Mandejci
Mandejci (također kršćani svetog Ivana ili Subba, Sabbehi) su etno-religijska grupa semitskog jezičnog roda naseljena u Iranu (Huzestan) osobito u gradu Hoveiseh i Iraku (Basra). Mandai su poznati i kao Subba (u jednini Subbi) a najpoznatiji su po svojoj religiji mandaizmu.
Mandeizam (mandejski: Mandaiuta, arapski: مندائية Mandā'iyyah, persisijki: مندائیان Mandå'iyyån) je gnostička religija sa izraženim dualističkim svetonazorom. Njeni sledbenici, Mandejci, poštuju Adama, Abela, Seta, Enoša, Noa, Sema, Arama i posebno Jovana Krstitelja.
Povest
urediDanas je općenitije prihvaćeno da Mandejci potječu od neke judaističke heterodoksne sekte, koja se pod pritiskom oficijelnog židovstva najkasnije u 2. vijeku preselila najprije u Sjevernu Mezopotamiju, a poslije u sadašnju postojbinu (Mark Lidzbarski).[1]
Vera
uredi
Naziv mandaizam je nastao od reči: mandā - znanje. Manda (arapski: مندى) je takođe mesto obožavanja za mandejce. Manda mora da bude izgrađena pored reke kako bi se izvršila masbattah jer voda je suštinski element u mandejskoj veri.
Yahya ibn Zakariyya, među hrišćanima poznat kao Jovan Krstitelj, u mandeizmu ima poseban status, viši nego u hrišćanstvu i islamu. Mandejci ukazuju Jahji najviše poštovanje smatrajući ga jednim od najvećih učitelja i jedinim istinskim mesijom (hristom), zbog čega su poznati kao hrišćani svetog Jovana. Oni ga, međutim, ne smatraju osnivačem svoje religije, koju prate nazad do Adama. Mandejci neke priznaju a neke odbacuju od starozavetnih proroka. Oni odbacuju Abrahama i Mojsija kao lažne proroke, a pravi proroci su im Adam, njegovi sinovi Hibil (Abel) i Šitil (Seth), i njegov unuk Anuš (Enos), kao i Nuh (Noa), njegov sin Sam (Sem) i njegov sin Ram (Aram).[2] Za Jovana kažu da je došao u vreme Pilata, lečio bolesne, dao vid slepima, i podizao mrtve.[3] Mandejci Isusa smatraju "lažnim mesijom" (mšiha kdaba) koji je izopačio učenje koje mu je poverio Jovan.[4][5] Mandejci sebe smatraju nastavljačima Jovanovog učenja, a Reka Jordan je središnja tema njihovog učenja o krštenju.[6]
Oko 1290, dominikanac iz Toskane, Ricoldo da Montecroce, bio je u Mesopotamiji, gde se susreo mandejce. Opisao ih je kao ljude koji preziru Abrahama, obožavaju Jovana, "žive samo u blizini reka u pustinji, i koji se peru danju i noću, da ne budu osuđeni od Boga."[7]
Jezik
urediMandejski jezik (ima 3 dijalekta) pripada aramejskoj skupini semitskih jezika, ali danas dosta njih govori i drugim jezicima. U Huzistanu u Iranu govore perzijski, u Iraku arapski. Nešto ih živi i u SAD-u i Australiji (300 u Sydneyju 1995.) Ostali nazivi za njih su Nazorejci.
Izvori
uredi- ↑ Tomislav J. Šagi-Bunić - Povijest kršćanske literature (svezak I) (scribd)
- ↑ Lupieri, Edmondo (2001). The Mandaeans: The Last Gnostics. Grand Rapids, MI: Eerdmans, pg. 116.
- ↑ „The Mandaeans, Followers of John the Baptist”. Arhivirano iz originala na datum 2011-06-12. Pristupljeno 2011-03-18.
- ↑ Lupieri, Edmondo (2001). The Mandaeans: The Last Gnostics. Grand Rapids, MI: Eerdmans, pg. 248.
- ↑ Macuch, Rudolf (1965). Handbook of Classical and Modern Mandaic. Berlin: De Gruyter & Co.. str. 61 fn. 105.
- ↑ Drower, E. S., The Secret Adam: A Study of Nasoraean Gnosis (Introduction, p. xiv), Clarendon Press, Oxford (1960)
- ↑ „The Mandaeans: True descendents of ancient Babylonians”. Arhivirano iz originala na datum 2011-01-09. Pristupljeno 2011-03-18.
Povezano
uredi- Mandaizam
Vanjske veze
uredi
- A language of Iran: Mandaic
- Gnostic John the Baptizer: Selections from the Mandæan John-Book
- The Genzā Rabbā (1925 German translation by Mark Lidzbarski) at the Internet Archive
- Mandaean scriptures: Qolastā and Haran Gawaitha texts and fragments (note that the book titled Ginza Rba is not the Ginza Rba but is instead Qolastā).