bloß

bloß (język niemiecki)

wymowa:

​

znaczenia:

przymiotnik

(1.1) nagi, goły

(1.2) jedyny

przysłówek

(2.1) jedynie, tylko

partykuła

(3.1) no, -że

odmiana:

(1.1)

(zob. deklinacja przymiotnikowa)		liczba pojedyncza			liczba mnoga
przypadek	deklinacja	m	ż	n	m ż n
Nom.	słaba mieszana mocna	der bloße ein bloßer bloßer	die bloße eine bloße bloße	das bloße ein bloßes bloßes	die bloßen bloßen bloße
Gen.	słaba mieszana mocna	des bloßen eines bloßen bloßen	der bloßen einer bloßen bloßer	des bloßen eines bloßen bloßen	der bloßen bloßen bloßer
Dat.	słaba mieszana mocna	dem bloßen einem bloßen bloßem	der bloßen einer bloßen bloßer	dem bloßen einem bloßen bloßem	den bloßen bloßen bloßen
Akk.	słaba mieszana mocna	den bloßen einen bloßen bloßen	die bloße eine bloße bloße	das bloße ein bloßes bloßes	die bloßen bloßen bloße

(2.1) nieodm.

(3.1) nieodm.

przykłady:

(1.1) Er hat einen Bären mit bloßen Händen getötet. → Zabił niedzwiedzia gołymi rękami.

składnia:

kolokacje:

(1.1) bloß legen / liegen / stellen

synonimy:

antonimy:

hiperonimy:

(3.1) Abtönungspartikel

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

rzecz. Blöße ż

związki frazeologiczne:

etymologia:

uwagi:

źródła: