteristike të [[Arti Islam|artit islam]], me tipilogji të reja si [[xhamia]]. Ky sinkretizëm artistik u shfaq në ndërtime si xhamitë e Lahorey Delhi dhe në varrezat e Agra-s, mbi të gjitha në të famshmin [[Taxh Mahal]] ([[Shekulli XVII|shekulli i XVII]]). Gjithashtu, u zhvilluan [[kopshtaria]] dhe miniatura, të dyja të ndikimit pers dhe morën rëndësi të madhe artet tekstile dhe argjendaritë e montuara (si Froni i Aurangzeb-it).
[[Skeda:India - Madurai temple - 0785.jpg|left|thumb|348x348px|Tempulli Meenakshi, Madurai, Indi]]
Arti tradicional [[Hinduizmi|hindu]] u shfaq në tempullin e mrekullueshëm të Meenakshi-t (Madurai), ashtu si në shkollën miniaturiste të Raxhputit, ku jetonte një bashkësi [[Xhainizmi|jainiste]] që krijoi një art që pati një përhapje të madhe në Perëndim, i farkëtuar në një bashkësi tempujsh dhe skulpturash mermeri me zbukurime gurësh me [[ngjyra]], të dekoruar me saktësi të madhe. Duke filluar nga [[Shekulli XII|shekulli i XII]] skulptura u realizua më shumë në bronx se në gur, duke veçuar paraqitjet e zotit Shiva në pozicion kërcimi; më pas do të ishin karakteristike portretet e luftëtarëve dhe oborrtarëve, traditë që fillon në [[Shekulli XVIII|shekullin e XVIII]]. [[Arkitektura]] në fund të kësaj periudhe evoloi drejt formave gjithmonë e më komplekse, me pasuri të madhe dekoruese, në të cilat mund të quhet një fazë «baroke» e artit indian (megjithëse pa pasur paralelizma me barokun evropian)<ref>Onians (2008), fq. 198-199.</ref>.

Në [[Letërsia|letërsi]] veçantia kryesore e kësaj epoke qe shfaqja e gjuhëve popullore, duke lindur një letërsi në [[hindi]], bengali, tamil, marati, guyarati, telugu, rayastani etj. Në gjininë dramatike u dallua Anandarayamakhin, autor i Jiva-nandana (deri në [[1700]]), dramë alegorike që paraqet shpirtin njerëzor si një mbret i burgosur në pallatin e tij ([[trupi]]); dhe në poemën epike dallohet Ram-chari-manas i Tulsidas-it, ripunim i Ramaiana-s me pastërti të madhe gjuhësore dhe stilistike. [[Teatri]] derivoi në kohë më të vona nga dutangada antike ―ku mbizotëron kërcimi dhe mimika ― në një modalitet të quajtur kathakali, që gjithashtu e vendos theksin te [[muzika]] dhe gjestet. Në këtë interpretim mori rëndësi të madhe gjuha e duarve (mudras, me 24 pozicione bazike dhe të tjera të kombinuara), ashtu si dhe shprehja e fytyrës dhe lëvizjet e syve (navarasya). Pati gjithashtu rëndësi kozmetika, ku [[ngjyra]]t ishin simbolike, të identifikuara me rolin dhe personazhin<ref>Oliva-Torres Monreal (2002), fq. 434.</ref>.

[[Muzika]] po ashtu mori ndikimin mysliman, megjithëse vazhduan format e lashta tradicionale, të bazuara te ragas. Pa dyshim që bashkëjetesa e të dy modaliteteve shkaktoi një ndarje në dy traditat muzikore të diferencuara: veriorja ose industanikja, më e ndikuar nga muzika arabe; dhe jugorja ose karnatikja, më konservuese e traditës së lashtë. E para ishte më elegante, dekorative dhe romantike, ndërkohë që e dyta ishte më e kursyer dhe intelektuale. Kërcimi po njëlloj u nda midis kathak-ut në veri, prej tipi më profan; dhe bharata-natiam-i në jug, më fetar<ref>Robertson-Stevens (2000), fq. 50-53.</ref>.
[[Skeda:Hall of Supreme Harmony 2010.jpg|thumb|609x609px|Pallati i Harmonise Supreme (Qyteti i ndaluar), Pekin]]

==== Kina e kohës moderne ====
''Artikulli kryesor'': Arti kinez i kohës moderne
* '''[[Dinastia Ming]]''' ([[1368]]-[[1644]]): supozonte restaurimin e një dinastie autoktone pas periudhës mongole, duke rikthyer traditat e vjetra kineze. [[Perandor]]i i tretë i [[Dinastia|dinastisë]], Yongle, trasferoi [[kryeqyteti]]n nga Nankin-i në [[Pekini|Pekin]] ([[1417]]), duke ndërtuar një Pallat Perandorak (Qyteti i Ndaluar), me tre oborre të mëdhenj të rrethuar nga një mur prej 24 kilometrash dhe një kompleks i gjerë ndërtesash ku dallohen Salla e Harmonisë Supreme (me fronin perandorak) dhe Tempullin e Qiellit. [[Piktura]] e kësaj periudhe ishte tradicionale, me karakter natyralist dhe njëfarë pasurie, si në veprën e Lü Ji, Shen Zhou, Wen Zhengming etj. Gjithashtu u dallua porcelani, shumë i lehtë dhe me tone shkëlqyes, përgjithësisht në [[Ngjyra e bardhë|bardh]] e [[Ngjyra e kaltër|kaltër]] dhe nisi dekorimin e vazove të bronxit me zmalt.
* '''[[Dinastia Qing]]''' ([[1644]]-[[1911]]): [[Dinastia|dinasti]] me origjinë mançu, në art konsiderohet si vazhduese e formave tradicionale. [[Piktura]] ishte mjaft eklektike, kushtuar temave floreale (Yun Shouping), fetare (Wu Li), peizazhistike (Gai Qi) etj. Në [[Arkitektura|arkitekturë]], u vazhdua ndërtimi –dhe, në disa raste, restaurimi– i rezidencës perandorake, me të njëjtën vulë stilistike, në kohën që u ndërtuan tempuj dhe [[vila]] të reja aristokratike, duke dalluar pasurinë e materialeve (parmakë mermeri, çati qeramike etj.). Vazhdoi njëlloi traditën e arteve të aplikuara, veçanërisht ebanisteria, porcelani, [[mëndafshi]], llaku, [[zmalti]], xhada etj. Duhet përmendur se manifakturat kineze ndikuan në dekorimin rokoko evropian (të ashtuquajturat kinezërirat)<ref>Honour-Fleming (2002), fq. 699-704.</ref>.
[[Skeda:Ding Guanpeng (Qing) Nymph of the Luo River. 18 cent. National Palace Museum, Taipei.jpg|thumb|1036x1036px|Peizazh nga lumi Luo, pikturë në letër nga Ding Guanpeng, shekulli XVIII, National Palace Museum, Taipei.]]
[[Letërsia]] vazhdoi të jetë tradicionalisht oborrtare, duke dalluar në epokën Ming prodhimin teatral, me vepra si Rrethi i allçisë i Li-Hsing-Tao, Kitara e Kao Ming dhe Pavioni i T'ang-Hien-Tsu. Në prozë u dallua Majmuni i Wu Cheng'en, me natyrë alegorike; dhe Kumbulla e vazos së artë e Wang Shih-chên, rrëfim me natyrë erotike. Në epokën Qing [[poezia]] u dallua nga virtuozizmi i saj, duke shfaqur për herë të parë ndikimi perëndimor në veprën e Huang-Tuen-Hien. Narrativa ishte më humaniste, si mund të perceptohet te P'u-Song-Ling dhe Ts'ao-Sine-K'in, autor i Hong-leu-mon, romani më i famshëm kinez i [[Dashuria|dashurisë]]; Të diturit i Wu-Ching-Tzu, një roman me natyrë satirike<ref>Riquer-Valverde (2007), vol. II, fq. 840-841.</ref>.

[[Muzika]] vazhdoi traditat e mëparshme, të përmbledhura në Manualin e muzikës të Tsai Yü ([[1596]]). Nga kjo epokë shquhen këngët për citara, me dy mënyra: këngë të shkurtra (hsiao-ch'ü), me pjesë të shoqëruar me muzikë; dhe këngët e gjata (ta-ch'ü), pastërtisht instrumentale. Në [[Dinastia Ming|dinastinë Ming]] u dallua kompozitori Wei Liang-fu, krijues i një stili të ri dramatik me [[opera]] prej 30 aktesh (k'un-ch'ü), me pjesë të kënduara dhe pjesë të deklamuara. Instrumenti kryesor ishte flauti i tërthortë (ti), bashkë me [[Kitara|kitarën]] (san-hsien), llaudën e shkurtër (p'i-p'a) dhe tamburin (pan-ku). Gjatë [[Dinastia Qing|dinastisë Qing]] lindi një tip i ri [[Opera|opere]] (ching-hsi), më popullor, me shoqërim me [[Violina|violinë]] me një tel (hu'chpin). Në këtë periudhë nisi ndikimi perëndimor, në kohën që [[muzika]] kineze arriti në Perëndim, siç shikohet në hapjen e Turandot së Carl Maria von Weber ([[1809]])<ref>Robertson-Stevens (2000), fq. 79-84.</ref>.
[[Skeda:Himeji-1999-1.jpg|thumb|284x284px|Kështjella Himeji, 1609]]

==== Japonia e kohës moderne ====
''Artikulli kryesor'': Arti japonez i kohës moderne
* '''Periudha Momoyama''' ([[1573]]-[[1615]]): arti i kësaj epoke u shkëput nga [[estetika]] budiste, duke theksuar vlerat tradicionale japoneze, megjithëse gjatë kësaj periudhe u morën ndikimet e para nga Perëndimi. U ndërtuan [[Kështjellë|kështjella]] dhe pallate të mëdhenj: pallati i Fushimi-t, kështjella e Himeji-t dhe Osaka-s. Në pikturë, shkolla e Tosa-s vazhdoi traditën epike japoneze (Mitsuyoshi, Mitsunori). Qeramika pati një moment kulminant: Seto vazhdoi duke qenë një nga të parat qendra të prodhimit, ndërsa në Mino lindën dy shkolla shumë të rëndësishme: Shino dhe Oribe. Në prodhimet e llakut u dallua emri i Honami Kōetsu.
* '''Periudha Edo''' ose '''Tokugawa''' ([[1615]]-[[1868]]): kjo periudhë artistike përputhet me historikun e Tokugawa-s, në të cilin [[Japonia]] u mbyll nga të gjitha kontaktet e jashtme. Ndërtesat më të rëndësishme janë maulozeu i Toshogu-t në Nikkō dhe pallati i Katsura-s në Kioto. Gjithashtu, nga kjo epokë janë karakteristike shtëpitë e çajit (chashitsu). U zhvillua dukshëm [[piktura]], që mori një vitalitet të madh, ku spikatën Tawaraya Sōtatsu dhe Ogata Kōrin, ashtu si dhe shkolla e Ukiyo-e-s, që spikati për paraqitjet e tipave dhe skenave popullore (Kitagawa Utamaro, Katsushika Hokusai, Utagawa Hiroshige). Qeramika krijoi një nga qendrat më të mëdha të prodhimit në Kioto, me ndikim nga arti kinez dhe korean; artisti i saj kryesor ishte Nonomura Ninsei. Në këtë periudhë u prodhuan porcelanët e parë, me një qendër të parë prodhuese në Arita; spikati shkolla e Kakiemon-it, Nabeshima-s dhe Ko-Kutami-t<ref>Onians (2008), fq. 204-205.</ref>.
[[Skeda:Flowering Cherry and Autumn Maple with Poem Slips. Japan, Edo period.jpg|thumb|399x399px|''Lulëzimi i qershisë dhe panjës në vjeshtë me copa poezish,'' periudha Edo, gjysma e dytë e shek. XVII|left]]
[[Letërsia]] evoloi drejt një realizmi më të madh, përgjithësisht me natyrë zakonore dhe me një venë të hollë humoristike, si shfaqet në veprën e Saikaku Ihara-s, Jippensha Ikku-t dhe Ejima Kiseki-t. Në poezi, modaliteti kryesor ishte [[haiku]], kompozim prej 17 rrokjesh, përgjithësisht me natyrë bukolike, përqendruar te natyra dhe [[peizazhi]], ku spikati Matsuo Bashō, Yosa Buson dhe Kobayashi Issa. Vazhdoi gjinia e waka-s, përgjithësisht në [[Gjuha kineze|kinezçe]], e përfaqësuar kryesisht nga Rai Sanyo. Në [[Shekulli XIX|shekullin e XIX]] spikati romancieri Takizawa Bakin, autor i Satomi Kakkenden (Jeta e tetë qenëve)<ref>Riquer-Valverde (2007), vol. II, fq. 847-848.</ref>.

[[Teatri]] lindi modalitetin e kabuki-t, që sintetizoi traditat e lashta muzikore dhe interpretative si mimika dhe kërcimi, me tematika nga më mondanet deri te më mistiket. Ashtu si dhe nō-ja ishte me natyrë aristokratike, kabuki do të ishte shprehja e popullit dhe borgjezisë. Vënia në skenë ishte e një pasurie të madhe, me dekorime ku spikaste kompozimi kromatik, veshjet e luksit dhe makjazhi me natyrë simbolike, duke përfaqësuar sipas [[Ngjyra|ngjyrës]] personazhe të ndryshme ose gjendje anemike. Toni ishte i tipit ritual, përzierje e këngës dhe recitimit në ondulacione që shprehnin pozicionin ose karakterin e personazhit<ref>Oliva-Torres Monreal (2002), fq. 435-436.</ref>.

[[Muzika]] qe në këtë epokë kryesisht dhome, e tipit profan, e zhvilluar me instrumente të ndryshme midis të cilëve shamisen-i (llaudë me tre tela), shakuhachi (flaut bambuje) dhe koto-ja (citarë me 13 tela). Koto-ja, kryesisht, pati një bum të madh duke filluar nga [[Shekulli XVII|shekulli i XVII]], e popullarizuar nga [[muzikanti]] i verbër Yatsushashi. Luhej solo, me variacione të ndryshme (dan) me 52 kohësh (hyoshi), ose e shoqëruar me zë (kumi)<ref>Robertson-Stevens (2000), fq. 96-100.</ref>.
[[Skeda:Kukailimoku (musée de DahlemBerlin).jpg|thumb|224x224px|Imazh i Kukailimoku-t, shek. XVIII]]

=== Oqeania e kohës moderne ===
Arti vazhdoi të jetë kryesisht indigjen, megjithëse u krijuan kontaktet e para me qytetërimin perëndimor. Në udhëtimet e [[Xhejms Kuk|James Cook-ut]] përmes [[Oqeani Paqësor|Paqësorit]] ([[1768]]-[[1780]]) mblodhi një sërë veprash arti që përfshinin cohëra, skulptura, stoli, [[Orenditë e shtëpisë|orendi]], [[Arma|armë]], pajisje, vegla muzikore etj. Në Melanezi dalluan shtëpitë e mëdha të mbledhjes ose «shtëpia e shpirtrave», kushtuar ceremonive të lidhura me kultin e të parëve. Vazhdoi gdhendja e figurave antropomorfe –kryesisht hyjni vendore–, si ajo e Kukailimoku-s, zoti hawaian i luftës (British Museum), ose zoti A'a, i Rurutu-s (ishujt Australian). Gjithashtu vazhdoi tradita e maskave, veçanërisht në Guinenë e Re (mai), Irlandën e Re (malanggan) dhe [[Kaledonia e Re|Kaledoninë e Re]] (apuema). Asmat-ët, tribuja e Irian Jaya-s (Guinea e Re), ndërtuan disa vende përkujtuese (bisj) mes 5 dhe 10 metrave lartësi, gdhendjet me figura antropomorfe, njëra mbi tjetrën. Në ishujt Salomon u krijuan statuja druri (indalo) me figura njerëzore ose kafshe, me montimin e guackave. Në [[Australia|Australi]] vazhdoi tradita e pikturave shkembore, ashtu si churinga-t, pjesë druri, guri ose guacke, të dekoruar me motive gjeografike<ref>108-Onians (2008), fq. 208-209.</ref>.
[[Skeda:Hinrichtung Ludwig des XVI.png|thumb|339x339px|Ekzekutimi i Luigjit XVI, gravurë e Georg Heinrich Sieveking-ut, 1793]]

== Arti bashkëkohor ==
''Artikulli kryesor'': Arti bashkëkohor

=== Shekulli XIX ===
''Artikulli kryesor'': Historia e artit të shekullit të XIX

Midis fundit të [[Shekulli XVIII|shekullit të XVIII]] dhe fillimeve të [[Shekulli XIX|të XIX]] u vendosën bazat e shoqërisë bashkëkohore, e dalluar në terrenin politik nga fundi i absolutizmit dhe vendosja e [[Demokracia|qeverive demokratike]] –Shtysë e nisur nga [[Revolucioni francez|Revolucioni Francez]]–; dhe, në atë ekonomik, nga [[Revolucioni industrial|Revolucioni Industrial]] dhe konsolidimi i [[kapitalizmi]]t, që do ti përgjigjej [[Karl Marx|marksizmi]] dhe lufta e klasave. Në terrenin e artit, nisi një dinamikë evolutive stilesh që pasohen kronologjikisht gjithmon e më vrullshëm, që do të kulminonte në [[Shekulli XX|shekullin e XX]] me një atomizim të stileve dhe rrymave artistike që bashkëjetonin dhe kundërviheshin, bashkëndikoheshin dhe përballeshin. Lindi arti modern si kundërvenie ndaj artit akademik, duke e vendosur artistin në pararojë të evolucionit kulturor të njerëzimit.
[[Skeda:London 1851 plakat.jpg|left|thumb|333x333px|Afishe e ekzibicionit të Londrës, 1851]]

==== Arkitektura ====
''Artikulli kryesor'': Arkitektura e shekullit XIX
[[Skeda:Tour eiffel at sunrise from the trocadero.jpg|thumb|333x333px|Kulla Eifel në agim]]
[[Arkitektura]] e [[1800]]-ës pësoi një evoluim të madh për shkak të përparimit teknik që solli [[Revolucioni industrial|Revolucioni Industrial]], me përfshirjen e materialeve të reja si [[hekuri]], [[Çeliku (material)|çeliku]] dhe betoni, që mundësuan ndërtimin e strukturave më solide dhe të transparente. Mori gjithmon e më shumë rëndësi [[urbanistika]], shqetësimi për mjedisin e banuar, që u përkthye në vepra higjeniko-sanitare, infrastrukturore, më shumë vëmendje ndaj mjeteve të transportit dhe hapjes së hapësirave të gjelbëra për të krijuar mjedise dhe kushte jetese më të mira për qytetarin. Pas disa qasjeve të para me karakter utopik, si ato të Robert Owen-it ose Charles Fourier-it, u prodhuan transformimet më të mëdha urbane të [[Shekulli XIX|shekullit të XIX]]: [[Parisi|Paris]] (plani Haussmann), [[Londra|Londër]], [[Brukseli|Bruksel]], [[Vjena|Vienë]], [[Firenca|Firenze]], [[Madridi|Madrid]], [[Barcelona|Barcelonë]] (plani Cerdà) etj. Motori tjetër i arkitekturës së epokës qenë ekspozicionet universale, festivalet ekonomiko-sociale që pretendonin shpërblimin dhe përhapjen e [[Tregtia|tregëtisë]], [[industria]], [[kultura]], përparimet teknologjike etj. Këta evente qenë një fushë eksperimentimi për tipologjitë e reja arkitektonike, si u vendos në manifestin e Exhibition-it të [[Londra|Londrës]] në [[1851]], atë të [[Parisi]]t në [[1889]] (me të famshmen [[Kulla Eiffel|Kullën Eiffel]]) etj. Në [[Kopshtaria|kopshtari]], u shfaq i ashtuquajturi “kopshti anglez” –që futi konceptin e «arkitekturës peizazhiste»–, e cila, përball gjeometrizmit italian dhe francez, mbrojti një natyralizëm më të madh kompozimet e saj, duke ndërhyrë vetëm në një sërë detajesh ornamentale, si templetët ose pjergullat, ose duke përfshirë vendosjen e rrënojave –natyrore apo artificiale–, në bashkëveprim me konceptet romantike të sublimes dhe piktoreskes (Regent's Park, i John Nash-it; Kew Gardens, të William Chambers-it).

Stilistikisht, gjysma e parë e shekullit pati një [[Eklektizmi|eklektizëm]] të formave, ashtu si dhe një rilindje të stileve të mëparshëm të riinterpretuara sipas koncepteve moderne: është i ashtuquajturi historicizëm, që prodhoi lëvizje si neoromaniku, neogotiku, neobaroku etj. Midis autorëve të tij kryesor duhen përmendur: John Nash, Augustus Pugin, Viollet-le-Duc etj. Në [[Shtetet e Bashkuara të Amerikës|Shtetet e Bashkuara]] lindi një tipologji e re ndërtese, [[qiellgërvishtës]]it, e nxitur nga e ashtuquajtura Shkolla e Chicago-s (William Le Baron Jenney, Louis Sullivan). Në fund të shekullit lindi Art Nouveau,<ref name=":0 group=Sqarime">Art Nouveau mori emra të ndryshëm sipas vendit të prejardhjes: Art Nouveau në Francë, Modern Style në Mbretërinë e Bashkuar, Jugendstil në Gjermani, Sezession në Austri, Liberty në Itali, Arte moderno në vendet hispanike etj. Chilvers (2007), fq. 61.</ref> që solli një revulicion të madh në terrenin e dizenjit, me emra si Victor Horta, Henry van de Velde, Hector Guimard, Charles Rennie Mackintosh, Otto Wagner, Adolf Loos, Joseph Maria Olbrich, Hendrik Petrus Berlage, [[Antoni Gaudi|Antoni Gaudí]], Lluís Domènech i Montaner, Josep Puig i Cadafalch etj.<ref>Ramírez Domínguez (1983), fq. 663-702.</ref>
[[Skeda:La Barque de Dante (Delacroix 3820).jpg|thumb|312x312px|Varka e Dantes, Eugene Delacroix, 1822]]

==== Romantizmi ====
''Artikulli kryesor'': Romantizmi

Lëvizje me rinovim të thellë në gjinitë artistike, romantikët vendosnin një vëmendje të veçantë në terrenin e spiritualitetit, imagjinatës, fantazisë, ndjenjave, evokimin e ëndërrimeve, dashurisë për natyrën, së bashku me një element më të errët të iracionalitetit, të tërheqjes për [[okultizmi]]n, marrëzisë dhe [[Ëndrra|ëndrrës]]. U vlerësua veçanërisht kultura popullore, ekzotikja, rikthimi te format artistike më pak të vlerësuara të së shkuarës –veçanërisht ato të [[Mesjeta|mesjetës]]– dhe mori vëmendje [[peizazhi]], që bëri protagonist vetveten. Morën gjithashtu rëndësi artet grafike, kryesisht litografia dhe [[gravura]] mbi dru.
[[Skeda:Goethe (Stieler 1828).jpg|left|thumb|284x284px|Portret i Goethe-s, nga Joseph Karl Stieler, 1828]]
Në [[Piktura|pikturë]], pas një faze pre-romantike ku mund të përmendim [[William Blake|William Blake-un]] dhe Johann Heinrich Füssli-n, u dalluan Hubert Robert, [[Eugène Delacroix]], Théodore Géricault, Francesco Hayez, John Constable, Joseph Mallord William Turner, Caspar David Friedrich, Karl Friedrich Schinkel, Philipp Otto Runge etj. Një derivim i romantizmit qe lëvizja gjermane e Nazarenëve, frymëzuar nga Quattrocento-ja italiane dhe në Rilindjen gjermane, kryesisht [[Albrecht Dürer|Dürer]]-i (Friedrich Overbeck, Peter Cornelius, Franz Pforr). Në [[Spanja|Spanjë]] u dalluan Genaro Pérez Villaamil, Valeriano Domínguez Bécquer, Leonardo Alenza dhe Eugenio Lucas.
[[Skeda:Lord Byron - Childe Harold's Pilgimage - Dugdale edition.jpg|thumb|357x357px|''Childe Harold's Pilgimage'', botim i vitit 1825/1826  nga Lord Byron-i]]
Në skulpturë mbizotëruan format neoklasike, të riinterpretuara sipas tematikave të reja romantike. Në [[Franca|Francë]] vlen të përmenden: François Rude, që evoloi nga neoklasicizmi te romantizmi (La Marsellesa, [[1832]]); Antoine-Louis Barye, i specializuar në figurat e [[Kafsha|kafshëve]]; Jean-Baptiste Carpeaux, artist polivalent me prirje për spektakolaren; dhe David d'Angers, autor i relievit të frontonit të Panteonit të Parisit ([[1830]]-[[1837]]). Në [[Gjermania|Gjermani]] spikatën: Christian Daniel Rauch, Rudolf Schadow dhe Johann Heinrich Dannecker<ref>Honour-Fleming (2002), fq. 652-670.</ref>.

[[Letërsia]] romantike vendosi idenë e një arti që lindëte spontanisht nga individi, duke dalluar figurën e «gjeniut» –arti është shprehje e emocioneve të artistit–. Ngriti lart natyrën, [[individualizmi]]n, ndjenjat, pasionin, me një parapëlqim për format intime dhe subjektive të shprehjes si sublimja dhe duke u dhënë vlerë aspekteve të reja si e errëta, tenebrizmi dhe irracionalja. Në një pre-romantizëm –i farkëtuar në lëvizjen gjermane Sturm und Drang– spikatën [[Friedrich Schiller|Friedrich von Schiller]] dhe [[Johann Wolfgang Goethe|Johann Wolfgang von Goethe]], ashtu si dhe poeti anglez [[William Blake]]. Më pas duhet përmendur vepra e: Johann Christian Friedrich Hölderlin, Novalis, [[Heinrich Heine]], August Wilhelm von Schlegel, Friedrich von Schlegel, Heinrich von Kleist, Johann Ludwig Tieck, E. T. A. Hoffmann, Walter Scott, William Wordsworth, Samuel Taylor Coleridge, John Keats, [[Lord Bajroni|Lord Byron]], Percy Shelley, Mary Wollstonecraft Shelley, [[Jane Austen]], Alphonse de Lamartine, Madame de Staël, François-René de Chateaubriand, Alfred de Vigny, [[Victor Hugo]], [[George Sand]], Prosper Mérimée, [[Alexandre Dumas|Alexandre Dumas (i ati)]], Ugo Foscolo, Giacomo Leopardi, Alessandro Manzoni, [[Aleksander Pushkini|Aleksandër Pushkin]], [[Nikolai Gogol]], Adam Mickiewicz, Washington Irving, James Fenimore Cooper, Ralph Waldo Emerson, Nathaniel Hawthorne, [[Edgar Allan Poe]], Gustavo Adolfo Bécquer, Ramón de Campoamor, José de Espronceda, Mariano José de Larra, Fernán Caballero, Rosalía de Castro, Bonaventura Carles Aribau, Andrés Bello, Domingo Faustino Sarmiento, José Hernández, Gertrudis Gómez de Avellaneda etj<ref>Lladó-García (1999), fq. 182-191.</ref>.
[[Skeda:Ninth Symphony original.png|left|thumb|258x258px|Dorëshkrimi origjinal i simfonisë së 9-të të Ludwig van Beethoven-it]]
Teatri romantik pati dy paraprirje të reja te Sturm und Drang me [[Friedrich Schiller|Schiller-in]] (Don Carlos, [[1787]]; William Tell, [[1804]]) dhe [[Johann Wolfgang Goethe|Goethe]] (Fausti, [[1808]]). Si në pjesën tjetër të letërsisë romantike, u shqua për sentimentalizmin, dramatizmin, parapëlqimin për temat e errëta dhe skandaloze, ekzlaltimin e natyrës dhe të folklorit. Lindi një gjini e re, melodrama dhe u popullarizuan spektaklet e varieteve (vaudeville). Eksponentët më të mirë qenë: Georg Büchner, Christian Dietrich Grabbe, Juliusz Słowacki, [[Alfred de Musset]], [[Victor Hugo]], Francisco Martínez de la Rosa, Antonio García Gutiérrez, José Echegaray, José Zorrilla (Don Juan Tenorio, [[1844]]) etj<ref>Oliva-Torres Monreal (2002), fq. 253-277.</ref>.
[[Skeda:Giuseppe Verdi, Rigoletto, Vocal score illustration by Roberto Focosi - Restoration.jpg|thumb|303x303px|''Botimi I i Rigoletto-s nga'' Giuseppe Verdi, ''1852'']]
[[Muzika]] romantike u karakterizua si pjesas tjetër e arteve nga mbizotërimi i ndjenjave dhe pasionit, të subjektivitetit dhe emotivitetit të artistit, duke ekzaltuar muzikën kombëtare dhe popullore. U zgjerua dukshëm orkestra, për të mundur të kënaqte plotësisht shprehitë e artistit, ndjenjat e reja që strehoen në të (sublimja, patetikja). [[Pianoja]] qe instrumenti në modë, pastaj regjistri i saj, intensiteti i pulsimit, janë ndjesitë pasqyruese të këtij emotiviteti, i lidhur me kultin e ri të personalitetit që u zhvillua nga romantizmi. Lindi muzikologjia si shkencë e zbatuar e muzikës, ashtu si kritika dhe [[estetika]] muzikore si dhe u shfaqën konservatorët e parë. Përfaqësuesit e saj kryesor qenë: [[Ludwig van Beethoven]], Carl Maria von Weber, [[Franz Schubert]], Felix Mendelssohn-Bartholdy, Robert Schumann, [[Franz Liszt]], [[Frédéric Chopin]], [[Niccolò Paganini]], Johann Strauss, [[Johannes Brahms]], Anton Bruckner, [[Hector Berlioz]], Jules Massenet etj.
[[Skeda:Liszt at the Piano.JPG|left|thumb|306x306px|Franz Liszt duke luajtur ne piano ne shoqerine e artisteve te kohës, nga Josef Danhauser, 1840]]
Në këtë epokë u zhvillua dukshëm [[opera]], mbi të gjitha në [[Italia|Itali]], ku mori emrin “bel canto”. Spikati për shkëlqimin e zërit të saj, ngjyresat, ornamentacionin, duke marrë rëndësi roli i sopranos –që nga [[1840]] u bë e modës do-ja e gjoksit–. Opera romantike mori dy drejtime: komike –ose bufa– dhe dramatike, mbi dramat e mëdha letrare romantike. Spikatën: Luigi Cherubini, Gaetano Donizetti, Vincenzo Bellini, Gioacchino Antonio Rossini, Charles Gounod, Georges Bizet dhe, veçanërisht, [[Giuseppe Verdi]] (Rigoletto, [[1851]]; Il trovatore, [[1853]]; [[La traviata|La Traviata]], [[1853]]; [[Aida]], [[1870]]). Në [[Gjermania|Gjermani]], [[Richard Wagner]] solli në opera pjesë me shkëlqim të madh, me bindjen e të bërit të një «vepre arti totale» (gesamtkunstwerk) që bashkonte muzikën, [[Poezia|poezinë]], [[Filozofia|filozofinë]], skenografinë etj. (Tannhäuser, [[1845]]; Lohengrin, [[1850]]; Tristán e Isolda, [[1865]]; Parsifal, [[1882]])<ref>Beltrando-Patier (1996), fq. 538-639.</ref>.

Kërcimi romantik rekuperoi shijen për kërcimet popullore, kërcimet folklorike, shumë nga të cilët prehë të harresës. Lindi veshja klasike e baletit (tutu-ja), e shfaqur për herë të parë në Ballet de les Soeurs de Robert le Diable ([[1831]]), të Giacomo Meyerbeer-it. Nisi të kompozohej muzikë vetëm për balet, duke dalluar Coppélia ([[1870]]) e Léo Delibes-it. Në aspektin teorik, spikati figura e koreografit Carlo Blasis, krijuesi kryesor i baletit modern pasi kodifikoi gjithë aspektet teknike që kishin të bënin me kërcimin: në El código de Terpsícore ([[1820]]) lidhi kërcimin me artet të tjerë, duke kryer një studim [[Anatomia e njeriut|anatomie]] dhe të lëvizjeve trupore, duke zgjeruar fjalorin e kërcimit dhe duke dalluar tipe të ndryshme balerinësh sipas fizikut të tyre. Gjithashtu futi kërcimin mbi majat e gishtave, në të cilin u dalluan Maria Taglioni dhe Fanny Elssler. Në kërcimet popullore vazhdoi moda e valsit si dhe u shfaq mazurka dhe polka<ref>Abad (2004), fq. 57-90.</ref>.
[[Skeda:Gustave Courbet (1819-1877) - Poor Woman of the Village.jpg|thumb|323x323px|''Fshatarja e varfer'' nga Gustave Courbet, 1866]]

==== Realizmi ====
''Artikulli kryesor'': Realizmi piktorik

Që nga mesi i shekullit lindi një tendencë që e vinte theksin te realiteti, përshkrimi i botës rrethuese, veçanërisht te punëtorët dhe fshatarët në vulën e re të të erës industriale, me njëfarë komponenti të denoncimit shoqëror, i lidhur me lëvizjet politike si [[socializmi]] utopik. Në [[Piktura|pikturë]] u dalluan Camille Corot, [[Gustave Courbet]], Jean-François Millet, Honoré Daumier, Adolph von Menzel, Hans Thoma, Ilya Repin dhe Marià Fortuny. Lidhur me realizmin pati dy shkolla peizazhiste: francezja e Barbizon-it (Théodore Rousseau, Charles-François Daubigny, Narcisse-Virgile Díaz de la Peña), e karakterizuar nga një ndjenjë panteiste e natyrës; dhe italiania e Macchiaioli (Silvestro Lega, Giovanni Fattori, Telemaco Signorini), të rrymës antiakademike, e karakterizuar nga përdorimi i njollave (macchia në [[Gjuha italiane|italisht]] do të thotë njollë, nga doli emri i grupit) të ngjyrave dhe formave të papërfunduara. Në [[Mbretëria e Bashkuar e Britanisë së Madhe dhe Irlandës së Veriut|Britaninë e Madhe]] lindi shkolla e pre-rafaelitëve, që frymëzohej –siç tregon dhe emri i saj– te piktorët italian përpara [[Raffael|Raffaello-]]<nowiki/>s, ashtu si dhe te fotografia e lindur së fundmi, këtu u dallua Dante Gabriel Rossetti, Edward Burne-Jones, John Everett Millais dhe Ford Madox Brown<ref>Ramírez Domínguez (1983), fq. 730-740.</ref>.
[[Skeda:Honoré de Balzac (1842).jpg|left|thumb|281x281px|Honore de Balzak, nga Louis-Auguste Bisson, 1842]]
Skulptura u bazua po ashtu te ndjenjat pasqyruese të shoqërisë, me parapëlqim për figurat e punëtorëve dhe personave të margjinalizuar. U dalluan: Max Klinger, Adolf von Hildebrand, Aimé-Jules Dalou, vëllezërit Agapito dhe Venancio Vallmitjana, Ricardo Bellver, Mariano Benlliure dhe, veçanërisht, Constantin Meunier, evokuesi kryesor i figurës së proletarit, me njëfarë atmosfere idealizuese, punëtori si heroi modern (El Pudelador, [[1884]]-[[1888]]).
[[Skeda:Dostoevskij 1872.jpg|thumb|309x309px|Portret i Dostojevskit, nga Vassilij Perov, 1872]]
Letërsia realiste u kundërvu ndaj subjektivizmit romantik, duke mbrojtur përshkrimin rigoroz dhe të detajuar të realitetit, me ndikim nga [[filozofia]] pozitiviste, që e konsideronte artistin si pjesë të pandarë të shoqërisë, duke qenë vepra artistike një pasqyrim besnik i kushteve shoqërore që rrethonin artistin. Formati kryesor realist qe romani, që dallohej për një stil natyralist që theksonte pamjen e përditshme të realitetit, që përshkruhej në mënyrë të detajuar dhe besnike botën reale, me përshkrime karakteriale të personazheve dhe prospeksione psikologjike. Autori është një «kronist», që paraqet në mënyrë objektive faktet, me një ndjenjë të lartë kritike dhe padurimi reformator. Spikatën figura si: [[Honore de Balzac|Honoré de Balzac]], [[Stendhal]], [[Gustav Flober|Gustave Flaubert]], Guy de Maupassant, Émile Zola, Giovanni Verga, [[Giosuè Carducci]], [[Charles Dickens]], Alfred Tennyson, motrat Emily, Charlotte dhe Anne Brontë, George Eliot, [[Fëdor Michajlovič Dostoevskij|Fjodor Dostojevski]], [[Leon Tolstoi|Lev Tolstoi]], [[Maksim Gorki]], [[Mark Twain]], [[Herman Melville]], Henry James, Emily Dickinson, Joseph Conrad, Benito Pérez Galdós, Pedro Antonio de Alarcón, Marcelino Menéndez y Pelayo, Emilia Pardo Bazán, Leopoldo Alas (Clarín), Vicente Blasco Ibáñez, Ignacio Manuel Altamirano, José María Ecca de Queirós etj. Gjithashtu u dalluan romanet e aventurave dhe thrillerit, si të Alexandre Dumas (i biri), [[Emilio Salgari]], [[Jules Verne]] dhe [[Arthur Conan Doyle]]<ref>Lladó-García (1999), fq. 199-211.</ref>.
[[Skeda:Adolfo Hohenstein - La Bohème 1895.jpg|left|thumb|312x312px|Poster i La Boheme te Giacomo Puccini-t, 1895]]
Me teatrin realist lindi teatri modern, pasi vendosi bazat e asaj që do të ishte teatri i [[Shekulli XX|shekullit të XX]]. U vu theksi te natyralizmi, përshkrimi në detaje i realitetit, jo vetëm në tematikë dhe gjuhë, padyshim edhe te [[dekorimi]], veshjet, pajisjet etj. Interpretimi ishte më i vërtetë, pa gjeste të mëdha dhe pa ton madhështor, si në «përfaqësimi antiteatror» –veprime si në jetën reale, si të mos ishin në teatër– i André Antoine dhe Théâtre Libre i tij –ku për herë të parë u ndriçua vetëm skena, duke lenë publikun në errësirë–. Në një periudhë para-natyraliste korrespondojnë Eugène Scribe, Victorien Sardou dhe Eugène Labiche. Spikati veçanërisht teatri nordik, me figura si [[Bjørnstjerne Bjørnson|Björnstjerne Björnson]], [[August Strindberg]] dhe [[Henrik Ibsen]]. Autorë të tjerë qenë: Frank Wedekind, [[Anton Çehov|Antoni Çehov]], Adelardo López de Ayala, Manuel Tamayo y Baus, Àngel Guimerà etj<ref>Oliva-Torres Monreal (2002), fq. 309-332.</ref>.
[[Skeda:Bolschoi-Theater Moskau.jpg|thumb|264x264px|Teatri Bolshoi ne Moske]]
Në terrenin e muzikës, paralel me realizmin lindi i ashtuquajturi nacionalizëm muzikor, që mendohej të rilindëte rajonet e ndryshme të Europës deri te ata pak të dalluara kulturalisht. Trashëgues i formave muzikore romantike, u rivlerësua folklori dhe muzika popullore si prurëse e vlerave kulturore të vjetra të gjithë popullit. Spikatën figura si: Mihail Glinka, Modest Mussorgski, Aleksandr Borodin, Nikolai Rimski-Korsakov dhe Piotr Chaikovski në [[Rusia|Rusi]]; [[Antonín Dvořák]], Bedřich Smetana dhe Leoš Janáček në [[Çekosllovakia|Çekosllovaki]]; [[Jean Sibelius]] në [[Finlanda|Finlandë]]; Edvard Grieg në [[Norvegjia|Norvegji]]; Carl Nielsen në [[Danimarka|Danimarkë]]; Karol Szymanowski në [[Polonia|Poloni]]; [[Béla Bartók]] dhe [[Zoltán Kodály]] në [[Hungaria|Hungari]]; [[Edward Elgar]] dhe Ralph Vaughan Williams në [[Mbretëria e Bashkuar e Britanisë së Madhe dhe Irlandës së Veriut|Britaninë e Madhe]]; Isaac Albéniz, Enrique Granados dhe Manuel de Falla në [[Spanja|Spanjë]]. Gjithashtu në Amerikë lindën shkollat e para kombëtare: John Philip Sousa në [[Shtetet e Bashkuara të Amerikës|Shtetet e Bashkuara]]; Heitor Villa-Lobos në [[Brazili|Brazil]]; Manuel María Ponce në [[Meksika|Meksikë]]; Guillermo Uribe në [[Kolumbia|Kolombi]]; Próspero Bisquertt në [[Kili]]; Juan Bautista Plaza në [[Venezuela|Venezuelë]]; Amadeo Roldán në [[Kuba|Kubë]]; dhe Eduardo Fabini në [[Uruguaji|Uruguaj]]. Në [[opera]], verizmi italian kërkonte mjete për të pasqyruar realitetin, me argumente më popullore, në mjedise rurale dhe proletare, ku protagonistët janë personazhe të gjallë. Kjo paraqitje nga Arrigo Boito, Amilcare Ponchielli, Ruggero Leoncavallo, Umberto Giordano dhe, kryesisht, [[Giacomo Puccini|Xhakomo Puçini]] ([[La bohème|La Bohème]], [[1896]]; Tosca, [[1900]]; Madam Butterfly, [[1903]])<ref>Beltrando-Patier (1996), fq. 639-655.</ref>.

Në kërcim, qendra gjeografike për sa krijimi dhe inovacioni kaloi nga [[Parisi]] në [[Shën Petersburgu|Shën Pjetërsburg]], ku Baleti Perandorak arriti maja shumë të larta, me një qendër nevralgjike në Teatrin Mariinski –dhe, më vonë, në Bolshojin e [[Moska|Moskës]]–. Figura kryesore në bashkëformimin e baletit rus qe Marius Petipa, që futi një tip koreografie narrative ku është vet kërcimi ai që rrëfen historinë. Bëri balete më të mëdhenj, deri në pesë akte, duke shndërruar baletin në një spektakël të madh, me vënie në skena të shkëlqyera, ku spikati bashkëpunimi i tij me Çaikovskin në tre vepra të jashtëzakonshme: Bukuroshja e fjetur ([[1889]]), Arrëthyesja ([[1893]]) dhe [[Liqeni i mjellmave]] ([[1895]]). Në nivel popullor, kërcimi më i famshëm i epokës qe can-can-i, ndërsa në [[Spanja|Spanjë]] lindën habanera dhe schottisch-i<ref>Abad (2004), fq. 92-122.</ref>.
[[Skeda:Claude Monet, Impression, soleil levant, 1872.jpg|thumb|306x306px|Impression, dielli ne lindje, nga Claude Monet, 1872. Nga titulli i se ciles mori emrin impresionizmi]]

==== Impresionizmi ====
* '''Impresionizmi''': qe një lëvizje thellësisht inovatore, që kërkonte shkëputjen me artin akademik dhe shëndrimin e gjuhës artistike, duke nisur rrugëtimin për te lëvizjet e avangardës. Impresionistët u frymëzuan nga [[natyra]], me të cilën pretendonin të kapnin një «impresion» pamor, farkëtimin e një çasti në kanavacë –nga ndikimi i [[Fotografia|fotografisë]]–, me një teknikë penelatash të lira dhe tone të qarta dhe të ndritshme, duke i dhënë vlerë speciale dritës. Lindi një tematikë e re, e derivuar nga forma e re e vëzhgimit të botës: bashkë me [[Peizazhi|peizazhet]], u shfaqën pamjet urbane dhe nokturne, interiore me dritë artificiale, skena kabareje, cirku dhe music-hall-e, bohemë, lypësa, të margjinalizuar etj. Duhet përmendur si përfaqësuesit kryesor: Édouard Manet –i konsideruar si pararendësi–, Claude Monet, Camille Pissarro, Alfred Sisley, [[Pierre-Auguste Renoir]] dhe Edgar Degas. Njëlloj novator qe në fushën e skulpturës roli i [[Auguste Rodin]], që vendosi bazat e skulpturës së [[Shekulli XX|shekullit të XX]] (Mendimtari, [[1880]]-[[1900]]; Borgjezët e Calais-së, [[1884]]-[[1886]]). Gjithashtu u dallua [[Medardo Rosso]], që do ta çonte skulpturën drejt shpërbërjes së formës.
*[[Skeda:Georges Seurat - Un dimanche après-midi à l'Île de la Grande Jatte.jpg|left|thumb|248x248px|Një e diel pasdite ne ishullin e Grande Jatte, Georges Seurat, 1884-'86]]'''Neo-impresionizmi''': duke evoluar nga impresionizmi, neo-impresionistët u shqetësuan më shumë për fenomenet optike, duke zhvilluar teknikën e puntilizmit, që e kompozonin veprën nëpërmjet një sërë pikash të pastra [[Ngjyra|ngjyre]], që vendosnin bashkë me ngjyrat e tjera komplementare, duke e lënë të shkrihej në syrin e spektatorit në një [[Ngjyra|ngjyrë]] të re. Përfaqësuesit kryesor qenë Georges Seurat dhe Paul Signac. Varianti tjetër qe divizionizmi, i lindur në [[Italia|Itali]] në mjediset e moskonformizmit shoqëror të afërta me anarkizmin. Kjo teknikë karakterizohet nga pranëvendosja e ngjyrave të shpërbëra, me penelata mëdha që, të vëzhguara nga një distancë e madhe, prodhojnë një efekt kompozues. Ky stil u praktikua kryesisht nga Giovanni Segantini, Giuseppe Pellizza da Volpedo dhe Gaetano Previati, dhe ndikoi në futurizmin italian.
*[[Skeda:VanGogh-starry night ballance1.jpg|thumb|273x273px|''Nate me yje'' e Vincent van Gogh, 1889]]'''Post-impresionizmi''': qenë një sërë artistësh që, duke nisur nga zhvillimet e reja teknike që sollën impresionistët, i riinterpretuan në mënyrë personale, duke hapur rrugë të veçanta zhvillimi me rëndësi të madhe për evolimin e artit në [[Shekulli XX|shekullin e XX]]. Kështu, më shumë se një stil i caktuar, post-impresionizmi qe një formë grupimi e artistëve me natyra të veçanta: Henri de Toulouse-Lautrec, autor i skenave të cirkut dhe kabaresë të përvijuara me shënime të shpejta natyrale; Paul Gauguin eksperimentoi me thellësinë duke krijuar një vlerë të re për planin piktorik, me ngjyra të sheshta me karakter simbolik; Paul Cézanne e strukturonte kompozimin në forma gjeometrike ([[cilindri]], [[koni]] dhe [[sfera]]), në një sintezë analitike të realitetit, pararendës i kubizmit; [[Vincent van Gogh]] qe autor i veprave dramatizëm të lartë dhe proseksion të brendshëm, me penelata sinuoze dhe të dendura, me [[ngjyra]] të forta, duke shformuar realitetin, me të cilën krijonte një atmosferë onirike. Në [[Spanja|Spanjë]] mund të përmendim Joaquín Sorolla, autor i skenave popullore ku dallon përdorimi i dritës<ref>Ramírez Domínguez (1983), fq. 759-772.</ref>.
Paralel me [[Piktura|pikturën]], [[muzika]] impresioniste vendoste harmoninë mbi melodinë, njëlloj si në pikturë mbizotëroi [[ngjyra]] mbi linjën. Ju la spektatorit rindërtimi i një kompozimi muzikor, i bërë në bazë të pjesëve, sugjestionuese. Përfaqësuesi i saj kryesor, [[Claude Debussy]], refuzoi kromatizmin tonik, duke futur akorde të reja me pesë dhe gjashtë tone, në të kundërt me shkallët e zakonshme. Përballë melodisë vagneriane, u kthye tonaliteti statik, duke qetësuar harmoninë dhe fuqizuar teksturën, timbrikën, parregullsinë ritmike (Prélude à l'après-midi d'un faune, [[1894]]). Maurice Ravel u rikthye te shprehja linare, megjithëse me nota dhe akorde disi jashtë kontekstit (Bolero, [[1928]]). Përfaqësues të tjerë qenë Paul Dukas dhe Florent Schmitt<ref>Beltrando-Patier (1996), fq. 738-263.</ref>.
[[Skeda:The Kiss - Gustav Klimt - Google Cultural Institute.jpg|left|thumb|258x258px|Puthja e Gustav Klimt, 1907-8]]

==== Simbolizmi ====
''Artikulli kryesor'': Simbolizmi

Stil me prerje fantastike dhe onirike, lindur si reaksion ndaj natyralizmit të rrymës realiste dhe impresioniste, duke vendosur një theks të veçantë në botën e [[ëndrra]]ve, ashtu si në aspekte [[Satanizmi|satanike]] dhe tmerruese si seksi dhe perversioni. Një karakteristikë kryesore e simbolizmit qe esteticizmi, reagim ndaj utilitarizmit, mbizotërues në këtë epokë, dhe shëmtisë si dhe materializmit të kohës industriale. Përball kësaj, simbolizmi i dha artit dhe bukurisë një bukuri të vetën, të sintetizuar te formula e Théophile Gautier «arti për artin» (L'art pour l'art), duke arritur të flasë për një «religjon estetike». Bukuria u shkëput nga çdo komponent moral, duke u shëndrruar në qëllim të artistit, që arriti të jetoi jetën e vetë si një vepër arti –si mund të vlerësohet te figura e dandy-t–. Spikatën: Gustave Moreau, Odilon Redon, Pierre Puvis de Chavannes, James McNeill Whistler, Lawrence Alma-Tadema, Arnold Böcklin, Ferdinand Hodler dhe Gustav Klimt, ashtu si dhe grupi i Nabis-ëve (Maurice Denis, Paul Sérusier, Pierre Bonnard, Félix Vallotton dhe skulptori Aristide Maillol). I lidhur me simbolizmin u zhvillua gjithashtu edhe i ashtuquajturi art naïf, autorët e të cilit ishin autodidakt, me një kompozim disi naiv dhe të destrukturuar, instinktiv, me disa primitivizma, megjithëse plotësisht i ndërgjegjshëm dhe ekspresiv (Henri Rousseau, Séraphine Louis, Grandma Moses)<ref>Honour-Fleming (2002), fq. 729-733.</ref>.
[[Skeda:Oscar Wilde 3g07095u-adjust.jpg|thumb|303x303px|Portret i Oscar Wilde, 1882]]
[[Letërsia]] simbolike u dallua nga estetizmi dhe dekadentizmi i saj, duke ngritur sensibilitetin romantik në ekzagjerim, mbi të gjitha në shijen morboze dhe tmerruese, duke krijuar një «estetikë të të keqes», e vlerësueshme në tërheqjen për [[satanizmi]]n, magjinë dhe fenomenet paranormale, ose magjepsja për vesin dhe deviacionet seksuale. Shkrimtarët veçoheshin nga bota dhe konvencionet shoqërore, duke lindur figurën e «poetit të mallkuar». Mjeti i tyre kryesor i shprehjes qe [[poezia]], që përpunohej, formalisht ekzigjente, me një ndjesi ritmike gati muzikore, me një gjuhë evokuese dhe sugjeruese dhe simbolike, duke shquar karakterin e saj polisemik. Pati një pararendëse te parnasianizmi i Leconte de Lisle, José María de Heredia dhe [[Charles Baudelaire]], duke dalluar më vonë autorë si [[Oscar Wilde]], Algernon Charles Swinburne, [[Artur Rembo|Arthur Rimbaud]], Paul Verlaine, Stéphane Mallarmé, Konti i Lautréamont-it, Jean Moréas, [[Anatol Frans|Anatole France]], Frédéric Mistral, Joris-Karl Huysmans, Walt Whitman, Dmitri Serguéievich Merezhkovski etj.<ref>Lladó-García (1999), fq. 226-235.</ref>

[[Teatri]] simbolik qe i ndikuar nga «spektakli total» vagnerian, duke u dalluar nga një gjuhë me sfond të fortë [[Metafizika|metafizik]] dhe trashendent, duke kërkuar esencën njerëzore nëpërmjet intuitës dhe [[meditimi]]t, me parapëlqim për temat mitike dhe legjendare, me natyrë esoterik dhe teozofik. Spikatën Auguste Villiers de l'Isle-Adam, Paul Claudel, Maurice Maeterlinck dhe Émile Verhaeren<ref>Oliva-Torres Monreal (2002), fq. 289-302.</ref>. Në [[Muzika|muzikë]], Gabriel Fauré rinovoi me një gjuhë kumbuese precioziste, minucioze dhe personale, në linjë me poezinë simboliste. Bëri një muzikë statike, difuze, me harmoni likuide, duke u dhënë rëndësi instrumenteve soliste: La Bonne Chanson ([[1892]]), mbi poemat e Verlaine.
[[Skeda:Martin nancy1894.jpg|left|thumb|339x339px|Afishe për ''L'Exposition d'art décoratif'' e Galeries Poirel in Nancy ne 1894, dizajn i Camille Martin]]

==== Art Nouveau ====
''Artikulli kryesor'': ''Art Nouveau''

Në të njëjtën mënyrë me [[Arkitektura|arkitekturën]], Art Nouveau zhvilloi edhe [[Piktura|pikturën]], duke nxierr shkolla të shquara në [[Katalonja|Katalonjë]], me artistë si Ramon Casas dhe Santiago Rusiñol, me stil të karakterizuar nga tematika natyraliste e një mjedis i hijëzuar, me njëfarë ndikimi nga impresionizmi francez. Më vonë mori ndikimin simbolist, të praktikuar po nga Rusiñol-i dhe artistë si Alexandre de Riquer, Adrià Gual dhe Joan Llimona. Në skulpturë duhet përmbendur Eusebi Arnau, Josep Llimona dhe Miguel Blay. Në një të ashtuquajtur «post-modernizëm»<ref>Nuk duhet ngatërruar me artin post-modern, i aplikuar nga tendencat e fundit artistike të shekullit të XX dhe fillimeve të XXI. Francesc Fontbona: El modernisme i el noucentisme, en El llibre d'or de l'art català, Edicions Primera Plana, Barcelona, 1997, fq. 171-172.</ref> takohen emra si Isidre Nonell dhe Joaquim Mir, ashtu si quhet dhe prania e [[Pablo Picasso|Pablo Picasso-s]] së ri, që u fut në mjedisin modernist rreth vitit [[1900]], fakt që nënkuptonte një ndryshim trajektoreje dhe përfshirjen e tij në artin avangardë, si mund ta shikojmë në etapën e tij fauviste ([[1900]]-[[1901]]) dhe simbolizmin e «epokës së kaltër» ([[1901]]-[[1904]]), për të çuar përfundimisht te kubizmi.
[[Skeda:Kolo Moser - Plakat für „Frommes Kalender“ - 1899.jpeg|thumb|333x333px|Affiche e "Frommes Kalender", dizajn i Koloman Moser, 1899]]
Në pjesën tjetër të [[Evropa|Europës]], [[piktura]] e art nouveau qe shumë e lidhur me botën e vizatimit dhe ilustrimit, veçanërisht me affichisme-in, gjini e re artistike midis pikturës dhe arteve figurative, ndaj bazohej në një [[Vizatimi|vizatim]] të realizuar nga një piktor ose ilustrator, për të qenë pastaj i riprodhuar në seri. Në zanafillën e saj qe përcaktues aspekti publicitar i afishes, megjithëse iu dedikua përhapjes së eventeve dhe propagandës politike dhe institucionale. Midis artistëve të ndryshëm të kushtuar pikturës ose affichisme-it duhet përmendur Alfons Mucha, Aubrey Beardsley, Jan Toorop, Fernand Khnopff etj.

Art Nouveau, nga karakteri i tij ornamental, nënkuptonte një rivitalizim të madh të arteve të zbatuara (ose aplikuara), veçanërisht zdrukthtaria, farkëtimi, vetraria, qeramika, modelimi në gips, shtypshkrimi ([[Libri|libra]], [[revista]] etj.), bizhuteria, mozaiku etj<ref>«[http://www.xtec.es/~mpuigpe1/art_catala/modernisme.htm El modernisme]». Konsultuar më 14 dhejetor 2008.</ref>. Për këtë ndihmuan përparimet e reja industriale, që mundësuan prodhimin në seri. Mori rëndësi të veçantë [[vizatimi]], procesi krijues i artistit, që materializonte krijimin e tij në një skicë të veprës, që mund të realizohet pastaj nga artizan të ndryshëm. Midis krijuesve kryesor të saj spikatën Émile Gallé (qeramist dhe vetrier), René Lalique (argjendar), Koloman Moser (disenjator), Louis Comfort Tiffany (bizhutier dhe vetrier), Gaspar Homar (ebanist) etj. Mori gjithashtu rëndësi të veçantë lëvizja angleze Arts and Crafts («Artet dhe artizanatet»), e promovuar nga John Ruskin dhe William Morris, që mbështetën një rivlerësim të punës artizanale dhe mbrojtën rikthimin e formave tradicionale të fabrikimit, duke pohuar se arti duhet të jetë i dobishëm ashtu si dhe i bukur<ref>Dempsey (2002), fq. 33-37.</ref>.
[[Skeda:JUAN RAMON JIMENEZ (13451512413).jpg|left|thumb|312x312px|Portret i Juan Ramon Jimenez]]
Në fushën letrare, lëvizjet më të rëndësishme janë: preciozizmi, ekzotizmi, alluzion i botës tashmë të kaluar (mesjeta kalorsiake, oborri i mbretit [[Luigji XIV|Luigj]] në [[Franca|Francë]], [[Monarkia|monarkitë]] kineze dhe japoneze), kundërshtimi i pozitivizmit dhe interesi për teozofinë. Në narrativë, braktiset realizmi duke zgjedhur romanin historik dhe tregimin e eksperiencave haluçinante dhe të çmendura, për përshkrimin e rafinuar të mjedisit bohem, duke futur personazhin e femrës fatale që drejton [[Burri|burrat]] drejt kënaqësisë dhe [[Vdekja|vdekjes]].

Në letërsinë në [[Gjuha spanjolle|gjuhën spanjolle]], termi modernizëm përkufizon një lëvizje letrare që u zhvillua midis viteve [[1880]]-[[1920]], kryesisht në gjininë e poezisë, që u karakterizua nga një rrebelim krijues, stërhollim narcizistike dhe aristokratik, kulturalizmi kozmopolitan dhe një rinovim i thellë estetik i gjuhës dhe [[Metrika|metrikës]]. Është një përmbledhje dhe përzierje e tre rrymave evropiane: romantizmit, simbolizmit dhe veçanërisht paransianizmit. Zakonisht modernizmi i letërsisë hispanike lidhet me veprën e nikaraguensit Rubén Darío, nismëtar i letërsisë moderne spanjolle me një gjuhë estetike me pasuri të madhe formash, me ndikim simbolist. Eksponent të tjerë qenë kubani José Martí, meksikani Amado Nervo, peruani José Santos Chocano, argjentinasi Leopoldo Lugones dhe kolumbiani José Asunción Silva, ashtu si dhe spanjollët Salvador Rueda dhe Eduardo Marquina. Me të njëjtin padurim modernizues mund të përmendim këtu edhe atë që u quajt Gjenerata e 98-ës që, përball pesimizmit për humbjen e kolonive të fundit spanolle, kërkoi një nxitje të madhe në rinovimin e letërsisë spanjolle, veçanërisht për sa i përkiste përmbajtjes. Spikatën autorë si Ramón María del Valle-Inclán, Antonio Machado, Jacinto Benavente, [[Juan Ramón Jiménez]], Azorín, Pío Baroja, Miguel de Unamuno, Ramiro de Maeztu, Ramón Menéndez Pidal etj. Në [[Katalonja|Katalonjë]] nisi lëvizja e Renaixencca-s, duke dalluar Jacinto Verdaguer dhe Joan Maragall, ndërkohë që në [[Galicia (Spanjë)|Galici]] Rexurdimento-ja përfshiu figura si Manuel Curros Enríquez dhe Eduardo Pondal<ref>Lázaro-Tusón (1982), fq. 308-335.</ref>.
[[Skeda:Photographer-studio-1893.jpg|thumb|303x303px|Studioja e fotografit, foto satirike,  nga A.H. Wheeler, 1893]]

==== Fotografia ====
''Artikulli kryesor'': [[Fotografia (historia)|Historia e fotografisë]]

Në [[Shekulli XIX|shekullin e XIX]] u shfaq një [[Teknologjia|teknologji]] e re që mundësonte kapjen e imazheve natyrore, nëpërmjet parimit të dhomës së errët. Pavarësisht se ishte një realizim theshtësisht teknik, gati u paraqit artisticiteti i këtij mjeti të ri, pasi vepra rezultuese mund të konsiderohej artistike për sa mendohej se ndërhyrja e krijimtarisë së personit që kapte imazhin, rridhte nga puna e perceptimit, dizajni dhe rrëfyeshmërisë së kryer në imazhin e kapur. Kështu, fotografia nisi të konsiderohej një nga [[Arti|artet]], konkretisht i teti<ref group="Sqarime">Megjithëse fotografia është pararendëse e kinemasë, kjo e fundit konsiderohet si arti i shtatë dhe fotografia i teti, pasi e fitoi këtë kategorizim para se fotografia ta fitonte këtë status.</ref>.

Kjo teknikë e re nisi me hetimet e Joseph Nicéphore Niépce, që krijoi [[Fotografia|fotografinë]] e parë në [[1816]], në negativ mbi letër, dhe nga ky çast u përsosën proceset teknike për kapjen dhe riprodhimin e saj. Ndërtimi i dagerrotipit nga Louis-Jacques-Mandé Daguerre nënkuptoi një përparim tjetër, duke shkaktuar shtypjen e pllakave metalike dhe fiksimin e imazhit me një njomje kriprash dhe mërkuri. Një tjetër pioner qe William Henry Fox Talbot, që në [[1835]] shpiku negativin, që mundësonte bërjen e shumë kopjeve të imazhit të kapur. Hippolyte Bayard arriti në [[1840]] [[Fotografia|fotografinë]] në pozitiv direkt. Tjetër pararendës, John Frederick William Herschel, qe krijuesi i termit [[Fotografia|fotografi]], ashtu si dhe negativ dhe pozitiv, dhe e çastit kur u reduktua shpejtësia e shkrehjes (25/100 sekonda). Në [[1888]] George Eastman lançoi filmin celuloid dhe aparatin Kodak, kuti e vogël e ngarkuar me 100 poza. [[Fotografia me ngjyra|Fotografia e parë me ngjyra]] u krye nga James Clerk Maxwell në [[1861]]; pa dyshim, shiriti i parë i [[Fotografia me ngjyra|fotografisë me ngjyra]] (Autochrome) nuk mbërriti në treg deri në [[1907]].
[[Skeda:Pennsylvania, Gettysburg. A Harvest of Death - NARA - 533310.jpg|left|thumb|258x258px|Pamje e luftes civile amerikane, nga Timothy H. O'Sullivan, 1863]]
Duke filluar nga aty [[fotografia]] u popullarizua, pasi ishte një mjet që nuk kërkonte aftësi të veçanta, thjesht zotërimin e teknikës, ndaj u shfaqën të apasionuar që nisën ta fiksonin botën në imazhe. Lindën studiot dhe laboratoret e para fotografike, kushtuar në fillim mbi të gjitha ndaj [[portreti]]t, megjithëse më vonë nda gjithë tipeve të eventeve dhe ndaj imazheve natyrore. Gjithashtu u shfaq fotomekanika dhe publikimet e para të ilustruara, duke qenë pionerë albumet e Excursions Daguerriennes ([[1841]]-[[1842]]) dhe, si libri i parë i ilustruar, Lapsi i Natyrës ([[1844]]), i Fox Talbot-it. Njëlloj u shfaq edhe fotografia dokumentare, veçanërisht për dokumentimin e konflikteve ushtarake, duke qenë se luftërat e Krimesë dhe Pavarsia amerikane ishin të parat që u fotografuan.

Në fund të shekullit [[fotografia]] nisi të konsiderohej si një art, duke nxierr piktorializmin si lëvizja e parë artistike e fotografëve; kjo pretendonte se bënte fotografi me një kompozim të tipit piktorik, me ndikimin e impresionizmit. Midis fotografëve më të shquar të [[Shekulli XIX|shekullit të XIX]] mund të përmenden Gaspard-Félix Tournachon, Louis Désiré Blanquart-Evrard, André Adolphe Eugène Disdéri, David Octavius Hill, John Thomson, Julia Margaret Cameron, Oscar Gustav Rejlander, Eadweard Muybridge, Étienne-Jules Marey, Jacob August Riis etj<ref>Sougez (2007), fq. 39-261.</ref>.
[[Skeda:Westmount Square 07.jpg|thumb|273x273px|Kompleksi i Westmount Square i dizenjuar nga Ludwig Mies van der Rohe]]

=== Shekulli i XX ===
''Artikulli kryesor'': Arti i shekullit të XX

Arti i shekullit të XX pësoi një shndërrim të thellë: në një shoqëri më materialiste, më konsumiste, arti u drejtua nga ndjenjat, jo nga intelekti. Në të njëjtën mënyrë, more rëndësi të veçantë koncepti i modës, një kombinim midiz shpejtësisë së komunikimeve dhe aspektit konsumist të qytetërimit aktual. U shfaqën kështu lëvizjet e avangardës, që pretendonin të integronin artin në shoqëri, duke kërkuar një ndërlidhje më të madhe artist-spektator, ndaj është ky i fundit që e interpreton veprën, duke vendosur zbulimin e kuptimeve që artisti nuk i njeh. Prirjet e fundit artistike e kanë humbur interesin për objektin artistik: arti tradicional ishte një art me objekt, ndërsa aktuali një art me koncept. Ka një rivlerësim të artit aktiv, të aksionit, të manifestimit spontan, fluturak (jetëshkurtër) të artit jo komercial (arti konceptual, happening art, environmental art)<ref>Valeriano Bozal: Los orígenes del arte del siglo XX, Historia 16, Madrid, 1993, fq. 6-13.</ref>.
[[Skeda:Corbusierhaus (Berlin) (6305809373).jpg|left|thumb|268x268px|L'unité d'habitation Corbusierhaus ndërtuar nga Le Corbusier ne 1957]]

==== Arkitektura ====
''Artikulli kryesor'': [[Arkitektura moderne|Arkitektura e shekullit të XX]]

Edhe [[arkitektura]] pësoi një shndërrim të thell që nga format tradicionale deri te lëvizjet e avangardës, që kërkonin një koncept të ri konstruktiv të bazuar te një ide më racionale e [[Hapësira|hapsirës]], duke u strukturuar në forma më të rafinuara dhe funksionale, me vëmendje të veçantë te teknologjitë e reja dhe mjedisi i vendosjes së tyre. Kështu mori një rëndësi më të madhe [[urbanistika]], i nxitur nga aspekti i ri konsumist i qytetërimit perëndimor, ndërkohë që bumi komunikuesve çoi në zhvillimin e studimeve të inxhinierive të zbatuara në arkitekturë.

[[Skeda:Frank LLoyd Wright Studio Chicago Frontage.jpg|thumb|336x336px|Hyrja e Frank Lloyd Wright's Studio, ndërtuar ne 1909.]]
[[Arkitektura moderne|Arkitektura e shekullit të XX]] pati një zhvillim të pavarur nga pjesa tjetër e arteve, megjithëse në disa raste ka qenë paralele me disa lëvizje artistike të caktuara. E tillë ishte arkitektura ekspresioniste, e karakterizuar nga përdorimi i materialeve të reja dhe fabrikimi i tyre në masë (tulla, [[Çeliku (material)|çeliku]], xhami), me emra si Bruno Taut, Erich Mendelsohn, Hans Poelzig dhe Fritz Höger. Futurizmi gjithashtu mori disa shfaqje të artkitektonike, megjithëse utopizmi i formulimeve të tyre pengoi në shumë raste realizimin e saj material; spikati vepra e Antonio Sant'Elia. Në neoplasticizmin hollandez është vepra e Jacobus Johannes Pieter Oud dhe Gerrit Thomas Rietveld. Dhe së fundi, duhet përmendur prirja arkitektonike e konstruktivizmit rus, ku u fillua një program i lidhur me revolucionin që kërkonte një arkitekturë funksionale që kënaqte nevojat reale të popullsisë; u përfaqësua më së pari nga Konstantin Melnikov-i.
[[Skeda:Goethe University Frankfurt Poelzig Building.jpeg|left|thumb|406x406px|Universiteti Goethe ne Frankfurt, projekt i Hans Poelzig, 1928–'31]]
Por prirja kryesore artistike e [[Shekulli XX|shekullit të XX]] qe racionalizmi ([[1920]]-[[1950]]) –i quajtur edhe «stili ndërkombëtar»–, i përfaqësuar thelbësisht nga Shkolla e Bauhaus-it. Kjo rrymë kërkonte një arkitekturë të themeluar te arsyeja, me linja të thjeshta dhe funksionale, të bazuara në format gjeometrike të thjeshta dhe materialet industriale (tulla, [[Çeliku (material)|çeliku]], betoni, xhami), duke hequr dorë nga dekorimi e tepërt dhe duke i dhënë një rëndësi të madhe [[vizatimi]]t, që po ashtu ishte i thjeshtë dhe funksional. Midis figurave të tij spikatin: Walter Gropius, Ludwig Mies van der Rohe, [[Le Corbusier]], José Luis Sert, [[Frank Lloyd Wright]], Eliel Saarinen, Oscar Niemeyer, Alvar Aalto etj.

[[Skeda:Guggenheim 4 (3798488142).jpg|thumb|314x314px|Guggenheim Museum, Bilbao dizajn i Frank Gehry]]
[[Skeda:Seattle Central Library, Seattle, Washington - 20060418.jpg|left|thumb|312x312px|Seattle Central Library dizenjuar nga Rem Koolhaas.]]
Midis prirjeve të fundit arkitektonike është krijuar një diversitet i madh stilesh dhe lëvizjesh, si në rastin e arteve plastike: në [[vitet 1950]] u shfaq i ashtuquajturi brutalizëm paralel me [[Ekspresionizmi Abstrakt|ekspresionizmin abstrakt]] veriamerikan, i karakterizuar nga format e kursyera, të bazuara te pastërtia e materialit, duke vendosur si përparësi strukturën mbi përfundimin (Alison dhe Peter Smithson); metabolizmi japonez i përgjigjej nevojave të një shoqërie të masivizuar, në shkallë të mëdha, struktura fleksibël dhe forma organike (Kenzō Tange, Kishō Kurokawa); arkitektura pop dalloi karakterin urban dhe tipilogjitë popullore, duke marrë për bazë mjediset nokturne të [[Las Vegas|Las Vegas-it]], me dritat dhe neonet e tij si dhe skenografinë e tij dekoruese (Robert Venturi, Denise Scott Brown); i ashtuquajturi «vizatimi shkencor dhe strukturor» e vendosi theksin te mundësitë e reja teknike, veçanërisht përdorimi i betonit dhe format organike (Félix Candela, Pier Luigi Nervi, Frei Otto, Jørn Utzon, Eero Saarinen, Richard Buckminster Fuller); në [[Vitet 1960|vitet ‘60]] u shfaq [[Teknologjia e lartë|high-tech-u]], i bazuar te mundësitë e arritura nga teknologjia e re, si në nivel praktik ashtu dhe estetik (Norman Foster, Richard Rogers, Renzo Piano); midis [[Vitet 1960|viteve ‘60]] dhe ‘[[Vitet 1970|70]] lindi antivizatimi, në kundërvenie me racionalizmin dhe përparësisë së vizatimit mbi funksionin shoqëror dhe kulturor të arkitekturës, e përfaqësuar nga grupi anglez Archigram dhe italianët Archizoom dhe Superstudio; neoracionalizmi kërkonte në [[Vitet 1970|vitet ’70]] rikthimin e premisave funksionaliste, të përfaqësuara nga grupi italian Tendenza dhe ai i [[Shtetet e Bashkuara të Amerikës|Shteteve të Bashkuara]] Five Architects; që nga [[1975]] u zhvillua [[Arkitektura post moderne|arkitektura post-moderne]], që në artet e tjera bazohej te [[eklektizmi]] dhe riinterpretimi i stileve të mëparshëm (James Stirling, Aldo Rossi, Ricard Bofill, Arata Isozaki); në [[Vitet 1980|vitet ‘80]] nisi dekonstruktivizmi, i karakterizuar nga fragmentimi, procesi i vizatimit jo linear dhe manipulimi i strukturave (Frank Gehry, Peter Eisenman, Rem Koolhaas). Midis arkitektëve të tjerë bashkëkohor mund të përmendim po ashtu Jean Nouvel, Glenn Murcutt, Peter Zumthor, Jacques Herzog, Pierre de Meuron, Sverre Fehn, Ieoh Ming Pei, Zaha Hadid, Santiago Calatrava, Rafael Moneo, Luis Barragán, Álvaro Siza etj<ref>Delfín Rodríguez Ruiz: La arquitectura del siglo XX, Historia 16, Madrid, 1993, fq. 51-112.</ref>.

==== Avangardizmi ====
''Artikulli kryesor'': Avangardizmi

[[Skeda:The Scream.jpg|left|thumb|284x284px|Ulerima, Edvart Munch, 1893]]
Në vitet e para të [[Shekulli XX|shekullit të XX]] u hodhën bazat e të ashtuquajturit arti i avangardës: konceptimi i realitetit qe vënë në dyshim nga teoritë e reja shkencore (subjektiviteti i kohës së Bergsonit, [[Teoria e relativitetit|relativiteti]] i [[Albert Einstein|Einstein-it]], [[mekanika kuantike]]); ndikoi gjithashtu dhe teoria e [[Psikoanaliza|psikoanalizës]] së [[Sigmund Freud|Freud-it]]. Nga ana tjetër, teknologjitë e reja shkaktuan ndryshimin e funksionit të artit, pasi [[fotografia]] dhe [[kinemaja]] u ngarkuan me fiksimin e realitetit. Falë koleksioneve etnografike të nxitura nga [[kolonializmi]] evropian artistët ranë në kontakt me artin e qytetërimeve të tjera (afrikane, aziatike, oqeanike), që sollën një vizion më subjektiv dhe emotiv të artit. Gjithë këta faktorë sollën ndryshimin e ndjeshmërisë që u përkthye në kërkimin e formave të reja të shprehjes nga ana e artisti.

*[[Skeda:Still Life by Georges Braque, 1926, oil on canvas - Kulenovic Collection - Karlskrona, Sweden - DSC08493.JPG|thumb|248x248px|Natyre e qete, nga Georges Braque, 1926]]'''Fauvizmi''' ([[1905]]-[[1908]]): lëvizja e parë avangardiste<ref group="Sqarime">Quhen “avangarda historike” ato të krijuara në periudhën e paraluftës së parë në fillim të shekullit (rreth vitit 1910) dhe fundi i Luftës së Dytë Botërore. Javier Arnaldo: Vanguardias históricas (I), Historia 16, Madrid, 1993, fq. 6.</ref> e [[Shekulli XX|shekullit të XX]], fauvizmi kërkonte një eksperimentim në fushën e ngjyrës, që konceptohej në mënyrë subjektive dhe personale, duke zbatuar vlerat emotive dhe ekspresive, të pavarura ndaj natyrës. Spikatën [[Henri Matisse]], Albert Marquet, Raoul Dufy, André Derain, Maurice de Vlaminck dhe Kees van Dongen.
* '''[[Ekspresionizmi]]''' ([[1905]]-[[1923]]): lindur si reagim ndaj impresionizmit, ekspresionistët mbështesnin një art më personal dhe intuitiv, ku mbizotëronte vizioni i brendshëm i artistit –«ekspresioni»– përball ngjizjes së realitetit –«impresioni»–, duke pasqyruar në veprat e tij një tematikë personale dhe intime me parapëlqimin e fantastikes, duke deformuar realitetin për të theksuar karakterin ekspresiv të veprës. Me pararendës te figurat e [[Edvard Munch]] dhe James Ensor, të formuar kryesisht rreth dy grupeve: Die Brücke ([[Ernst Ludwig Kirchner]], Erich Heckel, Karl Schmidt-Rottluff, Emil Nolde) dhe Der Blaue Reiter (Vasili Kandinski, Franz Marc, August Macke, Paul Klee). Eksponent të tjerë qenë Grupi i Vienës (Egon Schiele, Oskar Kokoschka) dhe Shkolla e Parisit (Amedeo Modigliani, Marc Chagall, Georges Rouault, Chaïm Soutine). Figurat individuale do të ishin: José Gutiérrez Solana, Constant Permeke, Cândido Portinari, Oswaldo Guayasamín etj. Zakonisht konsiderohen gjithashtu si një derivim i [[ekspresionizmi]]t edhe grupi Objektiviteti i Ri (George Grosz, Otto Dix, Max Beckmann). Në [[Meksika|Meksikë]] arriti shprehjen e saj me muralizmin e José Clemente Orozco, Diego Rivera, David Alfaro Siqueiros dhe Rufino Tamayo të ndikuar nga vepra e Frida Kahlo. Në skulpturë u shquan Ernst Barlach, Wilhelm Lehmbruck dhe Käthe Kollwitz.

[[Skeda:Umberto Boccioni Forme uniche nella continuità dello spazio 1913.jpg|left|thumb|333x333px|Skulpture e Umberto Boccionit, 1913]]
* '''Kubizmi''' ([[1907]]-[[1914]]): kjo lëvizje u bazua në deformimin e realitetit nëpërmjet shformimit të perspektivës hapsinore me origjinë rilindase, duke e organizuar hapësirën sipas një indi gjeometrik, me vizionin e njëkohshëm të objekteve, një gamë ngjyrash të ftohta dhe të zbehta si dhe një konceptim të ri të veprës së artit, me futjen e kolazhit. Figura kryesore e kësaj lëvizje ishte [[Pablo Picasso]], një gjeni i [[Shekulli XX|shekullit të XX]], së bashku me Georges Braque, Jean Metzinger, Albert Gleizes, Juan Gris dhe Fernand Léger, ashtu si Alexander Archipenko, Jacques Lipchitz, Pablo Gargallo dhe Julio González në skulpturë. Një derivim i kubizmit qe orfizmi i Robert Delaunay, ashtu si dhe rayonizmi rus, sintezë e kubizmit, futurizmit dhe orfizmit (Mikhail Larionov, Natalia Goncharova). Po ashtu, purizmi qe një lëvizje postkubiste (Amédée Ozenfant, [[Le Corbusier]]).

[[Skeda:Marcel Duchamp.jpg|thumb|239x239px|"fontana" e Marcel Duchamp]]
* '''Futurizmi''' ([[1909]]-[[1930]]): lëvizje italiane që ngrinte lart vlerat e progresit teknik dhe industrial të [[Shekulli XX|shekullit të XX]], duke dalluar aspektet e realitetit si lëvizja, shpejtësia dhe njëkohësia e veprimit. Futurizmi aspironte të shndërronte botën, për të ndryshuar jetën, duke shfaqur një koncept idealist dhe disi utopik të artit si motorr i shoqërisë. Qe lëvizja e parë që u shpall me një [[Manifesti|manifest]] (të shkruar nga Filippo Tommaso Marinetti), vulë dalluese e lëvezjeve të ardhshme të avangardës, që vinte në dukje për më tepër ndërlidhjen midis arteve të ndryshme. Spikatën në pikturë Giacomo Balla dhe Gino Severini si dhe Umberto Boccioni në skulpturë<ref>Ramírez Domínguez (1983), fq. 773-786.</ref>.
*'''Arti abstrakt''' ([[1910]]-[[1932]]): duke kontestuar konceptin e realitetit nga teoritë e reja shkencore si dhe lindja e teknologjive të reja si [[fotografia]] dhe [[kinemaja]], që ngarkoheshin me ngjizjen e realitetit, u prodhua zanafilla e artit [[Abstraktja|abstrakt]]: [[artisti]] nuk synon të pasqyroi realitetin, por botën e tij të brendshme, të shprehë ndjenjat e tij. Arti humbet gjithë aspektin real dhe të imitimit të natyrës tu përqendruar te ekspresiviteti i thjesht i artistit, në forma dhe [[ngjyra]] që u mungojnë komponentet referuese. Nisi nga Vasili Kandinski, qe zhvillim i lëvizjes neoplasticiste (De Stijl), me figura si Piet Mondrian dhe Theo Van Doesburg në pikturë, dhe Georges Vantongerloo në skulpturë.
* '''Konstruktivizmi''' ([[1914]]-[[1930]]): i lindur në [[Rusia|Rusinë]] revolucionare, qe një stil i angazhuar politikisht që kërkonte që nëpërmjet artit të realizonte një transformim të shoqërisë, nëpërmjet një refleksioni mbi format e pastra artistike të konceptuara që nga aspekte si [[Hapësira|hapsira]] dhe [[koha]], që gjenerojnë një sërë veprash në stilin abstrakt, me prirjen drejt gjeometrizmit. Spikatën Vladimir Tatlin, Lissitzky, Anton Pevsner dhe Naum Gabo. Një variant qe suprematizmi i Kasimir Malevich.
* '''[[Dadaizmi]]''' ([[1916]]-[[1922]]): lëvizje reaguese ngaj katastrofave të luftës, që kërkonte një qasje radikale të konceptit të artit, që humbet çdo komponent të bazuar te llogjika dhe arsyeja, duke shpalosur dada-n, rastësinë, absurdin e ekzistencës. Kjo u përkthye në një gjuhë subversive, ku kontestoheshin si tematikat ashtu dhe teknikat tradicionale të artit, duke eksperimentuar me materiale të reja dhe forma të reja kompozimi, si kolazhi, fotomontazhi dhe ready-made-i. Spikatën Hans Arp, Francis Picabia, Kurt Schwitters dhe [[Marcel Duchamp]].
* '''Surealizmi''' ([[1924]]-[[1955]]): me një pararendje të qartë te [[piktura]] metafizike (Giorgio de Chirico, Carlo Carrà), surealizmi<ref group="Sqarime">Termi «surealizëm» u ideua nga Apollinaire në 1917, duke ju referuar asaj që është «në lart realitetit», në frengjisht surréalisme.</ref> e vuri theksin te imagjinimi, fantazia, bota e ëndrrave, me një ndikim të fortë nga [[psikoanaliza]], si perceptohej në konceptin e tij të «shkrimi automatik», me të cilin nënkuptohej të shpreheshe duke çliruar mendjen nga çdo lidhje racionale, të shfaqje pastërtinë e pavetëdijes. Piktura surealiste u zhvillua mes figuracionit ([[Salvador Dalí]], Paul Delvaux, René Magritte, Max Ernst) dhe abstraksionit ([[Joan Miro|Joan Miró]], André Masson, Yves Tanguy). Në skulpturë spikatën Henry Moore, Constantin Brâncuşi, Alberto Giacometti dhe Alexander Calder<ref>Ramírez Domínguez (1983), fq. 807-837.</ref>.

[[Skeda:KMM Dubuffet.JPG|thumb|330x330px|Skulpture e Jean Dubuffet ne Hollande]]
==== Prirjet e fundit ====

Që nga [[Lufta e Dytë Botërore]] arti eksperimentoi një dinamikë marramendëse evolutive, me stile dhe lëvizje që pasoheshin gjithëmon e më shpejt në kohë. Projekti modern i zënë fill me avangardat historike arriti kulmin e tij me stile të ndryshme antimaterike që dallonin zanafillën intelektuale të artit mbi realizimin e tij material, si arti i aksionit dhe arti konceptual. Duke arritur këtë nivel prospeksioni analitik të artit, u prodhua efekti i kundërt –siç është zakonisht në historinë e artit, ku stilet e ndryshme konfrontohen dhe kundërvihen, rigoroziteti i disave pason teprimin e të tjerëve dhe e anasjellta–, duke u rikthyer te format klasike të artit, duke pranuar komponenten e tij materiale dhe estetike si dhe duke hequr dorë nga karakteri i tij revolucionar dhe transformues i shoqërisë. Lindi kështu arti post-modern, ku artisti tranziton pa ndrojë midis teknikave dhe stileve të ndryshme, pa karakter pretendues, duke u kthyer te puna artizanale si esenca e artistit. Së fundi, duhet theksuar se nga fundi i shekullit u shfaqën teknika të reja dhe të mbështetura në terrenin e artit: video-ja, [[informatika]], [[interneti]], [[lazeri]], [[holografia]] etj.<ref>González (1991), fq. 3-5.</ref>.

* '''Informalizmi''' ([[1945]]-1960): bashkim prirjesh të bazuara te ekspresiviteti i artistit, duke hequr dorë nga çdo aspekt racional i artit (struktura, kompozimi, zbatim i parakonceptuar i ngjyrës). Është një art dukshëm [[Abstraktja|abstrakt]], ku merr rëndësi mbështetja materiale e veprës, që merr protagonizmin mbi çdo tematikë ose kompozim. Përfshin rryma të ndryshme si tachizmi, art brut dhe piktura materike. Spikatën Georges Mathieu, Hans Hartung, Jean Fautrier, Jean Dubuffet, Lucio Fontana etj. Në [[Spanja|Spanjë]] lindën grupet El Paso (Antonio Saura, Manolo Millares) dhe Dau al set (Antoni Tàpies, Modest Cuixart). Në skulpturë duhet përmendur Jorge Oteiza dhe Eduardo Chillida. Në [[Shtetet e Bashkuara të Amerikës|Shtetet e Bashkuara]] u zhvillua [[Ekspresionizmi Abstrakt|ekspresionizmi abstrakt]] –i quajtur gjithashtu action painting–, i karakterizuar nga përdorimi i teknikës teknikës së dripping-ut, sprucimi i pikturës mbi kanavacë, mbi të cilën ndërhyn artisti me mjete të ndryshme ose me trupin e vet. Midis anëtarëve të tij figurojnë [[Jackson Pollock]], Mark Rothko, Franz Kline dhe Willem de Kooning.

[[Skeda:Eduardo Paolozzi Kew Gardens London.jpg|left|thumb|257x257px|Skulpture e Eduardo Paolozzi-t ne Londer]]
* '''Figuracioni i Ri''' ([[1945]]-[[1960]]): si reagim ndaj abstraksionit informalist lindi një lëvizje që rikthente figuracionin, me njëfarë ndikimi ekspresionist dhe me lirinë e plotë të kompozimit. Megjithëse bazoheshin te figuracioni nuk donte të thoshte se qe realiste, pa mundur të deformohej ose skematizohej sipas dëshirës së artistit. Në zanafillën e këtij stili pati ndikim vendimtar [[filozofia]] ekzistencialiste dhe vizioni i saj pesimist i qenies njerzore si dhe e bashkangjitën me lëvizjen beat dhe angry young men. Midis figurave të saj mund të përmendet Francis Bacon, Lucian Freud, Bernard Buffet, Nicolas de Staël dhe anëtarët e grupit CoBrA (Karel Appel, Asger Jorn, Corneille dhe Pierre Alechinsky), ashtu si dhe Germaine Richier dhe Fernando Botero në skulpturë.
* '''Arti kinetik''' (që nga [[1950]]): i quajtur gjithashtu op-art (arti optik), është një stil që e vendos theksin te aspekti vizual i artit, veçanërisht te efektet optike, që prodhohen nga [[Iluzioni optik|iluzionet optike]] (figura ambigue, imazhe persistente, efekti moiré), nëpërmjet lëvizjes ose lojës me ndriçimin. Është një art abstrakt por racional, kompozitiv, në të kundërt me informalizmin. Spikatën Victor Vasarely, Jesús Rafael Soto, Yaacov Agam, Julio Le Parc, Eusebio Sempere etj.
* '''Pop-arti''' ([[1955]]-[[1970]]): lindi në [[Shtetet e Bashkuara të Amerikës]] si lëvizje refuzuese ndaj [[Ekspresionizmi Abstrakt|ekspresionizmit abstrakt]], duke përfshirë një sërë autorësh që u rikthyen te figuracioni, me një komponente të fortë frymëzimi popullor, duke marrë imazhet e botës publicitare, [[Fotografia|fotografinë]], tregimet me piktura dhe mediat e komunikimit masiv. Me një pararendje në të ashtuquajturën New Dada (Robert Rauschenberg, Jasper Johns), u dalluan në pop-art [[Andy Warhol]], Roy Lichtenstein, Tom Wesselmann, James Rosenquist, Eduardo Paolozzi, [[Richard Hamilton]] dhe, në skulpturë, Claes Oldenburg.


* '''Realizmi i Ri''' ([[1958]]-[[1970]]): lëvizje franceze e frymëzuar nga bota e realitetit rrethues, nga konsumizmi dhe shoqëria industriale, nga e cila hiqen –në të kundërt me pop-artin– aspektin e saj më të papëlqyeshëm, me parapëlqimin e veçantë për materialet fragmentare. Përfaqësuesit e saj qenë Arman, César Baldaccini, Yves Klein, Jean Tinguely, Piero Manzoni, Daniel Spoerri, Niki de Saint Phalle etj. Klein dhe Manzoni qenë paraprirës të artit konceptual: Klein me antropometritë e tij kozmogonike ([[piktura]] të shfaqura elementeve: [[zjarri]], [[shiu]]) ose me ekspozicionin e tij Boshësia ([[1958]], Galería Iris Clert), ku shiti [[Hapësira|hapsirë]] boshe në një galeri; dhe Manzoni që paketoi jashtëqitjet e tij në kanaçe (Merda d'artista, [[1961]]).
* '''Arti i aksionit''' (që nga [[1960]]): janë prirje të ndryshme të bazuara në aktin e krijimit artistik, ku e rëndësishme nuk është vepra në vetvete, por procesi krijues, në të cilin pas artistit ndërhyn shpesh [[publiku]], me një komponente të madhe improvizimi. Përfshin manifestime të ndryshme artistike si happening-u, performance art, environment art, instalacioni etj. Midis figurave të tij spikatën Joseph Beuys, Allan Kaprow, Wolf Vostell, Yoko Ono, Nam June Paik dhe grupet Fluxus dhe Gutai.
* '''Minimalizmi''' ([[1963]]-[[1980]]): me një pararendëse te Abstraksioni i ri ose Abstraksioni postpiktorik (Barnett Newman, Frank Stella, Ellsworth Kelly, Kenneth Noland) minimalizmi qe një rrymë që kërkonte një proces çmaterializimi që arrin kulmin te arti konceptual. Janë vepra me karakter abstrakt, me thjeshtësi të dukshme, e reduktuar në një motiv minimal, duke pastruar qasjen fillestare të autorit, bazën mbi të cilën ka zhvilluar idenë që, pa dyshim, është ngjizur në fazën fillestare. Spikatën piktorët Robert Mangold dhe Robert Ryman si dhe skulptorët Carl Andre, Dan Flavin, Donald Juddy Sol LeWitt.

[[Skeda:Keith Haring Berlin-Tiergarten.jpg|thumb|293x293px|Boksieret, skulpture e Keith Haring]]
* '''Hiperrealizmi''' (që nga [[1965]]): si reagim ndaj minimalizmit lindi kjo rrymë figurative, e karakterizuar nga vizioni i saj superlativ dhe i ekzagjeruar i realitetit, që ngjizet me përpikmëri në gjithë detajet e tij, me një aspekt gati fotografik. Spikatën Chuck Close, Richard Estes, Don Eddy, John Salt, Ralph Goings, Antonio López García dhe, në skulpturë, George Segal, i famshëm për figurat e tij njerëzore në gips.
* '''Arti konceptual''' ([[1965]]-[[1980]]): pas zhveshjes materike të minimalizmit, arti konceptual hoqi dorë nga nënshtresa materiale për tu përqendruar te procesi mendor i krijimit artistik, duke pohuar se arti është te një ide dhe jo te objekti. Përfshin prirje të ndryshme: arti konceptual gjuhësor, më purist se konceptualiteti, i përqendruar te lidhja art-gjuhë (Joseph Kosuth); arti i varfër, i përqëndruar te instalacionet, përgjithësish me materiale fragmentare (Mario Merz, Jannis Kounellis); body-art-i, me trupin njerëzor si mbështetje (Gilbert and George, Dennis Oppenheim); land-art-i, që përdor natyrën si mbështetje, me një komponente të fortë fluturake (Christo, Walter de Maria, Robert Smithson, Richard Serra); bio-art-i, që përdor teknikat biologjike (Joe Davis, Estéfano Viu) etj. Gjithashtu mund të renditen në këtë rrymë gjini të ndryshme çështjeve shoqërore si arti feminist (Jenny Holzer, Barbara Kruger, Cindy Sherman, Judy Chicago) dhe arti homoerotik (Paul Cadmus, Robert Mapplethorpe, Deborah Cherena).

 
*'''Teknologjitë e Reja''' (që nga [[1965]]): shfaqja e teknologjive të reja që nga [[Vitet 1960|vitet ’60]] ([[televizioni]], video-ja, [[informatika]]) ka nënkuptuar një revolucion të madh për artin jo vetëm për sa i përket mbështetjes dhe materialeve të reja, por dhe formave të reja të shprehjes që kanë zgjeruar kufijtë e artit. Video-arti lindi në 1965 me shfaqjen kamerës së parë video portative (Portapak-u i [[Sony|Sony-t]]). Në këtë modalitet u shqua jo vetëm komponenti i saj fizik –lëshimi i imazheve, përgjithësisht të natyrës së instalacioneve ose performancave–, por mesazhi i pandarë nga imazhi i filmuar, duke shkrirë botën e komunikimit me kulturën popullore. Eksponentë të këtij modaliteti janë Nam June Paik, Dan Sandin, Bill Viola, Tony Oursler etj. Sound art-i (ose audio art-i) bazohet te zëri, qoftë natyror, muzikor, teknologjik apo akustik si dhe integrohet në art nëpërmjet asemblimeve, instalacioneve, performancave, videoartit etj. (Laurie Anderson, Brian Eno). [[Informatika]] dhe [[interneti]] kanë nënkuptuar po ashtu një nxitje të madhe për artin, jo vetëm si mbështetje por edhe për mundësitë e tij të reja krijuese dhe, veçanërisht, për aspektin e tij interaktiv, duke nënkuptuar një formë të re bashkëpunimi midis [[artisti]]t dhe [[publiku]]t (Olia Lialina, Heath Bunting, Jake Tilson).
* '''Arti postmodern''' (që nga [[1975]]): në kundërshti me të ashtuquajturin arti modern, është pikërisht arti i postmodernitetit. E merr dështimin e lëvizjeve të avangardës si dështim i projektit modern: avangardat pretendonin të eliminonin distancën mes artit dhe jetës, duke e bërë artin të përbotshëm; [[artisti]] postmodern, në ndryshim, është autoreferencial, arti flet për artin, nuk pretendon të bëj një punë shoqërore. Spikatën artistët individual si Jeff Koons, David Salle, Jean-Michel Basquiat, Keith Haring, Julian Schnabel, Eric Fischl, Miquel Barceló etj.; ose gjithashtu lëvizjet e ndryshme si transavangarda italiane (Sandro Chia, Francesco Clemente, Enzo Cucchi, Nicola De Maria, Mimmo Paladino), neoekspresionizmi gjerman (Anselm Kiefer, Georg Baselitz, Jörg Immendorff, Markus Lüpertz, Sigmar Polke), neomanierizmi, figuracioni i lirë etj<ref>González (1991), fq. 7-61.</ref>.
[[Skeda:Eric Adjetey Anang, Aalborg, Denmark, 2013.JPG|thumb|304x304px|Eric Adjetey Anang, duke treguar artin e tij ne TV e Danimarkes]]

==== Globalizimi i artit ====
Gjatë procesit të kolonializimit të nisur nga fuqitë evropiane në [[Shekulli XIX|shekullin e XIX]], dhe mbi të gjitha në [[Shekulli XX|të XX]] me bumin e mjeteve të komunikimit ([[radio]]ja, [[televizioni]], [[interneti]]) dhe procesi i [[globalizimi]]t kulturor i prodhuar në nivel botëror, arti është standardizuar në mënyrë progresive deri në universalizimin e stileve, duke ruajtur, në shumë vende, format vendase tradicionale, por duke përfituar një vulë stilistike bashkësisht të perceptueshme në pika të ndryshme të planetit. Format antike artistike të bazuara te materialet dhe tipologjitë tradicionale kanë përfaqësuar teknologjitë e reja dhe një ndjesi të re estetike të dominuar nga faktorë si moda dhe shpejtësia e përhapjes së lëvizjeve të reja artistike.

Në kontinentin afrikan megjithëse vazhdojnë disa forma tradicionale të artit, kolonizimi evropian futi artin perëndimor, duke prodhuar disa përzierje të të dy stileve. Në shumë pjesë të [[Afrika|Afrikës]] arti është shenjuar nga [[Islami|feja islame]], ndërkohë që në të tjera është më shumë i natyrës së krishterë, por megjithatë mbijetojnë format antike [[Animizmi|animiste]]. Interesi për artin afrikan në Evropë ka çuar në prodhimin e tij për qëllime eksporti, kryesisht maska dhe skulptura ornamentale ebani ose fildishi. Midis artistëve më të dalluar mund të përmenden Ashira Olatunde (nga [[Nigeria]]), Nicholas Mukomberanwa (nga [[Zimbabveja|Zimbabve]]), Henry Tayali (nga [[Zambia]]) dhe Eric Adjetey Anang (nga [[Gana|Ghana]]).

[[Skeda:Bilbao - Museo Guggenheim - Tall Tree and the Eye (Anish Kapoor) 4.JPG|left|thumb|296x296px|''<nowiki/>'Tall Tree and the Eye''' i Anish Kapoor-it, ne Museo Guggenheim, Bilbao]]
Në [[India|Indi]], arti u hap nga mesi i [[Shekulli XX|shekullit të XX]] ndaj formave të avangardës, si mund të vlerësohet në ndërhyrjen e arkitektëve të huaj si [[Le Corbusier]] në Chandigarh dhe Bangalore. Aktualisht India po përjeton një bum në fushën e krijimitarisë në zhvillim dhe arteve plastike bashkëkohore, ku artisti indian më i vlerësuar është skulptori Anish Kapoor, bashkë me të cilin spikasin emra si Ram Kinker Baij, Sankho Chaudhuri, Ajit Chakravarti dhe Nek Chand.

Qëllimi i artit nënkuptonte modernizimin e [[Kina|Kinës]], që u hap më shumë ndaj ndikimit perëndimor. Triumfi i revolucionit komunist imponoi si art zyrtar [[Realizmi socialist|realizmin socialist]], megjithëse së fundmi politika e re e hapjes ka favorizuar hyrjen e prirjeve të fundit artistike, të lidhura me teknologjitë e reja. Në [[1989]] mori jehonë të madhe ekspozita [[Kina]]/Avangardë, në Galerinë Kombëtare të [[Kina|Kinës]] në [[Pekini|Pekin]], që tregonte krijimet e çastit të fundit, duke përfshirë si vepra piktorike ashtu edhe fotografike, instalacione dhe performanca. Fatkeqësisht, ngjarjet e Tien An Menit shkaktuan një kthim mbrapa, deri në një hapje të re në [[1992]]. Artistët kinez bashkëkohor më të rëndësishëm janë: Qi Baishi, Wu Guanzhong, Pan Yuliang, Zao Wou Ki y Wang Guangyi.

Në [[Japonia|Japoni]], periudha Meiji ([[1868]]-[[1912]]) nënkuptoi një rinovim të thellë kulturor, shoqëror dhe teknologjik, duke u hapur më shumë me botën dhe nisja e përfshirjes së përparimeve të reja të arritura në Perëndim. [[Piktura]] e tashme ka dy rryma: një tradicionale (Nihonga) dhe tjetra perëndimore (Yōga). Në skulpturë po ashtu mbizotëron dualiteti traditë-avangardë. Më së fundmi spikat prania në terrenin e artit të aksionit të grupit Gutai, që përthithi eksperiencën e [[Lufta e Dytë Botërore|Luftës së Dytë Botërore]] nëpërmjet aksioneve të ngarkuara me [[Ironia|ironi]], me një ndjesi të fortë irritimi dhe një agresivitet latent. Artistë të spikatur të [[Japonia|Japonisë]] bashkëkohore janë: Tsuguharu Foujita, Kuroda Seiki, Tarō Okamoto, Chuta Kimura, Leiko Ikemura, Michiko Noda, Yasumasa Morimura, Yayoi Kusama, Yoshitaka Amano, Shigeo Fukuda, Shigeko Kubota, Yoshitomo Nara, Isamu Noguchi dhe Etsuro Sotoo<ref>Onians (2008), fq. 290-315.</ref>.

[[Skeda:Chrysler Building by David Shankbone Retouched.jpg|thumb|357x357px|Chrysler Building, projektuar nga William van Alen]]

==== Artet dekorative ====
Në [[Shekulli XX|shekullin e XX]] artet dekorative kanë patur një evoluim të shpejtë, të shenjuar nga përdorimi i materialeve dhe teknologjive të reja më të avancuara dhe me një kundërshti të qartë ndaj vizatimit si bazë krijuese, duke theksuar aspektin intelektual të këtyre krijimeve përball realizimit thjesht material të arritur tradicionalisht nga [[artizanati]]. Rivitalizimi i madh i këtij aktiviteti artistik të rrjedhur nga ''art deco''<ref group="Sqarime">Termi art deco është shkurtim i arts decoratifs («artet dekorative» nga frëngjishtja) dhe i prejardhur nga Ekspozita e Arteve Dekorative në 1925 (Exposition Internationale des Arts Décoratifs et Industriels Modernes) në Paris. AA.VV.: Enciclopedia del Arte Garzanti (1991), fq.59.</ref> lëvizje e lindur në [[Franca|Francë]] ndërmjet [[Vitet 1920|viteve 1920]] që kërkonte një [[Revolucioni|revolucion]] për interiorizmin dhe artet grafike dhe industriale. Ky stil u karakterizua nga parapëlqimi për linjën lakore dhe floreale simetrike në artet grafike si dhe format katrore dhe gjeometrike në orendi dhe dekorimin interior. I drejtuar kryesisht ndaj një publiku borgjez, u dallua për këmbënguljen dhe luksin si dhe u zhvillua dukshëm në ilustrimin publicitar (Erté) dhe kartelizmi (Cassandre). Art déco u angazhua edhe në [[Arkitektura|arkitekturë]] ([[Chrysler Building]] e William van Alen) dhe [[Piktura|pikturë]] (Tamara de Lempicka, Santiago Martínez Delgado).

Tjetër përparim në terrenin e vizatimit u prodhua me Bauhaus-in, që përballë zbukurimit të tepërt të art deco futi një koncept [[vizatimi]] më racional dhe funksional, më të përshtatur me nevojat reale të njerëzve. Kjo vendosje pretendon të thyej barrierat midis [[arti]]t dhe [[artizanati]]t, me një kundërshti të qartë për prodhimin industrial. [[Vizatimi]] i tij bazohet te thjeshtësia, abstraksioni gjeometrik dhe përdorimi i ngjyrave primare dhe teknologjive të reja, siç shihet te orenditë prej [[Çeliku (material)|çeliku]] tubular të krijuar nga Marcel Breuer, ose llampat e dizenjuar nga Marianne Brandt. Në këtë shkollë spikatën krijues si László Moholy-Nagy, Oskar Schlemmer, Johannes Itten, Paul Klee, Josef Albers etj. Po ashtu, grupi neoplasticist De Stijl zhvilloi një stil interiorist të bazuar te thjeshtësia, format gjeometrike dhe ngjyrat primare, si karrikja e famshme e kuqe dhe blu e Gerrit Thomas Rietveld ([[1923]]). Që atëherë dizajni industriale dhe interiori kanë ndjekur rrugën e krijimit intelektual dhe dizajni funksional, me një shtim progresiv të eksperimentimit të materialeve të reja (plastike, fibra qelqi), duke ndjekur nevojat e tregut pa hequr dorë nga procesi i modernizimit të shoqërisë, që ka gjeneruar një linjë të quajtur styling (e përfaqësuar thelbësisht nga Raymond Loewy)<ref>Dempsey (2002), fq. 130-139.</ref>.

[[Skeda:A Portrait of the Artist as a Young Man.jpg|thumb|312x312px|Botimi i I-re i "''A Portrait of the Artist"'' i J. Joyce, 1917]]

==== Letërsia bashkëkohore ====
''Artikulli kryesor'': Historia e letërsisë bashkëkohore

Në [[Shekulli XX|shekullin e XX]] [[letërsia]] ka marrë –si pjesa tjetër e arteve– një diversitet të madh stilistik, duke nisur nga premisat pararendëse dhe kanonet klasike në disa raste si dhe duke u shkëputur me të shkuarën dhe duke eksperimentuar forma të reja. Padurimi i inovimit ngriti çështjen e esencës letrare, të një gjuhe trashendente dhe metafizike, si në rastin e të ashtuquajturës «poesia e pastër» (Paul Valéry, [[William Butler Yeats]], [[Ezra Pound]], [[T. S. Eliot|T.S. Eliot]], Eugenio Montale, Fernando Pessoa, Konstantinos Kavafis). Fusha kryesore e eksperimentimit qe ajo e avangardave artistike: futurizmi spikati për padurimin modernizues, duke ekzaltuar përparimet teknike, shpejtësinë, aksionin, duke përfshirë dhunën (pati kontakte të ngushta me [[fashizmi]]n italian), duke mbrojtur shkatërrimin e sintaksës dhe çlirimin e [[Fjala|fjalëve]]; e përfaqësuar më së pari nga Filippo Tommaso Marinetti dhe Vladimir Majakovski. Kubizmi kërkoi forma të reja sintatike, duke shpërbërë poemat dhe duke jku dhënë një pamje grafike, me tipe të ndryshme letre dhe shfaqjen e shenjave ekstragjuhësore, duke braktisur shenjat e pikësimit («kolazhi gjuhësor»), ku spikati [[Guillaume apollinaire|Guillaume Apollinaire]]. [[Dadaizmi]] futi [[Anarkia|anarkinë]] në zanafillën letrare, duke kërkuar lirisht një gjuhë kaotike dhe absurde, që e humbet pamjen e saj logjike dhe komunikuese, si në veprën e Tristan Tzara-s. [[Ekspresionizmi]] kritikoi shoqërinë borgjeze të kohës, militarizmin, tëhuajsimin e individit në erën industriale dhe represionin familjar, moral dhe fetar. Ai nuk imiton realitetin, nuk analizon shkaqet dhe faktet, por autori kërkon esencën e gjërave, duke treguar vizionin e tij të veçantë. Spikatën [[Franz Kafka]], Gottfried Benn, Alfred Döblin, Georg Heym, Franz Werfel, Georg Trakl dhe [[Rainer Maria Rilke]]. Surealizmi pati një ndikim të madh nga [[psikologjia]] freudiane, duke i bërë jehonë në veprat e tyre botës së pandërgjegjshme, ëndrrave dhe subjektivitetit në një stil që kërkonte asosacionin e pazakontë të fjalëve, metaforave onirike dhe delirante, që u përkthyen në teknikën e «shkrimit automatik». Spikatën André Breton, Paul Éluard dhe Louis Aragon.

Në fushën e narrativës, eksperienca e hidhur luftarake në shkallë botërore shkaktoi një sërë veprash kritike të [[Lufta|luftës]], reflektimi, introspeksioni psikologjik, kërkimi i disa vlerave të reja morale, me një gjuhë simbolike dhe metaforike; ashtu si shfaqet vepra e Marcel Proust-it, [[André Gide|André Gide-së]], [[François Mauriac|François Mauriac-ut]], [[Thomas Mann|Thomas Mann-it]], [[Hermann Hesse|Hermann Hesse-it]] etj. Më tej lindi një kompromis më i madh shoqëror, me veprat denoncuese të vlerave borgjeze që kishin çuar te [[lufta]]; kjo rrymë përfaqësohej nga André Malraux, Antoine de Saint-Exupéry, [[George Orwell]] dhe Aldous Huxley. Në kundërvënie me këtë ishte një rrymë më inovative, më e përqendruar te teknika letrare, te virtuozizmi stilistik dhe thellimi i personazheve, si mund ta vlerësojmë te [[James Joyce]], Lawrence Durrell dhe [[Virginia Woolf]]. Në [[Shtetet e Bashkuara të Amerikës|Shtetet e Bashkuara]] lindi i ashtuquajturi «brezi i humbur», i karakterizuar po ashtu nga kritika shoqërore dhe kërkimi i disa vlerave të reja njerëzore: John Dos Passos, F. Scott Fitzgerald, [[John Steinbeck]], [[William Faulkner]], Gertrude Stein, Henry Miller dhe [[Ernest Hemingway]].

[[Skeda:Camus23.jpg|left|thumb|333x333px|I huaji i Alber Kamyse]]
Gjysma e dytë e [[Shekulli XX|shekullit të XX]] u karakterizua nga eklektizmi dhe diversiteti i prirjeve, me njëfarë vazhdimësie të stileve të mëparshme, mbi të gjitha në [[Poezia|poezi]], ku autorë si Jacques Prévert, Dylan Thomas dhe Wystan Hugh Auden krijuan një poezi jo konformiste dhe të intelektualizuar. Narrativa është inovatore, e karakterizuar nga shqetësimi ekzistencial dhe kompromisi social: [[Jean-Paul Sartre]], [[Albert Camus]], Simone de Beauvoir, Jean Genet, Cesare Pavese, Italo Calvino, [[Alberto Moravia]] etj. (paraprijësi letrar i të cilës konsiderohet [[Fëdor Michajlovič Dostoevskij|Dostojevski]]) Në [[Vitet 1950|vitet ‘50]] lindi në [[Franca|Francë]] nouveau roman («romani i ri»), i fokusuar te analisza e ftohtë dhe objektive e realitetit (Alain Robbe-Grillet, Nathalie Sarraute). Në këto vite pati një rilindje të «romanit historik», me Marguerite Yourcenar, Robert Graves dhe [[Umberto Eco]]. Në [[Gjermania|Gjermani]], u shfaqën shkrimtarët antikonvencional si Peter Handke dhe [[Günter Grass|Günther Grass]], ndërsa në [[Shtetet e Bashkuara të Amerikës|Shtetet e Bashkuara]] lindi gjenerata beat (Allen Ginsberg, William Burroughs, Jack Kerouac), ashtu si një seri e re romanciere e drejtuar nga [[Truman Capote]], J.D. Salingery Norman Mailer. Midis autorëve të mëdhenj të [[Shekulli XX|shekullit të XX]] meritojnë të veçohen po ashtu: H.G. Wells, [[Rudyard Kipling]], [[J. R. R. Tolkien]], [[Salvatore Quasimodo]], [[Niko Kazanxaqis|Nikos Kazantzakis]], [[Halldór Laxness]], [[Pär Lagerkvist]], Mika Waltari, [[Jarosllav Hashek|Jaroslav Hašek]], [[Boris Pasternak]], [[Mihail Šolohov]], [[Aleksandr Solzhenitsyn]], José Saramago, Sholem Asch, [[Rabindranat Tagora|Rabindranath Tagore]], Jalil Gibran, Naguib Mahfuz, [[Ismail Kadare]], Wen Yiduo, Yukio Mishima, [[Kenzaburō Ōe|Kenzaburo Oé]], Wole Soyinka, [[Orhan Pamuk]] etj<ref>Lladó-García (1999), fq. 249-329.</ref>.

Në [[Spanja|Spanjë]], [[letërsia]] e [[Shekulli XX|shekullit të XX]] nisi me të ashtuquajturin novecentismo, të përfaqësuar nga José Ortega y Gasset, Ramón Pérez de Ayala, Ramón Gómez de la Serna dhe Eugeni d'Ors. Më tej lindi Gjenerata e 27-ës, me një përpjekje më të madhe avangardiste, që kërkonte indenë e «poesía pura», me disa ndikime nga surealizmi ([[Federico García Lorca]], Rafael Alberti, [[Vicente Aleixandre]], Pedro Salinas, Jorge Guillén, Dámaso Alonso, Gerardo Diego, Luis Cernuda, Miguel Hernández).

Në letërsinë hispaniko-amerikane spikatën: Alfonsina Storni, Gabriela Mistral, Vicente Huidobro, César Vallejo, [[Pablo Neruda]], [[Jorge Luis Borges]], Nicolás Guillén, Rómulo Gallegos, [[Miguel Ángel Asturias]], Alejo Carpentier, Juan Rulfo, [[Carlos Fuentes]], Julio Cortázar, [[Mario Vargas Llosa]], [[Gabriel García Márquez]], [[Octavio Paz]], Guillermo Cabrera Infante, Augusto Roa Bastos, [[Ernesto Sabato]], Mario Benedetti, Isabel Allende etj<ref>Lázaro-Tusón (1982), fq. 377-487.</ref>.

[[Skeda:Captain Brassbound's Conversion by George Bernard Shaw.jpg|thumb|369x369px|Poster i një komedie te G. Bernard Shaw]]

==== Teatri bashkëkohor ====

[[Teatri]] i [[Shekulli XX|shekullit të XX]] pati një diversifikim të stileve, duke evoluar paralelisht me rrymat artistike avangardiste. Vendoset më shumë vëmendja te drejtimi artistik dhe te skenografia, te karakteri vizual i teatrit dhe jo vetëm te ai letrar. U avancua në teknikën interpretuese, me më shumë thellim psikologjik (metoda Stanislavski, Actors Studio e Lee Strasberg) si dhe duke e vënë më shumë theksin te gjesti, aksioni dhe lëvizja. Braktisen tre njësitë klasike dhe nis teatri eksperimental, me forma të reja të të bërit teatër si dhe një theksim më të madh të spektaklit, duke u rikthyer te riti dhe manifestimet e tjera të kulturës antike ose ekzotike. Marrja gjithëmonë e më shumë rëndësi nga [[Regjisori|regjizori]] teatror, që shumë herë është arkitekti i një vizioni të caktuar të vënies në skenë (Vsevolod Meyerhold, Max Reinhardt, Erwin Piscator, Tadeusz Kantor).

Midis lëvizjeve të ndryshme teatrore duhen vënë në pah: [[ekspresionizmi]] (Georg Kaiser, Fritz von Unruh, Hugo von Hofmannsthal); «teatri epik» (Bertolt Brecht, Peter Weiss, Rainer Werner Fassbinder); «teatri absurd», i lidhur ngushtë me ekzistencializmin (Antonin Artaud, Eugène Ionesco, [[Samuel Beckett]], [[Albert Camus]]); dhe Angry young men, me natyrë jo konformiste dhe antiborgjeze (John Osborne, [[Harold Pinter]], Arnold Wesker). Autorë të tjerë të shquar janë: [[George Bernard Shaw]], [[Luigi Pirandello]], Alfred Jarry, Tennessee Williams, [[Eugene O'Neill]], [[Arthur Miller]], John Boynton Priestley, [[Dario Fo]] etj. Në Spanjë spikatën [[Federico García Lorca]], Miguel Mihura, Alejandro Casona, Antonio Buero Vallejo, Alfonso Paso dhe Fernando Arrabal.

Që nga [[Vitet 1960|vitet ‘60]] teatri ka reaguar kundër distancimit të teatrit epik, duke kërkuar një komunikim dramatik të vendosur nëpërmjet aksioneve reale që prekin spektatorin (The Living Theatre, teatri-laborator i Jerzy Grotowski, aksionet e happening). [[Regjisori|Regjizorët]] e rinj kanë bashkuar me këtë «teatër provokues» një ndërgjegje stilistike të bazuar te ceremonia, zbavitja dhe ekzibicionizmi (Peter Brook, Giorgio Strehler, Luca Ronconi). Gjuha e folur është kështu e zëvendësuar nga ajo vizuale dhe arti dramatik rikuperon në njëfarë mënyre ambicjen e vjetër «teatrit total». Kjo shfaqje paraqitet në grupe të ndryshme spanjolle si Els Joglars, Els Comediants dhe La Fura dels Baus, ose grupi kanadez [[Cirque du Soleil]]<ref>Oliva-Torres Monreal (2002), fq. 363-432.</ref>.
[[Skeda:Max Tilke- Poster-of-opera-salome-richard-strauss.jpg|thumb|312x312px|Poster i operas Salome te Richard Strauss-it, 1910]]

==== Muzika bashkëkohore ====
''Artikulli kryesor'': Muzika klasike bashkëkohore

Në fushën muzikore transicioni i shekullit u karakterizua nga postromantizmi i [[Richard Strauss]], Gustav Mahler dhe Aleksandr Skriabin, duke futur më vonë në mjedisin e avangardave artistike: kubizmi tentoi dehumanizimin, ndaj skematizimit dhe ndërtimeve lineare, pa zbukurime (Erik Satie); [[ekspresionizmi]] pretendonte të shkëpuste fenomenet e jashtme, duke qenë instrumenti vetëm i realitetit krijues të kompozitorit dhe duke pasqyruar kryesisht gjendjen e tij anemike, jashtë gjithë rregullave dhe gjithë konvencioneve (Darius Milhaud, Francis Poulenc, Arthur Honegger); futurizmi eksperimentoi me zhurma dhe tinguj natyror dhe nga jeta e përditshme (Luigi Russolo, Edgar Varèse); neoklasicizmi –i lidhur në [[Rusia|Rusi]] me [[Realizmi socialist|realizmin socialist]], i quajtur edhe «sinfonizmi sovjetik»– riktheu format klasike, por të riinterpretuara si dhe heqja dorë nga përparimet e reja avangardiste (Carl Orff, Gustav Holst, Igor Stravinski, Sergei Prokofiev, Dimitri Shostakovich, Sergéi Rahmaninov); dodekafonizmi qe një sistem i bazuar në dymbëdhjetë tone të shkallës harmonike, që përdoreshin në çdo rend, por në seri, pa përsëritur asnjë notë para se të tingëllojnë të tjerat, duke evituar polarizimin, tërheqja për qendrat tonale (Arnold Schönberg, [[Alban Berg]], Anton von Webern); me forma të njëjta, ultrakromatizmi zgjeroi shkallën muzikore në shkallë më të ulëta se semitonet –e katërta ose e gjashta e tonit– (Alois Hába, Ferruccio Busoni); Objektiviteti i Ri solli një vizion më realist dhe shoqëror të muzikës, duk krijuar konceptin e Gebrauschmusik («muzika utilitare»), e bazuar në konceptin e konsumit të masave për të përpunuar vepra me ndërtim të thjeshtë dhe të arritshme nga gjithë bota (Paul Hindemith, Kurt Weill).

[[Skeda:Ennio Morricone.jpg|left|thumb|228x228px|Ennio Morricone]]
Që nga mesi i shekullit vazhdoi eksperimentimi dhe diversiteti i koncepteve muzikore, duke prodhuar teknika dhe efekte të reja sonore, si [[muzika elektronike]] e Karlheinz Stockhausen; muzika konkrete e Pierre Schaeffer dhe Pierre Henry; serializmi i Olivier Messiaen, Luigi Dallapiccola, Pierre Boulez dhe Luis de Pablo; polistilizmi i Luciano Berio; «fushat zanore» të Luigi Nono; muzika e rastësishme e John Cage, Charles Ives, Witold Lutoslawski dhe Cristóbal Halffter; neotonalizmi i Arvo Pärt dhe Henryk Górecki; «muzika statistike» e Iannis Xenakis, Krzysztof Penderecki dhe György Ligeti; minimalizmi i Philip Glass; dhe new age-i i Michael Nyman dhe Wim Mertens<ref>Beltrando-Patier (1996), fq. 746-862.</ref>.

[[Skeda:Michael Jackson 1984.jpg|thumb|309x309px|Michael Jackson]]
[[Opera]] mbajti në fuqi repertorin e mëparshëm, që u vazhdua të përfaqësohej me suksese në teatrot dhe auditorët më të mirë të botës, ndërkohë që në nivel produktiv, edhe pse pati një prodhim të shumtë dhe të shkëlqyer, inovacionet e prodhuara në këtë fushë nuk gëzuan aq shumë sukses mes publikut të gjerë. Në fillim të shekullit, verizmi italian vazhdoi në të ashtuquajtur «postverizëm» i përfaqësuar kryesisht nga Riccardo Zandonai (Francesca da Rimini, [[1914]]; Giulietta e Romeo, [[1922]]). Postromantizmi pati figurën e madhe të [[Richard Strauss|Richard Strauss-it]] ([[Salomé]], [[1905]]; Ariadne auf Naxos, [[1912]]). Neoklasicizmi la vepra si Edipi mbret ([[1925]]), i Igor Stravinski-t; Lady Macbeth de Mtsensk ([[1936]]) e Dimitri Shostakovich-it; dhe Lufta dhe Paqja ([[1946]]) e Sergei Prokofiev-it. Në nivel avangardist, spikatën [[ekspresionizmi]] dhe dodekafonizmi: Moses und Aron ([[1926]]), i Arnold Schönberg-ut; Wozzeck ([[1925]]) dhe Lulú ([[1935]]), e [[Alban Berg|Alban Berg-ut]]; Jonny spielt auf ([[1927]]), i Ernst Krenek. Më së afërmi spikat vepra e Benjamin Britten, me vlerë të madhe dramatike (Peter Grimes, [[1945]]; Ëndrra e një nate vere, [[1961]]; Vdekja në Veneci, [[1973]]). Eksponent të tjerë janë: Kurt Weill (Aufstieg und Fall der Stadt Mahagonny, [[1930]]), George Gershwin (Porgy and Bess, [[1935]]), Paul Hindemith (Mathis der Maler, [[1938]]), Francis Poulenc (Les mamelles de Tirésias, [[1947]]), Gian Carlo Menotti (The Medium, [[1946]]; The Telephone, [[1947]]; The consul, [[1950]]), Alberto Ginastera (Bomarzo, [[1967]]) etj.

Gjithashtu, pati mjaft rëndësi edhe muzika popullore, që gjeneroi stile të ndryshme muzikore si [[jazz]]-i, soul-i, [[blues]]-i, [[rock]]-u, pop-i, [[Heavy metal|heavy]], [[Punk rock|punk]], [[reggae]], [[rap]] etj. Në [[Shekulli XX|shekullin e XX]] patën gjithashtu një bum të madh spektaklet muzikore, si kabareja dhe music-hall-i, ndërkohë që mori një protagonizëm në rritje kolona zanore [[Filmi|kinematografike]] (John Williams, [[Ennio Morricone]], Henry Mancini, Andrew Lloyd Webber, Leonard Bernstein, Maurice Jarre, [[Vangelis]], Nino Rota). Aspekti konsumist i qytetërimit të tanishëm, shfaqja e tipologjive të reja ([[radio]]ja, video-clip-i etj.) dhe futja e mbështetjeve të reja të regjistrimit muzikor (disku, kaseta, [[Compact Disc|compact-disc-u]], formatet informatike audio si [[MP3|mp3]]) favorizuan popullarizimin e muzikës, që u kthye në një aspekt i domosdoshëm i kohës së lirë moderne, me shumimin e koncerteve dhe recitaleve si dhe fenomenet autentike të masave rreth grupeve të ndryshme interpretuese ([[Elvis Presley]], [[The Beatles]], [[Rolling Stones]], [[Bob Dylan]], Bruce Springsteen, [[Michael Jackson]], [[Madonna]] etj.). Në kohët e fundit, industria diskografike pësoi një rënie progresive për shkak të shkarkimeve ilegale në [[Interneti|internet]], fakt që ka gjeneruar një debat të fortë që gjithësesi do të vazhdoi<ref>«[http://www.iridiaestudio.com/blog/descargas-ilegales Descargas ilegales]». Konsultuar më 28 gusht 2010.</ref>.

[[Skeda:Alvin Ailey - Revelations.jpg|thumb|312x312px|Baleti Reveletions nga Alvin Ailey]]

==== Kërcimi bashkëkohor ====
''Artikulli kryesor'': Kërcimi bashkëkohor

Kërcimi bashkëkohor nisi sërish me udhëheqjen e baletit rus i përftuar në fund të [[Shekulli XIX|shekullit të XIX]]: Mihail Fokindio i dha më shumë rëndësi shprehjes mbi teknikën; vepra e tij Chopiniana ([[1907]]) inauguron «baletin atmosferik» –vetëm kërcim, pa fill subjektor–. Sergéi Diágilev qe arkitekti i triumfit të madh të Baletit Rus në [[Parisi|Paris]], duke futur kërcimin në rrymat avangardiste: suksesin e tij të parë e mori me Polovetsian Dances (rusisht: Половецкие пляски, Polovetskie plyaski) i operas Princi Igor i Alexandre Borodine ([[1909]]), të cilët i pasoi L'Oiseau de feu (rusisht: Жар-птица, Xhar ptiça) ([[1910]]), Petrushka ([[1911]]) dhe Shenjtërimi i pranëverës (rusisht: «Весна священная», Vesná svyaschénnaya) ([[1913]]), i Igor Stravinski-t; dhe në fund, Parade ([[1917]]) qe një hit brenda avangardës, me muzik të Erik Satie, koreografi të Léonide Massine, libret i Jean Cocteau dhe dekorimi i [[Pablo Picasso]]-s. Në grupin e Diágilev-it spikatën balerinët Vaslav Nijinsky, Anna Pavlova dhe Tamara Karsavina. Me [[Revolucioni rus|Revolucionin Sovietik]] baleti rus u kthye në një instrument i propagandës politike, duke humbur pjesën më të madhe të kreativitetit, megjithëse nxori balerinë të mëdhenj si Rudolf Nureyev-i dhe Mihail Baryshnikov-i si dhe u prodhuan vepra të shquara si Romeo dhe Zhulieta ([[1935]]) dhe Hirushja ([[1945]]) e Prokofiev-it dhe Spartaku ([[1957]]) i Aram Khachaturian. Mori gjithashtu vëmendje sistemi pedagogjik i ideuar nga Agrippina Vaganova.

[[Skeda:Mark Morris Dance Center wall.jpg|left|thumb|300x300px|Qendra e Kercimit Mark Morris]]
Kërcimi ekspresionist tentoi shkëputjen me baletin klasik, duke kërkuar forma të reja shprehjeje të bazuara te liria e gjestit trupor, duke u liruar nga rregullat metrike dhe ritmike, ku mori më shumë rëndësi vetë-shprehja trupore dhe lidhja me [[Hapësira|hapsirën]]. Teoriku i tij kryesor qe koreografi Rudolf von Laban, i cili krijoi një sistem që tentonte të integronte trupin me shpirtin, duke e vënë theksin te energjia që lëshojnë trupat si dhe duke analizuar lëvizjen dhe lidhjen e saj me [[Hapësira|hapsirën]]. Ky koncept i ri u shkri me balerinën Mary Wigman. Në formë të pavarur, figura e madhe e fillimeve të shekullit të qe Isadora Duncan, që futi një formë të re kërcimi, të frymëzuar nga idealet greke, më e hapur ndaj improvizimit dhe spontaneitetit.

Në periudhën mes luftrave spikatën shkolla franceze dhe britanike, ashtu si dhe shfaqja e [[Shtetet e Bashkuara të Amerikës|Shteteve të Bashkuara të Amerikës]]. Në [[Franca|Francë]], Le Ballet de l'Opéra national de Paris u kthye në shkëlqimin e erës romantike, falë mbi të gjitha punës së Serge Lifar, Roland Petit dhe Maurice Béjart. Në [[Mbretëria e Bashkuar e Britanisë së Madhe dhe Irlandës së Veriut|Mbretërinë e Bashkuar]] spikatën figura si Marie Rambert, Ninette de Valois, Frederick Ashton, Antony Tudor, Kenneth MacMillan, Margot Fonteyn etj. Në [[Shtetet e Bashkuara të Amerikës|Shtetet e Bashkuara]], ku kishte pak traditë, filloi në pak kohë arriti një nivel të lartë kreativiteti dhe profesionalizmi, falë, në radhë të parë të pionerëve si Ruth Saint Denis, Martha Graham, Doris Humphrey dhe Agnes De Mille. Rusi George Balanchine –i dalë nga shoqëria e Diágilev-it– u vendos aty në [[1934]], ku themeloi School of American Ballet si dhe prodhoi një spektakël që jehoi si një nga koreografitë më të mira të shekullit. Në [[Vitet 1950|vitet ’50]]-[[Vitet 1960|‘60]] u shqua veprimtaria rinovuese e Merce Cunningham që, e ndikuar nga [[Ekspresionizmi Abstrakt|ekspresionizmi abstrakt]] dhe muzika e rastësishme e John Cage-it, futi kërcimin e bazuar te rastësia, kaosi, chance choreography-ja. Tjetër hit i madh i epokës qe West Side Story ([[1957]]) e Jerome Robbins-it.

Me Paul Taylor-in kërcimi hyri në mjedisin e postmodenizmit, me një [[Manifesti|manifest]] fillestar te Duet-i i tij ([[1957]]), duke qëndruar i palëvizur bashkë me një pianist që nuk e prekte pianon. Kërcimi postmodern futi rrymën dhe përditshmërinë, trupat e zakonshëm përballë stilizimeve të balerinëve klasik, me një përzierje stilesh dhe ndikimesh, që nga orientalet deri te folkloriket, duke përfshirë edhe lëvizjet aerobic dhe kickboxing. Koreograf të tjerë post-modernist qenë Glen Tetley, Alvin Ailey dhe Twyla Tharp. Në dekadat e fundit të shekullit spikatën koreografët si William Forsythe dhe Mark Morris, ashtu si dhe shkolla hollandeze, e përfaqësuar nga Jiří Kylián dhe Hans van Manen dhe ku u formua gjithashtu dhe spanjolli Nacho Duato. Në nivelin e kërcimeve popullore, në [[Shekulli XX|shekullin e XX]] pati një diversitet të madh stilesh, mes të cilëve mund të veçojmë: foxtrot-in, charleston-in, claqué-në, chachacha-në, tango-n, bolero-n, pasodoble-n, rumba-n, samba-n, conga-n, merengue-n, salsa-n, twist-in, [[Rock 'n' Roll|rock and roll]]-in, [[moonwalk]]-un, hustle-in, breakdance-in etj<ref>Abad (2004), fq. 124-363.</ref>.

[[Skeda:Large format camera lens.jpg|thumb|269x269px|Lentja e aparatit]]

==== Fotografia e shekullit të XX ====
''Artikulli kryesor'': [[Fotografia (historia)|Historia e fotografisë]]

Në [[Shekulli XX|shekullin e XX]] u shtri dukshëm përdorimi i fotografisë, nga përmirësimet e vazhdueshme teknike te kamerat e bartshme që mundësuan një përdorim më të përgjithësuar të kësaj teknike në nivel amator. Prania e saj qe esenciale në [[revista]] dhe periodikë, duke marrë në mediat e komunikimit masiv një rol mbizotërues në kulturën vizive të [[Shekulli XX|shekullit të XX]]. Gjatë [[Lufta e Parë Botërore|Luftës së Parë Botërore]] dhe pas luftën pasuese lindi [[gazetaria]] fotografike, fillimisht në [[Gjermania|Gjermani]], me [[revista]] si Berliner Illustrierte Zeitung dhe Münchner Illustrierte Presse, duke dalluar punën e Erich Salomon dhe Stefan Lorant, krijues të «reportazhit fotografik». Kjo formë e fotoperiodizmit u shtri shpejt në të gjithë botën, e mbështetur nga shfaqja e kamerave të reja –Leica ([[1925]])– me objektivë të ndërkëmbyeshëm dhe shirit me 36 shkrepje. Në [[1947]] u shfaq Polaroidi, me foto çasti. Në [[Shekulli XX|shekullin e XX]] [[fotografia]] qe gjithashtu shumë e lidhur me modën dhe publicitetin.

[[Fotografia]] u integrua plotësisht me lëvizjet avangardiste: kështu, fotografët ekspresionist gjerman (August Sander, Karl Blossfeldt, Albert Renger-Patzsch) krijuan një tip fotografie të bazuar në qartësinë e imazhit dhe përdorimin e dritës si mjet shprehjeje, duke modeluar format dhe shkëputur teksturat. Ky tip fotografie mori një rezonanzë të rëndësishme ndërkombëtare, duke gjeneruar lëvizje paralele si photographie pure franceze dhe straight photography amerikane. Futurizmi italian u lidh me fotografinë në lëvizje (fotodinamizmi), i përfaqësuar nga Anton Giulio Bragaglia. Në [[Mbretëria e Bashkuar e Britanisë së Madhe dhe Irlandës së Veriut|Britaninë e Madhe]] lindi vorticizmi, i lidhur me kubizmin, ku spikati Alvin Langdon Coburn. Me [[Revolucioni rus|Revolucionin Sovjetik]], në [[Rusia|Rusi]] u imponua [[realizmi socialist]], me figurë mbizotëruese Aleksandr Rodchenko. Në [[Shtetet e Bashkuara të Amerikës|Shtetet e Bashkuara]], Alfred Stieglitz themeloi Photo-Secession-in, që tregoi jetën urbane me emotivitet artistik dhe u lidh me lëvizje si [[dadaizmi]]. Në këtë të fundit u shqua Man Ray, që arriti të bënte fotografi pa kamera, duke vendosur objektivin mbi film dhe duke e ekspozuar disa seconda në dritë, duke krijuar imazhe ambige mes figuracionit dhe abstraksionit. Tjetër inovacion i [[dadaizmi]]t qe fotomontazhi, si punimet e John Heartfield dhe Hannah Höch. Dhe së fundmi, surealizmi që futi në fotografi botën e të pandërgjegjshmes, e ëndrrave, imazhet onirike (Eugène Atget, Jacques-André Boiffard, Raoul Ubac).

[[Skeda:Photoshop CS3 pamjeekrani.png|left|thumb|266x266px|Pamje e dritares se Photoshop-it]]
Në periudhën midis luftrave dolën një sërë fotografësh që portretizuan ashpërsinë e realitetit rrethues, veçanërisht pas krizës ekonomike të [[1929]]-ës, si rasti i Lewis Hine, Margaret Bourke-White dhe Dorothea Lange. Që nga [[Lufta e Dytë Botërore]] [[fotografia]] ndoqi së bashku me gazetarinë –veçanërisht me bumin e agjensive si Magnum–, ashtu si dhe [[fotografia]] dokumentare, që mbizotëroi realizmin fotografik. Qe gjithashtu fortësisht e lidhur me prirjet e fundit artistike, veçanërisht me pop-art-in, hiperrealizmin dhe artin konceptual. Mes fotografëve më të shquar të këtij shekulli spikatën: Werner Bischof, Brassaï, René Burri, Robert Capa, Henri Cartier-Bresson, Agustí Centelles, Imogen Cunningham, Robert Doisneau, Robert Frank, Raoul Hausmann, André Kertész, William Klein, Alberto Korda, Jacques-Henri Lartigue, Annie Leibovitz, Dora Maar, Inge Morath, Helmut Newton, Irving Penn, Joe Rosenthal, Sebastião Salgado, Jeanloup Sieff, William Eugene Smith, Emmanuel Sougez, Otto Steinert, Gerda Taro, Spencer Tunick, Edward Weston etj. Që nga viti [[1990]], data e shfaqjes së [[Fotografia digjitale|fotografisë dixhitale]], krijimi fotografik është lidhur ngushtësisht me teknologjitë e reja, duke parapëlqyer vizatimin për kompjutera dhe programet e retushimit fotografik si Photoshop-i<ref>Sougez (2007), fq. 299-358.</ref>.

[[Skeda:Cinematograph Lumiere advertisement 1895.jpg|thumb|333x333px|Posteri reklamues i kinemase se pare te vellezerve Lumiere, 28.12.1895, Paris]]

==== Kinematografia ====
''Artikulli kryesor'': Historia e kinematografisë

Një nga revolucionet artistike dhe audiovizuale të [[Shekulli XX|shekullit të XX]] qe [[kinemaja]]: duke filluar nga shpikja e [[Kinemaja|kinematografisë]] në [[1895]] nga vëllezërit Lumière, [[kinemaja]] pati një evoluim të shpejtë si artistik ashtu dhe teknologjik që e ktheu në fenomen autentik në mas, duke u konsideruar menjëherë si «arti i shtatë»<ref group="Sqarime">Emërtim i futur nga kritiku Ricciotto Canudo në 1911. «Ricciotto Canudo»<nowiki>[http://www.infoamerica.org/teoria/canudo1.htm]</nowiki>. Konsultuar më 4 shtator 2010.</ref>. [[Kinemaja]] është ndoshta një nga mjetet artistike më të komplete, ku pas filmit me zë përfshiu skenarin letrar, interpretimin, dekorimin, makiazhin, veshjet etj. Për më tepër futi një përmasë të re, kohën, pasimin kronologjik të fakteve, ku luan një rol të rëndësishëm montazhi. Në fillimet e saj [[kinemaja]] ishte memece, pa zë, fakt që nuk e pengoi të krijonte një gramatikë autentike vizuale që solli bazën kryesore të narracionit kinematografik. Me përfshirjen e elementeve të marrë nga teatri si dekorimet dhe efektet speciale –proces i nisur nga Georges Méliès–, [[kinemaja]] arriti një shkallë të madhe autenticiteti artistik. Me karakter qartësisht industrial për sa i përket aspektit të saj produktiv, [[kinemaja]] mori një ngulitje të parë dhe të shpejtë në [[Shtetet e Bashkuara të Amerikës|Shtetet e Bashkuara]], ku lulëzoi një industri e fuqishme kinematografike që do të kristalizohej te [[Hollywood]]-i. Aty lindën disa nga gjenitë e parë të kinemasë: Edwin S. Porter, i pari në krijimin e skenave plan-kundëraplan; David Wark Griffith, që futi montazhin narrativ dhe efektet e ndriçimit; dhe [[Charlie Chaplin|Charles Chaplin]], që veç të qenit inisiator i star-sitem-it hollywoodian, qe pioner në aspekte të shumta interpretative dhe intrigën rrëfyese, si gjinitë dhe personazhet arketipik, për më tepër futjen e psikologjisë në interpretim.

[[Skeda:Hollywood-Sign-cropped.jpg|left|thumb|310x310px]]
Hapat pasues të kinemasë shkojnë paralel me avangardat artistike të epokës: kinemaja ekspresioniste gjermane futi një stil subjektivist që ofronte në imazhe një deformim ekspresiv të realitetit, e përkthyer në terma dramatikë, nëpërmjet shtrembërimit të dekorimit dhe makiazhit, ashtu si dhe efektet e dritës si dhe krijimin pasues të atmosferave tmerruese ose, të paktën, shqetësuese. Duhet veçuar Robert Wiene, Friedrich Wilhelm Murnau, Fritz Lang, Georg Wilhelm Pabst, Josef von Sternberg dhe Ernst Lubitsch. Në [[Franca|Francë]], sollën një refleks kinematografik si impresionizmi ashtu dhe surealizmi: i pari u përkthye në vepra me përmbjtje të lartë intelektuale dhe morale, me tematika të rafinuara dhe thjeshtësi të madhe stilistike si dhe një natyralizëm në kundërshtim me artificialitetin ekspresionist, me rekurse si efekti flou dhe flashback; u përfaqëusua nga Louis Delluc, Abel Gance dhe Jean Epstein. Kinemaja surealiste qe pasqyrim besnik i karakterit onirik të kësaj rryme, me vepra ku mbizotëronte njëfarë atmosfere ëndrre, deliri, deri te çmenduria; përfaqësuesit e saj më të mirë qenë [[Salvador Dalí]] dhe Luis Buñuel. Kubizmi mori gjithashtu një reflektim në eksperimentimin ritmiko-plastik të baletit mekanik ([[1924]]) të Fernand Léger. U arrit të realizoheshin edhe filma abstrakt, vepra regjizorësh si Viking Eggeling (Sinfonia Diagonale, [[1921]]), Hans Richter (Rythmus, [[1921]]), Oskar Fischinger (Kompozim në blu, [[1927]]) dhe Germaine Dulac (Arabesque, [[1930]]). Një nga prurjet e mëdhaja në kinemanë botërore qe kinemaja sovjetike: të ndërgjegjshëm për vlerën divulgative të artit të ri, liderët revolucionar rusë nxitën industrinë kinematografike, që do të arrinte maja shumë të larta me veprën e Sergei Eisenstein-it, Lev Kuleshov-it, Dziga Vertov-it, Vsevolod Pudovkin-it, Aleksandr Dovzhenko-s etj. Është një [[Kinemaja|kinema]] që kombinonte pastërtinë vizuale me elegancën artistike, duke rinovuar gjuhën kinematografike nëpërmjet montazhit, me të cilin pasojnë metaforat vizuale me impakt dhe cilësi të madhe, me një komponente introspeksioni psikologjik dhe ekspresion sentimental.

[[Skeda:Still from Charles Chaplin - The Kid - 1921 - Charles Chaplin Productions - EYE FOT2423.jpg|thumb|303x303px|Filmi The Kid" i Charles Chaplin, 1921]]
Në [[1926]] u fut zëri, me filmin Don Zhuan, të cilin e ndoqën në vitin pasues Këngëtari i jazz-it, të dyja të Alan Crosland. Kjo veçanti e re solli nga një anë skenare më të mirë, që mund të qenë më të pasur në dialogje –e cila solli regjistra të rinj interpretues nga ana e aktorëve– dhe, nga ana tjetër futjen e muzikës, që do të ishte thelbësore për shoqërimin e shumë skenave. Përparimi pasues teknologjik qe futja e ngjyrave në [[1935]] me Panairin e kotësive, të Rouben Mamoulian. Kjo qe epoka e artë e kinemasë së [[Shtetet e Bashkuara të Amerikës|Shteteve të Bashkuara]], me regjizor si King Vidor, [[Frank Capra]], John Ford, William Wyler, [[Elia Kazan]], George Cukor, Billy Wilder, Cecil B. DeMille, Howard Hawks, [[Alfred Hitchcock]], Michael Curtiz, Raoul Walsh, [[Orson Welles]]<ref>[http://www.elpais.com/articulo/cultura/Ciudadano/Kane/sigue/siendo/mejor/pelicula/historia/elpepucul/20070621elpepucul_5/Tes «Ciudadano Kane sigue siendo la mejor película de la historia]». Konsultuar më 20 gusht 2010.</ref> etj. Në [[Evropa|Evropë]], në ato vite pasuan lëvizje të ndryshme me rëndësi të madhe: Në [[Franca|Francë]] u shfaq «natyralizmi poetik», i karakterizuar nga simbioza mes realizmit përshkrues dhe gjuhës poetike, i përfaqësuar nga Jean Vigo, René Clair dhe [[Jean Reno]]ir; dhe nouvelle vague, e ndikuar nga ekzistencializmi, me natyrë antiintelektuale, duke nxjerr të ashtuquajturën «Le cinéma d'auteur» (Claude Chabrol, François Truffaut, Alain Resnais, Jean-Luc Godard). Në [[Italia|Itali]] doli neorealizmi, që u ushqye nga realiteti i ashpër, me vepra akuzuese shoqërore të realizuara përgjithësisht në mjedise punëtore dhe fshatare; spikatën Luchino Visconti, Roberto Rossellini, Vittorio de Sica, [[Federico Fellini]] dhe [[Pier Paolo Pasolini]]. Në Britaninë e Madhe u prodhua Free cinema-ja, e karakterizuar nga një estetik realiste dhe tematika të kompromisit shoqëror (Lindsay Anderson, Tony Richardson, Karel Reisz). U shfaq kinemaja nordike me veprën e Carl Theodor Dreyer-it, Ingmar Bergman dhe Victor Sjöström. Në [[Spanja|Spanjë]] u prodhuan veprat e para të rëndësishme nga dora e Luis García Berlanga, Juan Antonio Bardem, Carlos Saura etj.

[[Skeda:Spielberg99.jpg|left|thumb|309x309px|Steven Spielberg]]
Në mes të shekullit filluan të marrin rëndësi kinematografitë e vendeve jo perëndimore, që sollën forma të reja kuptimi të kinemasë dhe një freski më të madhe si në tematika ashtu edhe në veçantitë stilistike. Në [[Brazili|Brazil]] u prodhua një shkollë (cinema nôvo) që bashkonte arritjet folklorike me akuzimin shoqëror: Glauber Rocha, Nelson Pereira dos Santos, Ruy Guerra, Vítor Lima Barreto. Në Kubë nxitja revolucionare favorizoi krijimin e një industrie me natyrë dokumentare por me cilësi të madhe estetike (Humberto Solás, Tomás Gutiérrez Alea). Gjithashtu u shfaqën kinematografitë meksikane (Juan Bustillo Oro, Emilio Fernández) dhe argjentinase (Hugo del Carril, Leopoldo Torre Nilsson, Mario Soffici). Në [[Japonia|Japoni]] u bashkua teknologjia moderne me tematikën tradicionale, me një ndjesi të veçantë estetike që i jepte një rëndësi të madhe lirikës vizuale ([[Akira Kurosawa]], Kenji Mizoguchi, Nagisa Ōshima). Kinematografi të tjera emergjente janë ajo afrikane dhe islame (veçanërisht në [[Irani|Iran]] me [[Abbas Kiarostami|Abbas Kiarostami-n]]). Në [[India|Indi]] lindi një industri të madhe të quajtur [[Bollywood]] –e krahasuar me industrisë kinematografike amerikane por me B, për Bombay–, me parapëlqimin për tema mitologjike dhe praninë e muzikës dhe kërcimeve tradicionale, ku spikatën Satyajit Ray, Raj Kapoor, Farah Khan dhe Sanjay Leela Bhansali.

Në dekadat e fundit të [[Shekulli XX|shekullit të XX]] prodhimi kinematografik është vërtitur midis kinemasë komerciale dhe kinemasë artistike, ku duhet vënë në pah vepra e regjizorëve si [[Woody Allen]], Pedro Almodóvar, Adolfo Aristarain, [[Bernardo Bertolucci]], [[Tim Burton]], Mario Camus, [[Francis Ford Coppola]], Constantin Costa-Gavras, [[Brian De Palma]], [[Clint Eastwood]], [[Miloš Forman]], José Luis Garci, John Huston, [[Stanley Kubrick]], Ang Lee, [[David Lynch]], [[George Lucas]], Joseph L. Mankiewicz, Vincente Minnelli, Max Ophüls, [[Roman Polański|Roman Polanski]], Sydney Pollack, Otto Preminger, Carol Reed, Arturo Ripstein, [[Martin Scorsese]], Ridley Scott, [[Steven Spielberg]], Oliver Stone, [[Andrej Tarkovski|Andréi Tarkovski]], Guillermo del Toro, Fernando Trueba, Andrzej Wajda, Wim Wenders, Zhang Yimou, Franco Zeffirelli, Fred Zinnemann etj. Një nga lëvizjet e fundit kinematografike ka qenë Dogma 95 (Lars von Trier, Søren Kragh-Jacobsen), kinema asketike dhe e lirë, në vende të jashtme, pa dekorime dhe ndriçim tjetër veç natyrorit, me zërin e drejtpërdrejt dhe ngjyrë, pa truk, gjini pa aksion sipërfaqësor<ref>Porter-González (1988), fq. 17-123.</ref>.

[[Skeda:1896-11-08 Yellow Kid.jpg|thumb|330x330px|The Yellow Kid, ne New York Journal, 1896]]
==== Tregimi figurativ ====
''Artikulli kryesor'': [[Stripi|Tregimi figurativ]]

[[Stripi|Tregimi figurativ]] (comic në [[Gjuha angleze|anglisht]], fumetto në [[Gjuha italiane|italisht]]) është një narracion i ilustruar me figura, që paraqesin imazhet dhe –opsionalisht- tekstin (e futur nëpërmjet të ashtuquajturve «sanduiçë» si dialogje dhe «didaskalitë» si tekst në fund të imazhit), duke treguar një histori në sensin argumental dhe kronologjik. I bazuar në prodhimin në seri, shfaqet për herë të parë në [[gazeta]] dhe [[revista]], për të marrë autonominë e vet në edicionet e pavarura. Fillimet e tij në mjetet e komunikimit masiv shfaqet në fund të [[Shekulli XIX|shekullit të XIX]] dhe fillimet e [[Shekulli XX|të XX]]. Konsiderohet zakonisht si tregimi i parë me figura ai i [[The Yellow Kid]] i Richard Felton Outcault, i shfaqur në [[1896]] në të përditshmen New York World (këmisha e verdhë e personazhit i dha emrin «shtypi i verdhë»). Në [[1905]] doli Little Nemo in Slumberland, i Winsor Mccay, që e çoi tregimin figurativ në lartësi të mëdha artistike, ku u dallua për fantazinë dhe kreativitetin e tij. Më vonë spikatën Rudolph Dirks, George Herriman, George McManus etj<ref>Ramírez Domínguez (1983), fq. 794-797.</ref>.

Pas [[Lufta e Parë Botërore|Luftës së Parë Botërore]] u shfaqën librat e parë me tregime figurative ose [[revista]]t e tregimeve figurative dhe nisi lidhja e kinemasë me tregimin figurativ, që u influencuan reciprokisht, ku spikati vepra e [[Walt Disney]], filmat e të cilit me vizatime të animuara u kthyen në klasikë autentikë. Në [[Vitet 1930|vitet ’30]] u shfaqën disa nga personazhet dhe autorët më të njohur të botës së tregimit figurativ: Buck Rogers-i i Dick Calkins ([[1929]]), Hergé dhe Tintín-i i tij ([[1930]]), Chester Gould dhe Dick Tracy ([[1931]]), Alex Raymond-i me Flash Gordon-in ([[1933]]), Terry dhe piratët e Milton Caniff-it ([[1934]]), Burne Hogarth dhe Tarzani ([[1936]]), Harold Foster me Prince Valiant-in ([[1937]]) etj. Një gjini e madhe për tregimet figurative qenë [[superhero]]njtë, me figurat mitike si [[Superman]]-i ([[1938]]), [[Batman]]-i ([[1939]]) apo [[Captain America]] ([[1941]]).

[[Skeda:Dragonball volumi i trete.jpg|thumb|321x321px|Dragon Ball, volumi i trete]]
Koha e artë e tregimit figurativ qe në vitet pas [[Lufta e Dytë Botërore|Luftës së Dytë Botërore]] ([[1945]]-[[1960]]): në shtyp u nxit e ashtuquajtura daily strip («stripi i përditshëm»), me personazhe si Nancy ([[1938]]) i Ernie Bushmiller, Pogo ([[1948]]) i Walt Kelly, dhe Peanuts ([[1950]]) i Charles Schulz, me të famshmin botëror Snoopy; në librin e tregimit figurativ pati një tematikë të shumëllojshme, ku triumfoi fikshëni, aventurat, terrori, romanca dhe western-i. Në këtë kohë u shfaqën personazhe si Lucky Luke i Morris ([[1946]]), Les Schtroumpfs të Peyo-s ([[1958]]), Astérix le Gaulois i Goscinny dhe Uderzo ([[1960]]) etj. Vazhdoi suksesin e superheronjve, me The 4 Fantastics ([[1961]]) dhe [[Spider-Man|Spiderman]]-i ([[1962]]), ku spikati vepra e [[Stan Lee|Stan Lee-së]], [[Jack Kirby|Jack Kirby-t]] dhe [[Marvel Comics]]. Në [[Spanja|Spanjë]] shkëlqeu vepra e Francisco Ibáñez, me personazhe si Mortadelo y Filemón ([[1958]]).

Mes [[Vitet 1960|viteve ‘60]] dhe [[Vitet 1980|‘80]] pati një diversifikim të madh, me një sensibilitet të ku mbizotëronte [[estetika]] dhe vula e cilësisë si dhe nisën të shumohen titujt drejtuar një [[publiku]] më të rritur. Spikatën personazhet si Barbarella ([[1962]]), Blueberry ([[1963]]), Mafalda e Quino-s ([[1964]]), Valentina ([[1965]]), Corto Maltese i Hugo Pratt-it ([[1967]]), Conan i Roy Thomas dhe John Buscema ([[1970]]) etj. Lindi tregimi figurativ erotik (Guido Crepax, Milo Manara), lindi cómic de autor (Jacques Tardi, Carlos Giménez, Enki Bilal, Vittorio Giardino) dhe vulat më avangardiste, si Metal Hurlant i Moebius-it. Që nga [[Vitet 1980|vitet ‘80]] pati një sukses të madh [[manga]] japoneze, e karakterizuar nga epope të gjata me dinamizëm të madh, me efekte të shumta sonore. Megjithëse fillimi i saj lidhet me revistën Manga Shōnen ([[1947]]), të Osamu Tezuka, ishte fundi i [[Vitet 1980|viteve ‘80]] kur arriti suksesin e saj më të madh, me Akira-n e Katsuhiro Otomo ([[1982]]-[[1993|'93]]) dhe [[Dragon Ball]]-in e [[Akira Toriyama]]-s ([[1984]]-'[[1995|95]]). Më së fundi, teknologjitë e reja kanë shkaktuar inovacione të mëdha për tregimin figurativ, si webcómic-u në [[Interneti|internet]]<ref>Ramírez Domínguez (1983), fq. 855-864.</ref>.

[[Skeda:Nana and Kahi in 2011 Seoul Fashion Week.jpg|thumb|273x273px|Sfilate mode ne Seul]]
==== Arti fluturak ====
''Artikulli kryesor'': Arti fluturak

Në [[Shekulli XX|shekullin e XX]] mori një zhvillim të madh arti fluturak (jetëshkurtër), që nga karakteri i tij i përkohshëm dhe tranzitor nuk lë vepra jetëgjata, ose në qoftë se lë –siç është rasti i modës– nuk do të jetë përfaqësuese e çastit në të cilin u krijua. Në këto shprehje është vendimtar kriteri i shijes shoqërore, që është karakterizuesi i prirjes, për të cilin është thelbësor puna e mediave të komunikimit.

'''Moda:''' është arti i veshjes, konfeksionit e veshjes sipas parametrave funksional dhe stilistik, si në veshje ashtu edhe në aksesorë ([[Kapela|kapele]], dorashka, [[çanta]], këpucët, zyzet). Prirja që nga fillimi i [[Shekulli XX|shekullit të XX]] ka shkuar drejt një funksionaliteti dhe komoditeti më të madh (duke eliminuar korsenë), duke shfaqur në [[Vitet 1920|vitet ‘20]] minifundin, ndërkohë që duke filluar nga [[1950]] mbizotëron veshja informale dhe rinore, e shenjuar nga përdorimi i pantallonave cowboys. Midis stilistëve më të shquar radhiten: Coco Chanel, Cristóbal Balenciaga, Christian Dior, Manuel Pertegaz, Yves Saint Laurent, Giorgio Armani, Paco Rabanne, Gianni Versace, Karl Lagerfeld, Calvin Klein, Jean Paul Gaultier etj.


'''Parukeria:''' është arti i stilimit të [[Flokët|flokëve]], i realizuar sipas parametrave stilistikë që shkojnë duke evoluar sipas modës. Është ngushtësisht i lidhur me makiazhin, ashtu si dhe me artin trupor (tatuazhi, piercing-u). Në fillimet e shekullit ishte [[Flokët|floku]] i shkurtër me fijëzime ballore, që mori emra të ndryshëm: bob cut, shingle bob ose eton crop, karakteristik i një tipi gruaje të quajtur flapper; në mes të shekullit u kthye floku i gjatë, ndërkohë që në [[Vitet 1960|vitet ‘60]] qe floku i shkurtër me prerje gjeometrike; që atëherë ka pasur prirje të shumëfishta, me një shtim të flokut të lyer. Kanë krijuar prirje parukierët si: Luis Llongueras, Frank Bongiovi, Jamal Hammadi, Teddy Charles, George Westmore etj.

[[Skeda:Latelier.jpg|thumb|248x248px|Pjata te ndryshme te Joël Robuchon]]
[[Parfumet|'''Parfumeria''']]''':''' është arti i konfeksionimit të parfumeve, lëngje aromatik që përdoren për të prodhuar një aromë të mirë trupore. Që nga [[Mesjeta]], [[Franca]] është qendra europiane e prodhimit dhe tregëtisë së parfumerisë. E bazuar mbi të gjitha në aromën e luleve, në fakt prodhohen shumë parfume me produkte kimike. Perfumeria aktuale është shumë e lidhur me modën dhe është e shpeshtë që stilistët e famshëm komercializojnë parfumet e tyre. Si parfumist duhen veçuar Pierre-François-Pascal Guerlain, François Coty, Ernest Beaux (krijues i Chanel Nº5), Eugène Schueller (themelues i L'Oréal-it), Yves Rocher, Estée Lauder etj.

'''Gastronomia:''' është arti i kuzhinës, me një komponent të qartë praktik ndërkohë që [[ushqimi]] është i domosdoshëm për qenien njerëzore, por me një aspekt të madh krijimtarie e rrjedhur nga kombinimi i ushqimeve dhe inovacionit për krijimin e recetave të reja. Prirjet e ndryshme gastronomike i detyrohen mbi të gjitha varianteve rajonale, pasi çdo vend ka vulën e tij dalluese. Së fundmi lindi e ashtuquajtura nouvelle cuisine, që e vë theksin si te [[ushqimi]] ashtu dhe te paraqitja. Si [[Kuzhinieri|kuzhinier]] të rëndësishëm mund të përmenden: Auguste Escoffier, Joël Robuchon, Paul Bocuse, Heston Blumenthal, Donato de Santis, Karlos Arguiñano, Juan María Arzak, Ferran Adrià, Santi Santamaria etj<ref>«[http://www.lavanguardia.es/premium/publica/publica?COMPID=53639082547&ID_PAGINA=22088&ID_FORMATO=9&turbourl=false La gastronomía y el arte, más cerca que nunca] {{Webarchive|url=https://web.archive.org/web/20191029020116/https://www.lavanguardia.com/ |date=29 tetor 2019 }}». Konsultuar më 4 shtator 2010.</ref>.

== Shiko dhe: ==
[[Historia e arteve figurative|Historia e arteve pamore]]

[[Historia e pikturës]]

[[Historia e arkitekturës]]

[[Historia e skulpturës]]

[[Historia e muzikës]]

[[Histori e letërsisë|Historia e letërsisë]]

[[Historia e teatrit]]

[[Historia e kërcimit]]

[[Historia e kinemasë]]

== Referimet ==

=== Sqarimet ===
<references group="Sqarime" />

=== Citimet ===
{{Reflist|2}}

== Bibliografia ==
* A. R. George (1993). "Ninurta-Pāqidāt's Dog Bite, and Notes on Other Comic Tales". Iraq 55: 63–75. JSTOR [https://www.jstor.org/stable/4200367 4200367].  

* A. R. George (2003). The Babylonian Gilgamesh Epic: Introduction, Critical Edition and Cuneiform Texts, Volume 1. Oxford University Press.

* A. R. George and Junko Taniguchi (2010). "The Dogs of Ninkilim, part two: Babylonian rituals to counter field pests". Iraq. LXXII: 79–148.

* AA.VV. (1991). Enciclopedia del Arte Garzanti. Barcelona: Ediciones B. <nowiki>ISBN 84-406-2261-9</nowiki>.

* Abad Carlés, Ana (2004). Historia del ballet y de la danza moderna. Madrid: Alianza Editorial. <nowiki>ISBN 84-206-5666-6</nowiki>.

* Adams, Laurie. Art across Time. 3rd ed. Boston: McGraw-Hill, 2007.

* Azcárate Ristori, José María de; Pérez Sánchez, Alfonso Emilio; Ramírez Domínguez, Juan Antonio (1983). Historia del Arte. Madrid: Anaya. <nowiki>ISBN 84-207-1408-9</nowiki>.

* Beltrando-Patier, Marie-Claire (1996). «Historia de la música». Espasa, Madrid. <nowiki>ISBN 84-239-9610-7</nowiki>.

* Benjamin R. Foster (1974). "Humor and Cuneiform Literature". JANES 6: 82.

* Bertman, Stephen (2003). [http://books.google.com/?id=3bX3HYm5YMAC&pg=PA143&dq=Sumer+first+settled+language#v=onepage&q=Sumer%20first%20settled%20language&f=false Handbook to life in ancient Mesopotamia]. Facts on File. <nowiki>ISBN 978-0-8160-4346-0</nowiki>

* Chilvers, Ian (2007). Diçionario de arte. Madrid: Alianza Editorial. <nowiki>ISBN 978-84-206-6170-4</nowiki>.

* Cirlot, Lourdes (1990). «Las últimas tendencias pictóricas». Ed. Vicens-Vives, Barcelona. <nowiki>ISBN 84-316-2726-3</nowiki>.

* Coulmas, Florian (1996). The Blackwell Encyclopedia of Writing Systems. Oxford: Blackwell Publishers Ltd. <nowiki>ISBN 0-631-21481-X</nowiki>.

* Daniels, Peter T; Bright, William (1996). The World’s Writing Systems. Oxford University Press.

* Dempsey, Amy (2002). Estilos, escuelas y movimientos. Barcelona: Blume. <nowiki>ISBN 84-89396-86-8</nowiki>.

* "[http://etcsl.orinst.ox.ac.uk/cgi-bin/etcsl.cgi?text=t.1.2.1 Enlil and Ninlil]". Electronic Text Corpus of Sumerian Literature. Retrieved 2009-06-22.

* Erman, Adolf (2005), Ancient Egyptian Literature: A Collection of Poems, Narratives and Manuals of Instructions from the Third and Second Millennia BC, translated by Aylward M. Blackman, New York: Kegan Paul, <nowiki>ISBN 0-7103-0964-3</nowiki>

* Forman, Werner; Quirke, Stephen (1996), Hieroglyphs and the Afterlife in Ancient Egypt, Norman: University of Oklahoma Press, <nowiki>ISBN 0-8061-2751-1</nowiki>

* Foster, John Lawrence (2001), Ancient Egyptian Literature: An Anthology, Austin: University of Texas Press, <nowiki>ISBN 0-292-72527-2</nowiki>

* Gardner, Helen, and Fred S. Kleiner. Gardner's Art through the Ages: A Global History. 13th ed. Australia: Thomson/Wadsworth, 2009.

* Goldwasser, Orly (Mar–Prill 2010). “[https://web.archive.org/web/20120606160512/http://www.bib-arch.org/bar/article.asp?PubID=BSBA&Volume=36&Issue=02&ArticleID=06 How the Alphabet Was Born from Hieroglyphs]”. Biblical Archaeology Review (Washington, DC: Biblical Archaeology Society) 36 (1).ISSN 0098-9444. Retrieved 6 Nov 2011.

* Gombrich, E. H. The Story of Art. 15th ed. Englewood Cliffs, N.J.: Prentice-Hall, 1990.

* González, Antonio Manuel (1991). Las claves del arte. Últimas tendencias. Barcelona: Planeta. <nowiki>ISBN 84-320-9702-0</nowiki>.

* Gozzoli, Roberto B. (2006), The Writings of History in Ancient Egypt during the First Millennium BC (ca. 1070–180 BC): Trends and Perspectives, London: Golden House Publications, <nowiki>ISBN 0-9550256-3-X</nowiki>

* Grand Valley State University (ed.). «[http://faculty.gvsu.edu/websterm/SumerianMyth.htm Sumerian Myth]» (në anglisht). I konsultuar më 7 gusht 2012

* Haarmann 2004, fq. 96 Haarmann, Harald (2004). Geschichte der Schrift [History of Writing] (in German) (2nd ed.). München: C. H. Beck. <nowiki>ISBN 3-406-47998-7</nowiki>.

* Himelfarb, Elizabeth J. “First Alphabet Found in Egypt”, Archaeology 53, Issue 1 (Jan./Shkurt 2000): 21.

* Honour, Hugh, and John Fleming. A World History of Art. 7th ed. Laurence King Publishing, 2005, <nowiki>ISBN 1-85669-451-8</nowiki>, <nowiki>ISBN 978-1-85669-451-3</nowiki>

* Honour, Hugh, and John Fleming. The Visual Arts: A History. 5th ed. New York: Henry N. Abrams, 1999.

* Honour, Hugh y Fleming, John (2002). «Historia mundial del arte». Ed. Akal, Madrid. <nowiki>ISBN 84-460-2092-0</nowiki>.

* ''http://books.google.com/books?id=3dzgo7Ymey4C&printsec=frontcover&dq=Babylonian+and+Assyrian+Literature#v=onepage&q=&f=false''

* I. L. Finkel (1983). "A New Piece of Libanomancy". Archiv für Orientforschung 29: 50–57.   

* J. L. Huot, Les Sumériens, entre le Tigre et l'Euphrate, Armand Colin, coll. «U», 1996

* J. S. Cooper (Jul 1975). "Structure, Humor, and Satire in the Poor Man of Nippur". Journal of Cuneiform Studies 27 (3): 163–174. doi:[[doi:10.2307/1359242|10.2307/1359242]].

* Jack M. Sasson (2005). "Comparative Observations on the Near Eastern Epic Traditions". In John M. Foley. Companion to Ancient Epic. Wiley-Blackwell. fq. 221.

* Janson, H. W., and Penelope J. E. Davies. Janson's History of Art: The Western Tradition. 7th ed. Upper Saddle River, NJ: Pearson Prentice Hall, 2007.

* Karen Rhea Nemet-Nejat, (1998). "Daily Life in Ancient Mesopotamia", 182.

* La Plante, John D. Asian Art. 3rd ed. Dubuque, IA: Wm. C. Brown, 1992.

* Lázaro Carreter, Fernando y Tusón, Vicente (1982). Literatura española. Madrid: Anaya. <nowiki>ISBN 84-207-1758-4</nowiki>.

* Lichtheim, Miriam (1980), Ancient Egyptian Literature: Volume III: The Late Period, Berkeley and Los Angeles: University of California Press, <nowiki>ISBN 0-520-04020-1</nowiki>

* Lionello Venturi, VIII. Filologi, archeologi e conoscitori nei secoli XIX e XX, in Storia della critica d’arte, Torino, Einaudi, 1964, <nowiki>ISBN 88-06-15709-4</nowiki>.

* Lladó, Mariantònia y García, Montserrat (1999). Breu història de la literatura universal. Barcelona: La Magrana. <nowiki>ISBN 84-8264-198-0</nowiki>.

* Marianna E. Vogelzang (1991). "Some Questions About the Akkadian Disputes". In aG.J. Reinink and aH.L.J. Vanstiphout. Dispute poems and dialogues in the ancient and mediaeval Near East. Peeters.  

* Miller, Mary Ellen. The Art of Mesoamerica: From Olmec to Aztec. 4th ed, World of Art. London: Thames & Hudson, 2006.

* Mokhtar, G. (1990), General History of Africa II: Ancient Civilizations of Africa(Abridged ed.), Berkeley: University of California Press, <nowiki>ISBN 92-3-102585-6</nowiki>

* Morenz, Ludwid D. (2003), "Literature as a Construction of the Past in the Middle Kingdom", in Tait, John W., 'Never Had the Like Oçurred': Egypt's View of Its Past, translated by Martin Worthington, London: University College London, Institute of Archaeology, an imprint of Cavendish Publishing Limited, fq. 101–118, <nowiki>ISBN 1-84472-007-1</nowiki>

* Nicla De Zorzi (2009). "Bird Divination in Mesopotamia - New Evidence From BM 108874". KASKAL: Rivista di storia, ambienti e culture del Vicino Oriente Antico.  

* Oliva, César y Torres Monreal, Francisco (2002). Historia básica del arte escénico. Madrid: Cátedra. <nowiki>ISBN 84-376-0916-X</nowiki>.

* Oliver Grau (Ed.): MediaArtHistories, Cambridge/Mass.: MIT-Press, 2007.

* Onians, John (2008). Atlas del arte. Barcelona: Ed. Blume. <nowiki>ISBN 978-84-9801-293-4</nowiki>.

* Parkinson, R. B. (2002), Poetry and Culture in Middle Kingdom Egypt: A Dark Side to Perfection, London: Continuum, <nowiki>ISBN 0-8264-5637-5</nowiki>

* Pettinato, Giovanni (a cura di), Mitologia sumerica, Torino, UTET, 2001 (antologia di testi mitologici sumerici in traduzione italiana.

* Pierce, James Smith, and H. W. Janson. From Abacus to Zeus: A Handbook of Art History. 7th ed. Upper Saddle River, NJ: Pearson Prentice Hall, 2004.

* Pohl, Frances K. Framing America: A Social History of American Art. New York, NY: Thames & Hudson, 2002.

* Porter, Miquel y González, Palmira (1988). Las claves de la historia del cine. Barcelona: Ariel. <nowiki>ISBN 84-344-0453-2</nowiki>.

* Riquer, Martín de y Valverde, José María (2007). Historia de la literatura universal I. Madrid: Gredos. <nowiki>ISBN 978-84-249-2875-9</nowiki>.

* Riquer, Martín de y Valverde, José María (2007). Historia de la literatura universal II. Madrid: Gredos. <nowiki>ISBN 978-84-249-2876-6</nowiki>.

* Robertson, Alec y Stevens, Denis (2000). Historia general de la música I. De las formas antiguas a la polifonía. Madrid: Istmo. <nowiki>ISBN 84-7090-034-X</nowiki>.

* Tait, John W. (2003), "Introduction—'...Since the Time of the Gods'", in Tait, John,'Never Had the Like Occurred': Egypt's View of Its Past, London: University College London, Institute of Archaeology, an imprint of Cavendish Publishing Limited, <nowiki>ISBN 1-84472-007-1</nowiki>

* "[http://faculty.gordon.edu/hu/bi/Ted_Hildebrandt/OTeSources/01-Genesis/Text/Articles-Books/Seely-Firmament-WTJ.pdf The Firmament and the Water Above] {{Webarchive|url=https://web.archive.org/web/20090305132849/http://faculty.gordon.edu/hu/bi/Ted_Hildebrandt/OTeSources/01-Genesis/Text/Articles-Books/Seely-Firmament-WTJ.pdf |date=5 mars 2009 }}". Westminster Theological Journal 53 (1991), 232-233. Retrieved 2010-02-20.

* Thomas, Nicholas. Oceanic Art, World of Art. New York, N.Y.: Thames and Hudson, 1995.

* Thuillier, Jacques, Histoire de l'art, Paris, Flammarion, 2002. <nowiki>ISBN 2-08-012535-4</nowiki>

* Thuillier, Jacques, History of Art, Paris, Flammarion, 2002. <nowiki>ISBN 2-08-010875-1</nowiki>

* Sampson, Geoffrey (1985). [https://books.google.com.au/books?hl=en&lr=&id=tVcdNRvwoDkC&oi=fnd&pg=PA9&dq=Sampson,+Geoffrey+%281985%29.+Writing+systems:+a+linguistic+introduction&ots=Ae8cABF_ex&sig=HH-YEKrUtEQQxUO_qNkcbf7vmFc&redir_esc=y#v=onepage&q=Sampson%2C%20Geoffrey%20%281985%29 Writing systems: a linguistic introduction]. Stanford University Press. <nowiki>ISBN 0-8047-1254-9</nowiki>.

* Samuel Noah Kramer, (1952). "From the Tablets of Sumer".

* Silvestro Fiore, Voices from the Clay: The Development of Assyro-Babylonian Literature. U. of Oklahoma Press.

* Simpson, William Kelly (1972), ed., The Literature of Ancient Egypt: An Anthology of Stories, Instructions, and Poetry, translations by R.O. Faulkner, Edward F. Wente, Jr., and William Kelly Simpson, New Haven and London: Yale University Press, <nowiki>ISBN 0-300-01482-1</nowiki>]

* Sougez, Marie-Loup (2007). Historia general de la fotografía. Madrid: Cátedra. <nowiki>ISBN 978-84-376-2344-3</nowiki>.

* Stokstad, Marilyn. Art History. 3rd ed. Upper Saddle River, NJ: Pearson Education, 2008.

* "[http://etcsl.orinst.ox.ac.uk/edition2/literature.php Sumerian Literature]". Electronic Text Corpus of Sumerian Literature. Retrieved 2009-06-22

* [https://archive.today/20121212130021/http://cdli.ucla.edu/cdlisearch/search/index.php?SearchMode=Text&txtID_Txt=P274721 UET 6/2, 414]

* Ulla Koch-Westenholz (2000). Babylonian Liver Omens: The Chapters Manzazu, Padanu, and Pan Takalti of the Babylonian Extispicy Series Mainly from Assurbanipal's Library. Museum Tusculanum.  

* [http://www.treccani.it/enciclopedia/utnapishtim/ Utnapishtim], enciklopedia Treccani online. URL e konsultuar më 26 tetor 2011.

* Valeriano Bozal (dhe të tjerë): Historia de las ideas estéticas y de las teorías artísticas contemporáneas(vol. I). Visor, Madrid, 2000, <nowiki>ISBN 84-7774-580-3</nowiki>.

* Valeriano Bozal: Modernos y postmodernos, Historia 16, Madrid, 1993.

* Victor Avigdor Hurowitz (2007). Richard J. Clifford, ed. Wisdom Literature in Mesopotamia and Israel. SBL.  

* W. Hallo (2009). The world's oldest literature: studies in Sumerian belles-lettres. Brill.

* Wente, Edward F. (1990), Meltzer, Edmund S., ed., Letters from Ancient Egypt, translated by Edward F. Wente, Atlanta: Scholars Press, Society of Biblical Literature, <nowiki>ISBN 1-55540-472-3</nowiki>

* Wilkins, David G., Bernard Schultz, and Katheryn M. Linduff. Art Past, Art Present. 6th ed. Upper Saddle River, NJ: Pearson Education, 2008.

== Lidhje të jashtme ==
* [http://www.metmuseum.org/toah/ Heilbrunn Timeline of Art History], Muzeu Metropolitan i Artit në New York (në anglisht)
* [http://www.historyexplorer.net/?Art_History_Timeline Art History Timeline] {{Webarchive|url=https://web.archive.org/web/20121114071006/http://www.historyexplorer.net/?Art_History_Timeline |date=14 nëntor 2012 }} - historyexplorer.net
* "[http://www.all-art.org/ History of Art: From Paleolithic Age to Contemporary Art] {{Webarchive|url=https://web.archive.org/web/20201119110530/http://www.all-art.org/ |date=19 nëntor 2020 }}" - all-art.org
* [http://www.artehistoria.com/ Artehistoria] {{Webarchive|url=https://web.archive.org/web/20060328235742/http://www.artehistoria.com/ |date=28 mars 2006 }}
* [http://historia-arte.com/ Historia/Arte]
* "[http://etext.lib.virginia.edu/DicHist/analytic/anaIII.html Art: The history of ideas in literature and the arts in aesthetic theory and literary criticism]" - The Dictionary of the History of Ideas
* [http://witcombe.sbc.edu/ARTHLinks.html Art History resources] {{Webarchive|url=https://web.archive.org/web/20160306190600/http://witcombe.sbc.edu/arthlinks.html |date=6 mars 2016 }}
* [http://www.arssummum.es/ Ars Summum Project] {{Webarchive|url=https://web.archive.org/web/20070927043550/http://www.arssummum.es/ |date=27 shtator 2007 }}
* [http://smarthistory.org/ Smarthistory.org, The Open Art Project]
* [http://www.spanisharts.com/history/index_historia.html Breve Historia de la pintura] {{Webarchive|url=https://web.archive.org/web/20160405234117/http://www.spanisharts.com/history/index_historia.html |date=5 prill 2016 }}
* [http://www.abcgallery.com/ Olga's Gallery] (në anglisht)
* [http://www.wga.hu/ Web Gallery of Art] (në anglisht)
* [http://www.historia-del-arte-erotico.com/ Historia del arte erótico: el desnudo en el arte] (në spanjisht)

{{Artikull i mirë|dita=2|muaj=10|viti=2017}}

[[Kategoria:Histori dhe art]]
[[Kategoria:Histori]]
[[Kategoria:Arte]]
[[Kategoria:Letërsi]]
[[Kategoria:Teatër]]
[[Kategoria:Piktura]]
[[Kategoria:Skulptura]]
[[Kategoria:Arkitekturë]]
[[Kategoria:Arti gotik]]
[[Kategoria:Arti Perëndimor]]
[[Kategoria:Arti mesjetarë]]
[[Kategoria:Kinematografi]]
[[Kategoria:Krijimtari]]
[[Kategoria:Kulturë]]